คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter5: กุหลาบงามย่อมมีหนามแหลมคม
“ร้านยังไม่เปิด”เอริคก้าพูดเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเดินเข้ามา
“ผมเองเจ๊ว่าแต่สองคนนั้นยังไม่มาหรอ”ราทัก
“จะสั่งอะไร”เอริคก้าถามกลับโดยไม่ตอบ
“คาปูชีโน่”ราสั่งกาแฟ
“ฮ่าๆๆไอ้หนูมาบาร์แต่ดันสั่งกาแฟฮ่าๆๆเชื่อเลยหว่ะ”เสียงหัวเราะของเจคดังมาจากหลังร้าน
“ร้านกาแฟอยู่ฝั่งตรงข้าม”เอริคก้าพูด
“งั้นเดี๋ยวผมมา”ราพูดก่อนจะเดินไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามเพื่อซื้อกาแฟก่อนจะเดินกลับมา
“นายสาย”โจตะพูด
“ไปซื้อกาแฟร้านตรงข้ามมาแกนั่นแหละสาย”ราเถียง
“เอาเหอะอย่างน้อยซินก็ยังไม่มามันสายสุด”โจตะสรุป
“เห้ยพวกขี้โกงไหนบอกนัด10.30ไง”ซินโวยวาย
“แล้วนายมาทำไมตอน10.00”ราสวน
“อยากมาคนแรกก็บอกมาเหอะ”โจตะผสมโรง
“เออๆแล้วสรุปวันนี้จะมาทำอะไรกัน”ซินถาม
“ก็เรื่องคาเมลไงก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่ากิฟต์จะแบ่งออกเป็นสามระดับ
ระดับแรก ทุกคนที่มีกิฟต์
ระดับสอง พวกที่กิฟต์สามารถสื่อสารกับเจ้าของได้แบบโจตะ
ระดับสาม รวมเป็นหนึ่งเดียวกับกิฟต์หรือที่เรียกว่ามิวแทนท์”เจคอธิบาย
“ดูๆไปคาเมลมันก็ไม่เห็นจะเก่งมากมายออกจะห่วยด้วยซ้ำ”โจตะพูด
“นั่นแหละคือประเด็นที่ว่าทำไมคนที่มีกิฟต์แต่ไร้ความสามารถอย่างคาเมลถึงได้หลอมรวมเป็นหนึ่งกับกิฟต์ได้ลองเดาดู”เอริคก้าพูด
“มันอาจจะเป็นมาตั้งแต่เกิดก็ได้”ซินเดามั่ว
“ถ้ามันเป็นมาตั้งแต่เกิดจริงมันก็ต้องเก่งกว่านี้”เอริคก้าสวน
“หรือว่าถูกดัดแปลงพันธุกรรม”ราเสนอความคิด
“อาจจะเป็นไปได้ว่ามันไม่ได้มีกิฟต์แต่ถูกดัดแปลงให้เป็นมิวแทนท์เลย”โจตะเสริม
“ตอนนี้ทางเราส่งมันไปตรวจสอบที่สำนักงานใหญ่แล้วประมาณวันจัทร์น่าจะรู้ผล”เอริคก้าบอก
“งั้นวันนี้ก็ไปลั้นลาได้แล้วสินะ”โจตะถาม
“ไปเหอะตอนนี้คนยังไม่เยอะ”ราพูด
“งั้นไปไหนดี”ซินถาม
“เออจริง ซินนายถามเสนอความคิดดิ๊”โจตะพูด
“ไม่รู้หว่ะขอไปเดินรอบนึงก่อนเดี๋ยวกับมาบอก”ซินพูดจบก็วิ่งออกไปทันที
“งั้นพวกเราก็ไปกันมั่งดีกว่า”ราพูดกับโจตะ
“เดี๋ยวก่อน”เอริคก้าพูดก่อนจะยื่นวองเอกสารสีน้ำตาลให้โจตะ
“งาน?”โจตะถาม เอริคก้าพยักหน้า
“วันเสาร์มันวันหยุดนะ”ราท้วง
“ยังไงก็ต้องเข้าไปเดินในย่านการค้าไม่ใช่หรอหรืออยากแวะมาทำวันจันทร์”เอริคก้าพูดเรียบๆ
“เหอะๆว่าแต่งานที่ว่ามันคืออะไร”โจตะถาม
“คุ้มครองผู้เห็นเหตุการณ์”เอริคก้าตอบ
“ไปเหอะ”โจตะพูดกับราก่อนจะเดินออกไป
ย่านการค้า10.30น.
“ร้านดอกไม้แสดงว่าต้องมีสาวสวยเข้าไปดูดีกว่า”ซินพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าร้านดอกไม้
“สวัสดีค่ะร้านโรสแมรี่ยินดีต้อนรับ”สาวแคชเชียร์กล่าวต้อนรับเมื่อซินเดินเข้าไปในร้าน
“สวัสดีครับผมว่าคุณไม่น่ามาทำงานร้านขายดอกไม้นะครับ”ซินพูด
“แหมคุณลูกค้าคะทำไมพูดแมวๆอย่างงี้ล่ะคะ”พนักงานสาวเริ่มโมโหนิดๆ
“ก็เพราะว่าความสวยของคุณมันบังความงามของดอกไม้จนหมดเลยไงครับ”ซินทำเสียงหล่อ
“แล้วจะซื้อดอกไม้มั้ยคะ ถ้าไม่รับเชิญค่ะ อย่าเกะกะหน้าร้าน”พนังงานสาวเริ่มรำคาญ
“งั้นเอาเป็นว่าดอกไม้ดอกนี้ผมให้คุณครับ”ซินพูดจบก็หยิบดอกกุหลาบแถวนั้นส่งให้
“โทษนะคะ นี่มันดอกหน้าวัว จะเอาไปทำศพใครเหรอคะ?” พนักงานสาวเริ่มโกรธ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ หยิบผิดอ่ะ เอาอันนี้ครับ” ซินรีบหยิบดอกกุหลาบสีแดงให้แบบลนลาน
“ถ้างั้นก็รบกวนจ่ายเงินด้วยค่ะ”พนักงานสาวไม่รับมุก
“ไม่ต้องจ่ายหรอกครับดอกไม้นี้เป็นของร้านคุณผมให้คุณมันก็เป็นของคุณอยู่ดีไม่เห็นต้องจ่ายเงินเลยนี่ครับ”ซินพูดพร้อมกับวางมาดเต็มที่
ปั่ก!เสียงหมัดของพนักงานสาวกระแทกเข้าที่เบ้าตาซินทันที
“ไม่ซื้อแล้วยังมาวางมาดอีกออกไปเลยไปเสียเวลาขายของหมด”พนักงานสาวไล่พอดีกับที่ราและโจตะเดินผ่านมาหน้าร้าน
“เห้ย รา โจตะมาก็ดีแล้วช่วยจัดการยายนี่ให้ที”ซินโวยวายใส่เพื่อน
“อลิซาเบทา โรส อายุ 17 ปี ส่วนสูง165ซม. หนัก40กก. รอบอก80ซม. ลูกสาวเจ้าของร้านดอกไม้โรสแมรี่
วันธรรมดาเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายอาร์คไฮสคูล ปี2 ห้องB วันเสาร์อาทิตย์ทำงานที่ร้าน”เสียงราพูดขึ้นโดยไม่สนใจซินที่นอนแอ้งแม้งอยู่หน้าร้านซักนิด
“พวกนายเป็นใคร โจร พวกโรคจิตหรือพวกมัน”อลิซมีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ใจเย็นก่อนพวกเราได้รับหน้าที่ให้มาคุ้มครองเธอจากพวกมัน ราเล่นพูดซะหมดเปลือกแบบนี้เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้น”โจตะหันมาต่อว่าเพื่อน
“พวกนายสองคนเนี่ยนะ”อลิซมองอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะสำรวจทั้งคู่ คนแรกท่าทางอันธพาลส่วนอีกคนก็ท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋น ดูยังไงมันก็โจรชัดๆ
“สามคน”ซินพูดแทรกขึ้นมา
“ไม่เป็นไรขอบคุณชั้นดูแลตัวเองได้ยิ่งให้หมอนี่มาคุ้มครองยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัยมากกว่า”อลิซพูดพร้อมกับชี้หน้าซิน
“นี่เธอพูดอย่างงี้หมายความว่ายังไง”ซินตะโกนใส่อย่างไม่พอใจ
“เอาอย่างงี้ก็แล้วกันนะครับถ้าไม่อยากให้พวกเราคุ้มครองก็ไม่เป็นไรแต่กรุณาไปกับพวกเราซักเดี๋ยวได้มั้ยครับ”ราเจรจา
“จะไปไหน”อลิซถาม
“ก็พาไปหาคนที่ออกคำสั่งให้คุ้มครองเธอไงเล่า”โจตะพูดก่อนที่จะพาอลิซไปที่Paradise
“สั่งให้พวกนายไปคุ้มครองแต่ดันพาเธอมาที่นี่เนี่ยนะ”เอริคก้าตะโกนใส่ทั้งสามคน
“ก็เธอไม่ยอมนี่เจ๊แล้วมีเรื่องอะไรกันก็ยังไม่บอกแบบนี้จะไปอธิบายได้ยังไง”ราออกหน้ารับ
“อลิซเมื่อวันก่อนเธอไปเห็นอะไรมาเล่ามาให้หมด”เอริคก้าพูด
“รู้แล้วๆไม่ต้องมาทำเสียงดุใส่ก็ได้”อลิซพูด
ตรอกแห่งหนึ่งในเมือง สองวันก่อน
“ลูกพี่ของที่ได้มาใช้ได้รึเปล่า”ชายในชุดสูทพูด
“เดี๋ยวพอคนส่งดอกไม้มาแกก็จัดการเลย”ชายในชุดคลุมพูดเสียงเหี้ยม
“แล้วถ้าไอ้พ่อค้านั่นมันแอบเปลี่ยนของหล่ะ”ชายคนเดิมถาม
“มันเปลี่ยนไม่ทันหรอกพอแกออกมาข้าก็เข้าไปแต่ถ้ามันเปลี่ยนทันก็กลับไปเก็บมันซะแล้วก็เอาของมาไม่เห็นจะยาก”ชายในชุดคลุมตอบ
โครม!เสียงลังไม้ที่วางซ้อนกันอยู่หล่นลงมา
“นั่นใคร”ชายในชุดสูทถามและเริ่มลนลาน
“คงจะเป็นเด็กส่งดอกไม้นั่นแหละรีบจัดการมันเร็ว”ชายในชุดคลุมสั่ง
ฉึก!”ว้าย!”อลิซร้องเมื่อชายในชุดสูทขว้างมีดมาปักที่ไหล่
“ผู้หญิง ถ้างั้นโอกาสที่มีดนี้จะทำให้มีกิฟต์ก็คงน้อยปล่อยไว้อย่างงี้แล้วกัน”ชายในชุดคลุมสั่งก่อนจะเดินมาทางอลิซ
“สาวน้อยถ้าเธอรอดได้ พวกเราจะไปหานะเธอแน่ๆ ฮะฮ่ะฮ่ะฮ่า”ชายในชุดคลุมพูดก่อนจะดึงมีดออกจากไหล่ของอลิซแล้วเดินจากไป
Paradise 11.00น.
“หมายความว่าเธอถูกพวกมันหลอกไปส่งดอกไม้เพื่อลองมีดสินะ”โจตะถาม
“แล้วเธอเห็นหน้าคนในชุดคลุมรึเปล่า”ราถาม
“แล้วเธอมีแฟนรึยัง”ซินถาม
“ไม่เกี่ยวโว้ย”รากับโจตะหันไปตบหัวซินคนละที
“ก็ว่าแล้วใครที่ไหนมันจะสั่งดอกไม้ดึกๆดื่นๆส่วนคนในชุดคลุมเห็นหน้าไม่ชัดแต่เห็นว่ามีแผลเป็นรูปกากบาทที่หน้าผาก”อลิซตอบ
“คนในชุดคลุมต้องเป็นแอนโตนิโอ ร๊อคโค่ น้องชายปิเอโร่ ร๊อคโค่ไม่ผิดแน่”เจคโพล่งขึ้นมา
“รุ่นพี่เจคเคยเจอมันหรอครับ”โจตะถาม
“ไม่ใช่แค่เจอหรอกแผลเป็นรูปกากบาทบนหน้ามันก็ฝีมือข้านี่แหละ”เจคอวด
“แล้วเธอมองเห็นกิฟต์รึเปล่า”เอริคก้าถาม
“กิฟต์? หมายถึงตัวประหลาดที่ตามหลังคนน่ะหรอ”อลิซถาม
“ใช่แล้วเธอมีรึเปล่า”เอริคก้าถามต่อ
“ไม่มีนะ”อลิซ
วูบ! เพล้ง! ขวดแก้วที่ซินขว้างใส่อลิซถูกกันด้วยเถากุหลาบสีดำ
“ทำบ้าอะไรของนาย!”อลิซตวาด
“ไหนบอกไม่มีไง”ซินพูด
“วิธีการคุ้นๆเนอะ”ราหันไปพูดกับโจตะ
“เออแต่มันไม่บอกก่อนแค่นั้นแหละ”โจตะเห็นด้วย
ความคิดเห็น