ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :: OH! My Gyuhyun :: I
ซ้ายก็น่ารัก
ขวาก็น่ารัก
ยิ่งมองตรงๆก็ยิ่งน่ารัก
ทำไม อี ฮยอกแจน่ารักอย่างนี้นะ
^__________^
“นี่เชวเราน่ารักรึยัง”
“อืม” เสียงทุ้มตอบออกไปส่งๆอย่างเอือมระอา ก็จะไม่ให้เบื่อได้ยังไงในเมื่อเจ้าตัวพาเขาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เป็นว่า เล่น ลองชุดนั้นใส่ชุดนี้เป็นสิบชุดไม่มีแล้วก็ไม่มีท่าว่าจะเบื่อซะด้วย ตั้งแต่คบอาจารย์นั้นอี ฮยอกแจที่เขาว่าแต่งตัวนานแล้วยิ่งนานขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เห่อ!
“ทำไมตอบเราเหมือนไม่เต็มใจ” ใบหน้าหวานที่กำลังยืนยิ้มหวานให้กระจกกับการลองชุดเอียงซ้ายเอียงขวาไปมา ต้องหันมาค้อนให้วงใหญ่ก่อนจะยืนเสื้อยืดสีหวานคืนให้กับพนักงานหญิงข้างๆ แล้วก้าวเท้าฉับมาประจันหน้ากับซีวอนทันที
“ก็น่ารักอยู่แล้วนี่”
“น่ารักเท่าไหน”
“แล้วฮยอกแจอยากได้เท่าไหนฉันจะได้พูดถูก”
“อี เชว ซี วอน!” เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อซีวอนเต็มยศ... ร่างสูงก็รู้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังจะอาละวาดในไม่ช้า ใบหน้าหล่อหันไปยิ้มให้กับพนักงานที่ยืนหน้าเสียอยู่ ก่อนจะจูงร่างเล็กออกจากร้านทันที ก็ถ้าชื่ออีของฮยอกแจกับเชวของเขาผสมกันขึ้นมาละก็บ้านแตกทุกที
“ฮยอกแจอ่า...หน้างออย่างนี้เดี๋ยวทงเฮไปมีเมียใหม่นะ”
"ก็ลองดูสิ มีคนน่ารักกว่าเราอีกรึไง" ทุบอกซีวอนดังผลั่ก โทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
"มีสิ"
"ใคร!"
"ซองมินเด็กนิเทศนั่นไง เห็นมาปรึกษาเรื่องงานกับอาจารย์ทงเฮบ่อยๆ"
พูดจบก็ต้องยกมือขึ้นเป็นการ์ดบังหน้าตัวอง เจ็บตัวทุกทีเลยกู = = แต่คราวนี้กลับไม่โดนศอกหน้ากลับมา พอลอดมองใบหน้าหวานก็ต้องเสียวสันหลังวาบเพราะดวงตาที่ตวัดจ้องอย่างไม่พอใจ
“ซองมินคนนั้นน่ะหรอ น่ารักกว่าเรา”
“ฮยอกแจอ่า..”
“ซองมินคนนั้น่ะหรอ!!”
จะตะโกนให้คนมองทำไมวะ ..ซีวอนอายเป็นนะ ร่างสูงรีบกึ่งเดินกึ่งลากคนตัวเล็กกลับไปยังรถด้วยความไวเร็วแสง แต่ฮยอกแจน่ะลองว่าไม่พอใจแล้วก็ไม่ต่างจากคุณหนูจอมพยศนักหรอก พอมาถึงลานจอดรถสะบัดซะซีวอนเกือบหน้าคว่ำไปจูบพื้นซีเมนต์
“เราจะบอกให้คยูฮยอนเกลียดซีวอน!”
“อ่าว??”
“งั้นก็บอกมาว่าเรากับซองมินนั่นใครน่ารักกว่ากัน!”
........
..............
...................
ทงเฮที่เพิ่งวางกองหนังสือลงกับโต๊ะกลางห้อง ต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเมียตัวเล็กของเขาเอาแต่ถามประโยคเดิมซ้ำๆ ซากๆ ตั้งแต่มหาลัยยันกลับถึงห้อง เหนื่อยก็เหนื่อยเพราะสอนทั้งวัน ส่วนเจ้าตัวน่ะเรียนแค่ตอนเช้า ตกบ่ายไปช็อปปิ้งกับซีวอน แล้วไม่รู้เจ้าหมอนั่นพูดยั่วอะไร ฮยอกแจถึงได้รัวคำถามเขาแบบนี้
“ตกลงเรากับซองมิน อาจารย์ว่าใครน่ารักกว่า”
“ก็ตอบไปแล้วไง..”
“ถามมาร้อยรอบแล้วฮยอกแจ ไปอาบน้ำดีกว่าไป”
ร่างสูงดันคนหน้างอให้เข้าไปในห้องน้ำ แต่ฮยอกแจยังยื้อตัวเองไว้แล้วเบะปากใส่ทำท่าจะก๊อกแตก ทำเอาทงเฮต้องเปลี่ยนท่าทีจากดันแรงๆมาเป็นลูบหลังปลอบให้เข้าไป
“เราไม่ชอบซองมิน”
“อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวจะได้กินนมนอน” เปลี่ยนเรื่องให้เสร้จสรรพ
ร่างเล็กเดินเข้าหาคนทีได้ชื่อว่าเป็นแฟน ยกมือขึ้นโอบคอ ทิ้งน้ำหนัก แล้วซบใบหน้าที่อกกว้าง ทงเฮเองก็ตอบรับด้วยการสอดมือเกี่ยวเอวคอดมาแนบชิดลำตัวแล้วโยกไปมา รอยยิ้มประดับบนใบหน้า เสียงงึมงำดังขึ้นกลางอกจนทงเฮต้องเงี่ยหูฟัง
“อาบน้ำให้หน่อย เราขี้เกียจ”
...เฮ่อ มีเมียเด็กต้องทำใจ = =
.
.
.
.
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมงก็คนตัวเล็กของเขาเล่นโน่นเล่นนี่ซะจน ห้องน้ำเละไม่เป็นท่า แต่อย่างน้อยก็ทำให้ฮยอกแจลืมเรื่องไร้สาระขึ้นมาบ้างล่ะนะ ใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มออกมาบางๆ จัดการห่อพันฮยอกแจด้วยผ้าขนหนูผื่นใหญ่จนกลายเป็นดักแด แล้วพาออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้เจ้าตัวแต่งตัวเรียบร้อย(ชุดนอนที่เชวเลือกให้)ส่องกระจกเสียจนพอใจ ก่อนจะค่อยเดินมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งให้ทงเฮเช็ดผมให้อย่างรู้งาน
นี่กูมีเมียรึมีลูกวะเนี่ย?
“นี่เราน่ารักรึยัง” เสียงใสเอ่ยขึ้นมองใบหน้าหล่อผ่านทางกระจก พลางยิ้มหวานให้เป็นรางวัลเมื่อทงเฮมัดจุกเล็กๆ บนศีษระของตนเองเสร็จเรียบร้อย
มันมาอีกแล้ว.......
คำที่ทงเฮได้ยินตั้งแต่เช้าจรดเย็น ....ไหนจะเวลาก่อนนอนอย่างนี้อีก
“ระหว่างเป็นคนน่ารักกับคนที่ฉันรักอย่างได้อย่างไหนมากกว่ากัน” ทงเฮถามกลับไปอย่างกวนๆ
“เป็นคนน่ารักซี่~ เพราะเป็นคนที่อาจารย์รักเราเป็นอยู่แล้วนี่”
ทงเฮอยากจะเอามือกุมขมับแล้วหัวเราะออกมา ฮยอกแจไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อจริงๆ อยากจะเป็นทั้งคนน่ารัก และอยากจะเป็นคนที่เขารัก สุดท้ายก็ต้องคว้าคนน่ารักมากอดฟัดแรงๆ ก่อนจะพาไปนอน
“อาจารย์ไม่นอนหรอ”
“เดี๋ยวเคลียร์งานนิดหน่อยค่อยนอน”
“แล้วตกลงเราน่าระ........”
“ถ้าว่านอนสอนง่ายฮยอกแจจะเป็นคนที่น่ารักที่สุด”
ตอบเสร็จก็ได้เสียงหัวเราะคิกคักมาจากร่างเล็ก ก่อนจะเดินลงมาจากเตียง เขย่งเท้าหอมแก้มสากของทงเฮไปฟอดใหญ่ วันนี้ฮยอกแจจะว่านอนสอนง่าย ล้มตัวลงนอนห่มผ้าห่ม หลับฝันดี ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะนั่งลงทำงานที่โต๊ะเยื้องกับเตียง
วันนี้มีงานของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยหลายงานที่เขาจำต้องหอบกลับมาทำที่ ห้อง ความจริงแล้วเมื่อก่อนเขาอาจจะเลือกนั่งทำงานอยู่มหาลัยจนเสร็จ ดึกดื่นค่ำคืนเขาก็อยู่ไหว แต่พอมีคนตัวเล็กมาอยู่ด้วยบ่อยๆ เขาเลยเลือกจะห้องพร้อมคนตัวเล็ก
หอบงานมาหน่อยไม่ลำบากนัก อยู่กับเด็กอย่างฮยอกแจก็มีความสุขในแบบที่ไม่เคยเจอ บางครั้งก็ทำให้เขาโมโหได้ หัวเสียได้ แต่ก็ทำให้เขามีความสุขจนลืมเรื่องงานเหนื่อยๆไปเลย
ดูอย่างตอนนี้สิ เขานั่งทำงานจนเกือบเที่ยงคืน อยู่ๆเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้น ตาปรือ หัวยุ่งถามเขาเสียงงัวเงีย
“ อา...จารย์ยังไม่เสร็จอีก..หรอ”
“อืม”
“กินนมไหมม .. เราจะไปเอาให้”
ตาจะปิดอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาห่วงเขาอีก พอส่ายหน้าให้ปุบ ล้มตัวลงหลับต่อปับ - - เหมือนคนละเมอ แต่ก็เพื่อเขา ยังไงก็เรียกรอยยิ้มจากทงเฮได้อยู่แล้ว...คนน่ารักของเขา
…….
……….
…………
……………
……………..
“คุณซีวอนยังไม่กลับหรอครับ” คยู ฮยอนเอ่ยถามขึ้นเมื่อละสายตาขึ้นจากหนังสือ นี่ก็เกือบจะเที่ยงขึ้นแล้ว ร่างสูงที่มานั่งอ่านหนังสืออยู่บ้านเขาตั้งแต่หลังเรียนยังคงไม่ไปไหน
“อ่อ นายจะนอนแล้วหรอ” ซีวอนเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันกลับไปถามอีกคน พอมองไปยังนาฬิกาถึงได้รู้ว่านี่ก็ดึกพอสมควร ยิ่งช่วงใกล้สอบอย่างนี้ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาเสียมากกว่าที่จะ อ่านหนังสือดึกๆจนเพลินไปถึงเช้า
ซีวอนระบายยิ้มให้คนตรงหน้าบางๆก่อนจะถอดแว่นใสของตัวเองออกวางลงบนหนังสือ เปลือกตาคมค่อยๆปิดลงเพื่อพักสาย
“เปล่าครับ แต่เห็นว่าดึกแล้ว”
“แล้วให้ฉันอยู่ต่อได้ไหมล่ะ”
“เอ่อ......”
“..............”
“กะ ก็...ได้” ตอบออกมาเสียงค่อย แต่ก็ดังพอที่ซีวอนจะได้ยิน ใบหน้ายิ้มออกมาอย่างพอใจ
“แต่ว่าคุณซีวอนไม่ต้องติวให้คุณฮยอกแจหรอครับ”
“รายนั้นมีคนติวอยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่งฉันหรอก" ร่างสูงปิดหนังสือบิดขี้เกียจขยับเข้าไปใกล้ปิดหนังสือให้อีกคนเสร็จสรรพ ก่อนจะก้มไปถอดแว่นให้คนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา
“ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ”
“แต่ผม...” ตั้งใจอยากจะอ่านต่อแต่ถูกดึงแว่นไปเสียแล้ว
“ตื่นสายไม่ดีหรอก” ว่าพลางยีแพรผมของอีกคนเบาๆ ที่กำลังทำหน้างุ่น ก็ตั้งแต่ทำตัวเนียนมาคลุกคลีอยู่กับคยูฮยอนบ่อยๆ ไม่จับแก้ม ลูบหัว ก็เนียนไปนั่งเบียดตลอดนี่ ซีวอนรู้สึกชอบจริงๆ ก็เวลาเขาทำแบบนี้ปฏิกิริยาของคยูฮยอนมักจะตกใจ จนเขาหัวเราะออกมา ...
"จูบหน่อย"
TBC
ขวาก็น่ารัก
ยิ่งมองตรงๆก็ยิ่งน่ารัก
ทำไม อี ฮยอกแจน่ารักอย่างนี้นะ
^__________^
“นี่เชวเราน่ารักรึยัง”
“อืม” เสียงทุ้มตอบออกไปส่งๆอย่างเอือมระอา ก็จะไม่ให้เบื่อได้ยังไงในเมื่อเจ้าตัวพาเขาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เป็นว่า เล่น ลองชุดนั้นใส่ชุดนี้เป็นสิบชุดไม่มีแล้วก็ไม่มีท่าว่าจะเบื่อซะด้วย ตั้งแต่คบอาจารย์นั้นอี ฮยอกแจที่เขาว่าแต่งตัวนานแล้วยิ่งนานขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เห่อ!
“ทำไมตอบเราเหมือนไม่เต็มใจ” ใบหน้าหวานที่กำลังยืนยิ้มหวานให้กระจกกับการลองชุดเอียงซ้ายเอียงขวาไปมา ต้องหันมาค้อนให้วงใหญ่ก่อนจะยืนเสื้อยืดสีหวานคืนให้กับพนักงานหญิงข้างๆ แล้วก้าวเท้าฉับมาประจันหน้ากับซีวอนทันที
“ก็น่ารักอยู่แล้วนี่”
“น่ารักเท่าไหน”
“แล้วฮยอกแจอยากได้เท่าไหนฉันจะได้พูดถูก”
“อี เชว ซี วอน!” เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อซีวอนเต็มยศ... ร่างสูงก็รู้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังจะอาละวาดในไม่ช้า ใบหน้าหล่อหันไปยิ้มให้กับพนักงานที่ยืนหน้าเสียอยู่ ก่อนจะจูงร่างเล็กออกจากร้านทันที ก็ถ้าชื่ออีของฮยอกแจกับเชวของเขาผสมกันขึ้นมาละก็บ้านแตกทุกที
“ฮยอกแจอ่า...หน้างออย่างนี้เดี๋ยวทงเฮไปมีเมียใหม่นะ”
"ก็ลองดูสิ มีคนน่ารักกว่าเราอีกรึไง" ทุบอกซีวอนดังผลั่ก โทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
"มีสิ"
"ใคร!"
"ซองมินเด็กนิเทศนั่นไง เห็นมาปรึกษาเรื่องงานกับอาจารย์ทงเฮบ่อยๆ"
พูดจบก็ต้องยกมือขึ้นเป็นการ์ดบังหน้าตัวอง เจ็บตัวทุกทีเลยกู = = แต่คราวนี้กลับไม่โดนศอกหน้ากลับมา พอลอดมองใบหน้าหวานก็ต้องเสียวสันหลังวาบเพราะดวงตาที่ตวัดจ้องอย่างไม่พอใจ
“ซองมินคนนั้นน่ะหรอ น่ารักกว่าเรา”
“ฮยอกแจอ่า..”
“ซองมินคนนั้น่ะหรอ!!”
จะตะโกนให้คนมองทำไมวะ ..ซีวอนอายเป็นนะ ร่างสูงรีบกึ่งเดินกึ่งลากคนตัวเล็กกลับไปยังรถด้วยความไวเร็วแสง แต่ฮยอกแจน่ะลองว่าไม่พอใจแล้วก็ไม่ต่างจากคุณหนูจอมพยศนักหรอก พอมาถึงลานจอดรถสะบัดซะซีวอนเกือบหน้าคว่ำไปจูบพื้นซีเมนต์
“เราจะบอกให้คยูฮยอนเกลียดซีวอน!”
“อ่าว??”
“งั้นก็บอกมาว่าเรากับซองมินนั่นใครน่ารักกว่ากัน!”
........
..............
...................
ทงเฮที่เพิ่งวางกองหนังสือลงกับโต๊ะกลางห้อง ต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเมียตัวเล็กของเขาเอาแต่ถามประโยคเดิมซ้ำๆ ซากๆ ตั้งแต่มหาลัยยันกลับถึงห้อง เหนื่อยก็เหนื่อยเพราะสอนทั้งวัน ส่วนเจ้าตัวน่ะเรียนแค่ตอนเช้า ตกบ่ายไปช็อปปิ้งกับซีวอน แล้วไม่รู้เจ้าหมอนั่นพูดยั่วอะไร ฮยอกแจถึงได้รัวคำถามเขาแบบนี้
“ตกลงเรากับซองมิน อาจารย์ว่าใครน่ารักกว่า”
“ก็ตอบไปแล้วไง..”
“ถามมาร้อยรอบแล้วฮยอกแจ ไปอาบน้ำดีกว่าไป”
ร่างสูงดันคนหน้างอให้เข้าไปในห้องน้ำ แต่ฮยอกแจยังยื้อตัวเองไว้แล้วเบะปากใส่ทำท่าจะก๊อกแตก ทำเอาทงเฮต้องเปลี่ยนท่าทีจากดันแรงๆมาเป็นลูบหลังปลอบให้เข้าไป
“เราไม่ชอบซองมิน”
“อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวจะได้กินนมนอน” เปลี่ยนเรื่องให้เสร้จสรรพ
ร่างเล็กเดินเข้าหาคนทีได้ชื่อว่าเป็นแฟน ยกมือขึ้นโอบคอ ทิ้งน้ำหนัก แล้วซบใบหน้าที่อกกว้าง ทงเฮเองก็ตอบรับด้วยการสอดมือเกี่ยวเอวคอดมาแนบชิดลำตัวแล้วโยกไปมา รอยยิ้มประดับบนใบหน้า เสียงงึมงำดังขึ้นกลางอกจนทงเฮต้องเงี่ยหูฟัง
“อาบน้ำให้หน่อย เราขี้เกียจ”
...เฮ่อ มีเมียเด็กต้องทำใจ = =
.
.
.
.
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมงก็คนตัวเล็กของเขาเล่นโน่นเล่นนี่ซะจน ห้องน้ำเละไม่เป็นท่า แต่อย่างน้อยก็ทำให้ฮยอกแจลืมเรื่องไร้สาระขึ้นมาบ้างล่ะนะ ใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มออกมาบางๆ จัดการห่อพันฮยอกแจด้วยผ้าขนหนูผื่นใหญ่จนกลายเป็นดักแด แล้วพาออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้เจ้าตัวแต่งตัวเรียบร้อย(ชุดนอนที่เชวเลือกให้)ส่องกระจกเสียจนพอใจ ก่อนจะค่อยเดินมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งให้ทงเฮเช็ดผมให้อย่างรู้งาน
นี่กูมีเมียรึมีลูกวะเนี่ย?
“นี่เราน่ารักรึยัง” เสียงใสเอ่ยขึ้นมองใบหน้าหล่อผ่านทางกระจก พลางยิ้มหวานให้เป็นรางวัลเมื่อทงเฮมัดจุกเล็กๆ บนศีษระของตนเองเสร็จเรียบร้อย
มันมาอีกแล้ว.......
คำที่ทงเฮได้ยินตั้งแต่เช้าจรดเย็น ....ไหนจะเวลาก่อนนอนอย่างนี้อีก
“ระหว่างเป็นคนน่ารักกับคนที่ฉันรักอย่างได้อย่างไหนมากกว่ากัน” ทงเฮถามกลับไปอย่างกวนๆ
“เป็นคนน่ารักซี่~ เพราะเป็นคนที่อาจารย์รักเราเป็นอยู่แล้วนี่”
ทงเฮอยากจะเอามือกุมขมับแล้วหัวเราะออกมา ฮยอกแจไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อจริงๆ อยากจะเป็นทั้งคนน่ารัก และอยากจะเป็นคนที่เขารัก สุดท้ายก็ต้องคว้าคนน่ารักมากอดฟัดแรงๆ ก่อนจะพาไปนอน
“อาจารย์ไม่นอนหรอ”
“เดี๋ยวเคลียร์งานนิดหน่อยค่อยนอน”
“แล้วตกลงเราน่าระ........”
“ถ้าว่านอนสอนง่ายฮยอกแจจะเป็นคนที่น่ารักที่สุด”
ตอบเสร็จก็ได้เสียงหัวเราะคิกคักมาจากร่างเล็ก ก่อนจะเดินลงมาจากเตียง เขย่งเท้าหอมแก้มสากของทงเฮไปฟอดใหญ่ วันนี้ฮยอกแจจะว่านอนสอนง่าย ล้มตัวลงนอนห่มผ้าห่ม หลับฝันดี ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะนั่งลงทำงานที่โต๊ะเยื้องกับเตียง
วันนี้มีงานของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยหลายงานที่เขาจำต้องหอบกลับมาทำที่ ห้อง ความจริงแล้วเมื่อก่อนเขาอาจจะเลือกนั่งทำงานอยู่มหาลัยจนเสร็จ ดึกดื่นค่ำคืนเขาก็อยู่ไหว แต่พอมีคนตัวเล็กมาอยู่ด้วยบ่อยๆ เขาเลยเลือกจะห้องพร้อมคนตัวเล็ก
หอบงานมาหน่อยไม่ลำบากนัก อยู่กับเด็กอย่างฮยอกแจก็มีความสุขในแบบที่ไม่เคยเจอ บางครั้งก็ทำให้เขาโมโหได้ หัวเสียได้ แต่ก็ทำให้เขามีความสุขจนลืมเรื่องงานเหนื่อยๆไปเลย
ดูอย่างตอนนี้สิ เขานั่งทำงานจนเกือบเที่ยงคืน อยู่ๆเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้น ตาปรือ หัวยุ่งถามเขาเสียงงัวเงีย
“ อา...จารย์ยังไม่เสร็จอีก..หรอ”
“อืม”
“กินนมไหมม .. เราจะไปเอาให้”
ตาจะปิดอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาห่วงเขาอีก พอส่ายหน้าให้ปุบ ล้มตัวลงหลับต่อปับ - - เหมือนคนละเมอ แต่ก็เพื่อเขา ยังไงก็เรียกรอยยิ้มจากทงเฮได้อยู่แล้ว...คนน่ารักของเขา
…….
……….
…………
……………
……………..
“คุณซีวอนยังไม่กลับหรอครับ” คยู ฮยอนเอ่ยถามขึ้นเมื่อละสายตาขึ้นจากหนังสือ นี่ก็เกือบจะเที่ยงขึ้นแล้ว ร่างสูงที่มานั่งอ่านหนังสืออยู่บ้านเขาตั้งแต่หลังเรียนยังคงไม่ไปไหน
“อ่อ นายจะนอนแล้วหรอ” ซีวอนเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันกลับไปถามอีกคน พอมองไปยังนาฬิกาถึงได้รู้ว่านี่ก็ดึกพอสมควร ยิ่งช่วงใกล้สอบอย่างนี้ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาเสียมากกว่าที่จะ อ่านหนังสือดึกๆจนเพลินไปถึงเช้า
ซีวอนระบายยิ้มให้คนตรงหน้าบางๆก่อนจะถอดแว่นใสของตัวเองออกวางลงบนหนังสือ เปลือกตาคมค่อยๆปิดลงเพื่อพักสาย
“เปล่าครับ แต่เห็นว่าดึกแล้ว”
“แล้วให้ฉันอยู่ต่อได้ไหมล่ะ”
“เอ่อ......”
“..............”
“กะ ก็...ได้” ตอบออกมาเสียงค่อย แต่ก็ดังพอที่ซีวอนจะได้ยิน ใบหน้ายิ้มออกมาอย่างพอใจ
“แต่ว่าคุณซีวอนไม่ต้องติวให้คุณฮยอกแจหรอครับ”
“รายนั้นมีคนติวอยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่งฉันหรอก" ร่างสูงปิดหนังสือบิดขี้เกียจขยับเข้าไปใกล้ปิดหนังสือให้อีกคนเสร็จสรรพ ก่อนจะก้มไปถอดแว่นให้คนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา
“ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ”
“แต่ผม...” ตั้งใจอยากจะอ่านต่อแต่ถูกดึงแว่นไปเสียแล้ว
“ตื่นสายไม่ดีหรอก” ว่าพลางยีแพรผมของอีกคนเบาๆ ที่กำลังทำหน้างุ่น ก็ตั้งแต่ทำตัวเนียนมาคลุกคลีอยู่กับคยูฮยอนบ่อยๆ ไม่จับแก้ม ลูบหัว ก็เนียนไปนั่งเบียดตลอดนี่ ซีวอนรู้สึกชอบจริงๆ ก็เวลาเขาทำแบบนี้ปฏิกิริยาของคยูฮยอนมักจะตกใจ จนเขาหัวเราะออกมา ...
"จูบหน่อย"
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น