คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4: มิวแทนท์
“เห้ย! งานงอกแล้วรา โจตะทำการบ้านมาป่ะ”ซินโวยวาย
“เหอะๆสมน้ำหน้า”รากับโจตะเยาะเย้ย
“พวกนายเอาเวลาที่ไหนไปทำกันฟะ”ซินถาม
“ไม่ยากก็แค่ใช้ให้Arm Bulletทำก็แค่นั้น”โจตะยักไหล่
“ถึงPuppet Master มันจะคิดเองไม่ได้แต่ก็ช่วยให้เขียนเร็วขึ้นอ่ะนะ”ราซ้ำอีกคน
“โหจำไว้เลยไอ้พวกขี้โกงใช้กิฟต์ทำการบ้าน”ซินบ่น
“ใครใช้ให้กิฟต์นายเป็นพวกบ้าพลังเองช่วยไม่ได้”ราแขวะ
“คุณซินหลังเลิกเรียนวันนี้กรุณาไปที่ห้องพักอาจารย์ด้วย”อาจารย์ประจำวิชาพูดก่อนจะเดินออกไป
“ท่าทางว่านายจะไม่ได้ส่งงานมาหลายครั้งแล้วนะ”โจตะพูด
“ใครบอกหมอนี่ไม่เคยส่งเลยต่างหาก”ราแก้ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ดูดีขึ้นเท่าไหร่
“เออซ้ำเติมกันเข้าไป”ซินพูดเซ็งๆ
“เอาน่าแค่ล้อเล่นขำๆอย่างเพิ่งเครียดเดี๋ยวเย็นนี้พวกเราไปด้วย”ราพูด
“ไม่ต้องไปด้วยหรอกแค่อย่าชิ่งกันก่อนก็พอ”ซินพูด
“เออๆจะรอหน้าโรงเรียนแล้วกัน”โจตะบอก
หน้าโรงเรียนมัธยมปลายอาร์คไฮสกูล16.30น.
“ไอ้คุณซินทำไมไปนานจังฟะ”โจตะบ่น
“ไม่รู้สิแต่เห็นมันเอาSilver Lightออกมาด้วยไม่รู้คิดจะทำอะไร”ราพูด
“สงสัยจะเอาไว้หยุดเวลาอาจารย์บ่นมั้ง ฮ่าๆๆ”โจตะพูดติดตลก
“เออจริงฮ่าๆๆ”ราผสมโรง
ห้องพักอาจารย์16.30น.
ซินเดินออกมาจากห้องหลังจากที่โดนสวดยับตั้งแต่บ่ายสาม
“เหอะๆกิฟต์ดันใช้หยุดสิ่งมีชีวิตไม่ได้อีก”ซินพูดขำๆ
“หึๆๆ”เสียงหัวเราะประหลาดดังขึ้นระหว่างทางที่ซินกำลังจะเดินออกจากอาคาร
“ใครฟะอย่าเอาแต่หัวเราะมีอะไรออกมาพูดกันตรงๆเซ่”ซินตะโกน
ปึก! อั่ก! ซินถูกอะไรบางอย่ากระแทกจากด้านหลังจนล้มลง
“เคี๊ยกๆๆนี่หรอผู้ใช้กิฟต์ไม่เห็นจะเก่งตรงไหนเลย”เสียงประหลาดหัวเราะน่าสยอง
“เดี๋ยวก็รู้ Silver Light!”ซินตะโกนก่อนจะมองไปรอบๆ
“เปล่าประโชน์เรารู้แล้วว่ากิฟต์ของนายหยุดสิ่งมีชีวิตไม่ได้”เสียงอีกเสียงดังขึ้น
“แล้วแกเป็นใครอีกฟะเจ้าของไอ้กิฟต์ล่องหนนี่หรือไง”ซินตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดใส่ชายผมทองเจ้าของเสียงที่สองซึ่งยืนอยู่ข้างหน้า
“ผิดแล้วนั่นไม่ใช้กิฟต์แต่เป็นมิวแทนท์”ชายผมทองพูดอย่างยียวน
“มิวแทนท์?”ซินพูดงงๆ
“มิวแทนท์ก็คือมนุษย์ที่ใช้พลังกิฟต์ได้โดยไม่ต้องมีกิฟต์หรือจะบอกให้เข้าใจง่ายๆว่าพวกเราคือผู้มีพลังจิตที่พวกแกชอบเรียกกันไงเคี๊ยกๆๆๆ”มิวแทนท์ล่องหนอธิบาย
“เหอะจะอะไรก็ช่างจะขยี้ให้แหลกเลย”ซินประกาศกร้าว
“อย่างแกมาสู้กับข้าดีกว่าตัวต่อตัวกิฟต์ต่อกิฟต์”ชายผมทองท้าทาย
“ก็เอาสิเรียกกิฟต์ของแกออกมา”ซินท้ากลับ
ฟุ่บ! แก๊ง! เสียงดาบคาตานะที่เหน็บอยู่ข้างเอวชายผมทองชักออกมาปะทะกับSilver Light
“กิฟต์อยู่ในรูปของดาบหรอ”ซินพูด
ปึ้ก!เสียงหมัดกระทบหลังซิน
“แกเล่นสกปรกนี่หว่า”ซินโวยวาย
“เหอะการต่อสู้ไม่มีคำว่ายุติธรรมอยู่แล้ว”ชายผมทองยิ้มเยาะ
“เคี๊ยกๆๆอ่อนหัดจริงๆเลยนะไอ้หนูคิดหรอว่าพวกเราจะสู้แบบยุติธรรม”มิวแทนท์หัวเราะ
เพล้ง!
เสียงขวดแก้วแตกทำให้ของเหลวสีเขียวชโลมร่างของมิวแทนท์ล่องหนทำให้มองเห็นได้
“ก็มาเฟียอย่างพวกแกมันไม่เคยยุธิธรรมอยู่แล้วนี่หว่า”ราฉีกยิ้มยียวนมาจากระเบียงชั้น2
“แก! เด็กขายของเก่านั่น! ตั้งแต่เมื่อไหร่”มิวแทนท์ล่องหนคำราม
“ก็ตอนที่แกมัวแต่พล่ามนั่นแหละถึงจะล่องหนได้แต่เสียงของแกมันไม่ได้ล่องหนไปด้วย”ราพูด
“เฮอะถึงจะเพิ่มมาซักกี่คนก็เหมือนเดิมหล่ะ” มิวแทนท์พูดด้วยความมั่นใจ
พลั่กๆๆๆๆเสียงSilver Light ระดมรัวหมัดใส่มิวแทนท์ที่ไม่สามารถล่องหนได้แล้วเป็นชุด
แควก!เสียงเสื้อนักเรียนของซินถูกกรีดเป็นทางยาว
“เห้ยๆๆแกมองไปทางไหนกันคู่ต่อสู้ของแกอยู่นี่”ชายผมทองแสยะยิ้ม
ปัง! ปัง! แก๊ง! เสียงกระสุนปืนสองนัดปะทะกับคาตานะเล่มยาวของชายผมทอง
“ถ้างั้นคู่ต่อสู้ของแกก็อยู่ทางนี้ไอ้มาเฟีย”โจตะตะโกนมาจากตึกฝั่งตรงข้าม
“ชิ! ให้เพื่อนมาช่วยหรอ ฝากด้วยนะ คาเมล”ชายผมทองสั่งกับมิวแทนท์ก่อนจะวิ่งหายไป
“เห้ยๆๆๆคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปมันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง”โจตะตะโกนก่อนจะไล่ตามไป
“เคี๊ยกๆๆไม่มีพวกคอยช่วยแล้วพวกแกเสร็จแน่”คาเมลพูด
“แกเองก็ไม่มีพวกช่วยเหมือนกันละว้า”ราพูดก่อนจะหันไปมองหน้าซิน
“เออๆสองต่อหนึ่งแกพูดเองว่าไม่มียุติธรรม”ซินฉีกยิ้ม
“ฮ่าๆๆไอ้หนูหน้าอย่างพวกแกปลายขนข้าก็ไม่ได้เตะ”คาเมลเย้ย
“ก็จริงไม่ได้เตะเลยแตะต่อยอย่างเดียวฮ่าๆๆ”ซินข่มกลับ
พลั่กๆๆๆๆๆซินถูกระดมหมัดจากรอบทิศทางเป็นสัญญาณบอกว่าคู่ต่อสู้เอาจริงแล้ว
วูบ !โครม! ม้านั่งหินบริเวณนั้นถูกยกขึ้นขว้างไปทั่ว
ฟุ่บ!ๆพลั่ก ซินเริ่มสวนกลับไปได้หนึ่งหมัด
เพล้ง!เสียงขวดแก้วแตกอีกรอบ
“อ่อนหัดไอ้หนูวิธีเดิมใช้ไม่ได้ผลหรอก”คาเมลพูด
ทางด้านของโจตะ
“เห้ย! มาสู้กันซึ่งๆหน้าสิฟะอย่าเอาแต่หนี”โจตะตะโกนไล่หลังชายผมทอง
“แกนี่มันน่ารำคาญจริงๆเดี๋ยวจะส่งลงนรกในดาบเดียวนี่แหละ”ชายผมทองตวัดดาบออกมา
“ชักดาบออกมาก็ถือเป็นหนึ่งดาบแล้ว”โจตะกวน
“ก็ถูกแล้วไงแค่หนึ่งดาบ”พูดจบคาตานะในมือชายผมทองก็ยืดออกจนถึงจุดที่โจตะยืนอยู่
“เล่นแบบนี้เลยหรอฟะ”โจตะโวยวายพลางกระโดหลบดาบก่อนจะยิงสวนไป
สวบ!กระสุนเหล็กที่โจตะยิงออกเมื่อสัมผัสกับตัวดาบแล้วกลับจมลงไปแทนที่จะปะทะ
“แกเป็นใครกันแน่เนี่ย”โจตะมองทึ่งๆ
“จอห์น สมิธ”ชายผมทองแนะนำตัว
“แกคิดจะหลอกเด็กอนุบาลหรือไง จอห์น สมิธ เหอะชื่อโหลชะมัด”โจตะแขวะ
“แล้วไงคนจะตายแล้วไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อจริงของคนที่ฆ่าหรอก”จอห์นตอบกลับ
กรี๊งๆ ครืดๆ เสียงโทรศัพท์ของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน
“ว่าไงนะจับมันได้แล้วหรอโอเคจะรีบไป”โจตะพูด
“ให้ถอนกำลัง รับทราบ”จอห์นพูด
“ชิ เจอกันคราวหน้าแกไม่รอดแน่”โจตะพูด
“ประโยคนั้นฝ่ายที่พูดควรจะเป็นข้ามากว่ามั้ง”จอห์นพูดก่อนจะหนีไป
“เหอะ สุดท้ายก็หนีอยู่ดีละว้า”โจตะบ่น
“โจตะ ฝากพาหมอนี่ไปให้พวกคุรเจคด้วยนะ”ซินพูดก่อนจะส่งคาเมลที่ถูกเชือกมัดไว้อย่างแน่นหนาให้กับโจตะ
“เออๆแล้วเจอกันพรุ่งนี้”โจตะพูด
“พรุ่งนี้วันเสาร์ให้เจอกันที่ไหน”ราถาม
“Paradise”โจตะตอบ
ความคิดเห็น