คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : FOURTH STEP
FOURTH STEP
MINHO X TAEMIN
RATE : PG
“อ้าวทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังแทมิน ?” ใบหน้าขาวสว่างของผู้เป็นพี่ชายแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน เพราะปกติแล้วน้องชายของเขาเรียกได้ว่าถ้าดวงอาทิตย์ไม่ขึ้นตรงศีรษะก็คงไม่มีทางลุกออกจากเตียงแน่นอน ร่างบางลากเก้าอี้ลงนั่งตรงข้ามกับพี่ชาย พอดีกับที่แม่บ้านนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟ
“จะไปทำงาน^^” แทมินตอบอย่างร่าเริง
“ฮะ ? อย่างแกเนี่ยนะทำงาน แล้วไปทำที่ไหน ?”
“ชเวกรุ๊ป” ปากบางเอ่ยก่อนที่จะจรดเข้ากับถ้วยกาแฟลายหรู
“เออดี! ธุรกิจของตระกูลตัวเองมีแต่ไม่ยอมทำ ฉันไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ แทมิน” อนยูกล่าวด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
“ก็แหม มีพี่ดูแลอยู่แล้วนี่จะเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยทำไมล่ะ ฉันอยากให้พี่บริหารงานได้เต็มที่หรอกนะ ถึงเลือกจะออกไปทำงานข้างนอกน่ะ”
“เหตุผลแกเหมือนจะฟังดูดีนะ แต่มันไม่เลย ฉันเป็นพี่แกมาทั้งชีวิตนะโว้ย ทำไมจะไม่รู้ว่าที่แกออกไปทำงานที่ชเวกรุ๊ปนั่นก็เพราะอยากไปใกล้ชิดกับไอ้มินโฮใช่มั้ยล่ะฮะ ?!”
“อ้าวพี่รู้หรอเนี่ย แย่จัง ฮิฮิ เอาน่าพี่อนยูฉันใช้เงินของพี่กับพ่อแม่มาทั้งชีวิตแล้วนะ ให้ฉันออกไปหาเงินคนอื่นมาใช้บ้างเถอะ” ท่าทางที่ดูมีความสุขของแทมินทำเอาอนยูถึงกับหมันไส้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นี่เพราะมินโฮมันสำคัญกว่านี่ ฮื่อ ! อนยูเครียด ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าของตัวเองไป แต่สายตาที่จิกกัดก็ยังมิวายส่งไปถึงน้องชายของตน เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากแทมินได้เป็นอย่างดีที่ได้เห็นพี่ชายหงุดหงิด
“คุณหนูคะ คุณมินโฮมาถึงแล้วค่ะ” แม่บ้านในเครื่องแบบตระกูลลีเดินเข้ามารายงาน
“อ้าวจริงหรอ มาก่อนเวลานัดนะเนี่ย” แทมินร้องออกมาเมื่อก้มลงไปดูที่นาฬิกาข้อมือ มันยังไม่ถึงเวลาที่เขานัดกับมินโฮซักหน่อย
“อะไรกัน ต้องมารับกันด้วยหรือไง แล้วรถแกไปไหนทำไมไม่ขับไปเองล่ะ ?”
“ก็ฉันอยากนั่งรถแฟนตัวเองไปทำงานอะ พี่มีปัญหาอะไรมั้ยพี่อนยู ?” จบครับ อนยูขอนั่งเงียบๆ ดีกว่า ไม่กี่วินาทีร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทเรียบร้อยก็เดินเข้ามา วันนี้มินโฮก็ยังหล่อเหมือนเดิมแทมินคิดในใจ
“สวัสดีครับพี่อนยู” เขาไม่ลืมที่จะทักทายผู้อาวุโสกว่า แต่ผู้อาวุโสกว่าน่ะสิ กลับก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจใคร แต่มินโฮก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจเพราะเขารู้ดีว่าอนยูก็แค่หวงน้องเท่านั้น ติดจะขำในท่าทางของอนยูเสียด้วยซ้ำ
“มาเร็วจังที่รัก ทานอะไรมารึยัง ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนสิ” รอยยิ้มหวานจากแทมินช่างเป็นยาชูกำลังชั้นดีให้แก่มินโฮจริงๆ
“เรียบแล้วแล้วครับ ^^ แล้วนี่ดื่มกาแฟหรอแทมิน ?” เพิ่งจะยิ้มได้หยกๆ ใบหน้าคมก็ต้องนิ่วลงอีกครั้งเพราะเห็นถ้วยกาแฟที่วางอยู่ด้านหน้าคนตัวเล็กของเขา เขาไม่อยากให้แทมินดื่มกาแฟเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพอย่างยิ่งเลยล่ะ โดยเฉพาะสุขภาพของแทมิน
“เอ่อ ก็ .__.” ร่างเล็กก้มหน้าลงเหมือนเด็กมีความผิด อนยูที่แอบชำเลืองดูเหตุการณ์นี้นึกขันในใจ เออดีพี่ชายไม่เคยกลัว แต่กลัวแฟนตัวเอง
“แทมินดื่มแล้วใจสั่นไม่ใช่หรอฮึ ?” นิ้วยาวเชยคางร่างเล็กขึ้นมาอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงและแววตาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ก็วันนี้แทมินต้องตื่นแต่เช้านี่ และก็ต้องไปทำงานกับมินโฮ แทมินกลัวจะง่วงนอนก็เลย ...” ร่างเล็กเอ่ยเสียงอ่อย
“งั้นวันหลังแทมินไม่ต้องรีบตื่นก็ได้ ตื่นตอนไหนก็ไปทำตอนนั้นดีมั้ยฮึ ?”
“ไม่เอา ทำอย่างนั้นก็น่าเกลียดตายเลย มินโฮยังตื่นเช้าได้เลย แทมินก็ต้องทำได้เหมือนกันสิ” หน้าหวานที่แลดูจริงจังขึ้นมาทำให้มินโฮอดขำไม่ได้ มือใหญ่ถูกส่งไปลูบผมนุ่มของแทมินอย่างรักใคร่
“อะแฮ่มๆ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ” เสียงอนยูขัดขึ้นมา
“ไปกันดีกว่ามินโฮ พี่อนยูชอบอิจฉาพวกเราอยู่เรื่อย”
“ฉันไม่ได้อิจฉาโว้ยยยยยย”
มินโฮเดินโอบเอวแทมินเข้ามาในบริษัท ถึงแม้จะเคยเข้ามาที่ชเวกรุ๊ปบ่อยๆ เพื่อมาหามินโฮ แต่ความรู้สึกของแทมินครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะเขามาเพื่อทำงานที่นี่ มาดูแลมินโฮในฐานะเลขาฯ พนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก้มศีรษะแสดงความเคารพมินโฮ อย่างเคย แทมินเหลือบไปมองเสี้ยวหน้าเข้มของมินโฮ อ่า มินโฮเวลาทำหน้าขรึมนี่หล่อเป็นบ้าเลยแฮะ
“เฮ้ ไอ้โฮ” ผู้ชายหน้าตาดีแต่เตี้ยเดินเข้ามาทักมินโฮ คนนี้แทมินรู้จักดีเขาคือคิมจงฮยอน เพื่อนของมินโฮที่ได้ทุนไปเรียนต่างประเทศมา แล้วเขาก็ทำงานอยู่ที่นี่ด้วย
“อ้าว สวัสดีแทมิน ^^”
“สวัสดี จงฮยอน^^” แทมินตอบกลับอย่างมีมารยาท
“มีอะไรไอ้จง ?”
“ญาติฉันจะมาทำงานที่นี่อะ แกช่วยอนุมัติหน่อยดิว้า”
“แกจะใช้เส้นฉันหรือไง ?”
“ก็เออน่ะสิ ได้โปรดช่วยฉันหน่อยเถอะนะ นะนะนะเพื่อนรัก” เพื่อนตัวเตี้ยเข้ามาเกาะแขนอย่างอ้อนวอนแล้วมีหรือคนดีอย่างมินโฮจะไม่ใจอ่อน
“ก็ได้ๆ”
ภายในห้องทำงาน โต๊ะทั้งสองตัวถูกจัดให้อยู่ใกล้ๆกัน บนโต๊ะตัวหนึ่งมีดอกกุหลาบสีแดงช่อโตวางท้าสายตาอยู่
“โอ๊ะ กุหลาบของใครเนี่ย” แทมินแกล้งสงสัยเพราะความจริงเขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นของใคร ก็มินโฮรู้นี่ ว่าเขาชอบกุหลาบแดงที่สุด
“แด่เลขาฯคนสวยของผมครับ” แรงสวมกอดจากอ้อมแขนแข็งแรงทางด้านหลัง บวกกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู ทำให้แทมินอดหน้าแดงไม่ได้
“อ๊ะ ขอบคุณนะคุณเจ้านายสุดหล่อ” ร่างเล็กพลิกตัวหันมา มือเล็กแตะไว้ที่แก้มทั้งสองข้างของร่างสูง ใบหน้าทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แต่ก่อนที่ปากของทั้งคู่จะทันได้แตะกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดการกระทำดังกล่าวด้วยความเสียดาย
“เข้ามาได้” เสียงทุ้มของมินโฮถูกส่งออกไปในฐานะเจ้าของห้องเป็นเชิงอนุญาต ดูเหมือนคนที่อยู่ด้านนอกก็ไม่รอช้าเปิดประตูเข้ามาทันที
“สวัสดีครับ คุณชเวมินโฮ”
“ไค !” ก่อนที่มินโฮจะได้พูดอะไรเสียงเล็กๆ ของคนรักก็ดังขึ้นมาก่อน ใช่แล้วผู้มาเยือนคนใหม่ก็คือไค หรือคิมจงอิน
“แทมินนี่!”
“แทมินรู้จักเขาด้วยหรอ” มินโฮเอ่ยถามคนรักตัวเองอย่างสงสัย
“รู้จักสิมินโฮ เนี่ยไค เอ้ยคิมจงอินเพื่อนแทมินเอง^^”
“อ่อ สวัสดีครับคุณคิมจงอิน ดูเหมือนคุณจะรู้จักชื่อผมอยู่แล้ว ฮ่าๆ” มินโฮกล่าวอย่างสุภาพ
“ผมเป็นญาติของจงฮยอนครับ มาสมัครงานที่นี่”
“อ๋อ นายนี่เอง นั่งก่อนสิ”
ทั้งที่ควรจะเป็นการสัมภาษณ์งานแบบจริงจัง แต่บรรยากาศดูสบายไม่เคร่งเครียดเช่นนั้น คงเป็นเพราะแทมินรู้จักไคอยู่แล้ว และคอยสนับสนุนให้มินโฮรับไคเข้าทำงานอีกด้วย สุดท้ายก็ลงเอยที่ไคได้เป็นพนักงานคนใหม่ของชเวกรุ๊ป ทำให้ลีแทมินยิ้มอย่างดีใจอีกครั้งที่ได้ช่วย เพื่อน อย่างไค
“เป็นไง ทำงานวันแรกเหนื่อยมั้ยฮึ ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนรักของตัวเองอย่างอ่อนโยน
“จะเหนื่อยได้ไง มินโฮไม่เห็นให้แทมินทำอะไรเลย”
“หน้าที่ของแทมินก็คือนั่งเป็นกำลังใจให้ฉันไง” รอยยิ้มถูกระบายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของมินโฮ
“ได้ไงล่ะ แทมินมาทำงานนะ เดี๋ยวก็ไม่คุ้มเงินเดือนที่มินโฮให้แทมินหรอก” นิ้วเล็กบีบจมูกโด่งของมินโฮอย่างหมันเขี้ยว
“แกล้งกันหรือไง อะนี่ถ้าอยากทำงานละก็เอาแฟ้มนี้ไปให้จงฮยอนทีสิคุณเลขาฯ ฉันต้องเซ็นเอกสารอีกหลายอย่างเลย ช่วยหน่อยได้มั้ยฮึ?”
“ได้เลยฮะเจ้านาย คิคิ”
ร่างเล็กเดินไปตามทาง อย่างที่บอกแทมินค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับที่นี่ดีเพราะมาหามินโฮอยู่บ่อยๆ พนักงานส่วนใหญ่ก็รู้จักแทมินดี ในฐานะคนรักของชเวมินโฮ พลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มผิวสีเข้มกำลังถ่ายเอกสารอยู่ ขยันจังนะไค
“คุณพนักงานคิมจงอิน ขยันจังนะฮะ”
“อ้าวแทมินนี่ มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ ?” ใบหน้าคมเข้มยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเคย ตามความรู้สึกของแทมิน
“ถ้าบอกว่ามาหาไคล่ะ ?”
“...”
“คิกๆ มินโฮให้ฉันเอาแฟ้มนี่มาให้จงฮยอนน่ะ” เมื่อเห็นคนผิวเข้มตรงหน้าเริ่มมีสีหน้าแปลกๆ แทมินก็เลยไม่อยากจะแกล้งต่อไป
“อ๋อ งั้นไปด้วยกันเลยสิฉันก็กำลังจะไปหาจงฮยอนเหมือนกัน”
“อ่าก็ได้ อ๊ะ” ร่างเล็กเผลอสะดุดกับกล่องกระดาษที่วางอยู่ไม่ทันได้สังเกต โชคดีที่ไคเข้ามาประคองไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กคงได้ล้มหน้าทิ่มลงไปกับพื้นแน่
“เอ้าระวังสิแทมิน ซุ่มซ่ามเหมือนตอนเด็กๆเลยนะ”
“บะบ้า คะใครซุ่มซ่ามกัน” เสียงตะกุกตะกักถูกส่งออกไป อ่า ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้นะ เขากับไคอยู่ใกล้กันเกินไป หรือเปล่านะ ร่างเล็กคิดในใจ
“ก็แทมินนี่ไง ตอนประถมนะหกล้มประจำเลย ต้องให้ฉันพาไปส่งห้องพยาบาลอยู่เรื่อย”
“ไม่จริงนายมั่วแล้ว ชิ” ทั้งสองคนคุยกันระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน ไม่รู้ทำไมความรู้สึกของแทมินนั้นยังไม่อยากให้ถึงห้องทำงานของจงฮยอนเลยซักนิดเดียว อาจเป็นเพราะเขายังรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยอยากคุยต่อก็เป็นได้
“แทมิน โชคชะตาทำให้พวกเราได้เจอกันอีกครั้งนะ”
“หืม ?”
“ก็ครั้งล่าสุด ฉันถามนายว่าเราจะได้เจอกันอีกมั้ย นายก็บอกว่าแล้วแต่โชคชะตา แสดงว่าโชคชะตาก็ทำให้เราได้เจอกันอีกไง^^” ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มของไค แตกต่างจากยิ้มของมินโฮนะ
แตกต่างกันจริงๆ
แต่ที่มันไม่แตกต่างคือ ...
มันทำให้แทมินรู้สึกดี ทั้งคู่
“อื้ม ต้องขอบคุณโชคชะตาเนอะ” แทมินตอบพร้อมกับส่งยิ้มกลับไปเช่นกัน
“แทมินเป็นอะไรกับคุณมินโฮหรอ ?”
“...” รอยยิ้มสวยดูเหมือนจะหุบลง คิ้วเรียวค่อยๆ หดเข้าหากัน ดูเหมือนคำถามนี้จะตอบยากอีกแล้วแฮะ
“ว่าไงล่ะ เป็นแฟนหรอ ?”
“ ... ”
“ก็ ... อย่างนั้นล่ะ” สิ้นเสียงของแทมิน ใบหน้าของไคก็ดูจะแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ารู้สึกผิดหวัง ว่าแต่เขากำลังหวังอะไรอยู่นะ แน่ล่ะสิ แทมินน่ารักขนาดนี้จะไม่มีแฟนได้ยังไง อีกอย่างแทมินกับมินโฮก็ดูเหมาะสมกันดี ไม่เห็นจะมีอะไรน่าผิดหวังสักนิด
“อ่า เหมาะสมกันดีนะ ^^ คุณมินโฮดูเป็นคนดีจริงๆ คบกับเขาไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย?”
“ไม่มีหรอก มินโฮน่ะเป็นคนดีมากเลยนะไค ฉันน่ะโชคดีที่ได้คบกับเขา แล้วไคล่ะมีแฟนรึยัง แต่ก็ไม่น่าถามเลยเนอะ ฮอตๆอย่างนายสาวคงตรึมแน่”
“ยังหรอก ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยน่ะ ฮ่าๆ” มือใหญ่ลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขิน
“แหมไม่ต้องอายหรอกน่า ไคหล่อ แล้วก็มีเสน่ห์มากขนาดนี้”
“ไม่จริงเลย แทมินนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ เข้าไปหาพี่จงฮยอนดีกว่า”
การทำงานของทั้งแทมิน และไคที่ชเวกรุ๊ปผ่านไปด้วยดี ไคเป็นคนขยันจนเพื่อนร่วมงานอดปากชมไม่ได้ ส่วนแทมินก็ทำหน้าที่เป็นเลขาฯคนสวยของมินโฮเช่นเคย ขนาดว่ามินโฮไม่อยากให้แทมินทำงานมากมายเพราะกลัวคนรักตัวเองจะเหนื่อย แต่เพราะช่วงนี้งานเยอะมากเกิน พลอยให้แทมินต้องมาช่วยเขาทำงานอย่างจริงจังอีกแรง
“มินโฮ เย็นนี้ไปทานข้าวกันมั้ย ?” แทมินเอ่ยถามคนรักตัวเองอย่างร่าเริงเช่นเคย
“ขอโทษนะแทมิน แต่วันนี้ฉันไปไม่ได้จริงๆ ดูสิงานเยอะแยะเลย”
“ว่าแล้วเชียว มินโฮต้องพูดแบบนี้” ใบหน้าหวานพองปากอย่างงอนๆ ทำให้มินโฮต้องละจากเอกสารกองโตอย่างเร่งด่วน
“แทมินอ่า ฉันงานยุ่งจริงๆนะ”
“มินโฮก็พูดแบบนี้ทุกวัน แทมินทนมาหลายวันแล้วนะ!” เสียงที่เคยหวานตอนนี้ดังขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“แทมินอย่างอแงสิเข้าใจฉันหน่อย งานเยอะจริงๆนี่แทมินก็เห็น”
“มินโฮไม่อยากไปกับแทมินก็บอกมาเถอะ แทมินจะได้ไปคนเดียว!” พูดจบร่างบางก็คว้ากระเป๋าสะพายของตนและเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป ก่อนที่มินโฮจะรั้งไว้ได้ทัน
สองขาเล็กเดินเตร็ดเตร่อยู่ในห้างประจำ ไม่ว่าวันนี้แบรนด์ต่างๆจะพร้อมใจกันออกคอลเลคชั่นใหม่ แต่มันก็ไม่ได้สร้างความสนใจให้กับแทมินเลยแม้แต่น้อย นิ้วเรียวกดโทรศัพท์หาเพื่อนซี้อยู่หลายครั้ง แต่สิ่งที่ได้ยินก็คือปิดเครื่อง คีย์ก็อีกคนหายไปอยู่เรื่อยเวลามีเรื่องเซ็งเนี่ย
“อ้าวแทมิน ยังไม่กลับบ้านอีกหรือไง?”
“อ๊ะไค ยัง” ใบหน้าหวานตกใจเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปหน้างอเหมือนเดิม
“เป็นอะไรเนี่ยดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะ” ไคทักขึ้นหลังจากที่เห็นสีหน้าบูดบึ้งของคนหน้าหวานตรงหน้าซึ่งปกติมักจะสดใสอยู่ตลอดเวลา
“เปล่าหรอก” ร่างเล็กโกหกออกไป
“โกหก เห็นชัดๆอยู่ว่าเป็น แต่เอาเถอะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย จนกว่าคุณมินโฮจะมา...”
“เขาไม่มาหรอกไค ฮึก...” ไหล่เล็กไหวตามแรงสะอื้นเบาๆ เขาน้อยใจมินโฮอย่างถึงที่สุด
“เฮ้ยร้องไห้ทำไมแทมินนี่ อย่าร้องไห้นะ ทะเลาะกับเขามาใช่มั้ย?”
“เขา ... เขาไม่มีเวลาให้ฉันเลย เขาไม่สนใจฉันด้วย ฮือ” ร่างกายแข็งแรงถือวิสาสะโอบร่างเล็กเข้ามาและลูบผมเบาๆเพื่อนปลอบโยน เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเลยให้ตาย
“ใจเย็นสิ คุณมินโฮเขางานยุ่งไงแทมิน อย่าไปโกรธเขาเลยนะ”
“ให้ฉันไปกับนายนะ...” ร่างเล็กกล่าวเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้ายังคงซบอยู่กับแผงอกแข็งแรงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทำให้เขารู้สึกดีขึ้น และหยุดร้องไห้ได้
คล้ายกับชเวมินโฮ อีกแล้ว
ไคกับชเวมินโฮมีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง …
แต่ ... มันก็ต่างกันนะ
ในความคล้ายน่ะ มันต่างกัน
“ตามสบายนะ ห้องเล็กไปหน่อย ฉันอยู่คนเดียวน่ะฮะๆ” ร่างสูงกล่าวหลังจากเปิดประตูห้องของตัวเองให้อีกคนได้ก้าวเข้าไป ห้องที่ตกแต่งอย่างง่ายๆ บ่งบอกว่าเจ้าของห้องไม่ได้มีฐานะดีอะไรมากมาย
“หิวจังไค ทำอะไรให้กินหน่อยสิ” เผลอใช้น้ำเสียงออดอ้อนที่ตัวเองชอบทำบ่อยๆไปโดยไม่รู้ตัว
“ห้องฉันมีแต่รามยอนนะ นายเอ่อ กินได้รึเปล่า ?” ร่างสูงเอ่ยถามออกไปเพราะรู้ดีว่าแทมินใช้ชีวิตแบบคนรวยทั่วไป กินแต่ของแพงๆ ในห้างหรูๆ ซึ่งคนอย่างเขานานทีปีหนถึงจะเข้าไปกินซักครั้ง
“ได้สิ กินรามยอนแต่มีนายกินด้วย คงจะอร่อยน่าดูเลย ^^”
“เอ่อ ... ฉันไปทำรามยอนให้นายเลยดีกว่า” แค่เพียงคำพูดที่เหมือนไม่ได้คิดอะไรของคนตัวเล็ก มันส่งผลให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างผิดปกติ จนต้องหาทางเลี่ยงไปซะก่อนที่จะแสดงอาการผิดปกติออกไปมากกว่านี้
ตื๊ด ตื๊ด เสียงข้อความดังขึ้นจากไอโฟนของแทมิน และคนที่ส่งมาก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน
ชเวมินโฮ
“ฮึ คิดจะง้อหรอ ไม่มีทางซะหรอก” ถึงกระนั้น นิ้วเรียวก็ยังเลือกกดอ่านข้อความจากคนรักอยู่ดี
‘แทมินอ่า นายอยู่ไหน ?
อย่าโกรธกันเลยนะ ฉันขอโทษ
ฉันรักแทมิน’
“คิดว่าจะหายงอนรึไง ไอ้คนบ้างาน ชิ” ริมฝีปากสวยเบะใส่ iPhone ตัวเอง ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋า แต่เสียงข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง คนส่งยังเป็นคนเดิม ..
“เบะปากใส่ฉันใช่มั้ย ?
ปากนั่นนะระวังจะโดน ........ จูบ นะ
หายงอนได้แล้ว บอกว่ารักไง’
“หื่นชะมัด คนบ้า” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าความโกรธมันหายไปแล้ว แถมยังแอบยิ้มกับตัวเองอีก ไม่เคยโกรธมินโฮได้นานเลยแฮะ นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความเพื่อส่งไปให้อีกคน
‘วันนี้แทมินงอนมินโฮ
ฉะนั้นพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน
เชอะ’
“มาแล้วครับ รามยอนร้อนๆ” ร่างสูงผิวเข้ม มาพร้อมกับรามยอนร้อนๆทั้งสองถ้วย
“ว้าว นึกว่าตกหม้อไปแล้วซะอีก หายไปตั้งนาน”
“ฮ่าๆ ของอร่อยต้องรอหน่อยสิ” ร่างสูงพูดติดตลก
“กินดีกว่า” มือเล็กค่อยๆคีบเส้นเข้าปากด้วยความหิว แก้มใสพองขึ้นเพราะเส้นรามยอนที่อยู่ในปาก ร่างสูงมองดูท่าทางของคนตรงหน้าแล้วก็รู้สึกได้แค่คำดียว ... น่ารัก
“แทมิน...”
“หืม ?” ร่างเล็กกล่าวถามทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตากินอยู่
“จำได้มั้ยว่า นายเป็นคนตั้งชื่อฉันว่าไค” ดวงตาใสจ้องมองไปยังคนตั้งคำถาม ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนความทรงจำในวัยเด็กของเขาจะถูกหมุนกลับมาให้นึกถึงอีกครั้ง ใช่แล้วเขาเป็นคนเรียกชื่อของคิมจงอินว่า ‘ไค’ คนแรก
“อ่า จำได้สิ เท่ห์ใช่มั้ยละ ชื่อที่ฉันตั้งน่ะ”
“ฉันชอบมันนะ แต่ฉันไม่เคยบอกชื่อนี้กับใครเลย” ร่างสูงกล่าวออกไปอย่างมีความสุข
“ทำไมล่ะ ? ไหนว่าชอบไง ขี้โม้” ใบหน้าหวานนิ่วลงเหมือนโมโห ซึ่งในสายตาของไคแล้วมันก็ยังน่ารักอยู่ดี สำหรับเขาแล้ว
แทมินทำอะไรก็น่ารัก
ก็คงจะเหมือนกับที่ ชเวมินโฮคิด
แต่สิ่งที่เขา ไม่มีวันทำได้ อย่างมินโฮ ก็คือ
ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของคนตรงหน้า
“ฉันอยากให้แทมินเรียกแค่คนเดียว ฉันชอบ … เวลาแทมินเรียกฉันว่าไค”
แววตาที่จริงจัง ถึงจะปกปิดอย่างไรก็คงปิดไม่มิด เขาคงปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกที่เคยรู้สึกกับแทมินที่เรียกว่า รักครั้งแรก มันยังคงอยู่ตลอดมาจนถึงวันนี้ วันที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดแทมินอีกครั้ง เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าคงไม่คิดอะไรเกินกว่าคำว่า เพื่อน อีกอย่างก็คือมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อหัวใจ เป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถควบคุม
“ฉันก็ชอบเรียกนายว่าไค เพราะงั้นให้ฉันเรียกนายว่าไค แค่คนเดียวนะ”
_________________________________________________________________________________________________
WRITER : กลับมาอัพแล้วจ้าา
ความจริงตอนนี้มันแปลๆนะ ... แต่มันแต่งยากมาก
ยากเพราะอารมณ์ไรท์เตอร์เอง 5555
คะแนนมิดเทอมออกมา แล้วทำให้ไรท์เตอร์หดหู่ เลยมาอัพช้า ขอโทษน้า
มีไคมา เราต้องนำกันนิดหน่อย ตอนนี้มันเลยเหมือนไม่มีอะไร
ไคแอบรักแทมินอยู่แล้ว
ส่วนแทมินชีเป็นประเภทหวั่นไหวง่าย ใหความหวังแบบไม่ตั้งใจ
มีเสน่ห์จนล้น และ ชีสวยค่ะ!
ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า
อยากให้ติดตามกันด้วยนะคะ
ปล.NC ตอนที่แล้วส่งไปหมดแล้วนะคะ
(ใครอยากได้อีกก็บอกนะ ไรท์เตอร์ใจดีส่งได้ตลอด)
ความคิดเห็น