คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Fate chain 5.2 - อิสระภาพ2
Fate chain
เรียวไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงอยู่กันแน่...ว่างเปล่าเหรอ?
อาจจะใช่ก็ได้ เขาไม่แน่ใจนัก แต่ที่รู้ๆ คือหัวใจเขากำลังตายด้าน...ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เขารู้ว่ากำลังทำเพื่ออะไร แม้จะไม่รู้จริงๆ ว่า...ทำแบบนี้แล้วจะได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่ารึเปล่า? แต่เขาไม่มีทางเลือกอีกต่อไปแล้ว...เขาได้เลือกไปแล้ว
ร่างกายท่อนล่างปวดระบมไปหมด เขาคิดว่าเลือดคงออก... แต่ช่างเถอะ เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหาย เขาเพียงแลกร่างกายกับสิ่งที่คุ้มค่ากว่า ...
อาการคลื่นเหียนแล่นขึ้นมาทันทีที่นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป...เขาขยะแขยง เขารังเกียจ เขากลัว หวาดหวั่น เจ็บปวดจนไม่อาจจะเจ็บไปกว่านี้ได้อีกแล้ว ทั้งความรู้สึกและหัวใจกำลังค่อยๆ ตายลงไปช้าๆ...ทุกครั้งที่อีกฝ่ายชำแรกร่างกายเข้ามา เหมือนมีมีดกรีดหัวใจให้ปากแผลยิ่งลึกและขยายกว้าง สุดท้าย
ทุกสิ่งก็จบลงที่ความว่างเปล่า...
“เจ็บเหรอเด็กดี...” เป็นเสียงแรกที่เรียวได้ยินทันทีที่ได้สติ ดวงตาปวดระบมของเขาตวัดมองต้นเสียง เห็นใบหน้าแย้มยิ้มของไทระก็พลันถอยหนีโดยอัตโนมัติ ร่างกายยังจดจำถึงความเจ็บปวดและหวาดกลัวได้เป็นอย่างดี
รอยยิ้มของไทระยิ่งขยายกว้างเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ความพึงใจที่ฉายชัดอยู่ในดวงตากรีดหัวใจของคนมองจนเป็นริ้ว “อะไรกัน...ฉันออกจะอ่อนโยน ทำไมถึงทำท่ารังเกียจกันนักล่ะ?”
เรียวเบี่ยงใบหน้าหลบริมฝีปากที่พยายามจะทาบทับเรือนแก้ม ร่างกายที่สวมเพียงเชิ้ตตัวเดียวหดเข้าหากันเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่โดนทำร้ายบาดเจ็บ
น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว...แต่ความทรงจำกลับเป็นสิ่งที่กำลังฆ่าเขาทั้งเป็น...ไหนนายบอกกับตัวเองว่าเป็นผู้ชายโดนแค่นี้ก็ไม่เสียหายไง วาคาบะ เรียว? ไหนนายบอกตัวเองว่าไม่เจ็บปวด?
“ถ้าไม่ไหว...ไปหาแม่นายกันวันอื่นไหมล่ะ?” คำพูดที่เรียกให้ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก เขาฝืนร่างกายหยัดลุกขึ้น ความเจ็บแล่นปราดถึงสมอง หากเด็กหนุ่มก็ขบฟันแข็งใจไม่ส่งเสียงแสดงความเจ็บปวดออกมา
“...ฉันไหว” เสียงเขาแหบเครือจนแทบฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงของตัวเอง ไทระยิ้ม...มันไม่ใช่ยิ้มหยันๆ แบบที่เคย แต่วูบหนึ่งที่ดวงตาของหมอนั่นเป็นประกายเหมือน...เห็นใจงั้นเหรอ?
เรียวคงจะตาฝาดไปเอง
“ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วเราจะได้ไปกัน” ฝ่ามือของฝ่ายตรงข้ามขยี้หัวเขาเบาๆ ก่อนจะโยนกางเกงลงมาบนตัก
เด็กหนุ่มได้แต่ก้มหน้าทำตาม รอยเลือดแห้งกรังยังติดอยู่ที่ต้นขา เขาทำเป็นไม่เห็นขณะฝืนใจใส่กางเกง ร่างกายท่อนล่างเจ็บหนึบ
ไทระมองดูเขาเงียบๆ เมื่อเห็นว่าจัดแต่งร่างกายเรียบร้อยก็ยื่นแขนให้เกาะ แต่เรียวปัดมือนั้นทิ้งก่อนพยายามยืนขึ้นเอง ขาของเขาสั่นระริก รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเป็นแสงสีขาวแถมยังหมุนเร็วจี๋จนแทบประคองร่างไม่อยู่ เด็กหนุ่มขบริมฝีปาก ใช้ความเจ็บปวดในการดึงสติที่ขาดๆ หายๆ ให้กลับมาแล้วฝืนร่างกายก้าวเดินไปอย่างช้าๆ
“เก่งนี่...ถูกใจฉันจริงๆ” หลังมือของไทระถูกับแก้มเย็นชืดของเรียว เขาไม่มีแรงพอจะสะบัดหนี แม้แต่ตอนที่ฝ่ายนั้นคว้าต้นแขนเขาแล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน เรียวก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะดิ้นรน
สุดท้ายเรียวก็ถูกดึงขึ้นรถของฟูมิโนะซาโตะ ไทระ ออกไปจากโรงเรียน หมอนั่นนั่งฝั่งคนขับ ท่าทางดูอารมณ์ดู ฮัมเพลงและเคาะนิ้วกับพวงมาลัยเป็นจังหวะเหมือนกำลังจะไปเที่ยว สายตาคอยเหลือบมองเรียวที่มองออกไปนอกหน้าต่าง หมอนั่นคลี่ยิ้ม...ก่อนจะเหยียบคันเร่งคล้ายจะสนองตอบความต้องการของคนที่นั่งข้างกาย
ไทระเลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เรียวไม่ได้ถาม เขาเก็บความสงสัยทุกอย่างจนมิดชิดและเลือกที่จะคาดหวัง
รถจอดที่ๆ จอดรถของโรงพยาบาล หมอนั่นดับเครื่องแล้วเปิดประตูลง แถมยังวิ่งมาอีกด้านพร้อมกับประคองเขาที่อ่อนเปลี้ยไปทั้งตัวลงมาจากรถ
“ลงมาสิ...แม่นายอยู่ที่นี่ล่ะ โรงพยาบาลของที่บ้านฉันเอง” ปริศนาเฉลยแล้วว่าทำไมไทระถึงได้รู้ว่าแม่เขาถูกขัง...ความหวังถูกจุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง มันผลักดันให้เรียวประคองตัวได้โดยไม่ล้ม เขากำลังจะได้เจอแม่...กำลังจะได้ออกไปจากขุมนรกบ้าๆ นี่เสียที
เรียวเร่งฝีเท้า ความเจ็บปวดเหมือนจะถูกลืมไปชั่วขณะ หัวใจของเขาลอยไปถึงมารดาที่ไม่ได้พบหน้ากันเป็นแรมเดือน ทุกอย่างเหมือนกำลังจะพบทางออกเมื่อฟูมิโนะซาโตะบอกว่าประตูห้องของแม่อยู่ข้างหน้านี่แล้ว...
แต่เรียวควรจะรู้...เขาควรจะเฉลียวใจตั้งแต่ต้นว่าทุกอย่างมันง่ายเกินไป
“สวัสดี” น้ำเสียงทุ้มต่ำและใบหน้าราบเรียบของผู้ชายคนสุดท้ายที่เรียวคาดหวังว่าจะเจอกำลังปรากฏอยู่เบื้องหน้า... ทาคาซึกิ ทาคาโตะ... หมอนั่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างคนป่วย ส่งรอยยิ้มนุ่มนวลมาให้เขาที่ช็อคจนตาค้าง ขาหมดแรงเอาดื้อๆ เด็กหนุ่มมองทาคาซึกิสลับกับมารดาที่หน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง...สมองของเขาเหมือนจะว่างเปล่า...คิดอะไรไม่ออก โลกทั้งโลกคล้ายกำลังหยุดหมุน
“มาเยี่ยมแม่ไม่ใช่เหรอ...ทำไมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นล่ะ?” ทาคาโตะลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้เขาที่กระถดหนีอย่างตื่นกลัว หลังของเขาสัมผัสกับขาของไทระ... ยิ่งทำให้ความหวาดกลัวและเกลียดชังพลุ่งพล่านเมื่อเห็นใบหน้าที่โน้มลงมอง
มันไม่ใช่ใบหน้าของคนที่แปลกใจเลย...ฟูมิโนะซาโตะรู้อยู่แล้วว่าทาคาซึกิอยู่ที่นี่
หมอนี่จงใจ...และเป็นเขาที่โง่เองตั้งแต่ต้น!
“ฉันพานายมาเยี่ยมแม่แล้วนะเด็กดี...ไม่ได้ผิดสัญญาแล้วนะ” ไทระว่า รอยยิ้มละไมประดับบนใบหน้าขณะดวงตาเจ้าเล่ห์ทอดมองทาคาโตะที่หยุดยืนประจันหน้ากัน “หมดหน้าที่แล้ว ฉันไปก่อนล่ะทาคาซึกิ ถ้ามีอะไรสนุกๆ อย่างนี้อีกก็บอกนะ ฉันยินดีทำ”
สนุกๆ งั้นเหรอ...
หัวใจของเรียวเย็นเฉียบเมื่อไทระปิดประตูไล่หลัง สนุกๆ งั้นเหรอ...เรื่องของเขาเป็นแค่เรื่องสนุกๆ งั้นเหรอ?
“จะหนีเหรอวาคาบะ... ฉันเคยเตือนว่ายังไง? ลืมไปแล้วรึไง?” น้ำเสียงของทาคาโตะเรียบสงบ หมอนั่นใช้มือข้างหนึ่งกดไหล่ของเขาให้ตรึงอยู่กับที่ ปลายนิ้วที่ว่างแตะลงบนรอยจูบแดงช้ำที่โปรยปรายอยู่ทั่วซอกคอ “ว่าไง...ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”
“ก...แกหลอกฉัน” น้ำเสียงของเขาติดขัดอยู่ที่ลำคอ ในอกมันทั้งเย็นทั้งร้อนวูบวาบ เขาทั้งคู่สบตากัน...ในแววตานั้นมันยังว่างเปล่า ลึกล้ำ ไร้หัวใจ...
ทาคาซึกิเลิ่กคิ้ว เลื่อนปลายนิ้วมาเกลี่ยหางตาของเขา เด็กหนุ่มถึงรู้สึกตัวว่าเขาน้ำตาไหล “หลอกอะไร...ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คนที่เสนอตัวให้ฟูมิโนะซาโตะน่ะมันนายเอง ไม่ใช่รึไง?”
“ไม่จริง แกจงใจ!”
“ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น...ฟูมิโนะซาโตะก็แค่เสนอทางออก และเป็นนายเองที่สนองความต้องการ นายทำตัวเอง...นายไล่ต้อนตัวเอง” นิ้วของทาคาซึกิเคลื่อนไปตามกระแสน้ำตา ก่อนจะกดลงบนรอยช้ำทีละจุดจนร่างของเรียวเกร็งสั่น
ทาคาโตะคลี่ยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนหน้าผากสัมผัสกัน ลมหายใจร้อนๆ กระทบใบหน้า ริมฝีปากห่างกันเพียงปลายนิ้วกั้น...
“มันยังไม่จบหรอก วาคาบะ...มันยังไม่สาแก่ใจฉันเลย”
แล้วเขาต้องทำยังไงถึงจะพอใจ...ต้องไล่ต้อนตัวเองไปถึงแค่ไหน ทาคาซึกิถึงจะพอใจกัน?
TBC
อิอิ^^ ไหน คนไหนอ่านตอนนี้แล้วอยากฆ่าคนตาย โฮะๆๆๆๆ
แต่ทำไมไรท์เตอร์รู้สึกสะใจเบาๆล่ะเนี่ยยยยยย โฮะๆๆๆๆ(หัวเราะชั่วร้าย) เห็นคอมเม้นท์แต่ละคนเชียร์พระเอกสุดใจ รอไปก่อนค่ะ มันยังไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก-*- จนจบภาคนู่นน่ะ ถึงจะมี คู่นี้มันจิตๆ แต่ไม่อยากให้เรทมันจิตตามไปด้วย เหมือนๆเรื่องนี้จะมีแต่คนโรคจิตนะเนี่ย-*-
ตอนต่อจากนี้ไปล่ะค่ะ เตรียมออกซิเจนให้ดี ไม่งั้นอาจจะขาดใจตายกันไปได้ เพราะกว่าไรท์เตอร์จะมาอัพอีกที รอกันไปประมาณอีก 1 เดือน(ไม่ได้พูดเล่น-*-)อยากจะเข็นๆให้มันจบภาคหนึ่งไปซะ อยากแต่งอะไรหวานๆภาคสองบ้าง แต่กว่าจะไปถึงคนอ่านคงโดนเรียวซื้อใจกันไปอีกโขเลย
แต่ไรท์เตอร์ยังสติลรักทาคาโตะที่สุดน้าาาาาาา >< ชีวิตพ่อพระเอกดราม่ามาก ตอนต่อไปจะเฉลยปริศนาทั้งหมดล่ะค่ะ ว่าทำไม้ ทำไม ชีวิตคุณชายถึงดราม่าขนาดนั้น คุณแม่เกี่ยวอะไรด้วย? แล้วนัทสึมิทำไมถึงเข้าใกล้เรียว?
แล้วความผิดจะไล่ต้อนเรียวไปถึงแค่ไหน...มาติดตามกันนะคะ^^
ปล.แฟนเรื่องนี้เหนียวแน่นมากๆ ปลื้มมมมมมมมมมม ขนาดไรท์เตอร์ดองแล้วดองอีก ยังมีคนมาเคาะไหเป็นระยะๆ นี่กะว่าตอนแรกไม่มีคนมาทวง ไรท์เตอร์จะเนียนๆลืมๆ ทำเบลอๆไปแล้วนะเนี่ย ไหนๆก็มีคนทวงเยอะ เลยไม่อยากจะโฉด เอามาต่อให้
ปลล.ฟังเพลงใหมที่เอามาลงกันอ้วยนะ หุหุ แล้วจิ้นกันไปว่าภาคสองจะเป็นไง หวานๆแบบดราม่า จบความแค้น ต่อด้วยความรัก แต่จะเป็นรักแบบไหนก็รอลุ้นไป
ความคิดเห็น