คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Line 06 : ปล่อยพี่คชานะครับ!
Line 6 : ปล่อยพี่คชานะครับ!
“กริบกริ้วววว น้องคชา ได้ข่าวว่าเมื่อเช้ามีหนุ่มหล่อมาส่งหน้าคณะเหรอครับ?”
ไอ้เจมส์ปากหมาทันทีที่เห็นคชาเดินหน้าหงิกเข้ามาในห้องเลคเชอร์ เขาข่มใจไม่ให้เอาเป้ฟาดกบาลมันแล้วฝืนยิ้มเขินๆ “เจมส์อย่าแซวคชาสิ” แปลได้ว่า ขืนแซวกูอีกมึงตาย!
“เห็นว่าเป็นน้องเต๋าเลยเหรอมึง? ไปรู้จักมักจี่กันตอนไหนวะ?” ไอ้เฟรมเสนอหน้าเข้ามาอีกคน เขาเหล่ตามอง แล้วทรุดตัวนั่งตรงกลางระหว่างเพื่อนทั้งสอง
“...ก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันเป็นพิเศษสักหน่อย” ทำหน้าโมเอ้เล็กน้อยเพราะรู้สึกได้ว่าเพื่อนร่วมคณะที่อยู่ในห้องเลคเชอร์ด้วยกันกำลังเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ บางคนถึงกับนั่งจ้องเขาเลยด้วยซ้ำ! มันจะอะไรกันนักวะ!
“น้องเต๋า...อ๋ออออออ ใช่คนที่อาทิตย์ที่แล้วหาว่ามึงแอ๊บใช่ป่ะ?”
เออ! ไอ้เชี้ยนั่นแหละ! “น้องเขาแค่เข้าใจผิดเฉยๆ ไม่ได้ติดใจอะไรกันแล้ว” คิดอีกอย่างแต่ใจกลับพูดไปอีกทาง เขาทำปากยื่นอย่างแสนงอน
“หลังจากวันนั้นก็สปาร์คกันเลยเหรอ?” มึงจะไม่จบใช่ไหมไอ้เจมส์!
“สปาร์คอะไรเล่า! ชาบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร จะซักฟอกชาทำไมอ่ะ” แปลได้ว่า กูบอกว่าไม่มีอะไรไง เลิกซักฟอกกูแล้วหุบปาก ไม่งั้นกูจะด่าแล้วนะ!
“แต่ว่า...”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน อาจารย์เข้าแล้ว” เขาตัดบทเร็วๆ ก่อนก้มหน้าก้มตามองชีทเรียนที่ส่งมาจากด้านหน้า เจมส์กับเฟรมสลับกันมองเขาไม่หยุด คชาเลยเขียนข้อความตัวเล็กๆ ลงบนกระดาษว่า
เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวเล่า
“ห๊า!!! มึงกับมันอยู่คอนโดเดียวกัน!” เจมส์แหกปากก่อนเป็นคนแรก คชาเลยถีบเก้าอี้ที่อีกฝ่ายนั่งอยู่จนเกือบล้มคว่ำ
“มึงจะแหกปากทำไม! ถ้าใครได้ยินมึงจะทำไงห๊า!” เขาด่ามันลอดไรฟัน พลางทิ้งตาขวางๆ แล้วชี้หน้าขู่
หลังจากเลิกเรียน พวกเขาทั้งสามคนก็ไปนั่งสุมหัวกันอยู่ที่ห้องเรียนว่างๆ ปลอดคน คชาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนรักทั้งสองฟังอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เพราะมันสองตัวฟังไป ขำไป เดี๋ยวก็ตื่นเต้นตกใจจนโอเว่อร์ ไม่รู้อะไรของพวกมันนักหนา!
“เดี๋ยวกูเล่นเพลงบังเอิญโลกกลมหรือพรหมลิขิตให้ฟังเอาไหม?” ไอ้เฟรมแซวไม่ดูสถานการณ์ พอเจอลูกตาวิบวับโหดๆ ของคชา เฟรมเลยยิ้มกู้สถานการณ์พร้อมตบไหล่เล็กเบาๆ “ขำๆ น่าไอ้ชา แต่กูว่าพวกมึงก็สมน้ำสมเนื้อกันดีนะ คนนึงกวนตีน คนนึงเกรียน เหมือนผีเน่ากับโลงผุ”
“เดี๋ยวมึงได้เป็นผีเน่าในโลงผุแน่ถ้ายังไม่หยุดแซวกู” คชาจิกมองเพื่อนรักที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แบบโคตรหมั่นไส้
“กูไม่ได้อยากพูดให้มึงเครียดนะ...แต่เรื่องที่เต๋ามันมาส่งมึงเมื่อเช้า ป่านนี้กระจายไปทั่วมหาลัยแล้ว” นี่ขนาดมึงไม่ได้อยากให้กูเครียดนะไอ้เจมส์! “มึงคงไม่รู้ แต่น้องเต๋าของมึง...”
“มันไม่ใช่ของกู!” เขาสวนควับ ไอ้เจมส์เลยยิ้มกริ่มแล้วแก้ให้ใหม่
“เออๆ ไอ้เต๋าว่าที่ผัวมึ...”
“สัดเจมส์!” เขาเกือบกระโจนไปเตะมันอยู่แล้วถ้าไอ้เฟรมไม่รั้งไว้ซะก่อน
“กูไม่แกล้งแล้วก็ได้...กูแค่จะบอกว่าไอ้เต๋าคนนี้มันเป็นเดือนคณะบริหาร สาวๆ ล่ะกรี๊ดกันค่อนมหาลัย ยิ่งมามีข่าวกับมึงด้วยนะ...” ไอ้เจมส์ทิ้งช่วงแล้ววาดรอยยิ้มชั่วร้าย เข้ากับหน้าเลวๆ ของมันจนรู้สึกอยากเอารองเท้าลูบหน้า
“ถ้าเรื่องที่ว่ามึงกับมันอยู่กินด้วยกัน...” ไม่รู้ไอ้เฟรมพูดผิดจริงๆ หรือตั้งใจ แต่ผมตบกะโหลกมันไปดัง ป้าบ! มันเลยแก้ให้ใหม่ “มึงแม่มชอบใช้ความรุนแรง! ก็ได้...ถ้าเรื่องที่พวกมึงอยู่ด้วยกันหลุดออกไป มึงได้เป็นขี้ปากคนทั้งมหาลัยแน่!”
“มึงไม่พูด กูไม่พูด ใครจะไปรู้” ผมยักไหล่ไม่แคร์ แม้ในใจจะเริ่มหวั่นๆ “ไอ้เต๋ามันคงไม่กล้า...”
“รู้อกรู้ใจกันดีจังนะ กิ้วๆ”
“มึงจะเลิกแซวกูได้ยังไอ้เจมส์! ดูปากกู กู ชอบ ผู้ หญิง ชัดไหม?” ไอ้เจมส์ฟังแล้วอมยิ้มใหญ่
“งั้นดูปากกูบ้าง กูอยากถามว่า มึง เคย ถาม ผู้ หญิง ไหม ว่า ชอบ มึง รึเปล่า?”
พูดงี้ตบหน้ากูเลยดีกว่า!
หลังจากนั้นพวกเขาก็ทะเลาะทุ่มเถียงกันอีกเล็กน้อย และไอ้เฟรมกับไอ้เจมส์ก็ให้ข้อสรุปกับเขาว่า ยังไม่ต้องเครียด รอให้มันเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นก่อนแล้วค่อยเครียดทีหลัง พอเขาถามว่าเรื่องเลวร้ายยังไง? อะไรถึงเรียกว่าเรื่องเลวร้าย? กลับไม่มีใครให้คำตอบได้สักคน
“วันนี้ไม่มีเรียนบ่าย ไปซ้อมวงกันไหม?” ไอ้เฟรมที่มีเมียเป็นกีต้าร์และเมียน้อยเป็นเบสเอ่ยชวนเพื่อนรักอย่างกระตือรือร้น
“ก็ได้นะ...” เขารับคำเนือยๆ ส่วนไอ้เจมส์ก็ไม่มีปัญหาอะไร พวกเขาเลยตัดสินใจว่าจะพักเรื่องปวดหัว แล้วไปกินข้าวที่โรงอาหาร ก่อนจะพากันไปซ้อมวงที่บ้านไอ้เฟรมต่อ ถึงบ้านไอ้เฟรมมันจะไม่ร่ำรวยอะไรมากแต่ก็มีห้องเก็บเสียงพร้อมกีต้าร์ เบส กลอง คีย์บอร์ด ครบเซท ไม่ต้องเสียเงินไปเช่าห้องซ้อม
ทั้งที่วางแผนกันไว้ดิบดีแล้วแท้ๆ แต่พอเดินมาที่หน้าคณะ...เขาก็รู้แล้วว่า
....ไอ้เรื่องเลวร้ายที่พูดเมื่อกี้มันเป็นยังไง
ไอ้เต๋า! มึงมาทำอะไรที่คณะกูครับ!!!
ไอ้ศัตรูตั้งแต่เกิดของเขานั่งกดไอโฟนเล่นยิกๆ และเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีคนมองอยู่แค่ไหน แถมดูเหมือนคนในคณะเขาเที่ยงนี้จะพร้อมใจกันเดินเล่นอยู่ใต้ตึกคณะ แต่ละคนส่งสายตาสนใจใคร่รู้ไปหาไอ้เต๋า แล้วพอเขาปรากฏตัว ก็ทำหน้าตื่นเต้นดีใจ เหมือนกำลังรอดูเรื่องสนุกอะไรสักอย่าง
“พี่คชา!” เสียงน้องบอสดังขึ้นก่อนคนแรก
กลุ่มน้องบอส เหล่า คชาfc เป็นอะไรที่อาการหนักสุด... กลุ่มนี้จองโต๊ะข้างไอ้เต๋า แต่ละคนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพร้อมจะงับหัวไอ้เต๋าอยู่ตลอดเวลา ยิงรังสีจากดวงตาใส่ไอ้เต๋า แต่ไอ้เต๋ามันหนังหน้าหนารังสีเลยยิงไม่เข้า ขอแสดงความเสียใจกับน้องๆ ไว้ ณ ที่นี้
“พี่คชา...ไม่จริงใช่ไหมครับ?” น้องบอสวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วทำหน้าเหมือนโดนเพื่อนขโมยรองเท้า เขาที่ยังมึนๆ กับสถานการณ์เลยได้แต่มองหน้าน้องบอสนิ่ง
อย่ามาแต่ประโยคคำถามดื้อๆ สิครับ ใส่ดีเทลมาด้วย พี่ไม่ได้เป็นอับดุลนะน้อง
“อะไรจริงวะบอส?” ไอ้เจมส์สอดปากมาก่อน มันมองหน้าเขา แล้วไล่ไปมองไอ้เต๋าที่ยังกดไอโฟนโดยไม่สนใจโลกต่อไป
“ก็ไอ้นั่น...” บอสพูดแล้วบุ้ยใบ้ไปยังสิ่งแปลกปลอมของคณะที่ยังก้มหน้าก้มตา “มันบอกว่ามารอรับพี่คชากลับบ้าน...”
“ห๊า!!” เขาตกใจจนหลุดอุทาน เท่านั้นล่ะ ไอ้เต๋าที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ก็เงยหน้าขึ้น พอมันเห็นเขาเท่านั้น มันยัดไอโฟนใส่กระเป๋า เอาขึ้นสะพายบ่า แล้ว...เดินตรงดิ่งมาหา
อย่าเข้ามานะมึง กูมีพระนะ!!!
“มารับ...” ไอ้เต๋าหยุดยืนตรงหน้าเขาแล้วพูดสั้นๆ ได้ใจความ และหน้าตาเฉยชามาก
น้องบอสทำหน้าเหมือนโลกใกล้แตก ส่วนบรรดาไทยมุงก็ซุบซิบกันใหญ่ ส่วนไอ้เพื่อนรักสองตัวน่ะเหรอ...มันกลั้นยิ้มรอดูเรื่องสนุกอยู่น่ะสิ ขอบคุณในความช่วยเหลือ!
“รับ...?” คชาทวนคำ ไอ้เต๋าก็พยักหน้ารับนิ่งๆ
“ไปเหอะ หิวข้าว” พูดจบมันก็ได้ทีคว้าข้อมือเขา หมับ!
เฮ้ย! ปล่อยกรู๊วววววว “ปล่อยนะ คชาเจ็บ!” ถึงจะอยากแร๊พด่ามันจะแย่ แต่เขาก็พูดไปได้แค่นี้ ไอ้เต๋ามันคงจะโดนคำพูดเขาจู่โจมจนมึน จากที่ตอนแรกกำข้อมือเขาแน่น มันเลยผ่อนแรงลงเหลือแค่กำไว้หลวมๆ แรงแค่นี้สะบัดเบาๆ ก็หลุด แต่ว่า...
“ปล่อยนะ บอกว่าปล่อยไง คชาเจ็บนะ” เล่นบทจำเลยรักแม่งซะเลย!
ไอ้เต๋าอึ้งแดก มันมองเขาตาแทบถลน เขาเลยใช้จังหวะนี้สะบัดข้อมือจนหลุดแล้ววิ่งไปหาน้องบอส ทำน้ำตาคลอเล็กๆ ท่าทางตื่นกลัวเหมือนลูกแมวตัวน้อย
“มึงทำอย่างนี้กับพี่คชาได้ไง!” แมนมากน้องบอส!
คราวนี้ไม่ใช่แค่น้องบอส แต่กลุ่มแฟนๆ ที่ภักดีต่อเขารีบพุ่งมาล้อมกรอบเขากันใหญ่ แต่ละคนพร้อมจะโดดกระทืบไอ้เต๋ากันเต็มที่ “มึงทำร้ายพี่คชา! มึงออกไปเลยนะไอ้เต๋า!”
ดีๆ กระทืบมันเลยครับน้องๆ แต่ไม่ได้สิ...เขาจะต้อง... “อย่ามีเรื่องกันเลยครับ พี่ไม่เป็นไร...” คชายกหลังมือปาดดวงตาป้อยๆ กอบโกยคะแนนสงสารอีก 23 แต้ม
“น้องเต๋าครับ...” เขาพูดเสียงเครือ ขยับไปใกล้ไอ้เต๋าอีกนิดด้วยท่าทางตื่นตระหนก ไอ้เต๋ามันยังเหวอ สงสัยจะยังไม่ชินที่เจอไม้นี้จู่โจมเข้าตัวแบบจะๆ ...ยังอ่อนนะไอ้น้อง “กลับไปเถอะครับ...พี่คง...” คชาเม้มริมฝีปากล่าง ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเฮือกรอลุ้นจากรอบด้าน “พี่คงรับ น้ำใจ น้องเต๋าไม่ได้ ขอโทษนะครับ”
ว่าแล้วคชาก็วิ่งฝ่าฝูงชนออกไปดื้อๆ เล่นเอาเฟรมกับเจมส์เกือบจะรับมุขไม่ทัน
“เฮ้ย! ชา! รอด้วย!” ไอ้เจมส์ตะโกนเรียกแล้วลากไอ้เฟรมวิ่งตามออกไปอีกคน ทิ้งให้ ‘น้องเต๋า’ เผชิญกับสถานการณ์ยากลำบาก
“ดูสิๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลยเนอะ” เสียงกระซิบกระซาบจากบุคคลนิรนาม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังด่าเต๋าแน่ๆ
เต๋ากลืนน้ำลายเอื๊อก หันซ้ายหันขวาก็เจอสายตาไม่เป็นมิตรอยู่รอบตัว
“น่าสงสารนะ มาจีบเขา แต่โดนฉีกหน้าแบบนี้...คิกๆ อยากได้คนดามใจไหมล่ะสุดหล่อ”
“น่าสงสารคชาจังเลย ไม่รู้ไอ้หมอนี่โรคจิตรึเปล่า หน้าตาไม่ค่อยน่าไว้ใจ”
เต๋ารู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอับอายขนาดนี้! ร่างสูงกัดฟันแน่น แล้วหมุนตัวเดินเร็วๆ ออกจากตึกคณะนิเทศฯ แต่ยังไม่วายมีเสียงโห่ฮาไล่หลัง
“ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีกนะมึง!”
นี่คงเป็นเสียงของหนึ่งในบรรดาแฟนคลับไอ้ตัวแสบนั่นแน่!
ฝากไว้ก่อนเหอะ! ทำกับเขาไว้ขนาดนี้ แค้นนี้ต้องชำระได้ชำระแน่นอน ไอ้หน้าเป็ด!!
TBC
อยากจะลงเมื่อวาน แต่ปั่นไม่ทัน T^T
ไม่รู้จะทอล์คอะไร เอาเป็นว่าตอนหน้า รอลุ้นดีกว่า หุหุ ว่าพี่คชาสุดแมน(?)กับน้องเต๋าผู้น่าสงสารจะแก้เผ็ดกันยังไง เมื่อไหร่มันจะหวานกัน(เหมือนจะยังไม่เห็นแวว)
เม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ งุงงิๆ
ความคิดเห็น