ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Nor Like 6 - Tell Me My Brother
| Nor Like 06 Tell Me My Brother “จะกลับแล้วเหรอคะ?” คำถามถูกส่งให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพี่ชาย... เด็กหนุ่มเหลือบมองอีกฝ่าย ก่อนจะแย้มรอยยิ้มบางๆแล้วเดินเข้ามาใกล้ “สึโบมิใช่ไหม?”น้ำเสียงเรียบเฉยแต่ไม่ได้แฝงกระแสเย็นชา เด็กสาวยิ้มรับก่อนพยักหน้า “พี่คาวามูระจะกลับแล้วเหรอคะ อย่าเพิ่งกลับเลยค่ะ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน เดี๋ยวพ่อก็ใกล้กลับมาแล้วล่ะค่ะ หนูจะได้ไปตามพี่สึโยชิให้มากินข้าวด้วยกันเลย”ไม่ว่าเปล่า เด็กสาวเดินตัดผ่านนารุมิอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกเรียวแขนแข็งแรงคว้าไว้ก่อนจะช้อนตัวเธอไปยืนห่างๆประตู “เขาไม่ค่อยสบายน่ะ ฝากให้มาบอกเธอด้วยว่าไม่อยากให้รบกวน”คำพูดเรียบเฉยไม่บ่งอาการใดๆยิ่งทำให้สึโบมิกระพริบตาถี่ๆ ....พี่อ่ะนะป่วย... ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเป็นอะไรกะเขาสักอย่าง เธอรู้ดีว่าพี่เธอน่ะถึกกว่าที่เห็นภายนอกมากนัก! แม้ในใจจะคิดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูด เด็กสาวเพียงพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวออกมาจากเรียวแขนแข็งแรงของอีกฝ่าย ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างครุ่นคิด ...สีหน้าเรียบเฉยคาดเดาอารมณ์และความรู้สึกไม่ได้เลย... คนแบบนี้แหละที่พี่เกลียดนัก และก็คนแบบนี้แหละที่พี่ชายเธอแพ้ทางมากที่สุด เธอเลยอดแปลกใจไม่ได้... ว่าทำไมพี่เธอกับเพื่อนพี่คนนี้ถึงคยกันได้ ...แถมรอบตัวสองคนนี้ยังมีบรรยากาศคุกรุ่นแปลกๆอีกต่างหาก... “...งั้น... ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”คำพูดสุภาพปลุกเธอให้ตื่นจากห้วงคิด เด็กสาวพยักหน้าเนิบๆ ตั้งท่าจะเดินไปส่งแต่อีกฝ่ายยกมือปรามไว้เสียก่อน “ฝากพี่ชายเธอด้วยล่ะ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะลุกไหวรึเปล่า ถ้าพรุ่งนี้เขายังไม่ออกจากห้องก็... ดูแลเขาด้วย”คำพูดทิ้งท้ายชวนคิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมอธิบายเพิ่มเติม ...สองคนนี้ชักจะมีอะไรแปลกๆแล้วสิ? “พี่ พี่สึโยชิ” กำปั้นเล็กๆเคาะกระหน่ำลงบนประตูพลางเรียกชื่อคนที่อยู่ภายใน คิ้วสวยขมวดด้วยความห่วงใยเมื่อไม่เห็นหน้าพี่ชายตั้งแต่กลางวันเมื่อวาน ทั้งๆที่ปกติจะเห็นหน้าบ่อยๆโดยเฉพาะแถวๆห้องครัว ...สงสัยพี่เธอจะป่วยจริงเหมือนที่พี่คาวามูระบอกไว้เมื่อวาน... “พี่ไม่สบายเหรอคะ?”เสียงหวานถามซ้ำเมื่อไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ แต่แล้วเสียงครางแบบเซ็งๆจากภายในห้องก็ทำให้คิ้วของสึโบมิขมวดมุ่น ...จากประสบการณ์ตลอดชีวิต... เวลาพี่เธอทำเสียงแบบนี้ทีไร มีเรื่องคิดไม่ตกชัวร์! “ให้หนูหาอะไรให้ทานมั้ยคะพี่”แสร้งทำเสียงหวานกว่าปกติ ...เธอรู้ดีว่าตอนนี้พี่ต้องการที่ปรึกษา แต่จากนิสัยแล้วพี่ต้องไม่อยากปริปากง่ายๆแน่ เธออยากจะรู้นักว่าไอ้ที่เธอสงสัยตั้งแต่เมื่อวานน่ะ จะเป็นเรื่องเดียวกับที่พี่เธอเครียดคิดไม่ตกรึเปล่า... ...สงสัยจะต้องเล่นเกมส์ตกปลากับพี่สึโยชิสักหน่อยล่ะ... “พี่คะ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ”เธอลองวางเหยื่อล่อด้วยคำพูดหวานๆ ...ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเงียบไป เหมือนกำลังใช้ความคิด... “ให้หนูหาอะไรให้ทานไหมคะ”น้ำเสียงคราวนี้ดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง ...แต่คนฟังคงไม่รู้ว่าแววตาของเธอตอนนี้เจ้าเล่ห์แค่ไหน “หรือให้หนูตามพ่อไหมคะ?” แกล้งกระตุกเบ็ดเบาๆ... “เดี๋ยว สึโบมิ!”เสียงร้องปรามจากในห้องทำให้เด็กสาวยิ้มกว้าง ปลาติดเบ็ดแล้ว! ดวงตากลมโตจ้องไปที่ประตูด้วยความตื่นเต้น ภายในของเธอร้อนวาบ ...ถ้าสัญชาตญาณของเธอถูกต้องล่ะก็... ไม่สิ! มันต้องถูกต้องแน่ๆ ลางสังหรณ์ของเธอไม่เคยผิด แล้วทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็แทบจะกลั้นเสียงกรีดร้องไม่ได้ “พี่มีอะไรกับพี่คาวามูระเหรอ?” รอยช้ำแดงๆที่คอเป็น10รอยโผล่พ้นจากคอเสื้อจนสึโยชิต้องคว้าผ้าห่มมาคลุมไว้กันสายตาสอดรู้สอดเห็นจกน้องสาวตัวร้าย ยัยน้องบ้าที่ตั้งแต่เข้ามาก็จ้องเขาไม่วางตาจนชักจะเขินปนหงุดหงิด รู้งี้ไม่น่าเปิดให้มันเข้ามา! “พี่คาวามูระนี่ร้อนแรงจังนะ”ประโยคแรกที่พูดเล่นเอาเขาสำลัก ทำได้แค่จ้องกลับอย่างแค้นเคืองแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากจะชกหนักๆสักทีแต่ตอนนี้แค่ขยับยังยอกไปทั้งตัว หากฆ่าคนด้วยสายตาได้สึโบมิคงกลายเป็นศพ! แต่เพราะว่าการจ้องทำอะไรไม่ได้เธอจึงไม่ได้ใส่ใจสายตาพี่ชายนัก “ไหนพี่บอกจะรุกไง แล้วไหงกลายเป็นรับไปซะได้ ...แต่หนูก็กะแล้วล่ะนะ” ประโยคที่เรียกให้ใบหน้าของสึโยชิขึ้นสีก่ำ ลุกพรวดจนลืมสังขารแล้วทรุดลงไปนั่งแทบจะทันที เจ็บจนจุกไปทั้งตัว! ไอ้เลวนารุมิ! “พี่นี่ก็ นั่งเฉยๆเถอะค่ะ ไม่ดูตัวเองซะเลย”น้ำเสียงหวาน แฝงกระแสห่วงใย แต่เขาฟังแล้วไม่ชอบใจ! ยิ่งไอ้สายตาที่ไล่สำรวจทั่วตัวของเขายิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่! แต่เด็กสาวไม่หยุดแค่นั้น ดวงตากลมโตคู่นั้นกวาดมองไล่จากร่างกายเขา แล้วตวัดไปรอบๆอย่างสำรวจ... พลันดวงตาคู่โตหยุดชะงักลงกระทันหันเมื่อเห็นรอยเลือดเกรอะกรังที่เปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว... รอยยิ้มน้อยผุดพรายที่เรียวปากเล่นเอาสึโยชิขนลุกเกรียว เด็กหนุ่มไล่มองตามสายตาของอีกฝ่าย ก่อนดวงหน้าขาวจะขึ้นสีจัดด้วยความโกรธปนเขิน มือเรียวรีบตะปบผ้าห่มคลุมรอยเปื้อนหมับ ก่อนจะหันมาจ้องน้องสาวด้วยท่าทางเหมืนจะกินเลือดกินเนื้อ “ออกไปเลย ไอ้เด็กเวร!” จนแล้วจนรอดครั้งนี้สึโยชิก็ยังเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ อยากจะโดดเตะหน้าที่เก๊กขรึมของน้องเวรแต่ร่างกายกลับไม่อาจขยับตามใจนึก “นี่แหละนะ กรรมสนอง”เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อฟังเรื่องเล่าจากพี่ชาย ...ดันไปแตะของรักของหวงของคนอื่น... กรรมเดี๋ยวนี้ยิ่งติดจรวดพุ่งมาเองอยู่ ปากบางๆของพี่ก่นด่าอีกฝ่ายไม่หยุดปาก น้ำเสียงดูจะแค้นใจเอามากๆ ...ถ้าโดนอย่างนี้คนปกติคงจะนั่งเศร้าสลดหดหู่ ไม่ก็ขัดเขินกันยกใหญ่ ...ท่าทางพี่เธอจะหน้าด้านเกินคนทั่วไป... เธอปล่อยให้พี่เธอบ่นไปเรื่อยๆตามใจคิด ส่วนตัวเธอก็ก้มลงสำรวจร่างพี่ชาย... รอยช้ำที่ข้อมือขาวบ่งชัดว่าโดนมัด แถมรอยช้ำที่คอก็เยอะจนดูรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจทำ เธอมั่นใจนักว่าภายใต้เสื้อยืดที่พี่ชายเธอใส่ จะต้องมีรอยแดงช้ำจำนวนนับไม่ถ้วน ...เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็อย่างว่า ทำตัวเอง... “พี่นารุมิเอาอะไรมัดพี่ล่ะนี่” ดวงตากลมโตจ้องรอยมัดด้วยความสงสาร เด็กหนุ่มเพียงยิ้มแห้งๆ “เชือก”ว่าพลางก็ถูๆรอยที่ข้อมือด้วยความไม่ชอบใจ ...ไม่ได้ดูขัดเขินอะไรเลย ให้ตาย! บางที เธอว่าสิ่งแรกที่พี่ควรทำคือหัดเขินให้เป็นชิ้นเป็นอันแบบคนทั่วไปซะบ้าง! “แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปโรงเรียนยังไงล่ะ ไหวเหรอ?”คำถามจริงใจแต่ดูเหมือนจะหมิ่นประมาทอีกฝ่ายเต็มที่ เด็กหนุ่มค้อนควับ ดวงตาเรียวจ้องมองคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ได้เป็นอะไร แค่เพลียๆ”น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดูจะหงุดหงิดรำคาญใจ แต่เล่นเอาน้องสารต้องกลั้นยิ้มไว้ลึกๆ ...แค่เดินยังไม่ไหวเนี่ยนะไม่เป็นไร... “หนูไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น”แม้ใจจะคิดแต่ต้องข่มไว้ลึกๆ เพราะตอนนี้คนตรงหน้าเส้นอารมณ์ใกล้จะขาดอยู่รอมร่อแล้ว เธอกลืนเสียงหัวเราะลงคอก่อนจะพูดเบาๆ “หนูหมายถึงพี่จะทำยังไงเวลาไปโรงเรียน ในเมื่อรอยจูบมันเต็มคอไปหมดน่ะ?” | |||
สวัสดีจ้าาาาาาา
ไม่พูดพร่ำทำเพลงเยอะนะจ้ะ เรื่องที่มีคนถามว่ารีปริ้นออกเมื่อไหร่ คำตอบคือเราก็ไม่รู้เหมือนกัน-*-
แต่คงภายในปีนี้ค่ะ ไม่เกินปลายปี 555+ เก็บเงินรอไว้ได้เลยค่ะ มีเรื่องให้เสียเงินแน่อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น