คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ช่องว่างที่ 2
TITLE : ไม่มีตรงกลาง...ระหว่างใจ
AUTHOR : nanda_ray
LEADING : TaoKacha สวนด.
NOTE : ฟิคสั้นที่แอบยาว เกิดจากการเวิ่นเพลง ไม่มีตรงกลาง อย่ากระนั้นเลย อิ๊บมาทั้งชื่อและเพลง -*-
เต๋าทิ้งตัวลงบนเตียงหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ความเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งวันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอ่อนล้าไปทั้งตัว หนังตาหนักอึ้ง ความอ่อนนุ่มและสัมผัสจากหมอนที่คุ้นเคยกระตุ้นให้ความง่วงเหงาจู่โจมอย่างรวดเร็ว ช่วงที่เขากำลังเคลิ้มๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่น หูก็แว่วเสียงก้อกแก้กจากแถวหน้าต่าง
เขางัวเงียเงยหัวขึ้นจากหมอนแล้วมองไปทางระเบียง...เห็นเงาดำๆ จากนอกหน้าต่างถึงกับสะดุ้งโหยง แต่พอมองให้ชัดอีกที...
“ตื่นแล้วก็มาเปิดให้หน่อย” คชาเอาหน้าแนบกระจกแล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ สงสัยคงกำลังฮาท่าตกใจของเขา
เต๋าเอามือลูบหน้าแก้เก้อแล้วรีบกุลีกุจอไปที่ระเบียงก่อนจะปลดล็อคให้ “โทษที สงสัยแม่ล็อคตอนเข้ามาทำความสะอาด”
คชาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หมุนตัวไปปิดกระจกบานเลื่อนให้เสร็จสรรพ
เหมือนที่เต๋าเคยเล่าไปแล้ว เขากับคชาอยู่บ้านติดกัน และบังเอิญที่ห้องของพวกเขาก็อยู่ติดกันอีก แถมระยะห่างระหว่างระเบียงห้องสองห้องเพียงแค่ 20 เซนติเมตร ดังนั้นเวลาพวกเขาจะข้ามไปหากันก็มักจะปีนข้ามระเบียงมาโดยตรงเพราะทั้งไวและสะดวกกว่า จึงเป็นอันรู้กันว่าห้ามล็อคประตูตรงระเบียง
“ทำแผลยังเต๋า?” คชาตวัดมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้านิ่งๆ หยุดอยู่ยังรอยแผลทั่วร่างกาย
อืม...ลืม...
เต๋าไม่ได้ตอบแต่ยิ้มแหยๆ เพราะคชาคงรู้คำตอบดีอยู่แล้ว เจ้าตัวถึงได้ข้ามระเบียงมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล “เต๋าเอ๋อเอ๊ย!” พูดแล้วก็บุ้ยใบ้ให้เขาไปนั่งบนเตียง ส่วนตัวเองก็ทรุดลงข้างๆ แล้วชี้ไปที่เข่าของเขาก่อน
ชายหนุ่มยกเข่าชันขึ้นอย่างรู้งาน เบิกตานิดหนึ่งเมื่อเห็นคชาเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์จนชุ่ม หน้านิ่งๆ ดูสะใจพิกลตอนเตรียมจะโปะมันลงบนแผลเขา
“ชา...อย่าทำแรงนะ...” เขาดักคอไว้ก่อน คชาฟังแล้วก็หัวเราะ เลิ่กคิ้วกวนๆ
“รับรอง...เบาสุดๆ”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
“แหกปากทำไม ยังไม่โดนแผลเลย!”
“ซ้อมไว้ก่อน” คำตอบของเขาเรียกเสียงหัวเราะของคชา แต่เต๋าบอกตามตรง...ว่าเขาชักหัวเราะไม่ออก คือ...เห็นสำลีชุบแอลกอฮอล์อันนั้นแล้วเต๋ากลัวเจ็บจริงๆ ...ไม่มีใครบอกสักหน่อยนี่ว่าคนหล่อห้ามเจ็บแผล โดยเฉพาะเมื่อคนทำแผลทำท่าเหมือนจะแก้แค้นส่วนตัวยังไงยังงั้น
แต่ผิดคาด...คชาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบแผลด้วยความนุ่มนวล แล้วใส่ยาแดงลงบนแผลของเขาก่อนจะซับรอบๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ คือมันก็มีเจ็บบ้าง...แต่น้อยกว่าที่คิดไว้
“ศอกมา” เขายื่นศอกให้ตามบัญชา คชาก็ใส่ยาแดงรอบแผลถลอกปอกเปิด
“ขอบคุณมาก” เขายิ้มให้คชาหลังจากเจ้าตัวทิ้งสำลีเปื้อนยาแดงใส่ถังขยะ แต่เขาคงพูดอะไรผิดสักอย่าง เพราะคชาขมวดคิ้ว เงยหน้ามองเขานิ่งๆ
“เต๋า...”
“หืม?” เขารับคำงุนงง มองตามสายตาก็เห็นว่าดวงตาใสๆ คู่นั้นหยุดอยู่ที่หน้าผากของเขา เกิดอะไรขึ้น?
“นี่รู้ตัวป่าวเนี่ยว่าหน้าผากมีแผล?”
เอ่อ...ไม่รู้
เขาส่ายหัววืด คชาถอนใจแล้วเอื้อมมือมาปัดผมปรกหน้าผากของเขาออก ...สัมผัสจากปลายนิ้วที่ลากผ่านพาให้หัวใจเต๋ากระเด้งกระดอนไปมา แม้แต่ลมหายใจก็สะดุด
“หมดหล่อแน่เต๋าเอ๋อ” พูดพลางคชาก็ยกตัวขึ้นนั่งชันเข่า
ริมฝีปากรูปกระจับลอยวนเวียนอยู่ระดับสายตา...พาให้ลำคอเต๋าแห้งผาก เขาเลยกดสายตาลง ก็เห็นหน้าอกขาวๆ โผล่พ้นเสื้อยืดบางๆ พะเยิบพะยาบตามการเคลื่อนไหว “จะก้มหน้าทำไมเล่า เงยหน้าขึ้นมา เห็นแผลไม่ชัด!”
เต๋าเงยหน้าตามสั่ง แต่กลับไม่รู้จะเอาสายตาไปไว้ตรงไหน เลยเหลือกตาขึ้น มองมือที่ดูน่าจะปลอดภัยที่สุดจนคชาหัวเราะ “ทำไมทำตาเหลือกเนี่ยต๋าว อย่าทำให้ฮาได้ไหม เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาเลย!”
ก็แล้วจะให้เต๋าทำยังไงคร้าบบบบบบบบบ!!!
เขาเลยเลือกจะมองตรงไปข้างหน้าตัดปัญหา อย่างน้อยมองปากก็น่าจะดีต่อหัวใจมากกว่ามองอก...แล้วก็...เอิ่ม เพื่อนกันจะไปเขินทำไม! เศรษฐพงษ์ สู้ๆ!!
แต่พอเอาเข้าจริง เศรษฐพงษ์ เพียงพอ ก็รู้สึกหน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลมอย่างไม่สมศักดิ์ศรี ...เต๋ามองภาพริมฝีปากแดงเรื่อเม้มแน่นแล้วคลายออก...กลีบปากที่เผยอนิดๆ โดยไม่ตั้งใจ ...เขากลืนน้ำลาย เห็นฟันขาวเป็นระเบียบขบริมฝีปากล่าง มันก็ทำให้อดจินตนาการไม่ได้ ว่าถ้าได้สัมผัส...มันจะนุ่มแค่ไหนกัน...
“เสร็จแล้ว!”
เต๋าสะดุ้งเฮือก เขยิบถอยออกมาจากคชาแล้วสูดลมหายใจตั้งสติ...เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วจริงๆ...
“เป็นไรเต๋า เจ็บแผลเหรอ?” ชาเอียงคอถาม ซึ่งไม่ควรทำแบบนั้นเลย เพราะท่ามันน่ารักมากจนทำให้เต๋าที่ยังตั้งสติไม่ได้ยิ่งใจเตลิด
“เปล่าหรอกชา...เอ่อ...เต๋าว่านี่ก็ดึกมาแล้วชากลับห้องเหอะ”
“เป็นไรป่าวเนี่ยเต๋า? หัวโขกพื้นจนความจำเสื่อมนิสัยเปลี่ยนป่าวเนี่ย วันนี้ไม่เล่นวินนิ่งกันเหรอ? ชาอุตส่าห์ไปซ้อมมือมา...”
“พอดีวันนี้เต๋าเหนื่อย เจ็บแผล ง่วงด้วย อยากนอนอ่ะ ชากลับห้องไปก่อนนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเล่นกัน” พูดไปพลางเขาก็ออกแรงดึงและดันคชาไปที่ระเบียง คชาเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูด...เลยได้แต่ถอนหายใจแล้วข้ามฝั่งไปยังระเบียงห้องตัวเองเงียบๆ
“ฝันดีนะคชา” เขาบอกเจ้าตัวเล็กที่หมุนตัวมาปิดประตูกระจก คชาย่นจมูก ส่งเสียง หึ ในลำคอ
“ฝันดีเต๋าเอ๋อ” พูดจบก็ปิดประตูแล้วสะบัดผ้าม่านกั้นภาพในห้องจากโลกภายนอก
เต๋าเดินกลับเข้าห้องบ้าง ปิดประตูและรูดผ้าม่านก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง...ภายในห้องที่เงียบสงัด เขาได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองเจือไปกับเสียงหัวใจเต้นหนักๆ ...ที่มันเต้นเบาลงจากเมื่อนาทีก่อน
เขาพลิกตัวขึ้นนอนหงาย มือหนาเอื้อมทาบลงบนหัวใจ แล้วเคลื่อนไปยังริมฝีปากอย่างเผลอไผล...พอหลับตาลง ความคิดที่เวียนวนยังคงเป็นภาพใบหน้าเนียนใส ตาหยีๆ และริมฝีปากรูปกระจับแดงเรื่อของเพื่อนข้างบ้าน...
บางที...เขาอาจต้องยอมรับความจริงเร็วกว่าที่คาด
...แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุด
คือความจริงที่เขายอมรับ อาจไม่ใช่ความจริงของคชาก็ได้ แล้วถ้าความจริงอันนี้จะทำให้เขากับคชาต้องห่างกันไป...เต๋าก็จะเลือกที่จะฝังมันลงไปให้ลึกสุดใจ แม้เขาอาจจะต้องเจ็บปางตาย
แต่มันก็ดีกว่าที่เขาสองคน...จะไม่เหมือนเดิม
TBC
มาแบบสั้นๆ นัวๆ หึหึ
ไม่ทวงคอมเม้นท์หรอกจ้ะ ตามสะดวก แล้วแต่คนอ่านเลย ^__^ อยู่กันแบบ ชิวๆเนอะ อยากเม้นท์ก็เม้นท์ เฉยๆไม่อยากเม้นท์ก็ไม่เป็นไรคร้าบบบบ(ไม่ได้ประชด แล้วแต่จริงๆ)
เนื่องจาก...เอิ่ม ไรท์เตอร์รู้ตัวดีว่าเป้นคนดีไม่พอขนาดจะทวงคอมเม้นท์ได้ เพราะกดองเหลือเกิน(พูดแล้วละอายใจ ไปดีกว่า)
พบกันตอนหน้า คาดว่ามันจะยาวแหงๆเรื่องนี้ ตอนแรกวางไว้ 3 ตอน แต่เฮ้ย...3ตอนไม่พอ เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น