คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: OH! My Goddess :: II
Oh ! my Goddess
- Second -
ใบหน้าที่มีรอยปื้นสีแดง สร้างความเจ็บให้คยูฮยอนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ท่าทางที่เหมือนเด็กน้อยยกมือตั้งการ์ดของฮยอกแจ ทำเอาคยูฮยอนผ่อนคลายไปเยอะ เขาค่อยๆก้าวเท้าไปหาร่างเล็ก จนกระทั่งฮยอกแจหมดทางหนีชนเข้ากับเก้าอี้นั่งแผละลงไป
ร่างสูงถือรองเท้าในมือไปวางไว้ยังปลายเท้าของเจ้าของ นิ่งเพียงสักพัก ก็ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมอง แต่อีฮยอกแจก็แลบลิ้นตอบกลับมา แถมยังขยับเท้าหนีอีกต่างหาก เมื่อกี้ยังยกมือขึ้นทำท่าจะต่อยเขาอยู่เลย
“ผมใส่ให้ไหมครับ”
“มันแน่อยู่แล้ว เราปานาย นายก็ต้องมาใส่ให้เราสิ” เอ่ยจบก็เบนหน้าหนีแต่ยื่นเท้าให้ร่างสูง คยูฮยอนยิ้มเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้มลงใส่ให้อย่างดี พอเสร็จก็ลุกขึ้นแต่ไมได้ขยับตัวหนีไปไหน
“เมื่อกี้มองเราทำไม”
“ขอโทษครับ ผมเพียงเเต่มอง ...ว่าคุณฮยอกแจน่ารักตรงไหนบ้าง..”
กลายเป็นฮยอกแจที่พูดอะไรไม่ถูก มือเรียวยกขึ้นปัดจมูกตัวเองจนแดงก่ำ แล้วทำท่าแยกเขี้ยวใส่คนที่พูดหน้าตาย คยูฮยอนก็ยังมองอยู่เหมือนเดิม ที่เดิม แต่ใกล้กว่าครั้งแรกที่ได้แต่แอบมองห่างๆ
ร่างเล็กถึงจะห้าว จะเฮี้ยวเค่ไหนก้ไม่เคยมีใครหน้าไหนมากล้าชมแบบนี้ แล้วดูอีตานี่สิโดนรองเท้าฟาดหน้าไปแล้วยังมีหน้ามาชมเขาอีก
“ไอ้โรคจิต”
“..ครับ”
“ถอยไปจะกลับบ้าน!” มือเรียวผลักคนตรงหน้าจนเกือบล้ม แล้วลุกขึ้นมองหาเชวซีวอนอีกรอบ แต่เมื่อไม่เห็นวี่แววฮยอกแจก็บอกกับตัวเองอย่างครุ่นเคือง กลับเองก็ได้! เชวนะเชวทิ้งกันแบบนี้กลับไปบ้านพังแน่! เหลือบตามองคนข้างหลังอยู่ชั่วครู่ก็เดินหน้าต่อทันที
แต่เดินยังไม่ทันพ้นหน้าตึก ความมึนงงก็ถามหาฮยอกแจทันที
แล้วบ้านกลับทางไหนอ่ะ?
ปกติมีแต่เชวรับส่งทุกวัน ไม่เคยกลับบ้านเองสักครั้ง
“ผะ..ผมพาไปส่งไหมครับ”
น้ำเสียงกุกกักด้านหลัง ทำเอาร่างเล็กหันขวับ พอหันไปก็เจอร่างสูงยืนขยับแว่นมองเขาด้วยสายตาไม่แน่ใจ ฮยอกแจเองถ้าไม่นับเชวซีวอนเเล้วก็ไม่คิดจะกลับบ้านกับใคร แต่ก็รู้ตัวเหมือนกันว่าถ้าไปหลงทางแน่ พอคิดถึงตรงนี้ก็นึกเข่นเขี้ยวในใจ ทำไมเชวไม่เคยสอนทางกลับบ้านเลยนะ
“วางแผนอะไรรึเปล่า?”
“..ผมแค่อยากไปส่งคุณฮยอกแจ”
“เราไม่รู้จักกัน นายไม่รู้จักบ้านเรา เราไม่ใช่พวกหลอกง่ายหรอกนะ จะบอกให้” ฮยอกแจเชิดหน้าใส่
“ผมไม่เคยทำร้ายใครครับ”
เออ! เชื่อ ก็ดูหน้าตาสิ เจี๋ยมเจียมชะมัด เป็นผู้ชายบ้าอะไรกล้าๆกลัวๆ อย่างงี้จะไปทำอะไรใครเขามีแต่จะโดนหลอกล่ะสิไม่ว่า แล้วถ้าไปกับหมอนี่แล้วมันพาหลงล่ะ ฮยอกแจไม่แย่รึไง ...แต่ หลงคนเดียวกับมีคนหลงด้วยกัน แน่นอน ..ฮยอกแจไม่ชอบทำอะไรด้วยตัวคนเดียวอยู่แล้ว
“กะ ก็ไปเอารถมาสิ เราจะรอที่เนี่ย”
“รถ? ผมไม่มีรถหรอกครับ”
“หะ?”
ร่างสูงชี้ไปยังป้ายรถเมล์ที่เห็นอยู่ไกลหน้ามหาลัย ทำเอาร่างเล็กอ้าปากค้าง ให้กลับรถเมล์ ฟ้าถล่ม ฝนทลายแล้ว! รถเมล์ขึ้นยังไงฮยอกแจยังไม่รู้เลย
ให้ตายเหอะ!! มาทำท่าจีบเขาแต่สิ้นไร้จนถึงขนาดชวนขึ้นรถเมล์ ฮยอกแจควรปลื้มไหมเนี่ย!?
“ตลกแล้วนายโรคจิต ไม่นั่งเด็ดขาด เราไม่นั่งรถเมล์เด็ดขาด” ร่างเล็กสั่นหน้าดิก ทำท่าทางไม่ชอบใจออกมาชัดเจน
“กลัวหรอครับ”
กลัว? ถามบ้าไรวะ คนอย่างอีฮยอกแจไม่เคยกลัวใครและอะไรทั้งนั้น มีแต่คนกลัวฮยอกแจ แล้วมากล่าวหาว่าฮยอกแจกลัวอะไร ไอ้บ้า!
“ทำไมต้องกลัว?”
“............”
“เราถามว่าทำไมเราต้องกลัว!”
ฮยอกแจถามเสียงเข็งก่อนจะเอาชนะคนสบประมาทด้วยการเดินนำลิ่วไปยังป้ายรถเมล์ ก่อน คยูฮยอนยกแว่นหนึ่งทีก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ และเดินตามร่างเล็กไปไม่ห่าง พอถึงป้ายรถเมล์อีฮยอกแจก็ยืนเหนื่อยหอบเล็กน้อย ไกลมากเเถมอากาศร้อนอีก พอไปมองคนข้างๆ ก็ได้ฮึดฮัด ทำไมไม่ชวนนั่งแท็กซี่ฟระ = =
“รู้หรอว่าบ้านเรานั่งไปทางไหน”
“ครับ”
เพียงแค่ไม่ถึงสิบนาที คยูฮยอนก็ออกไปยืนด้านหน้าฮยอกแจเพื่งบอกให้รู่ว่ารถเมล์สายที่รอมาแล้ว แต่เพียงแค่จอดเทียบป้ายประตูเปิดออก ร่างเล็กก็ยืนลังเลทันที รู้สึกไม่มั่นใจเลย แล้วดูคนบนรถเมล์ก็แน่นเหลือเกิน เปลี่ยนใจดีไหมอีฮยอกแจ ดวงตารี่เรียวมองร่างสูงที่หันมาสบกัน
ก่อนมือแกร่งจะยื่นมาทางเขา..
ฮยอกแจมองมือที่ยื่นมาแล้วชั่งใจกัดริมฝีปากตัวเอง เสียงบีบแตรของรถเมล์ที่กำลังออกทำให้ร่างเล็กรีบตัดสินใจ ..คนอย่างอีฮยอกแจต้องทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว สุดท้ายมือเรียวก็ยื่นออกไปจับมือแกร่งของคยูฮยอนแล้วเดินขึ้นรถเมล์ตามไป คนเยอะแต่คยูฮยอนก็หาพื้นที่ให้ฮยอกแจได้ยืนสบายๆได้
“ไม่ต้องจ่ายนะ เราไม่อยากเป็นหนี้คนโรคจิตอย่างนาย”
“แล้วคุณฮยอกแจจะจ่ายด้วยแบงค์หมื่นวอนนั่นหรอครับ” ร่างสูงชี้ไปยังมือของฮยอกแจที่ควักแบงค์โตออกมาหนึ่งใบ
“ไม่ได้หรอ”
“ผมจะจ่ายให้ ราคาไม่เท่าไหร่เอง”
“แล้วจะให้เราใช้นายคืนยังไง” ทำเสียงไม่พอใจใส่ มาขัดใจฮยอกแจทำไมกัน
“ไม่เป็นไรครับ”
“เราไม่เลี้ยงไอติมนายเด็ดขาด!”
คำพูดบางอย่างของซีวอนโผล่ขึ้นมาในความคิดคยูฮยอนทันที “อีฮยอกแจก็เด็กปัญญาอ่อนดีๆนี่เอง เลี้ยงไอติม อยากได้อะไรก็ซื้อประเคนให้ อย่าขัดใจเท่านั้น สบายๆ” ฮยอกแจยึดติดกับการทานไอติม และชดใช้ด้วยไอติมเหมือนกับเด็กน้อยอย่างที่ซีวอนว่าไว้เลย ความแข็งกระด้าง ขี้โวยวายก็แค่เปลือกนอก
. . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . .
ร่างเล็กเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยเหงื่อโทรมกาย รถเมล์ที่ทั้งเบียด ทั้งแน่น ทำเอาฮยอกแจเทบไม่มีอากาศหายใจ แต่ก็ยังกลับมาบ้านอย่างรอดปลอดภัย อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณตาโรคจิตนั่น ที่มาส่งฮยอกแจจนถึงประตูบ้าน พยายามชวนฮยอกแจคุยตอนอยู่บนรถเมล์ ทั้งที่ก็พูดอึกๆอัก
คอยพัดให้ฮยอกแจตอนที่ร้อนจนแทบเป็นลม โอเค...หมอนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายนัก
แต่คนที่เลวร้ายที่สุดในวันนี้สำหรับฮยอกแจก็คือ....เชวซีวอน!
“เชวอยู่ไหน!” เสียงแข็งถามแม่บ้าน ที่ออกมารับหน้าด้วยรอยยิ้ม
“กลับมาตั้งนานแล้วค่ะ อยู่บนห้อง”
กลับมาตั้งนานแล้ว? แล้วทิ้งฮยอกแจไว้ที่มหาลัยน่ะนะ !!
วันนี้ตายแน่เชวซีวอน!
ร่างเล็กกระแทกเท้าขึ้นไปด้านบน พอถึงประตูห้องก็ทุบแบบไม่คิดชีวิต ..ไม่เปิด ทุบหนักเข้าไปอีก จนสุดท้ายคุณแม่บ้านต้องรีบวิ่งตามมาส่งกุญแจสำรองให้ด้วยกลัวมือคุณหนูของ บ้านจะพังไปซะก่อน พอไขเปิดไปได้เท่านั้น คำพูดมากมายที่เตรียมจะต่อว่าก็กลืนหายเข้าไปในลำคอทันที..
เชวซีวอนกำลังนอนเข้าด้ายเข้าเข็มนัวเนียอยู่กับจองซูยอนดาวคณะนิเทศ!
“เชว!! ไอ้บ้า ลุกขึ้นมาเลยนะ”
ปากตะโกนให้ลุก แต่ฮยอกแจกลับเป็นฝ่ายกระโจนขึ้นไปกระชากซีวอนลงมาจากเตียงในสภาพกึ่งเปลือย ก่อนจะหันไปกระชากหัวซูยอนให้ลุกขึ้น พร้อมกับเดินว่อนไปหยิบเสื้อผ้ามาปาใส่หญิงสาวเต็มแรง
“อ๊ะ นี่มันอะไรกันคะซีวอน
“ออกไปจากห้องเชวเดี๋ยวนี้!!”
.
.
.
“ฮยอกแจอ่า...โตโตกันแล้วนี่นา” ซีวอนว่าขึ้นเมื่อเห็นว่าฮยอกแจยืนกอดยกเชิดหน้า ทั้งที่เมื่อกี้คนตัวเล็กเบะปากกำลังจะร้องไห้ด้วยซ้ำ ไหนจะไอ้น้ำใสที่เริ่มคลอดวงตาโตแล้วก็จมูกรั้นๆสีแดงนั้นอีก
อ่อ....เขาลืมไปอีกอย่างว่า อี ฮยอกแจบีบน้ำตาได้ที่หนึ่ง เมื่อไรเขาจะเลิกใจอ่อนทั้งๆที่รู้ว่า ฮยอกแจแกล้งกันนะเนี่ย
“ไม่รู้แหละ”
“ฮยอกแจอ่า..ยังไงฉันก็ต้องมีแฟนสักวันอยู่ดี ตอนนี้จะมีกิ๊กสักกี่คนก็ไม่เห็นเสียหายนี่”
“ได้ไงล่ะ” เสียงใสยังคงเถียงต่อไปทั้งที่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาพูดก็ตาม....แต่ก็นั่นแหละ
อี ฮยอกแจ คือเหตุผลเสมอ
“ฮยอกแจอ่า...”
“ห้าม ห้าม ห้าม!!!!” โวยวายออกมาชุดใหญ่พลางตีค้อนใส่วงใหญ่ให้อีกหนึ่งที ก่อนจะกระแทกตัวเดินไปนั่งบนเตียงเพราะความเมื่อย จนซีวอนนึกขัดใจ ฮยอกแจไม่ได้เป็นเจ้าของเขาสักหน่อย คนตัวเล็กชักจะยุ่งเรื่องส่วนตัวเขามากเกินไปแล้ว...
“แล้วทำไมต้องห้าม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ ทำเอาฮยอกแจนั่งนิ่ง แน่ล่ะ..พอเจอย้อนกลับอี ฮยอกแจก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน
“ก็....”
“ก็อะไร”
“ถ้าเชวรักคนอื่นแล้วใครจะรักเราล่ะ”
“ไม่เอาน่า...ฮยอกแจ”
“ก็ถ้า ฮึก ถ้าเชวมีแฟน เชวก็ต้องรักแฟนมากกว่าเราใช่ไหมล่ะ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นพร้อมกับน้ำใสๆที่ร่วงเผลาะลงมาทันที ทำเอาซีวอนเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ อย่างน้อยเขาก็พอจะแยกออกว่าอันไหนเป็นการแสดงของฮยอกแจและอันไหนเป็นของ จริง... และแน่นอนว่าที้เขากำลังเผชิญอยู่นั้นของจริงๆเลยแหละ
ซีวอนระบายยิ้มขึ้นบางๆ ก่อนจะดึงร่างน้อยมากอดแน่นๆ แล้วกดจูบไปที่แพรผมนุ่มอย่างอ่อนโยน นึกถึงคำพูดฮยอกแจเมื่อครู่มันทำให้รู้สึกดีเหมือนกันแหะ
ฮยอกแจอ่า... หวงพี่ชายด้วยรึไง
รึเปล่า?.. *-_-*
“ใช่ไหมล่ะ”เสียงใสถามอู้อี้อีกครั้ง แรงกระชับอ้อมกอดจึงแน่นขึ้น
“ไม่ใช่ เพราะฮยอกแจก็คือฮยอกแจ คนรักของฉันก็คนรักของฉัน เหมือนกันซะที่ไหน ใช่ว่ามีแล้วจะรักน้อยลงเมื่อไหร่ล่ะ”
“เป็นคำตอบที่ไม่น่าพอใจเลย! เชวต้องตอบว่า ..ฉันต้องรักฮยอกแจคนเดียวอยู่แล้ว ตอบแบบนี้ต่างหาก ไม่ต้องมากอดเลย!” ร่างเล็กดันตัวออกห่าง แล้วเดินหนีไปอีกทาง ปล่อยร่างสูงเกาหัวแกรก
มีการมาบังคับกูตอบอีก ..= =
“แล้ววันนี้กลับเองเป็นไง มีอะไรเกิดขึ้นไหม”
“มี” ตอบเสียงห้วน แต่ก็ยังตอบ เพราะคำถามของซีวอนหมายถึงความสนใจที่มีต่อตนเอง
“มีอะไร”
“เปล่า ไม่มีต่างหาก ไม่เห็นรึไงว่าเรากลับมาได้อย่างปลอดภัย”
“มาเองคนเดียว?” ร่างสูงหยั่งเชิงถาม ส่วนนึงเพื่อเปลี่ยนเรื่อง แต่อีกส่วนก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนมาส่งน้องชายของเขา ..อุตส่าห์เปิดดโอกาสให้แล้วนะ ถ้าซื่อบื้อล่ะจบเห่แน่ ร่างสูงเนียนเข้าไปกอดฮยอกแจอีกครั้ง ดูเหมือนร่างเล็กจะนึกถึงใครบางคนจนเหม่อลอย
“ว่าไงมาคนเดียวหรอ”
“ตาโรคจิตนั่นมาส่ง” ฮยอกแจตอบเสียงอ้อมแอ้ม อยู่ๆก็นึกถึงขึ้นมาจนต้องเหลือบมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้ตลอดทางที่ยืนบนรถ เมล์ บางทีก็รู้สึกอุ่นดี
“ตาโรคจิตที่ชอบเเอบมองฮยอกเเจน่ะหรอ แค่ส่ง..?”
“แค่ส่งน่ะสิ ก็คนที่ควรจะส่งมันไม่ส่ง มัวแต่กกหญิง”
แขวะเสร็จ ก็หันหลังเดินกลับห้องตัวเอง ปิดท้ายด้วยการกระแทกประตูเสียงดังลั่น ปล่อยให้ซีวอนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ถูกขัดจังหวะอีกจนได้ ป่านนี้น้องซูยอนเตลิดเปิดเปิงไปไหนแล้ว
ตกลงอีฮยอกแจมันไม่ให้พี่ชายคนนี้มีเมียรึไง แล้วไอ้เจ้านั่นก็ท่าทางจะทึ่มจริงๆ ไม่เห็นฮยอกเเจมีแววตาประทับใจอะไรเลย อุตส่าห์เปิดทางให้พามาส่งบ้านแล้วนะ
…
.
.
.
วันนี้ซีวอนเลือกที่จะเดินไปส่งฮยอกแจเข้าห้องเรียนก่อนที่จะขอตัวออกมาก่อน ด้วยเหตุผลเบสิกๆที่ว่าไปเข้าห้องน้ำ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปอย่างที่บอก เพราะซีวอนกลับเดินตรงไปอีกที่
.... ที่เขาเห็นใครบ้างคนมายืนรอเจ้าตัวแสบแต่เช้า แต่ฮยอกแจคงจะไม่ทันมองเห็นเพราะเจ้าตัวเล่นนั่งหลับมาตลอดทาง
“นี่เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ”
คยูฮยอนหยุดกึก เขาเพียงแอบมานั่งมองเหมือนทุกวัน แต่ไม่คิดว่าจะถูกคุณซีวอนที่ได้ชื่อว่าเหมาะสมกับคุณฮยอกแจทีสุดเรียกไว้ เมื่อวานนี้ตอนเย็นเขาไม่แน่ใจว่าคุณซีวอนไปไหนถึงได้ทิ้งคุณฮยอกแจไว้
แต่มันก้ทำให้เขาได้ไปส่งคุณฮยอกแจถึงที่บ้าน ..ได้เห็นว่าบ้านของคุณฮยอกแจอยู่ที่ไหน
“คะ..ครับ”
“เมื่อวานนายไปส่งฮยอกแจรึเปล่า” ร่างสูงขยับไปถามใกล้ๆ คยูฮยอนเองก็พยักหน้าใส่ แล้วถามเสียงเป็นเชิงถาม
“คุณรู้..”
“รู้สิ ฉันจงใจนี่ ก็บอกแล้วว่าความหวังทุกอย่างฉันฝากไว้ที่นาย แต่เมื่อวานไม่ได้เรื่องเลย”
“ครับ?” คยูฮยอนขยับแว่นหนึ่งที เมื่อมองใบหน้าเพอร์เฟคของซีวอนที่ทำท่าไม่พอใจมายังเขา ร่างสูงถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ก่อนจะกอดอกราวกับชำระโทษ
“นายไมได้รุกอะไรฮยอกแจเลยรึไง มีโอกาสทั้งที่ ถ้าเป็นฉันนะ ป่านนี้ฉันปล้ำไปแล้ว”
“หะ!!”
“เมื่อวานฮยอกแจอาละวาทซะเละเลย เพราะนายคนเดียว รีบพามาส่งบ้านทำไม แทนที่จะพาไปโน่นไปนี่จะได้ใกล้ชิดกับฮยอกแจ ก็บอกแล้วไง ไอติมถ้วยฮยอกแจก็เชื่องแล้ว” ซีวอนเอ่ยบอก
ยังเคืองอยู่ไม่น้อย ที่ขนาดอธิบายขนาดนี้โจวคยูฮยอนยังทำหน้างงงวยราวกับเขาเล่าเร่องประหลาดให้ ฟัง ตกลงหมอนี่จะลากฮยอกแจพ้นไปจากชีวิตได้จริงๆรึเปล่าเนี่ย ถ้าปล่อยให้จัดการเองจะคืบหน้าไหม เดี๋ยวก็อีหรอบเดิมอีก อีฮยอกแจต้องมาตามวีนผู้หญิงทุกคนที่เขานอนด้วย ..ไม่ได้เด็ดขาด
“เมื่อวานนายทำอะไรกับฮยอกแจบ้าง”
“ผมแค่นั่งรถเมล์ไปส่งคุณฮยอกแจครับ “
“แค่นั้น?”
“ครับ”
“ฮยอกแจน่ะหรอยอมขึ้นรถเมล์? ฮ่าฮ่าฮ่า! ฟ้าผ่าแน่ๆ นายทำได้ไง ก็เก่งเหมือนกันนี่ ฉันนึกว่านายพานั่งแท็กซี่ซะอีก” มือแกร่งตบที่ไหล่คยูฮยอนดังอั่ก หัวเราะด้วยความชอบใจ ก่อนจะขยับหน้าไปจนเกือบชิด
“ขั้นต่อไป ถ้าฉันเปิดโอกาสเมื่อไหร่นายก็รุกเลย ฮยอกแจไม่ประสา ถ้าเจอนายทำอะไรล่ะระทวยแน่”
“ เอ่อ ...ขอโทษนะครับ ผมต้องกลับไปเรียนแล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้าแล้วทำท่าจะหันหลังเดินหนี แต่ซีวอนน่ะความคิดพุ่งไปไกลแล้ว มือยื่นออกไปคว้าคอเสื้อคยูฮยอนให้หันมาพร้อมกับกระพริบตาหนึ่งที
“วันนี้ลองจูบฮยอกแจดู"
"ว่าไงนะครับ?"
คยูฮยอนกล่าวออกไปอย่างไม่เชื่อหู..ทำไมซีรวอนถึงอยากเร่งให้เขาทำอะไรอย่าง นั้นกับฮยอกแจ ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเองด้วยซ้ำ..ไม่สิจะเรียกว่ารู้จักก็คงไม่ถูก
ทำไมซีวอนทำอย่างกับแค้นฮยอกแจมาเป็นสิบชาติ
"ผมทำไม่ได้.."
"ต้องทำได้!"
ร่างสูเผลอตวาดออกมา เเล้วจับไหล่คยูฮยอนไว้ หนุ่มใส่เเว่นก็ดูท่าจะตกใจไม่น้อยทั้งคิดเเละเดซิเบลเสียงของซีวอน เเต่ก็ยังยืนยันความคิดตัวเอง เขาไม่มีทางทำสิ่งที่ซีวอนบอก ให้เป็นตายร้ายดียังไงโจวคยูฮยอนก้ไม่คิดจะทำ
"เเค่จูบน่า..อย่างมากก็โดนตบ"
"ผะ..ผมไม่เคยจูบ.."
พูดไปเเล้วก็อึกอักเสียเอง ใบหน้าคยูฮยอนก้มต่ำลงก่อนจะปลดมือที่กดไหล่ตัวเองออก ไม่อยากจะนึกเลยว่าตอนนี้ใบหน้าซีวอนตอนนี้ผิดหวังเเค่ไหน เเต่เขาไม่สามารถทำได้จริงๆ พอไม่กล้ามองเลยคิดว่าจะหันหลังเดินกลับคณะตัวเอง
เเต่กลับถูกดึงไว้อีกครั้ง..
"นายไม่ได้โกหกใช่ไหม"
"ไม่ครับผมไม่เคย ..ผมคงต้องไปเรียนเเล้ว"
ลมหายใจของซีวอนถูกถอดถอนออกมา ก่อนจะก้มต่ำลงเพียงเเค่นึกสภาพก็พอจะเดาออกเเล้วว่าโจวคยูฮยอนดึงฮยอกเเจไป ไม่สำเร็จเเน่ เขาต้องช่วย เพื่อสวัสดิภาพของตัวเขาเเละซีวอนน้อยที่ต้องการใช้งานอีกหลายครั้ง
มือเเกร่งถอดเเว่นที่คยูฮยอนใส่ติดตัวตลอดเวลาออก..
"เอาเเว่นไปไหนครับ"
"ฉันจะสอนให้.."
"หะ..."
ไม่ทันตั้งตัว ความอุ่นร้อนทาบทับลงบนริมฝีปากเเดงก่ำของคยูฮยอนเเทบจะทันที มือเเกร่งรวบท้ายทอยร่างโปร่งให้เเหงนขึ้น ก่อนจะเค้าคลึงริมฝีปากหวานจนเเทบช้ำ อาการตื่นตะลึงของคยูฮยอนทำให้ซีวอนต้องเพิ่มเเรงกดขยี้ลงไปอีก
ความเปียกชื้นที่ไม่เคยพานพบทำเอาคยูฮยอนเข้งขาอ่อนเเรงจนเกือบร่วงไปกองกับ พื้น ลิ้มร้อนพยายามเเทรกซึม ดุนดันเข้าสู่ริมฝีปากบาง จนเริ่มตีพันกันมั่วไปหมด
ซีวอนเองก็เเค่อยากจะสอนให้คนอ่อนประสบการณ์ได้รู้รสการจูบเพือไปใช้กับฮยอก เเจ เเต่เพียงเเค่ได้สัมผัสเขาถึงมึนงงไปกับความหวานในโพรงปากร่างโปร่ง จนถอนตัวไม่ขึ้น ..
"อื้อ.."
จนกระทั่งถูกผลักออกเเรงๆ สติถูกดึงกลับมา มองคนตรงหน้าที่ยืนตัวซีดตัวสั่น หายใจหอบเเรง ริมฝีปากเเดงฉ่ำเพราะฝีมือเขา
นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย??
ร่างสูงยืนเลิกลั่กในความคิดตัวเองอยู่หลายนาที ยิ่งมองไปยังริมฝีปากนั่นยิ่งเกิดอารมณ์เเปลกๆ นี่กูทำซะบวมช้ำขนาดนั้นเลยหรอวะ คนนี้ตั้งใจให้เป็นน้องเขยนะ เเล้วกูไปจูบมันทำไม ไอ้ซีวอนเอ๊ย!
ร่างสูงเดินเก้กังๆเข้าไปใกล้อีกครั้งก่อนจะค่อยๆใส่เเว่นให้คยูฮยอนที่ยังยืนนิ่ง..
"งะ..งั้นฉันไปล่ะ"
TBC.
ความคิดเห็น