คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : AFFECTIONATE_CHAPTER[2]
CHAPTER 2
“ถึงบ้านแล้วนะแทมิน” น้ำเสียงอ่อนโยนปลุกคนตัวเล็กให้หลุดออกจากภวังค์
“อะเอ่อ ขอบคุณนะฮะพี่มินโฮที่มาส่งผม” แทมินค้อมหัวให้อย่างมีมารยาท และเปิดประตูรถเตรียมจะลงไป มือใหญ่ก็จับแขนเล็กๆของแทมินไว้เสียก่อน ใบหน้าหวานหันกลับไปมองคนตัวสูงอีกครั้ง
“อย่าคิดมากนะแทมิน พี่... เป็นห่วง”
เขาไม่ควรจะเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้งจริงๆ
ผู้ชายแย่ๆ พรรค์นั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แทมินไม่ขอพบเจอยังดีกว่า
แต่นี่มันก็ผ่านมาแล้ว …
หมดประโยชน์ที่จะมากล่าวโทษกันว่าใครดีใครไม่ดี
ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์ดีกว่า
พล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่กำลังเริ่มต้นอย่างสวยงาม
ด้วยพระเอกที่แสนดีและมีอยู่จริง
... ชเวมินโฮ
Rrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องละสายตาจากแลปทอปตรงหน้าไปสนใจมันแทน ใครกันที่โทรมาเวลานี้ สายตาจดจ้องไปยังหน้าจอโทรศัพท์ และก็ต้องพบว่าเป็นคนคนนั้น
ผู้ชายแย่ๆ คนนั้น
KIMJONGHYUN in coming call …
เป็นห่วงอาการที่เขาล้มในวันนี้น่ะหรอ ?
“ฮัลโหล”
(แทมิน นายเป็นยังไงบ้าง?)
“เรื่องไหนละฮะ ?” แทมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ
(แทมินอ่า พี่ขอโทษ)
“ถ้าพี่จะโทรมาถามว่าวันนี้พี่ชนผมล้มผมเจ็บมั้ย ผมจะบอกให้ฮะว่าผมไม่เจ็บ ... แต่ถ้าพี่จะโทรมาถามว่า เรื่องเมื่อ 6 เดือนที่แล้วว่าผมเจ็บมั้ย ผมจะบอกว่าผมเจ็บมาก แต่ตอนนี้ผมหายดีแล้ว”
(พี่ขอโทษ...)
“พี่ไม่จำเป็นต้องพูดคำนี้บ่อยนะฮะ ผมกลัวว่ามันจะหมดเพราะพี่ยังต้องใช้มันพูดกับผู้หญิงของพี่อีกหลายครั้ง สวัสดีฮะ” นิ้วเล็กกดตัดสาย ร่างกายบอบบางพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน อ่า... เขาใช้พลังงานกับการคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ไปมากจริงๆนะ
คิมจงฮยอน
ได้โปรดไปแล้วไปลับเถอะ
ก๊อก ก๊อก
“แทมินพี่ขอเข้าไปหน่อยสิ” เสียงคีย์ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กที่กำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต้องเดินมาเปิดประตู
“ว่าไงฮะพี่คีย์”
“เป็นไงบ้าง ไปกินข้าวกับมินโฮสนุกมั้ย ?”
“ก็ดีฮะ พี่มินโฮใจดีแล้วก็คุยสนุกดีฮะ” แทมินพูดออกไปอย่างที่ใจคิด พลางนึกไปถึงเรื่องราวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเมื่อตอนเย็นนั่น มินโฮรู้ใจเขาทุกอย่างว่าเขาชอบอะไร
“หรอ มินโฮเป็นคนดีนะแทมิน พี่อยากให้นายสองคนรู้จักกันไว้”
“พี่คีย์พูดเหมือน ... อยากให้ผมคบกับพี่มินโฮเลยนะฮะ” แทมินพูดพร้อมกับหรี่ตามองพี่ชายที่พูดจาสนับสนุนเพื่อนซี้ตัวเองอย่างเต็มที่
“เอ้ยอะไรกัน เปล๊า พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย ก็แค่... อยากให้นายเจอคนดีๆ”
“ผมรักพี่คีย์ฮะ...” แขนเล็กๆ โอบกอดพี่ชายเอาไว้ คีย์กอดตอบแทมินพร้อมกับลูบผมด้วยความรักความห่วงใยที่มีให้น้องชายตัวเล็กนี่
“พี่รักน้องชายของพี่ที่สุดในโลก” คีย์บอก
“^^”
“แทมิน...”
“ฮะ ?”
“วันนี้เจอมันใช่มั้ย ?” แทมินดันตัวออกจากคีย์ แววตาหวานหม่นลงทันที
“พี่มินโฮ ...บอกพี่คีย์หรอฮะ”
“...”
“ฮะ ผมเจอเขาและเขาก็โทรมาหาผมเมื่อเย็น โทรมาบอกว่าขอโทษ”
“ไอ้เลว ! ทำแบบนั้นยังมีหน้ามาขอโทษอีก พี่จะไปฆ่ามัน” พี่ชายหน้าหวานทำหน้าเคียดแค้นเต็มที่
“ปล่อยเขาไปเถอะฮะ เขามีคนใหม่แล้ว อีกอย่างผมไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วละฮะพี่คีย์” คนตัวเล็กร้องบอก แถมด้วยรอยยิ้มที่ช่วยยืนยันอีกแรง
“พี่ไม่ชอบนี่ ! ไปแล้วไปลับสิ ถ้ามันโทรมาวุ่นวายกับนายอีกบอกพี่เลยนะ พี่จะไปเผาบ้านมัน!”
“พี่คีย์ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ... ต่อให้เขากลับมา”
“ผมก็ไม่เอา”
แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องกระทบทำให้รู้สึกสดชื่นแทมินชอบตื่นเช้าเป็นพิเศษ ไม่ลืมที่จะรดน้ำต้นกระบองเพชรเล็กๆที่ระเบียง ก่อนจะลงมาให้อาหารเจ้ามินนี่สิ่งมีชีวิตสี่ขาตัวน้อยๆ และเล่นกับมันอย่างรักใคร่
จะว่าไปก็แปลกอยู่เหมือนกัน เรื่องที่มาของเจ้ามินนี่
เมื่อวันเกิดครบ 22 ปีของตัวเอง …
แทมินพบมันนอนขดตัวอยู่ในกล่องกระดาษที่เจาะรูไว้หายใจอย่างดี
พร้อมกับจี้ที่ปลอกคอเขียนไว้ว่า ‘มินนี่’
คิดเข้าข้างตัวเองว่าคงมีใครซักคนอยากให้เขาเป็นของขวัญละมั้ง
“ไงมินนี่ เมื่อคืนหลับสบายมั้ย ?”
“สบายสิ ^^” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แทมินหันไปมองต้นเสียง ถึงกับยิ้มขำออกมา
“ผมถามมินนี่ฮะ ไม่ได้ถามพี่มินโฮซะหน่อย ฮ่าๆ”
“อะไรกัน พี่ก็อยากชื่อมินนี่นะ ... เนอะเจ้ามินนี่แกอยากมีฝาแฝดหล่อๆแบบฉันมั้ย ?” มินโฮเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้ามินนี่บ้าง
“พี่มินโฮ ชื่อมินโฮก็หล่อดีแล้วฮะ ...อะเอ่อ” เหมือนคนตัวเล็กจะเพิ่งรู้สึกว่าเผลอชมร่างสูง ใบหน้าหวานอดขึ้นสีไม่ได้
“ฮ่าๆงั้นหรอ หมายความว่าแทมินก็ชอบชื่อพี่ใช่มั้ยละ ?” ตากลมโตบนใบหน้าหล่อคมจับจ้องไปยังแทมินราวกับรอคำตอบอะไรซักอย่าง
“เอ่อ ... ฮะ ผมชอบ เอ้ยแต่... แต่ผมชอบแค่ชื่อเท่านั้นนะฮะ”
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะแทมิน?” สีหน้าและแววตาที่ดูเหมือนล้อเลียนจากคนตรงหน้าทำให้แทมินต้องปฏิเสธออกมาอย่างร้อนตัว
“ใครหน้าแดงกัน ผมเปล่าซะหน่อย มั่วแล้ว!”
“โอเคๆ แล้ววันนี้ว่างหรือเปล่า ?”
“ถามแทมินหรอฮะ ?” นิ้วเล็กชี้ไปที่ตัวเองด้วยใบหน้างงๆ มองดูแล้วน่ารักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ก็ใช่น่ะสิ หรือจะให้พี่ถามเจ้ามินนี่ละ ?”
“พี่มินโฮ ! อ่า ...อันที่จริงผมก็ว่างฮะ”
“งั้นออกไปข้างนอกกับพี่นะ” เสียงทุ้มหล่อเริ่มออดอ้อน คนตัวเล็กเริ่มคิดว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี ถ้าพี่มินโฮเป็นคนดีจริงอย่างที่พี่คีย์บอกเขาควรจะสนิทสนมกับพี่มินโฮไว้ไหมนะ แทมินคิดในใจ
“เอาเจ้ามินนี่ไปด้วยก็ได้นะ”
“จริงหรอฮะ ?” ดวงตาหวานโตขึ้นด้วยความตื่นเต้น ก็ปกติแล้วไม่ค่อยมีใครอยากเอาเจ้าสี่ขานี่ออกไปไหนด้วยน่ะสิ บางครั้งมันก็ชอบก่อความวุ่นวายจนเกิดเหตุ หรือไม่ก็อาจจะขัดความสุขของเจ้าของเวลาอยู่ข้างนอก แม้ แทมินจะอยากพามันไปด้วยทุกที่แต่ก็โดนขัดขวางตลอดทั้งจากคีย์ ... และคนนั้น
“พี่จงฮยอนฮะ แทมินขอพามินนี่ไปทะเลด้วยนะฮะ”
“ไม่เอาน่าแทมิน ต้องมาคอยดูแลมันอีก เดี๋ยวจะหมดสนุกเปล่าๆ”
ใบหน้าสวยหวานราวผู้หญิงสลดลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เหล่านั้น จนเหมือนคนตัวสูงจะสังเกตได้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแทมินกำลังคิดอะไร เขาน่ะ รู้ใจแทมินดีที่สุด จากการที่เขาเฝ้ามองแทมินตั้งแต่ 10 ขวบจนอายุ 22 แล้ว อ่า 12 ปีแล้วสินะ
“จริงสิ พามินนี่ไปด้วย แกอยากไปเที่ยวมั้ยมินนี่ ?”
บ๊อก บ๊อก เสียงเห่าเล็กๆ ขานตอบอย่างรู้งาน
“ฮ่าๆ แทมินไปแต่งตัวสิ”
“ฮะ ว่าแต่เราจะไปไหนกันหรอฮะ ?
“เราจะไป เดท กัน ^^”
“พี่มินโฮบ้า!” ต่อว่าคนตัวสูงทีชอบพูดจาให้เขาหน้าแดง คนตัวเล็กก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันที อ่า แทมินรู้สึกได้ว่าหัวใจที่ด้านชาของตัวเองมันกำลังเต้นแรง ... ไม่นะ อย่าหลงรักใครอีกเลยนะแทมิน นายจะต้องเจ็บอีกนะ
ก็เพราะสองสามวันก่อนหน้านี้มินโฮคอยตามมารับมาส่ง พาแทมินไปนู่นนี่ตลอด
อาจหวั่นไหวแค่เพราะเขาเป็นคนดีหรือเปล่านะ ?
แต่แล้วยังไงในเมื่อ ...
ความรักที่ปราศจากความเสียใจน่ะ ... มันไม่มีในโลกหรอก
CHOIMINHO PART
แทมินทำหน้าเหมือนเขินผมและก็วิ่งตึงตังขึ้นห้องไป ผมเคยเจอแทมินครั้งแรกตอนผมอายุ 16 และแทมินอายุ 10 ขวบ ผมเห็นครั้งแรกผมก็รู้เลยว่า ผมตกหลุมรักเด็กคนนี้เข้าให้แล้ว ซึ่งผมก็บอกคีย์ทันที ในตอนนั้นมันหาว่าผมโรคจิต อนาจาร พรากผู้เยาว์ และอื่นๆอีกมากมายที่มันจะสรรหามาด่าผม ด้วยข้อหาหลงรักน้องชายสุดที่รักของมัน -____- ถึงแม้มันไม่คิดจะกีดกัน แต่มันก็ไม่ย้อมให้ผมเข้าใกล้ มันบอกว่ารอให้น้องมันอายุ 18 ก่อนถึงจะมีแฟนได้ ผมได้แต่รอรอรอ และรอ ระหว่างที่แทมินโตผมไม่ได้สนิทกับเขามากนัก ไม่แปลกที่ตอนแรกแทมินจะจำผมไม่ได้
โชคดีที่ผมเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งผมไม่คิดจะมีใครเลย เพราะผมอยากพิสูจน์ให้คีย์มันเห็นว่าผมรักแทมิน และรอแทมินได้จริงๆ จนมาวันหนึ่ง ผมก็ได้รับข่าวร้ายจากคีย์ ...
“มินโฮ แทมินมีแฟนแล้วว่ะ”
“ห้ะ ?!”
“ฉันแอบอ่านไดอารี่ของแทมิน ฉันก็เลยไปถาม สุดท้ายก็คือแทมินมีแฟนแล้วจริงๆ โอ๊ยฉันจะบ้า แกรู้มั้ยว่าแฟนแทมินเป็นใคร ฮือออ”
“ใครวะ ?!”
“ไอ้จงฮยอนนั่นไง คาสโนว่าหน้าม่อนั่นน่ะ ทำไมนะน้องฉันนนนนนนนน ไปตกหลุมรักมันได้ยังไงงงงงง แถมยังบอกอีกว่าเลิกกับมันไม่ได้เพราะรักมันมาก”
นั่นแหละครับข่าวร้ายที่ผมได้รับจากคีย์ ผมไม่รู้จะทำยังไง คนที่ผมแอบรักมาตั้งนานถูกผู้ชายที่ไม่ได้เป็นคนดีเท่าไหร่นักฉกไปต่อหน้าต่อตา ผมรักแทมินมาก ผมรู้ว่าแทมินมีความสุขที่ได้คบคนนั้น จึงทำได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ แต่ก็เห็นว่าเขารักกันดี ย้ายไปอยู่กันสองคนที่คอนโดฯของผู้ชายคนนั้น โดยที่แม้แต่คีย์ก็ยังห้ามไม่ได้ แทมินคงรักจงฮยอนมากจริงๆ
ผม ... ไม่สามารถทนดูอยู่อย่างเจ็บปวดได้อีกแล้ว
มือเล็กๆ ที่ผมหมายมั่นไว้ว่าจะต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้จับ
ร่างกายบอบบางที่ผมอยากปกป้อง อยากโอบกอดเอาไว้
ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ที่ผมตั้งใจว่าต้องเป็นผมที่สัมผัสเป็นคนแรก
แต่แล้ว ... มันไม่ใช่ผมที่มีสิทธิจะทำสิ่งเหล่านั้น คีย์ปลอบผมทุกวันว่า เดี๋ยวก็เลิก เดี๋ยวก็เลิก ผมทนมองคนที่ผมรักเป็นของคนอื่นได้ปีกว่าๆ เลยคิดว่ามันอาจจะถึงเวลาแล้วที่ผมต้องตัดใจ การไปเรียนต่อต่างประเทศจึงเป็นสิ่งแรกที่ผมคิดจะทำ
และสองปีต่อมาผมกลับมาพร้อมกับปริญญาโทที่พ่อแม่ภูมิใจ และผมก็ได้รับทั้งข่าวดีและข่าวร้ายไปในคราวเดียวกันจากคีย์เพื่อนซี้
ข่าวดีก็คือ แทมินกับจงฮยอนเลิกกันแล้ว
ผู้ชายคนนั้นทอดทิ้งแทมิน
ไม่สนใจ
ไม่ใส่ใจ
นอกใจ
................ เลว
ข่าวร้ายของผมก็คือการที่เห็นแทมินเสียใจ
คีย์บอกว่าแทมินตั้งใจแล้วว่าจะไม่รักใครอีก
แน่นอนว่าผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ผมไม่อยากให้แทมินเสียใจ ถึงแม้ผมจะดีใจที่แทมินเลิกกับจงฮยอนแล้วก็ตามที การที่แทมินคิดว่าจะไม่รักใครอีกนั้นมันไม่ดีเลย ผู้ชายไม่ได้เหมือนกันทุกคนเสียหน่อย อย่างน้อยก็ยังมีผมที่รักและรอ แทมินได้เสมอ และไม่มีทางจะทำให้แทมินเสียใจแน่นอน ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องกลับมาทวงคนที่ควรจะเป็นของผมตั้งแต่แรก ...
ผมอยากบอกกับทุกคนอีกครั้งครับ
ชเวมินโฮรักลีแทมิน
END CHOIMINHO PART
เสียงเพลงแนวที่แทมินชอบดังคลอเบาๆ ระหว่างการเดินทางของสองคนหนึ่งตัว จนถึงตอนนี้แทมินเลิกสงสัยแล้วล่ะว่าคนตัวสูงที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับเนี่ยรู้เรื่องราวของเขาได้ยังไง ถึงถามไปก็คงจะได้รับคำตอบแบบเดิม
“เราจะไปไหนกันหรอฮะพี่มินโฮ ?”
“เดี๋ยวก็รู้น่า” อีกแล้วหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มหล่อที่สามารถทำให้คนอื่นละลายได้อีกแล้ว
“ก็ผมอยากรู้นี่นา พี่มินโฮคงไม่พาผมเข้าโรงแรมใช่มั้ยฮะ ?”
“หืม แต่ก็ .. อยากอยู่เหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงทุ้มหล่อเอ่ยมาด้วยความตลกในความคิดของคนตัวเล็ก
“ผมจะฟ้องพี่คีย์ อ่อแล้วก็จะให้เจ้ามินนี่กัดพี่มินโฮด้วย” เสียงเล็กเอ่ยมาอย่างแสนงอนดูน่ารักไม่น้อย
“อ่องั้นหรอ กลัวมากเลยนะเนี่ยยยยย” เมื่อเห็นท่าทางของมินโฮที่ทำหน้าตาล้อเลียนแบบนั้น แทมินทำหน้าตาดุขู่ฟ่อๆเหมือนแมวที่กำลังโมโห แต่มินโฮกลับคิดว่ามันเป็นน่ารักมากกว่าน่ากลัว แถมยังขับรถต่อไปอย่างอารมณ์ดี
“โอ๊ะที่นี่หรอฮะ”
บ๊อก บ๊อก เสียงเจ้ามินนี่สี่ขาที่อยู่ในอ้อมแขนเห่าออกมาอย่างดีใจ
“พี่เห็นว่ามินนี่ขนยาวแล้วน่ะ พามันมาตัดขนหน่อยดีกว่า และที่นี่ก็มีเพื่อนๆมันอยู่เต็มเลยนะ อยู่แต่บ้านมันต้องเหงาแน่เลย” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใจดี
“จริงด้วยฮะ ผมคิดไว้หลายครั้งแล้ว เวลาก็เยอะแยะแต่ลืมทุกทีเลย แย่จริงๆ”
“ฮ่าๆ เข้าไปข้างในกันเถอะ” มือใหญ่เอื้อมมาโอบหัวไหล่บางของคนตัวเล็กไว้ก่อนจะพากันเดินเข้าไป
“วันนี้นอกจากพาน้องหมามาตัดขนแล้ว เรามีบริการสปาให้น้องหมาด้วยสนใจมั้ยคะ ?” พนักงานสาวเอ่ยถาม
“แทมินว่าไง ?” มินโฮหันมาถามคนตัวเล็กเพื่อขอคำตอบ
“อ่าก็ดีนะฮะ พี่มินโฮคิดว่าไงล่ะฮะ ?”
“พี่ตามใจแทมิน ^^ งั้นดูแลมินนี่ให้เต็มที่นะครับ”
“ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง แฟนคุณน่ารักมากเลยนะคะ ตามใจคุณทุกอย่างเลย” พนักงานสาวคนนั้นกล่าวออกมาอย่างที่ใจคิด ร่างเล็กที่กำลังจะปฏิเสธ ก็โดนร่างสูงขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอ่อเราไม่...”
“ฝากด้วยนะครับ ไปกันเถอะแทมิน”
ทั้งสองเดินออกมาจากร้าน จุดมุ่งหมายต่อไปก็คือร้านอาหารเพราะทั้งคู่เริ่มหิวกันซะแล้ว แทมินลอบมองใบหน้าหล่อของมินโฮ เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้หน้ามินโฮดูมีความสุขมากเป็นพิเศษ
“พี่มินโฮทำไมไม่ปฏิเสธเขาไปล่ะฮะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นขัดความเงียบ
“ปฏิเสธอะไรหืม?”
“ก็...ก็ที่พนักงานคนนั้นเขาบอกว่าเราเป็นแฟนกันไงฮะ” ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อต้องพูดประโยคนี้
“อ๋อเรื่องนี้เอง แล้ว... ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะแทมิน ฮ่าๆ”
“ผมไม่ได้หน้าแดงซักหน่อย ! ผมโตแล้วนะฮะ พี่มินโฮไม่ต้องมาแกล้งผมเลย” แทมินท้วงออกมาเสียงดังยิ่งทำให้มินโฮขบขันในท่าทีของคนตัวเล็กนี่เข้าไปใหญ่
“ฮ่าๆ ทำหน้าแบบนี้ยิ่งเหมือนเด็กกำลังงอแงเข้าไปใหญ่เลย”
“พี่มินโฮ !”
“โอ๋ๆ อย่าเพิ่งโมโหสิ รู้มั้ยทำไมพี่ถึงไม่ยอมปฏิเสธ ...” ดวงตาคมกลมโตของมินโฮจ้องมองใบหน้าแทมิน และเริ่มเคลื่อนใบหน้าหล่อๆของตัวเองเข้ามาใกล้ จนแทมินรู้สึกประหม่าในความใกล้ชิดของพวกเขาทั้งสองคนไม่น้อย
“เอ่อ ทำ... ทำไมล่ะฮะ”
“ก็เพราะ...”
“พี่อยากเป็นแฟนกับแทมินไงล่ะครับ”
“หา หมายความว่าไงฮะ ?!”
“หมายความเหมือนที่พูดไปเลยครับ” มินโฮตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้ม แบบที่แทมินชอบ
รอยยิ้มแบบนี้ .. .
จะทำร้ายแทมินอีกหรือเปล่านะ ?
“พี่ชอบแทมิน”
“เอ่อ ...”
“ไม่สิ พี่คิดว่าพี่รักแทมิน^^”
“ผม -////-” คนตัวเล็กที่ถูกสารภาพรักถึงกับหน้าแดงอย่างปิดไม่มิด ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกดีกับมินโฮ แทมินยอมรับเลยว่าตั้งแต่เจอมินโฮ ชีวิตเขาดูยิ้มได้อย่างจริงใจมากขึ้น เขารู้สึกเขินอายหน้าแดงไปกับการกระทำหลายอย่างของคนตัวสูงคนนี้
“แทมิน ... จะให้โอกาสพี่ได้มั้ย ?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ดูจริงจังนั่นทำให้แทมินรู้สึกแปลกๆ ถ้าเขายอมเปิดโอกาส เปิดหัวใจตัวเองอีกครั้ง เขาจะต้องเสียใจอีกหรือเปล่า
ความเจ็บครั้งนั้นมันไม่ใช่เล่นๆเลย
กว่าจะผ่านมันมาได้ ...
แล้ว มันเร็วไปหรือเปล่านะ
ที่จะเปิดใจรับคนใหม่ ?
ชเวมินโฮคนนี้เป็นคนดี
เป็นพระเอกนิยาย แบบที่แทมินต้องการ
หากแทมินได้เปิดโอกาสให้เขาเข้ามาในหัวใจ
นั่นก็หมายความว่ามินโฮจะกลายมาเป็นพระเอกในชีวิตจริงของแทมิน
ควรจะตอบว่ายังไงกันนะ ?
“ได้มั้ยแทมิน ?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ก็ได้ฮะ...” นี่คงเป็นคำตอบที่อีกคนรอคอย
“แต่มันอาจต้องใช้เวลาหน่อยฮะ คือแทมิน...”
“พี่เข้าใจ พี่รู้ว่าแทมินเจอกับอะไรมา แต่ขอให้พี่เป็นคนที่ทำให้แทมินกลับมาเป็นแทมินคนเดิมอีกครั้งนะ”
“ไม่ฮะ...”
“แต่แทมินจะเป็นคนใหม่เพื่อพี่มินโฮ”
_________________________________________________________________________________________________________________
มาอัพแล้วค่า ฮือคนเม้นน้อยจริงงง
ไปตามชายนี่ส่องแสงมา ทั้งที่สนามบินและคอนเสิร์ต SM ฮือออ
เข้าใจผิดตอนแรกนึกว่าจงฮยอนบอกว่าจะมีคอนฯเดี่ยวที่ไทย T___T
โอ๊ยฟีลตอนนี้เศร้ามาก เฟลสุดๆ คือเหมือนตอนแรกดีใจจนตัวลอย
แต่ความจริงฉุดกลับมาให้อยู่ในมุมมืดเหมือนเดิม
เศร้าค่ะเลยมาอัพฟิค ยังไงก็จะรอคอนฯเดี่ยวๆ ที่ไทยนะ ฮืออออ
ปล.เม้นให้หน่อยจิ อยากรู้ฟีดแบคง่า
ความคิดเห็น