คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FIRST STEP
FIRST STEP
MINHO X TAEMIN
RATE : PG
“อื้อ มินโฮอ่า ฉันเหนื่อยแล้ว อย่า อ๊ะ ตรงนั้น อื้อ อ่า”
“บอกอย่าแต่ครางเสียงหวานแบบนั้นแล้วฉันจะหยุดได้ยังไงล่ะแทมิน” สองร่างยังคงเกี่ยวกระหวัดกอดรัดกันอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา ทำนองรักที่ร้อนแรงลากยาวกันมาตั้งแต่หลังผับปิด จนเกือบสว่าง ร่างทั้งสองยังคงหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว จำไม่ได้แล้วว่าเขาทั้งคู่ถึงฝั่งฝันกันมาแล้วกี่รอบต่อกี่รอบ รู้เพียงอย่างเดียวว่า
มันยังไม่พอ
เรือนร่าง ลีลา ลวดลายที่เร่าร้อนตรงหน้า... มันเย้ายวนเสียเหลือเกิน ชเวมินโฮไม่สามารถยอมให้ตัวเองหมดเรี่ยวแรงจากการบรรเลงท่วงทำนองแสนเสน่ห์หานี้ได้
เช่นเดียวกับ ลีแทมิน
ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายจะเหนื่อยหอบ เม็ดเหงื่อมากมายผุดไปทั่วร่าง ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยความเสียวซ่าน ช่องทางรักด้านหลังจะปวดแปลบเท่าไหร่ แต่
ความรู้สึกดีมันมีมากกว่า...
ความรักที่เขาทั้งสองปรนเปรอให้แก่กัน มันยากเหลือเกิน
…………….. ที่จะหยุด
ถึงจะหยุดมันได้ แต่
.
.
.
เรื่องอะไรจะหยุด ?
ท่วงทำนองรักยังคงดำเนินต่อไปอย่างที่ทั้งสองไม่คิดห้ามใจ จนทั้งคู่เหนื่อยฟุบหมดแรงไปตามกลไกของร่างกายเมื่อใช้งานหนักเกินไป ร่างกายก็ต้องการที่จะพักผ่อน ผ่านเวลาไปหลายชั่วโมง ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่จมสู่ห้วงแห่งนิทรา แต่ก็ยังมิวายแสดงความรักด้วยภาษากายที่เขาทั้งสองต่างคุ้นชิน แทมินนอนหนุนแขนแข็งแรงของมินโฮ ส่วนแขนของมินโฮอีกข้างหนึ่งก็ไม่ยอมที่จะว่างงาน โอบกอดร่างเล็กบอบบางมาไว้ไม่ห่างตัว ความรักของพวกเขาช่างสวยงามเสียจริง จนเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
It’s quarter of the one I’m all alone and I need you now~
ร่างเล็กเริ่มที่จะขยับเปลือกตา เพราะได้ยินเสียงเพลงคุ้นหู แค่คุ้นเท่านั้นว่าตัวเองเคยตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ เอ... ใช่หรือเปล่านะ คนที่กำลังหลับอย่างเป็นสุขมักคิดอะไรแบบนี้ได้ทั้งนั้น ไม่ชินทั้งที่เคยชินอยู่ทุกวัน แต่แล้วเมื่อเสียงยังคงดังอย่างต่อเนื่องเงียบไปไม่ถึงสามวินาที ก็กลับดังขึ้นอีก ร่างเล็กลืมตาขึ้นก่อนจะระลึกได้อย่างจริงจังว่า โทรศัพท์ของเขาดังจริงๆ
“ฮัล … โหล” ร่างเล็กกรอกเสียงงัวเงียของตัวเองลงไป
(แทมิน ! แกอยู่ไหนหา ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน ?!) เหอะ โวยวายแบบนี้ไม่มีใครนอกจาก
พี่อนยู พี่ชายที่เปรียบเสมือนพ่อและแม่ของเขา ... ส่วนพ่อแม่จริงๆ น่ะหรอ ? จำไม่ได้แล้วว่าทั้งสองหายไปจากชีวิตตอนไหน แต่ยังดีที่ทิ้งสมบัติไว้ให้ตั้งมากมาย ใช้อีกสิบชาติก็คงไม่หมด หึ
“คอนโดมินโฮ พี่จะโวยวายทำไมเนี่ย เดี๋ยวผมก็กลับเองล่ะน่า”
(ไอ้มินโฮอีกแล้ว พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้คบได้แต่ห้ามทำอะไรที่มันเสียหาย แกไม่เข้าใจรึไง นี่แกยังเด็กอยู่นะ)
“ผมก็ ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ซักหน่อย ...” พูดออกไปแต่ในสมองกลับมีภาพเรื่องราวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วแทรกเข้ามา อ่า ... ทำเพราะความรักนี่จะมีอะไรเสียหายได้ล่ะ
“อย่าบ่นไปหน่อยเลยพี่ ผมก็ไม่ได้เด็กอะไรอย่างที่พี่เข้าใจ เรื่องบางเรื่องผมโตกว่าพี่ด้วยซ้ำ เอาเป็นว่าเจอกันค่ำๆนะครับคุณพี่ชาย”
นิ้วเรียวทัชสกรีนบนหน้าจอ iPhone เครื่องหรูเพื่อวางสาย และโยนไปบนโต๊ะข้างเตียงอย่างไม่คิดใส่ใจ ก่อนซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นที่ตัวเองหลงรักจนหมดหัวใจ ร่างสูงที่คาดว่าน่าจะตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กของเขาคุยโทรศัพท์เมื่อครู่
“พี่อนยูโทรมาตามหรอครับที่รัก” เอ่ยถามพร้อมกับกดจมูกโด่งของตัวเองไปบนกลุ่มผมหอมของร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอย่างออดอ้อน
“ใช่น่ะสิ น่าเบื่อชะมัด”
“หืม อย่าเบื่อไปเลยครับคงจะเป็นห่วงนั่นแหละ” มือหนาสัมผัสตามไหล่เล็กอย่างอ่อนโยน
“แต่แทมินโตแล้วนะมินโฮ พี่อนยูชอบทำเหมือนแทมินเป็นเด็กอยู่เรื่อย อีกอย่างอยู่กับมินโฮไม่เห็นจะมีอะไรน่าเป็นห่วงเลย แทมินปลอดภัยซะยิ่งกว่าปลอดภัยอีก คิกๆ” ไม่พูดเปล่าแต่นิ้วเล็กกลับซุกซนไปบนแผงอกแกร่งของมินโฮ แถมยังหัวเราะคิกคักอย่างเป็นสุข
“แกล้งกันหรือไงแทมิน เดี๋ยวก็โดนอีกรอบหรอก” ร่างสูงกล่าวเสียงทะเล้น
“ว้า รอบเดียวเองหรอ คงมีแรงแค่นี้สินะพ่อรูปหล่อชเวมินโฮ คิกๆ”
“แทมิน ! นี่ดูถูกกันชัดๆเลยนะ อย่างนี้ต้องโดนแล้วล่ะ หึหึ” ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็ก ก่อนใช้ปลายจมูก และริมฝีปากซุกไซร้ไปบนเรือนกายขาวสว่างที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดตั้งแต่เมื่อคืน
“อื้อมินโฮ พอเถอะฉันล้อเล่น คิก”
“พอได้ไง ต้องทำให้แทมินรู้ก่อนว่าชเวมินโฮคนนี้ร้อนแรงแค่ไหน ฮึ”
“ตาบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันล้อเล่นไปอาบน้ำกันเถอะ หิวแล้วด้วย อื้อ ... มินโฮอ่า” ถึงปากจะปฏิเสธ แต่ร่างกายกลับแอ่นรับสัมผัสอันอ่อนหวาน ทว่าก็ร้อนแรงไปในเวลาเดียวกัน แต่อย่างไรความร้าวระบมด้านหลังในตอนนี้ทำให้แทมินต้องหยุดสิ่งที่ตัวเองต้องการอยู่ลึกๆไว้ก่อน
“มินโฮอ่า... ฉันยังเจ็บอยู่เลย เมื่อคืนก็ตั้งหลายรอบ ฉันหิวแล้วด้วย ไปอาบน้ำเถอะนะ ...นะ” คนตัวเล็กส่งสายตาเว้าวอนที่แสนหวานเชื่อมไป จนทำให้ร่างสูงใจอ่อนยอมยกเลิกสิ่งที่ตัวเองต้องการเพราะ สงสารคนที่อยู่ใต้ร่าง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแทมินเหนื่อยอ่อนแค่ไหน
“โอเค หยุดก็หยุดครับ เข้าใจแล้วว่าลีแทมินน่ะ ... อ่อน” คำสุดท้ายมินโฮเลือกที่จะไปกระซิบข้างหู ก่อนจะเลียใบหูเล็กเพื่อเป็นการแกล้งคนตัวเล็กของเขา สนุกจริงๆ ได้แกล้งลีแทมินเนี่ย
“เอ๊ะ ! เดี๋ยวเถอะคราวหลังจะไม่ให้แล้ว :<” ร่างเล็กพองปากด้วยความงอน แต่ยังไงซะก็ดูน่ารักอยู่ดี จนร่างสูงต้องตามไปง้อถึงในห้องน้ำ ซุ่มเสียงแห่งความสุขยังคงเปล่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย รักของมินโฮกับแทมินนั้นช่างหอมหวานเหลือเกิน
“มินโฮคือคนที่ได้ทั้งตัวและหัวใจของแทมินนะ” ร่างเล็กกล่าวพร้อมกับถือวิสาสะรั้งใบหน้าคมเข้มเข้ามาประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปาก
“แทมินก็คือคนที่ได้ทั้งตัวและหัวใจของมินโฮเหมือนกันครับ” ร่างสูงคล้ายจะเลียนแบบร่างเล็กทุกอย่าง ต่างกันทีจูบของเขา ... เพราะมันเนิ่นนาน และอ่อนหวานกว่าของร่างเล็กมากนัก ไม่เร่งรีบที่จะรุกรานอีกฝ่าย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะผละออกไปเช่นกัน
“แทมินไม่มีวันเปลี่ยนใจจากมินโฮ อย่าทิ้งแทมินนะ”
“อย่ากลัวไปเลยที่รัก”
“...”
“วันนั้นมันจะไม่มีวันมาถึง ชเวมินโฮจะเป็นของลีแทมินตลอดไปครับ”
_________________________________________________________________________________________________
เสร็จไปละ 1 ตอน ไม่หื่นไปใช่มั้ย ? ความจริงอยากจะ NC ไปเลย แต่ก็นะกลัวจะเกินไป
อ่านแล้วช่วยคอมเม้นท์เป็นกำลังใจหน่อยนะคะ
เห็นน้อยๆ แบบนี้แต่ไรท์เตอร์ใช้เวลาแต่งเนิ่นนานเลย ใส่ใจทุกตัวอักษรค่ะ ^^
ความคิดเห็น