คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Tell Your Friend
เพราะโดนสั่งพักการเรียนทำให้แอกเนสต้องอยู่บ้าน เธอนอนวาดรูปเล่นบนเตียงด้วยพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่เกิดจึงเลือกใช้สีไม้เพียงแค่สองแท่ง เพนนี่ไวซ์ที่นั่งขดตัวดูอยู่ข้างๆ ตัวตลกให้ความสนใจสีไม้สองสีนั้นเป็นพิเศษ ก่อนจะเอ่ยว่าตัวมันนั้นค่อนข้างชอบสีแดงและเสริมอีกว่าเพราะมันคือสีเสื้อสเวตเตอร์ของเธอ ดูเหมือนมันเริ่มรู้สึกบ้างอย่าง?
"มาเล่นเกมส์กันเถอะ" ตัวตลกเปล่งเสียงของความเบื่อหน่าย ดูเหมือนว่ามันเริ่มเบื่อที่จะนิ่งเฉยต่อไป
"ฉันชอบตอนได้ทำเธอกลัว เพราะมันทำให้เธอดูน่ากินขึ้นเยอะ" เธอวาดรูปต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดข่มขวัญของมัน จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างล่างดูเหมือนสองคนนั้นส่งเสียงดังจนมาถึงข้างบน เสียงพวกเขารบกวนสมาธิของเธอ สาวน้อยวางดินสอสีตัดสินใจลุกจะไปเปิดประตู ทันทีที่มือจับลูกบิด เธอก็ถูกเพนนี่ไวซ์จับไหล่เธอไว้แน่น สายตาตัวตลกจ้องเขม่งมาที่เธอพร้อมกับแรงบีบเพียงเล็กน้อยที่หัวไหล่
"อย่าเปิดเชียว"
เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา "ทำไมล่ะ?" ตัวตลกไม่ได้ตอบอะไร เธอจึงต้องเงี่ยหูฟังผ่านบานประตูห้อง เสียงแปลกๆดังมาจากอีกฟาก นั่นเป็นเสียงของแฮรี่ที่กำลังคุยกับแคโรล แล้วทำไมเขาต้องบอกให้แม่ของเธอเบาๆเสียงด้วยนะ? เธอละความสนใจจากตรงนั้นแล้วกลับมานอนที่เตียงเสียงรบกวนนั้นค่อยๆเบาลงใช้เวลานานพอตัวกว่าเธอจะหลับลงได้ เด็กสาวเผลอหลับกลางวันทับรูปวาดของตน เสียงลมกระโชกภายนอกหน้าต่าง พัดเอาม่านสีขาวในห้องนอนให้โบกพริ้ว พอลมหยุดลงมันปล่อยเธอไว้ลำพังและหายไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นก็พบว่ามันไม่อยู่แล้วและคุณแฮรี่ก็กล้บไปพร้อมกับแคโรล แถมเลยเวลานัดกริลล์บี้มา 20 นาที หลังมองเวลาแล้วจึงเดินลงบันไดผ่านห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มอร์ติเมอร์เปิดทีวีอเมริกันฟุตบอลทิ้งไว้แล้วเผลอหลับ เลยแอบออกมาพร้อมกับปิดประตูเบาๆ เธอมาถึงห้องสมุดเป็นเวลาหลังเลิกเรียนพอดี เด็กชายที่นั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะเต็มไปด้วยกองหนังสือที่รวบรวมประวัติของเมืองเดอร์รี่ไว้อยู่หลายเล่ม พอเห็นครั้งแรกแอกเนสแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะอ่านมันทั้งหมด
"ไง โทษทีที่มาช้า" เธอทักทายเด็กหนุ่มก่อนนั่งลงเก้าอี้อีกฝั่งตรงข้ามกับเขา
กริลล์บี้พยักหน้าตอบรับโดยไม่เงยขึ้นมามองเธอ เขาดูจดจ่อกับมันมาก ก้มจนใบหน้าแทบติดกับหน้ากระดาษ
ภายในนั้นถูกบันทึกเหตุการณ์และเรื่องราวของเมืองเดอร์รี่ที่เริ่มสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1715 ก่อนจะมีเรื่องโศกนาฏกรรมมากมาย เป็นสิ่งที่น่าสนใจที่ทำให้เด็กหนุ่มมีความเชื่ออย่างแรงกล้าว่าเป็นอาถรรพ์ของเมืองนี้
"เอิ่ม..คือนายจะให้ฉันดูอะไร?" เธอโน้มตัวเข้ามาถามเขาเพราะไม่แน่ใจว่าเธอได้เป็นส่วนหนึ่งกับเขาไหม ตอนนี้เหมือนเขาอยู่ภายในโลกส่วนตัวมากเกินไป คำถามของเด็กสาวได้ฉุดกริลล์บี้ออกมา
"อ่อ ตรงนี้ๆ พอดีฉันกำลังประติดประต่อน่ะ" มือไม้พลิกหน้ากระดาษไปมา
"โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นในเมืองเรามาหลายทศวรรษ พอมานั่งคิดดูแล้วมักมีเด็กมาเกี่ยวข้องแทบทั้งสิ้นเลย" เจ้าตัวดันแว่นขึ้นไม่รู้ว่าทำไมแต่แอกเนสเดาว่าเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับตัวเอง
"แล้ว...คิดว่าใบประกาศเด็กหายที่แปะว่อนเต็มเมืองจะเกี่ยวกันมั้ย?" สายตาจับจ้องไปที่ภาพประกอบในหนังสือ เธอพยายามหาเรื่องพูดเพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งกับกริลล์บี้ ทำทีว่าก็สนใจเรื่องพวกนี้เหมือนกัน
"ถามได้ดีคุณพาฟวิลคอฟสกา!"
"ดูนี่นะ ฉันสงสัยเรื่องคดีที่เกี่ยวกับเด็กและเลือกมาเฉพาะปีที่มีเด็กหาย" เขาหยิบเอกสารที่เป็นคนเรียบเรียงเองขึ้นมาให้เธอดู
"ถ้าเธอไม่เก่งคณิตศาสตร์เดี๋ยวฉันสรุปให้ฟังก็ได้ พอฉันลองคำนวณดู ระยะเวลาของเหตุการณ์แต่ละครั้งมันห่างกันตั้ง 27 ปี นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ" สีหน้ากริลล์บี้แสดงออกชัดเจนว่าเขานั้นสนุกกับการได้ไขปริศนาของเรื่องนี้ ก่อนจะซักถามแอกเนส
"ตอนที่เธอหนีพวกร็อดริกเมื่อวาน เธอเป็นคนที่อยู่กับเมลแมนรึเปล่า?" เขาถามด้วยสีหน้าจริงจัง แอกเนสเริ่มรู้สึกอึดอัดพอโดนถามถึงประเด็นนี้
"ใช่ หมอนั่นหาฉันเจอ"
"เธอคิดว่าการตายของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้รึเปล่า เพราะปีนี้ครบรอบ 27 ปีพอดี และข่าวเรื่องเด็กหายก็กลับมาว่อนอีกครั้ง แถมการตายของเมลแมนตำรวจก็ยังสรุปไม่ได้" กริลล์บี้เริ่มหุบยิ้มไม่อยู่เขาดูดีใจแต่แอกเนสกลับรู้สึกข้องใจในอากัปกริยาของเขา
แอกเนสนั่งอ้ำอึ้ง คิ้วที่เริ่มขมวดกันเป็นปม สายตาจับจ้องไปที่หน้ากระดาษที่ถูกเปิดไปหน้าแล้วหน้าเล่า คำอธิบาย ตัวอักษร ภาพของเหตุระเบิด หรือโศกนาฏกรรม เสียงนาฬิกาเดินที่โต๊ะของบรรณารักษ์มันดังขึ้นทุกวินาที เมื่อความจริงเริ่มปรากฏ และเมื่อเข็มนาฬิกาชี้ 6 โมงตรง
เพนนี่ไวซ์ตัวตลกเต้นรำ ยืนอยู่หน้าโต๊ะบรรณารักษ์พร้อมถือลูกโปร่งสีแดง ตำแหน่งของมันได้บดบังใบหน้าตัวตลกไว้ เพนนี่ไวซ์ปล่อยมันลอยสูงติดเพดาน และปรากฏรอยยิ้มสีแดง นัยตาสีเหลืองอำพันจ้องมองมาที่เธอพร้อมกับฉีกยิ้มมาให้ด้วยความเจ้าเล่ห์
"ทีนี้ กลัวฉันได้รึยัง..."
ความคิดเห็น