ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Nor Like 7 - In The Room
| Nor Like 07 In The Room สมองยังมึนๆงงๆเมื่อลืมตาขึ้น... ดวงตาคู่เรียวกระพริบถี่ๆเมื่อแสงไฟบนเพดานฉายส่องเข้าสู่นัยน์ตา เด็กหนุ่มจะยกมือขึ้นขยี้ตามปกตินิสัยแต่กลับต้องชะงัก ดวงตาเบิกกว้างตื่นแทบจะโดยทันที! “อะไรวะเนี่ย!”ข้อมือขาวพยายามจะสะบัดเชือกที่พันธนาการข้อมือของเขาไว้กับหัวเตียง ดวงตาคูเรียวพยายามเหลือกขึ้นไปมองด้านบน แต่ก็ต้องช็อคซ้ำรอบสอง! “นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย!”ปากบางสบถงำเมื่อมองลงไปพบว่าร่างกายของตนเองเปลือยเปล่า สึโยชิดิ้นสุดกำลัง แต่สิ่งที่ได้กลับมามีแค่อาการเหนื่อยจากการออกแรง “หยุดดิ้นเถอะน่ะ ไม่หลุดหรอก”คำบอกเนิบช้าที่สึโยชิหันไปมองตาขวาง แล้วเพียงสบตาคนพูด ความทรงจำเมื่อครู่ที่โดนจับมัดก็กลับมาอย่างรวดเร็ว แผ่นหนังสุดที่รักของฉัน! เมื่อกี้มันตกแตกด้วยนี่หว่า!(ยังมีอารมณ์งก - -“) . เตียงยวบลงตามน้ำหนักของนารุมิ เด็กหนุ่มส่งสายตาแปลกๆมองสึโยชิ ดวงตาคู่คมตวัดไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ขาวดีนี่”คำชมที่ฟังแล้วไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด! แล้วขาที่ถูกชมว่าขาวก็ถูกยกขึ้นก่อนเจ้าของจะถีบไปที่อีกฝ่ายเต็มแรง แต่นารุมิเหมือนรู้แกว ข้อมือหนาจับขาที่ถีบมาไว้ ก่อนจะรวบข้อเท้าอีกข้างแล้วแยกออกจากกัน เด็กหนุ่มค่อยๆแทรกตัวลงไปตรงกลางแล้วส่งยิ้มเย็นๆให้สึโยชิ ท่าหมิ่นเหม่ที่เรียกให้สึโยชิทั้งเขินทั้งโกรธ! “ทำบ้าอะไร ปล่อยสิวะ”เมื่อสู้ไม่ได้สึโยชิจึงเริ่มตวาด ขาของเขาถูกล็อคไว้ข้างเอวของไอ้คนหน้าหนาที่ส่งสายตาแปลกๆมองไม่เลิก “ทำแบบที่นายทำกับยูยะไง”แววตาของนารุมิเป็นประกายโรจน์ ก่อนจะโน้มตัวลงมาเร็วเสียจนสึโยชิใจหายวาบ “ฉันก็แค่...”ไม่ทันแก้ตัวเสร็จคำพูดก็กลืนหายลงไปในลำคอ เด็กหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างสัมผัสส่วนไวต่อความรู้สึก ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งหงุดหงิดทั้งเจ็บใจตัวเอง ริมฝีปากบางของนารุมิสัมผัสกับริมฝีปากของเขาแผ่วเบา ...เด็กหนุ่มรอจังหวะนี้อยู่แล้ว... นารุมิเบี่ยงริมฝีปากหลบได้ทันท่วงทีก่อนที่ฟันของเขาจะงับลงมา เด็กหนุ่มยิ้มเย็น เร่งจังหวะของมือที่สัมผัสเบื้องล่างจนร่างทั้งร่างของเขาบิดเร่า “ถ้านายกัดปากฉันล่ะก็...”ริมฝีปากบางไล้ไปตามเรือนแก้ม ก่อนจะวกไล้ไปสัมผัสทั่วดวงหน้าขาว ดวงตาคมเรียวตวัดมองคนเบื้องล่างอย่างผู้เหนือกว่า “...นายได้สูญพันธุ์แน่ สึโยชิ” ไม่เพียงแค่ขู่ มือหนากำส่วนนั้นแน่นขึ้นก่อนจะกระตุกแรงๆจนสึโยชิจุกแอ้ก เขาถลึงตามองคนเบื้องบนที่ยักยิ้มอย่างสะใจก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาช้าๆ เรียวลิ้นไล้ริมฝีปากบางที่ปิดสนิทพยายามหลอกล่อให้เปิดปาก แต่คนเบื้องล่างดื้อดึงเกินกว่าจะยอมทำตาม ดวงหน้าขาวซีดจ้องเขาอย่างเอาเรื่องแม้จะทำอะไรไม่ได้ยิ่งทำให้เขานึกขัน ริมฝีปากอุ่นวนเวียนเคล้าคลออยู่ที่รูปหน้า ก่อนจะเลื่อนวกไปที่ใบหูแล้วขบเม้มแผ่วเบา “ที่ไม่ยอมเปิดปากเนี่ย กลัวจะอ่อนกับจูบของฉันรึไง...”คำเปรยเบาๆที่ใบหูเรียกเอาอีกฝ่ายหน้าแดงจัด ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะโมโหกับคำดูถูกนั่นต่างหาก! แล้วเพียงริมฝีปากของนารุมิสัมผัสแผ่วเบา ริมฝีปากเบื้องล่างกลับเป็นฝ่ายเริ่มลงมือเอง! ลิ้นนุ่มสอดประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลมหายใจหนักๆเริ่มถี่กระชั้นขึ้นเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างมีปฏิกิริยาตอบสนอง ริมฝีปากบางแดงช้ำจากจูบหนักหน่วงที่เหมือนกับจะประลองชั้นเชิง เขาไม่ใช่สาวน้อยน่ารักที่จะมาระทวยกับแค่จูบของไอ้บ้านี่หรอก! แต่ดูเหมือนสึโยชิใกล้จะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ... คนเบื้องบนย่อมจะได้เปรียบมากกว่าอยู่แล้ว ริมฝีปากบางหักเปลี่ยนมุมได้อย่างคล่องแคล่วแถมยังใช้มือได้อย่างสะดวก! แล้วเมื่อนารุมิถอนริมฝีปากออกมา ร่างเบื้องล่างที่ร้อนวาบอยู่แล้วก็หายใจกระตุก นึกเจ็บใจตัวเองนักที่เผลอเคลิ้มไปกับจูบของไอ้เจ้าบ้านี่ ทำเป็นเก๊กเย็นชา แต่ทำไมแม่งเชี่ยวชาญนักวะ! . สึโยชิไม่กล้าเหลือบลงไปมองเบื้องล่าง... สัมผัสร้อนวาบเล่นเอาเขาปวดเกร็งไปทั้งตัว มือเรียวเกี่ยวกระชับเชือกแน่นหวังจะระบายสัมผัสรุนแรงที่เบื้องบนจงใจจะมอบให้ ริมฝีปากอุ่นร้อนไล้ไปทั่วผิวขาวซีดทิ้งรอยประทับไว้ทั่วทั้งร่าง รอยจูบแดงช้ำตัดกับผิวขาวราวกับตีตราจอง ...แต่นั่นก็หาใช่จุดประสงค์ที่แท้จริง เขาจงใจทิ้งรอยจูบนี่ไว้เพราะจะได้ย้ำเตือนอีกฝ่าย ว่าอย่าริอาจมาทิ้งรอยตีตราไว้บนร่างของคนที่เขารักเป็นครั้งที่สอง! แล้วยิ่งคนหัวดื้ออย่างหมอนี่ ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบเสียบ้างจะได้จดจำ! . ข้อมือขาวถูกปล่อยให้เป็นอิสระ... รอยช้ำจากการโดนเชือกมัดปรากฏให้เห็นเด่นชัดบนข้อมือที่บัดนี้ถูกปล่อยทิ้งอยู่ข้างตัว สึโยชิกล้ำกลืนความอัปยศข่มลึกก่อนจะจ้องอีกฝ่ายด้วยดวงตาอาฆาต “โทษฐานที่นายบังอาจทำกับยูยะ”คำพูดที่อธิบายเหตุผลของการกระทำยิ่งทำให้ดวงตาของสึโยชิลุกโชน ร่างขาวพยายามจะยันตัวลุกแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อความเจ็บแล่นพล่านทั่วร่าง นารุมิมองปฏิกิริยานั้นด้วยแววตาเย้ยหยัน “เป็นยังไง รสของการโดนข่มขืน โดนบ้างแล้วรู้สึกยังไง?”ดวงตาคมเรียวลุกโชน สบกับดวงตาโชนแสงกล้าของอีกฝ่าย เรียวปากบางของสึโยชิกระตุกขึ้นคล้ายจะเยาะ “ขอโทษนะ”แม้น้ำเสียงจะแหบพร่า แต่ความคับแค้นใจมันมีมากกว่า เด็กหนุ่มฝืนยันตัวขึ้นก่อนจะแย้มรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม “แต่ยูยะเขาเต็มใจให้ฉันทำ ...นายน่ะมันไร้น้ำยาขนาด...” ไม่ทันพูดจบร่างของเขาก็ถูกกดตรึงลงบนเตียงอีกครั้ง เด็กหนุ่มพยายามดิ้นแต่แค่ขยับก็เจ็บร้าวไปทั้งร่าง ความพยายามที่สูญเปล่าทำให้เขาเปลี่ยนใจ หันมาจ้องตาร่างเบื้องบนที่สบสู้ราวกับจะแช่งให้อีกฝ่ายตายไปต่อหน้า “นายน่ะจะไปรู้อะไร ฉันน่ะรักเขามาตั้งนานแล้ว! ฉันถนอมเขาแค่ไหนนายรู้มั้ย! แต่คนอย่างนาย...”คำพูดของนารุมิขาดห้วงราวกับกล้ำกลืนความรู้สึก ดวงตานั้นฉายประกายปวดร้าวจนสึโยชิชักจะใจอ่อนยวบ เกือบจะลืมเรื่องแค้นไปจนหมด... “นายรักยูยะเหรอ...”จากเสียงตะโกนกลับเปลี่ยนเป็นคำถาม น้ำเสียงที่นารุมิใช้แผ่วหวิวเจียนจะขาดใจ ...ได้ยินแค่นั้น ทิฐิของสึโยชิก็แทบจะพังครืนด้วยความสงสาร “ฉันไม่ได้รักยูยะหรอก สบายใจได้ ฉันแค่ขอมีอะไรด้วยเท่านั้น แต่...”ประโยคบอกเล่าของเขาอันนี้จบไม่สักทีเมื่อนารุมิสวนขึ้นกลางปล้อง ดวงตาหม่นแสงนั้นกลับแรงกล้าขึ้น เสียงกลับกลายเป็นตะคอกด้วยอารมณ์ยิ่งกว่าเก่า “นายไม่ได้รักแต่นายกลับทำลายยูยะ!”การตีความของอีกฝ่ายเบี่ยงไปโน่นเหมือนคุยกันคนละภาษา สึโยชิพยายามอธิบายแต่ริมฝีปากของเขาถูกประกบปิดจนไม่สามารถพูดอะไรได้ แล้วการกระทำเมื่อครู่ก็ย้อนกลับมาอีกครั้งราวรีเทปซ้ำ... ให้ตาย! ไม่น่าสงสารมันเลย ไม่คุ้มเลยสักนิด! ถ้ารู้ว่าจะโดนทำแบบนี้ตั้งสองครั้งสองครา จับยูยะกดไปจริงๆเลยคงจะคุ้มกว่านี้เยอะ! TBC | |||
เรื่องข่าวหนังสือยังไม่มีความคืบหน้า ใครทำหนังสือหายไปไม่ต้องเสียใจนะคะ เราก็เคยหาย(เพื่อร่วมอุดมการณ์T^T)
คนขโมยนี่ไม่ได้นึกถึงจิตใจชาวบ้านเลย จิตใจคนเขียนด้วย กว่าจะออกมาจนจบเหนื่อยนะเฟ้ย ฮึ้ย!!
ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็พบกันอาทิตย์หน้านะจ้ะ บะบายยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น