คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SEVENTH STEP
SEVENTH STEP
“แทมินอย่าวิ่งสิ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” ไคเอ่ยเสียงเข้มเมื่อเห็นคนตัวเล็กวิ่งอย่างร่าเริงไปที่ชายหาดอย่างไม่ระวัง กลัวผิวสวยๆนั่นจะเป็นแผลน่ะสิ ได้ผลเมื่อคนตัวเล็กหยุดวิ่งแล้วเปลี่ยนเป็นค่อยๆเดินแทน
“ก็ฉันกลัวไม่ทันเห็นพระอาทิตย์ขึ้นนี่นา ไคเดินช้าเป็นเต่าเลย” ใบหน้าหวานหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนตัวสูง ก่อนจะหันหน้าหาท้องฟ้าที่เริ่มสว่างทีละน้อย
“โอ้ะ ดูนั่นสิไคพระอาทิตย์กำลังขึ้นแล้ว” เสียงใสกล่าวด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง
“อื้ม ฉันเห็นแล้ว สวยดีเนอะ” วงแขนแข็งแรงโอบไหล่บางเอาไว้ ดวงตาของทั้งสองคนทอดมองไปยังขอบฟ้าที่มีพระอาทิตย์สีส้มกำลังเคลื่อนตัวขึ้นอย่างช้าๆ ต้อนรับวันใหม่
“ใช่สวยมาก ฉันชอบจังเลยไค” ทันทีที่ดวงตาหวานคู่สวยของแทมินหันไปสบตากับไคเข้า ราวกับมีแรงดึงดูดมากมายมหาศาล ให้ริมฝีปากของทั้งคู่เบียดชิดกันอีกครั้ง
อ่า ... มอนิ่งคิสสินะ
โรแมนติคที่สุดเลย
แน่นอนสิ ที่นี่ไม่มีใครเห็นพวกเขาหรอก
แต่ ... แน่ใจหรอว่าไม่มีใครเห็น?
“คีย์ !” ริมฝีปากบางผละออกจากริมฝีปากหนา ดวงตาหวานเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิทตัวเองที่กำลังยืนจ้องอยู่ด้านหลังไคด้วยสายตาอ่านไม่ออก ไคเองก็ตกใจเช่นกันมีคนรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่น่ารู้ของเขากับแทมินแล้ว
“ไค เอ่อนั่นคีย์เพื่อนสนิทฉันเอง” ก่อนจะนึกได้ว่าควรแนะนำเพื่อนสนิทตัวเองให้ไคได้รู้จักเสียก่อน
“เอ่อ คีย์ นะ นี่ คิมจงอิน เพื่อน...”
“เพื่อน ?” คีย์แค่นเสียงสูงถามออกมา ก็แน่ล่ะสิเพื่อนเขาจูบปากกันดูดดื่มแบบนี้ซะที่ไหน
“คีย์ ... ฉันคงต้องอธิบายให้แกเข้าใจ”
“แน่นอนแทมิน ฉันต้องการคำอธิบายจากแกมากที่สุด เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงจริงจังถูกส่งออกมา ก่อนที่ร่างขาวใสของคีย์จะหันหลังเดินห่างออกจากพวกเขาสองคน
“แกกำลังทำอะไรอยู่แทมิน ?” คีย์เอ่ยถามแทมินเมื่อพวกเขาอยู่ลำพังสองคน ไคไม่ได้เดินตามเพราะเขารู้ดีว่าทั้งคู่คงต้องการความเป็นส่วนตัว
“ฉัน ...”
“แกเลิกกับมินโฮแล้วหรือไง แต่ฉันคิดว่าแกยังไม่ได้เลิกกับมินโฮหรอกนะ” คีย์ฉลาดแบบนี้เสมอ แทมินรู้ดีว่าไม่ควรโกหกคีย์ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เพราะคีย์รู้ทันเขาหมด
“ฉันขอโทษนะคีย์” แทมินก้มหน้าก่อนจะอ้อมแอ้มพูดออกมา
“คนที่แกควรขอโทษไม่ใช่ฉัน” ใบหน้าที่ดูจริงจังของคีย์บวกกับสถานการณ์ที่คีย์คาดคั้นจะเอาคำตอบทำให้แทมินแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
“ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันรักมินโฮนะ แต่ฉันก็ ...” พูดไม่ได้ มันน่าละอายเกินไปที่จะพูดออกไปตรงๆว่าเขาก็ต้องการไค
“ก็อะไรแกบอกมาสิ แทมิน ? ในเมื่อแกรักมินโฮแกจะมีจงอินไว้ทำไม ?”
นั่นสิ เขาจะมีไคไว้ทำไมกัน
“ไอ้จงอินอะไรนั่นมันรู้มั้ยว่าแกมีแฟนอยู่แล้ว ?”
“ไม่สิสำหรับแกกับมินโฮน่ะมันคงต้องเรียกสามีภรรยามากกว่า!” ประโยคมากมายยังคงออกมาจากปากคีย์ คีย์เป็นคนขี้โมโห ชอบโวยวาย แต่สุดท้ายแทมินรู้ดีว่าคีย์เป็นห่วงเขาที่สุด
“อืม...” แทมินยังคงก้มหน้านิ่ง เขาไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาคีย์ในตอนนี้หรอก
“โอ๊ย รู้อยู่แล้วก็ยังทำแบบนี้เนี่ยนะ แกคิดบ้างมั้ยว่าถ้ามินโฮรู้จะเป็นยังไง?”
“...”
“คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนแก คนที่แกรัก และฉันก็มั่นใจว่ามันรักแกมากกว่าใคร แกคิดบ้างมั้ยว่ามันจะเสียใจแค่ไหน ?”
“ฉัน...”
“แกพูดอะไรบ้างสิแทมิน ไม่ใช่ให้ฉันพูดอยู่คนเดียวแกพูดมาว่าแกจะทำยังไงแกจะเอายังไงกับ มินโฮและ...”
“อ้าว มาทำอะไรกันตรงนี้ครับคนสวยทั้งสองคน” เสียงทุ้มหล่อเอ่ยขึ้น เรียกทั้งคีย์และแทมินให้ไปมองด้วยความตกใจ
ใช่แล้ว ... ชเวมินโฮ
“ได้ยินว่าเมื่อกี้มีชื่อผมด้วยนะ” ใบหน้าหล่อที่เปื้อนรอยยิ้มทำให้ทั้งสองคนถึงกับพูดอะไรไม่ออก มีแต่คำถามในใจว่ามินโฮมาที่นี่ได้อย่างไร และจะได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันก่อนหน้านี้หรือเปล่า
“มะ มินโฮ” แทมินเอ่ยเสียงแผ่ว
“เซอร์ไพรส์ครับที่รัก” ร่างสูงสง่าเดินเข้าไปรับร่างบางเข้าไว้ในอ้อมกอดแห่งความคิดถึง น้ำตาของคนตัวเล็กถึงกับไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
เขาทำร้ายผู้ชายคนนี้ได้ยังไงกันนะ
“สวัสดีคีย์ ไม่ยักรู้ว่านายก็มาที่นี่ด้วย”
ใบหน้าหล่อหันไปทักทายคีย์ด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่คีย์เคยมองว่ามันกวนประสาทเต็มทน รอยยิ้มที่คีย์เคยหมันไส้เพราะมันได้ลักพาตัวและหัวใจเพื่อนซี้ตัวเองไป แต่พอวันนี้คีย์กลับรู้สึกสงสารเจ้าของรอยยิ้มนี้เหลือเกิน
“อ่อ อืมคือฉันมาพักผ่อน”
“ว้าว เยี่ยมเลยงั้นไปทานข้าวด้วยกันนะ” มินโฮคงไม่ทันได้สังเกตสีหน้าที่กระอักกระอ่วนใจของคีย์ และน้ำตาที่กำลังไหลของแฟนตัวเอง
“ไม่เป็นไร ฉันนัดกับเพื่อนไว้” คีย์ปฏิเสธไป เพราะเขาคงทำใจไม่ได้ที่จะไม่พูดอะไรเลยทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นกับสิ่งที่แทมินเพื่อนรักของตัวเองทำลับหลังมินโฮ
“ว้าแย่เลยเนอะแท ... แทมินนายร้องไห้ทำไม?” ตาโปนๆแทบจะถลนออกมา เมื่อเห็นหยดน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่หวานของแทมิน
“แทมิน เอ่อ... แทมินดีใจที่มินโฮมาหาแทมินไง” มือเล็กปาดน้ำตาทิ้ง พร้อมกับคำโกหกคำโต
ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึง หรือไม่ดีใจที่มินโฮมาหาแต่น้ำตาที่ไหล มันไหลมาจากความรู้สึกผิดต่างหาก ทั้งๆ ที่ผู้ชายตรงหน้าก็รักเขาขนาดนี้ ทำไมเขายังจะต้องไปหาคนอื่นอีก แทมินไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“โถ่ ภรรยาฉันขี้แยจริงๆเลย” มือใหญ่โยกหัวแทมินเล่นไปมาอย่างเอ็นดู และค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใส
“เอ่อ งั้นฉันไปก่อนนะ” คีย์เอ่ยขัดขึ้นมา เมื่อเห็นฉากโรแมนติคของเพื่อนตัวเองตรงหน้าอีกครั้ง ต่างกันที่เป็นผู้ชายคนละคน
“อ่าวไปแล้วหรอ งั้นโชคดีนะคีย์” มินโฮโค้งให้อย่างมีมารยาท
“บะ บายคีย์” ส่วนแทมินยังไม่กล้าสบดวงตาเรียวของคีย์เท่าไหร่นัก
“แทมินหวังว่านายจะเก็บเรื่องที่ฉันพูดวันนี้ไปคิดนะ” เพื่อนหน้าสวยเอ่ยทิ้งทายก่อนจะเดินจากไป
มินโฮไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังพูดเรื่องอะไร แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรให้มากความ แขนแกร่งโอบเอวแทมินมายังโรงแรมที่พัก พนักงานที่เจอมินโฮก็ต่างโค้งทำความเคารพเช่นเคยเหมือนตอนอยู่ที่บริษัท ภาพที่มินโฮและแทมินเดินเคียงคู่กันนั้น ดูแล้วเป็นภาพที่น่ารักสำหรับคู่รักอย่างพวกเขา
โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาที่เจ็บปวดอีกคู่หนึ่งจ้องมองลงมาจากระเบียง
...คิมจงอิน
“ไหนมินโฮบอกว่างานยุ่งไง” แทมินเอ่ยถาม ตอนนี้คราบน้ำตาได้หายไปแล้ว
“ก็รีบเคลียร์งานไงครับ อยากมาหาคุณภรรยาจะแย่” จมูกโด่งก้มลงสูดความหอมจากแก้มใสของแทมินต่อหน้าคนในโรงแรม ใบหน้าหวานอดจะแดงเรื่อขึ้นไม่ได้
“บะบ้า มาทำอะไรตรงนี้เล่า แล้วจะกลับวันไหนละ?”
“อะไรกันนี่ฉันเพิ่งมา จะให้กลับแล้วรึไงฮึ ... ขออยู่ชื่นใจกับเมียหน่อยไม่ได้เหรอ?” ริมฝีปากอุ่นร้อนกระซิบแนบชิดใบหูคนตัวเล็ก
“มินโฮ! พูดจาน่าไม่อายอีกแล้วนะ” ยิ่งมีความสุขเมื่อเห็นคนตัวเล็กของเขาทำหน้ายักษ์ใส่ แทมินจะรู้มั้ยนะว่าชเวมินโฮคนนี้รักลีแทมินจะแย่อยู่แล้ว
“ฉันจะไปเปิดห้องใหม่นะ แทมินก็มานอนกับฉันแล้วกัน”
“อะไรนะ ?” แทมินถามเสียงดัง พลอยให้มินโฮหันมาทำหน้าสงสัย
“ฮึ ? ก็แทมินมานอนกับฉันไง ตอนนี้นอนอยู่กับใคร ? ไปเก็บของแล้วย้ายมานอนด้วยกันไง”
“อะอ่อ เอ่อ ... นอนกับจงอินน่ะ”
ถ้าย้ายมานอนกับมินโฮ แล้วไคล่ะ ?
ไคจะต้องนอนคนเดียวงั้นหรอ
แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่ควรทำ แบบที่คีย์บอก
มันก็สมควรทำใช่มั้ย ?
แทมินกับไคต้องแยกกันใช่มั้ย ?
“งั้นก็ย้ายมานอนกับฉันสิ ไคจะได้ไม่ต้องฟังเสียงนายกรน ฮ่าๆ” มินโฮเอ่ยติดตลก
“บ้าหรอ แทมินไม่ได้นอนกรนซะหน่อยนะมินโฮ” มือเล็กฟาดรัวลงไปบนไหล่หนา
“โอ๊ยเจ็บนะแทมินอ่า เดี๋ยวเถอะคืนนี้จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลย” แทมินรู้ดีว่าสีหน้าท่าทางเจ้าเล่ห์ปนหื่นๆแบบนี้ มินโฮทำกับเขาคนเดียวเท่านั้น เพราะต่อหน้าคนอื่นมินโฮค่อนข้างวางมาดให้สมกับผู้บริหาร
มีแต่แทมินเท่านั้น ...
ที่แสดงสีหน้าแบบที่ควรจะแสดงกับมินโฮคนเดียว
ให้ คนอื่นได้เห็น
หลังจากมินโฮเช็คอินเรียบร้อยทั้งคู่ก็พากันมายังห้องวีไอพีชั้นบนสุดของโรงแรม มองเห็นท้องทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา หรูหราเหมาะสมกับฐานะผู้เข้าพัก
“งั้นแทมินไปเก็บของก่อนนะ จะได้บอกไคด้วยว่าย้ายมานอนกับมินโฮ”
“อ่า ให้ฉันไปช่วยดีกว่า” มินโฮเด้งตัวขึ้นจากโซฟาเตรียมจะไปช่วยคนรักตัวเอง แต่เสียงเล็กก็ขัดเขาไว้เสียก่อน
“ไม่ต้อง ... เอ่อ คือของแทมินไม่ได้เยอะแยะอะไรหรอก มินโฮพักผ่อนเถอะเดินทางมาเหนื่อยๆ”
“อ่าก็ได้ รีบๆมานะครับคิดถึง อยากนอนกอดภรรยาจะแย่แล้ว”
“บ้า -///-”
ขาเล็กก้าวเดินมายังห้องพักตัวเองและไค และนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้เอากุญแจออกมา ตั้งแต่ตอนไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเมื่อเช้า มือเล็กเอื้อมไปเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
“ไค ... ฉันเอง อื้อ” ประตูเปิดออกก่อนจะมีแรงกระชากแทมินเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะบดริมฝีปากประกบกับริมฝีปากบางด้วยความโมโห ยิ่งแทมินออกแรงดิ้นต่อต้านสัมผัสของเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะยัดเยียดสัมผัสนี้ให้แทมินมากเท่านั้น ริมฝีบางถูกกัดจนเลือดซิบ
เขาไม่เคยคิดอยากจะใช้สัมผัสของตัวเองครอบครองแทมินเลยซักครั้ง เพราะรู้ดีว่าไม่มีสิทธิแต่ครั้งนี้เขาทนไม่ไหวจริงๆ ที่เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าโอบกอดกับชเวมินโฮ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของตัวจริง
“ปล่อยฉันนะ ไค อื้อ” ใบหน้าหวานเอียงหนีหลบหลีกสัมผัสบนริมฝีปากที่แสนจะดิบเถื่อน แต่อีกคนก็ยังไม่ลดละฝังจูบแรงๆไปบนลำคอขาวเนียน
“ไค ... อย่าทำรอย” เสียงเอ่ยห้ามนั่นยิ่งทำให้เขาควบคุมสติไม่อยู่
“ทำไม กลัวมันเห็นรึไง กลัวมันจะรู้หรือไงว่านายมันแพศยาขนาดไหนน่ะห้ะ ?!”
“ปล่อยฉันนะ!” แทมินรวบรวมแรงเท่าที่คิดว่าตัวเองผลักคนผิวเข้มให้ออกจากตัว
เผียะ
ฝ่ามือเล็กตวัดลงบนใบหน้าไคสุดแรง ก่อนจะใช้มือถูปากและต้นคอตัวเองอย่างรังเกียจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไคจะทำแบบนี้
อีกคนที่โดนตบจนหน้าชา ก็นิ่งไปราวกับได้สติกลับคืนมา ...
“ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ไค”
“ฉันผิดหวังจริงๆ ...”
“ที่คว้าคนอย่างนายมาเทียบกับมินโฮแฟนของฉัน ฮึก”
“เพราะนาย ... มันเทียบมินโฮไม่ได้เลยสักนิด” สาบานเช่นกันว่าถ้อยคำร้ายกาจพวกนี้แทมินก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาใช้พูดกับไค มันไม่ใช่ความจริงสักนิดเพราะสิ่งที่พูดออกไป แทมินรู้ดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เขารู้ดีว่าไคไม่มีอะไรเทียบกับมินโฮได้
แต่เขาก็ยังรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ไค ...
“นายคิดว่าสิ่งที่ฉันทำกับนายมันเกินไปใช่มั้ยแทมิน ?” ใบหน้าคมเข้มหลุบลงต่ำก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ทว่ายังคงชัดเจน
“ถ้านายคิดว่าสิ่งที่ฉันทำกับนายมันแย่มาก แล้วสิ่งนายทำกับฉันล่ะแทมิน?”
แล้วสิ่งนายทำกับฉันล่ะแทมิน?
แล้วสิ่งนายทำกับฉันล่ะแทมิน?
แล้วสิ่งนายทำกับฉันล่ะแทมิน?
ใช่ ... แล้วสิ่งที่เขาทำกับไคล่ะ ดึงไคเข้ามาในชีวิตเพราะความต้องการ ความพอใจของตัวเอง ทำร้ายคนดีๆ สองคน ถึงตอนนี้มินโฮจะยังไม่รู้เรื่องก็ตาม
“ถึงเวลาที่เราควรจะจบความสัมพันธ์แบบนี้ใช่มั้ย ฮึก ?” น้ำตาหยดใสไหลออกมาอีกแล้ว แทมินปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในจุดที่อ่อนแอเกินไป
เรื่องราว และสิ่งที่ต้องตัดสินใจมันมีมากมายเหลือเกิน
และนี่คือสิ่งที่ลีแทมินควรทำที่สุดใช่หรือเปล่า ?
“ฉันไม่อยากทำร้ายนาย ฉันไม่อยากทำร้ายมินโฮ ฮึก” มือเล็กปิดหน้าร้องไห้จนตัวสั่น ไคที่ทนเห็นแทมินร้องไห้ไม่ได้ จึงพาขายาวๆของตัวเองก้าวเข้าไปหาหวังจะเช็ดน้ำตาให้แต่แล้ว ...
“อย่าเข้ามาเลยไค ฉันมันคนแพศยาอย่างที่นายว่าจริงๆ”
“ฮึก ฉะนั้นเราจบกันตรงนี้เถอะนะ”
“มันไม่มีวันเลยใช่มั้ย ... ที่นายจะจบกับมินโฮ” เสียงเข้มเอ่ยอีกครั้ง
“...ใช่ ฉันรักเขา ได้ยินมั้ยว่าฉันรักมินโฮ”
“ไม่ ... แทมิน ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ ฉันไม่อยากจบกับนาย!” มือหนาเขย่าไหล่บางจนสั่นไปทั้งร่าง
“นายกลับไปนายก็ยังมีมินโฮ นายยังมีเขา...”
“แต่สำหรับฉันถ้านายไป ... ฉันไม่มีใคร”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาช้าๆ ที่กลั่นออกมาจากความเจ็บปวด นี่เขากำลังขอร้องให้แทมิน อยู่กับเขาใช่มั้ย ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควร ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองจะต้องโดนทำร้าย
“ถ้าฉันอยู่ ฉันก็จะยิ่งทำร้ายนาย ถ้าวันนึงมินโฮรู้ ฮึก เขาจะต้องเสียใจ ฮึก ทุกคนจะต้องเสียใจ”
ร่างเล็กพูดออกมาพร้อมเสียงสะอื้นที่เขาไม่สามารถกลั้นมันได้เลย แทมินรักมินโฮที่สุดนั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าหัวใจดวงเล็กๆของตัวเองมันก็ร่ำร้องหาไคเช่นกัน
“ฉันยอมได้ ...”
“ฉันยอมให้นายทำร้ายฉันได้ ขอแค่ให้ฉันได้รักนายก็พอ”
คิมจงอิน ... เป็นผู้ชายที่โง่อย่างแท้จริง
“ตัดใจเถอะไค ...อื้ม”
ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดกันอีกครั้ง มันไม่ได้รุนแรงอย่างตอนแรก ราวกับเป็นจูบจากความรู้สึกที่ไคต้องการจะบอกถึงความรัก แทมินไม่อาจขัดขืนจูบนี้ได้เลย เพราะมันทั้งอ่อนหวานชวนให้เคลิบเคลิ้มอีกครา ดูดเสียงสะอื้นที่มีในตอนแรกไปได้จนหมด ริมฝีปากยังคงดูดดุนกันจนเริ่มร้อนแรงขึ้น ร่างเล็กล้มลงบนเตียงใหญ่ โดยมีร่างแข็งแรงของไคทาบทับลงมา มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายผอมบาง ก่อนจะสอดเข้าไปในสาบเสื้อ ความอุ่นวาบจากมือใหญ่ทำให้แทมินสะดุ้งหลุดจากวังวนของความผิดที่แสนหวานนี้ทันที
“ปะปล่อยเถอะไค ...” มือเล็กดันหน้าอกคนด้านบนเบาๆ ไคยอมปล่อยแทมินอย่างว่าง่าย
“ยังจะบอกให้ฉันตัดใจจากนายอีกมั้ย?”
“ถ้านายจะต้องเสียใจ ...”
“ฉันยินดี” เสียงเข้มเอ่ยอย่างหนักแน่น แววตาที่จริงจังส่งผ่านมายังดวงตาคู่สวยที่ภายในยังไหวระริกด้วยความรู้สึกหลายหลาก
ทั้งที่กำลังจะจบเรื่องนี้แท้ๆ
แต่ดันเผลอเดินตกลงไปในหลุมเดิม
ที่ขึ้นยากกว่าเดิมเสียอีก
To be continue
______________________________
โฮกกกกกก ! บอกก่อนเลยว่าไรท์เตอร์เมนแทมิน !!
ความตั้งใจไม่ได้อยากทำร้ายแทมินนะบอกตรงๆ
แต่แต่งไปแต่งมาก็รู้สึกว่าแทมินมัน ...เอ่อนั่นแหละ
อย่าเกลียดแทมินในฟิคเรื่องนี้เลยนะคะ พลีสพลีสพลีส
แทมินรักมินโฮที่สุดนี่คือสิ่งที่ไรท์เตอร์รู้ และ...แทมินไม่เคยบอกว่ารักไค
ความจริงคิดพล็อทไว้แรง(?)กว่านี้ แต่ไม่กล้าจริงๆ ทำร้ายแทมินแค่นี้พอแล้ว
ยังคงยั้งคำเดิมว่าฟิคเรื่องนี้ ทูมิน จ้า!
เฮ้อ ความจริงแต่งพาร์ทนี้ยาวกว่านี้แต่อัพแค่นี้พอ ยกไปไว้พาร์ทหน้านะคะ คึคึ
นอกจากจะเป็นกำลังใจให้3ตัวละครในเรื่องแล้ว อย่าลืมเม้นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยน้า
ไรท์เตอร์อยากรู้ความรู้สึกของรีดเดอร์ที่เข้ามาอ่านจริงๆ มันเป็นกำลังใจที่สำคัญจริงๆนะคะ
ปล.ติดตามกันด้วยเน้อ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น