คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Fate chain 4.4 - ทรมาน...
Fate chain
คำเตือน - กรุณาทำใจก่อนอ่าน เพราะความทรมานที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้น...
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ แม้พาร์ทนี้จะไม่มีความสุขเลยก็ตาม^^
ย้อนความ
เรียวไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไรดีเมื่อเด็กสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าประโปรงก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ใบน้อยออกมา เธอดึงรูปใบหนึ่งขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มหวานขณะยื่นมาให้
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่ามือของเขาสั่นเทา...เขาเอื้อมมือไปรับรูป กลั้นใจขอให้เขาคิดผิดพลาด...
“พี่เป็นอะไรคะ?” เด็กสาวอุทานเมื่อเห็นว่าเรียวเบิกตากว้าง ใบหน้านั้นเผือดซีด...
บอกทีสิว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง...เขากำลังฝันไป
“คาโอริ...”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่า...เขาทำอะไรผิดไปกันแน่
“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?” น้ำเสียงเย็นเยียบเปรยขึ้นลอยๆ เรียวสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าซีดเผือดของเด็กหนุ่มตวัดมองต้นเสียงก่อนจะเบิกตากว้าง
ทาคาซึกิไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนแบบที่เขาเข้าใจ หมอนั่นยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง แม้ใบหน้านั้นจะเรียบเฉยแต่ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นกลับเป็นประกายเหี้ยมเกรียมพาให้นึกถึงคืนแรกที่เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ ...วันที่เขาเกือบโดนคนตรงหน้าฆ่าตายคามือ
“แก...” เสียงเล็กๆ ของมานามิทะลุขึ้นมา ทาคาโตะเพียงเปรยมองก่อนจะยกมือขึ้น บรรดาเมดสาวที่อยู่ข้างหลังกรูกันเข้ามาแล้วรุมล้อมจับตัวเด็กหญิงที่กรีดร้องให้ออกไปจากห้อง
เรียวอยากจะตามออกไปด้วย...แต่ไม่มีวัน ไม่มีวันที่ทาคาซึกิจะปล่อยเขาออกไปง่ายๆ เขารู้ดี ...เขาไม่มีวันหนีพ้น ดวงตาคู่นั้นบอกเขาเสมอมา
“เป็นไง...ฉันอุตส่าห์วางแผนให้มานามิแอบหนีออกมาหาแก เผื่อจะหายโง่บ้าง เป็นไงล่ะ?” เขาไม่รู้จะตอบคำถามของร่างสูงนั้นยังไง และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ “รู้แล้วใช่ไหมว่าแกทำสารเลวอะไรไว้?”
ทาคาซิกิกระแทกประตูห้องเสียงดังลั่นก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้เขาที่กระถดตัวหนีอย่างตื่นกลัว เขาเม้มริมฝีปาก มือสั่นระริกกำผ้าปูที่นอนแน่นเป็นหลักยึด
หมอนั่นทอดมองเขานิ่งๆ แต่เขารู้ดีว่าภายในใจของอีกฝ่ายไม่ได้นิ่งตามสีหน้า “ตอบ!” เสียงตะคอกทำให้เขาสะดุ้งเฮือก
“มัน...มันไม่ใช่ความผิดของฉัน...คาโอริทำตัวเองต่างหาก!” เขาตะโกนกลับ ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจก่อนจะไล่ต้อนความหวาดกลัวให้สลายไป “มันก็แค่เล่นสนุก เธอผิดเองที่เข้ามาหาฉัน...”
“เล่นสนุกงั้นเหรอ!” เหมือนทาคาโตะกำลังจะเสียสติ หมอนั่นพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูราวกับปิศาจร้าย
“แกจะบอกว่า...ที่แกให้เพื่อนมาข่มขืนน้องสาวฉัน มันก็แค่เล่นสนุกงั้นเหรอ!!”
“ใช่! แล้วยังไงล่ะ!!” เรียวจ้องมองดวงตาเป็นประกายนั้นอย่างท้าทาย “มันก็แค่สนุกๆ ผู้หญิงของฉันที่ผ่านมาเขาก็ชอบและเต็มใจกันทั้งนั้น! ไม่เห็นมีใครเขาเหมือนน้องนายสักคน!”
“เพราะน้องฉันไม่ใช่ผู้หญิงพรรค์นั้นน่ะสิ!”
“ทำไมจะไม่ใช่! น้องแกน่ะมันร่าน วิ่งมาเสนอตัวให้ฉันถึงที่แล้วต่างกับผู้หญิงพรรค์นั้นตรงไหนกัน!”
หมัดทั้งดุ้นกระแทกเข้าที่ใบหน้าของเรียวทันทีที่พูดจบ เขายังมึนงงและตั้งสติไม่ทันเมื่อร่างกายถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้น แรงกระแทกอีกครั้งที่ชายโครงทำเอาเขาเจ็บจุกจนพูดไม่ออก
“แกมันสารเลว!” น้ำเสียงของทาคาซึกิเย็นราวกับก้อนน้ำแข็ง หมอนั่นลากเขาที่ไร้ทางสู้ไปที่ห้องน้ำก่อนจะโยนโครมลงไปในอ่างอาบน้ำจนไหล่กระแทก เจ็บระบมไปแทบทั้งตัว
สัมผัสคุ้นเคยบริเวณลำคอเรียกให้สติของเขากลับคืนมาอีกครั้ง เขาพยายามดิ้นรนแต่ไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายสวมปลอกคอหนังล่ามเขาไว้ได้สำเร็จอย่างง่ายดาย ฝ่ายนั้นเพียงแค่กระตุกปลอกคอหยอกล้อเขาก็อึดอัดหายใจไม่ออก ทาคาซึกิคล้องสายจูงไว้กับอ่างล้างหน้าก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูมาผูกข้อมือทั้งสองของเขาไว้กับก๊อกน้ำ เรียวทั้งถีบทั้งดิ้นรน เขาบิดตัวคลุ้มคลั่งปากก็ร้องสบถด่าไม่หยุด
“แกรู้ไหมว่าแกทำให้น้องสาวฉันต้องตายทั้งเป็น...เธอรักแกแค่ไหน...แกผลักไสเธอยังไม่พอ แกยังบอกให้เพื่อนแกมาข่มขืนน้องสาวฉัน แกมันไม่ใช่คน!!”
“โธ่เว้ย! ปล่อยนะเว้ย ไอ้ชั่ว!!” เรียวพยายามดิ้นรนอย่างไร้ทางสู้ เขาถูกผูกติดกับก๊อกน้ำเหนือหัว ไม่สามารถขยับได้สักนิด
ทาคาซึกิเปิดน้ำให้ไหลลงอ่างอย่างช้าๆ ความเคียดแค้นสุมอยู่ในดวงตาคู่นั้นจนคนมองนึกหวาดหวั่น “คนสารเลวอย่างแกไม่ควรจะอยู่บนโลกนี้...” หมอนั่นพูดพลางยิ้มเยาะ “แต่แกจะตายง่ายๆ ไม่ได้หรอก ฉันบอกแกไปแล้วนี่ ความผิดแกจะไล่ต้อนแกไปจนสุดทาง จำคำฉันไว้ให้ดี!”
*************
นานเท่าไหร่แล้วนะ...
เรียวเม้มริมฝีปากซีดเผือดสั่นระริกของตน เขาพยายามห่อขาเข้าหาลำตัวเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น แต่คงไม่เป็นผลเมื่อความเย็นจัดของน้ำ...ไม่สิ น้ำผสมน้ำแข็ง มันเริ่มทำให้เขาปวดเกร็งจนด้านชา ทั้งร่างราวกับไม่มีความรู้สึก
ดวงตาของเขาลอยคว้าง...เขากำลังจะตาย
แม้จะเคยบอกกับตนเองว่าเขาเลือกที่จะตายดีกว่าจะมีชีวิตอยู่โดยโดนทาคาซึกิทรมาน แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขากลับกลัวจนขวัญผวา ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาได้สักนิด
“ช่วยด้วย...” เขาเอ่ยเสียงเครือ รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีประโยชน์ แต่เขากลัว...กลัวจนคิดอะไรไม่ออก “ใครก็ได้...ช่วยด้วย”
น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เขาไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แต่ความหวาดกลัวที่จับขั้วหัวใจอยู่ตอนนี้ทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เขาภาวนาให้ใครก็ได้มาช่วยเขาออกไปจากที่นี่ ใครก็ได้...
เด็กหนุ่มหลับตาลง หากแต่ภาพใบหน้าและดวงตาราวกับมัจจุราชของทาคาซึกิกลับผุดขึ้นมาจนเขาสะดุ้ง เรียวคุดคู้ลำตัวให้เล็กที่สุด เขาไม่เคยรู้สึกว่าทาคาซึกิน่ากลัวเท่าวันนี้...มันไม่ใช่แค่ความหวาดกลัวอย่างเดียว หากมันผสมกับอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับทำให้หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างน่ากลัว
เขาจะไม่ยอมรับ ไม่มีวัน! เขาไม่ได้ทำอะไรผิด...มันไม่ใช่ความผิดของเขา!
ในสถานที่ๆ เขาอยู่ ผู้หญิงแทบทุกคนที่เขารู้จัก...พวกเรารู้กันดีทั้งนั้นว่าเซ็กส์มันเป็นแค่เรื่องสนุกๆ จบคืนก็จบกัน ไม่มีพันธะ ไม่มีข้อผูกมัด บางครั้งเพื่อนๆ ของเขายังเคยแลกผู้หญิงกันเพื่อความแปลกใหม่ และผู้หญิงของเขาเอง...หลายๆ คนก็ยินยอมพร้อมใจที่จะไปกับเพื่อนของเขา เราก็แค่เล่นสนุกกัน
เขาถึงได้บอกว่าคาโอริ...ไม่ใช่สิ นัทสึมิเท่านั้นที่ต่างออกไป
วันแรกที่เขาพบเธอเขายอมรับว่าถูกใจเธอตั้งแต่แรกเห็น เธอเป็นคนสวย แถมยังดูไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยรู้จัก เธอมักแต่งกายเปรี้ยวจี๊ดแต่บางทีก็ดูเหมือนไม่มั่นใจ เธอทำตัวกร้านโลกแต่ครั้งแรกของเราเธอกลับสั่นจนน่าสงสัย ตอนเราเจอกันครั้งแรก...เราสัญญาว่ามันก็แค่เกมส์ เล่นกันสนุกๆ แต่เธอกลับจริงจัง จริงจังจนเขานึกรำคาญ เขาเกลียดการผูกมัด...
แล้วเขาก็ทำเหมือนอย่างเคยเวลาเบื่อผู้หญิงคนไหน เขาบอกเพื่อนในกลุ่มแก๊งค์ซิ่งของเขาว่าเขาเบื่อเธอแล้ว เขาบอกให้เพื่อนเขาจัดการให้เธอเปลี่ยนใจ เขารู้ดีว่าพวกนั้นจะทำยังไง...แต่มันไม่ใช่เรื่องผิด ผู้หญิงที่ผ่านมาของเขาก็ชอบกันทั้งนั้น เขาไม่คิดว่า...
“น้ำเย็นสบายดีไหม?” น้ำเสียงที่ราวกับลอยมาจากที่แสนไกลเรียกให้เขาช้อนตาขึ้นมอง และทันทีที่สบเข้ากับดวงตาคู่นั้น ร่างของเขาก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เขาพยายามห่อตัวเข้าหากันไม่ต่างอะไรกับสัตว์ตัวน้อยๆ ที่กำลังจะถูกล่า
“กลัวเป็นด้วยเหรอ?” หมอนั่นเอ่ยหยันๆ มือเรียวเอื้อมมาแก้ปมผ้าที่ข้อมือของเขาออก แต่เรียวไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขัดขืน...เขาหนาวจนชา ทันทีที่ได้รับอิสระสองแขนไร้เรี่ยวแรงก็ตกอยู่ข้างลำตัว เล็บของเขาเป็นสีม่วงจัดอย่างน่ากลัว
ทาคาซึกิดึงปลอกคอของเขามาไว้ในมือก่อนจะกระชากจนร่างของเขาร่วงตุ้บลงมาบนพื้น น้ำจากเสื้อผ้าหยดลงบนพื้นกระจายเป็นวง เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น พยายามพยุงร่างกายของตนเองแต่ไม่เป็นผล มันด้านชาแทบไม่มีความรู้สึก
“อึก...” เรียวกัดริมฝีปากเมื่อร่างถูกลากไปกับพื้น เขาพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนแต่กลับทรุดฮวบลงอย่างน่าสมเพช อีกฝ่ายทำราวกับเขาเป็นหมา จะลากจะจูงไปทางไหนก็ได้ตามแต่ใจ
“ป...ปล่อย” เขาเอ่ยเสียงแหบเครือ ทาคาซึกิไม่สน หมอนั่นลากเขาออกมาจากห้อง
ปลอกคอหนังบาดลำคอจนปวดแสบแต่เขาก็พยายามตะกายหนีอย่างที่สุด เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปดึงชายกระโปรงของเมดสาวที่เดินผ่านมา “ช่วย...ด้วย ได้โปรด”
เธอเพียงดึงชายกระโปรงกลับมาแล้วเบือนหน้าหนี เรียวกลั้นก้อนสะอื้นด้วยความขมขื่น เขาเห็นว่าใบหน้าของทาคาซึกิเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับสาสมใจที่เห็นเขาไร้ทางสู้
ราวกับชั่วชีวิต...เรียวสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายโยนเขาเข้าไปในห้องมืดๆ ไร้แสงไฟ มันเป็นห้องโล่งๆ ไม่มีข้าวของสักชิ้นนอกจากหน้าต่างแคบๆ ประมาณฟุตเดียวที่อยู่สูงขึ้นไปจากพื้น ทาคาซึกิกระแทกประตูปิด และขังเขาไว้ในห้องนั้นอย่างสิ้นเชิง
“สำนึกผิดอยู่ในห้องนั้นซะ วาคาบะ!” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนทุกอย่างจะถูกแทนที่ด้วยความเงียบ...
แล้วเขาก็กรีดร้อง ความมืดและความเงียบกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า เขาทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนอ้อนวอนจนเสียงแหบแห้ง แต่ไม่มีใคร...ไม่มีใครตอบรับกลับมาสักคน เขาร้องไห้ ช่างน่าสมเพชที่เขาทำตัวแบบนี้แต่เขาไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ เขากลัว...กลัวจับใจ
เขาดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรงในห้องแคบๆ เสื้อผ้าเปียกชื้นทำให้เขาหนาวสั่น...เรียวรู้สึกว่าเขากำลังเป็นไข้ เขาที่หนาวจนเข้ากระดูกได้แต่ห่อตัวเข้าหากัน อย่างน้อยแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาภายในห้องก็ทำให้เขาพอมองเห็นอะไรได้เลือนลาง เด็กหนุ่มขดตัวแน่นเหมือนดักแด้ นอนอยู่กลางแสงจันทร์วงเล็กๆที่ลอดผ่านเข้ามา
เขาหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แล้วเขาก็ฝัน...มันไม่ใช่ฝันดี เขากำลังฝันถึงคาโอริ เธอกรีดร้องทรมานขอร้องให้เขาช่วย แล้วเขาก็ฝันถึงแม่...ฝันว่าแม่ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด ฝันถึงทาคาซึกิที่เอามีดกรีดลงไปที่ขั้วหัวใจของแม่ เขาวนเวียนอยู่ในฝันร้าย พิษไข้รุมเร้าทำให้เขาเพ้อไม่มีสติ แต่อย่างเดียวที่เรียวแน่ใจ...
เขาภาวนาขอให้วันพรุ่งนี้ไม่มาถึงตลอดกาล
TBC
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน^^
เป็นอย่างไรคะพาร์ทนี้? เราคาดว่าหลายๆ ท่านคงพูดไม่ออก แต่เราเคยบอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่านายเอกเราแรง คราวนี้เชื่อรึยัง?
ที่ผ่านมาแค่นำร่องค่ะ ความทรมานจะต่อจากนี้ไปต่างหาก ความเจ็บปวด เคียดแค้น นี่มันคือฟิคโรคจิตจริงๆใช่ไหมเนี่ย-*-
ยอมรับว่าพล็อตเรื่องนี้วางยากมาก เปลี่ยนตลอดเวลา เราพยายามทำให้มันสมเหตุสมผลมากที่สุด ความเจ็บปวดที่มากพอจะให้คนๆหนึ่งแค้นมากขนาดนั้น และสุดท้ายก็ไม่สามารถห้ามความรักได้ เราอยากองอ่านฟืคแบบนั้น...มันก็เลยออกมาเป็นแบบนี้
มาพูดถึงนายเอกบ้าง คาดว่าหลายๆทานคงสงสัยว่าทำไมทำอะไรมาแบบนี้แล้วถึงไม่รู้ตัว เรื่องนี้เราคิดจริงๆนะคะ แต่ก็ขอตอบว่า "เรื่องเล็กของเราบางครั้งก็ไม่ใช่เรื่องเล็กของคนอื่น ในขณะที่เรื่องใหญ่ของเราก็ไม่จำเป้นต้องเป็นเรื่องใหญ่ของคนอื่นเหมือนกัน" มันเป็นเรื่องจริงค่ะ แต่ทุกคนมักมองข้ามเพราะเป็นเรื่องปกติที่คนเราจะมองทุกอย่างโดยมีตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางเสมอ สำหรับเรียว ในที่ๆเรียวอยู่มันไม่ใช่เรื่องผิด และก้มีคนประเภทนี้อยู่จริงๆ ที่มองว่า "มันก็แค่เซ็กส์" ในขณะที่บางคนมันไม่ใช่
แล้วพาร์ทนี้ เรียวอ่อนแอยิ่งกว่าทุกตอนรวมกัน คนเขียนเครียดมากเลยค่เรื่องนี้ว่าจะสื่อให้คนอ่านรู้ได้รึเปล่าว่า ทำไม? ถ้าจะมองคาแรคเตอร์เรียวดีๆแล้วจะพบว่าเรียวเป้นคนที่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง เรียวกลัวมาตลอด ถูกไหมคะ? แต่พยายามไม่แสดงออก แต่พอมาวันนี้ วันที่ทุกอย่างถูกเปิดเผย เรียวรู้สึกว่าตัวเองผิด แต่จะไม่มีวันยอมรับ เป็นความรู้สึกสองอย่างที่ขัดแย้งกันเอง และนั่นล่ะค่ะ ที่จะไล่ต้อนเรียวไปจนสุดทาง สุดท้าย...เรียวจะไล่ต้อนตัวเอง
เฮ้อออออ เครียดดีไหมคะ? มันจะเครียดไปแบบนี้อีกพักใหญ่เลยค่ะ แล้วจะขึ้นภาคสองกันสักที(เหนื่อยโคดๆ) ความลับหายอย่างเฉลยออกมาแล้วนะคะ แต่มีบางอย่างที่ยัง ทุกเรื่องมารวมกันเป็นสายโซ่ที่จะคล้องใจพระนายเราไว้ด้วยกัน ฟังดูโรแมนติก แต่...นะคะ ก่อนจะถึงช่วงหวานคนอ่านทึ้งผมจนมดหัวกันพอดี
แล้วพกันพาร์ทหน้าค่ะ คอาเม้นท์กันเยอะๆนะจ้ะ เราชอบอ่าน มีอะไรเขียนทิ้งไว้^^
ตอบคอมเม้นท์ก่อน-*-
WI_ - อยากอ่านต้องรออ่านนะคะ^^ มันซับซ้อนงี้หล่ะค่ะ คนแต่งมันส์มือ
P and A - ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ขอโทด้วยที่ทิ้งช่วง บิ้วท์ไม่ขึ้นจริงๆ
บลา11 - มาต่อแล้วจ้า
defla - ค่า มาต่อแล้ว อิอิ ขอคุณที่ติดตามมาตลอดเลยนะคะ จำได้ๆ อย่าลืมติดตามต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ จุ๊บๆ ตอนนี้ก็รู้แล้วด้วยว่านัทสึมิเป็นใคร แต่สงสัยเรียวยังช้ำไปอีกนาน
ตะวันแห่งราตรี - แหม-*- มันคงไม่นานขนาดนั้นหรอก(มั้ง)
ping_ping - ทำแบบนี้ล่ะค่ะ พระเอกโหดเนอะ อ๊ะ แต่อย่าว่าสุดที่รักเขานะ><
U_ton - โดนยำเละไปแล้วนี่ไงคะ ช้ำชอกยิ่งกว่าโสรยาอีก โถๆๆๆๆๆ(แต่เขาเข้าข้างพระเอกง่ะ)
energy_e - ทำอย่างที่อ่านไปล่ะค่ะ ซวยเนอะT^T
Last_Ray - มาต่ออีกทีคุ้มกว่า เอ หรือค้างกว่า?
fannan - จ้า มาเฉลยแล้ว นายเอกเราโฉดเนอะ(หาแนวร่วม)
ไวทน์ - มาต่อและค่า
lollipop - เครียดแน่ๆค่ะ แต่ไม่คงยันจบ แต่คง เอิ่ม อีกนานนนนน
Shin_GSD_Wings - ไม่ค้างก็ไม่สนุกสิจ้ะ อิอิ
sa_i - มาต่อแล้วคับผม
Masashiro - ไม่ดองแล้วจ้า^^ แต่ค้างกว่าเดิมรึเปล่า อิอิ ตอนนี้เรียวดูน่าสงสารน่าปกป้องมากเลยอ่ะ แต่งแล้วก็สงสารนะ แต่แอบสะใจเล็กน้อย หุหุ ส่วนเรื่องรวมเล่มนี่ยังไม่ได้คิดเลยจ้ะ ตอนจบยงอีกยาวไกล ใกล้ๆแล้วค่อยคิด ฮ่าๆๆๆ แต่เราว่า ถ้าคนๆหนึ่งเกลียดกันมากๆ แต่พอมันรักกัน มันคงจะเป้นอะไรที่กรี๊ดอีกสิบตลบยิ่งกว่าเริ่มต้นด้วยความรักเนอะ อิอิ(หาแนวร่วม)
เพราะรัก_donut - มาอัพแล้วจ้า
phu_sa - จ้า ความผิดที่ก่อไว้เฉลยมาทีน้อยแล้วนะ
ARINA - เคยเป็นแม่ยกนายเอกเสมอเหมือนกัน แต่เรื่องนี้ต้องขอยกเว้น เพราะเขาเทใจให้พระเอกไปเต็มๆ โฮกกกกกกกก แต่เดาได้ใกล้เคียงค่ะ มีซัมทิงรองจริงๆ แต่บอกแล้วว่านายเอกโฉดดดดดดดดดดดดดด อิอิ คอมเม้นท์ยาวดีแลวค่า อ่านแล้วสนุกดี รู้สึกว่าคนอ่านมีอารมณ์ร่วม เวลาอ่านนิยายที่อื่นก็จะอ่านเม้นท์ประกอบ เพราะบางทีอ่านเม้นท์แล้วจะฮาขึ้นสิบเท่า มีคนมาช่วยกันกรี๊ด เนอะคะ อิอิ
Jin_Mola - มาต่อแล้วจ้า อย่าเพิ่งงอนกันไปนะ ส่นกี่ปีจบ เอิ่ม... มันคงจบก่อนไรท์เตอร์เรียนจบนะคะ(ไม่ก้ไรท์เตอร์จะจบชีวิตก่อนเพราะคนอ่านตามวางระเบิด)
ความคิดเห็น