[TaoKacha]Stay under the line!ก็แค่เส้นบางๆกั้นในห้อง(หัวใจ)

ลำดับตอนที่ #1 : Line 00

[TaoKacha] stay under the line!! ก็แค่เส้นบางๆ กั้นในห้อง(หัวใจ)

 

                คุณเคยมีเพื่อนสมัยเด็กไหม?

                คำถามผมอาจกว้างไป เอาใหม่ คุณเคยมีเพื่อนสมัยเด็กที่เหม็นขี้หน้าสุดๆ บ้างไหม? เหม็นขี้หน้ามันโดยไม่มีเหตุผล แค่มันหายใจอยู่ตรงหน้าก็หงุดหงิดขัดใจจนอยากเหวี่ยงมันออกไปนอกวงโคจรโลก

                ...ผมมีเพื่อนแบบนั้นอยู่คนหนึ่ง

                มันเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทหม่าม๊า อายุเท่ากันกับผม แต่ตัวขาวเผือกซ้ำยังแคระแกรน เวลายิ้มแล้วดูเอ๋อเหมือนเด็กปัญญาอ่อน ผมเกลียดมัน!! อย่าถามเหตุผลนะว่าทำไม ผมบอกไปแล้วนี่ว่าไม่มีเหตุผล!!

                ตั้งแต่จำความได้ผมก็อยู่กับมันมาตลอดแต่ไม่เคยนึกชอบหน้ามันเลย มันก็คงไม่ชอบผมเหมือนกัน สถานะของเราเลยเป็นทั้งเพื่อนและคู่แค้นกันมาตลอด แต่มันสู้ผมไม่ได้หรอกครับ...ตัวมันเล็กกว่าผมมาก แถมยังอ่อนแอขี้โรค เลยโดนผมแกล้งจนร้องไห้แทบทุกครั้ง

                จนถึงช่วงที่ผมจบประถม ครอบครัวของมันก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่กาฬสินธุ์ ตอนไปส่งมัน... ในช่วงที่พ่อกับแม่ผมมัวแต่กอดล่ำลากับอีกครอบครัว ทิ้งผมกับมันยืนประจันหน้ากัน เชื่อไหมครับ...จนถึงตอนนี้พวกพ่อกับแม่ยังไม่มีใครนึกระแคะระคายเลยว่าผมกับมันเหม็นขี้หน้ากันจนแทบจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้

                “ไปแล้วไม่ต้องกลับมานะไอ้เอ๋อ!” ผมพูดเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน

                “ก็ไม่อยากกลับมาหรอก ไอ้หน้าเป็ด!” มันตอบด้วยรอยยิ้ม ผมชักสีหน้า ห้ามใจไม่ให้ฝากรอยกำปั้นไว้บนหน้ามันเป็นของขวัญก่อนจากลา

                “เหอะ!” ผมแค่นเสียง แล้วสะบัดหน้าหนี ยังไงผมกับมันก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ต่างคนต่างรู้ดี ให้ทำเป็นว่ารักกันปานจะกลืนกินผมทำไม่ลง

                “เดี๋ยวก่อน โค้ก!” มันเรียกผมที่กำลังจะเดินกลับไปหาพ่อกับแม่ มือขาวๆ นั่นกำแน่นที่ชายเสื้อ เรียกสายตาของผมให้หันกลับไปมอง

                “มีอะไร?” มันจ้องผมเงียบๆ อยู่เกือบนาที ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความร้อนรนและว้าวุ่นใจ

                “ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เต๋าไม่เคยเกลียดโค้กเลย” แล้วมันก็ยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่สะอาด บริสุทธิ์ และจริงใจ แต่ผมกลับไม่สบอารมณ์

บอกแล้วไงครับว่าผมเกลียดมัน เกลียดทุกอย่างที่เป็น เศรษฐพงษ์ เพียงพอ!!

“แต่กูเกลียดมึง...” ผมพูดเรียบๆ แล้วดึงชายเสื้ออกมาจากอุ้งมือฝ่ายตรงข้าม “ลาขาดนะเต๋า”

เต๋าเหวอไปเลย...ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบภายในเสี้ยววินาที แต่ผมไม่สนใจ ผมหันหลังให้เต๋าแล้วเดินผิวปากเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

นั่นเป็นความทรงจำสุดท้ายร่วมกับเต๋า ผมไม่คาดคิด...ว่าเมื่อเวลาผ่านไปเกือบ 10 ปี

 

ผมจะได้กลับมาเจอกับเต๋าอีกครั้ง

TBC