คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: OH! My Goddess :: I
Oh! My Goddess
- First -
“เอ่อ...คุณฮยอกแจครับผมขอ...”
“ไอ้โรคจิต!” ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบเสียงใสของเจ้าของชื่อเมื่อครู่ก็ตะหวาดแวดขึ้นมา เสียก่อนทำเอาคนที่จะอ่าปากพูดต่อก็เงียบลงทันที มือเรียวรีบกวาดหนังสือบนโต๊ะทั้งหมดมาไว้ในอ้อมแขนแล้วเชิดใบหน้าหวานใสให้ เป็นของแถมก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไปทันที
ฮยอกแจ ลูกคุณหนูตระกูลอี พ่วงด้วยรองตำแหน่งเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมได้เพียงตำแหน่งรอง เพราะที่หนึ่งคงจะหนีไม่พ้นเชวซีวอนลูกพี่ลูกน้องของ อี ฮยอกแจ ที่ใครๆก็ต่างให้ตำแหน่งดาวเดือนคู่กันเสียมากกว่า
..ก็ออกจะเหมาะสมกันขนาดนั้น
มือแกร่งขยับแว่นหน้าเตอะให้เข้าที่พลางมองตามร่างเล็กที่เดินจากไปเมื่อครู่
เขากับอี ฮยอกแจมันคนละชั้นกัน เขาก็เป็นเพียงเด็กนักเรียนทุนคณะวิศวะธรรมดาๆคนนึงก็เท่านั้น
....
.........
.............
“ใครมันกล้ามาทำอะไรคุณหนูฮยอกแจได้ล่ะหืม?” เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินกระฟัดกระเฟียดมาแต่ไกล
“ก็ไอ้โรคจิตคนนั้นไง”
“แล้วก็เลิกเรียกเราว่าคุณหนูสักทีเชว”ฮยอกแจกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจกับคำ ล้อเลียนนั่นเท่าไรนัก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วตามด้วยเสียปิดประตูอย่างแรง
ทำเอาเอาเจ้าของรถอย่างซีวอนต้องกัดฟัดกรอดกรอกตามองฟ้าสะกดอารมณ์ไว้ นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาทำอย่างนี้กับรถของเขา ต่อให้เป็นคนรักก็เถอะ พ่อตบกลิ้งแน่
“วันนี้ไม่กินไอติมใช่ไหม” ว่าพลางเอื้อมตัวไปหยิบเข็มขัดนิลภัยมาใส่ให้คนตัวเล็กเหมือนดังเช่นทุกครั้งอย่างเคยมือ
“ไม่ กลับบ้าน”
“งั้นอย่ามาโวยวายทีหลังล่ะ ฉันไม่ออกมาแล้วนะ”เสียงทุ้มเตือนไว้ก่อน
“เคยขัดใจเราได้ด้วยรึไง” ฮยอกแจหันไปบอกอย่างเป็นต่อ ซีวอนได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็จะยังไงล่ะ ในเมื่อมันจริงอย่างที่ฮยอกแจว่าทั้งนั้น เขาเคยขัดใจได้เมื่อไรกัน มีหวังบ้านพังเป็นแถบแน่ๆ คนที่ซวยที่สุดคงไม่พ้นเขาอยู่ดี
ครั้งที่แล้วก็ที ทั้งที่เขากำลังจะเข้าได้เข้าเข็มกับน้องซูยอนแท้ๆ แต่กลายเป็นว่าต้องรีบขับรถกลับบ้านเพราะเจ้าตัวเล็กอยากจะออกไปกินเค้กข้าง นอก แล้วยังไงพอไปที่ร้านกินได้คำเดียวแล้วก็กลับ ให้ตาย...ฮยอกแจเซนส์แรงเกินไปจริงๆ
มันน่าจับตีก้นแรงๆซักที
“โตแล้วน่าจะทำอะไรเองบ้าง”
“เบื่อเรานักรึไง” เสียงใสถามห้วน จนซีวอนนึกอยากจะตอบไปให้ดังๆว่าโคตรเบื่อเลยล่ะ แต่อย่างว่าคนตัวเล็กคงไม่มารู้สึกอะไร ก็แค่จิกหัวใช้เขาไปวันๆ
นึกอยากจะบอกไอ้พวกที่อิจฉาเขาจริงๆที่มีตุ๊กตาน่ารถอย่างอี ฮยอกแจว่า มึงช่วยมาจีบน้องกูไปไปสักที แต่กลับกลายเป็นว่าไอ้พวกนั้นดันเข้าใจผิดว่าเขาหวงอีฮยอกแจบ้างแหละ เขาเป็นแฟนฮยอกแจบ้างแหละ
พระเจ้า..จะรู้ไหมว่า เขาอยากจะจับอีอยอกแจลอยแพ หรือไม่ก็จับวางบนพานให้เลยก็ยังได้
“ถ้าบอกว่าเบื่อล่ะ”
“งั้นก็ทนเบื่อต่อไปแล้วกันนะเชว”ว่าขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาเพราะอีฮยอกแจ รูดีว่า ต่อให้คนข้างๆจะเบื่อยังไงก็ต้องตามใจเขาอยู่ดี หนีไม่พ้นหรอกถ้าเขาไม่ปล่อยไปซะอย่าง ซีวอนก็ต้องเป็นทาสท่านอีฮยอกแจผู้นี้...
ยิ่งนึกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ยิ่งปรากฏขึ้น จนซีวอนนึกหมั่นไส้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่รักของทุกคนในบ้านเขาจะไม่ว่าอะไรเลย
ใช่แล้ว...ที่รักของทุกคนในบ้าน.....อย่างน้อยก็ยกเว้นเขาคนนึงล่ะน่า
…
…….
“ฮยอกแจ....”
“อืมมม”
“ถึงบ้านแล้ว” เสียงทุ้มของซีวอนเอ่ยขึ้นอีกรอบพลางเขย่าไปที่ร่างเล็กเบาๆ แต่ดูท่าว่าคนตัวเล็กจะนอนหลับยาวจนไม่คิดจะสนใจใครเอาซะเลย
“ขี้เกียจเดิน...”ฮยอกแจลืมตาขึ้นมองอีกคนตาแป๋วก่อนจะกระพริบปริบๆอย่างน่า รัก ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเอ็นดู...แต่สำหรับซีวอนล่ะก็..คนละเรื่อง เพราะไอ้แววตาไร้เดียงสานั่นมันไม่ต่างอะไรกับคำสั่งกลายๆเลยสักนิด!
เอาล่ะวันนี้เขาจะเริ่มขัดใจสักวัน!
“งั้นก็นอนอยู่นี่ล่ะ ฉันไปก่อนนะ”
แววตาที่ออดอ้อนแปรเปลี่ยนเป็นมองค้อนไปที่แผ่นหลังกว้างนั้นทันที พุดปุบเดินหนีปับ ทำอย่างนี้หรอเชว ซีวอน จะทำอย่างนี้ใช่ไหม ..ร่างเล็กสะบัดตัวออกมานอกรถ กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนจะมองไปยังคนที่เดินหายลับไปทางประตูบ้านหลังใหญ่
และหันกลับมาง้างเท้าเตะไปที่ประตูรถคันโปรดของเชวซีวอนเต็มเหนี่ยว!
“เฮ่ยยยยยยยย! หยุดเลยนะฮยอกแจ”
ร่างสูงวิ่งปรูดออกมาจากตัวบ้าน มองประตูรถที่มีรอยจากฝีเท้าร่างเล็กแล้วรีบหันขวับมามองอย่างไม่พอใจ แต่ไม่สะเทือนอีฮยอกแจหรอก รอยยิ้มมีความสุขถูกส่งกลับไปให้
“มีสิทธิห้ามเราด้วยรึไง” ทำลอยหน้าลอยตาแล้วจัดการชนไหล่หนาของร่างสูงก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าบ้านไป ทิ้งให้ซีวอนที่วิ่งย้อนกลับมาดูรถได้แต่กัดฟันแน่น
ฉิบหายเลย!
รถกู!!!
อีฮยอกเเจตัวเเสบเอ๊ย!
. . . . . .
. . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . .
ช่วงเวลาเช้าภายใต้ร่มไม้ใหญ่หน้าตึกเศรษฐศาสตร์ นักศึกษาเริ่มกวักไกวกันมากขึ้น ม้าหินอ่อนหลายตัวถูกจับจองจนเต็มระรานตาไปหมด
แต่ฮยอกแจที่นั่งหน้าเชิดมาในรถคันหรูของซีวอน กลับมองเห็นใครบางคนที่กลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมทุกวัน อ่านหนังสือ ใส่แว่นหนาเต๊อะ
และเหมือนทุกครั้ง หมอนั่นมักจะเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่รถฮยอกแจผ่านทุกครั้ง
ตุ๊กตาหน้ารถคือฮยอกแจ คนขับก็คือคนที่ใครก็มองว่าคู่ควรกันอย่างคุณเชวซีวอน
ส่วนหมอนั่นก็เป็นได้แค่คนแอบมองเท่านั้นล่ะ..
.
.
.
“ชิ ..บ้ารึไง” คำสบถเบาๆของฮยอกแจ เรียกหางตาจากซีวอนได้เล็กน้อย ร่างสูงยังเคืองเรื่องรถไม่หาย แต่ก็โกรธไม่ลงนั่นแหละ เมื่อวานพอเข้าบ้านได้ก็ออดอ้อนคนทั้งบ้านจะให้โกรธได้ยังไง แล้วอยู่ๆอารมณ์ไหนถึงทำหน้าอารมณ์เสีย สบถแต่เช้าแบบนี้ ..ถามไปแล้วงานจะเข้ากูไหม?
“เราไม่ชอบเลย” ร่างเล็กบอกขึ้น เมื่อซีวอนไม่ถามก็พูดขึ้นมาซะเอง
“ไม่ชอบอะไร”
“ตาแว่นที่นั่งอยู่หน้าตึกนั่นไง มันโรคจิตแน่ๆ ตามมองเราอยู่ได้ ไม่ส่องกระจกดูหน้าตัวเองสักนิด” ฮยอกแจร่ายยาวพรืด ส่งผลให้ซีวอนมองกระจกหลังทันที ..ใครวะ? ทำให้น้องของเชวซีวอนมีปฏิกิริยาตอบโต้ได้ พอมองไปก็เห็นแค่ไกลๆเท่านั้น หรือมันคือไอ้โรคจิตที่ฮยอกแจชอบด่าถึงบ่อยๆ
“เขามาจีบรึไง”
“คิดว่างั้น”
“ก็ไล่เขาไปสิถ้าไม่ชอบ” ซีวอนจอดเข้าที่ประจำหน้าตึกเศรษฐศาสตร์ เข้าเกียร์แล้วมองหน้าน้องที่ยังไม่ได้ลงจากรถ ฮยอกแจไม่ลงเขาก็ยังไม่ลงหรอก ไม่ใช่อะไรแค่เป็นห่วงรถตัวเอง
“ไม่ใช่ มันไม่ ..ยังไงล่ะ ..เราไม่รู้จะพูดยังไง หมอนั่นไม่ได้สารภาพ แต่ก็ชอบมาแอบมอง มารอดูเราทุกเช้า แล้วพอจะพูดก็อึกๆอักๆเห็นแล้วรำคาญ หน้าตาก็ไม่ได้เรื่อง ไอ้คนไม่เจียมบอดี้!”
“งั้นฮยอกแจก็แอบมองหมอนั่นเหมือนกันน่ะสิ”
“ว่าไงนะ”
“ถ้าไม่มอง จะรู้หรอว่าหมอนั่นมันคอยดูฮยอกแจทุกเช้า”
“อยากตายใช่ไหมเชว”
ร่างเล็กลงจากรถและเกือบจะกระแทกประตูปิดแรงๆแล้ว ดีแต่ซีวอนที่วิ่งอ้อมมาทันจับบานประตูไว้ แต่กลายเป็นเท้าของเขาที่โดนคุณหนูตัวแสบกระทืบจนแทบจมพื้นปูนซีเมนต์ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป ร่างสูงถอนลมหายใจออกมา ก็ดีกว่ากูต้องเปลี่ยนประตูประตูรถใหม่ล่ะวะ
ไอ้หมอนั่นก็นะ สติเสียรึไงที่ทำท่าสนใจฮยอกแจก่อน
สงสัยแม่งยังไม่รูฤทธิ์เดชแน่ๆ
…..
………….
…………….
ร่างเล็กของฮยอกแจเดินเข้าตึกไปเรียบร้อยแล้ว โจวคยูฮยอนมองผ่านแว่นตาตามแผ่นหลังบางนั้นจนสุดสายตาพลางก้มลงมองพื้นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะเตรียมหันหลังเดินกลับคณะบ้าง
ทำได้แค่มอง แค่มองเท่านั้นเมื่อเขาคนที่เหมาะสมกว่า ยิ่งได้มอง ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งรู้สึกชอบ ..โจวคยูฮยอนบ้าไปแล้ว
หากแต่เรียวขาก็ต้องหยุดชะงักกึกเมื่อใครบางคนมายืนขวางเอาไว้ เช่นเดียวกับนัยน์ตาใต้กรอบแว่นที่เบอกกว่างขึ้นทันทีเมื่อพบว่าเป็นใคร
เชว ซีวอน...คนรักของ ฮยอกแจ
“มองฮยอกแจอยู่รึไง” เสียงทุ้มถามขึ้นทำเอาอีกคนอึกอัก คยูฮยอนมองซ้ายมองขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก นี่ถ้าเขาถูกต่อยขึ้นมาจะทำยังไง จะสู้ได้รึเปล่า ความกังวลต่างๆนานาเข้ามาจนเขารู้สึกกลัว
“ผม เปล่า...”
“ก็ฉันเห็นอยู่”
“ผม...”
“คิดจะจีบฮยอกแจรึไง”
“ผม...”
“ฉันถามก็ตอบเซ่!” ซีวอนขึ้นถามขึ้นเสียง ทำเอาคยูฮยอนสะดุ้งก่อนจะก้มหน้าลงไม่พูดอะไร และนั่นก็ยิ่งทำให้ซีวอนอารมณ์เสียมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว นี่เขาถามดีๆแล้วแท้ๆ เขามันน่ากลัวตรงไหนทำไมคนตรงหน้าทำอย่างกับเขาจะจับฆ่ายังไงยังงั้น
นี่กูหน้าโหดขนาดนั้นเลย?
ซีวอนสะบัดหน้าสองสามทีไล่ความคิดของตนเองแล้วหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าที่ยัง คงยืนก้มหน้าไม่ไปไหน ก่อนที่มือแกร่งจะค่อยๆเอื้อมไปเชยคางใบหน้าจืดนั้นขึ้นมาแล้วยืนหน้าคมเข้า ไปใกล้ๆจนลมหายใจแทบจะรดเป่าใบหน้า
“ฉันถามว่ามาจีบฮยอกแจรึไง” ถามเสียงเย็น
“คระ ครับ” ตอบไปเท่านั้นพลางหลับตาลงเพื่อรับหมัดหนักๆ หากแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด
คยูฮยอนจึงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะพบกับรอยยิ้มแฉ่งกว้างจนเห็นลักยิ้ม หรืออีกนัยน์ดีใจจนอยากจะร้องไห้ก็ไม่ปาน แต่ก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อร่างของตนเองถูกรั้งเข้าไปกอดแน่นจนหายใจไม่ออก
“ฉันฝากความหวังไว้กับนายแล้วนะ”
“ครับ?”
“ถ้าจีบฮยอกแจติดละก็ฉันจะเลี้ยงนายสามวันเจ็ดวันเลย”
“ห๊า!”
“จะจับฮยอกแจกดไปเลยก็ได้ ฉันอนุญาต”
“นี่คุณ!”
คยูฮยอนแทบทำแว่นตกเมื่อมองคนที่เคยคิดเสมอว่าคือคนรักของคุณฮยอกแจ แต่คำพูดราวกับจะผลักไสคุณฮยอกแจมาให้เขา นั่งรถมาด้วยกันทุกวัน กลับบ้านพร้อมกัน หัวเราะให้กัน เรียนคณะเดียวกัน ทุกคนทั้งมหาลัยลือว่าทั้งคู่คือแฟนกัน แล้วตกลงไม่ใช่แฟนกันรึไง
"นายเรียนคณะไหน"
"วิศวะครับ"
ซีวอนยืนใช้ความคิดมองคนตรงหน้า เเล้วเอามือเกาคางตัวเอง ฮยอกเเจต้องเข้าใจผิดเเน่ๆที่บอกว่าหมอนี่เป็นโรคจิต เมื่อกี้ตอนยื่นหน้าไปใกล้ๆมันหล่อน้อยซะที่ไหน เผลอๆหล่อกว่ากูอีก
..เเถมเรียนวิศวะฉลาดเเน่นอน สงสัยมันจะโง่อยู่เรื่องเดียวตรงที่มาหลงชอบคนอย่างอีฮยอกเเจนี่ล่ะ
………
………….
………………
“เชวไปไหน เชวไปไหน เชวไปไหน”
ร่างเล็กพำพำด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ แยกกันเรียนเมื่อเช้า นัดกันมาเจอตอนเย็นเพื่อกลับพร้อมกันเหมือนทุกวัน แต่นี่มันเลยเวลาแล้วแล้วนะ ทำไมไม่มา แถมรถที่จอดหน้าคณะก็ไม่อยู่ อย่าบอกนะว่าหนีกลับบ้าไปก่อน ถ้าทำอย่างนั้นล่ะโดนอีฮยอกแจคนนี้อาละวาดแน่
แต่เพียงแค่นึกดู ซีวอนไม่เคยทิ้งให้ฮยอกแจกลับบ้านคนเดียวสักครั้ง ว่าธุระอะไรแค่ไหนต้องรับฮยอกแจไปส่งให้ถึงบ้านก่อน หรือเต็มที่ก็ต้องโทรบอก แล้วมาหายไปยังกับกลีบเมฆแบบนี้ หมายความว่าไง ชะเง้อไปทั่วก็ไม่มี
คนที่มองหาไม่เจอ ..แต่คนที่ไม่มองหากลับเจอ
ดวงตารี่เรียวมองเหล่ไปยังคนที่นั่งเยื้องกับฮยอกแจไปสองโต๊ะ ..มาอีกแล้ว
“มามองแบบนี้ทุกวันเบื่อบ้างไหมไอ้โรคจิต!” ร่างเล็กตวาดใส่คนตาแว่นหนา ที่นั่งห่างจากฮยอกแจแค่เล็กน้อย แถมตอนนี้ผู้คนหน้าตึกก็เริ่มหายไปหมดเพราะเย็นย่ำมากแล้ว ฮยอกแจรู้สึกเหมือนนั่งกับหมอนี่แค่สองคน ถึงจะคนละโต๊ะก็เถอะ ร่างเล็กจิกตาใส่แต่คนที่โดนจิกใส่กลับนั่งนิ่งๆและมองฮยอกแจต่อไป
“มาเช้า มาเย็น ว่างเรอะ”
“ปิดตา! ห้ามมอง!”
“โอ๊ยยยยยยย จะสึกหรออยู่แล้วนะมองอยู่ได้!”
ราวกับคนบ้าที่นั่งโวยวายคนเดียว เพราะโจวคยูฮยอนไมได้ทำอะไรนอกจากมองเงียบๆ อาการทำตัวไม่ถูกดูน่ารักในสายตาของเขาไปเสียแล้ว ถึงหลายคนจะเรียกอาการแบบนี้ว่าเหวี่ยง แต่สำหรับคยูฮยอนมันเกินคาดกว่าที่คิดนัก
เมื่อเช้าการที่เขาได้คุยกับซีวอน ถึงมันจะเหมือนความหวังลิบหรี่ลงแต่เขาก็ยังอยากมาเจอ
“ละ แล้ว จีบยังไงดีล่ะครับ” เอ่ยถามเสียงกล้าๆกลัวๆ แล้วก็แทบหลังหักเมื่อซีวอนตบผลัวะลงมาพร้อมเสียงหัวเราะ
“อีฮยอกแจก็เด็กปัญญาอ่อนดีๆนี่เอง เลี้ยงไอติม อยากได้อะไรก็ซื้อประเคนให้ อย่าขัดใจเท่านั้น สบายๆ”
คยูฮยอนฟังแล้วส่ายหน้า เขาไม่ใช่คนเงินหนา มีรถขับ แค่เพียงฟังแค่นี้ความหวังก็ลิบหรี่แล้ว ร่างสูงโค้งให้ซีวอนแล้วหันหลังจะกลับไปยังคณะตัวเอง บางทีอาจต้องทบทวนความรู้สึกตัวเอง แค่ชอบคงไม่พอเสียแล้ว
“เฮ่ย หนีเลย ไรวะ”
“ผมมีเรียน”
“อย่าถอดใจนะเว๊ย หน่วยกล้าตายที่เข้าหาฮยอกแจฉันเห็นแต่นาย ว่าแต่นาย..ชื่อไรวะ”
“โจวคยูฮยอนครับ”
..เพียงแต่วันนี้เขามานั่งรอมองฮยอกแจที่เดิมแต่ไมได้เข้าไปหาเพื่อคุยด้วย เท่านั้นเอง กลัวจะโดนตอกหน้าว่าไอ้โรคจิตอีกครั้ง เลยเลือกจะนั่งมองเงียบๆดีกว่า
“เราหน้าเหมือนพ่อนายรึไง? บอกให้เลิกมอง เลิกมองไง!”
สายตาคยูฮยอนก็ยังอยู่ที่เดิม มองจุดเดิม แต่คนที่กำลังถูกมองเริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธแล้ว ..แค่โกรธใช่ไหม ที่หน้าแดงปลั่งแค่โกรธใช่ไหมที่เขามองไม่เลิก
ปึ่ง
หนังสือเล่มที่หนึ่งลอยมาจากโต๊ะฮยอกแจเฉียดหน้าคยูฮยอนไปเสี้ยววินาที ..แต่ไม่โดน
ฟิ้ว
กระเป๋าใส่ปากกาถูกเขวี้ยงตามมาตรงกลางศีรษะคยูฮยอน ..แต่ไม่เจ็บ
ผลั่ก
คราวนี้รองเท้าแบรนด์เนมลอยมากระแทกข้างแก้มคยูฮยอนเต็มแรง!
“ก็บอกแล้วว่าอย่ามองเจ็บไหมล่ะ” เสียงหัวเราะลอยมาตามลม พอเงยหน้ามาอีกทีคยูฮยอนก็เห็นคนหน้าหวานยืนใส่รองเท้าข้างเดียว ขำเขาอย่างสนุกสนาน
ร่างสูงลูบข้างแก้มตัวเอง รู้สึกเจ็บนิดๆ เขาก้มลงหยิบรองเท้าข้างนั้นขึ้นมาแล้วเดินตีหน้านิ่งไปทางฮยอกแจ
ร่างเล็กเองพอเห็นคนที่ถูกเขาแกล้งเดินเข้าหา ก็หยุดขำแล้วทำหน้าหวาดหวั่นเล็กน้อย สายตาเริ่มมองหาตัวช่วยอย่างซีวอน เพราะคิดว่าคยูฮยอนจะเดินมาเอาคืน ยิ่งเดินเข้ามาฮยอกแจยิ่งเดินถอยหลัง
“เฮ่ยหยุดอยู่ตรงนั้นเลย อย่าเดินเข้ามานะ"
" เราสู้นะ! ไอ้โรคจิต”
TBC.
ความคิดเห็น