คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สถานะ : เพื่อนเล่น (Status 2 ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ) #taohun
Status 2 ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ
วันนี้มีแต่เรื่องแปลก แต่สำหรับจื่อเทาแล้วมันสนุกดีนะ พีคสุดสำหรับวันนี้ขอยกให้เรื่องของท่านประธาน เข็มขัดสั้นเลยครับ ร่างสูงเดินยิ้มอย่างอารมณ์เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมาในวันนี้ ผิวเข้มกับรูปร่างสูงสมส่วนทำให้ฮวางจื่อเทาที่ดูดีอยู่แล้ว เวลาที่บนใบหน้ามียิ้มบางๆมาประดับยิ่งทำให้ชายหนุ่มดูหน้าาสนใจเพิ่มเข้าไปอีก ก็แหม่เล่นมองกันตั้งแต่ยาม ไหนจะสาวที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ พอเริ่มรู้สึกว่าโดนมอง ความมั่นใจในหน้าตาขั้นสูงอย่างจื่อเทาก็เขินเป็นนะเนี่ย อย่ามองมากครับผมรู้ผมหล่อ
-เหอะทำเป็นเขิน เขามองฉันต่างหาก เทาเทาคนโง่-
“วันนี้ทำไมในลิฟท์มันเย็นแปลกๆวะ” จื่อเทากวาดตามองไปรอบๆ เพิ่งจะรู้สึกก็วันน้แหละว่าการอยู่ในลิฟท์คนเดียวมันก็วังเวงดี
-คนเดียวที่ไหนเทาเทานี่นะ-
“เสียงใครวะ ดังเขามาในลิฟท์เลย” แอบพึมพำกับตัวเอง ทำไมวันนี้ชั้น24มันนานจังนะสายตาก็จ้องมองไฟที่ส่งสัญญาณแสดงหมายเลขชั้น
ตึ้ง
ประตูลิฟท์เปิดขายาวก็รีบก้าว ความรู้สึกแปลกๆที่สัมผัสได้เมื่อกี้มันคืออะไรนะ จื่อเทาไม่ได้คนขี้กลัวนะหมายถึงกับคนปกติน่ะแต่กับความรู้สึกเมื้อกี้
“หึ้ย มึงหลอนตัวเองทำไมวะไอเทา”
-อ้าวๆมือสั่นอยู่นั้นแหละ เราเข้าไปรอก่อนล่ะกัน-
โอ๊ย!!! กว่าจะเอานิ้วลงไปสแกนเพื่อจะเข้าห้องได้ ทำเอาเหงื่อตก หลอนตัวเองจะรนไปหมด พอเข้ามาในห้องได้ก็รีบเปิดไฟจนสว่างไปทั้งห้อง และตรงไปยังทีวีกลางห้องเปิดให้ดังเข้าไว้
-โอ๊ยจะเสียงดังทำไมเนี่ยเทาเทา-
“เสียงใครวะ” พอหันไปรอบห้องก็ไม่เห็น ตอนนี้ร่างสูงถึงกับหน้าซีด
“เพิ่งมานอนได้สองคืนนะเล่นกันแล้วเหรอ ไม่ดีมั้ง” ไม่พูดเปล่าตอนนี้เครื่องรางของขลังก็เต็มตัว
-อาการหนักจริงๆเลยเทาเทา-
เจ้าของนั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟาสายตาก็ระแวดระวังตลอด เอาตรงนะเรื่องเดียวในชีวิตที่จื่อเทาไม่เคยต้องการก็ไอความสามารถแบบนี้แหละ คือถ้าจะมาส่งข้อความมาบอกกันก่อนก็ดีนะ จะได้ทำใจก่อน
สวดมนต์ไปหลับตาพร้อม
ตื้ด ตื้ด
เพิ่งบอกให้ส่งข้อความนี้เล่นโทรมาเลยเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ
ตื้ด ตื้ด
มือหนาก็ควานหาสะเปะสะปะไปเรื่อยและเสียงนั้นเรียกจากโทรศัพท์ก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
หาอยู่พักใหญ่พอหยิบขึ้นมาดูก็ถอนหายใจอย่าโล่งๆ
“ไงครับมึง”
“อยู่คอนโดใหม่เนี่ย”
“เออก็มาดิ”
-ทำไมพูดกับเพื่อนไม่เพราะแบบนี้ล่ะเทาเทา-
“อะไรของมึงครับ กูอยู่คนเดียว”
“อย่ามาทำให้กูหลอน นี่กูเพิ่งตั้งสติได้”
“เออก่อนถึงก็โทรมา”
“จงอิน จงอิน เบียร์ด้วยก็ดีนะ”
สายถูกวางไปแล้วแต่จื่อเทายังคงจ้องหน้าจออยู่ ก็ถ้าตาไม่ฝาด ผมว่า ผมมองเห็นเงาของใครบางคนกำลังยืนซ้อนหลังอยู่ พอลองหลับตาแล้วลืมตามองอีกที ยังอยู่! สงสัยลืมตาเร็วไป เอาใหม่คราวนี้ลองนานๆดูเผื่อตาล้าไงใช่ๆ หลับตาๆ แล้วแรงสะกิดที่หัวไหล่ก็ทำให้คนกำลังหลับตายิ่งหลับตาปี๋ ทำให้แรงสะกิดนั้นแรงขึ้น จนเปลี่ยนเป็นการรั้งให้จื่อเทาหันไปทางด้านหลังแทน
“เทาเทา เปิดตาสิ” แต่มีเหรอคนโดนเรียกจะทำตามยิ่งหลับตาปี๋เลย
“เทาเทา ฉันบอกให้นายเปิดตา” คนออกทำสั่งเริ่มรำคาญกับความขี้กลัวของคนตรงหน้า
“เทาเทา เปิดตา ถ้าไม่เปิดนายเจอดีแน่”
“ไม่ ถึงไม่เปิดก็เจอ คุณต้องการอะไรก็บอกๆมาถ้าทำได้ผมจะทำให้ แล้วก็รีบไปๆซะ” พูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ไม่ได้จะเอาอะไร ลืมตามาคุยกันดีๆก่อน ไม่งั้นฉันจะหักคอนาย”
และผลที่ได้คือ ร่างหนาสลบนิ่งคาโซฟาไปเรียบร้อย
“เวรล่ะเซฮุนเอาไงหล่ะทีนี้” ร่างบางได้แต่นั่งมองรอให้คนที่สลบตื่นขึ้นมา
จื่อเทาค่อยๆเปิดตาช้าๆ แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาอึ้งได้พอๆกับการเจอผีนั้นแหละ ก็ถ้าจำไม่ผิดคนตรงหน้าผมคือคนเดียวกับที่ผมเจอที่สวนสาธารณเมื่อคืน ว่าแต่มาอยู่ในห้องผมได้ไง
“เฮ้ ยู เทาเทา เฮ้” มือบางยกขึ้นโบกไปโบกมาเพื่อเช็คสติอีกฝ่าย
“เข้ามาห้องผมได้ยังไง” คำถามแรกจากเจ้าของบ้านที่กำลังตีหน้าขรึม ไม่ได้ทำให้เซฮุนรู้กลัวเลย
“เดินเข้ามา” ตอบหน้าระรื้นแค่คนฟังคิ้วขมวด
“เดินเข้ามา? ตอนไหนกัน ห้องผมมันต้องสแกนลายนิ้ว ถ้าผมไม่เปิด”
“หยุดๆ นายเพิ่งฟื้นใจเย็นก่อนสิเดี๋ยวก็เป็นลมอีกรอบ” เซฮุนต้องขอเบรกแป๊บ แหม่ก็เล่นอารมณ์มาเต็ม
“รู้ได้ไงว่าผมเป็นลม” เซฮุนได้แต่กรอกตาบน สลบไปขนาดนั้นเหนื่อยแล้วหลับมั้ง
“ก็เห็นนิ่งไปอ่ะ” ยิ่งฟังจื่อเทาก็ยิ่งงง ตกลงคนนี้เขามาในห้องผมได้ไง
“ไม่ต้องงงนะเทาเทา เดี๋ยวเราจะบอกให้ฟัง” เหวอสิครับ รู้ได้ไงวะ
“งั้นบอกมา” แหม่พอตั้งสติได้ก็เริ่มเลยนะใจร้อนจัง
“คืออย่างนี้เทาเทาฟังเรานะ” จื่อเทาเหวอนิดๆกับชื่อเรียกที่อีกฝ่ายเรียกเขา
“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” เซฮุนที่กำลังจะเล่าก็อ้าปากค้าง เออเทาเทาเซฮุนปรับสมองไม่ทัน
“ก็เทาเทาไง” ตกลงเราจะคุยกันเรื่องนี้ก่อนเนาะ
“เทาเทา?” ยกมือขึ้นกุมขมับ จะแบ๊วไปไหนครับคุณ
“ทำไมไม่ชอบเหรอ” ยังจะถาม แล้วไม่ต้องมาแบ๊วใส่เลยจื่อเทาไม่โอเค
“ไม่”
“ทำตัดเหยื่อใยกันแบบนี้ล่ะเทาเทา” แหม่มียู่ ปากบางจังอ่ะ ตัวก็...บาง ผิวขาว ผมสีดำอีก ดูไปก็เซ็กซี่ดีนะ
“เลิกคิดหื่นก่อนที่เราจะเผลอหักคอเธอนะเทาเทา” เกือบถึงเตียงแล้วครับมาสะดุดเพราะไอคำว่าหักคอนี่แหละ
“พะพูดอะไรของคุณน่ะ” ติดอ้างกันเลยทีเดียวพอโดนรู้ทัน
“เรารู้นะว่าเทาเทาคิดอะไร ฝันไปเถอะเซฮุนไม่ง่ายนะบอกเลย” แล้วไรคือขยิบตาให้อีก ไม่อ่อยเลยเนอะ
“เป็นหมอดูไง” เซฮุนสายหน้าแล้วยิ้มอ่อนๆ
“เก่งกว่านั้นอีก” จื่อเทามองร่างบางตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ตั้งแต่คุยกันมายอมรับเลยว่าเดาทางร่างบางตรงหน้าไม่ถูกเลย
“แล้วไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าเราเข้ามาได้ยังไง” จื่อเทาพยักหน้างึกๆ
“แล้วเขามาได้ไง”
“ตอนแรกก็เข้าไม่ได้หรอก แล้วเราก็มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อ๋อตอนแรกนะลุงเจ้าที่ไม่ให้เข้าด้วยแต่พอเทาเทาอนุญาตก็เลยเข้าได้ ทีแรกเราเครียดมากเลยนะตอนที่กลับมาแล้วเข้ามาที่นี่ไม่ได้ เลยต้องไปนั่งที่ที่สนามเด็กเล่นจนเจอกับเทาเทานั่นแหละ และเทาเทาก็ใจมากแล้วที่ดีไปกว่านั้นคือเทาเทาเห็นเรา” เซฮุนกำลังจะเล่าต่อแต่จื่อเทาก็ยกมือห้าม
“คือก็ไม่ได้อยากขัดนะ แต่ยิ่งฟังแล้วมันยิ่งงง เอาแบบง่ายเลยนะเข้าห้องมาได้ไง” เซฮุนพยักหน้าเข้าใจ
แล้วก็ลุกเดินตรงไปยังประตู
“ดูให้ดีๆนะเทาเทา”
แล้วร่างนั้นก็เดินทะลุผ่านประตูไป ไม่ต้องถามแล้วนะว่าคนที่ผมนั่งคุยด้วยนานสองนานเป็นอะไร ทำอะไรได้ล่ะนอกจากช็อก และยังไม่ทันกระพริบตาร่างที่เพิ่งทะลุประตูออกไปก็มายืนส่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าจื่อเทาแล้ว
“อ้าวเฮ้ยเทาเทา เป็นลมอีกแล้ว” เซฮุนอยากจะบ้าตั้งเจอกันจื่อเทาเป็นลมไปสองรอบแล้ว แต่ก็ยังดีเพราะถ้าเกิดตกใจหัววายตายไปเซฮุนบาปแย่เลย เผลอห้องนี้ต้องมีวิญญาณสองดวงเลยวุ่นวายน่าดู
10นาที
20นาที
30นาที
“เทาเทานายจะหลับนานไปแล้วนะ” เซฮุนหยุดเดินไปเดินมาแล้วหันมาจ้องหน้าคนที่นอนนิ่งอยู่บนโฟซา คิ้วหมวดยุ่ปากเหมือนกำลังคิดอะไรอยุ่
“เทาเทาถ้ายังแกล้งหลับเซฮุนจะไม่เกรงใจแล้วนะ” จื่อเทายังไม่ทันลืมตาก็ถอนหายใจยาว ใช่ผมรู้สึกสักพักแต่เพราะพอลืมตาแล้วยังเห็น นั้นแหละเดินอยู่ก็คิดเล่นๆว่าถ้าผมหลับไปนานเขาอาจจะไปก็ได้ แต่ว่า
“โอเค ยอมแล้ว คุณต้องการอะไรว่ามา” ก็ไม่มีทางหนีแล้วก็ชนมันไปเลยแล้วกัน
“เซฮุนจะขออยู่ที่นี่ จนกว่าจะได้กลับเข้าร่าง” ฟังดูก็ไม่มีอะไรมาก แต่ไอจนกว่าจะเข้าร่างนี่คือ
“เป็นผีแบบนี้แล้วยังจะเข้าร่างอีกเหรอป่านนี้คงโดนฝังไปแล้วมั้ ...” มือบางตีลงตรงปากแรงๆ
“เจ็บนะ ทำไมตีได้ละทีประตูยังทะลุเลย” พยักไหล่เพื่อสื่อให้รู้ว่าเซฮุนอ่ะเหนือชั้น
“แล้วที่บอกว่ารอกลับเข้าร่างนี้เมื่อไหร่” จากตอนแรกที่หน้าระรื้นกลับสลดลง
“ไม่รู้หรอก ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองตายแล้ว แต่ลุงเจ้าที่บอกว่ายัง แค่วิญญาณหลุดออกมาเท่านั้น” จื่อเทาฟังไปก็พยักหน้าไปเขาไม่เคยผีเอ่อวิญญาณแบบนี้ซะด้วย
“งั้นคุณก็ไปถามลุงที่เจ้าอะไรนั้นอีกทีดิ” เซฮุนส่ายหน้า
“ก็เพิ่งไปถามก่อนนะขึ้นมาพร้อมเทาเทาเมื่อกี้ไง” เหวอเลยครับหมายความว่า จื่อเทามึงเดินมากับผี โอ้เป็นลมอีกรอบได้มั้ย ไม่ไม่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา
“แล้วลุงเขาว่าไง” จื่อเทารอลุ้นคำตอบจากปากบางคู่นั้นอยากไม่วางตา
“ไม่รู้” แทบทรุด ใครมียาดมช่วยส่งมาที่ผมหน่อย
“อะไรคือไม่รู้ ไม่รู้ได้ไง” จื่อเทาเผลอเสียงดังขึ้นมาเมื่อเขารุ้สึกว่าไม่สบอารมณ์กับคำตอบเอาเสียเลย
“ไม่รู้คือไม่รู้สิ ทำไมต้องเสียงดัง” ตาหรี่เล็กลงปากเริ่มแบะ อาการแบบนี้คือกำลังไม่พอใจใช่เปล่า จื่อเทาขอสรุปว่า....
“ใช่เซฮุนไม่พอใจเทาเทามาก กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใสกันแบบนี้ แล้วอีกอย่างนี้ก็ห้องของเซฮุนเหมือนกัน เทาเทามาทีหลังก็ต้องให้เกียรติกันหน่อย” ยิ่งฟังยิ่งงง
“อะไรของคุณน่ะ นี่มันห้องผม แล้วเมื่อกี้คุณเพิ่งบอกเองว่าเพราะผมอนุญาตคุณเลยเข้ามาได้แล้ว อะไรคือห้องคุณ”
“ไม่รู้ก็ไม่ต้องมาเถียงนะ เซฮุนแค่มาช้ากว่าจื่อเทานิดเดียวเองไม่งั้นเซฮุนก็ไม่ต้องขออนุญาตหรอก”
“คุณกำลังจะบอกว่าห้องนี้เคยเป็นของคุณ?”
“ก็ใช่นะสิ” ยู่ปากแล้วสะบัดหน้าหนี
จื่อเทาได้แต่กุมขมับ นี่มันเรื่องบ้าอะไรตอนที่มาดูห้องนี้ ก็สือบดีแล้วนะว่าว่าคอนโดนี้เคยมีประวัติอะไรแบบนี้หรือเปล่า ก็ไม่เห็นมี แล้วไอที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาล่ะ
“ไม่ได้ตายที่นี่เว้ย บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตาย” นั่นยังจะเบ้ปากใส่กันอีก
“อ้าว แล้วมันยังไง เลิกงอนแล้วหันมาเล่าให้มันจบๆมา เดี่ยวจงอินมาก็เป็นเรื่องพอดี”
“อย่ามาทำเสียงรำคาญนะ เห็นใจดีด้วยแล้วได้ใจนะ”
“โอเคครับ คุณโอเซฮุน ได้โปรดเล่าเรื่องของคุณมาเถอะครับ”
“ไม่กลัวผีแล้วเหรอ”
“กลัว แต่เก็บไว้ก่อนได้” เอาวะจื่อเทายอมๆเขาหน่อย จะได้รีบๆช่วยรีบๆไป
“เซฮุนได้ยินนะเทาเทา”
“อย่าอ่านความคิดผม” ไม่มการตอบรับจากคุณผีตัวบางมีแค่เสียงเหอะกับอาการพ่นลมขึ้นจมูก
“คือก่อนที่เซฮุนจะไปอยู่ปารีส เซฮุนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน พอคุณพ่อย้ายสถานที่ทำงานเซฮุนก็เลยต้องตามไปด้วย ตอนแรกก็จะไม่ไปหรอกแต่สงสารคุณแม่ อีกอย่างเซฮุนไม่ค่อยแข็งแรงไง ท่านเลยกลัวว่าจะไม่มีใครดูแล”
“เดี๋ยวไม่แข็งแรงแล้วยอมให้มาอยู่คอนโดได้ไง”
“เอิ่ม อันนี้จำไม่ได้อะ”
“อ้าว แล้วคุณไปอยู่นู้นนานยัง”
“ก็เกือบปีอ่ะ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณพ่อประกาศขายห้องนี้” จื่อเทาตั้งใจฟังอย่างใช่ความคิด พอมาถึงตอนนี้เสียงที่เคยสดใสกลับเศร้าลงถนัด บางทีเซฮุนอาจจะมีอะไรผูกพันกับห้องนี้เลยทำให้วิญญาณกลับมาที่นี่ ว่าแต่อะไรนะ
“ใช่เลยเทาเทา เซฮุนก็ไม่สงสัย”
“บอกว่าอย่าอ่านความคิดผม” ถอนหายใจใหญ่อย่างเอือมละอาเมื่อเซฮุนไม่ทำตามที่ตกลง
“ก็มันอดไม่ได้นี่ สรุปให้เซฮุนอยู่ด้วยนะ” เจ้าของห้องคนใหม่พยักหน้ารับ จื่อเทาคิดว่าตัวเองไม่ได้มีทางเลือกมากนัก แล้วอีกอย่าง อย่างน้อยมันคงจะช่วยให้คุณผีตัวบางนี้กลับมาเป็นคนอย่างที่เจ้าตัวบอกได้เร็วๆ
“ถึงเป็นวิญญาณก็ต้องมีห้องงั้นไปนอนห้องเล็ก”
“ไม่” จากยิ้มจนตาเป็นสระอิ กลับมาแบะปากคิ้วหมวด
“เซฮุนจะนอนห้องเดิม ห้องของเซฮุน” แล้วหายวับไปเลย
“ชัดเจน มึงต้องนอนห้องเดียวกับผีล่ะเทา” ได้แต่บ่นกับตัวเอง
เกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้น่ะเหรอทั้งห้องเหลือแค่จื่อเทา เพราะคุณผีตัวบางตั้งแต่วับไปก็ยังไม่โผล่มาอีก แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
เสียงออดจากประตูบ่งบอกถึงการมาถึงของใครบางคนคนที่โทรเมื่อช่วงหัวค่ำ และจื่อเทาก็ไม่รอช้า
“อ่ะ ของที่สั่ง” เบียร์กระป๋องจำนวนครึ่งโหล ถูกส่งให้เจ้าของห้อง
“แค่นี้”
“เออ แค่นี้แหละ กูไม่อยากเมา ไว้เมาที่เดียวพรุ่งนี้” พอก้าวเข้ามาในห้องได้ จงอินก็เริ่มสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ
“ไม่มีจริงด้วย”
“อะไร” จื่อเทาพยามยามมองตามสายตาของเพื่อนแล้วก็ได้แต่สงสัยมันหาอะไรวะ
“ก็กูคิดว่า มึงจะพาใครมาฉลองห้องอ่ะดิ”
“ไม่มีเว้ย”
“จริงดิ แอบอยู่ในห้องเปล่า” ไม่แค่พูดพ่อหนุ่มผิวแทนรีบเดินไปเปิดประตูห้องนอนทันที
“ไม่มี งั้นอีกห้อง” ก็เหมือนเดิม คือไม่มีแม้แต่จิ้กจก แต่จงอินก็ยังสงสัย ก็ตอนที่เขาโทรหาจื่อเทา เขาได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามาในสายจริงๆนะ หรือสัญญาณมีปัญหา คงงั้นมั้ง
“พอเลยมึงเลิกหา มามากินกิน”
เบียร์แค่หกกระป๋องไม่ได้มีผลอะไรกับคนทั้งสองแม้แต่น้อย ก็คิดดู ดื่มเบียร์หมดจื่อเทายังมีสติมาสนใจเรื่องที่หลับที่นอนของเพื่อนอีกทั้งที่ปกติ อยากจะนอนตรงไหนก็เลือกเอา
“เอ้ย ที่จริงก็นอนโซฟาก็ได้นะเว้ย”
“อย่าเลย” อะไรของมันวะ
“แล้วนี่มึงจะหาอะไรนักหนา ห้องแม่บ้านเขาก็จัดไว้เสร็จแล้ว” ใช่ครับไอจื่อเทามันโทรเลือกแม่บ้านขึ้นมาจัดห้องใหม่ให้ผม คือกูประทับใจมึงมากเพื่อน
“เออ เทาที่จริงกูนอนห้องเดียวกับมึงก็ได้นะ” ผมไม่ใช่คนเรื่องมากนะ แต่ตอนนี้เพื่อนผมมันจะเข้าไปสำรวจซอกตู้ละ มึงหาอะไรครับเพื่อนตอบกูที
“เทา กูว่ามึงไปนอนป่ะพรุ่งนี้ต้องยุ่งอีกเยอะ” เอิ่มผมไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้จะยุ่งไม่ยุ่งแต่ขออ้างไว้ก่อนหละ ก่อนที่เทาเพื่อนรักจะแปลงร่างเป็นจิ้กจกไปสำรวจหลังตู้
“เออ มึงคงง่วงงั้นกูกลับก่อน” จากไปแล้ว ไม่มีแม้แต่คำอธิบาย กูควรจะมาค้างคอนโดมึงอีกมั้ยเพื่อน
จื่อเทาที่เดินออกมาจากห้องที่จงจินอยู่สักพักกลับมานั่งที่หน้าทีวีอีกครั้ง คิดไม่ออกเลยว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง ใช่เคยเจอผี แต่มันก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ช่วงกันนิดๆหน่อยแล้วก็จบไป แต่กับโอเซฮุนไม่ใช่ ไม่รู้ว่าจะต้องด้วยกันแบบนี้ไปนานเท่าไหร่
“โอ๊ย หยุดเลยเทา หยุดคิดไรมากมายวะ พรุ่งนี้ก็เช้าใครจะรู้ เช้ามาอาจจะหายไปแล้วก็ได้” บ่นเบากับตัวเองแล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องนอน
แค่เพียงเปิดประตูเข้ามาจื่อเทาก็แทบเงิบหงายหลัง
“ทำอะไรของนาย”
“ก็นอนไง นี่มันดึกแล้ว”
“นอน แต่นั่นมันเตียงผม”
“เตียงเทาเทาคนเดียวที่ไหน เตียงเซฮุนด้วย อย่างลืมสิว่าห้องนี้เคยเป็นห้องของเซฮุนเหมือนกัน”
“มันก็ใช่ แต่ผมสั่งให้คนเปลี่ยนเตียงแล้ว”
“เทาเทาถูกหลอกแล้วล่ะเตียงอันนี้เซฮุนจำได้”
“หมายความว่า” มือหนายกขึ้นกุมขมับ ส่วนคุณผีตัวบางพอได้ทีก็รอหน้ารอตาใหญ่
“มานอนได้แล้วเทาเทา เซฮุนง่วง” ว่าแล้วคุณผีก็ล้มตัวลงนอน อย่างที่ใครเห็นต้องบอกว่า มันดูสบายไปมั้ยครับคุณ
“เป็นผี มีง่วงด้วย?”
“บอกว่ายังไม่ตาย เทาเทานิ ถ้าพูดมากหักคอซะดีมั้ย” จื่อเทาเดินไปยังอีกฟากนึงของเตียง ปากก็อยากจะเถียงใจขาด แต่ติดตรงหักคอนี่แหละ เอะอะเอะอะหักคอ แล้วยังจะบอกว่าไม่ใช่ผี
“เซฮุนได้ยินนะเทาเทา”
“อะไรล่ะคนจะนอน” นอนตะแคงหันหลังให้คนที่อยู่อยู่ก่อน ระวังเหมือนกันนะเนี่ย จะเอาไปเขียนเป็นพวกพกเก็ตบุ๊คได้ป่ะวะ ประมาณประสบการณ์นอนกับผีไรงี่
เช้าวันเสาร์มันควรจะสดใสป่ะ แล้วอะไรไอจงอินเพื่อนรักถึงมานั่งจ้องหน้าผมอย่างกับไปก่อคดีมา
“จงอิน มีอะไรก็ผ่านเถอะจ้องนานกูรู้สึกไม่ปลอดภัย”
“จะตอบแน่เหรอ” นั้นมีเอาช้อนชี้หน้าด้วย ไม่ติดโต๊ะพ่อจะถีบให้
“เออ ตอบ มีไร”
“มึงเอาใครมานอนด้วย ตอบ” พรวดข้าวที่เพิ่งตักเข้าปากพุ่งไปเต็มหน้าจงอินเป็นที่เรียบร้อย เท้าไปถึงข้าวต้มไปถึงครับท่านผู้ชม
“เฮ้ยโทษๆ อะเช็ดๆ มีที่ไหน มึงเห็น?” ส่ายหน้า
“เออเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำใหม่นะมึง5555”
เดินออกมาจากครัวได้ไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกอยากจะหันหลังกลับไป ก็คุณผีจ้าวปัญหามายืนทำหน้าแป้นแล่นรออยุ่เนี่ย
“เทาเทา”
“ชู่ว์ เงียบตามมา” คิ้วเรียวหมวด แต่ก็ยอมตามไป จุดหมายคือห้องนอน
“มีอะไร” สีหน้าเครียดของจื่อเทา นั้นหยุดอาการอยากแกล้งของเซฮุนได้ดีเลยล่ะ (รู้แล้วอย่าบอกเทาเทานะ)
“เมื่อคืนจงอินได้ยินที่เราคุยกัน”
“เรา” มือบางชี้ตัวเองและก็ชี้กลับมาที่จื่อเทา
“ไม่ใช่อ่ะ เพื่อนเทาเทาได้ยินเทาเทาคนเดียวต่างหาก แล้วเขาก็แค่สงสัย” จื่อเทาพยักหน้ารับ
“ไม่นะคิดมากนะเทาเทา เซฮุนสัญญาจะไม่แกล้งเทาเทากับเพื่อน ไว้ใจได้ โอ๋ๆไม่เครียดเนาะ” มือขาววางลงบนบ่ากว้างตบเบาเพื่อปลอบ แต่ไอรอยยิ้มนี่ดิ มันทำให้คนมองไม่อยากจะเชื่อ
เวลาสายเหล่าสมาชิกก้เริ่มทยอยกันมาทุกอย่างก็ดูปกติจนกระทั้ง
“เฮ้ยจุนไปเดินดูห้องเทากันมั้ย” นั้นแหละครับหายนะ
“ก็ดีตั้งแต่มายังไม่ได้สำรวจเลย อยู่แต่ครัว”
“มันไม่มีอะไรหรอก มีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำสาม ครัวหนึ่ง แล้วว่าห้องรับแขก พวกนายจะดูไปทำไม”
“พูดเหมือนไม่อยากให้ดูแบบนี้ ไมวะแอบใครไว้ป่ะ” เวรแล้วล่ะไม่หน้าเลยไอเทา
“เออใช่กูก็สงสัย” ไอจงอินไอเพื่อนทรยศ
“ทำไมวะจงอิน” ผมนี่หันไปมองคนถามแทบไม่ทัน ลืมไปไอคู่นี้เขาทำงานเป็นทีมลู่อิน
“ก็เมื่อวานตอนกูโทรหามัน กูได้ยินเสียงใครไม่รู้พูดงุ้งงิ้งเข้าในโทรศัพท์ พอถามมันบอกไม่มี”
“ก็มันไม่มีจริงๆนี่หว่า” มือห้ามก็อีก
“อย่าเพิ่งขัดครับคุณจื่อเทา พอจะนอนก็ไล่กูไปนอนห้องเล็ก ทั้งที่ปกติก็นอนด้วยกัน ทุกคนว่าแปลกป่ะ”
“พอเถอะ ถ้ากูซ้อนใครไว้ป่านนี้พวกนายก็ต้องเห็นแล้วดิ ใครจะไปแอบอยู่ในห้องได้เป็นวัน เลิกมโนเลย อยากดูอะไรก็ไปดูเลย” หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่คิดว่าไม่น่าจะมี แบคฮยอนกับจุนมยอนก็เริ่มสำรวจเริ่มจากห้องที่จงอินห้องเมื่อคืน แล้วก็ห้องผม ก็ดูปกติ จงอินที่เริ่มมึนๆก็ล้มตัวลงนอนกับพื้น มีแค่คริส ลู่หานละจงแดที่ยังคงนั่งปักหลักอยู่
“กูเก็บของก่อน พวกมึงจะเอาไรอีกมั้ย” ส่ายคือคำตอบ ผมเดินเก็บของไม่ทันเสร็จแบคฮยอนจงแดและจุนมยอนก็ขอกลับก่อน อะไรกันไหนว่าจะค้าง แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก พอเดินไปเก็บของอีกรอบไอสามคนก่อนหน้าที่ตั้งท่าปักหลักจะไม่ไปไหนก็ตะโกนบอกว่า กลับบ้านโดยพร้อมเพรียง คือมันต้องมีอะไร
“โอเซฮุน ออกมาเลย”
“แหะ ว่าไงเหรอเทาเทา”
“มีอะไรจะสาระภาพมั้ย” และยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิคือคำตอบ
“แน่ใจ?”
“คือ จะว่ามีมันก็มี แต่แบบไม่แน่ใจอ่ะ”
“อะไร เซฮุนว่า เพื่อนเทาเทา คนที่ตัวเล็กๆอ่ะน่าจะเห็นเซฮุนแหละ”
“หา!!!”
“อย่าเพิ่งตกใจสิ แค่คิดว่า ก็กำลังนอนสบายๆหลังจากที่เพิ่งกลับจากคุยกับลุงเจ้าที่ เลยไม่ทันระวังอ่ะ”
“มั่นว่าเห็นหรือไม่เห็นมากกว่า”
“อย่างแรก”
“ชิบหายล่ะ”
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง
เป็นไปตามที่คาด น้องฮุนไม่ใช่ผีนะคะ
ไม่ใช่เลย
ใครบอกน้องเป็นผีระวังน้องหักคอนะเออ
ชอบไม่ชอบก็บอกเรานะ
นี่ก็ไปแอบเปิดเรื่องใหม่อีกละ 5555
มีอะไรก็แวะไปคุยกับเราได้นะทุกคนตามที่อยุ่ที่ขึ้นให้
ขอบคุณที่แวะมาอ่านและเม้นนะ
ความคิดเห็น