ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :: OH! My Gyuhyun :: III
:: OH! My Gyuhyun :: III
คยูฮยอนนั่งเงียบเพียงคนเดียวในห้อง วันนี้เขานั่งอ่านทบทวนบทเรียนเพียงลำพังเท่านั้น ใครบางคนที่ทำให้หัวใจเขากระตุกเมื่อกลางวันไม่ได้มาด้วย เขาเป็นฝ่ายเดินหนีออกมาเอง
ทุกอย่างชัดเจนไปหมด คำพูดนั่น..“จูบกับซูยอนน่ะดีกว่าจูบกับนายเยอะเลย..”
“ก็ถูกแล้วที่เป็นแบบนี้..”
พูดกับตัวเองพึมพำ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หนังสือที่ใช้รองรับอยู่ดีๆก็เปียกชื้นไปหมด มือเรียวเช็ดอะไรบางอย่างที่หางตาเบาๆ ไม่ควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ควรมีเขาคนนั้นเข้ามาในชีวิต
Tru..tru..tru..tru..
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกความคิดคยูฮยอนที่กำลังเหม่อลอยให้สะดุ้งและ หยิบมันขึ้นมา หน้าจอเป็นชื่อ คุณฮยอกแจ แลกเบอร์กันไว้เมื่อไม่นานนี้เอง ตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกดรับ
//คยูฮยอนอยู่ที่ไหนน่ะ! มาเอาเชวไปที!!//
“คะ..ครับ” คยูฮยอนตอบรับอย่างงงๆ ในสายเขาได้ยินเสียงคุ้นเคยเหมือนกับกำลังโวยวายอะไรอยู่ ร่างโปร่งรับคำอีกครั้งเมื่อรู้ว่าอีกคนอยู่ที่ไหนก่อนจะกดวางสายลงหยิบ เสื้อโค้ทมาคลุมไว้แล้วรีบออกจากห้องไปทันที
.
.
.
.
.
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่คยูฮยอนจะมาถึงที่ที่ฮยอกแจบอกเอาไว้ แม้จะรู้สึกแปลกใจที่ทำไมคุณฮยอกแจไม่พาซีวอนกลับบ้าน แต่เมื่อได้คำตอบจากคนตัวเล็กก็ทำให้เขาพอจะเข้าใจ
เนื่องจากฮยอกแจมีนัดต้องรีบไปทานข้าวที่บ้านอาจายร์ทงเฮ...นัดสำคัญอย่าง นี้คุณฮยอกแจก็เลยเลือกที่จะให้เขามารับคุณซีวอนพาไปส่งบ้านเสียมากกว่า
ไม่ทันได้คิดอะไร ขาเรียวก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าคลับเล็กๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วก็ต้องพบกับซีวอนที่กำลังเมาฟุบอยู่ที่บาร์ ครั้นมองซ้ายแลขวาก็ดูท่าว่าคุณฮยอกแจจะกลับไปแล้ว
คยูฮยอนเดินเข้าไปใกล้ๆสะกิดเรียกร่างสูงเบาๆ พลันถูกสะบัดออกมาแรงๆอย่างไม่ใยดี เช่นเดียวกับนัยน์ตาคมที่เสหน้าหันมามองคยูฮยอนเพียงเสี้ยวหนึ่งอย่างเรียบ เฉยก่อนจะหันกลับไปที่เคาน์เตอร์ดังเดิม
“เอามาอีกแก้ว!”
“คุณฮยอกแจให้ผมพาคุณไปส่งบ้าน” ว่าพลางขยับเข้าไปใกล้ซีวอนอีกก้าวอย่างทุกลักทุเล เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง คยูฮยอนไม่เคยเจออารมณ์โมโหของซีวอนวอนมาก่อน สายตาของซีวอนที่มองมาทางเขาเมื่อครู่มันทำให้รู้สึกกลัว
บางทีเขาอาจจะไม่รู้จักซีวอนจริงๆเลยก็ได้.....
“เห็นฉันพิการรึไง นายจะไปไหนก็ไปฉันกลับเองได้”
“แต่คุณเมาแล้ว”
“แล้วที่ฉันเป็นแบบนี้มันไม่ใช่เพราะนายรึไง!” เสียงทุ้มตะคอกพลางกระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดัง จนคนทั้งร้านหันมามองเป็นแต่ซีวอนก็ไม่คิดที่จะสนใจ
ใบหน้าคมจ้องมองอีกคนนิ่ง คยูฮยอนเองก็ดูจะตกใจไม่น้อยเช่นกัน จึงทำได้แต่หลบสายตาน่ากลัวนั่นด้วยการก้มหน้า
มือแกร่งควักเงินออกมาจ่ายก่อนจะเดินเปิดประตูร้านออกไปทันที
คยูฮยอนรีบก้าวเท้าตามออกไป ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะไปไหนก็ตาม
.
.
.
ร่างสูงเดินโซเซมายังรถตัวเอง เปิดประตูรถอย่างยากลำบากแต่ก็ยังพยายามเปิดจนคยูฮยอนต้องเป็นฝ่ายเข้ามาดึง กุญแจรถไปจากมือแกร่ง แต่ก็ไม่ได้จะเปิดเข้าไปนอกจากมองใบหน้าหล่อที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ขับไม่ไหวหรอกครับ”
“มายุ่งอะไรด้วย” ถามเสียงยานคางนิดๆ จ้องหน้าหาเรื่อง ตาขวาง
“คุณซีวอนบอกว่าเป็นแบบนี้เพราะผม”
“มาสนใจทำไมล่ะ นายไม่สนใจฉันเลย อยากจูบกับใครนายก็ไม่สน เเล้วออกมาที่นี่ทำไม ในเมื่อไม่สนใจกัน!”
"คุณบอกเองว่าจูบกับซูยอนดีกว่า..."
"ใช่..ดีกว่า ต้องให้ย้ำอีกครั้งไหมว่าดีกว่า!" พูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจเต็มที่ ก็ที่เขาต้องพูดเเบบนั้นไม่ใช่เพราะตัวคยูฮยอนเองรึไง
สิ้นคำตวาด ทุกอย่างก็เงียบลงเมื่อคยูฮยอนปิดปากเงียบ มีเพียงแววตาที่มองไปยังคนตรงหน้าราวกับเริ่มเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น อยู่ๆก็รู้สึกร้าวไปทั้งตัว
มือเรียวค่อยๆยื่นกุญแจคืนให้และก้มหน้าลง..
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย”
“….ขอโทษนะครับที่ทำให้ยุ่งยาก”
คยูฮยอนเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปในทางที่มา ซีวอนมองตามไปอย่างใจกระตุก คำพูดท้ายเสียงมันดูห่างเหิน เกินกว่าทุกครั้ง
..ซีวอนแค่เสียใจ ทั้งที่เขาเทียวไล้เทียวหา ตอนที่จูบกับซุยอนเเล้วคยูฮยอนมาเห้นเขาเเทบไฟลนก้นไม่อยากให้คยูฮยอนเข้าใจ ผิด เเต่คยูฮยอนกลับเฉยชาใส่เขา ทั้งที่เขามั่นใจว่าเขาแคร์ความรู้สึกของร่างบาง แต่ทำไมสื่อไม่เคยถึงเลย.....
.....แล้วจะปล่อยให้จบลงแบบนี้ได้ยังไง
จะปล่อยให้คยูฮยอนเดินกลับไปเเบบนี้รึไง?
คยูฮยอนเองพอหันหลังได้ก็รู้สึกอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอ ไม่ควรมาตั้งแต่แรก ไม่ควรเลย มือเล็กกำเข้าหากันจิกเนื้อตัวเองเบาๆบรรเทาความเจ็บบางอย่างที่กำลังแล่นไป ทั่ว
..แค่กลับไปอ่านหนังสือ นอน ไปมหาลัยใช้ชีวิตเหมือนเดิมก็พอ
แต่เพียงแค่ก้าวเดินหนีไปสองสามก้าว ก็ต้องเลี้ยวหันกลับไป....
อ่อกกกกกกกกกกกกกก!
คนตัวสูงกำลังก้มหน้าลงส่งเสียงบ่งบอกให้รู้เจ้าแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป กำลังทำพิษแล้ว ..คยูฮยอนตาโตด้วยความตกใจ กับสิ่งที่เห็น ความเป็นห่วงแล่นพุ่งขึ้นมา
ทั้งที่เพิ่งโดนคำพูดจี้ใจเข้าไปแท้ๆ จากที่คิดจะเดินกลับหอ กลายเป็นต้องยืนอยู่อย่างนั้น ..ทำอะไรไม่ถูกเก้ๆกังๆ
แต่ซีวอนที่กำลังก้มหน้าลงจะขย่อนนี่สิ ..เส้นเลือดแทบปูดขึ้นหน้าแล้ว
ยังไม่มีอะไรอ้วกออกมาสักแอะ
โจวคยูฮยอนก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่เดินเข้ามา
ห่าเอ๊ย อ้วกดิ่วะ!
ปวดหัวแล้วนะ ...ร่างสูงเหลืองมองคนที่ยังยืนลังเล จะเข้าก็ไม่เข้าสักที ถึงจะโกรธกันเเค่ไหน ก็จะไม่ยอมปล่อยให้เดินหนีไปอย่างนี้หรอก!
นึกมาดมั่นอยู่ในใจ ก่อนจะเริ่มส่งเสียงเหมือนจะอ้วก?ออกมาอีกครั้ง
อ่อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ไม่เดินกลับมาให้มันรู้ไป!!
“คะ..คุณซีวอน..”
นั่นไงได้ผล.. ซีวอนรู้สึกถึงมืออุ่นที่พยายามลูบหลังเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ..เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ไอ้อ้วกจอมปลอมเมื่อกี้หายวับไปกับตา ร่างสูงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นทำเป็นเช็ดปาก ทั้งที่ไม่มีอะไรออกมาสักนิด แต่ใบหน้าที่ดูอ่อนระโหยและอาการเซเพราะความเมาทำให้คยูฮยอนแสดงความเป็น ห่วงออกมาทางสายตาชัดเจน
“ไหวไหมครับ”
“จะมาสนใจทำไม?” ....แล้วทำไมกุต้องถามอะไรงี่เง่าแบบนี้ด้วยวะ = = นึกแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ
“............”
เงียบเลย เหมือนอีหรอบเดิม ก้มหน้า ไม่พูดไม่จาแล้วก็ทำหน้าเศร้า ซีวอนเองก็มึนๆเพราะฤทธิ์เหล้า สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาดังพรื่ด ก่อนจะพยายามตั้งสติเปิดประตูรถเข้าไป
กลับไปนอนพักผ่อนดีที่สุด สมองของเขามันหนักตื้อเกินไปแล้ว...
“ถ้ายังไม่ได้รังเกียจกัน ก็ขึ้นรถ จะพาไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยชวนอีกคนที่ยังคงอยู่กับที่ ดวงตาเศร้าภายใต้กรอบแว่นเงยหน้าขึ้นมองซีวอนที่เปิดกระจกรอคำตอบ
และก็ได้ผลเมื่อคยูฮยอนค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะเปิดประตูรถออกมามานั่งด้านใน
ใบหน้าคมหันไปมองคยูฮยอนที่ใส่เข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยก็นั่งนิ่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซีวอนถอนหายใจออกมาบาง ๆ แล้วสตาท์รถออกไปทันที
บางทีถ้าคยูฮยอนกล้าที่จะด่าโวยวายเหมือนกับคนอื่นที่ทำเขาอาจจะรู้สึกดี กว่านี้ ที่อยากจะพยายามขอโทษและแก้ตัวออกไป แต่การที่คยูฮยอนไม่พูด แถมยังเอาแต่ถอยห่างจากเขามันยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนไร้ตัวตนไม่มีความ หมายต่ออีกคนแม้แต่น้อย
“แล้วเดินมาที่ร้านทั้งชุดนี้รึไง” ซีวอนว่าขึ้นทำลายความเงียบ เมื่อสังเกตเห็นว่าอีกคนมีเพียงเสื้อโค้ทบางๆคลุมอยู่ ร่างโปร่งพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ เช่นเดียวกับมือเรียวทั้งสองที่กุมเข้ากันสลับกับถูกไปมา เพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
ซีวอนลอบมองอากัปกิริยานั้นก่อนจะค่อยๆชะลอความเร็วแล้วจอดรถลงที่ข้างทาง
ร่างสูงถอดเข็มขัดนิลภัยออกเปิดไฟก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับควานหาของจากทาง ด้านหลังเบาะ ส่วนคยูฮยอนที่แม้ดูจะสงสัยไม่น้อยแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป...
หากแต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้มากมาย ร่างสูงก็หันกลับมาดังเดิม ก่อนจะจับมือของคยูฮยอนมากุมไว้ ความเย็นที่สัมผัสได้ทำเอาซีวอนนึกตกใจอยู่ไม่น้อย
“ประสาทรึไง ออกมาโดยไม่ใส่ถุงมือ” ว่าเสียงดุพลางจับมือบางถูกับเสื้อของตนเองไปมาเบาๆเพื่อคลายความเย็น ก่อนจะหยิบถุงมือไหมพรมสีฟ้าอ่อนที่ได้จากหลังเบาะเมื่อครู่มาสวมให้อีกคน ลวกๆแล้วรีบปล่อยมือนั้นกลับทันที
“ของเจ้าตัวยุ่งน่ะ ใส่ไปก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”ร่างสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจการขับรถ แต่ก็ไม่ได้ขับเร็วตามสไตล์ปกติเพราะวันนี้ซัดเหล้าไปไม่น้อย ถึงจะคอแข็งแต่ก็แอบมึนอยู่เหมือนกัน ที่สำคัญไม่ได้มาคนเดียวมีคนข้างๆมาด้วย ปลอดภัยไว้ก่อน
“อาการดีขึ้นรึยังครับ”
“ถามในฐานะอะไร?” ซีวอนสวนกลับ ในเมื่อไม่ยอมรุก เดี๋ยวเชวซีวอนคนนี้รุก(?)เองก็ได้
“..........”
“..........”
นั่นไง ..เอาอีกแล้ว ทำไมต้องเงียบทุกครั้งเลยวะ ซีวอนเป่าลมออกจากปากเหลือบมองคนที่ยังนั่งนิ่ง ให้มันอย่างนี้สิ อึดอัดนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่สักวันคงอกแตกตาย มันสับสนไปหมดแล้ว ...ร่างสูงตัดสินใจเหยียบคันเร่งจนมิด ทิ้งอาการมึนหัวไปเพื่อระบายความรู้สึกแปลกๆนี่ออกไปเสียบ้าง
สุดท้ายก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที รถจอดสนิทหน้าหอพักคยูฮยอน
…ต่างคนต่างยังไม่มีใครลงจากรถ
“ที่คุณซีวอนถาม....ว่าฐานะอะไร”
“มีคำตอบให้ฉันรึไง” ซีวอนเบนตัวหันมาจ้องใบหน้าขาวที่กำลังบีบมือตัวเองแน่น เกร็งยังกับอะไรดี ..นี่ตกลงเขาเอามือจ่อคอให้คยูฮยอนมานั่งรถตัวเองใช่ไหม
“..ไม่มีคำตอบให้ครับ”
“อ้าว?”
“เพียงแต่ ผมอยากถามคุณซีวอน...ว่าทำไมถึงมาถามผมแบบนี้”
“อย่ามากวนได้ไหมคยูฮยอน ขึ้นห้องไปเถอะไป ชักจะหงุดหงิดแล้ว” เอ่ยปากบอกเสียงเซ็ง มันก็วนอยู่แค่นี้ เขาเองก็มึนหัวอยากนอนพักแล้วด้วย ให้เวลาช่วยเอาแล้วกัน ถ้าไม่แก่ลงไปซะก่อน คงคุยกันรู้เรื่อง
“งะ..งั้นทำไมต้องจูบผมทุกครั้งที่เจอกัน”
“วะ!! แค่นี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงจูบ ฉันคงเป็นโรคหื่นกามเห็นปากเเดงๆไมได้มั้ง”
“เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอครับ..”
อ้าว?เวรละ = = เอาหัวโขกพวงมาลัยตอนนี้ซะดีไหม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขากำลังประชด โลกของคยูฮยอนมันแคบแค่ไหนกันซีวอนอยากรู้จริงๆ
ร่างสูงมองคนที่กำลังจ้องเขาอยู่ อะไรบางอย่างตัดสินใจให้รั้งอีกคนเข้ามาหาตนเองทันที
เสียงที่เหมือนจะร้องประท้วง เงียบลงเมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหนา..
กลีบปากแดงก่ำถูกบดเบียดจากร่างสูงอย่างร้อนแรง ลมหายใจอุ่นปะทะข้างแก้มเนียนพร้อมกับลิ้มร้อนที่สอดแทรกเข้าไปฉกชิมความหอมหวาน..
ผลั่ก!
คยูฮยอนผลักอีกคนออกจากตนเองอย่างแรงทำเอาซีวอนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่เมื่อครู่คยูฮยอนเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาดีอยู่แท้ๆนี่
และก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกเมื่อใบหน้านั้นก้มลงก่อนจะยกมือตนเองขึ้นมาถูกับปากไปมา
“รังเกียจจูบฉันขนาดนั้นเลยรึไง!”
“ก็..ยังกับได้จูบคุณซูยอนกับคุณฮยอกแจทางอ้อมเลยนะฮะ” พูดพึมพำออกมาเบาๆหากแต่มือเรียวยังคงไม่เลิกเช็ดปากตนเอง จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ซีวอนบางๆ ก่อนจะหันกลับไปปลดเข็มขัดนิลภัยแล้วเปิดประตูรถเดินออกไปทันที
ซีวอนถึงอ้าปากด้วยความมึนงง....
จูบฮยอกแจกับซูยอนทางอ้อมงั้นหรอ?
..คยูฮยอนกำลังหมายถึงเขาจูบคนหลายๆคนในเวลาเดียวกนงั้นหรอ...เขาเป็นแบบนั้นรึไงกัน
TBC
คยูฮยอนนั่งเงียบเพียงคนเดียวในห้อง วันนี้เขานั่งอ่านทบทวนบทเรียนเพียงลำพังเท่านั้น ใครบางคนที่ทำให้หัวใจเขากระตุกเมื่อกลางวันไม่ได้มาด้วย เขาเป็นฝ่ายเดินหนีออกมาเอง
ทุกอย่างชัดเจนไปหมด คำพูดนั่น..“จูบกับซูยอนน่ะดีกว่าจูบกับนายเยอะเลย..”
“ก็ถูกแล้วที่เป็นแบบนี้..”
พูดกับตัวเองพึมพำ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หนังสือที่ใช้รองรับอยู่ดีๆก็เปียกชื้นไปหมด มือเรียวเช็ดอะไรบางอย่างที่หางตาเบาๆ ไม่ควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ควรมีเขาคนนั้นเข้ามาในชีวิต
Tru..tru..tru..tru..
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกความคิดคยูฮยอนที่กำลังเหม่อลอยให้สะดุ้งและ หยิบมันขึ้นมา หน้าจอเป็นชื่อ คุณฮยอกแจ แลกเบอร์กันไว้เมื่อไม่นานนี้เอง ตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกดรับ
//คยูฮยอนอยู่ที่ไหนน่ะ! มาเอาเชวไปที!!//
“คะ..ครับ” คยูฮยอนตอบรับอย่างงงๆ ในสายเขาได้ยินเสียงคุ้นเคยเหมือนกับกำลังโวยวายอะไรอยู่ ร่างโปร่งรับคำอีกครั้งเมื่อรู้ว่าอีกคนอยู่ที่ไหนก่อนจะกดวางสายลงหยิบ เสื้อโค้ทมาคลุมไว้แล้วรีบออกจากห้องไปทันที
.
.
.
.
.
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่คยูฮยอนจะมาถึงที่ที่ฮยอกแจบอกเอาไว้ แม้จะรู้สึกแปลกใจที่ทำไมคุณฮยอกแจไม่พาซีวอนกลับบ้าน แต่เมื่อได้คำตอบจากคนตัวเล็กก็ทำให้เขาพอจะเข้าใจ
เนื่องจากฮยอกแจมีนัดต้องรีบไปทานข้าวที่บ้านอาจายร์ทงเฮ...นัดสำคัญอย่าง นี้คุณฮยอกแจก็เลยเลือกที่จะให้เขามารับคุณซีวอนพาไปส่งบ้านเสียมากกว่า
ไม่ทันได้คิดอะไร ขาเรียวก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าคลับเล็กๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วก็ต้องพบกับซีวอนที่กำลังเมาฟุบอยู่ที่บาร์ ครั้นมองซ้ายแลขวาก็ดูท่าว่าคุณฮยอกแจจะกลับไปแล้ว
คยูฮยอนเดินเข้าไปใกล้ๆสะกิดเรียกร่างสูงเบาๆ พลันถูกสะบัดออกมาแรงๆอย่างไม่ใยดี เช่นเดียวกับนัยน์ตาคมที่เสหน้าหันมามองคยูฮยอนเพียงเสี้ยวหนึ่งอย่างเรียบ เฉยก่อนจะหันกลับไปที่เคาน์เตอร์ดังเดิม
“เอามาอีกแก้ว!”
“คุณฮยอกแจให้ผมพาคุณไปส่งบ้าน” ว่าพลางขยับเข้าไปใกล้ซีวอนอีกก้าวอย่างทุกลักทุเล เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง คยูฮยอนไม่เคยเจออารมณ์โมโหของซีวอนวอนมาก่อน สายตาของซีวอนที่มองมาทางเขาเมื่อครู่มันทำให้รู้สึกกลัว
บางทีเขาอาจจะไม่รู้จักซีวอนจริงๆเลยก็ได้.....
“เห็นฉันพิการรึไง นายจะไปไหนก็ไปฉันกลับเองได้”
“แต่คุณเมาแล้ว”
“แล้วที่ฉันเป็นแบบนี้มันไม่ใช่เพราะนายรึไง!” เสียงทุ้มตะคอกพลางกระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดัง จนคนทั้งร้านหันมามองเป็นแต่ซีวอนก็ไม่คิดที่จะสนใจ
ใบหน้าคมจ้องมองอีกคนนิ่ง คยูฮยอนเองก็ดูจะตกใจไม่น้อยเช่นกัน จึงทำได้แต่หลบสายตาน่ากลัวนั่นด้วยการก้มหน้า
มือแกร่งควักเงินออกมาจ่ายก่อนจะเดินเปิดประตูร้านออกไปทันที
คยูฮยอนรีบก้าวเท้าตามออกไป ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะไปไหนก็ตาม
.
.
.
ร่างสูงเดินโซเซมายังรถตัวเอง เปิดประตูรถอย่างยากลำบากแต่ก็ยังพยายามเปิดจนคยูฮยอนต้องเป็นฝ่ายเข้ามาดึง กุญแจรถไปจากมือแกร่ง แต่ก็ไม่ได้จะเปิดเข้าไปนอกจากมองใบหน้าหล่อที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ขับไม่ไหวหรอกครับ”
“มายุ่งอะไรด้วย” ถามเสียงยานคางนิดๆ จ้องหน้าหาเรื่อง ตาขวาง
“คุณซีวอนบอกว่าเป็นแบบนี้เพราะผม”
“มาสนใจทำไมล่ะ นายไม่สนใจฉันเลย อยากจูบกับใครนายก็ไม่สน เเล้วออกมาที่นี่ทำไม ในเมื่อไม่สนใจกัน!”
"คุณบอกเองว่าจูบกับซูยอนดีกว่า..."
"ใช่..ดีกว่า ต้องให้ย้ำอีกครั้งไหมว่าดีกว่า!" พูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจเต็มที่ ก็ที่เขาต้องพูดเเบบนั้นไม่ใช่เพราะตัวคยูฮยอนเองรึไง
สิ้นคำตวาด ทุกอย่างก็เงียบลงเมื่อคยูฮยอนปิดปากเงียบ มีเพียงแววตาที่มองไปยังคนตรงหน้าราวกับเริ่มเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น อยู่ๆก็รู้สึกร้าวไปทั้งตัว
มือเรียวค่อยๆยื่นกุญแจคืนให้และก้มหน้าลง..
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย”
“….ขอโทษนะครับที่ทำให้ยุ่งยาก”
คยูฮยอนเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปในทางที่มา ซีวอนมองตามไปอย่างใจกระตุก คำพูดท้ายเสียงมันดูห่างเหิน เกินกว่าทุกครั้ง
..ซีวอนแค่เสียใจ ทั้งที่เขาเทียวไล้เทียวหา ตอนที่จูบกับซุยอนเเล้วคยูฮยอนมาเห้นเขาเเทบไฟลนก้นไม่อยากให้คยูฮยอนเข้าใจ ผิด เเต่คยูฮยอนกลับเฉยชาใส่เขา ทั้งที่เขามั่นใจว่าเขาแคร์ความรู้สึกของร่างบาง แต่ทำไมสื่อไม่เคยถึงเลย.....
.....แล้วจะปล่อยให้จบลงแบบนี้ได้ยังไง
จะปล่อยให้คยูฮยอนเดินกลับไปเเบบนี้รึไง?
คยูฮยอนเองพอหันหลังได้ก็รู้สึกอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอ ไม่ควรมาตั้งแต่แรก ไม่ควรเลย มือเล็กกำเข้าหากันจิกเนื้อตัวเองเบาๆบรรเทาความเจ็บบางอย่างที่กำลังแล่นไป ทั่ว
..แค่กลับไปอ่านหนังสือ นอน ไปมหาลัยใช้ชีวิตเหมือนเดิมก็พอ
แต่เพียงแค่ก้าวเดินหนีไปสองสามก้าว ก็ต้องเลี้ยวหันกลับไป....
อ่อกกกกกกกกกกกกกก!
คนตัวสูงกำลังก้มหน้าลงส่งเสียงบ่งบอกให้รู้เจ้าแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป กำลังทำพิษแล้ว ..คยูฮยอนตาโตด้วยความตกใจ กับสิ่งที่เห็น ความเป็นห่วงแล่นพุ่งขึ้นมา
ทั้งที่เพิ่งโดนคำพูดจี้ใจเข้าไปแท้ๆ จากที่คิดจะเดินกลับหอ กลายเป็นต้องยืนอยู่อย่างนั้น ..ทำอะไรไม่ถูกเก้ๆกังๆ
แต่ซีวอนที่กำลังก้มหน้าลงจะขย่อนนี่สิ ..เส้นเลือดแทบปูดขึ้นหน้าแล้ว
ยังไม่มีอะไรอ้วกออกมาสักแอะ
โจวคยูฮยอนก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่เดินเข้ามา
ห่าเอ๊ย อ้วกดิ่วะ!
ปวดหัวแล้วนะ ...ร่างสูงเหลืองมองคนที่ยังยืนลังเล จะเข้าก็ไม่เข้าสักที ถึงจะโกรธกันเเค่ไหน ก็จะไม่ยอมปล่อยให้เดินหนีไปอย่างนี้หรอก!
นึกมาดมั่นอยู่ในใจ ก่อนจะเริ่มส่งเสียงเหมือนจะอ้วก?ออกมาอีกครั้ง
อ่อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ไม่เดินกลับมาให้มันรู้ไป!!
“คะ..คุณซีวอน..”
นั่นไงได้ผล.. ซีวอนรู้สึกถึงมืออุ่นที่พยายามลูบหลังเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ..เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ไอ้อ้วกจอมปลอมเมื่อกี้หายวับไปกับตา ร่างสูงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นทำเป็นเช็ดปาก ทั้งที่ไม่มีอะไรออกมาสักนิด แต่ใบหน้าที่ดูอ่อนระโหยและอาการเซเพราะความเมาทำให้คยูฮยอนแสดงความเป็น ห่วงออกมาทางสายตาชัดเจน
“ไหวไหมครับ”
“จะมาสนใจทำไม?” ....แล้วทำไมกุต้องถามอะไรงี่เง่าแบบนี้ด้วยวะ = = นึกแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ
“............”
เงียบเลย เหมือนอีหรอบเดิม ก้มหน้า ไม่พูดไม่จาแล้วก็ทำหน้าเศร้า ซีวอนเองก็มึนๆเพราะฤทธิ์เหล้า สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาดังพรื่ด ก่อนจะพยายามตั้งสติเปิดประตูรถเข้าไป
กลับไปนอนพักผ่อนดีที่สุด สมองของเขามันหนักตื้อเกินไปแล้ว...
“ถ้ายังไม่ได้รังเกียจกัน ก็ขึ้นรถ จะพาไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยชวนอีกคนที่ยังคงอยู่กับที่ ดวงตาเศร้าภายใต้กรอบแว่นเงยหน้าขึ้นมองซีวอนที่เปิดกระจกรอคำตอบ
และก็ได้ผลเมื่อคยูฮยอนค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะเปิดประตูรถออกมามานั่งด้านใน
ใบหน้าคมหันไปมองคยูฮยอนที่ใส่เข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยก็นั่งนิ่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซีวอนถอนหายใจออกมาบาง ๆ แล้วสตาท์รถออกไปทันที
บางทีถ้าคยูฮยอนกล้าที่จะด่าโวยวายเหมือนกับคนอื่นที่ทำเขาอาจจะรู้สึกดี กว่านี้ ที่อยากจะพยายามขอโทษและแก้ตัวออกไป แต่การที่คยูฮยอนไม่พูด แถมยังเอาแต่ถอยห่างจากเขามันยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนไร้ตัวตนไม่มีความ หมายต่ออีกคนแม้แต่น้อย
“แล้วเดินมาที่ร้านทั้งชุดนี้รึไง” ซีวอนว่าขึ้นทำลายความเงียบ เมื่อสังเกตเห็นว่าอีกคนมีเพียงเสื้อโค้ทบางๆคลุมอยู่ ร่างโปร่งพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ เช่นเดียวกับมือเรียวทั้งสองที่กุมเข้ากันสลับกับถูกไปมา เพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
ซีวอนลอบมองอากัปกิริยานั้นก่อนจะค่อยๆชะลอความเร็วแล้วจอดรถลงที่ข้างทาง
ร่างสูงถอดเข็มขัดนิลภัยออกเปิดไฟก่อนจะเอี้ยวตัวหันกลับควานหาของจากทาง ด้านหลังเบาะ ส่วนคยูฮยอนที่แม้ดูจะสงสัยไม่น้อยแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป...
หากแต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้มากมาย ร่างสูงก็หันกลับมาดังเดิม ก่อนจะจับมือของคยูฮยอนมากุมไว้ ความเย็นที่สัมผัสได้ทำเอาซีวอนนึกตกใจอยู่ไม่น้อย
“ประสาทรึไง ออกมาโดยไม่ใส่ถุงมือ” ว่าเสียงดุพลางจับมือบางถูกับเสื้อของตนเองไปมาเบาๆเพื่อคลายความเย็น ก่อนจะหยิบถุงมือไหมพรมสีฟ้าอ่อนที่ได้จากหลังเบาะเมื่อครู่มาสวมให้อีกคน ลวกๆแล้วรีบปล่อยมือนั้นกลับทันที
“ของเจ้าตัวยุ่งน่ะ ใส่ไปก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”ร่างสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจการขับรถ แต่ก็ไม่ได้ขับเร็วตามสไตล์ปกติเพราะวันนี้ซัดเหล้าไปไม่น้อย ถึงจะคอแข็งแต่ก็แอบมึนอยู่เหมือนกัน ที่สำคัญไม่ได้มาคนเดียวมีคนข้างๆมาด้วย ปลอดภัยไว้ก่อน
“อาการดีขึ้นรึยังครับ”
“ถามในฐานะอะไร?” ซีวอนสวนกลับ ในเมื่อไม่ยอมรุก เดี๋ยวเชวซีวอนคนนี้รุก(?)เองก็ได้
“..........”
“..........”
นั่นไง ..เอาอีกแล้ว ทำไมต้องเงียบทุกครั้งเลยวะ ซีวอนเป่าลมออกจากปากเหลือบมองคนที่ยังนั่งนิ่ง ให้มันอย่างนี้สิ อึดอัดนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่สักวันคงอกแตกตาย มันสับสนไปหมดแล้ว ...ร่างสูงตัดสินใจเหยียบคันเร่งจนมิด ทิ้งอาการมึนหัวไปเพื่อระบายความรู้สึกแปลกๆนี่ออกไปเสียบ้าง
สุดท้ายก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที รถจอดสนิทหน้าหอพักคยูฮยอน
…ต่างคนต่างยังไม่มีใครลงจากรถ
“ที่คุณซีวอนถาม....ว่าฐานะอะไร”
“มีคำตอบให้ฉันรึไง” ซีวอนเบนตัวหันมาจ้องใบหน้าขาวที่กำลังบีบมือตัวเองแน่น เกร็งยังกับอะไรดี ..นี่ตกลงเขาเอามือจ่อคอให้คยูฮยอนมานั่งรถตัวเองใช่ไหม
“..ไม่มีคำตอบให้ครับ”
“อ้าว?”
“เพียงแต่ ผมอยากถามคุณซีวอน...ว่าทำไมถึงมาถามผมแบบนี้”
“อย่ามากวนได้ไหมคยูฮยอน ขึ้นห้องไปเถอะไป ชักจะหงุดหงิดแล้ว” เอ่ยปากบอกเสียงเซ็ง มันก็วนอยู่แค่นี้ เขาเองก็มึนหัวอยากนอนพักแล้วด้วย ให้เวลาช่วยเอาแล้วกัน ถ้าไม่แก่ลงไปซะก่อน คงคุยกันรู้เรื่อง
“งะ..งั้นทำไมต้องจูบผมทุกครั้งที่เจอกัน”
“วะ!! แค่นี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงจูบ ฉันคงเป็นโรคหื่นกามเห็นปากเเดงๆไมได้มั้ง”
“เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอครับ..”
อ้าว?เวรละ = = เอาหัวโขกพวงมาลัยตอนนี้ซะดีไหม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขากำลังประชด โลกของคยูฮยอนมันแคบแค่ไหนกันซีวอนอยากรู้จริงๆ
ร่างสูงมองคนที่กำลังจ้องเขาอยู่ อะไรบางอย่างตัดสินใจให้รั้งอีกคนเข้ามาหาตนเองทันที
เสียงที่เหมือนจะร้องประท้วง เงียบลงเมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหนา..
กลีบปากแดงก่ำถูกบดเบียดจากร่างสูงอย่างร้อนแรง ลมหายใจอุ่นปะทะข้างแก้มเนียนพร้อมกับลิ้มร้อนที่สอดแทรกเข้าไปฉกชิมความหอมหวาน..
ผลั่ก!
คยูฮยอนผลักอีกคนออกจากตนเองอย่างแรงทำเอาซีวอนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่เมื่อครู่คยูฮยอนเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาดีอยู่แท้ๆนี่
และก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกเมื่อใบหน้านั้นก้มลงก่อนจะยกมือตนเองขึ้นมาถูกับปากไปมา
“รังเกียจจูบฉันขนาดนั้นเลยรึไง!”
“ก็..ยังกับได้จูบคุณซูยอนกับคุณฮยอกแจทางอ้อมเลยนะฮะ” พูดพึมพำออกมาเบาๆหากแต่มือเรียวยังคงไม่เลิกเช็ดปากตนเอง จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ซีวอนบางๆ ก่อนจะหันกลับไปปลดเข็มขัดนิลภัยแล้วเปิดประตูรถเดินออกไปทันที
ซีวอนถึงอ้าปากด้วยความมึนงง....
จูบฮยอกแจกับซูยอนทางอ้อมงั้นหรอ?
..คยูฮยอนกำลังหมายถึงเขาจูบคนหลายๆคนในเวลาเดียวกนงั้นหรอ...เขาเป็นแบบนั้นรึไงกัน
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น