ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Because everything can’t still.[2min Feat.Kai]

    ลำดับตอนที่ #6 : FIFTH STEP

    • อัปเดตล่าสุด 23 พ.ย. 55


    FIFTH STEP








    ��������������� เช้าวันนี้ร่างบางมาทำงานด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่ากว่าปกติ และเมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้าไปก็ต้องตาโตขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง

    �����������







    กุหลาบแดงช่อโตที่เขาชอบ

    วงแขนเล็กโอบเอาช่อกุหลาบเข้ามาชิดตัวก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมของมันอย่างหลงใหล ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเอามาวางไว้ให้เขา มือเล็กของแทมินหยิบการ์ดที่เสียบอยู่ที่ช่อกุหลาบขึ้นมาดู







    ขอโทษนะแทมิน หายโกรธฉันแล้วใช่มั้ย ?

    ������������ ฉันรักแทมินที่สุดเลยนะ

    �������������������� ชเวมินโฮ





    วิธีง้อด้วยกุหลาบแดงแสนโรแมนติกกับคำบอกรักหวานๆแบบนี้ ใครจะใจร้ายโกรธต่อได้ลงคอล่ะ ? ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กำลังโอบรัดรอบเอวของตัวเอง จะมีใครอีกละ ชเวมินโฮ แน่นอน

    ��������������� “แทมินอ่า หายโกรธฉันแล้วใช่มั้ย ?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน

    ��������������� “ก็คิดอยู่ว่าจะหายโกรธดีมั้ย ชอบทำให้แฟนตัวเองน้อยใจอยู่เรื่อยสนุกนักหรือไง”

    ��������������� “โถ่แทมิน งานฉันยุ่งจริงๆนี่นา เอาอย่างนี้ดีกว่าวันนี้แทมินอยากไปไหนบอกชเวมินโฮมาได้เลยครับ จะชดเชยให้ทุกอย่าง ทุกเรื่องเลยหึหึ”

    ��������������� “ตาบ้า ทำไมต้องทำเสียงหื่นตอนสุดท้ายด้วยล่ะ ไม่ต้องเลยนะแทมินจะทำโทษมินโฮ”ใบหน้าหวานอดจะขึ้นสีแดงระเรื่อไม่ได้เมื่อได้ยินน้ำเสียงกรุ้มกริ่มแบบนั้น ไหนจะยังมีสายตาที่สื่อความหมายแบบนั้นอีก

    ��������������� “คิดไปเองแล้ว เสียงฉันปกติต่างหากน่า”

    ��������������� “แล้ววันนี้มินโฮไม่มีงานหรือไง ?”

    ��������������� “มีสิ แต่จะรีบทำเพราะอยากไปเที่ยวกับภรรยาหลังเลิกงาน^^

    ��������������� “ใครเป็นภรรยามินโฮกัน เชอะ” แทมินดันตัวออกจากอ้อมกอดของมินโฮ แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดแฟ้มนี่นั่นเพื่อแก้เขิน เขินคำว่าภรรยาทุกครั้งที่มันออกมาจากปากของมินโฮ ถึงแม้เขากับมินโฮจะไปถึงขั้นนั้นกันแล้วก็เถอะ

    ���������������

    ด้วยงานที่มีมากมายของทั้งคู่ทำให้ทั้งวันต่างคนต่างทำงานของตัวเองอย่างจริงจัง จะมีคุยกันบ้างแค่ตอนปรึกษางานเท่านั้น แทมินที่ปกติเป็นคุณหนูอยู่กับบ้านใช้เงินช้อปปิ้งไปวันๆ พอมาทำงานจริงจังแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นเยอะทีเดียว

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก

    “เข้ามาได้” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูจากผู้ที่มาเยือนใหม่

    “ขออนุญาตค่ะ คุณแทมินคะมีจดหมายจากฝ่ายบุคคลถึงคุณค่ะ” พนักงานสาวคนนึงเดินถือซองจดหมายเข้ามาให้แทมิน

    “เอ๋ จดหมายอะไรกันนะ” มือเล็กรีบแกะซองดูด้วยความแปลกใจน้อยๆ

    “สัมมนาพนักงานใหม่ที่เชจูงั้นหรอ ... ?” คิ้วสวยขมวดเข้าเป็นปมทันที

    ��������������� “อะไรหรอแทมิน ?” มินโฮลุกจากโต๊ะทำงานของตัวเองมาหาแทมิน

    ��������������� “สัมมนาพนักงานใหม่ที่เชจูน่ะมินโฮ ตั้ง 7วัน แทมินไม่อยากไปเลย ... แทมินไม่ไปได้มั้ยฮะ ?” ใบหน้าหวานหันไปขอความเห็นใจจากพนักงานคนที่นำจดหมายมาให้เขา

    ��������������� “ไม่ได้หรอกค่ะคุณแทมิน มันเป็นกฎของบริษัทน่ะค่ะ ที่พนักงานใหม่ทุกคนจะต้องไปอบรมสัมมนา”

    ��������������� “มินโฮ แทมินไม่อยากไป” แทมินหันไปทำน้ำเสียงงอแงใส่มินโฮทันที เรื่องอะไรเขาจะอยากห่างจากมินโฮล่ะ

    �� � � � � �“คุณออกไปก่อนไป”

    ��������������� “ค่ะ” เมื่อพนักงานคนดังกล่าวออกไป แทมินก็เริ่มงอแงใส่มินโฮต่อทันที

    ���������������

    ��������������� “มินโฮอ่า แทมินไม่อยากไปจริงๆนะ แทมินไม่อยากห่างมินโฮตั้ง 7 วัน”

    ��������������� “แต่มันเป็นกฎของบริษัทจริงๆนะ ตอนที่ฉันเข้ามาทำงานใหม่ๆ ถึงจะเป็นบริษัทตัวเองฉันก็ต้องไป”

    ��������������� “งั้นหรอ TT มินโฮก็ไปกับแทมินสิ นะนะนะ มินโฮไปกับแทมินนะ”

    ��������������� “ฉันอยากไปกับแทมินนะ แต่ว่างานของฉันมันเยอะจริงๆ” ใบหน้าคมเริ่มมีสีหน้าลำบากใจ

    ��������������� “งานอีกแล้ว ... มินโฮจะทนได้หรอไม่เห็นหน้าแทมินตั้ง 7 วัน ?” แทมินพองปากแบบงอนๆ อะไรกันเพิ่งง้อสำเร็จไปเมื่อเช้านี่จะงอนอีกแล้วหรอแทมิน มินโฮคิดในใจ

    ��������������� “เราวิดีโอคอลหากันก็ได้นะแทมิน แล้วถ้าฉันเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบตามไปเลย”

    ��������������� “จริงนะ ?”

    ��������������� “จริงสิครับที่รัก” มินโฮจูบหน้าผากแทมินเบาๆ ก่อนจะลูบผมด้วยความรัก สัมผัสแบบนี้ทำให้แทมินรู้สึกดีไม่น้อย

    ��������������� “มินโฮแทมินอยากได้กระเป๋าใบนั้นจัง”

    ����������� “มินโฮนั่นมันเสื้อสเวตเตอร์คอลเลคชั่นใหม่นี่ สวยจังเลย*0*

    ����������� “อ๊ะนาฬิกาลิมิเตทอิดิชั่นเลยนะมินโฮ!

    ����������� “รองเท้าคู่นี้แทมินอยากได้มาตั้งนานแล้ว”

    ��������������� และอื่นๆ อีกมากมาย ที่ตั้งแต่แทมินควงแขนมินโฮเข้ามาในห้าง ก็พากันเข้าออกร้านนู้นร้านนี้ไม่หยุดโดยที่มินโฮก็ไม่ขัดแม้แต่น้อยเพราะรู้ว่าเป็นความสุขของคนรัก จนของทุกอย่างที่มินโฮรับเอามาถือเองเริ่มพะรุงพะรังและไม่สามารถถือเพิ่มได้อีกต่อไป

    ��������������� “พอแล้วก็ได้ ไปทานข้าวกันดีกว่ามินโฮ”

    ��������������� “อื้ม เอาสิ^^” ไม่บ่อยนักที่มินโฮจะมีเวลาว่างมาตามใจแทมินแบบนี้ด้วยงานในฐานะของลูกชายผู้บริหารบริษัทชเวกรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ของเกาหลี เวลาว่างที่จะกระดิกตัวมาทำเรื่องไร้สาระแทบไม่มี

    ��������������� “อ้ามม มินโฮมามะแทมินป้อน”

    ��������������� “อ้ำ!

    ��������������� “ฮ่าๆ ดูสิเลอะปากมินโฮเลย” แทมินขำผู้ชายตรงหน้าที่มีไอศกรีมเลอะอยู่ที่มุมปาก

    ��������������� “แทมินเช็ดให้นะ คิกๆ”

    ��������������� “เช็ดด้วยปากไม่ได้หรอ ?”

    ��������������� “ทะ ทะลึ่ง มินโฮนี่หื่นไปแล้วนะ ><” แทมินตีไหล่มินโฮเบาๆด้วยความเขิน

    ��������������� “คืนนี้ไปค้างคอนโดฯฉันนะ เดี๋ยวจะไม่เจอกันตั้ง 7 วัน ขอหื่นให้เต็มที่หน่อย”

    ��������������� “ไม่ไปหรอก แทมินบอกแล้วไงว่าจะทำโทษมินโฮน่ะ !

    ��������������� .

    ��������������� .

    ��������������� .

    ��������������� “มินโฮแทมินอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบร่างบางก็เดินเข้าห้องน้ำ แน่นอนว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่คอนโดฯสุดหรูของมินโฮ แทมินที่ทนการรบเร้าจากมินโฮไม่ไหวเลยต้องยอมมาค้างด้วย แต่ความจริงลึกๆก็คือเจ้าตัวเองก็อยากมาไม่น้อยเหมือนกัน อ่างจากุชชี่ถูกเปิดน้ำที่อุณหภูมิกำลังดีลงไปพร้อมกับสบู่กลิ่นวานิลลาหอมหวาน ร่างบางค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกทีละชิ้นเผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนที่ได้รับการดูแลอย่างดี

    ��������������� “อาบด้วยสิ” เสียงทุ้มกระเส่าของมินโฮมากระซิบข้างหูเล็ก

    ��������������� “มะ มินโฮ เข้ามาได้ไงเนี่ย ?”

    ��������������� “ก็ไม่ได้ล็อคประตูนี่ นึกว่ารอให้ฉันเข้ามาอาบด้วยซะอีก”

    ��������������� “จะบ้ารึไง ออกไปเลยนะ อย่าลืมสินี่มันอยู่ในช่วงการทำโทษมินโฮนะ” ร่างเล็กออกแรงดันคนตัวสูงให้ออกไป

    ��������������� “โหย ทำไมภรรยาฉันใจร้ายอย่างนี้นะ ไปก็ได้” มินโฮทำหน้างอนๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แทมินมีสีหน้าโล่งใจเล็กน้อยที่มินโฮยอมออกไป แต่โล่งใจได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตกใจเมื่อมินโฮหันกลับมาช้อนตัวแทมินไว้ในอ้อมแขน

    ��������������� “อ๊าย มินโฮ ทำอะไรน่ะ ?! ” ร่างเล็กเริ่มดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมแขนแข็งแรงของมินโฮ

    ��������������� “ก็จะพาแทมินอาบน้ำไง สะอาดทุกซอกทุกมุมเลยนะ หึหึ”

    ��������������� .

    ��������������� .

    ��������������� .

    ��������������� “คนหื่น :P” แทมินแลบลิ้นใส่คนตรงหน้าที่ยังหลับสนิท เพราะเมื่อคืนใช้กำลังมากไปหน่อย มือเล็กเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมมา แต่ยังไม่ทันไรก็ถูกคนตัวสูงดึงตัวกลับไปนอนเหมือนเดิมแถมยังเอาแขนหนักๆมากอดแทมินจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้อีก

    ��������������� “มินโฮ ปล่อยสิแทมินจะไปอาบน้ำ”

    ��������������� “...” ไม่มีเสียงตอบรับจากมินโฮ

    ��������������� “แทมินรู้นะว่ามินโฮตื่นแล้ว อย่าแกล้งกันสิ”

    ��������������� “ยังไม่ตื่น หลับอยู่” ใบหน้าหวานย่นจมูกใส่อย่างหมันไส้ ไม่ตื่นและจะตอบได้ไง ดวงตากลมโตไล่สำรวจใบหน้าของคนรัก คิ้วหนาเข้ม ดวงตากลมโปนคล้ายเอเลี่ยนแต่เมื่อมาอยู่บนใบหน้าของมินโฮมันกลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ จมูกโด่งแหลม ริมฝีปากหนาเล็กน้อยที่ไม่ว่าจะไล่สัมผัสไปส่วนใดของร่างกายล้วนแล้วแต่ทำให้หวั่นไหวทั้งสิ้นอ่า ... มินโฮนี่หล่อจริงๆเลยนะ

    ��������������� “แอบมองหน้าฉันหรือไง ?” ร่างสูงลืมตาขึ้น

    ��������������� “ถ้ามองแล้วจะทำไมละ ?” ถามกลับอีกคนอย่างท้าทาย

    ��������������� “ก็จะแบบนี้ไง...”ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้าหาอีกคนอย่างอ่อนหวาน แทมินหลับตารับสัมผัสอันนุ่มนวลแต่ก็ร้อนแรงจากมินโฮ ปฏิเสธไม่ได้ว่าแทมินทั้งรักและทั้งหลงมินโฮมากขนาดไหน

    ��������������� “เตรียมของเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ไม่ลืมอะไรนะ ?”

    ��������������� “ถามรอบที่ร้อยแล้วนะมินโฮ แทมินบอกว่าไม่ลืมไงเล่า” มินโฮยีหัวแทมินอย่างรักใคร่

    ��������������� “ก็ดีแล้ว ถ้าฉันทำงานเสร็จแล้วจะไปหาแทมินนะ”

    ��������������� “โอเค มินโฮต้องคิดถึงแทมินนะ ไม่งั้นแทมินไม่ยอมจริงๆด้วย” ประโยคคำสั่งแบบน่ารัก ทำให้มินโฮต้องยิ้มออกมา

    ��������������� “อยู่แล้วล่ะ ไปขึ้นรถเถอะดูแลตัวเองดีๆด้วยนะที่รัก” มินโฮยืนรอจนกว่ารถของบริษัทคันที่คนตัวเล็กของเขานั่งจะเคลื่อนออกไปจึงค่อยเดินกลับเข้าตึกเพื่อไปสะสางงานของตัวเองต่อ









    ��������������� คนตัวเล็กเหม่อมองไปยังบรรยากาศนอกรถ ห่างกับมินโฮตั้ง 7 วัน แถมต้องมาสัมมนาทั้งที่ไม่รู้จักใคร เพราะวันๆ ทำงานอยู่ในห้องมินโฮตลอด ก่อนจะนึกได้ว่าพนักงานใหม่ที่ตนรู้จักก็มีอยู่คนนึงนี่นา ไคไงล่ะ ! ร่างเล็กเอี้ยวตัวสอดส่ายสายตาหาเพื่อนผิวเข้ม แต่ก็มองไม่เห็นหรือว่าจะนั่งคันอื่นกันนะ

    ��������������� “มองหาใครหรอแทมิน ?”

    ��������������� “ไค ! ดีใจจังที่นายมาด้วย^____^” ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าด้วยความดีใจ

    ��������������� “ฉันก็คิดอยู่ว่านายจะมามั้ย สุดท้ายนายก็มา นั่งด้วยคนนะ” แทมินเขยิบตัวให้ไคนั่งด้วย พลางคิดว่าการสัมมนาครั้งนี้อย่างน้อยก็คงไม่น่าเบื่อเกินไปล่ะมั้ง














    ���������������

    ��������������� “เอาล่ะ พนักงานใหม่ฟังทางนี้นะครับ ขอให้ทุกคนจับคู่กันเข้าห้องพักนะครับ ห้องนึงนอนได้สองคน แล้วมารับกุญแจที่เคาน์เตอร์ตรงนี้ ....” หัวหน้าฝ่ายบุคคลของบริษัทเอ่ยขึ้น

    ��������������� “นอนด้วยกันมั้ยแทมิน หรือว่านายจะนอนกับพนักงานคนอื่น?”

    ��������������� “ความจริงฉันก็ไม่รู้จักพนักงานคนไหนเลย ... นอนกับนายก็ได้”

    ��������������� “โอเค ^^” ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของไคทำให้แทมินอดจะยิ้มตามด้วยไม่ได้ หลังจากเช็คอินเรียบร้อยทั้งคู่ก็ตรงขึ้นห้องพักเพื่อเก็บสัมภาระ และทำธุระส่วนตัวก่อนจะเข้าร่วมการอบรม

    ���������������

    “มีเตียงเดียวหรอเนี่ย...” ไคเอ่ยเบาๆเมื่อเห็นขนาดเตียงคิงไซส์ที่ตั้งอยู่กลางห้องเตียงนึง นั่นก็หมายความว่าเขากับแทมินต้องนอนเตียงเดียวกันละสิ

    ��������������� “อ้าวนึกว่าจะมีสองเตียงซะอีก” แทมินที่เพิ่งเห็นก็เอ่ยออกมาเช่นกัน

    ��������������� “แทมินนี่นอนเตียงเดียวกับฉันได้มั้ย หรือว่าจะให้ฉันไปนอนโซฟาก็ได้นะ”

    ��������������� “ได้สิ เตียงตั้งกว้างทำไมจะไม่ได้ล่ะ” แทมินเอ่ยออกมาสบายๆ ทั้งที่ในใจก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน ต้องนอนเตียงเดียวกับไคงั้นหรอ ... ก็เป็นแค่เพื่อนกันนี่นา แถมเป็นผู้ชายเหมือนกัน จะคิดมากทำไมเนี่ยแทมิน

    ��������������� “อ้อ งั้นก็โอเค”

    ���������������

    ��������������� “เหมือนฝนจะตกเลยนะเนี่ย” ไคเอ่ยขึ้นมาขณะที่มองไปยังท้องฟ้ามืดครึ้มด้านนอก

    ��������������� “แน่เลย นึกว่าจะได้ไปเดินเล่นชายหาดซะอีก เฮ้อ น่าหงุดหงิดจริงๆ” แทมินพองปากอย่างเสียดาย

    ��������������� “บ่นเป็นคนแก่ไปได้ ฮ่าๆ”

    ��������������� “ว่าฉันรึไง ?!

    ��������������� “เปล่า คร้าบบ ใครจะกล้าว่าคุณลีแทมินกันล่ะ ฮ่าๆ ลงไปข้างล่างกันเถอะ”

    ��������������� “เมื่อกี้นายว่าฉัน ฉะนั้นนายต้องไปเดินเล่นชายหาดเป็นเพื่อนฉันด้วย!” แทมินกอดอกเชิดหน้าพูด ซึ่งไคมองว่าท่าทางแบบนี้มันน่ารักมากๆ

    ��������������� “ได้เลยครับ สัญญาเลยว่าคุณลีแทมินไปไหน คิมจงอินจะไปด้วย”

    ��������������� การสัมมนาผ่านไปอย่างเชื่องช้า นั่งฟังบรรยายต่างๆ เช่น จรรยาบรรณที่พนักงานบริษัทกินเงินเดือนทั้งหลายพึงมี คนตัวเล็กนั่งหาวหวอดจนๆ คนตัวสูงผิวเข้มที่นั่งอยู่ติดกัน รู้สึกขำในท่าทางของคนตัวเล็กนี่

    ��������������� “ง่วงมากหรือไงแทมินนี่ ?” ไคเอ่ยถามคนตัวเล็ก

    ��������������� “ก็ใช่น่ะสิ ทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย โอ๊ย ไปเดินเล่นกันเถอะไค”

    ��������������� “ได้ไงล่ะแทมิน ยังสัมมนาไม่เสร็จเลย ไว้เสร็จแล้วค่อยไปสิ”

    ��������������� “ก็ฉันเบื่อนนี่นา เราก็ ... แกล้งไปเข้าห้องน้ำก็ได้นี่ และเราก็ไปเดินเล่นที่ชายหาดกัน นะนะนะ” แทมินใช้น้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่เหมือนเคยเวลาต้องการได้อะไร หรืออยากทำอะไร และครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่าจะสำเร็จ

    ��������������� “โถ่แทมิน ...”

    ��������������� “ไคอ่า นะนะนะ” แววตาออดอ้อนถูกส่งไปทำให้อีกคนถึงกับปฏิเสธไม่ลง

    ��������������� “ก็ได้ นายนี่เฮ้อ”

    ���������������

    ��������������� หาดทรายสีขาวสวยที่ทอดตัวเป็นแนวยาวและโค้งสลับกันไป น้ำทะเลสีฟ้าใสเชิญชวนให้ใครๆลงไปสัมผัส สองร่างเดินเคียงคู่กันมา มองดูเหมือนคู่รักที่กำลังมาฮันนีมูนก็ไม่ปาน

    ��������������� “ไค เรามาวิ่งไล่จับกันมั้ย เหมือนตอนประถมไง ฮ่าๆๆๆ” เสียงเล็กเอ่ยชวนอย่างร่าเริง

    ��������������� “คิดว่าฉันจะวิ่งตามนายไม่ทันหรือไงฮะ เจ้าเตี้ย” มือใหญ่วางแหมะลงบนหัวเล็ก เหมือนเป็นการเยาะเย้ยเรื่องส่วนสูงของอีกฝ่าย

    ��������������� “ไค! จะลองดูมั้ยล่ะ ถึงฉันจะเตี้ยกว่านายแต่ฉันก็วิ่งเร็วนะ จะบอกให้”

    ��������������� “ก็ได้ ฉันต่อให้แทมินนี่วิ่งไปก่อนเลย ถึงตรงนั้นแล้วฉันค่อยวิ่งตาม” ร่างสูงเมื่อถูกท้าทายก็นึกสนุก ชี้นิ้วไประยะที่ค่อนข้างห่างจากตนเองพอสมควร เพราะเขามั่นใจว่าถึงอย่างไรก็สามารถวิ่งตามคนตัวเล็กนี่ได้ทันอยู่แล้ว แทมินหัวเราะเสียงใสก่อนจะออกวิ่งไปยังตำแหน่งที่ไคบอกแล้วโบกมือหยอยๆ มาให้

    ��������������� “แน่จริงก็ตามมาให้ได้สิที่รัก แบร่”

    ��������������� ขาทั้งสองของร่างสูงถึงกับชะงัก

    ��������������� ที่รัก งั้นเหรอ ?

    ��������������� นี่แทมินรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา ได้คิดก่อนหรือเปล่านะว่าแค่ถ้อยคำสองพยางค์สั้นๆนี่ ทำให้เขาหวั่นไหวไปทั้งใจแล้ว เขาผิดไหมที่จะยอมให้ตัวเองตกหลุมรักคนตรงหน้านี้ ?

    ��������������� “อ้าว ทำไมไม่วิ่งล่ะ ? จะยอมแพ้หรือไง ?” เสียงใสทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าคมยิ้มให้พร้อมกับตะโกนรับออกไป ก่อนที่ขายาวจะออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

    ��������������� “ใครบอกเล่า อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน!

    ��������������� ทั้งสองวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน ราวกับได้ย้อนเวลาตอนเป็นเด็กของตัวเองกลับมาอีกครั้ง แทมินรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มานานแล้ว ถึงแม้ทุกวันนี้จะใช้ชีวิตแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร มีเงินมากมาย วันไหนเบื่อๆก็ชอปปิ้ง มีคนรักที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะและชาติตระกูลที่เหมาะสมกับตนเอง แต่เขา ...

    ����������� ไม่เคยได้วิ่งไล่จับแบบนี้

    ��������������� ไม่ได้ปล่อยให้เท้าเปล่าที่ปราศจากรองเท้าราคาแพงให้เหยียบย่ำลงบนพื้นทรายที่ไม่มีราคา
    �� � � � � �
    �� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � แต่ทว่าอ่อนนุ่มและสวยงามแบบนี้

    ����������� เขามีความสุขมากจริงๆในเวลานี้

    ���������������

    ��������������� มีความสุขจนไม่อยากให้มันหยุดเลยแม้แต่วินาทีเดียว

    ��������������� “โอ๊ย!” ร่างเล็กล้มลงกองกับพื้นทราย สร้างความตกใจให้กับอีกคนเป็นอย่างมาก ขายาวของไครีบพาตัวเองมาหาแทมินทันที


    �� � � � � � � �“แทมินนี่นายเป็นอะไรน่ะ ?”

    ��������������� “ฉันเหยียบเปลือกหอยแน่เลยไค เจ็บจัง” แทมินชี้ไปที่ฝ่าเท้าขาวของตัวเองที่บัดนี้มีเลือดสีแดงสดไหลเป็นทางยาว

    ��������������� “แย่แล้ว นายเดินไหวไหม ?” ใบหน้าคมเข้มฉายแววความเป็นห่วงคนตัวเล็กนี่อย่างชัดเจน ร่างเล็กพยายามพยุงตัวขึ้นแต่ก็ไม่สามารถจะเดินได้วงแขนแข็งแรงรีบเข้าไปประคองไว้ทันที

    ��������������� “ฉัน ... อุ้มนายดีกว่า เอ่อคือฉันอุ้มนายได้มั้ย ?”

    ��������������� “ฉันเดินไม่ไหวนี่ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” แขนแข็งแรงค่อยอุ้มร่างเล็กบอบบางของแทมินเข้ามาชิดตัว แทมินที่กลัวจะตกลงไปเลยรีบส่งแขนเล็กของตัวเองมาโอบไว้รอบคอของคนตัวสูงทันที

    ���������������

    ��������������� ครืนนน

    ��������������� เสียงฟ้าร้องดังยาว รับกับสีฟ้าที่กำลังมืดครึ้ม เหมือนเป็นสัญญานเตือนว่าอีกไม่นานฝนชุดใหญ่กำลังจะเทลงมา ร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วถึงกับต้องสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย เพราะเป็นห่วงแผลคนตัวเล็กนี่

    ��������������� “แม่ง ตกอะไรตอนนี้วะ”

    ��������������� “เอ่อ ฉันขอโทษนะไค ฉันมันซุ่มซ่ามเอง” ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าสำนึกผิดออกมา

    ��������������� “ขอโทษทำไมล่ะ ไม่ใช่ความผิดแทมินนี่หรอก มันคืออุบัติเหตุ” ไคยิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยความที่ไม่อยากให้คนตัวเล็กนี่เป็นกังวล

    ��������������� “ฝนกำลังจะตก เราไปหลบกันตรงนั้นดีมั้ย” คนตัวเล็กชี้ไปที่เพิงขายเครื่องดื่มเล็กๆที่ไม่ได้เปิดให้บริการ พอจะเป็นที่กำบังฝนให้เขาทั้งสองได้

    ��������������� “อ่า เอางั้นหรอ”

    ��������������� “อื้ม ฉันไม่อยากเป็นไข้หวัดเพิ่มอีกโรคนะ ฮ่าๆ”

    ���������������

    ��������������� “ฉันต้องเช็ดเลือดนายก่อน แย่จริงฉันไม่มีผ้าอะไรมาเลย”

    ��������������� “เอ่อ ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน” มือเล็กพยายามล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ไม่พบผ้าหรือกระดาษที่จะมาซับเลือดตัวเองได้

    ��������������� “งั้นใช้เสื้อฉันก่อนแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองออกจากร่างกายทันที ท่อนบนอันเปลือยเปล่า แผงอก กล้ามหน้าท้อง กล้ามแขนของผู้ชายที่ออกกำลังกายมาอย่างดีปรากฏแก่สายตาคนตัวเล็กอย่างแทมิน ใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้จึงเสมองไปทางอื่นแทน

    ��������������� “กะ เกรงใจนายแย่เลยไค” เสียงเล็กเอ่ยอู้อี้ออกไป

    ��������������� “ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจ” มือใหญ่บรรจงซับเลือดออกจากฝ่าเท้าบางๆที่น่าทะนุถนอมของแทมินอย่างเบามือ ทั้งๆที่ควรล้างแผลด้วยน้ำสะอาด แต่เพราะตอนนี้ไม่สามารถหาน้ำได้จึงต้องใช้วิธีอื่นไปก่อน

    ��������������� “ยังเจ็บอยู่มั้ยแทมินนี่ ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

    ��������������� “ไม่ค่อยเจ็บแล้ว พอเถอะสะอาดแล้วล่ะ”

    ��������������� ซ่า ซ่า

    ����������� และแล้วก็เป็นอย่างที่คาดคิดสายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย จนสาดกระเซ็นเข้ามาในเพิงขายเครื่องดื่มเล็กๆนี่ แทมินห่อไหล่ด้วยความรู้สึกหนาวเย็นที่สัมผัสได้จากอากาศและละอองฝนที่มาถูกตัว ตากลมเหลือบไปมองร่างสูงที่ไม่ได้ใส่เสื้อ คาดว่าอีกคนคงจะหนาวไม่น้อยเพราะขนาดเขาที่ใส่เสื้ออยู่ยังหนาวเลย คิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็กระเถิบตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะโอบร่างคนตัวสูงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

    ��������������� “ฉันรู้ว่านายหนาว” เสียงเล็กเอ่ยออกมาเบาๆ

    ��������������� “เอ่อ...” ไคถึงกับพูดไม่ออกเพราะความใกล้ชิดกันเกินไปของพวกเขา ใกล้เสียจนได้กลิ่นกายหอมละมุนของแทมิน หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงเสียจนกลัวอีกคนจะได้ยินเข้า

    ���������������

    ��������������� ไอ้หัวใจบ้าแกหยุดเต้นอย่างบ้าคลั่งได้แล้ว









    ����������� ทำไมนะ ?

    ����������� ทำไมแทมินต้องทำให้เขาหวั่นไหวขนาดนี้ด้วย









    ����������� รู้อยู่แล้วว่าการหลงรักแทมินเป็นเรื่องผิด

    ����������� หลงรักคนที่มีเจ้าของ ที่เป็นเพื่อนของตัวเอง
















    ����������� เวรกรรมของคิมจงอินจริงๆเลย ...

    ��������������� “อุ่นขึ้นมั้ย ?” เสียงเล็กถามอีก

    ��������������� “อื้อ แต่ปล่อยเถอะฉันไม่หนาวอะไรเท่าไหร่หรอก” ไคบอกก่อนจะค่อยๆดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของแทมิน

    ��������������� “แต่ฉันหนาวนี่ ... ทำให้ฉันอุ่นหน่อยสิ” ดวงตากลมใสจ้องมองตาคมของอีกคนอย่างมีความหมาย แต่ก็ไม่อาจรู้ได้ว่ามันคือความหมายอะไรที่แทมินต้องการจะสื่อกับเขา

    ��������������� “กอดฉันหน่อยนะ...” ร่างกายบอบบางซุกเข้าไปที่แผงอกล่ำสันของไค แทมินเคยรู้สึกชอบและหลงใหลในกลิ่นกายแบบผู้ชายของมินโฮ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ากลิ่นและอุณหภูมิร่างกายของไคก็ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้เช่นกัน แขนแข็งแรงทั้งสองโอบลำตัวของแทมินไว้

    ��������������� “อุ่นมั้ย ?”

    ��������������� “ยังเลย...” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามอง ดวงตาหวานกับดวงตาคมสอดประสานกัน ราวกับมีคลื่นแม่เหล็กที่เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดอันมหาศาล ดึงดูดให้ใบหน้าทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ

    ��������������� ช้าๆ

    ���������������

    ��������������� และแนบสนิทชิดกันในที่สุด

    ��������������� รวมถึง ...

    ����������� ริมฝีปากของทั้งคู่

    ����������� ปากอิ่มนุ่มนิ่มเป็นฝ่ายเริ่มบรรเลงรสจูบที่ร้อนแรง ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบสนองและกลายเป็นผู้รุกล้ำแทน ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มือหนาลูบไปที่เอวบางของแทมิน ความหวาบหวามที่ทั้งคู่มอบให้แก่กันมันมากเกิน เกินกว่าที่จะสนใจโลกภายนอก ว่าเขาทั้งสองเป็นอะไรกัน

    ��������������� และแทมินนั้น

    ����������� เป็นของใคร





    �� � � � � "ฉันชอบนายนะไค"



    TBC
    _____________________________________________________________________________________

    โอ้วเย้ ! ไรท์เตอร์หายไปนานเกิ๊น


    มาอัพแล้วน้าาา ลืมกันรึยัง�
    ตอนนี้ใช้เวลาแต่งนานอีกและ (นานทุกตอน)�
    แต่แบบไรท์เตอร์ก็ตั้งใจมากนะ อย่างที่บอกฟิคเรื่องนี้ตั้งใจมากกกกก !�
    ติดตามกันต่อไปนะคะ ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกแบบ แทมแกยั่วไปนะบางที หึหึ -.,-
    แต่ไรท์เตอร์ชอบแบบนี้ เพราะไรท์เตอร์โรคจิต เย้ยย -0- ล้อเล่น�


    ปล.ขอคอมเม้นท์บ้างนะฮือๆๆ มันเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์มาอัพตอนต่อไปนะ :)



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×