คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สถานะ : เด็กข้างบ้าน (Status 1 พี่สาวบ้านข้าง) #lumin
Status1 พี่สาวบ้านข้าง
“จะสามทุ่มแล้วเหรอเนี่ย จะโดนม๊าบ่นปะวะ” ปากก็บ่นขาก้าวลงจากมาเปิดประตูรั่ว วันนี้เป็นวันแรกก็ว่าที่ผมกลับบ้านช้า นับจากวันที่ม๊ามาจากจีนเนื่องจากคุณนายเธออยากพักผ่อนที่เกาหลี ตอนแรกผมก็อยู่คอนโดนั้นแหละแต่อยู่ดีๆคุณท่านไม่รู้คิดอะไร ซื้อบ้านหลังนี้แล้วยังสั่งให้ผมย้ายเข้ามาอยู่เลยหลังจากซื้อ ไม่ต้องคิดว่านานนะครับเพราะผมเพิ่งมาอยู่เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี่เองนี่ยังไม่ครบอาทิตย์ด้วยซ้ำ แต่ไม่กี่วันไอพวกเพื่อนก็เริ่มล้อแล้ว ก็นะมันผิดนิสัยคุณชายลู่หาน อย่างที่ไอจงอินมันพูดแหละ มาเรียนตรงเวลา เลิกเรียนกลับบ้าน เอาเถอะเดือนเดียวไม่ถึงตาย อย่างน้อยน้องก็ยังมีสาวๆในมหาลัยให้เล่ห์
“กลับช้านะคุณชายไปไหนมา” นั้นรถจอดปุ๊บคุณนายก็มาปั๊บ ไว้กว่าประกันก็ม๊าผมนี่แหละครับ
“เพื่อนมันชวนกินเนื้อย่างน่ะม๊า” อธิบายแล้วเดินไปกอดคุณนายเธอหน่อยกันงอนฐานกลับง่ายไม่บอก
ตุ้บ!!!
“อาลู่เสียงอะไร” อย่างว่าแต่ม๊าเลยผมก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรหล่น และต้องเป็นของหนักด้วยฟังจากเสียง
“เสียงมาจากแถวๆรั่ว ม๊ารอตรงนี้นะเดี๋ยวผมไปดูเอง”
“ระวังด้วยล่ะ”
“ครับ” ผมเดินไปบริเวณที่คาดว่าเป็นต้นเหตุของเสียง รั่วบ้านที่ติดมีต้นมะม่วงของบ้านข้างๆยื่นออกมา ก้มๆเงยๆอยู่สักพักก็ไม่เห็นมีอะไร
“ไม่เห็นมีอะไรเลยม๊า” ผมตะโกนกลับไปบอกทั้งที่สายตายังสอดส่องหายความผิดปกติอยู่ เสียงอะไรวะ หรือคุณน้าบ้านข้างๆ
ตอนแรกก็กะจะชวนม๊าไปดูซะหน่อยเผื่อคุณน้าเขาจะเป็นอะไรเป็นยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงโวยวายมาจากบ้านข้างๆ ม๊าผมด้วยความเป็นมนุษยสัมพันธ์ดีเลยบอกว่าจะไปดูซะหน่อย นี่ก็หาไปพักนึงล่ะ
“ลืมลูกเลยนะคุณนาย”
ตุ้บ!!!
“โอ๊ย อุ๊บ ฮึบไว้มินซอก ฮึบ แง่เจ็บ” แล้วก็ลากสังขารเดินกะเผลกๆเข้าบ้าน
“ว้ายตายแล้วไปทำอะไรมาไอตัวหยุ่ง” แล้วก็ได้แต่แบะปากกับคำทักทายของผู้เป็นแม่
“แม่อะ ผมเจ็บอยู่นะ ไม่คิดจะห่วงหน่อยไง” คนเจ็บส่งสายตาปริบ ให้คนที่ตัวเรียกว่าแม่
“เฮ้อ ดึกแล้วยังจะซนอีก” ทำแผลไปบ่นไป ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากแค่ถลอกนิดหน่อย กับรอยช้ำแถวสะโพก
“ไม่ได้ซนนะแค่จะเก็บมะม่วง” เถียงตาใส
“เก็บมะม่วง? มันกี่โมงแล้วจ๊ะคุณหนูคิม” พอถูกแม่เรียกว่าคุณหนูอาการปากคว่ำคิ้วชี้ก็มาทันที ทำเอาคนเป็นแม่อดยิ้มไม่ได้ จะมีใครงอนได้น่าเอ็นดูเท่าคุณลูกชายตัวน้อยของเธออกไหม ไม่ได้จะอวยลูกตัวเองนะแต่เชื่อเถอะไอท่าทางโกรธหรืองอนแล้วนี้ใครเห็นก็คงไม่กลัว
“แม่อ่ะ ผมออกจะหล่อขนาดนี้แม่มาเรียกคุณหนูใครได้ยินอายเขาตาย” แล้วคุณนายก็ได้แต่ยิ้มล้อลูกชาย
“เออแม่ ข้างบ้านเรา คือ”
“ใช่เขาเพิ่งมาน่าจะวันอาทิตย์มั้ง วันที่เราไปเข้าค่ายน่ะ” พยักหน้างึกๆ แต่นั้นแหละรอนานแม่ก็ไม่ยอมบอกรายละเอียดอย่างอื่นเลย อย่างเช่น
“เออแม่แล้วคุณป้าเขาอยู่กับใครอะ” คราวนี้คุณนายคิมต้องหลี่ตามองคุณลูกชาย ก็ปกติเคยสนใจใครที่ไหน สงสัยตั้งแต่ไปเก็บมะม่วงตอนดึกแล้ว
“ทำไมจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย”
กริ๊ง
“อุย แม่ใครมาอะ มินซอกไปดูนะ” จะร้องห้ามก็ไม่ ทันเดินลืมเจ็บไปแล้ว เฮ้อไอตัวเล็ก
ตัวเล็กของคุณนายคิมรีบเดินออกมาออกมาหน้าบ้าน ก็ปกติเวลานี้บ้านเข้าไม่ค่อยมีใครมาหามากนักหรอก
แต่พอออกมาถึงหน้าบ้านก็ต้องแปลกใจ ก็คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านคือคนเดียวกับที่เขาเห็นว่า อยู่บ้านข้างๆ
มินซอกถึงกับทำหน้าไม่ถูก หรือเขาจะเห็นว่าเราอยู่บนต้นไม้
“สวัสดีครับ” พอเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าท่าทางงงคุณนายเสี่ยวก็ยิ้ม
“คุณแม่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ” สำเนียงเกาหลีแปลก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มินซอกแปลกใจเท่าไหร่ ก็ตอนที่แอบดูเฮ้ยไม่ใช่ ตอนไปเก็บมะม่วงอะ แปลกว่าอีกไม่มีเกาหลีซักคำ
“อ้าวหลินเฟย” เสียงคุณนายคิมดังมาแต่ไกล เรียกสติมินซอกได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มทำท่าเหรอหราแล้วรีบเปิดประตู
“ทำอะไรของเราน่ะมินซอกทำไมไม่เชิญคุณป้าเข้าบ้าน” นี่ถ้าไปเอ๊ะใจว่าเจ้าคุณลูกออกมานานเพื่อนของเธอคงได้ยืนบริจาคเลือดไปหลายแน่ๆ
“แหะๆ ผมขอโทษครับ” คำนับไม่หยุดจนคนมองยิ่งเอ็นดู
“พอแล้วลูก ป้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปๆเข้าบ้านเธอก็อย่าดุนักสิ”
พอเข้ามาอยู่ในห้องรับแขก เจ้าของบ้านที่ดีอย่างมินซอกก็ให้คุณแม่และคุณป้าได้คุยกันโดยที่ตัวเองอาสามาเอาน้ำให้
“อาบังเอิญคุณแม่รู้จักกับแม่พี่คนสวยด้วย ว๊ากมินซอกเขินว่าที่แม่ยาย” ก็ที่เขาลงทุนไปปีนต้นมะม่วงตอนดึกอะไม่ใช่อะไรหรอก ตอนแรกแค่กะจะออกไม่เดินเล่นหน้าบ้าน แต่ดันไปเจอเข้ากับพี่คนสวยข้างบ้านกำลังเปิดประตูรั่ว เห็นมันปิ้งพอพี่เขาเข้าบ้านผมก็แบบอย่าเห็นหน้าอีกนิดก็ลงทุนปีน และฟินเพลินไปหน่อยหล่นตุ้บลงมาเฉย แต่คิดแล้วก็เขินอย่านี้เราก็เข้าใกล้อีกหนึ่งระดับ พี่คนสวยจะมีแฟนยังนะ
“มินซอกน้ำได้หรือยังลูกนานไปแล้วนะ”
“ครับ ได้แล้ว” ผมรีบไปเอาใจแม่ยายก่อน
“ม๊าไปนานเกินไปแล้วนะ ให้ไปดูหรือไปทำอะไร” ลู่หานจากที่นั่งรอก็เริ่มเลื้อยลงไปตามความยาวของโซฟา ไอจะไปตามก็ขี้เกียจ ม๊านะม๊าแล้วว่าแต่เราตัวเองก็เหมือนกันแหละพอเจอเพื่อนเข้าหน่อยลืมลูกเลย
บ่นกระปอดกระแปด จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู ก็ได้เวลากระเด้งตัวกลับไปนั่ง
“ลั้นล้าเลยนะครับคุณนาย”
“ช่วยคนมันมีความสุข ทำไมยะอิจฉา?”
“ใครจะกล้า ม๊ามาแล้วงั้นหานขึ้นไปอาบน้ำล่ะ”
“เชิญตามสบายเลย อาลู่” ไม่ขัด ไม่มีเรียกใช้ ผมว่าม๊าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล พอผมหันกลับไปมอง มียิ้มหวานส่งให้อีก คุณนายไปอารมณ์ดีอะไรมา
เดินขึ้นมาบนห้องนอนพร้อมด้วยความสงสัย เชื่อลู่หานสิมันต้องมีอะไร แต่ว่ามันคืออะไรเดาใจคนแก่นี่ยากจริงๆ
เข้ามาเตรียมตัวจะอาบน้ำก็หันไปเห็นว่าห้องนอนบ้านข้างๆที่ตรงกับห้องผมไฟเปิดอยู่ ตั้งแต่มาอยู่นี้ไม่เคยเปิดหน้าต่างเลย ก็ไอต้นไม้นานชนิดข้างรั่วนั้นแหละทำเอาหลอน วันนี้มีคนอยู่เปิดทิ้งไว้หน่อยจะได้ไม่เปลืองแอร์ เผื่อคุณนายเสี่ยวจะเห็นความดีว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้รักนางมากขนากไหนช่วยประหยัดไฟ แล้วก็เดินไปเปิดหน้าก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
อาบน้ำเสร็จก็รู้สึกสดชื่น เจ้าของห้องก็เตรียมเดินไปปิดหน้าต่าง เท้าก็ดันไปเหยียบเข้าก็กระดาษที่ถูกพับแปลงสภาพเป็นจรวด ใครมาเล่นอะไรตอนนี้วะ มือหนาทำท่าจะร่อนจรวดกระดาษออกไปทางหน้าต่างแต่สายตากลับสังเกตเห็น ว่าที่จรวดมันมีข้อความอยู่ด้วย พอเปิดอ่านคนแมนก็แทบจะเอามือข่วนหน้าตัวเอง
-หวัดดีครับพี่สาวคนสวย
อุยไม่ใช่สิต้องพี่อาลู่
ผมชื่อมินซอกนะครับ
อยู่บ้านข้างๆ ยินดีที่รู้จักครับ
ฝันดีนะครับพี่คนสวย –
“ไอเด็กข้างบ้านอย่าให้เจอนะพ่อจะเตะให้กลิ้งเป็นลูกบอลเลย”
ความคิดเห็น