ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : :: OH! My Gyuhyun :: IV
:: OH! My Gyuhyun :: IV
เฮ่อ...มึนหัวหนักกว่าเดิม จะให้เขากลับบ้านทั้งอย่างนี้ได้ไงก็ในเมื่อรสหวานนั้นยังติดที่ริมฝีปาก อยู่เลย..ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นกับทุกคนเสียเมื่อไหร่ ในเมื่อคิดอะไรไม่ออกใบหน้าคมยุ่งๆก็ซบหน้าลงกับพวงมาลัยถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงเคาะที่กระจก
กลับมาทำไมอีก?
“ถ้าคุณซีวอนไม่ไหว ..ขึ้นไปพักก่อนไหมครับ”
.
.
.
ร่างสูงมาหยุดลงในห้องที่ซีวอนคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่วันนี้เจ้าของห้องกับตัวเขากลับเหมือนมีอะไรบางอย่างคาใจ และทำท่าเกร็งใส่กัน ทำไมถึงไม่มีใครพูดออกมาให้ชัดเจนซักที
แล้วดูสิ..พอเขาล้มตัวลงนั่ง คยูฮยอนก็ขยับไปนั่งซะชิดอีกฝั่งของห้อง ..ไม่ให้คิดว่ารังเกียจแล้วจะเขาให้คิดว่าอะไรกัน??
“ปวดหัว ขอหนุนตักหน่อย” ขอมันหน้าด้านๆอย่างนี้แหละ
“ไม่ให้ได้ไหมครับ”
“ทำไม”
Tru..tru..tru
เสียงโทรศัพท์ที่เหมือนกับเสียงนรกทำลายทุกอย่างทำเอาซีวอนหัวเสีย หยิบขึ้นมาจะกดรับแต่พอเห็นหน้าจอเป็นชื่อฮยอกแจก็หยุดคิดอยู่ชั่วขณะ โทรมาทำไมกำลังมีความสุขกับอาจารย์ทงเฮไม่ใช่รึไง
“ว่าไง” เสียงทุ้มกรอกสายไปเสียงห้วนอย่างลืมตัว
//พูดกับเราอย่างนี้ได้ไง เชว// ปลายสายตอบกลับมาเสียงดังเสียจนซีวอนต้องยื่นโทรศัพท์ออกห่างจากหู ก่อนจะจับมาแนบอีกครั้งเมื่อเสียงนั้นหายไป
“เชว อี ฮยอกแจ มีอะไรให้ทาสคนนี้รับใช้คร๊าบบ” ว่าพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จะต่างกันตรงที่ชื่อเต็มของฮยอกแจจะถูกเอ่ยออกมาก็ต่อเมื่อเขาต้องการเอาใจ ฮยอกแจ แต่ชื่อเต็มของเขาจะถูกเอ่ยขึ้นก็ต่อเมื่อฮยอกแจโมโหถึงขีดสุด
ให้ตาย....โลกนี้มันมีอะไรยุติธรรมกับเขาบ้างเนี่ย!
//เห็นเราเป็นคนยังไงกัน//
“ก็นอกจากจิกหัวใช้ ฉันก็ไม่เห็นฮยอกแจจะสนใจฉันนี่” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปอย่างนั้น วันนี้มันวันซวยอะไรของ เชว ซีวอนคนนี้ การที่ต้องมานั่งน้อยใจนี่มันเหนื่อยจริงๆนะ
ใบหน้าคมลอบมองคยูฮยอนอยู่เป็นระยะ เช่นเดียวกับอีกคนที่เหมือนจะทนกับสายตานั้นไม่ก็เตรียมตัวที่จะลุกขึ้นเดิน ไปที่อื่นแต่ก็ถูกมือแกร่งเอื้อมไปรั้งตรึงไว้ให้นั่งดังเดิมเสียก่อน
//ก็เพราะเราเป็นห่วงหรอกเราถึงโทรมา//
“แล้วไงอีก ฉันยังไม่ตายสักหน่อย”
//เชว เรารักเชวนะ แล้วก็เป็นห่วงมากๆด้วย//ฮยอกแจบอกน้ำเสียงตามคำพูด แต่ซีวอนไม่ได้สนใจมันเท่ากับใบหน้าใสของคนที่พยายามจะบิดมือเขาออกตลอดเวลา
“ฉันรู้ ฉันก็รักฮยอกแจเหมือนกัน”
//งั้นเชวรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเราเรียกอาจารย์มาคุยกับเชวเอง//
“หืม?”
//เราเห็นเชวไม่สบายใจ เราจะให้อาจารย์บอกเคล็ดลับเชวนะว่าทำยังไงเชวถึงจะพาคยูฮยอนไปถึงจุดสุดยอดได้//
“หะ!!! ”
//อย่าตะโกนได้ไหม หูจะแตกอ่ะ// ฮยอกแจพูดเสียงเขียวผ่านโทรศัพท์ ร่างสูงส่ายหน้าไปมาอย่างละเหี่ยใจก่อนจะกระแทกตัวลงนอนบนตักคยูฮยอน โดนขัดขืนเล็กน้อยแต่ซีวอนไถตัวเองจนนอนอย่างพอเหมาะได้
“ฮยอกแจไม่ต้องส่งโทรศัทพ์ให้อาจารย์ทงเฮนะ ฉันไมได้เป็นอะไร ฮยอกแจนั่นแหละไปนอนเถอะ”
//นี่ไง กำลังนอนให้อาจารย์ทงเฮลูบหลังอยู่//
“งั้นคนน่ารักก็นอนได้แล้วนะ” ร่างสูงกดสายฮยอกแจทิ้ง แล้วจ้องคนที่กำลังมองตัวเองอยู่ มันสื่ออะไรได้บ้างนอกจากความว่างเปล่า คืนนี้นอนไม่หลับแน่ถ้ายังค้างคา
“คุณกดสายทิ้งแบบนั้นเดี๋ยวคุณฮยอกแจก็ไม่พอใจหรอกครับ”
"...เเล้วช่วยกรุณาลุกจากตักผมเถอะครับ"
“นายรู้อะไรมั้ยคยูฮยอน?” ร่างสูงไม่สนใจคำท้วงนั่น ตอนนี้ตัดอีฮยอกแจจอมยุ่มออกไปจากวงโคจรชีวิตก่อน เพราะสิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเคลียคือคุยกับคนตรงให้เข้าใจ...ตรงกัน
“.....”
“ฉันน่ะไม่เคยนอนตักใคร”
"........."
"เข้าใจที่ฉันพูดไหม"
"นายคนเรก..”
“แล้วก็ไม่เคยนั่งเหน็บกินติวหนังสือให้ใครข้ามวันข้ามคืน”
“นายเป็นคนเเรก”
"..ผมหรอครับ"ปากบางขยับถามเสียงไม่เเน่ใจ
“ลองคิดดูสิว่าใช่ไหม” ซีวอนทำสีหน้าจริงจัง ยิ้มให้คนที่กำลังงงงันแต่น่ารัก ก่อนจะเริ่มเนียนด้วยการหันหน้าหาหน้าท้องเรียบของคยูฮยอน แล้วสอดมือไปกอดเอวไว้แน่นๆ
"ครั้งเเรกกับนายทั้งนั้น"
“..ละ แล้วมีอะไรอีกไหมครับ”
คยูฮยอนก้มถามร่างสูง อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกตื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาโจว คยูฮยอนคนนี้มีแต่ตามหลังคนอื่น ใช้ชีวิตเฉยชา หลังเขา แต่เพียงแค่ได้ยินคำว่าคนแรกความสุขเล็กๆมันก็เกิดขึ้นที่ใจเขา
“นายอาจจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันอยากได้เป็นเมีย”
ประโยคสุดท้ายที่พูดออกมาทำเอาคยูฮยอนตาโตเพราะตกใจกับคำพูดนั้นไม่น้อย แต่หลังจากประมวลจากหลักการและเหตุผล เขาก็ได้คำตอบออกมา
“คุณซีวอนก็แค่..อยากมีเซ็กส์กับผมอย่างนั้นหรอ..” เขาถามออกไปอย่างที่คิด ก็ในเมื่อเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณซีวอนคิดอย่างไรกับเขา แต่กับคำว่าเมียก็หมายความว่าแค่มีเซกส์ก็เป็นได้อย่างนั้นแล้วไม่ใช่หรือ แม้จะไม่ได้รักกันก็ตามที...
“ทำไมคิดอย่างนั้น”
“ทำไมถึงชอบประเมินค่าตัวเองให้ดูตกต่ำ”
“..........”
“บ้าเอ๊ย!” ซีวอนสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นตั้งใจกลับบ้าน อยู่ไปก็อารมณ์เสีย สรุปที่เขานี่ไม่ได้เข้าหูคยูฮยอนใช่ไหม
"เซ็กส์น่ะมีที่ไหนกับใครก็ได้ เเล้วถ้าอยากเเค่มีเซ้กส์กับนายจริงๆ นายเสร็จฉันตั้งเเต่วันเเรกที่ฉันมาเหยียบทีนี่เเล้ว รู้ซะบ้าง!"
เขาได้ยินคยูฮยอนเรียกชื่อเขาเบาๆ เเต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเเล้ว มองหากระเป๋าตัวเองที่แบกขึ้นมาด้วยโดยไม่เหลือบมองใครอีกคน เชิญอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดมากคิดมายต่อไปเถอะ ซีวอนก็ไม่ได้ความอดทนสูงอะไรนักหรอก ..ขับรถกลับบ้านไปนอนดีที่สุด
..แต่เพียงหันกลับมาตั้งใจจะเดินไปยังประตู ก็กลับถูกใครบางคนยืนขวางไว้
น้ำตาคลอเบ้า
“ละ ลองดูไหมครับ” คนตรงหน้ากัดฟันพูด เสียงสั่นนิดๆ ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน
สงสัยได้เพียงไม่นานทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อคยูฮยอนเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัว เอง ทีละเม็ดทีละเม็ดจนหมด... ซีวอนได้แต่อ้าปากค้าง คำว่าลองดูไหมครับของคยูฮยอนคงไมได้หมายความว่า...??
“นี่นายคิดจะทำอะไร”
“ผมเอง...ก็อยากจะลองดูเหมือนกัน” ว่าต่อโดยไม่หยุดการกระทำต่างๆแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับมือเรียวที่ไล่ปลดกระดุมเสื้อของซีวอนทีละเม็ดอย่างสั่นเทา ซีวอนจ้องมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ
ไม่ใช่ว่าเขาโง่ที่จะมี่รู้ว่าการกระทำของคยูฮยอนบ่งบอกถึงอะไร แต่เขาไม่เข้าใจว่าคยูฮยอนจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร
“พอได้แล้วคยูฮยอน”เสียงทุ้มว่าเรียบก่อนจะปัดมือคยูฮยอนออก แล้วเอื้อมมือไปบีบไหล่บางนั้นแรงๆจนคยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง แม้จะไม่แสดงออกว่าเจ็บ แต่สายตาที่ตัดพ้อกลับมานั้นกลับทำให้ซีวอนเข้าใจได้อย่างดี
“ผมก็แค่อยากให้คุณซีวอนพอใจ...” ว่าขึ้นแผ่วเบา...เช่นเดียวกับมือแกร่งที่ค่อยๆคลายจากไหล่บางแต่ยังคงตรึง เอาไว้ แต่ไม่ได้ตอบอะไรเขายังคงอยากที่จะฟังคยูฮยอนพูดต่อไป เมื่อเห็นว่าอีกคนเหมือนกับกำลังจะพูดบางอย่างต่อ
“ก็ถ้า ผมเชื่อฟัง”
“...............”
“คุณซีวอนก็จะไม่ไปจูบคนอื่นใช่ไหมครับ”
“ตอนที่เห็นคุณซีวอนจูบกับคุณซูยอนน่ะ..”
“..............”
“มันแน่นที่อกไปหมดเหมือนกับจะหายใจไม่ออก”
“คยูฮยอน...” ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉย ตอนนี้กำลังสะท้อนอะไรบางอย่างในแววตานั้น ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว ก่อนจะใช้สองมือประคองแก้มคยูฮยอนบีบมันเล็กๆ
“..ว่าไงนะ”
“ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ผม........” คยูฮยอนก้มหน้าลง แต่ก็ถูกซีวอนบังคับให้เงยขึ้นมาสบตากัน
ซีวอนเห็นความสับสนนั่น ใช่ว่าเขาจะไม่สับสน แต่เขาเองจัดการกับความรู้สึกตัวเองมาอย่างดีแล้ว และมั่นใจว่าเขาเองรู้สึกยังไง เหลือแต่คนตรงหน้าที่ยังไม่รู้..
“นายรักฉัน...”
“ผมไม่เคยรักใคร..” คยูฮยอนตอบตามความจริง ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยถูกรักและยังไม่เคยรักใคร มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย
“...ก็ลองรักสิ”
“................”
“ระ..รักได้หรอครับ”
“อืม”
“ผมคิดว่าผมรักคุณซีวอน.........อื้อออ”
ยังไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากแดงก่ำที่กำลังเอื้อนเอ่ยก็ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนาที่คุ้นเคยกัน เป็นอย่างดี ความหอมหวานที่ซีวอนลิ้มรถมาครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไม่สุขใจเท่าครั้งนี้ จูบที่เคล้นคลึง ช่วงชิงลมหายใจ ร้อนแรงและยาวนาน...อยากจะเอาแต่ใจให้สมกับที่รู้สึกอึดอัดมานาน แต่กำปั้นเล็กๆเริ่มประท้วงจนต้องผละมันออกมา..
“คยูฮยอนอ่า....นั่นแหละที่ฉันรอ นายน่ะความรู้สึกช้าจริงๆ”
“?”
“ฉันคิดว่าฉันก็ชอบ..ไม่สิ..รักนายเหมืนกัน”
คยูฮยอนไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกดันให้นอนราบไปกับฟูกที่พื้นตั้งแต่เมือ่ไหร่ เพราะความตกตะลึงในคำพูดว่ารักพอรู้อีกทีก็ถูกทับไว้ทั้งตัวแล้ว...”คุณซี วอน” โดนจูบไปทั่วทั้งตัว เสื้อที่ถอดเองเมื่อกี้เริ่มหลุดลุ่ยหนัก “รักกันเถอะ รักกันเถอะ” ซีวอนพูดประโยคนี้ซ้ำๆไปมาราวกับจะสะกดจิต ..แล้วสุดท้ายก้สะกดได้จริงๆเสียด้วย
แค่รู้ตัวและพูดคำว่ารักออกมาตรงๆ...ก็เข้าใจกันไปนานแล้ว
อึดอัดอยู่ได้ตั้งนาน..
"อื้อ..คุณซีวอน"
- END -& TBC
เฮ่อ...มึนหัวหนักกว่าเดิม จะให้เขากลับบ้านทั้งอย่างนี้ได้ไงก็ในเมื่อรสหวานนั้นยังติดที่ริมฝีปาก อยู่เลย..ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นกับทุกคนเสียเมื่อไหร่ ในเมื่อคิดอะไรไม่ออกใบหน้าคมยุ่งๆก็ซบหน้าลงกับพวงมาลัยถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงเคาะที่กระจก
กลับมาทำไมอีก?
“ถ้าคุณซีวอนไม่ไหว ..ขึ้นไปพักก่อนไหมครับ”
.
.
.
ร่างสูงมาหยุดลงในห้องที่ซีวอนคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่วันนี้เจ้าของห้องกับตัวเขากลับเหมือนมีอะไรบางอย่างคาใจ และทำท่าเกร็งใส่กัน ทำไมถึงไม่มีใครพูดออกมาให้ชัดเจนซักที
แล้วดูสิ..พอเขาล้มตัวลงนั่ง คยูฮยอนก็ขยับไปนั่งซะชิดอีกฝั่งของห้อง ..ไม่ให้คิดว่ารังเกียจแล้วจะเขาให้คิดว่าอะไรกัน??
“ปวดหัว ขอหนุนตักหน่อย” ขอมันหน้าด้านๆอย่างนี้แหละ
“ไม่ให้ได้ไหมครับ”
“ทำไม”
Tru..tru..tru
เสียงโทรศัพท์ที่เหมือนกับเสียงนรกทำลายทุกอย่างทำเอาซีวอนหัวเสีย หยิบขึ้นมาจะกดรับแต่พอเห็นหน้าจอเป็นชื่อฮยอกแจก็หยุดคิดอยู่ชั่วขณะ โทรมาทำไมกำลังมีความสุขกับอาจารย์ทงเฮไม่ใช่รึไง
“ว่าไง” เสียงทุ้มกรอกสายไปเสียงห้วนอย่างลืมตัว
//พูดกับเราอย่างนี้ได้ไง เชว// ปลายสายตอบกลับมาเสียงดังเสียจนซีวอนต้องยื่นโทรศัพท์ออกห่างจากหู ก่อนจะจับมาแนบอีกครั้งเมื่อเสียงนั้นหายไป
“เชว อี ฮยอกแจ มีอะไรให้ทาสคนนี้รับใช้คร๊าบบ” ว่าพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จะต่างกันตรงที่ชื่อเต็มของฮยอกแจจะถูกเอ่ยออกมาก็ต่อเมื่อเขาต้องการเอาใจ ฮยอกแจ แต่ชื่อเต็มของเขาจะถูกเอ่ยขึ้นก็ต่อเมื่อฮยอกแจโมโหถึงขีดสุด
ให้ตาย....โลกนี้มันมีอะไรยุติธรรมกับเขาบ้างเนี่ย!
//เห็นเราเป็นคนยังไงกัน//
“ก็นอกจากจิกหัวใช้ ฉันก็ไม่เห็นฮยอกแจจะสนใจฉันนี่” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปอย่างนั้น วันนี้มันวันซวยอะไรของ เชว ซีวอนคนนี้ การที่ต้องมานั่งน้อยใจนี่มันเหนื่อยจริงๆนะ
ใบหน้าคมลอบมองคยูฮยอนอยู่เป็นระยะ เช่นเดียวกับอีกคนที่เหมือนจะทนกับสายตานั้นไม่ก็เตรียมตัวที่จะลุกขึ้นเดิน ไปที่อื่นแต่ก็ถูกมือแกร่งเอื้อมไปรั้งตรึงไว้ให้นั่งดังเดิมเสียก่อน
//ก็เพราะเราเป็นห่วงหรอกเราถึงโทรมา//
“แล้วไงอีก ฉันยังไม่ตายสักหน่อย”
//เชว เรารักเชวนะ แล้วก็เป็นห่วงมากๆด้วย//ฮยอกแจบอกน้ำเสียงตามคำพูด แต่ซีวอนไม่ได้สนใจมันเท่ากับใบหน้าใสของคนที่พยายามจะบิดมือเขาออกตลอดเวลา
“ฉันรู้ ฉันก็รักฮยอกแจเหมือนกัน”
//งั้นเชวรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเราเรียกอาจารย์มาคุยกับเชวเอง//
“หืม?”
//เราเห็นเชวไม่สบายใจ เราจะให้อาจารย์บอกเคล็ดลับเชวนะว่าทำยังไงเชวถึงจะพาคยูฮยอนไปถึงจุดสุดยอดได้//
“หะ!!! ”
//อย่าตะโกนได้ไหม หูจะแตกอ่ะ// ฮยอกแจพูดเสียงเขียวผ่านโทรศัพท์ ร่างสูงส่ายหน้าไปมาอย่างละเหี่ยใจก่อนจะกระแทกตัวลงนอนบนตักคยูฮยอน โดนขัดขืนเล็กน้อยแต่ซีวอนไถตัวเองจนนอนอย่างพอเหมาะได้
“ฮยอกแจไม่ต้องส่งโทรศัทพ์ให้อาจารย์ทงเฮนะ ฉันไมได้เป็นอะไร ฮยอกแจนั่นแหละไปนอนเถอะ”
//นี่ไง กำลังนอนให้อาจารย์ทงเฮลูบหลังอยู่//
“งั้นคนน่ารักก็นอนได้แล้วนะ” ร่างสูงกดสายฮยอกแจทิ้ง แล้วจ้องคนที่กำลังมองตัวเองอยู่ มันสื่ออะไรได้บ้างนอกจากความว่างเปล่า คืนนี้นอนไม่หลับแน่ถ้ายังค้างคา
“คุณกดสายทิ้งแบบนั้นเดี๋ยวคุณฮยอกแจก็ไม่พอใจหรอกครับ”
"...เเล้วช่วยกรุณาลุกจากตักผมเถอะครับ"
“นายรู้อะไรมั้ยคยูฮยอน?” ร่างสูงไม่สนใจคำท้วงนั่น ตอนนี้ตัดอีฮยอกแจจอมยุ่มออกไปจากวงโคจรชีวิตก่อน เพราะสิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเคลียคือคุยกับคนตรงให้เข้าใจ...ตรงกัน
“.....”
“ฉันน่ะไม่เคยนอนตักใคร”
"........."
"เข้าใจที่ฉันพูดไหม"
"นายคนเรก..”
“แล้วก็ไม่เคยนั่งเหน็บกินติวหนังสือให้ใครข้ามวันข้ามคืน”
“นายเป็นคนเเรก”
"..ผมหรอครับ"ปากบางขยับถามเสียงไม่เเน่ใจ
“ลองคิดดูสิว่าใช่ไหม” ซีวอนทำสีหน้าจริงจัง ยิ้มให้คนที่กำลังงงงันแต่น่ารัก ก่อนจะเริ่มเนียนด้วยการหันหน้าหาหน้าท้องเรียบของคยูฮยอน แล้วสอดมือไปกอดเอวไว้แน่นๆ
"ครั้งเเรกกับนายทั้งนั้น"
“..ละ แล้วมีอะไรอีกไหมครับ”
คยูฮยอนก้มถามร่างสูง อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกตื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาโจว คยูฮยอนคนนี้มีแต่ตามหลังคนอื่น ใช้ชีวิตเฉยชา หลังเขา แต่เพียงแค่ได้ยินคำว่าคนแรกความสุขเล็กๆมันก็เกิดขึ้นที่ใจเขา
“นายอาจจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันอยากได้เป็นเมีย”
ประโยคสุดท้ายที่พูดออกมาทำเอาคยูฮยอนตาโตเพราะตกใจกับคำพูดนั้นไม่น้อย แต่หลังจากประมวลจากหลักการและเหตุผล เขาก็ได้คำตอบออกมา
“คุณซีวอนก็แค่..อยากมีเซ็กส์กับผมอย่างนั้นหรอ..” เขาถามออกไปอย่างที่คิด ก็ในเมื่อเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณซีวอนคิดอย่างไรกับเขา แต่กับคำว่าเมียก็หมายความว่าแค่มีเซกส์ก็เป็นได้อย่างนั้นแล้วไม่ใช่หรือ แม้จะไม่ได้รักกันก็ตามที...
“ทำไมคิดอย่างนั้น”
“ทำไมถึงชอบประเมินค่าตัวเองให้ดูตกต่ำ”
“..........”
“บ้าเอ๊ย!” ซีวอนสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นตั้งใจกลับบ้าน อยู่ไปก็อารมณ์เสีย สรุปที่เขานี่ไม่ได้เข้าหูคยูฮยอนใช่ไหม
"เซ็กส์น่ะมีที่ไหนกับใครก็ได้ เเล้วถ้าอยากเเค่มีเซ้กส์กับนายจริงๆ นายเสร็จฉันตั้งเเต่วันเเรกที่ฉันมาเหยียบทีนี่เเล้ว รู้ซะบ้าง!"
เขาได้ยินคยูฮยอนเรียกชื่อเขาเบาๆ เเต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเเล้ว มองหากระเป๋าตัวเองที่แบกขึ้นมาด้วยโดยไม่เหลือบมองใครอีกคน เชิญอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดมากคิดมายต่อไปเถอะ ซีวอนก็ไม่ได้ความอดทนสูงอะไรนักหรอก ..ขับรถกลับบ้านไปนอนดีที่สุด
..แต่เพียงหันกลับมาตั้งใจจะเดินไปยังประตู ก็กลับถูกใครบางคนยืนขวางไว้
น้ำตาคลอเบ้า
“ละ ลองดูไหมครับ” คนตรงหน้ากัดฟันพูด เสียงสั่นนิดๆ ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน
สงสัยได้เพียงไม่นานทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อคยูฮยอนเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัว เอง ทีละเม็ดทีละเม็ดจนหมด... ซีวอนได้แต่อ้าปากค้าง คำว่าลองดูไหมครับของคยูฮยอนคงไมได้หมายความว่า...??
“นี่นายคิดจะทำอะไร”
“ผมเอง...ก็อยากจะลองดูเหมือนกัน” ว่าต่อโดยไม่หยุดการกระทำต่างๆแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับมือเรียวที่ไล่ปลดกระดุมเสื้อของซีวอนทีละเม็ดอย่างสั่นเทา ซีวอนจ้องมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ
ไม่ใช่ว่าเขาโง่ที่จะมี่รู้ว่าการกระทำของคยูฮยอนบ่งบอกถึงอะไร แต่เขาไม่เข้าใจว่าคยูฮยอนจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร
“พอได้แล้วคยูฮยอน”เสียงทุ้มว่าเรียบก่อนจะปัดมือคยูฮยอนออก แล้วเอื้อมมือไปบีบไหล่บางนั้นแรงๆจนคยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง แม้จะไม่แสดงออกว่าเจ็บ แต่สายตาที่ตัดพ้อกลับมานั้นกลับทำให้ซีวอนเข้าใจได้อย่างดี
“ผมก็แค่อยากให้คุณซีวอนพอใจ...” ว่าขึ้นแผ่วเบา...เช่นเดียวกับมือแกร่งที่ค่อยๆคลายจากไหล่บางแต่ยังคงตรึง เอาไว้ แต่ไม่ได้ตอบอะไรเขายังคงอยากที่จะฟังคยูฮยอนพูดต่อไป เมื่อเห็นว่าอีกคนเหมือนกับกำลังจะพูดบางอย่างต่อ
“ก็ถ้า ผมเชื่อฟัง”
“...............”
“คุณซีวอนก็จะไม่ไปจูบคนอื่นใช่ไหมครับ”
“ตอนที่เห็นคุณซีวอนจูบกับคุณซูยอนน่ะ..”
“..............”
“มันแน่นที่อกไปหมดเหมือนกับจะหายใจไม่ออก”
“คยูฮยอน...” ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉย ตอนนี้กำลังสะท้อนอะไรบางอย่างในแววตานั้น ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว ก่อนจะใช้สองมือประคองแก้มคยูฮยอนบีบมันเล็กๆ
“..ว่าไงนะ”
“ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ผม........” คยูฮยอนก้มหน้าลง แต่ก็ถูกซีวอนบังคับให้เงยขึ้นมาสบตากัน
ซีวอนเห็นความสับสนนั่น ใช่ว่าเขาจะไม่สับสน แต่เขาเองจัดการกับความรู้สึกตัวเองมาอย่างดีแล้ว และมั่นใจว่าเขาเองรู้สึกยังไง เหลือแต่คนตรงหน้าที่ยังไม่รู้..
“นายรักฉัน...”
“ผมไม่เคยรักใคร..” คยูฮยอนตอบตามความจริง ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยถูกรักและยังไม่เคยรักใคร มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย
“...ก็ลองรักสิ”
“................”
“ระ..รักได้หรอครับ”
“อืม”
“ผมคิดว่าผมรักคุณซีวอน.........อื้อออ”
ยังไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากแดงก่ำที่กำลังเอื้อนเอ่ยก็ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนาที่คุ้นเคยกัน เป็นอย่างดี ความหอมหวานที่ซีวอนลิ้มรถมาครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไม่สุขใจเท่าครั้งนี้ จูบที่เคล้นคลึง ช่วงชิงลมหายใจ ร้อนแรงและยาวนาน...อยากจะเอาแต่ใจให้สมกับที่รู้สึกอึดอัดมานาน แต่กำปั้นเล็กๆเริ่มประท้วงจนต้องผละมันออกมา..
“คยูฮยอนอ่า....นั่นแหละที่ฉันรอ นายน่ะความรู้สึกช้าจริงๆ”
“?”
“ฉันคิดว่าฉันก็ชอบ..ไม่สิ..รักนายเหมืนกัน”
คยูฮยอนไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกดันให้นอนราบไปกับฟูกที่พื้นตั้งแต่เมือ่ไหร่ เพราะความตกตะลึงในคำพูดว่ารักพอรู้อีกทีก็ถูกทับไว้ทั้งตัวแล้ว...”คุณซี วอน” โดนจูบไปทั่วทั้งตัว เสื้อที่ถอดเองเมื่อกี้เริ่มหลุดลุ่ยหนัก “รักกันเถอะ รักกันเถอะ” ซีวอนพูดประโยคนี้ซ้ำๆไปมาราวกับจะสะกดจิต ..แล้วสุดท้ายก้สะกดได้จริงๆเสียด้วย
แค่รู้ตัวและพูดคำว่ารักออกมาตรงๆ...ก็เข้าใจกันไปนานแล้ว
อึดอัดอยู่ได้ตั้งนาน..
"อื้อ..คุณซีวอน"
- END -& TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น