คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : AFFECTIONATE_CHAPTER[1]
CHAPTER1
นานมาแล้ว ..
“แทมินอ่า พี่ไม่อยากให้นายไปทำงานสำนักพิมพ์นั่นเลย”
“ทำไมละฮะ นั่นเป็นงานในฝันของแทมินเลยนะ”
“ก็พี่กลัวแทมินไม่มีเวลาให้พี่น่ะสิ แทมินต้องออกไปทำงานทุกวันแล้วใครจะดูแล จะทำกับข้าว จะเล่นกับพี่ละ?”
“อ่า ... แทมินไม่ไปทำก็ได้ฮะแทมินเขียนอยู่ที่บ้านก็ได้”
“เย่ พี่รักแทมินนะ นายก็รักพี่ใช่มั้ย แทมินอ่า”
“ถ้าผมไม่รักพี่แล้วจะให้ผมรักใครละ ^^”
นั่นเคยเป็นเหตุผลหนึ่งที่แทมินไม่ยอมทำงานในสำนักพิมพ์ที่ทำงานเป็นเวลาทุกวัน แต่เลือกเป็นนักเขียนอิสระทำงานอยู่ที่บ้าน เพื่อดูแลคนที่เคยรักได้อย่างเต็มที่ แต่สำหรับเหตุผลตอนนี้มันไม่ใช่เหตุผลเดิมแล้ว มันเป็นเพราะว่าแทมินเริ่มชอบการทำงานที่เป็นอิสระแบบนี้มากกว่าให้มีอะไรมาเป็นกฎเกณฑ์ อยากเขียนเมื่อไหร่ก็เขียน
“แทมิน นายว่าคัตติ้งแบบนี้โอเครึยัง?” คีย์เดินมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่อยู่ในมือ มันดูเป็นแฟชั่นที่ล้ำสมัยมาก และคิดว่าใครหลายๆคนยังตามมันไม่ทันด้วยซ้ำ นั่นก็เพราะมันเป็นฝีมือของดีไซน์เนอร์สุดเก๋อย่างคีย์น่ะสิ
“อ่า ถ้าถามผม ผมว่ามันเว่อร์ไปนิดนะฮะ” แทมินตอบไปตามที่คิด เพราะเขาก็เป็นอีกคนที่ยังเข้าไม่ถึงแฟชั่นของคีย์
“โอ๊ย นายเนี่ยไม่ตามแฟชั่นเอาซะเลย” คีย์บ่นอุบอิบ ทำให้แทมินต้องยิ้มออกมา ก็มันจริงนี่นาเสื้อผ้าแบบนี้ใครจะใส่ไปเดินตามท้องถนนกันเล่า
“เออนี่พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า ?”
“ผมก็ว่างทุกวันแหละฮะ”
“ดีมาก พรุ่งนี้นายไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ พอดีพี่จะไปติดต่อเพื่อนที่เป็นช่างภาพให้เขาช่วยถ่ายแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ของพี่น่ะ แล้วพี่ก็ไม่เชี่ยวชาญทางแถวนั้นเอาซะเลย”
“อ่าได้ฮะ ผมขึ้นนอนก่อนนะฮะ กู๊ดไนท์ฮะพี่คีย์”
“กู๊ดไนท์จ้ะน้องรัก”
ร่างกายบอบบางซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา ความหนาวเย็นของอากาศทำให้ไหล่บางห่อลงน้อยๆ ถึงแม้จะมีผ้าห่มก็ยังหนาวอยู่ดี บางทีอาจต้องหาผ้าห่มเพิ่มอีกซักผืน แค่ผ้าห่มเท่านั้น แทมินก็จะหายหนาวแล้ว
แต่ ... แค่ผ้าห่มจะทำให้หายหนาวได้จริงหรือ ?
“แทมินเร็วๆสิ เดี๋ยวพี่สายนะ”
“เสร็จแล้วฮะ” วันนี้พี่คีย์ยังแต่งตัวได้แฟชั่นสุดๆเหมือนเดิม ส่วนแทมินเพียงแค่เสื้อผ้าในโทรสีเรียบๆ เหมาะกับใบหน้าเรียบของเจ้าตัว
“ที่นี่หรอฮะ?” แทมินถามด้วยความแปลกใจ ก็ที่นี่มัน ...
“ใช่ที่นี่แหละ มันเป็นของเพื่อนพี่สมัยมัธยมน่ะ แทมินก็เคยเจอเพื่อนพี่คนนี้นะที่มันมาบ้านเราตอนนั้นแล้วแทมินก็นอนฉี่แตกไง ฮ่าๆ” เพื่อนพี่คีย์ หรือว่าจะเป็น ...
“อ้าวนั่นไงมันเดินออกมาพอดี เฮ้ ! ไอ้มินโฮ” จริงๆด้วย ชเวมินโฮเพื่อนของพี่คีย์ โลกกลมอะไรอย่างนี้นะ แทมินคิดในใจ
“แกมาตรงเวลาดีมากคีย์ เพราะช่างภาพกิตติมศักดิ์อย่างฉันคิวแน่น ฮึฮึ” มินโฮกอดอกเชิดหน้ากล่าวอย่างภูมิใจ สร้างความรู้สึกหมันไส้ให้คีย์เป็นอย่างมาก
“แหมย่ะ พ่อชัตเตอร์เลี่ยมทอง เวลาบินข้ามน้ำข้ามทะเลข้ามมหาสมุทรไปถ่ายรูปนกรูปควายรูปดอกไม้อะไรของแกน่ะไปได้นะยะ พอถ่ายเสื้อผ้าสุดเลิศของเพื่อนอย่างฉันเนี่ยทำเป็นบ่น” คีย์ร่ายยาวเหน็บแหนบเพื่อนรักอย่างตั้งใจ
“พอพอพอ ฉันก็จะถ่ายให้แกไง อย่าพูดมากน่ะวู้ว”
“เออนี่ ฉันพาน้องมาด้วย แทมินสวัสดีพี่มินโฮซะสิ” คีย์หันไปบอกแทมินที่กำลังหน้าแดงอยู่ ก็เขาไม่ทันเตรียมใจนี่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นเพื่อนของคีย์ แถมเคยเห็นเขาตอนฉี่แตกอีก น่าอายเป็นบ้า
“สวัสดีครับน้องแทมิน ^^” มินโฮยังมาพร้อมรอยยิ้มเสมอ แต่คราวนี้แทมินคิดไปเองหรือเปล่านะ รอยยิ้มนี้มันดูกวนประสาทชอบกล
“อะเอ่อ สวัสดีฮะพี่ พี่มินโฮ”
“ครับ น้องแทมินยังน่ารักเหมือนเดิมนะครับ” ฮะ ?! หมายความว่า มินโฮจำเขาได้หรอ แล้วทำไมเมื่อวานต้องแกล้งจำไม่ได้ด้วยล่ะ อะไรกันนะผู้ชายคนนี้
“เอ่อ -///-”
“นี่ไอ้โย่ง ! แกหยุดทำเจ้าชู้ใส่น้องฉันเลยนะ ไปไปถ่ายรูปได้แล้ว” คีย์ดันหลังมินโฮเข้าไปในสตูดิโอ ก่อนจะเดินตามเข้าไป แต่ก็ยังมิวายแอบกระซิบกระซาบกับแทมิน
“แทมินว่ามินโฮเป็นยังไงบ้างอะ?”
“ทำไมหรอฮะ พี่คีย์ชอบพี่มินโฮหรอฮะ?”
“โอ๊ยเด็กบ้า พี่กับมันน่ะรู้ไส้รู้พุงรู้รูขุมขนหมดแล้ว พี่หมายถึงนายน่ะรู้สึกว่ามันเป็นยังไง?”
“พี่คีย์คิดจะจับคู่ให้ผมกับพี่มินโฮหรือไงฮะ ฮ่าๆ ผมไม่สนใจหรอกนะ” พูดจบเท้าเล็กของแทมินก็ก้าวให้เร็วกว่าคีย์ ก็พี่ชายหน้าสวยตัวดีเนี่ยสิ มาถามอะไรก็ไม่รู้ ตลกเป็นบ้า คนอย่างลีแทมินอะนะมันด้านชาไปหมดแล้ว ...
เรื่องจะทำความสนิทสนมกับใครซักคนเพื่อเป็นคนรักล่ะก็
...ลืมไปเถอะ...
แทมินนั่งดูมินโฮกับคีย์เถียงกันไปมาเกี่ยวกับเรื่องคอนเซปการถ่ายภาพ คีย์จะเอาแบบนั้น แต่มินโฮจะทำแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องยึดตามหลักการของมินโฮอยู่ดีไม่รู้จะเถียงกันทำไม ชเวมินโฮ ว่าที่พระเอกนิยายของแทมินที่กำลังสวมบทเป็นช่างภาพมือโปรอยู่นั่นช่างดูดีจริงๆ เมื่อมือใหญ่ของมินโฮจับกล้อง ก็ให้ความรู้สึกว่าเขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ
ผู้ชายคนนี้ทำอะไรก็ดูดีสินะ
วันนี้แทมินได้เก็บข้อมูลเกี่ยวกับพระเอกนิยายของเขาเยอะทีเดียว ที่เขารู้ก็คือมินโฮไม่ได้มีแค่ความใจดีและรอยยิ้มอันอ่อนโยนเท่านั้น แต่มินโฮยังมีมุมกวนประสาทอยู่อีกด้วย แถมมีมากทีเดียวล่ะ
“ไอ้คีย์ แกจะอะไรนักหนาวะ ไอ้เสื้อผ้าแฟชั่นนอกโลกแกอะ ถ่ายยังไงมันก็ไม่สวยกว่านี้หรอก”
“อ๊าก ไอ้โย่ง! แกอย่ามาดูถูกไอเดียสุดเก๋ของฉันนะยะ นี่คือสไตล์เสื้อผ้าของผู้หญิงผู้สูงศักดิ์ที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นแฟชั่นนิสต้าต่างหาก”
“ถุย ฉันว่านะเอาไปทำผ้าขี้ริ้วเขายังกลัวเลย สีแสบขนาดนี้”
เป็นยังไงล่ะคำพูดคำจาของชเวมินโฮ อ่อนโยนและใจดี ไหมล่ะ ?
อาจเป็นเพราะนี่คือลักษณะนิสัยของผู้ชายที่มีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่โลกนิยาย ไม่ใช่อะไรที่จะดีพร้อมเสียทุกอย่าง แทมินเข้าใจและกลับคิดว่านี่แหละพระเอกที่เขาต้องการ
“น้องแทมินครับไปทานข้าวเย็นกับพี่นะ” โทนเสียงทุ้มแต่อ่อนโยนของมินโฮถูกเลือกมาใช้กับแทมิน
“เอ่อ แล้วพี่คีย์ไปด้วยหรือเปล่าฮะ ?” แทมินหันไปถามคีย์
“พี่ต้องไปทำธุระที่อื่นต่อน่ะสิ”
“งั้นผมไปกับพี่คีย์ดีกว่า ไว้คราวหน้านะฮะพี่มินโฮ” เสียงหวานเอ่ยอย่างมีมารยาท
“เอ่อเอ้ย แทมินไปกินข้าวกับมินโฮน่ะดีแล้ว เพราะธุระที่ไปทำมันเย๊อะม๊ากกก แทมินไปทานข้าวกับมินโฮนะแล้วก็ให้มินโฮไปส่งที่บ้าน โอเคนะ พี่ต้องไปแล้วงานพี่แบบว่ารีบมากเลย ฝากน้องฉันด้วยนะไอ้กบโย่ง” พูดจบคีย์ก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งสองคนให้อยู่ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด จะว่าอึดอัดก็ไม่ใช่ จะว่ารู้สึกดีก็ ... คงไม่ใช่มั้ง
“ไปทานข้าวกับพี่นะ แล้วพี่จะไปส่ง^^” มินโฮถือโอกาสดึงแขนเล็กให้เดินตามตัวเองไปที่รถ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้แทมิน และกลับมาประจำหน้าที่คนขับของตัวเอง
“เอ่อ พี่มินโฮจำผมได้ทำไมไม่บอกกันละฮะ ?” แทมินเอ่ยคำถามที่ตัวเองอยากรู้
“ก็พี่ไม่คิดว่าแทมินจะจำพี่ได้น่ะสิ ถ้าพี่แนะนำแล้วแทมินบอกว่า มินโฮไหนจำไม่ได้ พี่ก็หน้าแตกน่ะสิฮ่าๆๆ”
“โถ่ ถ้าพี่มินโฮบอกผมผมก็จำได้แล้วฮะ”
“ช่างเถอะ ฮ่าๆๆ แทมินอยากกินอะไรดีล่ะ ? อาหารญี่ปุ่นที่แทมินชอบมั้ย ?”
“พี่มินโฮ รู้ได้ไงฮะว่าผมชอบกินอาหารญี่ปุ่น ?” แทมินทำหน้าประหลาดใจ ก็แน่ละสิเจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนนั่นมารู้ได้ยังไงกันว่าเขาชอบกินอะไร
“อะอ๋อ ก็ ... คีย์บอกน่ะ แหะๆ”
“งั้นหรอฮะ ผมกินอะไรก็ได้ฮะ แล้วแต่พี่มินโฮ”
ถึงแทมินจะพูดแบบนั้นแต่มินโฮก็ยังพามาร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่ดี แทมินต้องแปลกใจอีกแล้วเพราะร้านที่พี่มินโฮ
พามาเป็นร้านโปรดที่แทมินมากินบ่อยมากเมื่อช่วงก่อน
“ร้านนี้ร้านโปรดแทมินใช่มั้ย ?” ใบหน้าหล่อเหลาถามด้วยรอยยิ้ม
“พี่มินโฮนี่ รู้เรื่องของผมอีกแล้วนะฮะ พี่คีย์เล่าเรื่องผมให้พี่มินโฮฟังเยอะขนาดนั้นเลยหรอ ?” แทมินเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาเป็นเพียงรอยยิ้มหล่อของคนตัวสูงเท่านั้น
“งั้นพี่มินโฮก็สั่งให้ผมด้วยสิฮะ ผมจะดูว่าพี่มินโฮจะรู้รึเปล่าว่าผมชอบเมนูไหน ^^” แทมินพูดออกไปอย่างนึกสนุก
“ได้เลย” รายการอาหารต่างๆถูกสั่งโดยร่างสูง และแน่นอนว่าทั้งหมดเป็นอาหารที่แทมินชอบ คนตัวเล็กได้แต่แปลกใจ แต่ก็ถูกเบี่ยงเบนความสนใจเพราะตัวการที่คอยชวนคุยเรื่องนู่นนี่ สร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของแทมินที่นานมาแล้วไม่ได้ปรากฎให้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมอิ่มมากเลยฮะ” แทมินพูดพร้อมกับลูบที่หน้าท้องบางของตัวเอง
“แทมินผอมมากนะ ต้องกินเยอะๆ คราวหน้าไปกินร้านที่พี่ชอบบ้างดีกว่าอร่อยไม่แพ้ร้านนี้เลยนะ”
“โหย ถ้าผมอยู่กับพี่มินโฮผมต้องอ้วนเป็นหมูแน่เลย”
“อ้วนก็น่ารักน่า” มือใหญ่ลูบผมแทมินเบาๆด้วยความเอ็นดู ที่เห็นคนตัวเล็กบ่นอุบอิบระหว่างเดินออกจากร้าน ถ้าวัดจากสายตาคนนอกที่มองมาคงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักกันแน่นอน
“อ๊ะ” แรงปะทะจากร่างกายแข็งแรงของผู้ชายคนหนึ่งทำให้แทมินล้มลงไปกองกับพื้น
“ขอโทษครับคุณ เป็นอะไรมาก ม... แทมิน”
ใช่แล้ว
ผู้ชายคนนั้น
ที่มากับ ผู้หญิง คนใหม่
มือหนาของคนๆนั้นกำลังจะยื่นมาประคองร่างกายบอบบางของแทมินให้ลุกขึ้น แต่มินโฮเข้าไปประคองคนตัวเล็กไว้ได้ก่อน
“เป็นอะไรมั้ยแทมิน ลุกไหวหรือเปล่า?”
“ไหวฮะ ไปเถอะฮะพี่มินโฮ” ร่างเล็กรีบดึงแขนของมินโฮให้ออกเดินด้วยกัน ดวงตากลมโตนั่นพยายามที่จะไม่มองไปทางผู้ชายคนนั้น
ทำไมชเวมินโฮจะไม่รู้ ว่าผู้ชายคนนั้น ...
เคยเป็นใคร
เคยสำคัญ กับร่างบางตรงหน้านี้แค่ไหน
“คีย์น้องสาวนายน่ารักจัง” มินโฮเอ่ยชมขณะที่เห็นเด็กน้อยวัย 10 ขวบเดินงัวเงียกอดตุ๊กตาเห็ดลงมาจากห้องนอนเพื่อเปิดประตูบ้านให้พวกเขา
“ใครบอก น้องชายต่างหาก-__-”
“ห้ะ?” ร่างสูงทำหน้าประหลาดใจเสียเต็มที่
“นั่นน่ะแทมินน้องชายฉัน หน้าหวานใช่มั้ยล่ะ ใครๆก็เข้าใจผิดทั้งนั้นว่าเป็นเด็กผู้หญิง เดี๋ยวฉันไปยืมกรรไกรแทมินมาตัดกระดาษทำรายงานดีกว่า .. ”
“แทมินนี่นายนอนฉี่รดที่นอนอีกแล้วหรอฮะ ยังจะมานอนต่ออีกไปอาบน้ำเลยนะ”
และนั่นคือครั้งแรกที่เขาได้พบกับ ลีแทมิน
ส่วนครั้งที่สอง ที่สาม ก็ตามมาจากความตั้งใจของตัวเองล้วนๆ
อะไรก็ตามที่แทมินชอบ เขารู้หมด
รวมทั้งรักครั้งแรกของแทมินเมื่อตอนอายุ 18
กับผู้ชายคนแรกที่แทมิน รัก
คนเดียวกับที่ทิ้งแทมินไปอย่างไม่ใยดี
คนเดียวกับที่เดินชนแทมินที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นนั่น
คนนั้นนั่นแหละที่ทำให้แทมินนั่งเงียบมาตลอดทาง
ผู้ชายคนนั้น ...
คิมจงฮยอน
TBC.
_________________________________________________________________________________________________
มาอัพ chapter1 แล้วนะคะ
มีแค่คอมเม้นท์เดียวเอง ไรท์เตอร์เสียใจเบาเบา
แต่ก็ยังดีเห็นมีคนเข้ามาดู 5555555
อยากเห็นคอมเม้นท์นะ ไรท์เตอร์ก็อยากได้กำลังใจ :(
ติดตามด้วยนะคะ พลีสสสสส T___T
ความคิดเห็น