คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : No Place Like Home
เสียงเร่งฝีเท้ากระทบพื้นคอนกรีต ผ่านสะพานที่ทอดยาวไปอีกฝั่งของแม่น้ำ รอบข้างประกบด้วยแผ่นไม้สีแดงไปจนสุดปลายทาง สะพานจูบคือชื่อของมัน
แอกเนสไม่แม้แต่จะเหลียวหลังเธอยังคงวิ่งหน้าตั้งไปยังสะพานจูบ เธอรู้ดีว่ากำลังหนีอะไร และเมื่อเธอหยุดมันก็หยุด เด็กสาวยืนอยู่ปลายสะพาน มือเล็กทั้งสองข้างค้ำรั้วไม้ไว้ มองกระแสน้ำที่ไหลผ่าน สีของมันขุ่นมัวเหมือนกับตัวสาวน้อยที่กำลังสับสนในเวลานี้
"คุณไม่กินฉันหรอก " แอกเนสค่อยๆหันหน้าที่ส่อแววตาว่ากำลังสับสน เธอไม่แน่ใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างมันกับเธอ
ความสัมพันธ์ที่ก้ำกึ่งระหว่างเหยื่อกับผู้ล่าและระหว่างคำว่าเพื่อน รู้สึกเหมือนถูกทำให้กลัวอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน สำหรับแอกเนสมันยากพอๆกับต้องเลือกว่าจะตายอย่างทรมานหรือจะตายอย่างโดดเดี่ยว
"โอ้..ฉันทำแน่ที่รัก จำไม่ได้หรอตอนฉันเขมือบหัวเธอ" เพนนี่ไวซ์เดินเข้าใกล้เด็กหญิง ศรีษะโค้งมนก้มลงมองร่างเล็กกว่าก่อนจะใช้มือลูบผ่านเส้นผมดำขลับของเธอมาทัดหูไว้ ถุงมือสัมผัสกับผิวแก้มแดงระเรื่อ เพนนี่ไวซ์ลูบมันด้วยความเบามือและวางปลายนิ้วชี้ที่จมูกเด็กสาวแล้วเอ่ยคำสั้นๆ "Boop"
อากัปกิริยาของตัวตลกทำเธอตัวสั่นไปทั้งตัว เธอคาดเดาการกระทำของเขาไม่ออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย "การแสดงออกของคุณแปลกจัง" เธอเอ่ยปากถามมันด้วยแววตาสับสน
เพนนี่ไวซ์ไม่ตอบและนิ่งไปเหมือนรูปปั้น แววตาของเขาดูหน้ากลัวเมื่อมันถูกเปลี่ยนเป็นสีเหลือง สายตาอันแหลมคมและเครียดเขม็งจับจ้องเธออย่างใกล้ชิด ไม่รู้ว่ามันกำลังอ่านใจเธอหรือว่าอย่างไร แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงกรนดังขึ้นในอกของเขา เธอไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไง เลยตัดสินใจเลือกถอยออกมาและวิ่งหนีจากตรงนั้น
บ้านไม้สองชั้นมีสนามหญ้าหน้าบ้านเล็กๆ เมื่อสังเกตุดีๆจะเห็นว่าไฟในบ้านถูกเปิดไว้ แม่ของเธอกลับมาจากที่ทำงานแล้วและพ่อของเธอก็คงตื่นแล้วเช่นกัน ทั้งสามคนนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกันเหมือนทุกๆครั้ง ไม่พูดคุยกัน ทำได้เพียงนั่งกินมันด้วยความอึดอัด รอยร้าวภายในบ้านยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
พอเสร็จมื้อค่ำ พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำเรื่องส่วนตัว ต่างคนก็ต่างดึงดันใส่เหมือนทั้งบ้านกำลังเล่นสงครามจิตวิทยากันยังไงอย่างงั้นแหละ และแล้ววันนี้ก็ผ่านไป
ความคิดเห็น