คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fate chain 2.3 - My Red
Fate chain
แสงสว่างเลือนลางกระทบกับผ้าม่านสีควันบุหรี่ซึ่งปิดสนิท... เรียวปิดเปลือกตาลงด้วความอ่อนล้า ประสาทที่เครียดเขม็งเพิ่งมาผ่อนคลายขึ้นตอนรุ่งเช้า เด็กหนุ่มซุกกายใต้ผ้านวม ทั่วทั้งร่างกายร้องระงมอย่างทรมาน
เช้าแล้ว...แต่เขายังไม่ได้หลับเลยแม้แต่นิดเดียว
เหตุการณ์เมื่อคืนตามหลอกหลอนทุกครั้งที่หลับตา เรียวรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาจับใจ เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนกล้าหาญ...คิดว่าจะมีความกล้ากว่านี้ แต่เปล่า...
เขามันก็แค่คนขี้ขลาด! เพียงแค่โดนหมอนั่นบีบคอก็ตื่นกลัวและหวาดผวาตลอดคืน หลายครั้งที่อยากจะหลับ แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกครั้งเพราะไม่รู้ว่าคนที่อยู่บนเตียงจะนึกอยากฆ่าเขาขึ้นมาเมื่อไหร่
แถมยังมีเรื่อง...นัทซึมิ
นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยรู้จักกับผู้หญิงที่ชื่อนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียวไม่ปฏิเสธว่าเคยมีแฟนมาหลายคน บางคนอาจจะนับเป็นแค่คู่นอน...แต่นั่นก็ด้วยความเต็มใจทั้งสองฝ่าย เขาไม่เคยบังคับใจใคร หรือเขาจะทำให้ผู้หญิงท้องไม่มีพ่อ? ก็ไม่นี่ เขาป้องกันทุกครั้ง แล้วมันจะมีเรื่องอะไรที่เขาเคยทำผิดมากขาดนั้น
เขาไม่เคยขับรถชนใครเคยแต่รถล้ม...ที่สำคัญเขาไม่เคยความจำเสื่อมแน่ๆ เพราะงั้นต้องมีอะไรที่เขามองข้ามไป ทาคาซึกิ ทาคาโตะ คงไม่ว่างถึงขนาดกุเรื่องมาปรักปรำความผิดเขา แถมยังไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนั้นเลยสักนิด ดวงตาของหมอนั่น...
เพียงแค่คิดถึงท้องไส้ของเขาก็บิดเกลียดด้วยความหวาดกลัว ความเกลียดชัง...ความเกลียดที่ลึกล้ำไร้ก้นบึ้งเหมือนจะดึงเขาไปสู่ขุมนรกทั้งเป็นแบบที่อีกฝ่ายเคยลั่นวาจา
เขากลัว...กลัวจับใจ แต่ไม่มีวันที่เขาจะแสดงความอ่อนแอให้อีกคนเห็น แม้จะกลัวมากเท่าไหร่ก็ต้องฝังมันลงไปให้ลึก ทั้งที่ๆ กลัวและไม่มั่นใจ ทำไมเขาถึงขี้ขลาดแบบนี้ ขี้ขลาด...
เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จริงๆ
“ตื่นได้แล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำฉุดกระชากเด็กหนุ่มขึ้นมาจากห้วงภวังค์
เรียวสะดุ้งเฮือกขึ้นมานั่งตัวตรง เขาเขยิบหนีไปจนชิดกำแพง ดวงตาคมเรียวเบิกกว้าง สองมือยกขึ้นตั้งการ์ดป้องกันตัวเอง
ภาพนั้นทำให้ทาคาโตะยิ้มรับ...
“กลัวรึไง?”
“ไม่มีวัน!” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองใบหน้าเรียบนิ่งของฝ่ายตรงข้าม ผิวหน้าขาวสะอ้านมีรอยบวมแดงที่แก้มซ้ายจากฝีมือหมัดของเขาเมื่อวาน และนั่นเรียกความมั่นใจกลับคืนมาให้เด็กหนุ่มได้เล็กน้อย
ทาคาซึกิ ทาคาโตะ ไหวไหล่ก่อนจะก้มลงไปแกะสายจูงมาไว้ในมือ ดวงตาสีดำเป็นประกายวาวขึ้นนิดๆ ขณะมองกลับไปยังเรียวซึ่งจ้องเขม็งกลับมา
“ไม่ต้องหวาดระแวงขนาดนั้น...ฉันไม่ทำร้ายร่างกายนายแล้วถ้านายทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ”
เรียวแบะปาก ...ถ้าเขาเชื่อหมอนี่ก็ไม่ต้องเป็นคนแล้ว
เด็กหนุ่มมองตามอีกคนซึ่งเอื้อมไปหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม ทำให้โครงหน้าหล่อเหลาชั่วร้ายดูละมุนตาขึ้นมาราวกับเป็นคนละคน
“ไปกินข้าวกันดีกว่า”
โดยไม่รอคำตอบ ปลอกคอถูกกระชากดึงเบาๆ แต่รอยแผลจากเมื่อวานก็ทำให้ความเจ็บแสบแล่นไปถึงสมอง เขายันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล หงุดหงิดตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถต่อต้านอีกคนได้ดั่งใจคิด
ทาคาโตะพาเขามาที่ห้องทานอาหาร โต๊ะยาวขนาดหลายสิบคนนั่งมีอาหารจัดไว้เพียงมุมหนึ่ง กลิ่นหอมที่ลอยมาแตะจมูกไม่ได้ชวนให้เจริญอาหารขึ้นมาเลยสักนิด เพราะความกลัดกลุ้มมันเกาะกินหัวใจจนเขารู้สึกคลื่นไส้อยู่ตลอดเวลา
ทาคาซึกิ ทาคาโตะ เดินตรงไปยังหัวโต๊ะด้านหนึ่งที่มีเหล่าบรรดาคนรับใช้ยืนรายล้อม เขานั่งลง และเงยหน้ามองเรียวซึ่งจ้องกลับด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร
“นั่งสิ”
นั่ง? เรียวกวาดตาไปรอบตัว เห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งถูกดึงออกมาราวเชื้อเชิญ เขากำลังจะทรุดนั่ง แต่ก็ชะงักกลางคันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสถานะของเขาตอนนี้ไมใช่แขกหรืออะไรทั้งนั้น...ก็แค่สัตว์เลี้ยงของคุณชายจิตวิปริต!
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนพื้น นึกภาวนาในใจว่าไอ้บ้านี่มันคงจะไม่เอาอาหารหมามาให้เขากินหรอกนะ แต่ดูจากสภาพการณ์แล้วก็ไม่แน่...
“นั่งข้างบน...ที่เก้าอี้”
เสียงเปรยลอยๆ เรียกให้เด็กหนุ่มเงยขวับ เขาสบตากับทาคาซึกิ ทาคาโตะ แต่ก็เห็นว่าหมอนั่นยังนิ่ง...จึงกวาดตาไปรอบๆ เพราะไม่แน่ใจว่าพูดกับเขาแน่รึเปล่า
“ฉันพูดกับนายนั่นล่ะ วาคาบะ เรียว ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ ฉันหิวแล้ว”
เรียวกระพริบตา นั่งบนเก้าอี้? ดูใจดีจนน่าสงสัยว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ แต่แรงกระชากเบาๆ ที่ส่งผ่านมาตามสายจูงก็ทำให้เขาตัดสินใจทำตาม การอดอาหารประท้วงคงไม่ใช่เรื่องฉลาดเท่าไหร่ เขาต้องการพลังงานไว้เลี้ยงร่างกายและสมองที่ดูเหมือนตอนนี้จะตีบตันไปหมด
อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ เด็กหนุ่มเกือบจะกลั้นยิ้มไม่ได้เมื่อมันไม่ใช่อาหารสุนัขอย่างที่คาด กลับกัน มันคืออาหารเช้าที่ดูหรูหราไฮโซอย่างคาดไม่ถึง เขาลอบมองคนที่นั่งข้างๆ และพบว่าอาหารในจานของทั้งคู่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน
ความคิดบางอย่างแล่นวูบและทำให้ขนในกายลุกชัน มือที่ถือช้อนชะงักอยู่กลางอากาศ
...เมื่อวานก็เป็นแบบนี้ หลังการปฎิบัติต่อเขาเป็นอย่างดีคือนรกชัดๆ...
ความอยากอาหารที่มีน้อยอยู่แล้วบัดนี้หมดสิ้นไม่มีเหลือ เรียวระบายลมหายใจ เขาตัดใจจิ้มไส้กรอกเข้าปากอยู่ 2-3 คำ รสชาติมันก็อร่อยดี...แต่เขาอยากอาเจียนอย่างไรพิกล
“กินไม่ลงหรือไง”
ทาคาโตะถามผ่านหนังสือพิมพ์กรอบเช้า เด็กหนุ่มก้มลงมองอาหารเช้าในจานอีกคนที่แทบไม่พร่องลงไปเลยสักนิดก่อนจะขยับยิ้มหวาน
“กินเข้าไปเยอะๆ เถอะ...เดี๋ยวจะไม่มีแรงให้ฉันทรมานต่อวันนี้นะ”
เรียวเบิกตากว้างจนแทบถลน ส้อมหลุดจากมือกระแทกจานดังลั่นแต่เขาไม่สนใจ...ไม่สนใจเลยในเมื่อคำพูดของทาคาโตะดึงสติของเขาไปทั้งหมด
“มี...อะไรอีก แกทำอะไรกับแม่ฉันอีกงั้นเหรอ!?” น้ำเสียงของเขาแทบจะเป็นกระซิบ
ทาคาโตะพับหนังสือพิมพ์ก่อนจะส่งไปให้พ่อบ้านที่รอรับพลางยกกาแฟขึ้นจิบ “วันนี้...ไม่เกี่ยวกับแม่นายหรอก”
ฟังแล้ววางใจไม่ลงเลย... แต่อย่างน้อยก็เบาใจลงไปหน่อยหนึ่ง ถ้าไม่เกี่ยวกับแม่ โดนเฆี่ยนโดนกระทืบเขาก็รับได้ทั้งนั้น
ทาคาโตะแทบจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าที่กลับไปกับมาของอีกฝ่าย
“กินเข้าไปเยอะๆ ถ้านายตกใจจนเป็นลมก็หมดสนุกกันพอดีสิ”
“ไม่มีวันที่ฉันจะเป็นลม!” เรียวตอบห้วนๆ ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายกร้าว “ถ้าแกไม่เอาแม่ฉันมาขู่ ป่านนี้แกไม่ได้มานั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้หรอก!”
“งั้นเหรอ...” ทาคาโตะลากเสียงยาว อะไรบางอย่างนั้นเรียกให้โทสะคนฟังพลุ่งขึ้นจนใบหน้าแดงก่ำ
“ก็น่าลองนะ...ถ้าไม่เอาแม่มาขู่ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะทำอะไรได้นอกจากปากดีไปวันๆ”
“แก!!” เรียวลุกพรวด จ้องหน้าทาคาโตะเขม็ง เขาพยายามระงับความโกรธอย่างยากลำบากพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด
ใจเย็นๆ...ถ้าปล่อยให้ไปตามอารณ์ก็เข้าทางหมอนี่พอดี
“นั่นสินะ...” เรียวเปรยลอยๆ เขายกมุมกปากขึ้น ...จะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาด
“ตอนนี้สิ่งที่ฉันจะทำได้นอกจากปากดี... ก็คือต้องจำคนที่ชื่อ ‘นัทซึมิ’ ให้ได้...อยากรู้จริงว่าเขาเป็นอะไรกับนาย” เขาเสริมประโยคหลังเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของทาคาโตะเปลี่ยนสี
“ไม่จำเป็นที่นายต้องรู้!”
“ถ้าฉันไม่รู้อะไรสักอย่างแล้วจะรู้ได้ไงวะว่าเธอเป็นใคร? หรือว่าเป็นเมียแก”
“อย่ามาลบหลู่น้องสาวของฉัน!!” ทาคาโตะชะงัก เขากัดฟันกรอด
ดันเผลอหลุดปากบอก วาคาบะ เรียวไปจนได้! บ้าชิบ!
เรียวยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริงเป็นครั้งแรกหลังจากมาถึงบ้านหลังนี้ “น้องสาวแก...งั้นหรือนี่ งั้นก็ต้องเป็น ทาคาซึกิ นัทซึมิสินะ เอ... แต่ทำไมฉันนึกไม่ยักกะออก”
เหมือนพายุเข้า... และเรียวก็กลายเป็นตัวล่อพายุอย่างเต็มใจ เขาแค้น! ความแค้นที่อัดแน่นกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ถ้าไม่ได้ระบายออกไปบ้างเขาคงจะต้องเสียสติตามไอ้บ้านี่แน่ๆ ไม่มีวัน!!
“เอ...เดี๋ยวนะ หน้าตาจองหองแบบแกฉันว่าฉันคุ้นๆ ไมรู้ว่าใช่แฟนคนที่ 2 ตอนปีหนึ่ง หรือคนที่ 5 ตอนปี 3”
ปัง!!!
อีกฝ่ายตบโต๊ะดังลั่น ใบหน้านั้นบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์ ดวงตาสีดำสนิทลุกโชนราวกับอาบด้วยเปลวเพลิง
เรียวจ้องตอบอย่างไม่ลดละ รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าเมื่อแน่ชัดว่าพูดกระแทกใจดำของทาคาโตะเต็มเปา เขาอ้าปาก กำลังจะเสียดสีอีกสัก 2-3 ประโยคแต่ก็ต้องสำลักเมื่อคุณชายอารมณ์แปรปรวนกระชากปลอกคอเสียเต็มแรง เขาหน้าทิ่ม หากอีกคนไม่สนใจแม้แต่จะเหลียวกลับมามอง ทาคาโตะเดินลิ่วนำไปเบื้องหน้าพร้อมกับกระตุกสายจูงในมือด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว
“จะไปไหนวะ!”
คำถามของเขาที่คุณชายซึ่งอยู่เบื้องหน้าเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง เด็กหนุ่มฮึดฮัดด้วยความหงุดหงิด เขากัดริมฝีปากแน่น ตั้งใจจะวิ่งเข้าไปกระชากคอมันบ้างให้รู้ตัวว่าคนโดนลากเจ็บแค่ไหน!
แต่ความคิดของเด็กหนุ่มก็หยุดชะงักลงเมื่อทาคาโตะพาออกมาจนถึงประตูหน้า...
ภาพของสิ่งที่อยู่หลังบานประตูซึ่งเปิดอ้ากว้างพรากลมหายใจของเด็กหนุ่มไปจนหมด...เด็กหนุ่มสมองว่างเปล่า อ้าปากค้าง ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
“เป็นไง...เซอร์ไพรส์ไหม?” ทาคาโตะถามเสียงเยาะหยัน เขามองอากัปกิริยาของอีกคนอย่างพึงใจ
เรียวพูดไม่ออก ดวงตาสีน้ำตาลจ้องเขม็งไปยังมอเตอร์ไซค์คันงามเบื้องหน้า ตัวรถสีแดงสดสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าเป็นเงาวับ งดงาม...งดงามยิ่งกว่าคันไหนๆ ทั้งนั้น
เรดของเขา...ลูกชายสีแดงสุดหวง ลูกชายที่เขาเพิ่งขายเพื่อแลกกับเงินค่าโรงพยาบาลเมื่อวันก่อน!
“..แก” เรียวพูดได้เพียงกระซิบ ความหวาดกลัวพุ่งเข้าจับขั้วหัวใจเมื่อกวาดมองเห็นค้อนขนาดยักษ์วางตั้งไว้ข้างๆ ราวจงใจ เขาจินตนาการได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่อยากยอมรับ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง!!
“สวยดีนี่...สีแดงสด... ท่าทางนายจะชอบสีนี้จริงๆ” ทาคาโตะเดินเข้ามาประชิด นัยน์ตาสีดำสะท้อนภาพเรือนผมสีแดงสดของเขาดูราวกับสุมด้วยกองไฟ
“แต่รู้ไหม...ฉันเกลียดสีแดงมากที่สุด”
“แก...” เขายังคงพูดได้เพียงแค่นี้ ไม่ว่าจะพยายามรวบรวมสติมากเท่าไหร่หัวสมองก็ดูเหมือนช่องกลวงๆ ว่างเปล่า หมอนี่ทำแน่... เพื่อทรมานเขา หมอนี่จะต้องทำลายเรดแน่ๆ!!
ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากรอยยิ้มเคลือบยาพิษของคนตรงหน้า ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นตวัดกลับไปยังมอเตอร์ไซค์คันสวยก่อนจะเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ แต่เมื่อใกล้ถึงเด็กหนุ่มกลับเบี่ยงตัวหลบฉากออกไปแล้วเอื้อมคว้าค้อนเหล็กเสียแทน
เรียวหน้าซีดเผือด จ้องมองค้อนไม่วางตา ทาคาโตะลากมันมากับพื้น เสียงโลหะครูดไปกับซีเมนต์ชวนให้ท้องไส้ของเขาบิดเกลียวด้วยความหวาดผวา
ร่างสูงหยุดยืนนิ่ง บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งจนหายใจแทบไม่ออก... ทาคาโตะเฉย เรียวก็เฉย... กาลเวลาเคลื่อนผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกินในความรู้สึกของเรียว
เขาสะดุ้งเฮือกเมื่อโลหะเย็นเฉียบสัมผัสกับนิ้วมือ เด็กหนุ่มกลั้นหายใจ ก้มลงมองค้อนที่อยู่ในมือด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวจับใจ
“เรดของนาย...ทำลายมันซะ” เสียงกระซิบข้างหูเรียกให้หัวใจแทบหยุดเต้น
“ไม่!!!!” สติของเขาถูกกระชาก ภาพตรงหน้าขาวโพลนไปหมด การเคลื่อนไหวของเขาหลุดการควบคุมไปเสียแล้ว เขาไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่กันแน่ แต่เมื่อได้ยินคำสั่งว่าให้ทำลาย ค้อนที่ถูกยื่นมาก็ยกขึ้นก่อนจะฟาดไปยังทาคาโตะสุดแรง!
“คุณชาย!!!” เสียงกรีดร้องดังระงมไปหมด
เรียวมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อค้อนหลุดไปจากมือและแขนของเขาถูกจับไพล่หลัง
“คุณชาย เป็นอะไรรึเปล่าครับ” พ่อบ้านนากาโนะวิ่งไปประคองคุณชายซึ่งยืนจัดเสื้อผ้าด้วยอาการเรียบนิ่ง เค้าหน้านั้นยังคงสงบ ไม่บอกถึงอาการประหลาดใจแม้แต่นิดเดียว
“ฉันไม่เป็นอะไร พอจะรู้อยู่แล้วว่าหมอนั่นต้องทำแบบนี้”
“แก ไอ้สารเลว!!” เรียวดิ้นพล่าน พยายามจำลุดจากการควบคุมทุกวิถีทาง “แกมันชั่ว! หน้าด้าน! แกมันไม่ใช่คน!”
“ถ้าที่ฉันทำไม่ใช่คน...สิ่งที่นายทำก็ไม่ใช่เหมือนกัน” ทาคาเปรยขณะก้มลงหยินคอนที่ถูกกระชากบนพื้นขึ้นมาถือไว้ เมื่อครู่เด็กหนุ่มก้มหลบได้ทันหวุดหวิด โชคดีที่เขาเดาทาง วาคาบะ เรียวได้ถูก หมอนั่นจะต้องฟาดมาแน่ เพราะเจ้าตัวไม่ใช่คนที่จะยอมทำตามคำสั่งใครง่ายๆ เป็นหมาป่าที่ไม่มีวันเชื่อง ไม่ว่าจะทารุณหรือดีด้วยแค่ไหนก็ไม่มีวัน...
แต่เขาไม่ได้ต้องการให้หมาป่าตัวนี้เชื่อง...เขาต้องการทำลายมันต่างหาก
ทาคาโตะยกขาขึ้นถีบมอเตอร์ไซค์ให้ลงไปนอนกับพื้น นัยน์ตาสีดำจ้องตัวถัง ความเกลียดชังพุ่งเข้าจับขั้วหัวใจเมื่อนึกย้อนถึงภาพในอดีต
จะไม่มีอีกแล้วนัทซึมิ มอเตอร์ไซค์ที่เธอเคยรักมันนักหนา!
เปรี้ยง!!!!!
“ไม่!!!!!!!!!!”
เรียวกรีดร้อง เขาตะโกนด่า สาปแช่ง ขอร้องทาคาโตะจนเสียงแหบแต่ค้อนที่ระดมฟาดกลับไม่ยอมหยุด
...เด็กหนุ่มรู้สึกปวดหัวใจ อะไรบางอย่างบีบรัดหัวใจของเขาจนกลายเป็นก้อนเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยดวงตาพร่าเลือน น้ำตาเอ่อคลอดวงตาทั้งสองข้าง ทั้งจากความเสียใจและความแค้นที่หาทางระบายออกไม่ได้
ในชั่วโมงที่แสนแลวร้าย สิ่งที่เป็นพลังให้เขาคือความเกลียดชังที่กลั่นออกมาจากขั้วหัวใจ เขาเกลียด ไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้ หมอนี่ทำลายทุกอย่าง! ทำลายชีวิตของเขา!
“เกลียดฉันมากใช่ไหม?” น้ำเสียงทุ้มนั่นเอ่ยถามเมื่อสิ้นสุดการทำลายล้างอันแสนทรมาน ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นนิ่งเรียบ จ้องลึกเข้ามาในดวงตาซึ่งน้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้วด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
“อย่าให้ถึงทีของฉันบ้าง ทาคาซึกิ ทาคาโตะ...” ใบหน้าของเรียวถูกรั้งให้เชิดขึ้น ปลอกคอสีดำถูกกระชาก ร่างทั้งร่างแนบประชิดอยู่กับทาคาโตะ รู้สึกได้ถึงลมหายใจระอุร้อนและดวงตาสีดำคมปลาบ
เรียวไม่หลบตา เด็กหนุ่มกัดกรามแน่น ความเคียดแค้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ให้พลังแก่เขาอยู่ในตอนนี้...
ทาคาโตะเปรยยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงต่ำจนปลายจมูกสัมผัสกัน พลางเอ่ย...
“มันจะไม่มีวันนั้นอีกต่อไปแล้ววาคาบะ เรียว...ถ้าอยากจะแก้แค้นฉันนักคงจะได้แค่ในความฝันหรือในนรกเท่านั้น!”
TBC^^
ในที่สุดก็จบตอน 2 (แหง่ก) ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วค่ะ ซ้อมแสตนท์+เล่นเกมส์หลั่นล้าจนไม่ได้มาแต่งนิยายเลย(ฮา)
แต่เพราะรักทาคาโตะคุงจึงรีบมาปั่นๆๆๆๆๆ ผลปรากฏคือ โฮกกกกกกกกกกกก เขา โฮกกกกกกกกกกก โฮกกกกกกก ทาคาโตะ โฮกกกกกกกก เรียว แค่แตะนิดแตะหน่อยของู่นี้ทำไมมันถึงได้เร้าใจยิ่งกว่าอ่านเรทก็ไม่รู้
แต่งแล้วลงไปแดดิ้นด้วยความอิ๊อ๊างงงงง ทำไมโรคจิตแบบนี้ ชอบบบบบบบ
เรื่องนี้นี่พล็อตกลวงอีกแล้วค่ะ มีต้น มีท้าย ตรงกลางว่างเปล่ามากๆ มันจะรักกันยังไง จะซาดิสม์อีกแค่ไหน ที่สำคัญ จะเรทตอนไหน? (ฮ่าๆๆๆ)
คนอ่านทำใจก่อนนะคะ ว่าเรื่องนี้มันบีบคั้นเหลือใจ บางที...นายเอกอาจจะไม่ได้เสร็จแค่พระเอกก็ได้(เพราะพระเอกเลวเหลือเกิน)
หลายท่านตั้งข้อสังเกตว่า หรือว่าพระเอกจะเข้าใจเรื่องผิดไป? เอ...ก็มีสิทธิ์(มั้ง?) แต่ว่า ขอย้ำอีกทีว่าเขาชื่อ ทาคาซึกิ ทาคาโตะ ไม่ใช่ คุณหฤษ (กร้ากๆๆๆๆๆ) แล้วน้องเยวก็มิใช่ โสรยาแต่อย่างใด ยังย้ำคำเดิมว่าพระเอกเราเป็นแค่มือใหม่หัดโหด แต่นายเอกเขาเลวจริงนับเป็นวินาทีมาตั้งนานแล้ว ถึงกับทำครอบครัวพระเอกพังพินาศ เอ หรือจะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ?
อันนี้ต้องลุ้นค่ะ สปอยนิดว่าเราจะให้คนอ่านสงสารนายเอกถึงขั้นสุดยอด แล้วก็จะโกยคะแนนกลับมาให้พระเอกกันแบบตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้คือเขาร้ากกกก ทาคาโตะคุงงงงงงงง น่าร้ากกกกกก
ตอนหน้าห้ามพลาด...นายเอกเราจะเริ่มแก้แค้นกลับ ทำได้อย่างไร สำเร็จหรือไม่ ไปติดตามกันไม่นานเกินรอ(ถ้เม้นท์เยอะ^^)
ความคิดเห็น