คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ช่องว่างที่ 3
TITLE : ไม่มีตรงกลาง...ระหว่างเรา
AUTHOR : nanda_ray
LEADING : TaoKacha สวนด.
NOTE : ฟิคสั้นที่แอบยาว เกิดจากการเวิ่นเพลง ไม่มีตรงกลาง อย่ากระนั้นเลย อิ๊บมาทั้งชื่อและเพลง -*-
“คุณชาย จะเขี่ยโจ๊กอีกนานแค่ไหน มหาลัยจะไปมั้ย?” คชาจิกตามองเพื่อนรักตั้งแต่เด็กที่นั่งเหม่อลอย คนโจ๊กในชามเป็นวงกลมมาเกือบ 10 นาที เต๋าเหมือนจะไม่ได้ยิน ชายหนุ่มตักโจ๊กเข้าปาก แต่เหมือนเนื้อโจ๊กจะหกลงชามไปหมดสิ่งที่เข้าปากได้จริงๆ เลยมีแต่ช้อนเปล่าๆ
“เต๋า...” เสียงเริ่มเย็น บรรยากาศเริ่มมาคุ หากสายตาของเต๋ายังคงเหม่อลอย...เกือบเหมือนคนเมายา คชาคิดในใจ
“เต๋าเอ๋อ ถ้าไม่ลุกจะไปแล้วนะ นับ 1....2........” คชาใช้ไม้ตาย...ที่ดูเหมือนเต๋าจะยังคงไม่ได้ยิน “.....”
ผลั๊วะ!!!
“โอ๊ย!!” เต๋าร้องลั่นเมื่อโดนตบกะโหลกเปรี้ยงใหญ่ พอเงยหน้ามองผู้ประสงค์ร้าย ก็เห็นหน้าตาหงุดหงิดของคชาก่อนเป็นอันดับแรก “ตีเต๋าทำไมเนี่ยชา?”
“ต้องถามเต๋าดิ่ว่าเป็นอะไร? นั่งคนโจ๊กมาตั้งนาน กินก็ไม่กิน มหาลัยจะไปมั้ย? ถ้าไม่ไปจะได้ไปก่อน?”
“ไปดิ่ๆ ขอโทษที พอดี...” เต๋าเว้นช่วง แล้วยิ้มเก้อๆ “พอดีเรามีเรื่องคิดมากไปหน่อยเลยเหม่อๆ น่ะ ชาอย่าสนใจเลย”
“คิดมากเรื่องไร? มีอะไรปรึกษาเราได้นะเต๋า” น้ำเสียงของคชาอ่อนลง ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นมองสำรวจใบหน้าของเขาอย่างอาทร สายตานั้นมันทำให้หน้าของเต๋าร้อนวูบ รีบผุดลุกขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่า กระแอมกระไอเรียกสติของตัวเองอยู่ 2-3 ที
“ป...ไปเรียนกันเหอะชา! เดี๋ยวสายนะ!”
แล้วเขาก็รีบร้อนเดินไปทันที ได้ยินเสียงคชาสบถพึมพำไล่หลังก่อนจะรีบเร่งฝีเท้ามาให้ทัน “บทจะไปก็ไป ไม่มีรอกันเลยนะ” คชาบ่นไม่จริงจังนัก ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
เต๋าเริ่มทำตัวเป็นปกติสำเร็จเมื่อขึ้นรถไฟฟ้า อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น...แม้จะมีอาการประหม่าบ้างประปราย แต่อย่างน้อยอาการก็ยังไม่ออกมากจนคชาสังเกตเห็น
เมื่อคืนเต๋านอนไม่หลับ... เขานอนคิดมากทั้งคืน คิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ได้คำตอบว่า เขา...ไม่ได้คิดกับคชาแบบเพื่อน อาจจะไม่เคยคิดแบบเพื่อนมาตั้งแต่แรก หรือความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจนัก เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาอยู่ด้วยกันกับคชามาตลอด เขาเคยมีแฟนมามากมายแต่คชาไม่เคยมีใครเลย หมอนั่นมักอยู่กับเขาเสมอ เพราะความใกล้ชิด...ทำให้เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าเขาคิดกับคชาแบบนั้น
จนขึ้นมหาลัย เมื่อคชามีคนมาจีบ เต๋า ‘หวง’ แต่เขาไม่กล้ายอมรับว่าในความหวง และ ‘ห่วง’ มันรวมกันจนกลายเป็น ‘หึง’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกของเต๋าไม่เคยเปลี่ยนแปลง...หรือมันก็อาจเปลี่ยนไปในตอนที่เขาไม่รู้ตัว เพราะตอนนี้ที่เขารู้ตัวว่าชอบคชา ความรู้สึกเขาก็ยังเหมือนเดิม ยังเป็น ‘ห่วง’ เป็นใยเหมือนตอนคชาอยู่ประถม ...ยัง ‘หวง’ เหมือนตอนมัธยมที่คชาไปกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นในห้อง และสรุปได้ว่า ...เขาคงตกอยู่ใน ‘ห้วง’ รักของคชามานานแล้ว
“คชา อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงนรกดังขึ้นทันทีที่ย่างเท้าก้าวแรกเข้าประตูมหาลัย
เต๋าเบรกเอี๊ยด! รีบหันขวับไปมองต้นเสียงก็เห็นหน้าศัตรูหัวใจ ไอ้หนุ่มผมยาวสุดเซอร์ที่ส่งยิ้มหวานหยดให้กับคชาซึ่งเดินมาข้างเขา
คชาหยุดฝีเท้าแล้วส่งยิ้มตอบกลับ “อรุณสวัสดิ์อ้น”
“กินข้าวยังครับ?”
“กินแล้ว ขอบคุณมากที่เป็นห่วง”
ไอ้บรรยากาศสีชมพูวิ้งๆ นี่มันอะไร? “อะแฮ่มๆ” เต๋ากระแอมกระไอขัดจังหวะ อ้นเพียงเหลือบมองเขายิ้มๆ ในขณะที่คชาทำเหมือนไม่ได้ยิน
“งั้นเราเดินไปห้องเรียนด้วยกันนะ อีก 10 นาทีก็เข้าเรียนแล้ว” อ้นยังคงพูดต่อ
“แค่ก แค่ก อะแฮ่ม” เต๋าทำเหมือนคนติดคอ ไอไปถลึงตาใส่อ้นไป
“ก็ได้สิ...เต๋า” คชาปรายตามองมา เต๋ารีบหยุดไอแล้วส่งยิ้มให้ “เราไปเรียนก่อนนะ เจอกันตอนกลางวัน”
อ้าว....เฮ้ย!! ทิ้งกันงี้เลยเหรอ!
“เดี๋ยวเต๋าไปส่ง” เขารีบออกตัว เห็นคชาเลิ่กคิ้ว ก็รีบยิ้มเอาใจไว้ก่อน
“เต๋าไม่ต้องห่วง ไปกับเราคชาไม่หลงหรอก แล้วคณะเต๋าก็อยู่อีกฝากของมหาลัยด้วย ลำบากเปล่าๆ” แน่นอน...ไอ้เสียงนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากอ้น หมอนั่นขับไล่ไสส่งเต๋าด้วยรอยยิ้ม
เต๋าอยากบอกว่าไม่ลำบากอะไรเลย! กูเต็มใจครับ! ...แถมยิ่งถ้าปล่อยให้ไปกันสองคนกูยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่! แต่เขาก็ได้แต่คิด พูดออกไปได้ที่ไหน...
“เต๋าไปเรียนเหอะ เจอกันตอนกลางวัน บายยย” คชาโบกมือไล่ เต๋าเลยฝืนใจโบกมือบ๊าย บาย ด้วยน้ำตาที่ทำลักหัวใจ ฮืออออออออ
ภาษาไทยวันละคำวันนี้เต๋าขอเสนอการผันวรรณยุกต์สุดเจ็บปวด ฮวง ห่วง ห้วง ห๊วง หวง! อร๊ากกกกก หงุดหงิดมาก!!!
*************
“ไอ้เต๋า มึงจะยุกยิกอีกนานไหม?” เจมส์จิ๊ปากอย่างรำคาญใจ นั่งมองเพื่อนรักร่วมคณะที่ทำท่าลุกลี้ลุกลน มองนาฬิกาทุก 5 นาทีตั้งแต่ต้นคาบ ไม่มีสมาธิเรียนไม่พอยังทำคนข้างๆ อย่างเขาเสียสมาธิไปด้วย “ถ้ากังวลขนาดนั้น คราวหน้ามึงก็ไปนั่งเรียนกับคชาซะเลยสิ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวคชาด่า” เต๋าถอนใจเฮือก ก่อนขยี้ผมอย่างหงุดหงิด “กูควรไปรับคชาที่คณะหรือรอที่โรงอาหารดี? อย่างไหนไวกว่าวะ?”
นั่นไง...มาอีกแล้ว เจมส์ฟังคำถามนี้มา...233 รอบแล้ว น่ารำคาญชะมัดยาด “ก็บอกมึงแล้วว่ารอที่โรงอาหารไวกว่า คณะเขาอยู่คนละมุมโลกนะโว้ย เสียเวลาตายห่า”
“จริงเหรอวะ?” โหยยยยย เจมส์อยากให้สาวๆ แฟนคลับไอ้เต๋ามาเห็นสภาพมันตอนนี้จริงๆ เลย! ไอ้ผู้ชายไม่มั่นใจ ขี้กังวล ขี้บ่น น่ารำคาญคนนี้นี่แม่งต้องเป็นเศรษฐพงษ์ พียงพอตัวปลอมแหงมๆ!!
“กูว่าถ้ามึงอยากไปรับเขาที่คณะ ก็ไม่ต้องมาทำเป็นถามกูให้เสียเวลา” เจมส์ทิ้งดินสอในมือ ไหนๆ ก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะไอ้คนข้างตัวมันถามเขายิกๆ จนไม่มีสมาธิแล้ว คุยกับแม่งเป็นจริงเป็นจังไปเลย “ไอ้เต๋า...บอกกูมาตรงๆ เหอะว่ามึงชอบคชา เพราะอาการของมึงแถวบ้านกูแม่งเรียกหึงเข้าตา ให้เด็กอนุบาลมาดูยังรู้เลย!”
“เฮ้ย! เปล่า! มึงเอาอะไรมาพู๊ด!” เต๋าตอบรัวๆ แต่กลับกวาดสายตาเลิ่กลั่กแบบคนมีชนักติดหลัง “กูคิดกับคชาแค่เพื่อน”
เพื่อนมากกกกกกก!!!
เจมส์กลอกตาอย่างหงุดหงิด ทำไมเขาจะไม่รู้...ก็ในเมื่อเขา ต้น คชา เต๋า เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม พอขึ้นมหาลัยก็บังเอิญอยู่คณะเดียวกัน ไอ้ท่าทางหวงเพื่อนออกนอกหน้าของไอ้เต๋านี่ เขากับต้นสรุปชี้ชัดมาตั้งแต่มัธยมแล้วว่ามันชอบคชา เพียงแต่วางฟอร์มปากแข็ง มีอย่างที่ไหน แฟนมันถามโต้งๆ ว่าระหว่างคชากับเธอเต๋าจะเลือกใคร ไอ้ห่านี่เสือกตอบคชาเต็มปากเต็มคำ แถมยังตีหน้ามึนบอกว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมาเป็นสิบปีต้องสำคัญกว่าผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักอยู่แล้ว เล่นเอาเขากับต้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ส่วนคชา...อันนี้บอกตรงๆ ว่าเจมส์ดูไม่ออกว่าคชาคิดยังไง คชาเป็นผู้ชายนิ่งๆ มีโลกส่วนตัวสูง ค่อนข้างเข้าถึงยาก แต่ต้นเคยบอกกับเขาอย่างมั่นใจว่า...คชาชอบเต๋า...แต่เจมส์ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ดี เพราะขนาดตอนนี้ที่ไอ้เต๋ามันเทไพ่หมดหน้าตัก แบไต๋จนหมดไม่มีอะไรเหลือ อาการฟ้องโต้งๆ ว่าชอบคชา แต่ตัวคชากลับยังดูปกติเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน คนอะไรอ่านยากชะมัด
“กูไปแล้วนะ” ออดเพิ่งดัง อาจารย์ยังไม่ทันบอกเลิกคลาส ไอ้เต๋าที่เก็บกระเป๋ารอท่าก็พุ่งตัวออกจากห้องไวปานวอก อาจารย์มองไม่ทันด้วยซ้ำว่าใครที่ออกไป เล่นเอาเขาทั้งขำทั้งฉุน
เออนะ...ปากก็บอกว่าเพื่อน แต่การกระทำนี่ใช่ม๊าก!! เพื่อนมากๆ เลยมึง!
“ฮัลโหลต้น” เขาโทรรายงานเพื่อนรักต่างคณะทันทีที่โดนปล่อยออกมาจากห้องเรียน วันนี้ต้นมีเรียนบ่าย เขาเลยบอกให้ต้นไปรออยู่ที่คณะคชาช่วยกันท่าก่อน แต่เขาไม่บอกไอ้เต๋าหรอก หมั่นไส้มัน! “ทางคชาเลิกยัง?”
//เลิกแล้ว กำลังเดินไปโรงอาหารอยู่//
“แล้วไอ้เต๋ามันโทรหาชายัง?”
//โทรมาตั้งแต่นาทีก่อน อ้าว...แล้วนี่เจมส์ไม่ได้อยู่กับเต๋าเหรอ?//
“เปล่า อาจารย์เพิ่งปล่อย แต่ไอ้เต๋ามันวิ่งออกไปตั้งแต่กริ่งดังแล้ว” เขาหัวเราะ และได้ยินเสียงหัวเราะตอบรับมาจากอีกฝากสายโทรศัพท์เช่นเดียวกัน “โอเค งั้นเจอกันที่โรงอาหารนะต้น บาย”
เจมส์กดตัดสายแล้วเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ไม่รีบร้อนไปทางโรงอาหาร จริงๆ แล้วเขาพอรู้อะไรมาบ้าง...อะไรบางอย่างที่ไอ้เต๋าไม่รู้ แต่เรื่องอะไรเจมส์จะบอก....เพราะขืนบอกไป คงไม่ได้เห็นอะไรสนุกๆ อย่างเช่นไอ้เต๋าที่ตาลีตาเหลือกกันท่าสุดชีวิตทั้งที่ปากบอกชาวบ้านปาวๆ ว่าเพื่อนกัน
เฮ้อ...ไว้จบเรื่องเขาจะให้ไอ้เต๋าเอาขนมมาสังเวย อาจจะรวมถึงคชาด้วย ในฐานะพ่อสื่อสุดหล่อที่ทำให้เพื่อนลงเอยกัน อิอิ
ด้วยความที่แทบจะวิ่งมาโรงอาหาร เต๋าเลยถึงสถานที่นัดหมายคนแรก เขารีบโทรรายงานคชา ก็ได้รับคำสั่งว่าให้นั่งจองที่ก่อน เขาเลยเลือกโต๊ะว่างๆ มุมโรงอาหาร ก่อนจะนั่งรออย่างว่าง่าย
ประมาณไม่กี่นาทีเขาก็เห็นร่างเล็กคุ้นตาเดินเข้ามาในโรงอาหาร แต่ไม่ได้มาเดี่ยวๆ...ยังมีต้นที่ไม่รู้มาด้วยกันได้ไง กับไอ้อ้นที่ไม่รู้ใครเชิญให้มา ทำตัวปานสัมภเวสีเกาะหลังคชาไม่มีผิด!
“แล้วเจมส์ล่ะ?” คชาถามทันทีที่เห็นเขานั่งหัวโด่อยู่คนเดียว
“ไปขี้!” เขาตอบเสียงหงุดหงิด แล้วยิ่งหน้าบูดหนักเมื่อเห็นอ้นนั่งแปะข้างๆ คชา แถมยังนั่งซะใกล้ ทั้งที่ที่ว่างก็เหลืออีกบานเบอะ
พวกเขาลุกเดินไปซื้ออาหารพร้อมกันโดยทิ้งกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เต๋าพยายามทุกทางที่จะกันคชาออกจากอ้น ไม่ว่าจะไปซื้อข้าว(เขาก็ดันอ้นไม่ให้ต่อแถวต่อจากคชา) ซื้อน้ำ(เขาก็แย่งน้ำที่คชาซื้อมาถือเอง) จนกลับไปที่โต๊ะ พอคชานั่งปุ๊บ เต๋าก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างคชา...ตรงกลางระหว่างอ้นกับคชานั่นล่ะ
“เต๋า...มานั่งเบียดทำไมเนี่ย?” คชามองหน้าเขาด้วยท่าทางงงๆ เต๋าเลยตีมึนตอบ
“ก็อยากนั่งข้างชา...” เล่นเอาต้นสำลักน้ำ และเจมส์ที่เพิ่งเดินมาถึงส่งสีหน้าสะอิดสะเอียนให้เขา
“ไม่เป็นไร เรานั่งฝั่งตรงข้ามคชาก็ได้” อ้นยกจานเตรียมย้ายที่ เต๋าก็รีบเงยหน้าส่งซิกแนลให้หมีเจมส์แล้วบุ้ยใบ้ไปที่นั่งฝั่งตรงข้ามคชา หมีมันเลยนั่งตรงข้ามคชาอย่างรู้งาน เล่นเอาเต๋ายิ้มไม่หุบ
“เต๋ายิ้มไร?” คชาถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“เปล่านี่” เขาตอบ แม้จะยิ้มไม่หุบ “แล้วชายิ้มไร?”
“ก็เปล่านี่...” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตักข้าวเข้าปาก เห็นแบบนั้นเต๋าเลยกินข้าวด้วยเหมือนกัน
พอจบมื้ออาหารอันแสนวุ่นวาย พวกเขาก็นั่งคุยกันต่อสักพัก วันนี้เต๋าไม่มีเรียนตอนบ่าย แต่คชามีเรียนต่อ แถมยังเป็นคาบเรียนที่คชาเรียนห้องเดียวกับอ้น ทำให้เต๋ารู้สึกร้อนรนบอกไม่ถูก
“งั้นเดี๋ยวเต๋าเข้าไปเรียนกับชาด้วยแล้วกัน” เขาเสนอความคิดเห็น ที่คชามองหน้าเขานิ่งๆ เล่นเอาคนเผลอพูดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนโดนจับผิด
ชายังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงมือถือเต๋าก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน พอเต๋าหยิบมามองชื่อคนโทรเข้า ก็เห็นว่าเป็นน้องสาวข้างบ้านที่โทรเข้ามา...
“ว่าไงยูกิ” พอเขาพูดไปแบบนี้ รอบโต๊ะก็พลันเงียบเสียงลง...ทำไมวะ?
//พี่เต๋า บ่ายนี้มีเรียนป่าวคะ?//
“ไม่มีนะ ทำไมเหรอ?” พอตอบจบ เขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าพลาดไปแล้ว...
//ดีจัง! กิว่าจะขอร้องให้พี่เต๋ามาช่วยสอนพิเศษหน่อย พอดีพรุ่งนี้กิมีสอบย่อย แต่ยังไม่รู้เรื่องเลย พี่เต๋าสอนกิหน่อยนะคะ//
“เอ่อ...”
//นะคะ นะคะ น้าาาาา พี่เต๋า กิขอร้อง//
เต๋าเหงื่อตก เหลือบมองคชาที่ก้มหน้าดูดน้ำแล้วสองจิตสองใจ “ค่ำๆ ได้ไหม คือพี่...เอ่อ...”
//พี่เต๋าไม่ว่างเหรอคะ//
“ก็ไม่เชิง” เต๋าเริ่มจนแต้ม ในเมื่อพี่ชายของยูกินั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ขืนเขาปฏิเสธคำขอร้องของน้องสาวด้วยเหตุผลงี่เง่าไร้สาระคงจะไม่ดีเท่าไหร่...
//งั้นพี่เต๋ามาสอนกินะ นะคะ กิไหว้ก็ได้ นะๆๆๆๆ//
“ก็ได้ครับ” เสียงเฮลั่นผ่านมาจากอีกฝากสาย เต๋าถอนหายใจเฮือก เอ่ยล่ำลาอีกประโยคแล้วกดวางสาย ต้นเห็นแบบนั้นก็รีบถามทันที
“กิมีอะไรเหรอ?”
“น้องเขาขอให้กลับบ้านไปช่วยติวหนังสือ...”
“ติวหนังสือ?” คชาถามเสียงสูง เต๋าพยักหน้าหงึก
“เห็นว่าพรุ่งนี้มีสอบย่อย...” คชาลากเสียง อืมมม ยาวๆ อย่างมีลับลมคมใน เล่นเอาเต๋างงหนัก
“แล้วตกลงเต๋าจะไม่เข้าไปเรียนกับคชาแล้วใช่ไหม?” พอเจอคำถามนี้เข้าไป เต๋าก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาขาดน้ำ สภาพคงดูน่าสมเพชเบาๆ ไอ้เจมส์ถึงได้หัวเราะลั่น
“คือ...” เอาไงดีวะไอ้เต๋า รับปากยูกิไปแล้ว แต่ใครจะไปกันท่าอ้น...หรือจะวานไอ้เจมส์? “เอ่อ...ก็ โทษทีคชา เราคงต้องกลับไปสอนยูกิ ขอโทษจริงๆ นะ”
คชานิ่งไปเลย... นิ่งจนเขาใจเสีย บรรยากาศมาคุกะทันหัน คนในโต๊ะได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ให้กันมีแต่ไอ้อ้นคนเดียวที่ยังยิ้มเฉย ไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
“งั้นกลับด้วย”
หา?!
“อะไรนะคชา?” เขาถามอย่างงุนงง คชายิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัวลงหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่า
“หูตึงเหรอเต๋าเอ๋อ บอกว่าจะกลับด้วยไง นั่งเอ๋อไรอยู่ ลุกดิ่”
“แล้วชาไม่เรียนเหรอ?” เต๋าถามมึนๆ คนขยันเรียนแบบคชาเนี่ยนะจะโดดเรียน? วันนี้พายุจะเข้ารึไงเนี่ย?
“ขี้เกียจ” คชาตอบสั้นๆ ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติม้าก มาก “ถ้าไม่ไปชาไปแล้วนะ”
“เฮ้ย ไปดิ่ชา! รอด้วย!” เต๋าขี้เกียจจะคิดหาคำตอบ เขารีบคว้าเป้แล้วเดินตามคชาออกไปทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมามองหน้าอ้น พร้อมกับยักคิ้วให้ด้วยท่าทางของผู้ชนะ
ดูเหมือนวันนี้น่าจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น...อย่างน้อยเรื่องแรกก็เป็นเรื่องที่คชาสลัดไอ้อ้นทิ้งเนี่ยแหละ แต่ว่า... เต๋าเป็นคนหล่อจิตใจดีไม่ควรทับถมคนแพ้สินะ แต่... อุ๊บส์! ขอหัวเราะในใจคงไม่ผิดสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ คิดจะเป็นศัตรูกับเศรษฐพงษ์ เพียงพอ ช้าไปล้านปีแสงว้อยยย ไอ้หนุ่มผมยาว!!
TBC
น่าจะ 5 ตอนจบ-*-(น่าจะตลอด) ตอนนี้เหมือนไม่ีอะไร ปูพื้นไปตอนหน้า หุหุ
ความคิดเห็น