คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อยู่บ้านใหม่
" เมื่อไหร่ฝนะหยุเนี่ย!!..มอไม่เห็นทาเลย!!! "
สาวอ้วนมัธยมปลายพูุยนเียวสวมเสื้อั้นฝนใส่หมวนิรภัยำลัี่รถัรยานยน์ท่ามลาฝนที่ระหน่ำ
เธอทำสีหน้าเบื่อหน่าย ่อนที่ะรำพึรำพันในใ
" ลับไปถึบ้าน..อาบน้ำ..ทำารบ้าน..แล้วเ้านอน......เฮ่อออ!!.............น่าเบื่อั.... "
เธอเหลือมอท้อฟ้า เพราะไ้เห็นเมที่บบัท้อนภาไ้ลายออมอให้เห็นแสอาวเพียวเียว
เธอหันสายามอูเส้นทาบนถนน แล้วรำพึรำพันในใรั้ที่สอ
" ีวิอัน..น่าเบื่อั...ไม่มีอะไรน่าื่นเ้นเลย..เป็นแ่นัเรียนอ้วน..ใ้ีวิไปวันๆ.....เือบะบม.6.ยัหาเ้ามหาลัยไม่ไ้เลย....อืม...ถ้าันายไป....ันะอยู่ที่ไหนนะ...วาม....าย?.............!!!!! "
รถเ๋ันสีำสปอร์พุ่นท้ายรถอเธออย่าแร นร่าอเธอระเ็นระแทับ้นไม้ ่อนที่้านหน้าอรถไ้ทับร่าเธออีที
เมื่อเสียารระแทับารเสียสีไ้หยุล ายหนุ่มปริศนารีบเปิประูมาูผลานอเา
" ัน....ำลัะาย..ใ่ไหม! "
เธอพยายามฝืนพูออมาทำให้ไ้รับรู้รสาิเลืออัวเอ เธอยัมีสิเลือนลา็เลยเปิวา้า้ายรีบมอสำรวร่าอเธอ อนนี้เธอไม่สามารถเห็นาทั้สอไ้ เพราะบริเว้านหน้ารถไ้อยู่ในำแหน่แทนที่า
ห่าา้าน้ายายปริศนาัล่าวรีบนัุ่เ่า ่อนที่ะึร่าอเธอให้ออารถ
เธอเห็นเนื้อบริเวหัวเ่าอัวเอำลัีาทำให้อวัยวะบริเวล่าอหัวเ่าไ้ออห่าาัน
เธอรู้สึำลัโนลามายัพื้นที่ราบ ่อนที่ายผู้นั้นนำัวเธอให้นอนเยหน้าึ้น
เธอเหลือายผู้นั้นใ้มือวาอัวเอวัหัวใออมาแล้วบีบเลือาหัวใให้เธอไ้ื่ม
เธอไม่รู้ะ้อทำปิิริยาอะไรอบโ้ึยอมให้เลือไ้ไหลเ้าไปในปาแล้วผ่านอวัยวะภายในอื่นๆไหลเ้าไปเรื่อยๆ
เธอเห็นายผู้นั้นนำหัวใอัวเอใส่ไว้รที่เิม ่อนะเห็น้อนเนื้อปิบาแผลบริเวหัวใอเานเป็นผิวหนัไร้บาแผล
เธอรู้สึว่าายนนั้นอุ้มัวเธอึ้นมาอยู่ในอ้อมอที่อบอุ่นว่าบรรยาาศรอบๆ
เธอใ้วา้ายเหลือมอายนั้น ่อนที่เาะพูว่า " หลับเถอะ..เธอไม่เป็นอะไรแล้ว "
แสสว่าอยามเ้าไ้ระทบวาอสาวมัธยมปลายที่ำลัสวมุสีาวยาวถึหัวเ่าำลันอนอยู่บนเียสภาพ่อน้าหรู่ เธอรีบทำารใ้มือวาเปิผ้าห่มนุ่มออาัวเล็น้อย ่อนที่ะลุัวึ้นนั่บนเีย
เธอ้ม่ำมอลที่หัวเ่าพบับาทั้สออยู่ในสภาพเรียบร้อยแล้ว เมื่อไ้หันไปมอระหน้า่า็ไ้เห็นใบหน้าอเธอที่เรียวว่าเิมไม่มีน้ำมีนวลอี่อไป สีาอเธอำสนิทไร้สีอื่น ร่าายอเธอผอมว่าเิมมานิระูไร้วามสา และผมยาวสีำไม่มีเปลี่ยนอะไร
สาวมัธยมปลาย " ห่าวววว!!...นอน่อีว่า "
เธอล้มัวนอนัุบพร้อมับหยิบผ้าห่มมาลุมัว ายปริศนาเปิประูเ้ามา
ายปริศนา " ะนอนไปถึเมื่อไหร่!!!! "
เสียะโนอเาสร้าระแสลมพัระโนใส่เธอ ทำให้เธอ้อรีบลุึ้นนั่เปิาื่น
เธอมอายสวมุภูมิานสไล์สวมอยู่บ้านำลัยืนแสสีหน้าโรธแ่็หน้าาูี วัยำลัยี่สิบ้นๆ ผมสีำาสีฟ้าราม ทรผมเาหลี
สาวมัธยมปลาย " นะหลับะนอน..อย่าปลุไ้ไหมะ "
ายปริศนา " ัน้อเสียเวลาเพราะเธอมารู้ไหม!! "
สาวมัธยมปลาย '' รู้่ะ..ทำไมน้าถึ้อเฝ้าันอยู่ลอ่ะ "
ายปริศนา '' แวมไพร์เวลาหิวมาๆ..ะ่าสิ่มีีวิรหน้าทุอย่า "
สาวมัธยมปลาย " แ่ันไม่หิวเลยนี่ะ "
ายปริศนา " เธอไม่..ใเรื่อที่เธอเป็นแวมไฟร์เลยเหรอ "
สาวมัธยมปลาย " ันทำใเมื่อวานไ้แล้ว่ะ "
ายปริศนา " ห่ะ?? "
สาวมัธยมปลาย " เมื่อวานันื่นแล้ว..็เลยไ้ยินน้าพูเรื่อเี่ยวับเลือที่ะให้ันทาน "
ายปริศนา " ทำไมเธอถึไม่รีบบอันว่าเธอื่นแล้ว! "
สาวมัธยมปลาย '' ็่วที่ยัเป็นมนุษย์อยู่..ันไม่เยไ้นอนีเลย..อยู่ๆ็ทำารบ้าน..อยู่ๆ็มีานลุ่ม..อยู่ๆ็้ออ่าน้อเรียมสอบ..็เลยอนอน่อนะะ "
ายปริศนา " ถามริๆ..เธอๆไม่หิวเลยเหรอ "
สาวมัธยมปลาย '' ่ะ "
ายปริศนา " เธอนอนั้ 1 เือนนะ "
สาวมัธยมปลาย " ะ?? "
ายปริศนา " (ใ้วามิ)...............เธอไม่หิวอาะเป็นเพราะร่าายมีไมันเยอะแน่ๆ "
สาวมัธยมปลาย " นอน...1 เือนเลยเหรอะ??? "
ายปริศนา " ใ่ "
สาวมัธยมปลาย " นอนั้หนึ่..เรื่อรอบรัวอันล่ะ "
ายปริศนา " ันัาให้เธอายแบบรถัรยานยน์นับ้นไม้โนไฟเผ้าาย "
สาวมัธยมปลาย " เอ่อ...??..ทำแบบนั้นพ่อแม่อัน็เสียใมาสิะ "
ายปริศนา " มันมีแ่วิธีนั้น...(ำลัใ้วามิ)......นึว่าันะ้ออธิบายเรื่อที่เธอลายเป็นแวมไพร์ให้เธอยอมรับารเปลี่ยนแปลไ้ "
สาวมัธยมปลาย " ถ้าันยิมรับสิ่ที่ันเป็นไม่ไ้..ะ่าน้าไปแล้ว่ะ "
ายปริศนายืนนิ่เพราะไม่นึว่าเธอะอบแบบนั้น สาวมัธยมปลายล้มัวนอนับผ้าห่มมาห่มัว
สาวมัธยมปลาย " อนอน่อแล้วัน "
ายปริศนา " นอน่อไม่ไ้..พรุ่นี้ันมีธุระ..เธอะ้อรู้ที่ะ้ออยู่บ้านอัน "
สาวมัธยมปลาย '' ันะไม่สร้าวามเือร้อน่ะ "
ายปริศนา " เรื่อเี่ยวับเลือที่เธอะ้อทาน "
่อนที่เธอะไปห้อรัวามำสั่อายปริศนา เธอึเปลี่ยนุ่อน โยเลือุเสื้อสีน้ำเินแนยาวิแบรน์ัและาเสีำยาวไม่รัรูปิแบรน์ัเ่นันมาสวมใส่ แล้วเินออาห้อนอนึ่ภายในห้อมีห้อน้ำภายในัวอยู่ั้นแร เินไปยัห้อรัวที่แ่สไล์แบบนมีระับ
ภายในห้อรัวายปริศนาหยิบแ้วไวน์ที่มีเลือใส่ไว้เือบรึ่แ้วมาวาไว้บนโ๊ะทานอาหารรหน้าสาวมัธยมปลาย ะที่เธอำลัเินมาถึแล้วนั่บนเ้าอี้พอี เธอับแ้วไวน์้อมอเลือลัเลใที่ะื่มมันีหรือเปล่า
ายปริศนาิในใ " ลิ่นเลือน่าะทำให้เธอหิวแล้วนะ "
สัาาที่เยเป็นมนุษย์ที่อบทานอาหารไม่่อยะเลือ ทำให้ยแ้วิบสัอึ
สาวมัธยมปลาย " ไม่อร่อยเลย "
ายปริศนา " ห่ะ???..นี่เลืออสาวบริสุทธิ์เลยนะ!! "
สาวมัธยมปลาย " ั้นเหรอะ....รู้สึอยาะอ้วเลย "
ายปริศนา " ใ่สิ..เธอเป็นผู้หิ..เลือายบริสุทธิ์ะถูปาเธอ "
ประโยัล่าวทำให้สาวมัธยมปลายเริ่มรู้สะอิสะเอียน
ายปริศนา " ื่มเลือนินี้ไป่อนแล้วัน..ันะสั่เลือายบริสุทธิ์ให้..แ่ะไ้วันพรุ่นี้.....่อไป็เรื่อบริเวเธอสามารถเินไปไ้..หนึ่ห้ออเธอ..สอห้อรัว..สามโถทาเิน..สี่หน้าบ้านัน..และหลับ้านัน..ห้อที่เหลือห้ามเ้า "
สาวมัธยมปลาย " รับทราบ่ะ "
สาวมัธยมปลาย " นี่ัน้ออยู่บ้านอน้าลอไปใ่ไหมะ "
ายปริศนา " เอ่อ....??....ใ่...เพราะเธอไม่มีที่ไปใ่ไหมล่ะ "
ประโยัล่าวทำให้สาวมัธยมปลายเริ่มแสสีหน้าไม่ถูใ
ายปริศนา " และ็ไม่้อเรียันว่าน้า..เรียันว่า..แบล็ "
สาวมัธยมปลาย " แบล็?..น้าแบล็ "
แบล็ " แบล็็พอ....ื่มเลือให้หม..แล้ว็ล้าแ้วให้สะอา้วย....ันะไปทำธุระ่อ..ห้ามส่เสียั "
สาวมัธยมปลาย " เี๋ยว่อนะ..บ้านุยายอยู่ไหนเหรอะ "
แบล็ " บ้านุยาย?? "
สาวมัธยมปลาย '' ุยายที่เ็ัวให้ัน่ะ "
แบล็ " ไปถึถนนเินไปทา้าย..เินรไปเรื่อยๆ..เี๋ยว็เอบ้านไม้ "
สาวมัธยมปลาย " อบุ่ะ..ใ่สิ..ทำไมแบล็ถึับรถนันไ้ะ..ทั้ๆที่เป็นแวมไพร์น่าะสายาีว่ามนุษย์ "
แบล็ " ถนนลื่นน่ะ "
สาวมัธยมปลาย '' เหรอ่ะ..5+..แ่็ยัีที่มีีวิอยู่ "
สาวมัธยมปลายิในใ " ูท่าทา..ลุลี้ลุลนนะ??????’ "
สาวมัธยมปลายหยิบแ้วเพื่อะื่มให้หม แบล็อย่านั้นึเินออาห้อ
แบล็ิในใ " เป็นมนุษย์หิประเภทไหนเนี่ย...แ่็..ยัรับมือับเธอไ้ "
เธอเหลือมอแผ่นหลัเาพร้อมับฟัเสียเินออห่าไปเรื่อยๆ เมื่อรู้สึว่าปลอภัยแล้ว เธอรีบนำแ้วไวน์เทเลือลในอ่าแล้วเปิ็อล้าแ้วให้สะอา
สาวมัธยมปลายเินออาบ้านหรือ็บ้านเือบเป็นฤหาสน์ 2 ั้น เธอเินบนเส้นทาพื้นปูนผ่านสวนหน้าบ้านทั้สอฝั่มีเหล่า้นไม้อไม้วาประับอย่าสวยาม
สาวมัธยมปลาย " นึถึเรื่อที่เพื่อนอบอ่านเลย..นาเอไ้อยู่บ้านหรูๆ..พบับพระเอ...เอ่อ...??...55+..ไม่รู้ทำไมันอยาะเป็นัวร้ายมาว่า "
เมื่อเินมาถึประูรั้วแล้วรีบทำารเปิมันออแล้วปิมัน ่อนที่ะเินหน้า่อบนถนนปูนีเมน์วามว้ารถระบะสอัน รอบๆทั้ฝั่ถนนมี้นไม้ปลุสร้าบรรยาาศร่มรื่น
สาวมัธยมปลาย " เป็นแวมไพร์แล้ว..ีวิอัน..ะเป็นอย่าไร่อนะ "
สาวมัธยมปลายยืนหยุใ้วามิอะไรสัอย่า เธอยิ้มให้ัวเอแล้วออวิ่
สาวมัธยมปลาย " อย่าแร็้ออบุุยาย่อน..ห่ะ????? "
สาวมัธยมปลายใถึหยุวิ่แล้วหันหลัมอไป้านหลั
สาวมัธยมปลาย " 55+...วิ่เร็วะมั...เริ่มมีเรื่อให้สนุแล้วสิ! "
วามสนุสนานในเรื่อารวิ่อเธอ ทำให้เธอเลิสนใสิ่รอบ้าในเวลาะที่มีสายาู่หนึ่ำลัับ้อเธอหลั้นไม้ให่
บ้านไม้สอั้น ลัษะอบ้านั้นล่ามีส่วนประอบอปูนีเมน์ ั้นบนมีส่วนประอบอไม้ บรรยาาศรอบๆหน้าบ้านมีแ่ผัที่ปลูไว้เหมาะสำหรับเป็นอาหารอมนุษย์
สาวมัธยมปลายเินมาถึ็รีบไปทัทายุยายวัยหสิบ้นๆที่ำลัเ็บพริสอยู่ส่วนบริเวหน้าบ้าน
สาวมัธยมปลาย " สวัสี่ะุยาย "
ุยาย " ื่นแล้วหรือุหนู..สวัสี่ะ "
สาวมัธยมปลาย " อบุนะะ..ทีู่แลหนูใน่วที่หนูยัไม่ื่น "
ุยาย " ยินีรับใ้แอุท่านอยู่แล้ว่ะ..ุหนู "
สาวมัธยมปลาย " เอ่อ...ือ..เรียว่า..านไ้ไหมะ..พอีหนูแ่อาศัยอยู่ับเาเยๆ "
ุยาย " 55+..ไ้่ะ...ถ้าหนูานเป็นมนุษย์..ยายะทำอาหารให้ทานเลย "
าน '' อย่าพูแบบนั้นสิะ...ที่ริหนูยัทำใไม่ไ้เลย่ะ! "
ุยาย " อโทษ่ะ!! "
าน " ไม่เป็นไร่ะ...หนู่วยเ็บพริุยายไ้ไหมะ "
เวลาผ่านไปเือบะเที่ย านำลั่วยุาวัยเ็สิบ้นๆนำพืสมุนไฟรมาาบนโ๊ะบริเวโนหลับ้าน
ุา " อบในะ..หนูาน "
าน " ไม่เป็นไร่ะ..เรื่อเล็น้อย "
ุยาย " า!!..้าวเสร็แล้วนะ "
ุาอบลผู้เป็นที่รั ่อนที่ะหยิบอุปร์ใส่สมุนไพร ทำให้านึรีบเสนอที่ะไปเ็บอุปร์ให้ ุาอบอบุอีรั้
หลัาเ็บอุปร์เรียบร้อน านึเินมาหาสอายายที่ำลันั่ทาน้าวบนเสื่อใ้ร่ม้นไม้ให่
าน " อนั่้วยไ้ไหมะ "
ุยายส่ยิ้มให้แล้วพยัหน้าล านยิ้มอบลับแล้วมานั่้าๆุยาย
าน " ที่นี้บรรยาาศสบายั "
ุยาย " ถ้าไม่รัเีย..ยายยิน้อนรับหนูานมาที่นี้เสมอนะ "
าน " ่ะ..แล้วุาุยายเป็นรับใ้อแบล็เหรอะ "
ุยาย " ถ้าุท่านยอมรับว่า..าับยายเป็นนรับใ้..าับยายะีใมาเลย "
าน " ะ?? "
ุา " าับยายเือบะไม่มีที่อยู่แล้ว..ถ้าหาุท่านไม่มา่วย "
าน " ่วย?? "
ุยาย " บอไปามรสิา..หนูาน็้อรู้อยู่แล้ว...ือว่า..าับยายมีหนี้นอระบบ..เ้าอหนี้็เลยอยาะัาราับยายน่ะ "
าน " าับยายอยู่ันแ่สอนเหรอะ "
ุยาย " ใ่่ะ..ลูอยายายแล้ว..ส่วนาิ็ไม่มีใรสนใาับยายหรอ "
าน " ไม่มีใรสนใุาุยายเหรอะ..แล้วแบล็ล่ะ "
ุา " 55+...นั้นสิ..ุท่าน "
ประโยัล่าวสามารถปลอบใายายให้ไม่ิถึเรื่อเศร้าหมอไ้
านิในใ " แบล็เป็นน..เอ่อ..เป็นแวมไพร์ที่ีนะ "
าน " แล้วรู้ัับแบล็ี่ปีแล้วะ "
ุยาย " 1 ปีว่า่ะ "
านิในใ " 1 ปี..ั้นเหรอ..มีำถามมามายเลยนะเนี่ย..ลับไปถึเี๋ยว่อยถามแล้วัน "
าน " ออนุาสำรวสวนไร่สวนนาไ้ไหมะ "
ุา " ามสบายเลยหนูาน "
บริเวทุ่นา้าวเล็ๆ านเินมาถึบ้านระท่อมนาน่าอยู่น่านอน เธอยืนมระท่อมสัพั่อนที่ะเินไปยัเส้นทาไปยัทุ่นาสีเหลือพอเือบะไ้เ็บเี่ยว เธอเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าสีรามมี้อนเมเลื่อนที่ผ่านาเธอไปเรื่อยๆ เธอาแนออยืนรับสายลับลมแล้วลับา
านิในใ " ัน็อยาะใ้ีวิวัยรุ่นมีเรื่อน่าื่นเ้นบ้า..แ่พอมาิใหม่..อยาะใ้ีวิแบบุาับุยายมาว่า..อยู่ทามลาธรรมาิ..ใ้อย่า...สะ..บ "
านยิ้มให้ับท้อฟ้าแล้วเปิา ่อนที่เธอะหยิบมีเล่มเล็าระเป๋าาเพุ่ัวไปหาูเห่าทั้สอัว ึ่ำลัเินเล่นในทุ่นานละพื่นที่ เธอไ้ใ้มีสับอาทั้สอัวไม่ถึสิบวิ
เธอถือูทั้สอัวแล้วเินหันหลัพร้อมับยิ้มทำเสียฮัมเพลเินออาทุ่นา
าน " ไ้เป็นแวมไพร์..มัน็ไม่่อยมีปัหาสัเท่าไหร่ "
ความคิดเห็น