คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Line 05 : อยากเป็นข่าวมากนักใช่ป่ะ!
Line 5 : อยากเป็นข่าวมากนักใช่ป่ะ!
ไอ้เชี้ยเต๋ามันนอนถีบผ้าห่ม...
จริงๆ คชาก็ไม่ได้อยากจะสนใจหรอกนะ เพราะยังไงก็ใช้ผ้าห่มคนละผืน แต่ว่า...บังเอิญเขาปวดฉี่กลางดึกก็เลยลุกขึ้นมาเห็นสภาพอุจาดตานั้นพอดี ก่อนไปฉี่มันกลิ้งท่านึง พอกลับมา ท่านอนไอ้เต๋าทุเรศกว่าเดิม โคตรอยากถ่ายไว้แบล็คเมล์แต่มันจะเป็นเสนียดมือถือเขาเปล่าๆ
ตอนที่กลับขึ้นเตียง หางตาเขาก็เห็นว่าปลายผ้านวมของไอ้เต๋าข้ามเส้นแบ่งเขตมาเล็กน้อย คชายิ้มกริ่ม คีบปลายผ้านวมก่อนจะเหวี่ยงผ้าลงจากเตียง ไอ้เต๋านอนหดตัวเป็นกุ้ง หึหึ สมน้ำหน้า!
แล้วคชาก็นอนหลับต่ออย่างสบายใจ...
“ไอ้เอรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มึงลวนลามกรู๊วววววววววววววววววววววววว”
เสียงโวยวายดังขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่แทนเสียงไก่ขัน เต๋าที่ยังตื่นไม่เต็มตาขยี้ตางัวเงีย แล้วซุกหน้าลงกับหมอนข้าง เตรียมจะหลับต่อ แต่ว่า....
“พ่องงงงงงงงงงงงงง ตื่นแล้วก็ลุกมาซุกพุงกูเพื่ออออออออ!!!!!” คชาอยากฆ่าคน! มึงนึกว่ากูเป็นหมอนข้างเหรอห๊า!! เดี๋ยวกอด เดี๋ยวซุก! ตัวก็หยั่งกับควายไบซัน รัดเอวกูได้ เอวกูจะขาดแล้วแม่ม!!
“มึงจะโวยวายทำไมแต่เช้าเนี่ย...”
“ก็แล้วมึงมากอดกูทำไม!” สิ้นคำพูด เต๋าถึงได้ลืมตาขึ้นช้าๆ ท่าทางยังเบลอๆ งัวเงียๆ ขณะมอง ‘สิ่งที่อยู่ในอ้อมแขน’ คิ้วได้รูปขมวดมุ่น ไล่สายตาสูงขึ้นไปแล้วหยุดอยู่ที่หน้าตาหงิกงอของคู่ปรับสมัยเด็ก
“เฮ้ย!!!!” เต๋ารีบปล่อยมือออกทันควันแล้วถอยกรูดกลับไปอยู่เขตแดนตัวเอง คชาหน้าบึ้งตึง มุมปากแบะออก
“นอกจากมึงจะข้ามเขต แต๊ะอั๋ง แล้วยังแย่งผ้าห่มกูไปอีก! มึงมีอะไรจะแก้ตัวมะ?” ได้ทีเขารีบขี่แพะไล่ทันที ต้องไล่ต้อนตอนศัตรูยังสติกลับมาไม่ครบเนี่ยแหละ คือวิถีของลูกผู้ชาย!
“ก...ตอนนอนกูไม่ค่อยมีสตินี่หว่า! ใครจะไปอยากนอนกอดไอ้ขี้ก้างอย่างมึง!” ไอ้เต๋าเอ่ยแก้ตัวลิ้นแทบพันกัน แต่แม่มมมมมมม มึงด่าว่ากูขี้ก้างเหรอ!!
“ก้างไม่ก้างมึงก็กอดไปแล้ว!”
“แล้วจะให้กูทำยังไง? ให้แม่ไปขอเลยไหม!!” เดี๋ยว...คชารู้สึกว่าทอปปิคแม่งเริ่มแปลกๆ ละ ตอนแรกเขาจะหาเรื่องที่มันดิ้นข้ามเขต แล้วจะลงโทษมันสักหน่อย แล้วทำไมตอนนี้มันถึงกลายเป็นเรื่องกอดแล้วไม่รับผิดชอบวะ!
บ้าป่ะเฮ้ย!!
“ช่างแม่ม! อย่าให้มีคราวหน้าแล้วกันไม่งั้นกูถีบมึงตกเตียงจริงๆ ด้วย!”
คชาเป็นคนดีจะยอมอภัยให้สักครั้งก็ได้วะ! เขาชี้หน้าคาดโทษไอ้เต๋าที่มันยังดูเหมือนสติสตังกลับมาไม่ครบ...ไม่รู้เป็นบ้าอะไรของมัน!
เขาฉวยโอกาสไปอาบน้ำก่อน พอครบ 10 นาทีออกมา นึกว่าจะเจอไอ้เต๋านั่งจับเวลารอท่า แต่ดันไม่เห็นแม้แต่เงา คชางุนงงเล็กน้อยก่อนจะปัดเรื่องนั้นทิ้งแล้วจัดการตัวเองต่อจนเสร็จ พอเดินออกมาจากห้อง กลับได้กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูก
“มากินข้าว กูทำเผื่อมึงด้วย”
เมื่อคืนผีมันเข้าสิงไอ้เต๋ารึเปล่าวะ?
หน้าตาคชาคงสื่อว่าไม่ไว้ใจอย่างเห็นได้ชัด ไอ้หน้าขาวมันเลยเอ่ยปากบอก “แม่กูบอกให้กูดูแลมึงให้ดี เพราะมึงมันทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง นอกจากปากดีไปวันๆ” ประโยคหลังไอ้เต๋ามันคงเสริมเอง
“กูไม่กินของมึงหรอก!” คชาสะบัดหน้าใส่ข้าวผัดหอมๆ มีไข่ดาวยางมะตูมโปะข้างบนอย่างฝืนใจเล็กน้อย ได้ยินเสียง หึ ลอยมาตามลม
“ก็เรื่องของมึง ก็กูคิดแล้ว ว่ามึงอ่ะ...ป๊อด”
ฟังมันหยาม!
ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้นะเฮ้ย!!
คชาคว้าช้อนส้อมแล้วกระแทกตัวลงบนเก้าอี้ ดึงชามข้าวผัดมาตรงหน้าก่อนแบะปาก “ถ้าไม่อร่อยนะกูจะด่าจนมึงเอาไปเขียนเป็นเรียงความได้เลยคอยดู!”
ไอ้เต๋าหัวเราะออกมาเบาๆ มันน่าขำตรงไหนไม่ทราบ?
“เออๆ รีบๆ กิน กูไปอาบน้ำก่อนจะได้รีบไปมหาลัย”
“บอกกูทำไม จะไปก็ไปดิ่” ขอกวนตีนสักหน่อยเป็นสีสันชีวิต เต๋าทำหน้าเอือมๆ แต่ไม่ได้ตอกกลับอะไร เขาเลยตักข้าวผัดใส่ปาก พอกินคำแรก นิ่งไป ตักคำที่สอง ก็มีคำที่สาม หลังจากนั้นก็ฟาดเรียบจนหมดจาน
มันก็ไม่ได้อร่อยอะไรหรอกนะ คชาแค่หิวต่างหาก!
คอนโดที่เขาอยู่ค่อนข้างไกลจากถนนใหญ่ เวลาจะออกไปไหนมาไหนเลยต้องอาศัยรถไอ้เต๋า ทั้งแม่เขาและแม่มันกำชับอยู่หลาบรอบว่าให้ไปเรียนด้วยกัน เวลากลับก็กลับพร้อมกัน แต่ฝันไปเหอะ! แค่ไปเรียนด้วยกันอย่างเดียวก็เต็มกลืนแล้ว!
ไอ้เต๋าแม่งขับรถช้าหยั่งกับเต่าคลาน ให้หลานที่บ้านเขาปั่นจักรยานสามล้อยังแซงมันเลย! แถมมันยังไม่ยอมรับความจริงอีก พอเขาบ่นปุ๊บ ไอ้เต๋าก็สวนขวับ สุดท้ายพวกเขาก็ทะเลาะกันอีกรอบ ทะเลาะกันเพลินจนถึงหน้ามหาลัย เขาเลยหยุดด่าแล้วตะโกนลั่น
“จอดหน้ามหาลัยเนี่ยแหละ เดี๋ยวกูเดินเข้าไปเอง” คชาเอ่ยเสียงแข็ง เหลียวซ้ายแลขวาให้แน่ใจว่าไม่มีคนมองเข้ามาในรถ “จอดตรงนี้ๆ กูจะลงแล้ว”
“ลงทำไม เดี๋ยวกูเข้าไปส่งข้างใน” เอาความเป็นสุภาพบุรุษของมึงกองไว้ข้างๆ นั่นแหละ...ไม่รู้ไอ้เต๋ามันแกล้งไม่รู้จริงหรือกะกวนตีน เขาเลยมองมันเหยียดๆ แล้วเฉลยให้มันได้รู้สักหน่อยเป็นบุญกุศล
“ไม่จำเป็น กูไม่อยากให้คนเห็นว่ากูรู้จักกับมึง ปล่อยกูลงตรง....อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
จากรถที่ชะลอๆ จะจอด มันดันเหยียบคันเร่งเต็มแรง ไม่รู้ว่าแค้นสะสมที่โดนเขาด่าว่าขับช้าเหมือนทากรึเปล่า รถพุ่งปรี๊ดไปข้างหน้าก่อนมันจะหักพวงมาลัยตีโค้งเข้าไปในรั้วมหาลัย ตัวรถเหวี่ยงปัด คชาถลาหัวโขกกระจกข้าง
มึงคิดว่าตัวเองเป็นทาคุมิกำลังขับรถข้ามเขาอากินะเหรอเอรี้ยยยย!!!!!
ตอนนี้เป็นช่วงใกล้เข้าเรียน นักศึกษาอยู่กันเต็มมหาลัย แถมรถไอ้เต๋าฟิล์มมันก็ไม่ได้กันสายตาอะไรเลยสักนิด! เวลารถวิ่งผ่านคนก็มองกันให้พรึ่บ คชาเหงื่อแตกซิก ก่อนจะเลือกหนทางเดียวคือสไลด์ตัวลงจากเบาะนั่ง พยายามทุกทางให้หน้าไม่โผล่พ้นกระจก ไอ้เต๋ามองท่านั่งเขาด้วยรอยยิ้มกวนๆ ก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วหักเลี้ยวอีกครั้ง
อร๊ากกกกกกกก เข็ดขัดนิรภัยรัดคอกรูวววววว!!!!!
เขาเหวี่ยงเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงไปซุกอยู่ใต้เบาะ กลัวคนเห็นก็กลัว กลัวรถชนก็กลัว เวลาไอ้เต๋าเลี้ยวแต่ละทีหัวใจเขาลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม วันหลังเขาจะเชิญมันไปลงหลุมเดียวกับไอ้เจมส์ ขับรถได้สถุลพอกัน!
มันกะแกล้งเขาแน่ๆ ถึงได้ขับรถวนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวหักเลี้ยวเร็วๆ บ้างล่ะ เดี๋ยวเบรกแรงๆ บ้างล่ะ คชาหัวโขกคอนโซลหน้าจนความจำจะเสื่อมหมดแล้ว!
กว่ามันจะหยุดรถเขาก็แทบอ้วกพุ่งใส่เบาะ หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม แต่ที่สำคัญที่สุดคืออยากฆ่าคนเนี่ยแหละ! เขาเงยหน้ามองไอ้เต๋าที่ก้มมองเขาด้วยรอยยิ้ม
“เอ้า ถึงแล้ว จะลงหรือจะให้กูพาวนต่อ?” พอมันพูดจบ เขาก็รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นทันที ลนลานเปิดประตูเพราะกลัวมันจะพาเขาทัวร์นรกต่ออีกรอบ
แต่พอออกมายืนข้างนอกปุ๊บ คชาก็อยากจะมุดกลับเข้ารถปั๊บ! ไม่ได้พิศวาสอะไรหรอกนะ แต่ว่า...
ไอ้เต๋า!!! ใครบอกให้มึงมาส่งกูที่หน้าคณะคร้าบบบบบ!!!!!!!!
หน้าตึกคณะมีนักศึกษาอยู่กันให้พรึ่บ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนร่วมรุ่น คณะเดียวกัน พวกต่างคณะ ทุกคนต่างมองมาที่เขา...แล้วไล่ไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหลัง คชาเหงื่อแตก ตัวแข็งทื่อ อะไรมันก็ไม่แย่เท่ากับไอ้คนที่ควรจะไปผุดไปเกิดได้แล้วมันยังสิงสถิตไม่ไปไหน แถมยังลดกระจกลง แล้วตะโกนใส่ไฟเพิ่มเติมด้วยคำพูดที่ว่า
“ไปก่อนนะครับพี่คชา...แล้วผมจะมารับตอนเย็นนะครับ”
รับตอนเย็นพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แค่นี้มึงยังตกเป็นขี้ปากชาวบ้านไม่พอใช่ไหมไอ้ต๋าววววววว!!!!!!
TBC
ครุครุ คริคริ คชาเกรี้ยนเกรียนอ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกก >w< (หราาาาา)
ความคิดเห็น