คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Fate chain 4.3 - คาโอริ
Fate chain
เรียวก้าวไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าที่ไหน...เขากำลังเดินไปที่ไหนกันแน่ ตอนนี้สมองของเขาไม่มั่นคงพอที่จะสั่งการใดๆ เสียแล้ว
ดวงตาสีน้ำตาลกวาดไปรอบตัว เขาเดินขึ้นลงมากี่รอบแล้วกันนะ? นี่คือที่ไหนกัน ไม่รู้เลย... เรียวแค่เดินไปเรื่อยๆ พบบันไดก็ตัดสินใจเดินขึ้น แล้วก็เดินต่อมาแบบไม่รู้ทิศ กวาดมองประตูที่อยู่ 2 ข้างทางก็พาให้หัวใจสั่นระรัว ความหวาดกลัวเกาะกุมอย่างช่วยไม่ได้
“บ้าชะมัด!” เด็กหนุ่มนึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาจับใจ...เขากลัว ต้องยอมรับกับตนเองอย่างหมดรูปว่ากลัวจับใจ ตั้งแต่โดนจับมา เรียวรู้สึกตัวว่าเขาเริ่มควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ยากขึ้น เหมือนเขากำลังจะเป็นโรคประสาท... จิตที่เคยแข็งแรงมั่นคงกลับถูกโยกคลอนได้อย่างง่ายดาย อ่อนไหวไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิง
น่าสมเพชที่สุด!
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดลั่นเรียกให้ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก สองขาหยุดชะงัก ตวัดมองต้นเสียงด้วยอารมณ์ที่บ่งไม่ถูก
“จะไปไหน?” ใบหน้านี้ เสียงนี้...เรียวเผลอกลั้นหายใจไปเฮือกหนึ่ง
คำพูดออกันอยู่ที่ริมฝีปากแต่ไม่อาจกลั่นออกมาเป็นคำ หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่นก่อนจะค่อยผ่อนสงบลง เรียวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ตั้งสติสิ วาคาบะ เรียว...
“ฉันหลงทาง” เขาเอ่ยตอบด้วยเสียงแหบพร่า ดูอ่อนแอกว่าปกติแม้จะพยายามที่สุดแล้ว
เรียวพยายามจะเดินจากไปให้ไกลที่สุด เด็กหนุ่มเตรียมหมุนตัว แต่เสียงเรียกรั้งนั้นกลับทำให้ฝีเท้าของเขาจำเป็นต้องหยุดชะงัก “เข้ามานั่งรอข้างในสิ”
ในเมื่อมันออกมาจากปากของทาคาซึกิ ทาคาโตะ...มันไม่ใช่คำขอแต่ว่าเป็นคำสั่ง
และไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ว่าง่ายนัก...อาจเพราะสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคง หรืออะไรก็ตามที เขายินยอมเดินเข้าไปในห้องที่เปิดกว้างไว้อย่างว่าง่าย ชายเสื้อเสียดกันเมื่อร่างโปร่งแทรกตัวผ่าน เขาสังเกตว่าหัวคิ้วของทาคาซึกิมุ่นเข้าหากัน
“นั่นเสื้อใคร?” เขารู้ว่าหมายถึงเสื้อสูทที่คลุมร่างเขาอยู่
“ไม่รู้” เขาตอบไปตามความจริง ทาคาซึกินิ่งไปอึดใจก่อนจะหันไปปิดประตูแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้เรียวที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง มือเรียวสวยเอื้อมจับปกเสื้อสูทแล้วแหวกออก เผยผิวกายที่แทบไม่มีสิ่งใดปกคลุมนอกจากเสื้อเชิ้ตขาดวิ่น
หมอนั่นไม่ได้พูดอะไรนอกจากปล่อยมือ ร่างสูงหมุนตัวกลับไปนั่งหลังโต๊ะไม้ตัวใหญ่ แล้วเอ่ยออกมาเรียบๆ
“ไปนั่งรอที่โซฟา อีกสักครู่ก็เลิกเรียนแล้ว”
“ฉันจะกลับห้อง”
“งั้นก็กลับบ้านไปซะตอนนี้เลย” เรียวกระตุกยิ้มเมื่อรู้สึกขบขันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ บ้านงั้นเหรอ? มันคุกต่างหาก ไม่ใช่บ้านหรอก!
“นายไม่ต้องเรียนเหรอไง?” เขาประชด หากใบหน้าของฝ่ายนั้นยังคงเรียบนิ่ง ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นหันไปให้ความสนใจกับกองเอกสารตรงหน้า
“ฉันเรียนจบตั้งแต่อายุ 15...มหาวิทยาลัยนะ”
เรียวอ้าปากค้าง ไอ้หมอนี่ขี้คุยชะมัน! “เหอะ! งั้นแสดงว่าการศึกษาญี่ปุ่นคงล้มเหลวไม่เป็นท่า ยกระดับจิตใจนายไม่ได้สักนิด”
“ฉันจบจากอเมริกา”
นี่สรุปว่าเรื่องจริงเหรอเนี่ย? เรียวได้แต่อ้าปากค้าง มองใบหน้าเรียบเฉยนั้น...มันก็ดูมีเค้าโครงฉลาดไม่เบาเหมือนกัน “งั้น...นายมาเรียนที่นี่ทำไม”
“มาทำงาน”
“หา?”
ทาคาซึกิวางปากกาลง ใบหน้าเรียบๆ นั้นบ่งความรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย “หุบปากแล้วนั่งเฉยๆ ซะ วาคาบะ”
“นายรำคาญรึไง?” หมอนั่นไม่ตอบ แต่เขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ น่าแปลก...น่าแปลกใจจริงๆ ความขลาดกลัวของเขาเมื่อครู่กลับสลายหายไปเหมือนเศษฝุ่น ทั้งๆ ที่คนตรงหน้านั้นโหดร้ายกับเขายิ่งกว่าที่ผู้ชายคนเมื่อกี้ทำไม่รู้กี่สิบเท่า แต่ใจเขากลับค่อยๆ สงบลงเรื่อยๆ
...เขากำลังนิ่งนอนใจ
ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาบรรยายความรู้สึกตอนนี้นอกจากเขากำลังเผลอเปิดช่องว่างให้กับคุณชายตรงหน้า หรือเพราะช่วงนี้พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรงเหมือนตอนแรก? เรียวไม่รู้จริงๆ ว่าเพราะอะไร ทำไมตอนนี้ทาคาโตะถึงได้ทำเหมือนลืมความแค้นของเขาทั้งสองไปแล้ว ตารางชีวิตของทั้งคู่สวนกันไปมา แม้เขายังไม่ได้รับอิสระ แต่ก็ไม่ถูกทรมาน
เรียวก้มหน้านิ่ง รู้สึกว่าสมองที่เคยทำงานช้าลงค่อยๆ กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง...ถ้าตัดทิฐิออก เขาก็ต้องยอมรับว่าทาคาโตะน่าสงสารไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งเสียน้องสาว โดนน้องรังเกียจและกล่าวหาว่าเป็นคนที่ฆ่ามารดากับมือ ถ้าเป็นเขา...เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าเขาจะเป็นยังไงต่อไป
เขาไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลซะจนมองข้ามความผิดที่อีกฝ่ายยัดเยียดให้ อยู่กันมาแรมเดือน ทำให้เขารู้จักหมอนั่นดีขึ้นมาเป็นคนใจเย็นขนาดไหน ถ้าไม่มีหลักฐานแน่ชัดหมอนั่นไม่เอาเขามาทรมานให้เสียมือหรอก
แต่ผู้หญิงที่ชื่อนัทสึมิ...เขาไม่รู้จักจริงๆ
เรียวยอมรับว่าเขาไม่ใช่คนที่ดีนัก ช่วงสมัย ม.ต้น เขาเปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า แต่มันก็แค่สนุกกันทั้งสองฝ่าย เขาไม่เคยขืนใจใคร ไม่เคยคบใครจริงๆ จังๆ แล้วก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ฝ่ายตรงข้ามจะมาเรียกร้องอะไรกับเขา...
เดี๋ยวนะ...
เขาจำได้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยมาวีนเอากับเพื่อนของเขา ทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาทั้งๆ ที่ตอนแรกไม่มีท่าทีสักนิด แล้วจากที่พ่อบ้านนั่นบอก ถ้าเธอใช้ชื่อปลอม ก็อาจเป็นไปได้...
จำได้ว่าเธอชื่อ...
“กลับบ้านไปได้แล้ว” น้ำเสียงทุ้มนุ่มดึงเขาให้หลุดมาจากห้วงความคิด หมอนั่นหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเขา ก่อนจะยื่นกระเป๋านักเรียนมาให้ “เอาไป...ฉันลืมไปว่าไม่ได้ให้อะไรนายติดตัวเลย พรุ่งนี้ก็เอามาเรียนด้วย”
เขาพยักหน้า
ทาคาโตะบอกทางไปยังที่จอดรถให้เขาที่เดินตามอย่างว่าง่าย จนเมื่อเขามาถึงรถและมันเคลื่อนตัวออกไป เขาก็กลับเข้าไปสู่ความทรงจำนั้นอีกครั้ง ในอกเริ่มประหวั่นถึงสิ่งที่ความทรงจำเรียกย้อนกลับคืนมา
...จะเป็นเธอรึเปล่า?
เรียวถูกพากลับห้องนอนห้องเดิมที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นทุกที ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งบนเตียงที่เจ้าของคงนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โรงเรียนก่อนจะเอนกายลงนอน
เด็กหนุ่มกัดริมฝีปาก แม้เขาจะรู้สึกว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดกับเธอไปแต่สัญชาตญาณบางอย่างกลับร้องระงมว่าเขาเข้าใกล้จุดหมาย แม้เขาจะเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า...แต่มีแค่เธอเท่านั้น
แค่คาโอริเท่านั้นที่ต่างออกไป
เขาหลับตาลง...ภาพใบหน้าหวานละมุนตาดูเรียบร้อย น่ารัก ช่างขัดกับเสื้อผ้าเปรี้ยวจี๊ดที่สวมอยู่บนเรือนกายบอบบาง เธอทำท่าทางเหมือนผ่านโลกมาเยอะแต่บนเตียงกลับช่างไร้เดียงสาอย่างไม่น่าเชื่อ เขาเคยคิดว่าเธอเล่นละครเก่ง...แต่ถ้านั่นคือเรื่องจริงล่ะ เรื่องจริงที่ว่าเธอคือคุณหนูตระกูลดัง และเป็นน้องสาวของทาคาซึกิ
แล้วเธอมายุ่งกับเขาทำไม?
“พี่...” เสียงหวานใสของใครคนหนึ่งเรียกให้เขาสะดุ้งจนตัวโยน เรียวเด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน และสบเข้ากับดวงตาใสๆ ของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่าเอ็นดูที่จ้องเขากลับอย่างใคร่รู้
“พี่เรียว...จริงๆ ด้วย” เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้นเรียกให้คนฟังขมวดคิ้วมุ่น
เด็กนี่ใคร? สาบานได้...เรียวมั่นใจแน่นอนว่าเพิ่งเคยพบเธอเป็นครั้งแรก “เธอ...รู้จักฉันได้ยังไง?”
“หนูเคยเห็นพี่จากรูปถ่ายของพี่นัทสึมิ พี่เป็นแฟนของพี่นัทสึมิใช่ไหมคะ?”
นัทสึมิ...อีกแล้วเหรอ?
เขางุนงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก หากแต่เด็กสาวกลับเอื้อมมาคว้ามือเขาไว้แล้วส่งสัญญาณเป็นเชิงบอกให้เงียบ “นี่หนูแอบออกมาเพราะได้ข่าวว่าผู้ชายคนนั้นจับพี่มา...พี่ไม่เป็นไรนะคะ?”
เขาอึ้ง...สมองเหมือนจะทำงานช้าลงไปอีก ผู้ชายคนนั้นไม่ต้องเดาเลยว่าคงเป็น ทาคาซึกิ ทาคาโตะ...แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ คือมานามิอย่างนั้นเหรอ...?
“พี่...สบายดี” เขาตอบได้แค่นั้น
ดวงตาใสๆ ของฝ่ายตรงข้ามจับจ้องใบหน้าของเขาก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้อีกครั้ง “หนูอยากเจอพี่มานานแล้ว พี่นัทสึมิบอกว่าพี่เป็นคนที่น่ารักมากเลย”
เรียวทำตัวไม่ถูกเข้าไปอีก คำพูดของเด็กนี่จุดสัญชาตญาณเตือนภัยของเขาให้ร้องระงม ดวงตากลมใสของเธอช่างคล้ายกับเธอคนนั้น...คล้ายกันมากเสียจน เขาเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ
“เอ่อ...พี่ถามอะไรอย่างได้ไหม?” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า และเรียกให้ดวงตากลมๆ นั้นช้อนมอง
“อะไรคะ?”
“มีรูป...นัทสึมิไหม?”
เรียวไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไรดีเมื่อเด็กสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าประโปรงก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ใบน้อยออกมา เธอดึงรูปใบหนึ่งขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มหวานขณะยื่นมาให้
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่ามือของเขาสั่นเทา...เขาเอื้อมมือไปรับรูป กลั้นใจขอให้เขาคิดผิดพลาด...
“พี่เป็นอะไรคะ?” เด็กสาวอุทานเมื่อเห็นว่าเรียวเบิกตากว้าง ใบหน้านั้นเผือดซีด...
บอกทีสิว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง...เขากำลังฝันไป
“คาโอริ...”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่า...เขาทำอะไรผิดไปกันแน่
TBC^^
สวัสดีค่าคนอ่านทุกท่าน^^ ไม่เจอกันนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แถมมาต่อคราวนี้ จบแบบค้างๆคาๆให้คนอ่านลุ้นเล่นอีก ไรท์เตอร์นี่นิสัยจริงๆให้ดิ้นตายเถอะ-*-
แต่ตอนหน้ารับรอง ความจริงทุกอย่างระเบิดเป็นพลุแตกค่ะ ใครยังงงๆอยู่ก็ลองไปอ่านทวนๆนะคะ ปริศนามันเยอะไปหน่อย ความสัมพันธ์มันซับซ้อนเหมือนโซ่ตามชื่อเรื่องน่ะค่ะ อิอิ
นี่ได้ข่าวว่ายังไม่ได้1/4ของเรื่อง เฮ้ออออออ แต่งยากชะมัด-*- กว่าจะได้สักหน้าต้องบิ้วแล้วบิ้วอีก แถมนี่ยังไม่เข้าซีนอารมณ์ของแท้ จุดพีคคืออีก2-3ตอนต่อจากนี้ไปน่ะค่ะ ทุกคนเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้กัดให้ดีๆ อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจใคร แล้วจะมาดูพระเอกเรา "แก้แค้น" อย่างสาสมใจกันดีกว่า
แล้วความผิดนายจะไล่ต้อนนายไปจนนายจนมุม
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก อยากรู้ว่านุ้งเรียวทำอะไรไว้ ทาคาโตะจะเอาคืนอย่างไร ต้องมาดราม่ากันต่อนะคะ เรื่องนี้จะมีทั้งหมด 3 ภาคด้วยกัน นี่ก็มาได้ครึ่งทางภาคแรกแล้ว-*- (ค่อยๆกระดื้บ) ภาคหนึ่งคงไม่ยาวมาก จะเน้นบรรยายไปที่เรียว ภาคสองก็เน้นที่ทาคาโตะ หลังจากที่เรียกคะแนนสงสารจากเรียวในภาคแรก ภาคนี้ก็มาดูทางทาคาโตะว่าเจ็บช้ำอะไรบ้าง ส่วนภาคสามนี่เป้นความลับค่ะ แต่ถ้าอ่านจบสองภาค ก็จะรู้แน่นอนว่าภาคสามจะเกี่ยวกับอะไร^^
คิดชื่อภาคคร่าวๆก็คงจะเป็น
ภาดแรก - ความแค้น
ภาคสอง - ความรัก
ภาคสาม - ความคิดถึง
(แค่ชื่อก็เน่าซะ)แต่กว่าจะจบยังอีกไกลลลลลลลลลลลลลลลล มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยังไงเรามาด้วยกัน ก็อ่านกันไปเรื่อยๆนะคะ^^ รักรีดเดอร์ทุกท่านเลย สำหรับคอมเม้นท์คราวนี้ขอเยี้ยวไปก่อน ตอบไม่ไหว คนทวงเยอะเกินT^T
ถ้ายังไงคราวหน้าไม่พลาดแน่จ้า แล้วพบกันนะจ้ะ^^
ปล.เม้นท์เยอะ มาไว แค่อ่านคนละครั้งคนละคอมเม้นท์ไรท์เตอร์ไม่เคยขอมากจ้ะ แค่อยากรู้ว่าทุกคนอ่านแล้วรู้สึกยังไงเราจะได้ไปปรับปรุงแก้ไข แถมการอ่านคอมเม้นท์คนอื่นก็สนุกดี ไม่คิดว่าจริงเหรอคะ? ไม่ต้องโหวตหรือแอดอะไรก็ได้ เพราะไรท์เตอร์ไม่เคยอยากให้มันดังหรืออะไร แต่งเพราะความชอบจริงๆ แล้วก็หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ^^
อย่าลืมนะคะ รักแล้วต้องพูดออกไป ไม่งั้นเรียวช้ำกว่านี้ไม่รุนะ อิอิ
ความคิดเห็น