คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : :: OH! My Hyukjae :: III
:: OH! My Hyukjae :: III
ช่วงเวลาเช้าวันนี้ กลับมีเพียงคยูฮยอนคนเดียวที่เดินมาตามทางเดินของมหา’ลัย ไม่มีคุณซีวอนมาส่งหรือเดินมาด้วยกัน เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้เมื่อเช้าคยูฮยอนตัดสินใจเดินทางมามหาลัยคนเดียว ส่วนตัวคุณซีวอนที่พอตื่นเช้าได้ก็รีบเข้าไปดูแลคุณฮยอกแจ เขารออยู่หลายนาทีพอเห็นว่าอีกคนไม่มีวี่แววจะออกมาจากห้องของฮยอกแจ เขาจึงเลือกจะมามหา’ลัยเอง เสียเวลาตรงที่ต้องย้อนกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักก่อนมาเท่านั้น
เท่านั้นเอง...แค่ตอนนี้สายเกินเวลาเข้าเรียนเท่านั้นเอง
แค่ตอนนี้มันผิดวิสัยเด็กเรียนอย่างคยูฮยอนก็เท่านั้น..
ปลายเท้าก้าวเดินอย่าเชื่องช้า คยูฮยอนรู้สึกแค่ว่าไม่อยากเข้าเรียนตอนนี้ อะไรบางอย่างมันตีกันอยู่ในใจแต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน จนแทบจะเดินเลยตึกคณะของตัวเองนั่นแหละ ....ถึงได้มีใครบางคนมายืนขวางทางไว้
"คุยกันหน่อยได้ไหม?"
"อาจารย์ทงเฮ.."
......
........
............
"คบกับพี่ชายฮยอกแจอยู่งั้นหรอ" ทันทีที่นั่งลง คำถามก็หลุดมาแทบจะทันที คยูฮยอนเงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้ามก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
"นาย..ดูเปลี่ยนไปนะ"
คยูฮยอนก้มหน้าลง เขาไม่มีความรู้สึกอยากพูดคุยกับอาจารย์ทงเฮ ...ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม ยิ่งได้เห็นสายตาที่คนตรงหน้ามองมา มันยิ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างมันตีตื้นขึ้นมาจุกที่คอ เขาหลีกเลี่ยงคนคนนี้มาตลอด เรื่องบางอย่างในอดีตก็แค่เก็บมันไว้ที่เดิม เก็บไว้เหมือนที่เคยผ่านมา..
"คยูฮยอนอา.."
"อย่าเรียกเหมือนเราสนิทกัน..สิ..ครับ" ร่างโปร่งรีบเอ่ยบอกเสียงสั่น เพียงแค่ตั้งใจจะเงยหน้าขึ้นเพื่อท้วงแต่กลับเป็นฝ่ายชะงักงันเสียเอง เมื่อใบหน้าของอาจารย์
ทงเฮก้มลงมาจนเกือบชิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ราวกับอัตโนมัติที่คยูฮยอนถอยหลังหนีทันที
"ดูเหมือนนายยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่"
"คุณไม่ใช่พี่.."
"คยูฮยอน" ทงเฮเอ่ยเสียงหนักขึ้น เขารู้ว่าคยูฮยอนไม่ชอบเขา เกลียดกันเลยไหมเขาไม่รู้ แต่เขารู้ว่าเหตุการณ์ในอดีตระหว่างเขากับคยูฮยอนไม่ได้สวยหรูนัก มันอาจจะเป็นเหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิตอะไรก็แล้วแต่ที่เขามาเป็นอาจารย์ที่นี่ และคยูฮยอนเรียนที่นี่เหมือนกัน...และไม่ว่ายังไงสักวันเราก็ต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดีหากแต่เรื่องเมื่อคืนมันก็ทำให้ทงเฮรู้ว่าความบังเอิญมันมีมากกว่านั้น ในเมื่อคยูฮยอนคือคนรักของซีวอน พี่ชายเจ้าตัวแสบที่แผลงฤทธิ์กับเขาเมื่อคืน..
ถึงคยูฮยอนทำท่าหลบเลี่ยงแค่ไหนสักวันทุกคนก็ต้องรู้ถึงความสัมพันธ์ในอดีตของเขากับคยูฮยอนอยู่ดี
ใบหน้าขาวนิ่งงันส่ายไปมาช้าๆแล้วลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกมาจากอีกคนทันทีเรียวเท้าพยายามเดินจ้ำให้เร็วที่สุดแต่สุดท้ายก็ต้องหยุดชะงักกึก กับเสียงคำถามที่ตามมา
“พ่อเป็นยังไงบ้าง...”
“..........................”
“เขาสบายดีรึเปล่า”
“.........................”
พ่ออย่างงั้นหรอ...คยูฮยอนกำมือเข้าหากันแน่น ความรู้สึกบางอย่างตีกันไปมาจนเขารู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตา หากแต่ครู่เดียวดวงตาที่มักจะอ่อนโยนให้กับคนรอบข้างเสมอก็กลับกลายเป็นแข็งกร้าวขึ้นทันที
“พวกเราสบายดี คุณสบายใจได้”
“พี่...”
“ทุกวันนี้เรามีความสุขดี ไม่ต้องรวยล้นฟ้าแต่เราก็มีความสุข” เป็นครั้งแรกที่คยูฮยอนรู้สึกฝืนตัวเองที่สุด ภาพของพ่อที่ทำงานอย่างหนักโดนดูถูกสารพัดแล่นเข้ามาให้หัวจนรู้สึกจุกแน่นที่อกไปหมด....กับคนที่ไปเสวยสุขอยู่เมืองนอกน่ะจะไปรู้สึกอะไร
“พี่อยากไปเจอพ่อ”
“ผมเป็นลูกคนเดียว อาจารย์คงต้องไปหาพ่อของอาจารย์ที่อื่น”
“พี่รู้ว่านายโกรธแม่มากแต่นายก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเลือก”ทงเฮยังอธิบายต่อถึงแม้จะถูกปฏิเสธจากคนตรงหน้าก็ตาม เขากลับมาที่นี่ก็เพื่อไถ่บาปให้กับแม่ เขารู้ว่าคยูฮยอนเติบโตมาอย่างไร หรือจะเป็นห้องเช่าเล็กๆที่คยูฮยอนอยู่ ที่เขาแอบไปเมื่อไม่นานมานี้
เขาอยากชดเชยทุกอย่างให้กับคยูฮยอน....
อยากชดเชยความรัก ที่คยูฮยอนไม่เคยได้จาก...แม่
“.....................”
“ไม่มีวันไหน...ที่พี่ไม่คิดถึงนายกับพ่อ”
“แม้แต่แม่...”
“แม่ผมตายไปนานแล้ว” คยูฮยอนตัดบทขึ้นทันที เขาไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น...คนที่ทำให้เขากับพ่อเจ็บเจียนตาย...
“คยูฮยอน”
“ได้ยินไหมว่าแม่ผมตายไปนานแล้ว!” ร่างโปร่งลุกขึ้นยืน ดวงตากลมจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาอาจารย์ทงเฮอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจหันหลังเพื่อเดินออกไป แต่ภาพอะไรบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว...น้ำตาของซีวอนกับเสียงสะอื้นแทบจะขาดใจของ
ฮยอกแจ ปลายเท้าหยุดชะงักก้มหน้ามองพื้น...ก็แค่อยากช่วยคุณซีวอนคนรักของเขาบ้าง...
“ไปหาคุณฮยอกแจซะด้วยนะครับ คุณฮยอกแจคงกำลังรออาจารย์อยู่”
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
“ครับ ผมอยู่ที่มหาลัย”
เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้คยูฮยอนหยุดรับ ก่อนจะรีบเดินออกไปเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
......
.........
............
“คุณซีวอน”
“ทำไมมามหาลัยคนเดียวไม่รอฉัน” ซีวอนตรงเข้าไปดึงมือเรียวมากุมไว้ เขารีบขับรถมามหาลัยเมื่อรู้ว่าคยูฮยอนไมได้รออยู่ที่บ้านแล้ว ทั้งที่คิดว่าจะเข้าไปดูฮยอกแจเพียงครู่เดียวแล้วจะมามหาลัยพร้อมคยูฮยอน แต่ออกมาอีกทีร่างโปร่งก็หายไปเรียบร้อย
“ก็เห็นคุณซีวอน... ต้องดูแลคุณฮยอกแจ” คยูฮยอนก้มหน้าตอบ
“........” พอได้ยินเสียงหงอยๆ ซีวอนเลยหมดอารมณ์จะดุ คงไม่ได้ตั้งใจหนีมาอย่างที่คิด แค่อยากให้เขาดูแลฮยอกแจ
“ผมไปเรียนก่อนนะครับ”
คยูฮยอนบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม แต่ออกแรงเท่าไหร่ก็ชักมือกลับมาไม่ได้ ซีวอนยังคงจับแน่นและเอาแต่มองใบหน้าคยูฮยอนไม่หยุด พอออกกำลังแล้วไม่เป็นผล เลยจำต้องใช้สายตาเพื่อขอร้องให้ปล่อย
“เมื่อกี้ทำไมเดินมาจากตึกนั้น นายเรียนตึกนี้ไม่ใช่รึไง”
“..............”
“คยูฮยอน”
“..............”
“ถ้าไม่ตอบก็ไม่ปล่อย”
“ผม...เอ่อ..อ อาจารย์ทงเฮเรียกไปคุย..ครับ” ตอบแล้วก็อยากตบปากตัวเอง เขาโกหกไม่เป็น เขาไม่ชอบโกหก ยิ่งเจอสายตาคาดคั้นจากซีวอนยิ่งสั่นจนพูดออกมา
“ว่าไงนะ?”
“คุณซีวอน ..คือตอนนี้ผมสายแล้ว ผมต้องปะ...”
“หมอนั่นคุยอะไร! มีสิทธิ์อะไรมาคุยกับนาย!” ซีวอนเผลอเสียงดัง บีบข้อมือเล็กจนคยูฮยอนนิ่วหน้า ความโกรธที่สะสมตั้งแต่เมื่อคืนของซีวอนทำเอาเขาลืมตัว แต่กับคยูฮยอนที่แทบไม่เคยเจอสายตาดุดันจนแทบลุกโชนของซีวอนมาก่อน...ร่างโปร่งตัวสั่นด้วยความกลัว
“ผมเจ็บ..”
“หมอนั่นคุยอะไรกับนาย” เขาถามเสียงอ่อนลงมาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนรักเสียงเริ่มสั่น คยูฮยอนไม่ใช่คนที่เขาควรใส่อารมณ์ด้วยเลยสักนิด
“...............”คยูฮยอนนิ่งเงียบ จะให้เขาบอกหรอว่าคุยเรื่องอะไร...จะให้คุณซีวอนรู้ตอนนี้หรอ?...ไม่มีทาง
“ว่าไง อย่าให้ฉันหงุดหงิดได้ไหมคยูฮยอน”
“คุยเรื่องคุณฮยอกแจครับ..”
“หึ ว่าแล้วเชียว ขนาดฮยอกแจร้องไห้แทบขาดใจหมอนั่นยังไม่คิดจะสนใจ นี่ยังอุตส่าห์มาทำงาน ไม่ได้รู้สึกเจ็บหรืออยากไปตามฮยอกแจกลับเลย มันคงให้นายช่วยง้อฮยอกแจล่ะสิ”
“เปล่าครับ...แต่ถ้าเขาสองคน..”
“ไม่มีทาง! ไม่มีเขาสองคนอีกแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยฮยอกแจไปให้หมอนั่นอีกเด็ดขาด!!” เขาตะคอกออกมาเสียงดังอย่างจริงจัง ถ้าฮยอกแจต้องกลับไปเป็นอย่างนั้นอีกละก็เขาสู้ดูแลฮยอกแจไปตลอดชีวิตเลยยังได้
แววตาดุดันราวกับสัตว์ป่าของซีวอนที่พร้อมจะตะปบฆ่าใครก็ตามที่เข้ามายุ่งกับของรักฉายวูบออกมาอย่างน่ากลัวแต่คงไม่ใช่กับคยูฮยอน คนที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น ....
“คุณซีวอนกำลังทำร้ายคุณฮยอกแจ” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ตอนนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคยูฮยอนก็ไม่กล้าแม้แต่ที่จะพูดมันออกมา แต่พอเห็นคนรักของเขาเอาแต่โทษคนอื่นอย่างไร้เหตุผล เขาก็อดที่จะรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้ เขาไม่ได้จะโทษคุณซีวอน....แต่เพียงแค่อยากให้คุณซีวอนปล่อยให้เรื่องนี้เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นก็เท่านั้น
“หมายความว่าไงคนที่ทำให้ฮยอกแจต้องเป็นอย่างนี้น่ะ ไอ้อาจารย์ทงเฮนั่นต่างหาก!!”
เขารักฮยอกแจ
แล้วเขาจะทำร้ายได้อย่างไรกัน...
“คุณซีวอนเองก็ทำร้ายคุณฮยอกแจไม่ต่างกัน คุณฮยอกแจน่าจะมีสิทธิตัดสินใจทั้งที่เป็นเรื่องของเขาเองแต่คุณซีวอนเองกลับเป็นคนจัดการทุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของคุณฮยอกแจเลย”
“เพราะไอ้คนอย่างนั้นมันไม่คู่ควรที่ฮยอกแจจะรัก”
ซีวอนก็ยังเป็นซีวอนอยู่วันยังค่ำถ้าอะไรที่คิดว่าถูกในความคิดของเขาละก็ อย่าได้หวังที่จะเปลี่ยนกันง่ายๆ
“คนที่จะตัดสินใจควรจะเป็นคุณฮยอกแจเอง คุณฮยอกแจไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ”
“น้องยังเด็ก!”สิ้นเสียงจากคยูฮยอน ซีวอนก็ตะคอกออกมาด้วยอารมณ์ขาดผึง
“ก็เพราะคุณซีวอนเอาแต่กางปีกปกป้องคุณฮยอกแจไว้อย่างนี้ แล้วเมื่อไรคุณฮยอกแจจะยืนได้ด้วยตัวเองสักที คุณซีวอนลืมอะไรไปรึเปล่าทั้งที่คุณฮยอกแจเองก็ห่างจากคุณซีวอนเพียงแค่ปีเดียว ในขณะที่คุณซีวอนมีเพื่อนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด...แต่คุณฮยอกแจกลับมีคุณซีวอนเพียงคนเดียว”
“.....................”
“ความรักของคุณซีวอน กำลังทำร้ายคุณฮยอกแจ”
“แล้วไอ้อาจารย์นั่นไม่ได้ทำร้ายฮยอกแจรึไง!”
ซีวอนเอ่ยย้อนถาม จะให้เขายอมรับได้ยังไงว่าทำร้ายฮยอกแจ ในเมื่อเขารักฮยอกแจขนาดนี้
“คุณซีวอนกำลังพาล คุณฮยอกแจกับอาจารย์ทงเฮเขารักกัน ต่อให้เขาทำร้ายกันจริงๆ ก็ต้องเป็นเขาสองคนที่คุยกันเอง แต่การทำร้ายของคุณซีวอนน่ะมันคนละอย่างกัน”
“หรือคุณซีวอนจะหนีบคุณฮยอกแจติดตัวด้วยไปทั้งชีวิต...”
“..แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจะเสียหายอะไรในเมื่อฮยอกแจเป็นน้อง ฉันสามารถเก็บฮยอกแจไว้ทั้งชีวิตโดยไม่ต้องสนใจใครด้วยซ้ำ” ซีวอนสวนกลับ โดยไม่ได้สังเกตดวงตาที่เริ่มสั่นระริกของคยูฮยอนแม้แต่น้อย
“.............”
“ไม่สนใจใคร...แม้แต่ผมน่ะหรอครับ..”
“มะ..”
“ผมต้องไปเรียนแล้ว เชิญคุณซีวอนกลับไปดูแลประคบประหงมคุณฮยอกแจเถอะครับ” คยูฮยอนบิดข้อมือออกแล้วเดินลิ่วขึ้นตึกเรียนไปทันที ส่วนซีวอนก็ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ เขาไมได้คิดอย่างนั้นไม่ได้คิดเอาฮยอกแจกับคยูฮยอนมารวมกันเลยสักนิด เขาแค่อยากดูแลน้อง และแน่นอนเขาก็ต้องดูแลคยูฮยอนอยู่แล้ว ในเมื่อคยูฮยอนเป็นคนรักของเขา แล้วนี่มันอะไรกัน
“ทำไมมีแต่เรื่อง ปวดหัววะ!!”
ร่างสูงเตะพื้นระบายอารมณ์แล้วมองตามแผ่นหลังบางๆที่หายขึ้นไปบนตึกเรียน...คยูฮยอนว่าเขาพาล ตัวเองก็พาลเหมือนกันนั่นแหละ เป็นคนรักของเขา ก็ต้องเข้าข้างเขาสิ ต้องโกรธไอ้อาจารย์นั่นเหมือนเขาต่างหากถึงจะถูก!! ไปเข้าข้างมันทำไม
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
ไม่กลับมาแล้ว....
คยูฮยอนที่เพิ่งเลิกเรียนเสร็จเดินออกมาจากตึกมองซ้ายมองขวาหาใครบางคนที่คิดว่าอาจจะรอเขาอยู่เหมือนดังเช่นทุกวัน แต่ก็ดูว่าจะไร้วี่แวว...สงสัยจะกลับไปหาคุณฮยอกแจอย่างที่เขาบอกไป
“ทำให้โกรธอีกจนได้..” คยูฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ คาบเรียนทั้งคาบเขาแอบมีความหวังเล็กๆว่าซีวอนจะยังคงรอเขาอยู่ ...นี่เขาเอาแต่ใจเกินไปรึเปล่า
แล้วถ้าซีวอนโกรธจนขอเลิกกับเขาล่ะ
คยูฮยอนคนโง่....
เสียงสะท้อนในใจคยูฮยอนเฝ้าตั้งคำถามและด่าตัวเองไปพร้อมๆกัน ก่อนที่กลีบปากบางจะยกยิ้มให้กับตัวเองอย่างสมเพช เรียวเท้าเตรียมหันหลังกลับเพื่อเดินไปยังป้ายรถเมล์ แต่ก็มีอันต้องหยุดกะทันหันเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเขา
“รอนานรึเปล่า” ซีวอนรีบถามขึ้นทันทีที่หยุดตรงหน้าคยูฮยอน ก่อนยื่นแก้ว
โก้โก้เย็นๆให้อีกคน มือบางเอื้อมไปรับมันไว้ แล้วจ้องอย่างไม่วางตา
“พอดีนั่งที่ร้านเพลินไปหน่อยน่ะ เลยมาช้า เลิกเรียนนานแล้วหรือ” คยูฮยอนละสายตาจากแก้วโกโก้เงยหน้าขึ้นมองไปหน้าหล่อ พลางส่ายหน้าเขาเผลอยิ้มออกมาบางๆออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้
“เมื่อกี้น่ะ ที่ผม...”
“โกรธอยู่เหมือนกันนะ แต่ถ้าจะให้ฉันทิ้งนายเอาไว้คนเดียวฉันเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ” แทนคำตอบของทุกอย่าง ใบหน้าก็คมระบายยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มทั้งสองข้าง ก่อนที่มือแกร่งจะเอื้อมไปจับมือคยูฮยอนมากุมเอาไว้...
“กลับบ้านกัน”
“อือ”
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
ซีวอนจูงมือคยูฮยอนเดินเข้ามาในบ้านของเขา แม้ในตอนแรกเจ้าตัวตั้งใจจะกลับห้องของตนเอง แต่เขาก็ขอร้องให้มาอยู่เป็นเพื่อนกัน ดูแลฮยอกแจด้วยกัน พอเห็นสายตาออดอ้อนแค่เพียงนิดหน่อย คยูฮยอนก็ใจอ่อนยอมมาแล้ว
“คุณซีวอนขึ้นไปหาคุณฮยอกแจเถอะครับ เดี๋ยวผมไปดูอาหารให้เผื่อคุณฮยอกแจหิว”
“อย่าดีกว่า เดี๋ยวออกไปทานข้างนอกกัน ฉันไม่อยากให้ฮยอกแจเอาแต่อยู่ในห้อง” ร่างสูงท้วงพร้อมกดจมูกฝังลงไปที่แก้มขาวนั่นแรงๆหนึ่งที
“ถ้างั้น.. ผมรอข้างล่างนะครับ” คยูฮยอนตอบพร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย
“โอเค ฉันไปตามฮยอกแจ แล้วเดี๋ยวเราไปกัน”เขาพยักหน้ารับทราบมองตามซีวอนที่วิ่งตึกๆขึ้นบันไดไป ส่วนคยูฮยอน ขมวดคิ้วคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ห้องครัว เขารู้ว่าซีวอนยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ถ้ารอจนคุณฮยอกแจลงมาหรือขับรถไปคงใช้เวลานานพอดู
อย่างน้อยก็ทำของง่ายๆให้คุณซีวอนทานระหว่างขับรถก็น่าจะไม่เลวนักมือบางเลือกหยิบถุงขนมปังแผ่นที่วางบนโต๊ะอาหารมา และเปิดตู้เย็นมองหาผักกับพวกแฮมหรือฮอทดอกมาทำแซนวิสง่ายๆ แค่คิดก็มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าแล้ว ..เขาก็แค่อยากทำให้คุณซีวอนทานฝีมือเขา...
แต่เพียงแค่เปิดถุงขนมปัง ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรจริงจัง เสียงวิ่งตึ่กตักมาจากทางบันไดก็ดังเข้าหู พร้อมกับซีวอนที่หน้าตาตื่นตกใจพรวดเข้ามาในห้องครัว ทำเอาคยูฮยอนต้องรีบหันไปมองอย่างตกใจ
“คุณซีวอนเป็นอะไรไปครับ”
“ฮยอกแจ!! ฮยอกแจหายไป!!”ไม่ได้รอให้คยูฮยอนถามอะไรต่อซีวอนก็รีบวิ่งออกจะห้องไปทันที มือแกร่งเปิดประตูรถออก คยูฮยอนวางจานขนมปังไว้บนโต้ะก่อนจะวิ่งตามอีกคนไปติดๆ
“คุณซีวอนจะไปไหนครับ” เสียงใสถามขึ้นเมื่อรถเคลื่อนตัวออก
“ฮยอกแจต้องหาไอ้อาจารย์นั่นแน่ ถ้าลองได้แอบหนีไปอย่างนี้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้อง...”
“ถ้าไอ้บ้านั่นมันเกิดทำร้ายฮยอกแจขึ้นมาอีกใครจะรับผิดชอบ!” เป็นอีกครั้งที่ซีวอนเผลอตวาดขึ้นมาอย่างลืมตัว ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปิดปากเงียบแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่างโดยไม่พูดอะไรอีก
เรื่องของคุณฮยอกแจมักจะอ่อนไหวกับซีวอนเสมอ...
ถ้าเขาเกิดหายไปบ้างซีวอนจะรีบร้อนออกตามหาอย่างนี้รึเปล่านะ...
หากแต่ไม่ทันได้คิดอะไรให้ฟุ้งซ่านมากกว่านั้นเสียงทุ้มของคนที่ชอบทำให้คยูฮยอนน้อยใจเสมอก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ฉันขอโทษ” คยูฮยอนหันกลับไปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ มือแกร่งที่เอื้อมมาจับศรีษะอย่างอ่อนโยนทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาอีกนิด
“ตบหัวแล้วลูบหัว”ร่างโปร่งตัดพ้อเสียงเบา
“หืม? ว่าไงนะ”
“ตบหัวแล้วลูบหัว”คยูฮยอนค้อนให้น้อยๆ ซีวอนที่ขมวดคิ้วงงเมื่อครู่ก็คลี่ยิ้มอออกมาทันที
“ต้องตบหัวแล้วลูบหลังไม่ใช่รึไง” เขาหันมาตอบก่อนจะหันกลับไปมองถนนข้างหน้าตามเดิม หากแต่มือที่ลูบหัวคยูฮยอนเมื่อครู่ก็เลื่อนลงมาไล้ที่แก้มเบาๆ
“ก็คุณซีวอนตบหัวแล้วลูบหัวนี่” ร่างโปร่งเถียงเสียงค่อย
“หึหึ งั้นครั้งหน้าฉันจะลงโทษด้วยตบปากแล้วลูบ...ด้วยอย่างอื่นดีไหม?” ซีวอนหันกลับมายิ้มให้พลางเลื่อนสายตาลงมองต่ำลงเลื่อยๆอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณซีวอน!ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะครับ”
“ฉันเคยพูดเล่นด้วยรึไง”
“มองทางข้างหน้าได้แล้วครับ” เมื่อเจอประโยคนั้นเข้าก็ทำเอาถึงพูดไม่ออก กลายเป็นคยูฮยอนก็เปลี่ยนเรื่องพูดเสียเอง
“เอาไว้ค่อยทำโทษแล้วกัน เจอฮยอกแจคราวนี้จะได้จัดการปัญหาให้จบๆสักที”
“จบ?” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“ใช่ จบอย่างที่ควรจะเป็น” ซีวอนพูดทิ้งทาย คยูฮยอนเองก็ไม่ได้ถามต่อเกรงว่าจะทำให้ทะเลาะกันอีก เขาได้แต่หวังว่าคำว่าจบของซีวอน คงจะไม่ทำร้ายให้ใครต้องเจ็บปวด...
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
ร่างของทงเฮที่เดินมาตามทางระหว่างกลับห้อง ยังคงคิดถึงแต่คำพูดของคยูฮยอนมาตลอดทาง นอกจากเรื่องฮยอกแจแล้วสิ่งที่เขากำลังว้าวุ่นใจไม่น้อยคงไม่พ้นเรื่องของคนเป็นพ่อ เพราะดูท่าว่าคงจะไม่ง่ายนักที่เขาจะได้เจอกับพ่อตราบใดที่
คยูฮยอนยังคงไม่ยอมรับในตัวเขา
ร่างโปร่งไขประตูห้องออกอย่างเหนื่อยอ่อน หากแต่ดวงไฟที่เปิดทิ้งไว้ก็ทำเอานึกตกใจอยู่ไม่น้อย แต่เพียงครู่เดียวทงเฮเผลอคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...ไม่ต้องบอกก็เขาก็รู้แล้วว่าใครอยู่ที่นี่....มือแกร่งจัดการปิดประตูห้องเบาๆก่อนจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง....
ทุกอย่างที่ถูกฮยอกแจอาละวาดไป ปาทิ้งจนกระจายเกลื่อนห้องเมื่อวาน กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะหลังจากทะเลาะกันเขาก็ไม่ได้ให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่จะทะเลาะกัน หากเขากลับมาห้องคงจะต้องมีร่างเล็กของใครบางคนเข้ามากอดคลอเคลียไม่ต่างจากลูกแมวแล้วก็ตามด้วยประโยคหวานๆที่ว่า
“อาจารย์...กลับมาแล้วหรอ” แถมด้วยการหอมแก้มซ้ายขวาของเขาแรงๆทงเฮส่ายหัวกับความคิดตนเองไปมาก่อนจะเดินไปยังห้องนอนที่คาดว่าคนตัวเล็กคงอยู่ในนั้น......หากแต่พบเพียงความว่างเปล่า
....ไม่มีฮยอกแจ.....
เรียวเท้าชะงักกึกทันทีที่มองไปรอบๆห้องนอน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับกรอบรูปของแม่เขาที่วางไว้บนหัวเตียง ทั้งที่เมื่อวานฮยอกแจปาทิ้งจนแตกไม่มีชิ้นดี แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นกรอบรูปอันใหม่สวยเหมือนเดิมแล้ว มือแกร่งยกกรอบรูปอันใหม่ขึ้นลูบไปมาอย่างแผ่วเบา...รูปถ่ายแม่ของเขาเพียงชิ้นเดียวที่มีติดตัวอยู่...เช่นเดียวกับข้อความสั้นๆที่เขียนด้วยลายมือน่ารักบนกระดาษโน้ตแปะไว้กับรูป....ทงเฮจำลายมือนั้นได้อย่างดี
“เราขอโทษ”
TBC
ความคิดเห็น