คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Fate chain 3.2 - มานามิ
Fate chain
-------------------------------------------------------------------------
“มานามิ!”
ทาคาโตะพุ่งเข้าไปกระชากร่างเล็กๆ ของเด็กสาวอายุประมาณ 12 ปีให้ออกห่างจากเมดสาวซึ่งกำลังขดตัวด้วยความหวาดผวาอยู่หน้าประตูห้อง เขากระชากคัตเตอร์ออกจากมือของอีกฝ่ายที่พยายามดิ้นรนโดยไม่สนใจว่ามันจะกรีดลงบนมือตนจนเกินบาดแผลลึก
“ค...คุณชาย” เมดสาวตะกุกตะกัก ใบหน้ากลับเผือดซีดลงไปกว่าเดิมเมื่อดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นดุจัดตวัดมอง
“พวกเธอทำงานประสาอะไร! หยุดเดี๋ยวนี้นะมานามิ!” เด็กหนุ่มตะคอกอย่างโกรธจัดเมื่อเด็กสาวในอ้อมกอดฝังเขี้ยวลงบนแขนเขาต็มแรงจนเผลอผ่อนแรงเปิดช่องว่างให้หนีไปได้
ทาคาโตะขบฟันแน่น เหวี่ยงคัตเตอร์ในมือทิ้งก่อนจะพุ่งไปรวบร่างของมานามิที่กำลังจะวิ่งออกไปจากประตู เธอสะบัดหน้าด้วยความขัดใจ ดวงตาสีดำกลมโตเอ่อคลอไปด้วยประกายวาวใสนั้นโกรธจัดไม่แพ้กัน
“ปล่อยนะ! ปล่อยสิไอ้ฆาตกร! ปล่อยฉันนะ!”
“หุบปากเดี๋ยวนี้มานามิ! สงบสติอารมณ์เดี๋ยวนี้!”
“ฆ่าฉันเลยสิไอ้ฆาตกร! ยังไงแกก็ฆ่าแม่ไปแล้วนี่...ฆ่าฉันอีกคนเลยสิ!”
“มานามิ!!!!”
“ใจเย็นก่อนครับคุณชาย!” นากาโนะโผล่มาก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายถึงขีดสุด
เขาไม่ได้มาเพียงคน ด้านหลังเขามีคุณหมอประจำตระกูลที่ผมเพ้ายุ่งเหยิงเหมือนคนเพิ่งตื่นตามมาด้วย ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและด่าทอ คุณหมอก็จัดการฉีดยาให้เด็กสาวได้สำเร็จ เธอค่อยๆ นิ่งสงบและหลับลงในอ้อมกอดของ ‘พี่ชาย’ ซึ่งใบหน้านั้นบูดบึ้งราวกับจะฆ่าคนได้
“คุณชายครับ...แผลที่มือของคุณ”
“ไม่เท่าไหร่หรอก”
“ไม่เท่าไหร่อะไรกันครับ เลือดออกเยอะขนาดนี้” เสียงของนากาโนะสูงขึ้น เชิงบังคับกลายๆ จนคนฟังจำใจนั่งลงบนโซฟาและยอมให้คุณหมอทำแผลแต่โดยดี
ทาคาโตะระบายลมหายใจเฮือก จ้องมองเมดสาวที่เหมือนเพิ่งได้สติและกำลังเก็บกวาดถ้วยชามที่แตกกระจาย
“เธอ...” เสียงเอ่ยแทรกผ่านความเงียบ และในเมื่อ ‘เธอ’ คือผู้หญิงคนเดียวในห้อง จึงจำต้องเข้าไปใกล้อย่างไม่เต็มใจเลยสักนิด
“ทำไม...” เป็นคำถามที่เรียบ ง่าย และสั้นหากเรียกให้อุณหภูมิในห้องลดต่ำลงไปอีก ยิ่งเมื่อดวงตาคมกริบนั้นจ้องมองเธอตรงๆ ก็ชวนให้น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความหวาดหวั่น
“เอ่อ...คือ...ตอนหัวค่ำคุณหนูมานามิยังดูปกติดีอยู่เลยค่ะ เธอเข้านอนตามปกติ...ต...แต่พอตอนดิฉันกำลังจะเข้ามาเก็บกวาดในห้อง ก็...โดนคุณหนู...เอ่อ...เข้ามาจู่โจม พยายามจะ...หนีออกไปจากห้อง” เธอเล่าเสียงตะกุกตะกัก และพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตากับคุณชาย
ความเงียบปกคลุมอยู่อึดใจ กดดันหนักจนน้ำตาปริ่มออกมาทางหางตา
“แน่ใจนะว่า...พวกเธอไม่ได้พูดอะไรแปลกๆ ให้มานามิฟัง” เด็กหนุ่มเว้นช่วง ปลายนิ้วเรียวยาวเคาะกับขอบพนัก “อย่างเช่น...เรื่องเกี่ยวกับ ผู้ชายผมแดงที่ถูกจับมาเมื่อวาน...”
อาการสะดุ้งอย่างแรงเป็นคำตอบที่ดีเกินพอ หญิงสาวตกใจตัวสั่นงันงก แต่กระนั้นก็ยังฝืนพูดต่อ “ด ดิฉันแค่...คุยกับเพื่อนเมดด้วยกันเท่านั้น ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่...”
คำหลังนั้นเบาราวเสียงกระซิบ
ทาคาโตะถอนหายใจยาวเหยียด
มานามิเป็นเด็กฉลาด ต้องรู้สึกสนใจแน่ๆ ว่าคนที่เขาจับมาเป็นใคร ...บางทีเธออาจจะเดาได้ว่า...
“เธอไปได้แล้ว...คราวหลังระวังด้วยเวลาจะพูดอะไร ...หรือทางที่ดี...หุบปากให้สนิทไปเลยจะดีกว่า” เขาเอ่ยเรียบๆ มองแผ่นหลังของหญิงสาวที่วิ่งออกไปเร็วราวพายุด้วยอาการเหนื่อยหน่าย
หลังจากนั้นไม่นานการทำแผลก็เสร็จสิ้นลง คุณหมอย้ำเขาหลายครั้งว่าถ้ารู้สึกไม่ดีต้องรีบแจ้งเขาทันทีก่อนจะออกจากห้องตามไปอีกคน
“คุณชายครับ...” นากาโนะเปิดประเด็นทันทีที่คุณหมอเดินลับประตูไป “ผมว่าเราเรียกจิตแพทย์มาดูอาการคุณหนูมานามิดีไหมครับ ผมว่าคุณหนูเริ่ม...ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้”
ชายหนุ่มพยายามใช้ถ้อยคำที่ละมุนละม่อมที่สุด หากคนฟังกลับส่ายหน้า
“ผมว่ายิ่งเรียกมานามิจะยิ่งเตลิด ผมกลัวว่าเธอจะ...อาละวาดใส่คุณหมอแบบคราวที่แล้ว”
“แต่ก็ปล่อยไว้ไม่ได้นะครับ! ยิ่งเป็นแบบนี้คุณหนูจะอาการแย่ลงไปอีก ตอนนี้เธอปักใจเชื่อสนิทเลยว่าคุณชายเป็นคนฆ่าคุณหญิงท่...ผมขออภัยครับ!” เขารีบโพล่งประโยคสุดท้ายเมื่อใบหน้าของคุณชายบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว
“ช่างมันเถอะเรื่องนี้...ยังไงซะจะเรียกหมอมากี่สิบคนก็คงทำให้เธอเปลี่ยนความเชื่อไม่ได้ในเมื่อ...” ดวงตาทอประกายปวดร้าวตอบแทนประโยคที่ขาดหาย เด็กหนุ่มยกนิ้วขึ้นนวดขมับ พรูลมหายใจก่อนเอ่ยต่อ “เอาเป็นว่ารอดูไปอีกสักพัก ถ้าอาการเธอแย่ลงก็ค่อยว่ากันอีกที”
นากาโนะพยักหน้ารับ เขาลอบมองคุณชายที่กำลังหลับตาเอนกายพิงผนักด้วยท่าทางอ่อนล้า ก่อนจะตัดใจถาม
“แล้วคืนนี้คุณชายจะไม่ทานยาเหรอครับ?”
ทาคาโตะชะงัก เขาลุกขึ้นนั่งตัวตรง ตวัดสายตาตอบเงียบๆ “ผมบอกแล้วว่าจะไม่กินอีก”
“แต่ว่าฝันร้ายของคุณชาย...”
“ฝันร้ายก็ยังดีกว่าตื่นมาแล้วไม่มีวันพรุ่งนี้...เดี๋ยวนะ!” ทาคาโตะลุกพรวดขึ้น ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นเป็นประกายวาววับอย่างน่ากลัว เขาพุ่งออกไปหน้าประตู เหลียวซ้ายแลขวาไปตามระเบียงว่างเปล่าพร้อมขมวดคิ้วแน่น
“คุณนากาโนะ!”
“ครับ!”
“ผมรีบร้อนออกมาลืมล็อคประตูห้อง คุณรีบไปที่ห้องผมแล้วดูให้ทีว่า วาคาบะ เรียวยังอยู่ข้างในรึเปล่า! ถ้าอยู่ก็เฝ้าเขาไว้เดี๋ยวสักครู่ผมจะตามไป”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” คุณพ่อบ้านรีบกระวีกระวาดออกไป
ทาคาโตะมองจนอีกฝ่ายวิ่งลับตาก่อนจะหมุนตัวกลับไปยังเตียงนอนซึ่งตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ใบหน้าเครียดเขม็งค่อยๆ ผ่อนคลายลงขณะทรุดนั่งที่ขอบเตียง จ้องมองใบหน้าหลับพริ้มราวเจ้าหญิงนิทราด้วยความเอ็นดู
จังหวะหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเธอกำลังหลับสนิท เด็กหนุ่มเผยยิ้มนิดๆ พลางเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกใบหน้าเด็กสาวออก ยามหลับเธอดูมีความสุข...ช่างต่างกับยามตื่นลิบลับ
เขาทำอย่างนี้ดีแน่แล้วใช่ไหม?
ไม่ว่าจะฝ้าถามตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะได้รับคำตอบที่ถูกต้อง หรือบางครั้งเรื่องนี้มันอาจจะไม่มีคำตอบมาแต่แรกแล้วก็ได้...
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น...มานามิที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย เธอกลายเป็นเด็กอารมณ์ร้าย เย็นชาและไม่พูดไม่จา ...บางที เป็นเขาเองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
“พ...พี่ฆ่าแม่ทำไม! ม....แม่! พี่ฆ่าแม่ทำไม!” เสียงกรีดร้องของมานามิยังก้องอยู่ในหูแม้เรื่องราวจะผ่านมานับปี...
ตัวเขาที่มือเปื้อนเลือดได้แต่อ้าปากหากไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาได้ ทำได้เพียงก้มลงมองมือของตนที่เปื้อนเลือดสีแดงสด กลิ่นสนิมเหล็กของโลหิตจำนวนมากฟุ้งตลบและชักพาให้สติมึนงง
ข้างกายเขาคือร่างไร้วิญญาณของมารดา ที่หัวใจของเธอถูกเสียบด้วยมีดปอกผลไม้ซึ่งไม่กี่วินาทีก่อนมันยังอยู่ในมือของเขา ร่างของเธอกระตุกอยู่ 2-3 ครั้งก่อนจะนิ่งสนิท...
รอบด้านราวกับถูกกดทับด้วยมวลอากาศหนักอึ้ง
“ม...แม่!!!” เสียงหวีดร้องของมานามิดึงเขาให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เธอถลาเข้ามายังร่างที่ไร้ลมหายใจของมารดา หยาดน้ำตาอาบสองแก้ม
หากไม่ว่าเธอจะร้องเรียกเท่าไหร่ร่างนั้นก็ไม่อาจโต้ตอบ ทาคาโตะนิ่งอึ้ง เขาพยายามรวบรวมสติอย่างยากลำบาก พยายามจะเอ่ยคำพูดหากก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีกันแน่ในสถานการณ์แบบนี้
“พี่ฆ่าแม่ทำไม! พี่ทาคาโตะ!” เป็นน้องสาวเขาที่ชิงพูดขึ้นก่อน
หากคำถามนั้นกลับจู่โจมเข้ากลางใจ ทาคาโตะพยายามเรียกสติกลับคืนมา “พี่...ไม่ได้ตั้งใจ เราแย่งมีดกัน...แต่แม่พลาด...”
“โกหก! ฉันเห็นแกฆ่าแม่! แกมันไม่ใช่พี่ทาคาโตะแต่เป็นฆาตกร! ไม่ใช่พี่ชายของฉัน!!!”
ทาคาโตะจำไม่ได้ว่าเขาเอ่ยตอบโต้อะไรออกไป...หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปเลยก็ได้ เขาจำได้เพียงแค่ว่าหลังจากนั้นนากาโนะก็เข้ามาจัดการกับเรื่องราวทั้งหมด และเรื่องนั้นก็สรุปว่าเป็นการฆ่าตัวตาย...
...มือของเด็กหนุ่มสั่นระริก
ทั้งๆ ที่คิดว่าลืมได้แล้วแต่เมื่อเห็นหน้ามานามิมันก็ย้อนกลับมาใหม่ และแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน... บางทีเขาเองนั่นล่ะที่ทำให้เรื่องมันเลวร้าย...
ไม่ใช่! เพราะหมอนั่น เพราะวาคาบะ เรียว!!
เพราะหมอนั่น...หมอนั่นทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังพินาศ เพราะหมอนั่นและแม่ของมัน ที่ทำให้แม่และนัทสึมิต้องตาย! ทำให้มานามิต้องเป็นแบบนี้!
หากบางส่วนในจิตใจกลับคัดค้าน ว่าทั้งหมดนั้นเป็นความผิดของเขา ...เขารู้ดี...
แม้มานามิจะเกลียดเขาก็ช่าง...จะตราหน้าวาเขาเป็นฆาตกรก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่เธอยังอยู่ ...เพียงแค่นั้นเท่านั้น...
น้องสาวของเขาเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตที่ยังเหลืออยู่
“หลับฝันดีนะ มานามิ”
อย่างน้อยแค่ยามหลับ...ก็ขอให้น้องมีความสุข
TBC^^
สวัสดีค่ะทุกท่าน^^
ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกว่าพาทนี้จริงๆ เสน็จไปพักใหญ่แต่กะว่าจะมาลงตอนวันฮีลโลวีน อีทีนี้...เมื่อวันที่31ที่ผ่านมาเราไปคอนเสิตเอเอฟ ก็เลยกะเลื่อนมาลงอีกวัน แต่ว่า...
ตอนเช้า ตื่นึ้นมา นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานลืมแฟลชไดรฟ์ไว้ในกระเป๋ากางเกง เลยรีบไปค้นตะกร้าผ้าใส่แล้วดูด้วยความสังหรณ์ใจ แล้วก็ไม่พลาด...แฟลชไดรว์ของอิฉันโดนพึ่งอยู่บนราวตากผ้าเรียบร้อยT^T
เสียใจแทบเป็นแทบตาย ทำใจว่าไงๆก็เจ๊งแหง ที่สำคญคือข้อมูลทุกอย่าง อยู่ในแฟลชไดรว์ แทบเป็นลม พ่อเห็นเข้าเลยสงสาร เสนอว่าเอาไปพึ่งแดดเผื่อมันจะใช้ได้(แต่ตัวคนเขียนไม่ศรัทธาย่างแรง)
แต่ปรากฏว่าตอนเย็นลองเสียบดูมันใช้ได้! จ๊อดดดด! ข้อมูลไม่หายเลย ดีใจแทบร้องไห้เลยรีบไปเซฟลงคอมเผื่อคราวหน้าลืมแฟลชไดรสุดที่รักจนไปสวิงกิ้งในเครื่องซักผ้าอีกจะได้ไม่ต้องนั่งแซด
พล่ามมานาน สรุปคือมาแก้บนนั่นเอง-*- คาดว่าที่แฟลชไดรไม่เจ๊งก็เพราะคนอ่านทุกท่านคงจะกระแสจิตแรงเป็นอันมาก เนื่องจากต้องลงเรื่องนี้เพราะช่วงนี้แต่งแต่เรื่องนี้และอีกเรื่องที่ยังไม่เคยลงที่ไหน ทำให้ได้ข้อคิดว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่! ของเขาแรงจริงๆ
เลยมาบอกกล่าวเล่าสู่กันฟังค่ะ ทุกท่านช่วยอนุโมทนาสาธุด้วย อิอิ
ส่วนตอนต่อไปนี่ไม่รุจะเมื่อไหร่ เพราะพล็อตเปลี่ยนทุกอาทิตย์ตามร่างทรงทาคาโตะ-*-(หรือความลำเอียงที่คนเขียนพึงมีนั่นเอง)
ไม่รุตอนหน้าจะขึ้นตอนใหม่รึยัง รึตอนนี้ยังไม่จบก็ไม่ใจ แต่ถ้าขึ้นตอนหน้าก็เตรียมพบกับหนุ่มๆไฮสคูลคร่า>< ไปเลอดสาดกันในโรงเรียน แล้วสำหรับแฟนๆ โทชิจากNor like ก็เตรียมโก่งคอกรี๊ดดดดดดด เพราะเรื่องนี้ล่ะ โทชิจะได้ออกเยอะกว่านอร์ไลค์มากมายมกศาล สรุปว่าเรื่องจริงๆ โทชิคุงคือเรื่องนี้นั่นเอง ส่วนเรื่องนั้นเป็นตัวประกอบรับจ๊อบพิเศษ
ส่วนแฟนๆ นารุมิรอหน่อย อีกสัก....หลายตอนหน่อยนารุมิคุงจะออกค่า แล้วก็อากิระคุงจะมีเกริ่นหน่อยๆเพราะตอนพิเศษของอากิระจะเชื่อมกับเรื่องนี้บางส่วน(สรุปคือเป็นโจทก์ของน้องเรียวอีกคน)
สปอยพอแล้ว เจอกันตอนหน้าเมื่อชาติต้องการค่ะ!!!
ความคิดเห็น