คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SIXTH STEP
SIXTH STEP
“ฉันชอบไคนะ”
“แทมิน ...” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอึ้งๆ เพราะประโยคก่อนหน้าที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบจะเด้งออกมาข้างนอก
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันชอบไค” ใบหน้าหวานที่ดูจริงจัง ยิ่งทำให้ไคพูดอะไรไม่ออก แน่นอนว่าเขาดีใจ อย่างน้อยแทมินกับเขาก็ใจตรงกัน แต่ ... ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้านี้
มีเจ้าของแล้ว
แถมเจ้าของยังเป็นคนที่ดีเพียบพร้อมและเหมาะสมกว่าเขาในทุกด้าน จริงอยู่ไคไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร และไม่เคยมีความคิดที่อยากจะแย่งคนรักของคนอื่น แต่ทำไมนะกับคนนี้แล้วเขาถึงอยากได้ใคร่ครองคนตัวเล็กตรงหน้านัก
“แล้วคุณมินโฮล่ะ ?”
“พูดแค่เรื่องของเราสิ อย่าพูดเรื่องคนอื่น” นิ้วเล็กเอื้อมมาแตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆ เชิงบอกให้หยุดพูด ดวงตาคู่สวยที่ทำให้เขาหลงใหลยังจ้องมองมายังไม่ลดละ
“นายไม่รักเขาหรือไง ?” ใบหน้าคมขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“สำคัญด้วยหรอ ก็ฉันชอบนายนี่”
“นายกำลังจะทำผิดต่อคุณมินโฮนะแทมิน”
“งั้นหรอ แล้วนายจะทิ้งฉันให้ทำผิดอยู่คนเดียวมั้ยล่ะ ?” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าทำไมคนน่ารักตรงหน้าถึงได้ดูยั่วยวนขนาดนี้
ความน่ารัก
ความสดใส
ความเย้ายวน
คุณสมบัติเหล่านี้ล่ะที่กำลังจะทำให้คิมจงอินหลวมตัวลงสู่กับดักอันแสนหวานที่มองไม่เห็นแม้แต่ทิศทางที่จะก้าวเดินต่อ
“ฉันถามว่า ... นายจะมาร่วมทำความผิดกับฉันมั้ย ?” ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้อีกครั้งก่อนจะบดเบียดริมฝีปากอ่อนนุ่มแต่ร้อนเร่าเข้ากับปากหนาอีกครั้ง มันเนิ่นนาน และช่างอ่อนหวานในความรู้สึก
สาบานได้ว่าคิมจงอินไม่เคยอยากครอบครองใครมาก่อนนอกจาก
ลีแทมิน
ต่อให้ต้องลงนรกเพราะกระทำสิ่งต้องห้าม ในเมื่อสิ่งต้องห้ามนั่นแสนอ่อนหวานหากแต่เร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ชวนให้ลุ่มหลง จนจินตนาการภาพในนรกยามที่ถูกลงทันฑ์ไม่ออก ทำไมเขาจะต้องไปคิดถึงมันด้วยล่ะ ในเมื่อตอนนี้สวรรค์มันอยู่ใกล้แค่ปลายริมฝีปาก
หากว่ามันคือความผิด
มันคงเป็นความผิดที่หอมหวาน จนไม่อาจปฏิเสธ
มันคงเป็นความผิดที่นักโทษอย่างเขาจะยอมโดนจองจำแต่โดยดี
“ฉันจะร่วมทำความผิดครั้งนี้กับนายเอง แทมิน” คราวนี้ร่างสูงเป็นฝ่ายประกบริมฝีปากลงไปก่อน กลิ่นหอมอ่อนๆจากอีกคนปลุกให้ความเป็นชายลุกโชน
อยากจะสัมผัสให้มากกว่านี้
ริมฝีปากเลื่อนไปตามใบหน้าขาวใส ใบหูเล็กที่ขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนเขินอาย ลำคอขาวระหงส์ หากแต่เขาไม่ได้กดสัมผัสแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ แทมินเชิดหน้าขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมา เขาเองก็อยากให้ไคสัมผัสมากกว่านี้มัดกล้ามเนื้อบนผิวสีแทน ร่างกายสูงกำยำ อดจินตนาการไม่ได้ว่ายามที่รับร่างกายของอีกคนเข้ามาจะมีความสุขสมขนาดไหน เสียงร้องครวญครางที่หวานไพเราะของตัวเอง ต่างคนต่างเรียกร้องขานชื่ออีกคน อ่า ...
ทำไมนะ ... ความผิดครั้งนี้มันช่างหอมหวานเสียจริง
ชเวมินโฮ ลอยหลุดจากห้วงความคิดของลีแทมินไปแล้ว
ฝนหยุดตกแล้ว ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะเป็นเวลาโพล้เพล้เต็มที่ ร่างสองร่างที่เดินเคียงคู่กันมาจนถึงรีสอร์ท มือทั้งสองจากที่เคยกุมกันไว้จำเป็นต้องปล่อยออกจากกัน เพราะที่นี่ใครๆก็รู้ว่า
แทมินเป็นของใคร
“แทมิน จะทานข้าวเลยมั้ยหรือจะขึ้นห้องก่อน ?”
“ไม่อยากทานข้าว อยากทานไคได้หรือเปล่า” ประโยคสุดท้ายที่จงใจกระซิบข้างหูจนทำให้คนฟังหน้าแดง แต่ตัวการกลับเดินไปราวกับไม่ได้พูดอะไรไว้
มือเรียวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คดู แล้วก็พบว่า
Choiminho 18 missed cal
มินโฮคงเป็นห่วงสินะ นิ้วเรียวกดโทรออกเบอร์คนรักของตน ก่อนจะหันหลังไปเจออีกคนที่กำลังรื้อของในกระเป๋าเป้ ขาเล็กเลือกที่จะก้าวออกไปคุยโทรศัพท์กับคนรักที่ระเบียง เพราะไม่อยากให้อีกคนได้ยิน
“ฮัลโหลมินโฮ” เสียงหวานกรอกลงไปในโทรศัพท์
(เป็นไงบ้างครับที่รัก ?)
“เหนื่อยมากเลยมินโฮ แล้วก็ ... คิดถึงมินโฮด้วย”
(ปากหวานอีกแล้วภรรยาใครเนี่ย ฮ่าๆ คิดถึงเหมือนกันนะครับ อยากเจอหน้าจะแย่แล้ว)
“เอ่อ ... มินโฮจะมาหาแทมินมั้ย ?”
(อืม ฉันยังเคลียร์งานไม่เรียบร้อยเลย)
บอกได้เลยว่าแทมินไม่ได้รู้สึกเง้างอนเหมือนทุกที เขาไม่ได้อยากให้มินโฮมาหาเท่าไหร่ด้วยซ้ำ เพราะที่นี่ก็มีอีกคนที่แทมินอยากใช้เวลาด้วยอยู่ทั้งคน ...
ก็ ไค ไงล่ะ
“หรอ ถ้ามินโฮไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แทมินไม่โกรธ” ใบหน้าหวานหันไปมองคนที่อยู่ในห้อง แต่ก็ไม่พบอีกคนที่กำลังมองหา
“เอ่อ มินโฮแค่นี้ก่อนนะ แทมินติดธุระ รักมินโฮนะ” พูดประโยคที่เคยชินก่อนจะกดตัดสายไป ด้วยความคิดว่า ไคจะโกรธหรือเปล่านะ ? ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องแล้วก็พบประตูห้องน้ำปิดอยู่ อีกคนคงกำลังอาบน้ำอยู่สินะ
“ไคจะเสร็จหรือยัง” เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างออดอ้อน
“ว่าไงหรอแทมินนี่” คนในห้องน้ำเอ่ยออกมา
“คิดถึงน่ะ อยากอยู่ใกล้ๆ ขออาบน้ำด้วยสิคิคิ”
“บะบ้าหรอ แทมินพูดอะไรก็ไม่รู้”
“เขินล่ะสิ ไคเนี่ยน่ารักจังเลยน้าคิคิ”
ผู้ชายแมนๆแบบนี้พอเขินก็น่ารักไม่น้อยเลยนะ ร่างเล็กนั่งลงบนเตียงรอเวลาให้ไคอาบน้ำเสร็จ พลางจินตนาการถึงร่างกายแกร่งพันผ้าเช็ดตัวปกปิดช่วงล่างเอาไว้ อ่า ... นี่แทมินกลายเป็นคนโรคจิตชอบจินตนาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำสิแทมิน” ร่างกายที่จินตนาการไว้เมื่อครู่เดินออกมา ร่างกายแบบที่แทมินชอบแต่ไม่ได้ใฝ่ฝันว่าอยากมี ร่างกายสมส่วนแบบผู้ชายเล่นกีฬา
เหมือนกับมินโฮ
ถ้าจะถามว่าระหว่างร่างกายของมินโฮกับไค
แทมินชอบของใครมากกว่า ... คงตอบไม่ได้หรอก
ในเมื่อแทมินปรารถนาทั้งสองคน
“คุยกับคุณมินโฮมาหรอ ?”
“เอ่อ อื้ม มินโฮโทรมาถามว่าเป็นไงบ้างน่ะ”
“งั้นหรอ ... แทมินฉันขอได้ไหม” น้ำเสียงหนักแน่นดูหม่นลงอย่างบอกไม่ถูก
“หืม ขออะไร?”
“เวลาอยู่กับฉัน อย่ารับโทรศัพท์เขาได้มั้ย”
“...”
“เวลาอยู่กับฉัน ช่วยทำเหมือนฉันเป็นคนรักของนายได้หรือเปล่า ให้เหมือนนายเป็นคนรักของฉันที่มีฉันเป็นคนรักแค่คนเดียว ได้ไหม?”
“... ฉัน”
ความเงียบที่อีกฝ่ายมอบให้ ทำให้ไครู้ว่าเขาไม่ควรขออะไรเกินตัวสินะ
เขาควรหลบอยู่ในมุมเงียบๆ ที่ลีแทมินอยากให้อยู่
แค่นั้นใช่หรือเปล่า ?
“ไม่ได้สินะ ฮ่าๆ ฉันนี่ไม่น่าขออะไรโง่ๆให้นายลำบากใจเลย ไปอาบน้ำเถอะจะได้ไปทานข้าวกัน” ขออะไรไม่ดูฐานะของตัวเองเลยนะจงอิน แทมินกับมินโฮรักกันมาตั้งเท่าไหร่ จู่ๆจะไปแทรกเขาน่าทุเรศจริงๆ ฮึ ร่างสูงหัวเราะเย้ยหยันกับความคิดของตัวเอง ใบหน้าคมก้มต่ำลงอย่างเศร้าสร้อย
“ไค ... ฉันขอเวลานะ และฉันจะทำทุกอย่างให้เรียบร้อย แค่นายรอฉัน รักฉันก็พอ ฉันกับมินโฮ ...”
“คงจะจบลงอีกไม่นานนี้หรอก”
แทมินเอ่ยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับทิ้งประโยคให้อีกคนได้ใจชื้นขึ้นมาที่คิดว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีความหวัง ไม่ต้องเป็นผู้กระทำที่ความผิดไปตลอด แต่ไคคงไม่รู้ว่าความจริงแล้ว
กับมินโฮเขาไม่เคยคิดจะจบมันเลย
กับไคก็เช่นกัน
เห็นแก่ตัวใช่ไหม ?
ลีแทมินเห็นแก่ตัวใช่หรือเปล่า ?
ด่ามาสิ ด่ามาเลย ...
มันผิดหรอที่คนเราอยากมีความสุข ?
และเมื่อมีความสุขแล้ว ก็อยากจะมีความสุขเพิ่มขึ้นไปอีก
ถึงแม้มันจะเป็นความสุขที่เห็นแก่ตัว
ถึงแม้มันจะเป็นความสุขที่คนอื่นต้องทุกข์
แต่มันก็ยังเรียกว่า ... ความสุข
ชเวมินโฮ ... ผู้ชายที่ดี เพียบพร้อม ผู้เป็นเหมือนทุกอย่างของแทมิน
ไค ... ผู้ชายที่ดี อาจไม่เพียบพร้อม แต่ก็เป็นคนดีจนอยากจะมีไว้ข้างๆกาย
จะให้จบกับใครซักคน ... มันเป็นไปไม่ได้หรอก
แทมินไม่อยากคิดถึงหนทางที่สิ้นสุดความสัมพันธ์แสนวุ่นวายของตัวเองกับไค ใช่ ... มันจะไม่มีวันสิ้นสุด เหมือนกับความรักของแทมินกับมินโฮ ที่มันจะไม่มีวันจบลงเช่นกัน
“แทมินกินนี่สิ” ไคพูดพร้อมกับตักผัดผักใส่จานของแทมิน แต่แล้วคนตัวเล็กก็ปฏิเสธโดยการเขี่ยผักไปไว้ข้างจาน
“ฉันไม่ชอบกินผักอะไค”
“ไม่กินผักแล้วจะโตได้ไงฮึ ?” มือใหญ่ยีหัวอย่างเอ็นดู
“ฉันโตแล้วนะ ! ผักมันไม่อร่อยนี่นา”
“โอเคๆ ไม่กินก็ไม่กิน”
“เย้ ไคใจดีที่สุดในโลก^^” รอยยิ้มที่หวานสดใสจากใบหน้าน่ารัก เขาจะหักห้ามใจไม่ให้หลงใหลกับคนตรงหน้าได้ยังไงนะ
ท้องฟ้า ไม่เคยเหมือนกันซักคืน ... ทุกสิ่งบนโลกนี้หรือแม้แต่ในจักรวาลก็ย่อมมีการขยับปรับเปลี่ยนในทุกวัน ทุกคืน ไม่มีสิ่งใดที่ยั่งยืนและคงที่ ดังนั้นคนก็ไม่ใช่สิ่งที่ยั่งยืน ในเมื่อคนไม่ใช่สิ่งที่ยั่งยืน แล้วหัวใจของคนจะยั่งยืนได้อย่างไร ?
วันนี้นับเป็นวันที่สามของการมาสัมมนาพนักงานที่เชจู กิจกรรมก็ซ้ำเดิมแทบทุกวันสร้างความน่าเบื่อให้กับพนักงานหลายคนจนพร้อมใจกันบ่นอุบอิบ รวมทั้งสองร่างที่นั่งซบแอบอิงกันอยู่ที่ระเบียง โรงแรมที่พวกเขาอยู่ติดชายหาด ได้ยินเสียงคลื่นสาดซัดกระทบกับฝั่งราวกับเสียงดนตรีจากวงระดับโลกมาบรรเลงให้ฟัง ดวงดาวนับล้านบนท้องฟ้าที่สวยงามนั่นอีก บรรยากาศโรแมนติคเหลือเกินสำหรับ คู่รัก ? คู่นี้
“ดาวสวยเนอะไค” เสียงหวานของแทมินเอ่ยขึ้น
“สวยไม่เท่าแทมินหรอก”
“บ้าหรอ ฉัน ... ฉันเป็นผู้ชายนะ!” ใบหน้าหวานใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายกับประโยคที่ไคแกล้งหยอกเมื่อครู่
“ไม่รู้ล่ะ สำหรับฉันแทมินสวยที่สุด ... และสำหรับมินโฮก็คงเหมือนกัน” ประโยคสุดท้ายเขาพูดอยู่แค่ในใจ คงไม่ดีนักหรอกถ้าเขาจะพูดออกมาให้แทมินได้ยิน
เพราะเขาไม่มีสิทธิเรียกร้องได้มากขนาดนั้น
“ถ้าฉันสวย นายก็ต้องรักฉันมากๆนะไค รู้มั้ย?” แทมินหันมาจ้องหน้าไคอย่างจริงจัง
“นายไม่บอกฉันก็รักนายอยู่แล้วแทมินนี่” แขนแกร่งโอบร่างเล็กเข้าหาตัวราวกับไม่อยากให้อีกคนหนีหายไปไหน
“ทำไมชอบเรียกฉันแทมินนี่จัง ฟังแล้วดูหน่อมแน้มยังไงไม่รู้”
“น่ารักออก เหมาะกับนายดี”
ตื๊ด ตื๊ด
เสียงเมสเสจจากโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงขาสั้นของแทมินดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็คงจะพอเดาได้ว่าเมสเสจจากใคร มือเล็กค่อยๆล้วงมือถือออกจากกระเป๋า ส่วนไคก็จงใจเบนหน้าหนีไปทางอื่น
‘คิดถึงภรรยาจัง
อยากเจอ อยากกอด อยากจูบ’
“คนบ้าเอ๊ย...” แทมินสบถออกมาเบาๆ ก็ดูคำที่ชเวมินโฮใช้เรียกเขาสิมันน่าอายจะตาย แทมินกำลังมีความสุขกับเมสเสจทะลึ่งทะเล้นของมินโฮ นิ้วเล็กก็พลางพิมพ์ตอบ แต่ถึงอย่างไรแทมินก็ยังไม่ลืมหรอกนะว่าคนข้างๆยังนั่งอยู่ และก็พอรู้ความรู้สึกของคนข้างๆดีทีเดียวล่ะว่าคงไม่พอใจเท่าไหร่นัก
‘คิดถึงเหมือนกันนะ คุณชเวมินโฮ
เลิกบอกว่าแทมินเป็นภรรยามินโฮได้แล้ว น่าอายจะตายคนบ้า
เจอกันเมื่อไหร่จะลงโทษ !
แทมินนอนก่อนนะมินโฮ ฝันดีนะ รักมินโฮ จุ้บ’
Sending …
คนที่ได้รับเมสเสจนี้คงจะยิ้มไม่หุบและฝันดีตลอดคืนแน่นอน มือเล็กกดปิดโทรศัพท์และยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงไว้ตามเดิม ก่อนจะหันมาสนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆแทน
“ไค ...” เสียงหวานถูกนำมาใช้อีกครั้ง เพื่อง้อคนใบหน้าคมเข้มเหมือนจะง้ำงอแสดงความไม่พอใจออกมานิดๆ
“...”
“โกรธหรอ ?”
“เปล่าหรอก”
“โกรธจริงด้วย ... ทำแบบนี้จะหายโกรธมั้ย?” วงแขนเล็กๆเอื้อมไปโอบคนตัวสูงเอาไว้
“แทมิน ปล่อยเถอะ”
“ทำไมน้า ไคของฉันถึงขี้งอนแบบนี้ แล้ว ...ถ้าคืนนี้จะนอนให้กอดทั้งคืนจะหายโก ...”
“แทมิน ! นายต้องการอะไร บอกฉันมาเลยเถอะ ?!” เสียงที่เคยทุ้มนุ่มนวลกับแทมินเสมอตะคอกออกมาอย่างเหลืออด สร้างความตกใจให้กับแทมินที่ไม่เคยเห็นไคในอารมณ์แบบนี้มาก่อน
“คะ ไค ... นาย นายใจเย็นๆสิ”
“นายบอกว่าอีกไม่นานนายจะจบกับมินโฮ แล้วนี่มันอะไรแทมิน ? การกระทำของนายกับเขามันไม่ใช่คนที่กำลังจะเลิกกันเลยนะ !”
“...”
“ทุกๆวันฉันเห็นนายคุยโทรศัพท์ นายส่งข้อความหากัน นายยังรักกับเขาดี ... นายหลอกฉันทำไมแทมิน ?!”
“ฉันไม่ได้หลอกนายนะไค ฮึก นาย นายอย่าเป็นแบบนี้ อย่าขึ้นเสียงใส่ฉันแบบนี้ ฮึก” น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ทำให้แววตาโกรธเกรี้ยวและเจ็บปวดของอีกคนอ่อนลง
“แทมินฉัน ขอโทษ”
“ฉันไม่โกรธนายไค ฉันไม่โกรธ ฮึก” ร่างเล็กของแทมินโผเข้าสู่อ้อมอกแข็งแรงของไคทันที จนเสื้อของไคชื้นแฉะไปด้วยน้ำตาหยดใสของร่างเล็กนี่
“ฉันขอโทษ ต่อไปฉันจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว นายคง... ลำบากใจ”
“...ฮึก”
“นายจะจบหรือไม่จบกับเขาก็ไม่เป็นไร ฉันจะรอ ฉันจะรักนายอยู่ตรงนี้ตรงที่ของฉัน”
“ไค ฮึก” ร่างเล็กที่ยังไม่หยุดร้องไห้ สำหรับไคแล้วแทมินจะรู้หรือเปล่าว่าน้ำตาของแทมินมันทำให้เขารู้สึกแย่แค่ไหน
“นายต้องรักฉันนะไค นายต้องรอฉันนะ ฮึก”
“ถึงนายไม่บอก ... ฉันก็ตั้งใจจะทำมันอยู่แล้วแทมิน”
ภายในอาคารสูงกลางกรุงโซลที่ตั้งของบริษัทชเวกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่ดั่งอาณาจักรก็ว่าได้ คงไม่ต้องบอกว่าในปีๆหนึ่งทำรายได้เป็นเงินกี่พันล้าน ร่างสูงหล่อภายใต้ชุดสูทราคาแพงกำลังนั่งทำงาน อ่านเอกสารอย่างคร่ำเคร่ง ก็นะงานในตำแหน่งของผู้บริหารมันไม่ได้สบายอย่างที่ใครคิด
“เฮ้ มินโฮไปเที่ยวกันมั้ยคืนนี้ แทมินไม่อยู่นี่ไปเปลี่ยนรสชาติหน่อยไง” จงฮยอนเดินเข้ามาในห้องทำงานของมินโฮด้วยความที่สนิทสนมกัน การเคาะประตูเพื่อมารยาทเลยถูกตัดทิ้งไปจากความคิดของคนหล่อแต่เตี้ยคนนี้
“ไอ้บ้า ถ้าแทมินรู้เข้ามีหวังฉันตาย งานเยอะจะท่วมอยู่แล้ว” ร่างสูงเอ่ยออกไปตามความจริง
“แทมินจะรู้ได้ไงอยู่ตั้งเชจู งานเยอะก็พักบ้างเถอะครับคุณชเว แค่นี้เงินที่มีจะใช้อีกสิบชาตินี่จะหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไอ้ทุเรศ ฉันไม่นอกใจแทมินหรอกเว่ย ต่อให้เขาอยู่ไกลแค่ไหนฉันก็ไม่ทำหรอก”
“โอ๊ยคนดีเหลือเกินครับคุณ ก็ไม่ได้ให้นอกใจซะหน่อย แค่ให้ไปผ่อนคลาย” หน้าเป็ดๆของจงฮยอนที่ทำหน้าล้อเลียน จนทำให้มินโฮอยากจะลุกไปเตะซักทีสองที จะได้เลิกกวน มีอย่างที่ไหนชวนเพื่อนออกไปทำอะไรไม่ดีลับหลังแฟน เขาไม่มีทางที่จะทรยศแทมินหรอก ไม่ว่าจะเป็นนอกกายหรือนอกใจ ชเวมินโฮคนนี้จะไม่ทำทั้งนั้น
“แกไปเถอะไอ้จง ฉันจะรีบเคลียร์งาน อยากจะไปเซอร์ไพรส์แทมินที่เชจู”
“เออๆ เบื่อจริงไอ้พวกมีแฟน นี่ถ้าไปเซอร์ไพรส์แล้วเจอแทมินกอดอยู่กับหนุ่ม แกจะทำไงวะ ฮ่าๆ”
“ไอ้จง ไอ้เวร แทมินไม่ทำแบบนั้นหรอก” มินโฮเอ่ยออกมาเสียงดัง แหงละเขามั่นใจในตัวคนรักของเขานี่
“เออๆ ฉันก็พูดเล่นไม่ไปก็ไม่ไป เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็โทรมานะเว่ย” ร่างกะทัดรัดของจงฮยอนเดินออกไป ใบหน้าหล่อก็ก้มลงทำงานต่อ ในหัวมีแต่หน้าแทมิน อยากเจอใจจะขาดคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ให้แทมินเข้ามาทำงาน
คิดถูกหรือคิดผิดกันนะ ?
_________________________________________________________________________________________________________________
มาอัพแล้วค่า ไรท์เตอร์หายไปนานแสนนานเช่นเคย
เพราะอะไรหลายๆอย่าง (ไม่อยากจะแก้ตัว _ _)
เจ็บปวดอะ ไรท์เตอร์ทำร้ายแทมินด้วยฟิคเรื่องนี้ทำไม รวดร้าว TT
ขอเม้นนนน เม้นจะเร่งไรท์เตอร์ให้มาอัพโดยอัตโนมัติ (เอิ่มใช่หรอ 5555)
ก็ถ้ามีคนเม้นไรท์เตอร์ก็จะรู้ว่าฟิคของไรท์เตอร์ยังมีคนอ่านมีคนสนใจ
กำลังใจเล็กๆน้อยๆน่ะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านมาคอมเม้นนะคะ
สัญญาจะอัพให้เร็วกว่านี้ ! ติดตามกันหน่อยนะค้า รักรักรัก
ความคิดเห็น