คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fate chain 3.1 - take the bath
สวัสดีค่ะ^^ คราวนี้เปลี่ยนมาคุยกันก่อนอ่านบ้างนะคะ! แอบหายไปนาน(อีกแล้ว) แถมมาต่อนิดหน่อยอีกต่างหก ก็รู้สึกผิดอยู่(มากๆเลยล่ะค่ะ) เหอๆๆ แต่ว่า.....มันไม่มีฟีลหนิ่หน่า โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(กัดผ้าเช็ดหน้าเรียกร้องความเห็นใจ)
ไม่มีฟืลแล้วเยนไม่ออกจริงๆอ่ะแงๆๆๆๆ ขออภัยด้วยนะคะ พยายามเค้นมาเต็มที่ละค่ะ ไปพบกับนิยายตบตื้บกระทืบเยียบชวนระทึกใจได้เลยจ้ะ^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Fate chain
ในห้องนอนมีเพียงเสียงพลิกกระดาษซ้ำไปซ้ำมา...
ดวงตาสีดำขลับของเด็กหนุ่มจ้องมองกองเอกสารตรงหน้า เขาขยับดันกรอบแว่นก่อนจะเปิดหน้าถัดไปพร้อมกับใช้หางตาลอบมองไปยังร่างซึ่งนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น
ใบหน้าของวาคาบะ เรียว สกปรกมอมแมมเหมือนพวกข้างถนน มีรอยอิดโรยปรากฏขึ้นมาเบาบาง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อลอยไปไกลแสนไกล...
มันดูเลื่อนลอยเสียจนเขาต้องกระแอมกระไอเรียกความสนใจ
เพียงแค่เขาส่งเสียง ดวงตาคู่นั้นก็พลันแข็งกระด้าง ท่าทางพยศไม่ยอมแพ้เรียกให้เขาประดับรอยยิ้ม
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหมอนี่กำลังต่อสู้กับตัวเองมากแค่ไหน?...ทั้งๆ ที่หวาดหวั่น อยากหนีไปให้พ้นๆ แต่ก็ต้องฝืนบังคับตนเองไม่ให้แสดงอาการอะไรออกมาให้เขาเห็น
...คงคิดว่าตัวเขาจะสะใจเวลาเห็นหมอนั่นจะเจ็บปวดทรมาน
ก็ถูก... แต่เวลาเห็นหมอนั่นอดกลั้นแทบเป็นแทบตายมันรู้สึกสะใจมากกว่า!
ความเงียบลอยวนไปมาในห้องสี่เหลี่ยม...ทาคาโตะจ้องมองอีกฝ่ายเงียบๆ จนคนโดนมองรู้สึกหงุดหงิด ดวงตาสีน้ำตาลคมจ้องกลับเขม็งด้วยความเกลียดชังจับใจ
“มีอะไร!” เรียวกระชากเสียง รู้สึกโมโหขึ้นมาอีกสองเท่าเมื่อคนตรงหน้าขยับยิ้ม
“นายนี่มันสกปรกสิ้นดี”
เขากัดฟันกรอด มุมปากยกขึ้น ส่งเสียงหึเบาๆ “แกก็สกปรกเหมือนกันนั่นแหละ!”
“ไม่มั้ง...ฉันอาบน้ำสะอาดดี นายนั่นล่ะ จะว่าไปก็ไม่ได้อาบน้ำมาสองวันแล้วสินะ”
อะไรบางอย่างในประโยคนั้นมันฟังดูแปลกๆ เขาเกือบถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายยันกายลุกขึ้น หากทิฐิฝืนบังคับให้เขาจ้องนิ่งไปยังใบหน้าของคุณชายทาคาซึกิ หมอนั่นยังคงมีท่าทีนิ่งเฉยเช่นเดิม แต่ในดวงตากลับเป็นประกายล้อเลียนจนความฉุนพุ่งจี๊ดไปจนถึงขมับ
“ลุกขึ้นมา ฉันจะพาไปอาบน้ำ”
“ไม่!!” เขาตอบเสียงแข็ง เรียกเสียงหัวเราะแผ่วเบาลอดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบของฝ่ายตรงข้าม
“เคยเห็นหมาไหม...เวลาเจ้าของจะพามันไปอาบน้ำก็พยายามกระชากโซ่หนีเหมือนกัน...ว่ารึเปล่า?”
“ฉันไม่ใช่หมา!!”
“งั้นก็ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ...นายคงยังอยากกินข้าวของคนอยู่ใช่ไหม? ว่ายังไง วาคาบะ เรียว”
ขู่บังคับชัดๆ! ประโยคที่ผ่านมามันก็แปลได้ว่าถ้าเขาไม่ยอมทำตามมันจะให้เขากินข้าวหมา!
เรียวกำหมัดแน่น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กดอารมณ์ซึ่งพลุ่งขึ้นมาให้ลึกลงไปมากที่สุด เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน ประจันหน้ากับทาคาโตะซึ่งยิ้มรับอย่างพึงใจอยู่เบื้องหน้า
ร่างสูงเอื้อมหยิบสายจูงมาถือไว้ในมือ มือเรียวไต่ขึ้นไปตามสายและหยุดลงยังปลอกคอหนังสีดำ...แล้วเพียงขยับมือนิดหน่อย สายคาดก็หลุดออกจากกันแล้วหายมาอยู่ในมือของของเด็กหนุ่ม
“ดีไหม ฉันปลดปลอกคอให้ชั่วคราว มีแก่ใจอยากอาบน้ำขึ้นมาบ้างรึยัง?”
เรียวเกือบเผลอยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ ลำคอของเขาทั้งแสบทั้งคันไปหมด ใจจริงเขาอยากอาบน้ำจะแย่ แต่ถ้าต้องไปขอร้องอ้อนวอนทาคาซึกิ ทาคาโตะ เขายอมตัวเหม็นเป็นเดือนดีกว่า!
เด็กหนุ่มเดินตามทาคาโตะอย่างว่าง่ายกว่าเคย สมองเขาตอนนี้หนักอึ้งไปหมดแล้ว...บางทีการอาบน้ำอาจจะช่วยให้หัวโล่งขึ้นบ้าง เพราะไม่ว่าจะนึกเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออกว่าเคยรู้จักผู้หญิงที่ชื่อนัทซึมิมาก่อน เค้นสมองเท่าไหร่ๆ ก็นึกไม่ออก สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือพยายามรวบรวมชื่อสาวๆ ทั้งหมดที่เขาเคยรู้จักมาวางเรียงกันในสมอง แล้วคิดซ้ำไปซ้ำมาว่าเขาเคยทำผิดอะไรกับใครบ้าง...
ซึ่ง...เขาก็ไม่รู้สักนิดว่ามันคือความผิดอะไรกันแน่ แล้วเขาเคยทำจริงๆรึเปล่า?
“ถอดเสื้อผ้าซะสิ” ทาคาโตะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สีขาวด้านหนึ่งของห้องน้ำแล้วทอดสายตามองเขาเงียบๆ เรียวกวาดตาไปรอบๆ จ้องมองห้องน้ำสีขาวสะอาดหรูระยับยิ่งกว่าที่เคยเห็นในทีวีด้วยท่าทางตื่นๆ
แม้จะหวาดกลัวและโกรธเกรี้ยว...แต่เด็กหนุ่มก็เริ่มชาชินกับความรู้สึกทั้งสองเสียแล้ว และไม่มีประโยชน์ที่จะปล่อยอารมณ์ให้ตกเป็นทาสของมันอยู่ตลอดเวลา อย่างน้อยมาอยู่ที่นี่ก็มีข้อดีคือเขาได้เห็นของใช้สวยงาม หรูหราอลังการยิ่งกว่าที่ทั้งชีวิตเคยเห็นรวมกันเสียอีก
เรียวปลดเสื้อสีน้ำตาลมอมแมมตัวเก่งที่ใส่มาบ้านนี้โยนกองไว้ที่พื้นแล้วก้มลงรูดกางเกงยีนส์ให้ลงไปตามกัน แต่ในขณะที่กำลังจะปลดปราการด่านสุดท้ายตามลงไป เขาก็เพิ่งรู้สึกว่ามันมี ‘ส่วนเกิน’ อยู่ในห้อง
“แกจะดูฉันอาบน้ำรึไง?” เรียวทิ้งสายตาขุ่นๆ ไปยังทาคาโตะซึ่งยิ้มรับ
“ใช่”
คำตอบผิดคาดไปไกลลิบจนคนฟังตั้งตัวไม่ถูก เขาอ้าปากจะไล่ หากคำพูดทั้งมวลกลับจุกอยู่ที่ลำคอ
“...แกมันโรคจิต”
ทาคาโตะเพียงเลิ่กคิ้วขึ้นสูง เขาหลุดยิ้มเมื่อเรียวปลดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าแล้วเขี่ยเสื้อผ้าทั้งหมดไปกองอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แกมีเสื้อผ้าตัวใหม่ให้ฉันรึเปล่า?”
“ลองนายกล้าขนาดนี้ฉันยังจำเป็นต้องให้เสื้อผ้าชุดใหม่ด้วยเหรอ?” ทาคาโตะยวน ใบหน้าของเรียวบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าแก้ผ้าอยู่กับแกนะ...ถ้าฉันทำขึ้นมาจริงๆ คนที่จะทนไม่ได้ก็คือแกมากกว่า!”
ร่างสูงทำเป็นนิ่งคิด ก่อนใบหน้าหล่อเหลานั่นจะพยักนิดหนึ่ง “ก็อาจจะใช่...”
เรียวหงุดหงิดเสียจนไม่อยากจะพูดต่ออีกสักคำเดียว
ก็ช่างปะไร! จะต้องแก้ผ้าหรือใส่เสื้อผ้าเขาก็ไม่สนมันอีกแล้ว!
เด็กหนุ่มเดินปึงปังไปยังฝักบัวซึ่งตั้งอยู่หลังม่านสีควันบุหรี่โดยไม่ต้องคิด
เรียวกระชากม่านออกอย่างแรงแล้วเปิดน้ำจากฝักบัว สายน้ำเย็นๆ รดลงมาชะโลมร่างกายเปลือยเปล่าเรียกให้หนาวสะท้านแต่ก็ทำให้สมองโล่งไปพร้อมๆ กัน
ผ่านไปไม่นานรียวก็อาบน้ำเสร็จ...อดยอมรับไม่ได้ว่าหลังการอาบน้ำ อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก ทั้งตัวรู้สึกเบาหวิว
เรียวเอื้อมไปปิดก๊อกน้ำก่อนจะตวัดกลับไปยัง ‘ผู้คุม’
ทาคาโตะยังคงจ้องมองเขาด้วยแววตาเรียบนิ่ง ...ทำให้อารมณ์ดีๆ หลังการอาบน้ำเสียไปเกือบครึ่ง
เรียวเดินตรงไปหาฝ่ายตรงข้าม หยดน้ำจากร่างกายทิ้งรอยเดินไว้ระหว่างทาง... ร่างเปียกปอนก้มลงมองคนเบื้องหน้าเหมือนจะถามว่า แกจะเอายังไง?
“ผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าอยู่บนโต๊ะ...”
ทาคาโตะพูดเสียงเนือยๆ
เรียวลากขาไปอย่างรวดเร็ว เขาใส่เสื้อผ้าในเวลาไม่นานนัก แต่เขาก็โล่งใจได้ไม่นานเมื่อปลอกคออันใหม่ยื่นมาตรงหน้า ดูเล็กแล้วก็หลวมกว่าเดิมแต่ก็ยังคงเป็น ‘ปลอกคอ’ อยู่ดี
“ใส่ซะ แล้วตามฉันออกไปข้างนอก”
เรียวรับมาสวมอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นักก่อนจะเดินตามทาคาโตะออกจากห้องน้ำ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาที่ต้องมีเจ้าของพาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแปรงขนอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันน่าหงุดหงิดชะมัด!
“ไปนอนซะ ฉันจะทำงาน” ทาคาโตะเอ่ยพลางพยักเพยิดไปยังฟูกเปล่าๆ ข้างเตียง ใบหน้าของเรียวถมึงทึง แต่ในขณะที่เขากำลังจะเดินปึงปังจากไป เสียงกรี๊ดดังลั่นก็เรียกให้ทุกความเคลื่อนไหวหยุดชะงัก
“มานามิ...” ทาคาโตะงึมงำในลำคอ ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดขณะรีบผลุนผลันวิ่งออกไปนอกห้อง ลืมทุกอย่าง แม้กระทั่ง...ปิดประตูห้อง
ความคิดเห็น