คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : kookmin
"ปล่อยฉันนะ พวกนายจะทำอะไรน่ะ"
ร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูห้องหลังจากที่กลับมาจากมหาลัยก็ต้องตกใจที่จูๆก็มีชายชุดทำสามคนมาจับตัวเค้า
"อย่าโวยวายเถอะครับคุณจีมิน ได้โปรดไปกับพวกผมดีๆ ดีกว่านะครับอย่าให้พวกผมต้องใช่กำลังนะครับ"
ชายชุดดำคนหนึ่งเอยขึ้น หลังจากที่พยายามลากจีมินขึ้นรถแต่จีมินก็เอาแต่ดิ้น ไม่รู้ไปกินอะไรมาแรงเยอะจริงๆ ทั้งๆที่ตัวก็ไม่ได้ใหญ่อะไรปานนั้น ร่างบางถึงกับงงว่าชายชุดดำพวกนี้รู้จักชืาอของเค้าได้อย่สไร
"ปล่อยนะนะ!!
พวกนายเป็นใครแล้วรู้จักชื่อฉันได้อย่างไง"
"พี่ผมสองจะไม่ไหวแล้วนะ!"
ชายชุดดำหนึงในสองคนที่จับร่างบางที่ดิ้นไม่ยอมหยุดพูดขึ้น แม่งคนอะไรวะแรงเยอะชิบ...
"งั้นก็ต้องใช่ขั้นเด็ดขาด"
พูดจบชายชุดดำก็ยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงที่โปะยาสลบ
"เฮ้ยยยยย"
"เฮ้ยยยยย!"
จีมินที่ฟื้นจากยาสลบก็ต้องตกใจกับสภาพตัวเอง(จีมินนี้ตกใจบ่อยไปนะ)มือที่ถูกมัดกับโต๊ะ ขาก็ถูกมัดและจะไหนตรฃตาเขาอีกที่มีวัตถุเหมือนผ้ามัดปิดตาเค้าไว้
"ฝื้นแล้วหรอ"
เสียงปริศนาดังขึ้น
"ปล่อยน่ะ โว้ยยยยยยย!!"
จีมินตะโกนลั้นออกมาทั้งที่ไม่เห็นบุคคลปริศนาที่รู้สึกใกล้เข้ามาหาจีมินเลือยๆ สัมผัสได้จากเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นที่ดังใกล้เข้ามาทางเค้า
มับ!
"เฮ้ยยยยย"
"พูดไม่เพราะเลยนะจีมิน"
จีมินร้องรั้นอย่างตกใจที่จูๆก็มีสิ่งที่เรียกว่ามือมาจับเค้า ความใกล้ที่รู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมที่มันแปลกเกินจนเรียกว่าบังเอิญ. กลิ่นน้ำหอมนี้มัน หมอนั้นจะกลับมาแล้วหรอ
“ทำไมถึงเงียบละครับ จีมิน”
พอลองฟังเสียงหมอนี้ดีๆ เสียงคล้ายกับหมอนั้นเลย
“ย่าาาาาาา!!!
จองจอนกุก ฉันพูดกับนายหลายครั้งแล้วนะ บอกให้เรียกฉันว่าฮยองไง!”
“ว้าาาา จำผมได้แล้วหรอ ไม่สนุกเลย”
จองกุกที่เห็นว่าจีมินจำเค้าได้แล้วก็ไม่รู้จะแกล้งอะไรต่อดี จึงถอยหลังกับมาพิงโต๊ะทะงานที่อยู่ไม่ห่างจากเก้าอี้ทำงานที่มีจีมินนั่งดุ๊กดิ๊กพยายามแก้มันทั้งที่ตาก็มีผ้ามัดอย่างแน่นหน่า
“นี้!
จองกุกแก้มัดเดียวนี้นะ”
รางบ่างเริ่มหันมาโวยวายอีกครั้งที่พยายามแก้มัดแล้วแต่ไม่สำเร็จสักที.
“ทำไม่พี่ถึงจำผมได้นร้าาาา ทั้งๆก็มองไม่เห็น”
รางสูงที่บนออกมาแต่ดูเหมือนจะบนกับตัวเองมากกว่าและไม่ได้สนใจกับคำพูดที่จีมินพูดออกไป
"นี้จองกุก นายกล้าเมินฉันหรอ"
"อ่ะ ผมเปล่าเมินพี่นะ"
รางหน่าที่ไม่ได้สนใจรางบางเพระมัวแต่คิดเรื่องเล็กๆน้อยๆมากไปหน่อย
"งั้นนายก็แก้มัดสักที่สิ ฉันเจ็บมือจะตายอยู่แล้ว"
"ได้สิครับ"
จีมินที่ได้ยินว่าจองกุกจะแก้มัดให้ก็กับยิ้มออกมา (แต่ทำไมมันจะง้ายขนาดนั้นล่ะ ต้องมีอะไรแน้เลย)
"แต่"
ว่าแล้วเพราะคนอย่างจองกุกนะไม่ยอมอะไรใครง่ายๆหรอถ้าไม่มีอะไรมาแลกเปลียน
.
.
.
.
.
"หอมแก้มผมก่อนสิแล้วผมถึงแก้มัดให้"
"ฉันจะหอมแก้มนายได้ไงเร้า"
"ทำไมละครับ"
จองกุกพุดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าจีมินหมายถึงอะไร
"ก็ผ้ามันปิดตาอยู่อ่ะ"
"ไม่เห็นจะยากอะไรเลย พี่หอมผมไม่ได้เดียวผมหอมพี่เอง"
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดด
พูดจบร่างสุงก็จับแก้มย้วยๆาฟัดไปหนึ่งที่
"นี้!!"
ร่างเล็กถึงกันหน้าขึ้นสี ภาพตอนจีมินเขินนี้น่ารักน่าฟัดอยากจะจับมาฟัดทั้งตัวให้หายคิดถึงเลยยย
"แก้มัดสักทีสิ"
"คร้าบบบบบบบบบบบ"
พูดจบก็แก้มัดผ้าที่ปิดตาของจีมินอยู่ จีมินค่อยๆปรับโฟกัสแสงกระพริบตาถี่ๆ เด็กนี้โตขึ้นเยอะเลยละต่างจากสองปีที่แล้วมาก เด็กนี้สูงขึ้นแถมหล่อขึ้นด้วย
"ไม่ต้องตะลึงกับความหล่อของผมหรอกครับ"
"ไหนบอกจะแก้มัดให้ไง"
"ผมก็แก้ให้แล้วไงครับ"
"แล้วตรงมือและเท้า นายแก้ให้แค่ตรงตาเอง"
"ถ้าอยากให้ผมแก้เพิ่มพี่ก็ต้องหอมแก้มมเพิ่มสิ"
"_"
"อย่ามองหน้าผมแบบนั้นสิ"
"_"
"พี่จีมิน"
"_"
"ไม่รักผมหรอ"
"เหยยยยย ก็ได้"
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ร่างสูงตะโกนออกมาอย่างดีใจ
"ก้มลงมาสิ ฉันจัหอมถึงไม่เล้า"
"อ่ะๆนี้ครับ ไม่ต้องรีบ อยากหอมแก้มผมก็บอก"
"จองกุก"
จีมินเรียกชื่อร่างสูงอย่างเอือมๆ
"ฮ้า ฮ้าผมพูดเล่นเฉยๆนะ อ่ะ"
ร่างสูงยื้นแก้มเข้าไปใกล้ๆร่างบาง
ฟอดดด
"อีกครั้งหนึงสิครับ มันทั้งท้าทั้งมือนะอย่าลืมสิครับ"
ฟอดดดดด
ร่างสูงมองหน้าขึ้นสีของร่างบาง อย่างมีความสุขที่ได้แกล้งร่างบาง
"แก้เร็วสิ"
"คร้าบบบบบบบ"
ร่างสูงแก้มัดให้ร่างบางเสร็จปุ้บ
"ย้าาาาาาาาาาาาาาาาาา จองกุกนายตายสะเถอะ"
จีมินที่อัดอั้นมานานที่โดนจองกุกแกล้งก็คิดที่จะแก้แค้นด้วยการโถมน้ำหนักใส่ตัวจองกุก เลยทำให้จองกุกที่ไม่ทันต้องตัวหงายหลังลงไปนอนกับพื้นด้วยมีร่างจีมินทับอยู่
"นี้แนะ นี้แนะ"
ร่างบางได้แต่ถุบอกจองกุก
"โอ้ยๆๆๆ พี่ผมเจ็บนะ"
"นี้ๆๆๆๆๆ อยากแกล้งคนอื่นนักใช่หม"
"อื้มมมมมมมมม"
ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางไม่ยอมหยุด เค้าเลยช่วยไม่ได้ ก็ต้องใช่วิธีนี้แหล่ะ ด้วยการจับจูบ
ร่างบางพยายามดิ้นให้รุดจากร่างสุงที่พยายามลุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก สองร่างจูบกันเเนิ้นนานจนร่างบางเริ่มหายใจไม่ออก เอามือถุบกร่างสูง
จองกุกที่เ็นว่าจีมินที่เริ่มหายใจไม่ออกเพราะการจูบของเค้า ก็ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง
ร่างบางได้แต่โกยเอาอากาสที่หลังจากจองกุกถอนจูบออกอย่างกับคนจะขาดใจตาย
"รักฮยองนะ"
"อื้ม"
ร่างบางที่ยังหายใจไม่ทั่วท้อง
"บอกรักผมมังสิ หรือฮยองไม่รักผมแล้วหรอ"
.
.
.
.
.
"ฉันรักนายเหมือนกัน"
"ขอน่ารักกว่านี้หน่อยสิครับ"
"_"
"ผมอุสาตั้งใจเรียนให้จบเร็วเพื่อรีบกับมาอยู่กับฮยองเลยนร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"จีมินรักจองกุกอานร้าาาาา"
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"จีมินของผมน่ารักที่สุดเลยครับ"
#จุ๊บบบบบบบบบบบบบบ
_______________________________________________________________________________________________________
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว #ไปละ บายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น