ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Nor Like 3 - First Mission
| Nor Like 03 First Mission ดวงตาเรียวคมกวาดมองไปรอบๆตัว... เรื่องที่สึโยชิเกลียดที่สุดคือความพ่ายแพ้ ยิ่งโดนหยามยิ่งยอมไม่ได้! จะว่าเขาเป็นพวกชอบเอาชนะก็ได้เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ถ้าเขาแพ้มันจะหงุดหงิดรำคาญใจจนทนไม่ไหวทุกที เรื่องนี้ก็เหมือนกัน! ยังไงก็ขอหน้าสวยๆหน่อยเหอะวะ! แต่ไอ้ครั้นจะหาหนุ่มหน้าสวยจากโรงเรียนสหฯนี่ก็ยังไงอยู่ แล้วเขาก็ไม่อยากจะไปหาเอาตามสวนสาธารณะที่มีแต่พวกแบบนั้นด้วย เขาไม่ชอบมีsexกับคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ถ้าเกิดมันหาไม่ได้จริงๆถึงจะต้องฝืนใจเขาก็ต้องทำ! พลันสายตาก็ไปสะดุดกับคนที่นั่งเยื้องไปข้างหน้า2ที่นั่ง... แค่มองมุมนี้ก็สวยกว่าผู้หญิงหลายคนในห้อง... ผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัส เส้นผมสีออกน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอไล้ลงไปประบ่าอย่างหมิ่นๆ เครื่องหน้าสวยหวานที่เขาคิดว่าสวรรค์น่าจะประทานมาให้ผิดเพศ น่าแปลกที่เขาเผลอมองข้ามไปซะได้! เอจิซึ ยูยะ! เพื่อนสนิทของเขา และเขาเลือกหมอนี่แหละ หวังว่าหมอนี่คงจะไม่ใจแคบเกินไปนัก! “ยูยะ”เขารีบเรียกเมื่อเป้าหมายกำลังจะเดินออกนอกห้อง คนโดนเรียกชะงัก ก่อนจะหันมามองคนเรียกพลางเอียงคอน้อยๆ “ฉันมีธุระจะคุยด้วย”สึโยชิพยายามทำเสียงให้ราบเรียบ แต่ดวงตากลับเหลือบมองนารุมิที่ทอดสายตามามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ...เป็นปกติทุกวันที่นารุมิจะกลับบ้านพร้อมยูยะ ไอ้เจ้าคนหน้าตายที่ชอบทำตัวเป็นหมาหวงก้าง วันนี้เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่! “ฉันอยากอยู่คุยกับนายสองคน เรื่องสำคัญ”เขาย้ำคำหลังชัด ช้า จนนารุมิชักจะหน้าตึง “ฉันกับยูยะไม่มีเรื่องปิดบังกันอยู่แล้ว”อีกฝ่ายเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่สายตาที่ส่งมาให้เขากลับมีแต่ความชิงชัง ซึ่งเขาก็ส่งกลับไปแบบไม่ยอมแพ้ ...ความสัมพันธ์ของเขากับไอ้หมอนี่ไม่มีอะไรจะต้องถนอม ในเมื่อมันเชื่อมกันด้วยเส้นเชื่อมบางๆทีชื่อ ‘ยูยะ’ เท่านั้น ถ้าไม่มียูยะ... หน้าของไอ้บ้านี่เขาก็ไม่อยากจะมอง “ฉันจะไปรอหน้าประตูนะยูยะ”นารุมิเอ่ยเสียงอ่อนโยนผิดกับที่พูดกับเขาลิบลับ ดวงตาคมเข้มตวัดไปมองร่างบอบบางข้างๆก่อนจะชะงัก เมื่อคนร่างเล็กข้างๆหันมามองเขาด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ ตากลมโตคู่นั้นยามมองเขาดูดุจัดจนดวงหน้าคมเข้มชักจะแหยลง “นายกลับไปบ้านก่อนเถอะนารุมิ ฉันดูแลตัวเองได้”ประโยคบอกเล่าธรรมดาแต่เหมือนจะสั่งอยู่กลายๆ นารุมิยืนนิ่ง ตวัดสายตามองยูยะสลับกับสึโยชิก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รีบกลับบ้านล่ะยูยะ ฉันจะไปรอที่บ้าน”เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างยอมแพ้ เขาลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆก่อนจะทิ้งสายตาคาดโทษมาให้สึโยชิที่ยิ้มรับอย่างท้าทาย เขารอให้ทุกคนออกจากห้องจนหมด... ในใจของสึโยชิเต้นตุบๆเมื่อตอนสบตาเข้ากับร่างบางหน้าสวยตรงหน้า อีกฝ่ายเอียงคอยิ้มให้เมื่อเห็นว่าสึโยชิชักจะดูอึดอัด “มีอะไรล่ะ สึโยชิ”ยูยะถามด้วยท่าทางน่ารัก นี่แหละเวลาที่เขาจะลงมือ! แม้ในใจจะรู้สึกผิดไม่ใช่น้อยแต่ทิฐิกลับมีมากกว่า เขาเดินไปยืนด้านหน้าคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้พลางเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางแปลกใจ ...ไม่ได้ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย “ยูยะ” “ครับ”ว่าพลางเอียงคอก่อนจะแย้มรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใส และทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ “มีอะไรกันเถอะ” “ฮะ!?”ยูยะร้องเสียงหลงเหมือนไม่ค่อยเชื่อหู หน้าขาวนั้นเริ่มแดงก่ำ “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะสึโยชิ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด” “มี sex กัน”เขาย้ำตรงๆ เล่นเอาอีกฝ่ายหน้าขึ้นสียิ่งกว่าเดิม “นะ นายบ้ารึเปล่า พูดเล่นบ้าอะไรอย่างนี้”คนตัวเล็กเอ่ยตะกุกตะกัก ตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่มือของสึโยชิกลับกดตรึงให้ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม เด็กหนุ่มแย้มรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะโน้มตัวลง “เดี๋ยวก็รู้ว่าพูดเล่นรึเปล่า” แล้วริมฝีปากบางก็กดประทับลงบนริมฝีปากอิ่มฉ่ำแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน พยายามดิ้นรนให้หลุดจากการรุกล้ำของคนตัวโตกว่า เรียวลิ้นไล้ริมฝีปากอีกฝ่ายพยายามให้คนตัวเล็กเผยอริมฝีปาก สัมผัสอ่อนโยนเริ่มจะหนักหน่วงขึ้นเป็นลำดับ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเขาง่ายๆ มือที่เคยอยู่นิ่งจึงเริ่มไล้ไปตามลำตัวก่อนจะหายเข้าไปใต้เชิ้ตนักเรียนตัวเล็ก แล้วลูบไล้เนื้อนวลเนียนแผ่วเบา “อ๊ะ...”ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายสะกิดยอดอกใต้เสื้อ ...และนั่นเป็นโอกาสของสึโยชิ เรียวลิ้นชุ่มชื่นสำรวจไปทั่วช่องปากบางหวานล้ำ ก่อนจะค่อยๆเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อลิ้นเล็กที่กระถดหนีอย่างตระหนก มือบางพยายามทุบคนสูงกว่าอย่างสุดกำลัง แต่ความรู้สึกวาบหวามเริ่มไหลอาบทั่วร่างจนเริ่มดูดกลืนเรี่ยวแรงที่มี เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มจะหายใจติดขัด ริมฝีปากร้อนจึงผละออกมา จุมพิตที่กลีบปากบางอีกครั้งอย่างทะนุถนอม ก่อนจะไล้ไปตามนวลแก้ม ลำคอ... แล้วกดประทับทิ้งรอยไว้บนซอกคอขาวอย่างลืมตัว “อย่า ไม่เอา สึโยชิ ไม่เอา”ร่างบางร้องลั่นเมื่อมือเรียวพยายามเอื้อมไปสัมผัสจุดไวต่อความรู้สึก ร่างเล็กพยายามกระถดหนี ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มนวลด้วยความกลัวจับใจ ....และนั่นทำให้สึโยชิหยุดการกระทำลงโดยฉับพลัน! นี่เขาทำบ้าอะไรอยู่นี่! สึโยชิก่นด่าตัวเองในใจเมื่อมองดวงหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา สภาพของร่างตรงหน้าดูน่าสงสารจนเขารู้สึกผิดอย่างแรง เขาใช้หลังมือปาดน้ำตาให้ร่างบอบบางช้าๆ ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากมน ร่างเล็กกระตุกน้อยๆด้วยความหวาดกลัวในสัมผัสของเขา ...และนั่นยิ่งทำให้สึโยชิรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก “ขอโทษนะ ไม่ทำอะไรแล้วล่ะ กลับบ้านซะ”เขาขยี้ผมสีน้ำตาลของยูยะเบาๆอย่างเคย แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนที่อีกฝ่ายไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เด็กหนุ่มรีบเดินออกจากห้องพร้อมด้วยความรู้สึกหงุดหงิดขัดใจ พอกันทีกับการมีอะไรกับผู้ชาย! เขาไม่อยากจะให้ความเอาแต่ใจของเขาไปทำร้ายใครอีกแล้ว แม้จะหงุดหงิดเมื่อคิดได้ว่าต้องโดนยัยน้องตัวแสบเยาะเย้ยถากถางเอาก็เถอะ! | |||
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น