ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Nor Like 10 - Plan to Seme
Nor Like
By HS Black Ranger
10 Plan to Seme
“หยุดเดี๋ยวนี้นะวาคาบายาชิ!”
เหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าแทบจะซ้ำรอยเดิมล่วงเลยเข้าสู่วันที่แปด...
สึโยชิใกล้จะประสาทกินเต็มทนกับไอ้การวิ่งหนีรุ่นพี่ชมรมบ้านี่ แถมดูเหมือนแต่ละคนจะสะกดคำว่าไม่ไม่เป็นกันทั้งชมรม!
ถึงพักเที่ยงทีไรข้าวก็ไม่ได้กิน! แถมยังต้องวิ่งหยั่งกะหนีผีอีก! จะเอาอะไรกับชีวิตเขากันนักกันหนาวะ!
.
“ไม่มีทางหนีแล้วนะ วาคาบายาชิ”รุ่นพี่ที่ท่าทางจะเป็นกัปตันชมรมพูดด้วยท่าทางดีใจแม้จะหอบจนตัวโยน เด็กหนุ่มเอามือปาดเหงื่อที่ไหลซึมลงมาตามไรผมพลางจ้องเขาด้วยท่าทางสดใส “เซ็นต์ซะ หลักฐานการเข้าชมรม!”ว่าแล้วก็ยื่นกระดาษขาวๆมาตรงหน้าสึโยชิที่ยืนมองอย่างเซ็งชีวิต
เขาโดนไล่ทันจนได้! เพราะคิดผิดที่หนีมาหลังโรงเรียนแท้ๆ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาโดนเหล่ารุ่นพี่ชมรมคาราเต้ล้อมหน้าล้อมหลังปิดทางออกรอบด้าน อยากจะบ้าตาย!
“ไม่เซ็นต์!”เขาเอ่ยเสียงแข็งแม้ตอนนี้ตนเองจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ไม่ว่ายังไงเขาก็มั่นใจนักว่าพวกนี้คงไม่กล้าทำร้ายเขาแน่ๆ ดวงตาคู่เรียวจึงจ้องอีกฝ่ายอย่างท้าทายก่อนจะเหลือบไปรอบตัวเพื่อประเมินสถานการณ์...
...คะเนจำนวนคนที่ล้อมกรอบเขาจากสายตาก็น่าจะประมาณ 9 คน แถมยังเป็นพวกหน้าเดิมๆที่เล่นไล่จับกับเขามาตั้งแต่วันแรกๆ แต่ละคนจ้องมองเขาอย่างเคืองแค้นแสนสาหัสราวกับเขาไปแย่งแฟนมาก็ไม่ปาน จะมีไอ้หน้าใหม่บ้างก็...
ไอ้บ้านารุมิมายุ่งอะไรกับเขาด้วยวะเนี่ย!
ดวงตาของเขาเบิกกว้างแทบถลนเมื่อเหลือบไปเห็นคู่ปรับตัวฉกาจที่จ้องมองมาด้วยท่าทางกวนประสาทท่าประจำ แถมพอตวัดสายตาไปข้างๆก็ช็อคซ้ำรอบสองเมื่อยูยะที่มาจากไหนไม่รู้บัดนี้กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ล้อมกรอบเขาไปซะแล้ว! เด็กหนุ่มส่งยิ้มกร่อยๆให้เขา ท่าทางดูสำนึกผิดต่างจากคนที่ยืนข้างๆลิบลับ
“รีบๆเซ็นต์ซะ ...นายไม่รู้เหรอว่าชมรมเคนโด้ ชมรมยูโด กับชมรมคาราเต้ของเราเป็นเครือเดียวกัน”ประโยคหลังรุ่นพี่รีบเสริมอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาที่เขาจ้องมองไปทางยูยะกับนารุมิ ...แต่ดูเหมือนรุ่นพี่จะแปลสายตาของเขาผิดไป...
ไอ้อย่างนี้ให้ตายเขาก็ไม่เข้าชมรมบ้านี่หรอก! คิดจะเอาเพื่อนเขามาล่อก็ฝันไปเถอะ!
แล้วก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว ขาผอมๆที่ดูไม่มีแรงก็เตะเสยเข้าที่กกหูจนกัปตันล้มกลิ้ง ใบอนุมัติเข้าชมรมร่วงอยู่บนพื้น มีรอยรองเท้าแทนลายเซ็นต์จนคนที่เห็นแทบจะระงับอารมณ์ไม่ไหว!
มันจะหยามกันเกินไปแล้ว!
.
แต่ก่อนที่จะเกิดเหตุชุลมุนแนวสามัคคีบาทาร่างขาวซีดก็ถูกรวบตอนที่ยืนหัวเราะแบบไม่ทันตั้งตัว เชือกเส้นเดิมที่เขาคุ้นเคยมัดข้อมือเขาจากทางด้านหลังก่อนเจ้าของเชือกจะผูกเงื่อนตายอย่างคล่องนิ้ว ...อย่าบอกนะ ว่า...
“ทำอะไรน่ะ นารุมิ”เสียงเรียกของยูยะที่เรียกชื่อคนด้านหลังเขาทำให้สึโยชิถึงกับหน้าซีด
แกจะเล่นมุขเดิมครั้งที่สองน่ะไม่มีวันหรอกเว้ยนารุมิ!
ร่างผอมเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะโถมไปข้างหลังสุดตัว กะใช้หัวตัวเองฟาดไอ้คนด้านหลังให้มันหงายท้องแม้ตัวเองจะต้องเจ็บตัวก็ตาม ยุทธวิธีทุ่มทุนสร้างที่เคยได้ผลมาหลายครั้งและคราวนี้เขาก็ขอให้มันได้ผลอีกรอบ ก่อนที่อะไรๆมันจะเลวร้ายลงไปกว่านี้
แต่แล้วสึโยชิก็แทบจะร้องไม่เป็นภาษาเมื่อแผนที่วางไว้กลับไม่เป็นไปตามคาด!
หลังของเขาถูกเข่าแทงสวนเจ็บจนหน้าเขียว แถมคนข้างหลังก็ไม่เคยคิดจะปราณีเขาเช่นเคย... กำปั้นหนักๆถูกต่อยสวนเข้าที่ท้องจนสึโยชิแทบร่วงลงไปกองกับพื้น แต่มือหนากลับคว้าเสื้อนักเรียนของเขาไว้ทันก่อนจะจับโยนขึ้นพาดบ่าแล้วออกเดินตัวปลิว
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนคนมองได้แต่อ้าปากค้างอย่างตะลึงพรึงเพริด...
.
ร่างผอมๆถูกโยนลงบนพื้นอย่างไม่มีปราณีทั้งๆที่ยังเจ็บจนหน้าเขียว เขาได้แต่จ้องคนที่หันไปล็อคดาดฟ้าอย่างเอาเรื่องแม้ในใจจะเต้นตุบๆ ...ไอ้ลูกตานั่นมันเปล่งแสงวาบๆยังไงชอบกล... เห็นแล้วก็ทำให้ขนลุกซู่โดยไม่ทราบสาเหตุ...
“ว่ายังไง สึโยชิ...”น้ำเสียงเนิบช้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชวนสยองถึงไขสันหลัง ...เห็นมันยิ้มอย่างนี้ทีไรไม่เคยมีเรื่องดี ...อย่างน้อยก็สำหรับเขาล่ะ
“แกพาฉันมาที่นี่ทำไม คาวามูระ”แม้จะหวาดๆแต่ก็ยังไม่วายที่จะปากเก่ง เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางข่มขู่แม้สังขารของตนจะไม่อำนวยนัก
...มันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรเขานักหรอก ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว... เด็กหนุ่มปลุกปลอบใจตนเองแม้จะหน้าซีดเหลือสองนิ้วเมื่ออีกฝ่ายร่นระยะเข้ามาใกล้จนแทบจะหายใจรดต้นคอ
ร่างของเขาถูกกดตรึงอยู่กับพื้นโดยมีเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทาบทับอยู่ด้านบน เสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวเปรอะเปื้อนคราบฝุ่นจากพื้นดาดฟ้า แต่เด็กหนุ่มไม่มีเวลาจะหันไปสนใจมันนัก ...ตอนนี้ดวงตาของทั้งคู่จ้องประสานกันนิ่ง... คู่หนึ่งนั้นจ้องมองเหยื่อที่ตนเตรียมล่า อีกคู่หนึ่งวูบไหวพยายามหาลู่ทางหนี...
ปลายจมูกโด่งค่อยๆโน้มลงสัมผัสเรือนแก้มขาวซีดที่เบี่ยงหนีด้วยความขนลุก ริมฝีปากอุ่นไล้เรื่อยจากดวงหน้าก่อนจะลากไปตามลำคอ มือเรียวแทรกผ่านเนื้อผ้าสัมผัสผิวกายอย่างอ่อนโยนกว่าที่เคย ...แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้สึโยชิถึงกับสะท้าน สะท้านปนสยอง!
“ปล่อยเว้ย!”ไม่ว่าเปล่า ขาขาวเรียวก็ยันพรวดเข้าที่ท้องน้อยจนอีกฝ่ายหงายหลัง สึโยชิรีบประคองตัวลุกขึ้นนั่ง ...แม้จะยังไม่หายเจ็บแต่ศักดิ์ศรีก็สั่งการไปก่อนสมอง เด็กหนุ่มพยายามยันตัวลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล ...ร่างกายนั้นยังบอบช้ำอยู่มาก แถมข้อมือก็ยังโดนผูกไพล่ไว้ด้านหลัง...
แต่ยังไม่ทันได้ยืนดีก็ต้องมีอันล้มลงในอ้อมกอดของไอ้คนที่หายจุก หมัดหนักๆของหมอนั่นซ้ำรอยแผลเดิมจนร่างของเขาทรุดฮวบ มือหนาจึงถือโอกาสจับคอเสื้อแล้วลากเขาเข้าข้างฝาอย่างไม่มีปราณี
“ถ้าไม่อยากให้อ่อนโยน ...บอกกันดีๆก็ได้นะสึโยชิ”เสียงกระซิบหวานหูที่ต่างกับการกระทำลิบลับ... “ฉันแค่อยากจะแก้ตัวคราวที่แล้วเอง... คราวก่อนฉันทำให้นายเจ็บมาก รับรองว่าคราวนี้จะไม่เป็นอย่างนั้นแน่ แล้วนายจะชอบ...”
“ขอบใจ แต่ไม่ต้อง”สึโยชิเค้นคำอย่างยากลำบากขณะพยายามเบี่ยงหนีปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียบริเวณใบหู “บังเอิญฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะไรกับร่างกายเท่าไหร่”
“เหรอ ...แต่ฉันชอบนะ...”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จับพรายที่มุมปากขณะหอมแก้นเนียนแผ่วเบา
ตัดออกจ้าาาา ไปอ่านที่บอร์ดนาบูเนอะ ^________^
“เป็นไง ...ดีกว่าครั้งที่แล้วมั้ย?”คำถามหยอกเย้าที่สึโยชิหน้าแดงฉ่า รวบรวมแรงที่กระจัดกระจายแล้วถอนตัวเองออกมาจากคนรุกล้ำด้วยความเคียดแค้น ดวงตาเรียวจ้องอีกฝ่ายแทบถลน
อากัปกิริยาที่คนเห็นถึงกับอมยิ้มขำ เด็กหนุ่มจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางพลางเหลือบดูอีกฝ่ายที่ยังจ้องเขาด้วยท่าทางเคืองแค้นแสนสาหัส
“ทำไม อยากต่อเหรอ?”คำถามยั่วเย้าที่ดวงหน้าขาวซีดนั้นฟังแล้วบึ้งสนิท แถมยังไม่เจียมสังขารริอาจจะเตะเขาแต่เจ้าตัวกลับหน้าเสียเองเพราะความปวดมันแล่นริ้วๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะ! อย่าคิดว่าทำได้คนเดียวนะ”คำคาดโทษที่นารุมิเพียงเลิ่กคิ้วรับ เรียวปากบางแย้มรอยยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมจับดวงหน้าขาวที่พยายามสะบัดหนี เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ใบหูที่แดงจัด แล้วกระซิบเสียงหวาน...
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู...”
ว่าแล้วก็ต้องผละออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเจอหมัดสวนของไอ้คนที่ไม่สิ้นฤทธิ์ง่ายๆ ...ถ้อยคำพูดที่ฟังแล้วสึโยชิอยากจะลุกขึ้นมาเต้นเร่าๆ เสียแต่สังขารไม่อำนวย
“คอยดูนะแก ฉันจะต้องจับแกกดบ้างให้ได้!”คำประกาศศึกที่ฟังแล้วนารุมิต้องแย้มรอยยิ้มมุมปาก เด็กหนุ่มค่อยๆผละออกมาจากร่างที่นั่งแหมะบนพื้นช้าๆแล้วเอียงคอน้อยๆจ้องมองอย่างยั่วเย้า ...ท่าที่คนมองเห็นแล้วหมั่นไส้นัก!
“แล้วฉันจะรอด้วยใจจดจ่อเลยล่ะ ...สึโยชิ”ถ้อยคำปรามาสอีกฝ่ายฟังแล้วถึงกับไฟลุกพรึ่บ
ถ้าฉันจับแกกดไม่ได้อย่าเรียกมาเรียกฉันว่าวาคาบายาชิ สึโยชิ! ไอ้เลวนารุมิ!
By HS Black Ranger
10 Plan to Seme
“หยุดเดี๋ยวนี้นะวาคาบายาชิ!”
เหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าแทบจะซ้ำรอยเดิมล่วงเลยเข้าสู่วันที่แปด...
สึโยชิใกล้จะประสาทกินเต็มทนกับไอ้การวิ่งหนีรุ่นพี่ชมรมบ้านี่ แถมดูเหมือนแต่ละคนจะสะกดคำว่าไม่ไม่เป็นกันทั้งชมรม!
ถึงพักเที่ยงทีไรข้าวก็ไม่ได้กิน! แถมยังต้องวิ่งหยั่งกะหนีผีอีก! จะเอาอะไรกับชีวิตเขากันนักกันหนาวะ!
.
“ไม่มีทางหนีแล้วนะ วาคาบายาชิ”รุ่นพี่ที่ท่าทางจะเป็นกัปตันชมรมพูดด้วยท่าทางดีใจแม้จะหอบจนตัวโยน เด็กหนุ่มเอามือปาดเหงื่อที่ไหลซึมลงมาตามไรผมพลางจ้องเขาด้วยท่าทางสดใส “เซ็นต์ซะ หลักฐานการเข้าชมรม!”ว่าแล้วก็ยื่นกระดาษขาวๆมาตรงหน้าสึโยชิที่ยืนมองอย่างเซ็งชีวิต
เขาโดนไล่ทันจนได้! เพราะคิดผิดที่หนีมาหลังโรงเรียนแท้ๆ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาโดนเหล่ารุ่นพี่ชมรมคาราเต้ล้อมหน้าล้อมหลังปิดทางออกรอบด้าน อยากจะบ้าตาย!
“ไม่เซ็นต์!”เขาเอ่ยเสียงแข็งแม้ตอนนี้ตนเองจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ไม่ว่ายังไงเขาก็มั่นใจนักว่าพวกนี้คงไม่กล้าทำร้ายเขาแน่ๆ ดวงตาคู่เรียวจึงจ้องอีกฝ่ายอย่างท้าทายก่อนจะเหลือบไปรอบตัวเพื่อประเมินสถานการณ์...
...คะเนจำนวนคนที่ล้อมกรอบเขาจากสายตาก็น่าจะประมาณ 9 คน แถมยังเป็นพวกหน้าเดิมๆที่เล่นไล่จับกับเขามาตั้งแต่วันแรกๆ แต่ละคนจ้องมองเขาอย่างเคืองแค้นแสนสาหัสราวกับเขาไปแย่งแฟนมาก็ไม่ปาน จะมีไอ้หน้าใหม่บ้างก็...
ไอ้บ้านารุมิมายุ่งอะไรกับเขาด้วยวะเนี่ย!
ดวงตาของเขาเบิกกว้างแทบถลนเมื่อเหลือบไปเห็นคู่ปรับตัวฉกาจที่จ้องมองมาด้วยท่าทางกวนประสาทท่าประจำ แถมพอตวัดสายตาไปข้างๆก็ช็อคซ้ำรอบสองเมื่อยูยะที่มาจากไหนไม่รู้บัดนี้กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ล้อมกรอบเขาไปซะแล้ว! เด็กหนุ่มส่งยิ้มกร่อยๆให้เขา ท่าทางดูสำนึกผิดต่างจากคนที่ยืนข้างๆลิบลับ
“รีบๆเซ็นต์ซะ ...นายไม่รู้เหรอว่าชมรมเคนโด้ ชมรมยูโด กับชมรมคาราเต้ของเราเป็นเครือเดียวกัน”ประโยคหลังรุ่นพี่รีบเสริมอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาที่เขาจ้องมองไปทางยูยะกับนารุมิ ...แต่ดูเหมือนรุ่นพี่จะแปลสายตาของเขาผิดไป...
ไอ้อย่างนี้ให้ตายเขาก็ไม่เข้าชมรมบ้านี่หรอก! คิดจะเอาเพื่อนเขามาล่อก็ฝันไปเถอะ!
แล้วก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว ขาผอมๆที่ดูไม่มีแรงก็เตะเสยเข้าที่กกหูจนกัปตันล้มกลิ้ง ใบอนุมัติเข้าชมรมร่วงอยู่บนพื้น มีรอยรองเท้าแทนลายเซ็นต์จนคนที่เห็นแทบจะระงับอารมณ์ไม่ไหว!
มันจะหยามกันเกินไปแล้ว!
.
แต่ก่อนที่จะเกิดเหตุชุลมุนแนวสามัคคีบาทาร่างขาวซีดก็ถูกรวบตอนที่ยืนหัวเราะแบบไม่ทันตั้งตัว เชือกเส้นเดิมที่เขาคุ้นเคยมัดข้อมือเขาจากทางด้านหลังก่อนเจ้าของเชือกจะผูกเงื่อนตายอย่างคล่องนิ้ว ...อย่าบอกนะ ว่า...
“ทำอะไรน่ะ นารุมิ”เสียงเรียกของยูยะที่เรียกชื่อคนด้านหลังเขาทำให้สึโยชิถึงกับหน้าซีด
แกจะเล่นมุขเดิมครั้งที่สองน่ะไม่มีวันหรอกเว้ยนารุมิ!
ร่างผอมเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะโถมไปข้างหลังสุดตัว กะใช้หัวตัวเองฟาดไอ้คนด้านหลังให้มันหงายท้องแม้ตัวเองจะต้องเจ็บตัวก็ตาม ยุทธวิธีทุ่มทุนสร้างที่เคยได้ผลมาหลายครั้งและคราวนี้เขาก็ขอให้มันได้ผลอีกรอบ ก่อนที่อะไรๆมันจะเลวร้ายลงไปกว่านี้
แต่แล้วสึโยชิก็แทบจะร้องไม่เป็นภาษาเมื่อแผนที่วางไว้กลับไม่เป็นไปตามคาด!
หลังของเขาถูกเข่าแทงสวนเจ็บจนหน้าเขียว แถมคนข้างหลังก็ไม่เคยคิดจะปราณีเขาเช่นเคย... กำปั้นหนักๆถูกต่อยสวนเข้าที่ท้องจนสึโยชิแทบร่วงลงไปกองกับพื้น แต่มือหนากลับคว้าเสื้อนักเรียนของเขาไว้ทันก่อนจะจับโยนขึ้นพาดบ่าแล้วออกเดินตัวปลิว
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนคนมองได้แต่อ้าปากค้างอย่างตะลึงพรึงเพริด...
.
ร่างผอมๆถูกโยนลงบนพื้นอย่างไม่มีปราณีทั้งๆที่ยังเจ็บจนหน้าเขียว เขาได้แต่จ้องคนที่หันไปล็อคดาดฟ้าอย่างเอาเรื่องแม้ในใจจะเต้นตุบๆ ...ไอ้ลูกตานั่นมันเปล่งแสงวาบๆยังไงชอบกล... เห็นแล้วก็ทำให้ขนลุกซู่โดยไม่ทราบสาเหตุ...
“ว่ายังไง สึโยชิ...”น้ำเสียงเนิบช้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชวนสยองถึงไขสันหลัง ...เห็นมันยิ้มอย่างนี้ทีไรไม่เคยมีเรื่องดี ...อย่างน้อยก็สำหรับเขาล่ะ
“แกพาฉันมาที่นี่ทำไม คาวามูระ”แม้จะหวาดๆแต่ก็ยังไม่วายที่จะปากเก่ง เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางข่มขู่แม้สังขารของตนจะไม่อำนวยนัก
...มันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรเขานักหรอก ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว... เด็กหนุ่มปลุกปลอบใจตนเองแม้จะหน้าซีดเหลือสองนิ้วเมื่ออีกฝ่ายร่นระยะเข้ามาใกล้จนแทบจะหายใจรดต้นคอ
ร่างของเขาถูกกดตรึงอยู่กับพื้นโดยมีเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทาบทับอยู่ด้านบน เสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวเปรอะเปื้อนคราบฝุ่นจากพื้นดาดฟ้า แต่เด็กหนุ่มไม่มีเวลาจะหันไปสนใจมันนัก ...ตอนนี้ดวงตาของทั้งคู่จ้องประสานกันนิ่ง... คู่หนึ่งนั้นจ้องมองเหยื่อที่ตนเตรียมล่า อีกคู่หนึ่งวูบไหวพยายามหาลู่ทางหนี...
ปลายจมูกโด่งค่อยๆโน้มลงสัมผัสเรือนแก้มขาวซีดที่เบี่ยงหนีด้วยความขนลุก ริมฝีปากอุ่นไล้เรื่อยจากดวงหน้าก่อนจะลากไปตามลำคอ มือเรียวแทรกผ่านเนื้อผ้าสัมผัสผิวกายอย่างอ่อนโยนกว่าที่เคย ...แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้สึโยชิถึงกับสะท้าน สะท้านปนสยอง!
“ปล่อยเว้ย!”ไม่ว่าเปล่า ขาขาวเรียวก็ยันพรวดเข้าที่ท้องน้อยจนอีกฝ่ายหงายหลัง สึโยชิรีบประคองตัวลุกขึ้นนั่ง ...แม้จะยังไม่หายเจ็บแต่ศักดิ์ศรีก็สั่งการไปก่อนสมอง เด็กหนุ่มพยายามยันตัวลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล ...ร่างกายนั้นยังบอบช้ำอยู่มาก แถมข้อมือก็ยังโดนผูกไพล่ไว้ด้านหลัง...
แต่ยังไม่ทันได้ยืนดีก็ต้องมีอันล้มลงในอ้อมกอดของไอ้คนที่หายจุก หมัดหนักๆของหมอนั่นซ้ำรอยแผลเดิมจนร่างของเขาทรุดฮวบ มือหนาจึงถือโอกาสจับคอเสื้อแล้วลากเขาเข้าข้างฝาอย่างไม่มีปราณี
“ถ้าไม่อยากให้อ่อนโยน ...บอกกันดีๆก็ได้นะสึโยชิ”เสียงกระซิบหวานหูที่ต่างกับการกระทำลิบลับ... “ฉันแค่อยากจะแก้ตัวคราวที่แล้วเอง... คราวก่อนฉันทำให้นายเจ็บมาก รับรองว่าคราวนี้จะไม่เป็นอย่างนั้นแน่ แล้วนายจะชอบ...”
“ขอบใจ แต่ไม่ต้อง”สึโยชิเค้นคำอย่างยากลำบากขณะพยายามเบี่ยงหนีปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียบริเวณใบหู “บังเอิญฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะไรกับร่างกายเท่าไหร่”
“เหรอ ...แต่ฉันชอบนะ...”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จับพรายที่มุมปากขณะหอมแก้นเนียนแผ่วเบา
ตัดออกจ้าาาา ไปอ่านที่บอร์ดนาบูเนอะ ^________^
“เป็นไง ...ดีกว่าครั้งที่แล้วมั้ย?”คำถามหยอกเย้าที่สึโยชิหน้าแดงฉ่า รวบรวมแรงที่กระจัดกระจายแล้วถอนตัวเองออกมาจากคนรุกล้ำด้วยความเคียดแค้น ดวงตาเรียวจ้องอีกฝ่ายแทบถลน
อากัปกิริยาที่คนเห็นถึงกับอมยิ้มขำ เด็กหนุ่มจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางพลางเหลือบดูอีกฝ่ายที่ยังจ้องเขาด้วยท่าทางเคืองแค้นแสนสาหัส
“ทำไม อยากต่อเหรอ?”คำถามยั่วเย้าที่ดวงหน้าขาวซีดนั้นฟังแล้วบึ้งสนิท แถมยังไม่เจียมสังขารริอาจจะเตะเขาแต่เจ้าตัวกลับหน้าเสียเองเพราะความปวดมันแล่นริ้วๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะ! อย่าคิดว่าทำได้คนเดียวนะ”คำคาดโทษที่นารุมิเพียงเลิ่กคิ้วรับ เรียวปากบางแย้มรอยยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมจับดวงหน้าขาวที่พยายามสะบัดหนี เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ใบหูที่แดงจัด แล้วกระซิบเสียงหวาน...
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู...”
ว่าแล้วก็ต้องผละออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเจอหมัดสวนของไอ้คนที่ไม่สิ้นฤทธิ์ง่ายๆ ...ถ้อยคำพูดที่ฟังแล้วสึโยชิอยากจะลุกขึ้นมาเต้นเร่าๆ เสียแต่สังขารไม่อำนวย
“คอยดูนะแก ฉันจะต้องจับแกกดบ้างให้ได้!”คำประกาศศึกที่ฟังแล้วนารุมิต้องแย้มรอยยิ้มมุมปาก เด็กหนุ่มค่อยๆผละออกมาจากร่างที่นั่งแหมะบนพื้นช้าๆแล้วเอียงคอน้อยๆจ้องมองอย่างยั่วเย้า ...ท่าที่คนมองเห็นแล้วหมั่นไส้นัก!
“แล้วฉันจะรอด้วยใจจดจ่อเลยล่ะ ...สึโยชิ”ถ้อยคำปรามาสอีกฝ่ายฟังแล้วถึงกับไฟลุกพรึ่บ
ถ้าฉันจับแกกดไม่ได้อย่าเรียกมาเรียกฉันว่าวาคาบายาชิ สึโยชิ! ไอ้เลวนารุมิ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น