ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :: OH! My Goddess :: VII
OH! My Goddess :: VII
กว่าจะถึงที่พักของอีกคนก็ปาเข้าไปร่วมสองชั่วโมง จนซีวอนวันนึกสงสัยว่าคยูฮยอนนั่งรถเมล์หลายๆต่ออย่างนี้ไปมหาลัยได้ยังกัน แถมรถก็ติดอีกตั้งหาก นี่ถ้าอีกคนมีเรียนตอนเช้าเขาไม่อยากจะนึกสภาพจริงๆ
“นี่นายไปกลับอย่างนี้ทุกวันเลยเนี่ยนะ”
“ครับ”
“หอพักแถวมหาลัยก็มีออกตั้งเยอะ”
“ก็..มันแพงเกินไป” ตอบออกไปเสียงค่อยพลางปลดเข็มขัดนิลภัยออก เขาก็เป็นแค่เด็กทุนบ้านนอก ได้มาเรียนมหาลัยดีๆอย่างนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว เงินทุกบาทที่ได้จากพาทไทม์เขาอยากจะเก็บไว้เป็นค่าตำราเสียมากกว่าอะไรที่ พอจะประหยัดได้เขาก็ต้องทำ อีกอยากสำหรับเขาอยู่ไกลมหาลัยนั่งรถหลายต่อไม่ใช่เรื่องลำบากแม้แต่น้อย
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร”
ร่างโปร่งเดินลงมาจากรถก่อนจะโค้งให้อีกคนเป็นการขอบคุณอีกครั้ง ซีวอนไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เสียงประปิดประตูรถดังขึ้น ก่อนที่ซีวอนจะค่อยๆเคลื่อนรถเพื่อเลี้ยวกลับ แต่ก็ต้องเบรครถกระทันหันเมื่อคนที่เพิ่งลงไปเมื่อครูวิ่งมาเคาะกระจกเอาไว้
นี่ถ้าเป็นคนอื่นพ่อเตะไม่เลี้ยงแน่?!
ไม่นานนักกระจกใสก็ค่อยๆถูกเลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าสงสัยของซีวอน เพราะดูจากเบาะที่คยูฮยอนนั่งเมื่อครู่ก็ไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้
“...จะขึ้นไปดื่มน้ำชาก่อนไหมครับ” เอ่ยชวนขึ้นแม้จะรู้ว่าน้ำชาถ้วยๆเล็กๆจะไม่ได้มีค่าอะไรมาก แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะตอบแทนอีกคนเป็นการขอบคุณ
ซีวอนอึ้งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วจัดการดับเครื่องยนต์ลงมาจาก รถ..นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่คยูฮยอนพูดออกมาก่อนโดยที่เขาไม่ต้อง ถาม...
คยูฮยอนเป็นฝ่ายเดินนำร่างสูงเข้าไปในตัวตึกที่มีอยู่ไม่กี่ชั้น เพียงแค่เดินตามเท่านั้น ไม่มีลิฟท์เหมือนคอนโดส่วนตัวของเขา ไม่หรูหราเหมือนบ้านที่เขาอยู่ แถมรอบๆตัวก็เก่าๆ ไม่มีอะไรให้น่ามองสักนิด พอมองไปที่แผ่นหลังเล็กแล้วก็คิดสงสัยไมได้ว่าทนอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง
“พักอยู่ห้องไหน”
“ดาดฟ้าครับ”
“หะ??”
แทนคำตอบ คยูฮยอนก้าวเดินไปยังบันไดที่ซอกลืบ ซีวอนออกจะงงงวยว่าทำไมต้องขึ้นไปอยู่ดาดฟ้าแต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบก็ไม่รู้ จะทำยังไงนอกจากเดินตามและคิ้วขมวดไปตลอดทาง หนึ่งชั้น สองชั้น สามชั้นผ่านไป จากที่เดินสบายๆขาเริ่มลาก..จนถึงดาดฟ้านั่นแหละ
.
.
.
“เหนื่อยเป็นบ้า!” เสียงซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงชั้นดาดฟ้า พลางควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับตามลำคอที่บัดนี้อาบไปด้วยเหงื่อผุดขึ้นมาเต็ม ไปหมด
คยูฮยอนเปิดประตูเข้าไปยังห้องเล็กๆที่เล็กมากจริงๆสำหรับซีวอน พอเข้าไปได้ก็แทบเป่าปากเพราะไม่ค่อยมีข้าวของเครื่องใช้อะไรเลย ยืนเก้กังจนคยูฮยอนเชิญนั่งที่พื้นเรียบ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นรินชาที่แช่ไว้ใส่แก้วมาส่งให้ชายหนุ่ม
“ชาแบบนี้ทานได้ไหมครับ” ถามด้วยความเกรงใจเพราะไม่ได้มีราคาแพงเหมือนชาที่ซีวอนกินเป็นแน่
“ได้สิ” ดื่มโชว์ให้ดูแล้ววางลงที่โต๊ะเล็กด้านข้าง จนคยูฮยอนยิ้มนิดๆ หยิบแก้วของตัวเองมาดื่มบ้าง ต่างคนต่างเงียบ มองกันไปมาอย่างไม่รู้เริ่มอะไร สุดท้ายก็ต้องซีวอนทีเริ่ม
“นายจะทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันจะนั่งพักไปเรื่อยๆ” อ้าว แล้วกูจะนั่งพักไปเรื่อยๆทำไมวะ = = ทำไมกุไม่กลับบ้าน ไม่มีอะไรแล้วนี่หว่า?
“ผมจะอ่านหนังสือ..”
ซีวอนก้มมองหนังสือที่คนตรงหน้าหยิบขึ้นมาอ่านเล้วจัดการเพ่งไปดูใกล้ ๆ หนังสือดูคุ้นตาเขามากจนคยูฮยอนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านมองซีวอนว่ากำลังทำอะไร
“วิชานี้ฉันลงไปเมื่อเทอมที่แล้วนี่ นายลงเทอมนี้หรอ”
“ครับ”
“ให้ฉันติวให้ไหมล่ะ” ถามอย่างสนใจก่อนจะขยับไปนั่งใกล้ๆ
“ไม่รบกวนหรอกครับ”
“ฉันได้เอนะ” ทำหน้าจริงจัง ยื่นปากไปพูดใกล้ๆจนคยูอยอนตกใจผละหนี พาลนึกไปถึงการขโมยจูบวันนั้นจนซีวอนเผลอหัวเราะออกมา
“แค่บอกว่าได้เอ ทำไมต้องหน้าแดงด้วย”
“ปะ..เปล่าครับ”
ร่างสูงจัดการหยิบหนังสือมาจากมือคยูฮยอนแล้วร่วมด้วยช่วยติวอย่างที่บอก มีหลายอย่างที่คยูฮยอนยังเรียนไม่ถึงซีวอนก็บอกเป้นไกด์ไว้ให้ หรือแม้กระทั่งข้อสอบที่เก็งว่าจะออก หรือที่เขาสอบมาแล้วก็บอกหมดเปลือก คยูฮยอนเป็นคนฉลาดแค่สอนนิดหน่อยก้เข้าแทบหมดแล้ว
พอติวเสร็จ ร่างสูงก็ปล่อยให้คยูฮยอนอ่านเอง ทวนเองอย่างที่ต้องการ.. ก้มหน้าก้มตาอ่านอย่างตั้งใจ
จากนาทีกลายเป็นชั่วโมงที่คยูฮยอนหลงไปอยู่ในโลกหนังสือทิ้งให้ซีวอนนั่ง นิ่งอย่างไม่มีอะไรทำ พอเหลือบมองคนที่กำลังตั้งใจก็เลยไม่กล้าจะขัด ใบหน้าใสกับดวงตาที่ซีวอนเชื่อว่ามันกลมโตถ้าไม่มีเจ้าเเว่นเกะกะนั่น เขามั่นใจเพราะเขาเคยเห็นมันมากับตัว...ผิวที่ขาวไล่กับฮยอกเเจ เเถมรูปร่างยังบางไม่ต่างกัน ... ผู้ชายเเน่หรอ?
มองไล่ต่ำไปจนถึงริมฝีปากเเดงก่ำนั่น..นั่นล่ะมั้งที่ต่างจากฮยอกเเจ
เพราะมันหวานกว่าฮยอกเเจมากนัก..
"เฮ่อ..คิดอะไรวะกู" สบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
แม้ภายในห้องจะไม่มีเครื่องปรับอากาศอย่างที่สมควรจะเป็น หากแต่ลมเย็นๆพัดเข้ามาจากทางหน้าต่างของห้องก็ทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ ถูก ร่างสูงอ้าปากกว้างหาวออกมาพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาพลางนั่งมองอีกคนที่นั่ง ทำโจทย์โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างอย่างเขาแม้แต่น้อย
นัยน์ตาคมมองไปรอบๆห้องอีกครั้งเพื่อหาของบางอย่างแต่เมื่อได้เจออย่างที่ ต้องการ สุดท้ายเลยจัดการทิ้งศีรษะของตัวเองไปที่ตักของอีกคนที่นั่งอยู่
“คุณซีวอน!”
“ยืมตักหน่อยแล้วกันนะ” ไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรดวงตาคมนั้นก็ปิดลงทันทีเป็นเชิงมัดมือชกกลายๆ ...คนตัวโตหลับไปแล้ว คยูฮยอนที่จ้องมองอยู่ละสายตาออกมาหันมาสนใจกับหนังสือบนโต๊ะของตนเองดัง เดิม
เช่นเดียวกับดวงตาสดใสที่ลอบมองคนบนตักอยู่เป็นพักๆ แม้จะแปลกไปกว่าทุกวันที่มักจะนั่งอ่านหนังสือคนเดียวภายในห้องแคบๆอันเงียบ เหงา แต่วันนี้มีใครอีกคนมาอยู่ในห้องที่ถึงจะหลับไปแล้วแต่คยูฮยอนก็ไม่รูสึกถึง ความเหงาอีกต่อไป
ผ่านไปเกือบชั่วโมงตำราเรียนก็ถูกปิดลง คยูฮยอนละสายตาจากหนังสือตรงหน้ามองไปรอบๆห้อง แสงแดดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มบ่งบอกถึงเวลาได้เป็นอย่างดี ก่อนจะหันกลับมาเตรียมจะปลุกคนที่ยังนอนเหยียดยาวเอามือกอดอกอย่างสบายใจบน ตักของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดความคิดลงอย่างไม่มีเหตุผล
เช่นเดียวกับรอยยิ้มเจ้าตัวไม่ได้มอบให้ใครเงยๆนัก
ที่ผลอระบายออกมาบางๆอย่างไม่รู้ตัว....
แม้จะรู้สึกเมื่อยที่ขาเพียงใด แต่คยูฮยอนก็ไม่คิดที่จะยกศีรษะนั้นออกจากตักของตนเองแม้แต่น้อย...
END….?
กว่าจะถึงที่พักของอีกคนก็ปาเข้าไปร่วมสองชั่วโมง จนซีวอนวันนึกสงสัยว่าคยูฮยอนนั่งรถเมล์หลายๆต่ออย่างนี้ไปมหาลัยได้ยังกัน แถมรถก็ติดอีกตั้งหาก นี่ถ้าอีกคนมีเรียนตอนเช้าเขาไม่อยากจะนึกสภาพจริงๆ
“นี่นายไปกลับอย่างนี้ทุกวันเลยเนี่ยนะ”
“ครับ”
“หอพักแถวมหาลัยก็มีออกตั้งเยอะ”
“ก็..มันแพงเกินไป” ตอบออกไปเสียงค่อยพลางปลดเข็มขัดนิลภัยออก เขาก็เป็นแค่เด็กทุนบ้านนอก ได้มาเรียนมหาลัยดีๆอย่างนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว เงินทุกบาทที่ได้จากพาทไทม์เขาอยากจะเก็บไว้เป็นค่าตำราเสียมากกว่าอะไรที่ พอจะประหยัดได้เขาก็ต้องทำ อีกอยากสำหรับเขาอยู่ไกลมหาลัยนั่งรถหลายต่อไม่ใช่เรื่องลำบากแม้แต่น้อย
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร”
ร่างโปร่งเดินลงมาจากรถก่อนจะโค้งให้อีกคนเป็นการขอบคุณอีกครั้ง ซีวอนไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เสียงประปิดประตูรถดังขึ้น ก่อนที่ซีวอนจะค่อยๆเคลื่อนรถเพื่อเลี้ยวกลับ แต่ก็ต้องเบรครถกระทันหันเมื่อคนที่เพิ่งลงไปเมื่อครูวิ่งมาเคาะกระจกเอาไว้
นี่ถ้าเป็นคนอื่นพ่อเตะไม่เลี้ยงแน่?!
ไม่นานนักกระจกใสก็ค่อยๆถูกเลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าสงสัยของซีวอน เพราะดูจากเบาะที่คยูฮยอนนั่งเมื่อครู่ก็ไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้
“...จะขึ้นไปดื่มน้ำชาก่อนไหมครับ” เอ่ยชวนขึ้นแม้จะรู้ว่าน้ำชาถ้วยๆเล็กๆจะไม่ได้มีค่าอะไรมาก แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะตอบแทนอีกคนเป็นการขอบคุณ
ซีวอนอึ้งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วจัดการดับเครื่องยนต์ลงมาจาก รถ..นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่คยูฮยอนพูดออกมาก่อนโดยที่เขาไม่ต้อง ถาม...
คยูฮยอนเป็นฝ่ายเดินนำร่างสูงเข้าไปในตัวตึกที่มีอยู่ไม่กี่ชั้น เพียงแค่เดินตามเท่านั้น ไม่มีลิฟท์เหมือนคอนโดส่วนตัวของเขา ไม่หรูหราเหมือนบ้านที่เขาอยู่ แถมรอบๆตัวก็เก่าๆ ไม่มีอะไรให้น่ามองสักนิด พอมองไปที่แผ่นหลังเล็กแล้วก็คิดสงสัยไมได้ว่าทนอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง
“พักอยู่ห้องไหน”
“ดาดฟ้าครับ”
“หะ??”
แทนคำตอบ คยูฮยอนก้าวเดินไปยังบันไดที่ซอกลืบ ซีวอนออกจะงงงวยว่าทำไมต้องขึ้นไปอยู่ดาดฟ้าแต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบก็ไม่รู้ จะทำยังไงนอกจากเดินตามและคิ้วขมวดไปตลอดทาง หนึ่งชั้น สองชั้น สามชั้นผ่านไป จากที่เดินสบายๆขาเริ่มลาก..จนถึงดาดฟ้านั่นแหละ
.
.
.
“เหนื่อยเป็นบ้า!” เสียงซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงชั้นดาดฟ้า พลางควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับตามลำคอที่บัดนี้อาบไปด้วยเหงื่อผุดขึ้นมาเต็ม ไปหมด
คยูฮยอนเปิดประตูเข้าไปยังห้องเล็กๆที่เล็กมากจริงๆสำหรับซีวอน พอเข้าไปได้ก็แทบเป่าปากเพราะไม่ค่อยมีข้าวของเครื่องใช้อะไรเลย ยืนเก้กังจนคยูฮยอนเชิญนั่งที่พื้นเรียบ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นรินชาที่แช่ไว้ใส่แก้วมาส่งให้ชายหนุ่ม
“ชาแบบนี้ทานได้ไหมครับ” ถามด้วยความเกรงใจเพราะไม่ได้มีราคาแพงเหมือนชาที่ซีวอนกินเป็นแน่
“ได้สิ” ดื่มโชว์ให้ดูแล้ววางลงที่โต๊ะเล็กด้านข้าง จนคยูฮยอนยิ้มนิดๆ หยิบแก้วของตัวเองมาดื่มบ้าง ต่างคนต่างเงียบ มองกันไปมาอย่างไม่รู้เริ่มอะไร สุดท้ายก็ต้องซีวอนทีเริ่ม
“นายจะทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันจะนั่งพักไปเรื่อยๆ” อ้าว แล้วกูจะนั่งพักไปเรื่อยๆทำไมวะ = = ทำไมกุไม่กลับบ้าน ไม่มีอะไรแล้วนี่หว่า?
“ผมจะอ่านหนังสือ..”
ซีวอนก้มมองหนังสือที่คนตรงหน้าหยิบขึ้นมาอ่านเล้วจัดการเพ่งไปดูใกล้ ๆ หนังสือดูคุ้นตาเขามากจนคยูฮยอนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านมองซีวอนว่ากำลังทำอะไร
“วิชานี้ฉันลงไปเมื่อเทอมที่แล้วนี่ นายลงเทอมนี้หรอ”
“ครับ”
“ให้ฉันติวให้ไหมล่ะ” ถามอย่างสนใจก่อนจะขยับไปนั่งใกล้ๆ
“ไม่รบกวนหรอกครับ”
“ฉันได้เอนะ” ทำหน้าจริงจัง ยื่นปากไปพูดใกล้ๆจนคยูอยอนตกใจผละหนี พาลนึกไปถึงการขโมยจูบวันนั้นจนซีวอนเผลอหัวเราะออกมา
“แค่บอกว่าได้เอ ทำไมต้องหน้าแดงด้วย”
“ปะ..เปล่าครับ”
ร่างสูงจัดการหยิบหนังสือมาจากมือคยูฮยอนแล้วร่วมด้วยช่วยติวอย่างที่บอก มีหลายอย่างที่คยูฮยอนยังเรียนไม่ถึงซีวอนก็บอกเป้นไกด์ไว้ให้ หรือแม้กระทั่งข้อสอบที่เก็งว่าจะออก หรือที่เขาสอบมาแล้วก็บอกหมดเปลือก คยูฮยอนเป็นคนฉลาดแค่สอนนิดหน่อยก้เข้าแทบหมดแล้ว
พอติวเสร็จ ร่างสูงก็ปล่อยให้คยูฮยอนอ่านเอง ทวนเองอย่างที่ต้องการ.. ก้มหน้าก้มตาอ่านอย่างตั้งใจ
จากนาทีกลายเป็นชั่วโมงที่คยูฮยอนหลงไปอยู่ในโลกหนังสือทิ้งให้ซีวอนนั่ง นิ่งอย่างไม่มีอะไรทำ พอเหลือบมองคนที่กำลังตั้งใจก็เลยไม่กล้าจะขัด ใบหน้าใสกับดวงตาที่ซีวอนเชื่อว่ามันกลมโตถ้าไม่มีเจ้าเเว่นเกะกะนั่น เขามั่นใจเพราะเขาเคยเห็นมันมากับตัว...ผิวที่ขาวไล่กับฮยอกเเจ เเถมรูปร่างยังบางไม่ต่างกัน ... ผู้ชายเเน่หรอ?
มองไล่ต่ำไปจนถึงริมฝีปากเเดงก่ำนั่น..นั่นล่ะมั้งที่ต่างจากฮยอกเเจ
เพราะมันหวานกว่าฮยอกเเจมากนัก..
"เฮ่อ..คิดอะไรวะกู" สบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
แม้ภายในห้องจะไม่มีเครื่องปรับอากาศอย่างที่สมควรจะเป็น หากแต่ลมเย็นๆพัดเข้ามาจากทางหน้าต่างของห้องก็ทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ ถูก ร่างสูงอ้าปากกว้างหาวออกมาพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาพลางนั่งมองอีกคนที่นั่ง ทำโจทย์โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างอย่างเขาแม้แต่น้อย
นัยน์ตาคมมองไปรอบๆห้องอีกครั้งเพื่อหาของบางอย่างแต่เมื่อได้เจออย่างที่ ต้องการ สุดท้ายเลยจัดการทิ้งศีรษะของตัวเองไปที่ตักของอีกคนที่นั่งอยู่
“คุณซีวอน!”
“ยืมตักหน่อยแล้วกันนะ” ไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรดวงตาคมนั้นก็ปิดลงทันทีเป็นเชิงมัดมือชกกลายๆ ...คนตัวโตหลับไปแล้ว คยูฮยอนที่จ้องมองอยู่ละสายตาออกมาหันมาสนใจกับหนังสือบนโต๊ะของตนเองดัง เดิม
เช่นเดียวกับดวงตาสดใสที่ลอบมองคนบนตักอยู่เป็นพักๆ แม้จะแปลกไปกว่าทุกวันที่มักจะนั่งอ่านหนังสือคนเดียวภายในห้องแคบๆอันเงียบ เหงา แต่วันนี้มีใครอีกคนมาอยู่ในห้องที่ถึงจะหลับไปแล้วแต่คยูฮยอนก็ไม่รูสึกถึง ความเหงาอีกต่อไป
ผ่านไปเกือบชั่วโมงตำราเรียนก็ถูกปิดลง คยูฮยอนละสายตาจากหนังสือตรงหน้ามองไปรอบๆห้อง แสงแดดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มบ่งบอกถึงเวลาได้เป็นอย่างดี ก่อนจะหันกลับมาเตรียมจะปลุกคนที่ยังนอนเหยียดยาวเอามือกอดอกอย่างสบายใจบน ตักของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดความคิดลงอย่างไม่มีเหตุผล
เช่นเดียวกับรอยยิ้มเจ้าตัวไม่ได้มอบให้ใครเงยๆนัก
ที่ผลอระบายออกมาบางๆอย่างไม่รู้ตัว....
แม้จะรู้สึกเมื่อยที่ขาเพียงใด แต่คยูฮยอนก็ไม่คิดที่จะยกศีรษะนั้นออกจากตักของตนเองแม้แต่น้อย...
END….?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น