คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Preys
ในวันธรรมดาที่เดอร์รี่ไฮสคลู สถานที่รวมและแบ่งแยกทุกชนชั้นในสังคมโรงเรียนเป็นอย่างดี ก็เป็นอีกประสบการณ์หนึ่งที่สาวน้อยวัยแรกแย้มอย่างแอกเนสต้องผ่านมันไปให้ได้ นั่นค่อนข้างต่างจากสังคมที่บ้านอยู่พอตัว ถ้าคุณเอาพฤติกรรมที่บ้านมาใช้ที่โรงเรียนคุณก็จะถูกจับตามองและเป็นที่เม้าท์มอยของพวกควีนบี นั่นหมายถึงเราต้องสวมหน้ากากเข้าหากันล่ะนะ
นั่น! กริลล์บี้ เด็กชายรุ่นเดียวกันกับเธอที่อยู่โถงทางเดินกำลังยืนโบกมือให้หล่อน พวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่อนุบาล ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนานจริงนะ และมั่นใจว่าเขากำลังตรงมาทางเธอ
"หวัดดีอีกครั้ง!" เด็กหนุ่มผมบลอนด์กับแว่นหนาเตอะของเขา เดาไม่ยากเลยว่าเขาถูกจัดอยู่ในประเภทอะไร เขาเป็นพวกเนิร์ด ชอบเรื่องลี้ลับ และแน่นอนว่าเขาให้ความสนใจเรื่องเด็กหายในเมืองนี้เป็นพิเศษ บางทีถ้ามีเขาอยู่ในกรมตำรวจ คดีอาจคืบหน้าก็ได้
"โอ้ เฮ้ เป็นไงบ้าง" แอกเนสตอบ สีหน้าแสดงออกมาว่าเป็นกันเองสุดๆ ก็นะ เพื่อนเก่า..
"ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อเช้าฉันเพิ่งโดนร็อดริกเอากระเป๋าฉันไปทิ้งในส้วม"
ไอ้บ้าร็อดริก ได้ยินชื่อหมอนี่ทีไรก็ทำคนทั้งคู่รู้สึกจิตตกแต่เช้า เขาเป็นอันธพาลประจำโรงเรียน ผู้ที่อยู่สูงสุดของห่วงโซ่อาหาร
"นั่นแย่ชะมัด อย่าลืมซักกระเป๋าด้วยล่ะ"
"ปลอบกันได้ดีสุดๆไปเลย"
"อะไร ก็ฉันพูดจริงนี่ เพราะว่ามันเหม็น ฮะฮ่ะๆ" เธอพูดและขำในความใสซื่อของเขา ก่อนที่กิลบี้จะเอ่ยปากชวนไปหาชมรมในช่วงคาบว่าง
พวกเขาไปขอสมัครเข้าทุกชมรมในโรงเรียน แต่ก็ถูกบอกว่าคนเต็มไม่ก็ไม่อยากรับพวกเขามาอยู่ในชมรม อาจจะไม่ใช่พวกเขาทั้งหมด แต่เป็นคนใดคนหนึ่งซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นคนที่พวกนั้นไม่อยากได้ แอกเนสเลยเสนอให้กิลบี้ลองแยกไปหาชมรมที่ตัวเองชอบ เขาปฏิเสธและชวนเธอมาสมัครเป็นหน่วยจิตอาสาจนได้
ร็อดริกชายผมดำร่างสูงโปร่งในชุดแจ๊คเก็ทหนังพร้อมรองเท้าบูทและแก๊งเกรด 12 ของเขาเดินผ่านโถงทางเดินแล้วมาสะดุดเข้ากับทั้งคู่ "เฮ้นี่มันไอ้เนิร์ดขี้หมกมุ่นกับยัยหนูท่อ!"
"ไงกริลล์บี้วันนี้แกได้ทำพิธีบูชาอะไรลับๆในห้องส้วมรึเปล่า" หน้าตาสุดกวนประสาทของเขาพร้อมกับคำถามที่ดูหาเรื่องเอามากๆ จู่ๆหนึ่งในกลุ่มพวกเขาก็สังเกตใบสมัครในมือของทั้งสอง
"อะไรกัน อย่าบอกนะว่านี่พวกแกจะเข้าร่วมหน่วยจิตอาสาแทนที่จะเข้าชมรมน่ะ" ร็อดริกเอามือชี้หน้าทั้งคู่พรางยิ้มตลกให้ก่อนจะขำออกมา และเป็นจังหวะเดียวกันที่กริลล์บี้ผู้ใสซื่อตอบออกไป
"ก็ใช่น่ะสิ พวกฉันจะได้ใส่เครื่องแบบเท่ๆด้วยนะ พวกนายอิจฉาใช่มั้ยล่ะ"
ร็อดริกหันมองหน้าเพื่อนๆของเขาแล้วทำหน้าหลุดขำกันทั้งแก๊ง ก่อนจะบอกความจริงให้สองคนนี้ได้รู้ "นี่พวกนายไม่รู้กันจริงๆหรอ ว่านี่มันคือทางเลือกสุดท้ายสำหรับพวกขี้แพ้ที่ไม่มีใครรับเข้าชมรม"
"พวกนายกำลังทำตัวเองเป็นเหยื่อชั้นล่างสุดอยู่นะ ฮาฮ่าๆๆ"
"ทำไมแกไม่พาแฟนของแกไปหาชมรมอื่นอยู่ล่ะ อย่างเช่นชมรมสุขะศึกษา บางทีนั่นอาจจะสอนเรื่องบนเตียงให้พวกแกได้บ้าง" ร็อดริกกล่าวและพาเพื่อนๆของเขาทำท่าทางล้อเลียนแอกเนส พวกเขาเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มพร้อมกับกำนิ้วเข้าๆออกๆปาก
"ไปกันเถอะ แอกเนส" เด็กหนุ่มพยายามถอนตัวเองออกจากสถานกาณ์ชวนอุบาทว์ตรงนั้น แต่ไม่ใช่สำหรับแอกเนส เธอเข้าไปเตะเป้าหว่างขาร็อดริกด้วยความโมโหและกัดแขนของเขาจนเศษเนื้อหลุด แล้วจะเหลือหรอที่พวกนั้นจะปล่อยเธอและกริลล์บี้
"อร๊าก!! นังเด็กเปรต แกจะต้องชดใช้" ร็อดริกตะโกนแหกปากด้วยความเจ็บ
พวกเขาทั้งคู่วิ่งหนีจากการไล่ตามของแก๊งร็อดริก กริลล์บี้ที่พลัดหลงกับแอกเนส เขาวิ่งเข้าไปหลบตามชั้นเรียน ส่วนเด็กสาววิ่งออกมาข้างนอก มันเป็นลานกว้างและถนน เธอวิ่งไปอีกฟากผ่านรถที่แล่นไปมาด้วยความเร็ว ทำให้ร็อดริกและพวกของเขาต้องชะรอรถที่สวนมา พอจะถ่วงเวลาให้เธอได้หนีไปให้ไกลอีก
นี่ก็เป็นเวลานานซักพักแล้วที่หนีมา เธอระแวงและต้องหลบๆซ่อนๆ ความเหนื่อยล้าและหอบทำให้ต้องหาที่นั่งพัก เธอเลือกเข้ามาหลบในมุมตึกของร้านขายของเก่า นับจากวินาทีนั้นก็ทำให้เธอค้นพบว่าเธอคิดผิด การหนีออกมาหลบในมุมอับสายตามันใช้ได้ผลดีก็จริงแต่เธอจะต้องเจออะไรที่แย่กว่า และจะไม่มีใครเห็นเธอถ้าหากเธอต้องร้องขอความช่วยเหลือ
ลูกโปร่งสีแดงลูกนั้น มันโผล่มาอีกครั้ง มันลอยมาอย่างเนิบๆตอนนี้เธอรู้ได้เลยว่าถึงคราวซวยจริงๆ หัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมหลังจากอาการพักเหนื่อย เลือดมันกลับมาสูบฉีดหนักกว่าเดิม เหงื่อเริ่มผุดออกมาเป็นเม็ดๆ ทุกอย่างรอบตัวดูมืดไปหมดทั้งๆที่มันเพิ่งเป็นกลางวันแสกๆ หรือบางที มันอาจต้องการทำให้เธอรู้สึกจนมุมก็ได้ เพื่อทำให้เธอรู้สึกกลัว มันโผล่ออกมาพร้อมกับจับลูกโปร่งนั่น
"โถ่วว เจ้าลูกแกะที่น่าสงสาร"
แอกเนสเธอมองด้วยความสั่นกลัวและเริ่มถอยห่างจากมัน "อ-อย่าเข้ามานะ" น้ำเสียงสั่นอย่างชัดเจน เธอกำลังทำตัวเองตกเป็นเหยื่อของมันหนักกว่าเดิมโดยที่ไม่รู้ตัว
เพนนี่ไวซ์สูดดมกลิ่นของความกลัว มันกะจะหยอกเธอเล่น เหมือนเล่นกับเหยื่อนั่นเป็นอะไรที่โหดร้ายและเย็นชาเอามากๆที่เล่นกับความกลัวของเหยื่อ ตัวตลกเริ่มขยับใกล้เข้ามาพร้อมกับทำหน้าตาตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา เขาทำท่าทางหยอกแอกเนสให้ตกใจและผวาเล่น และมันก็ใกล้พอที่จะได้ยินเสียหัวใจดวงน้อยๆ
"หัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะน่ารักดีนะ ฉันอยากได้เอาไปฟังเล่นแก้เบื่อจัง"
มันใกล้เข้ามาก่อนจะยื่นลูกโปร่งให้ "อ่ะนี่ ฉันให้เธอ รับไปสิ" พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ
เด็กสาวกลัวจนทำอะไรไม่ถูกเธอได้แต่นิ่งไป ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมานัยต์ตาสีอำพันของอีกฝ่าย จนกระทั่งตัวตลกเกิดนิ่งเงียบไปซักพัก เขากำลังเล่นกับเธอ
"รับไป!!!!"
จู่ๆก็ตะโกนใส่ทำให้เธอตกใจและผวาเล่น เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งทำให้เธอต้องกรีดร้องออกมาเป็นเสียงเล็กแหลม เมลแมนหนึ่งในแก๊งร็อดริกที่ได้ยินเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาเพื่อหวังว่าจะจับตัวเธอไปให้ร็อดริก
"โว้ว ยัยหนูท่อหลบอยู่นี่เอง หะ-หว่า เชี่ยอะไรวะนั่นน่ะ!!" เมลแมนตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าตรงหน้าเป็นภาพตัวตลกปากกว้างกำลังเขมือบหัวเด็กสาว พื้นที่ขรุขระทำให้เขาล้มลง
มันหันมองเมลแมนด้วยความโกรธที่เขามาขัดการกินของมัน มันทิ้งแอกเนสลงกับพื้น เธอจึงรีบลุกและหนีออกจากที่นี่เมื่อได้สติ ตอนนี้ความสนใจของเพนนี่ไวซ์ตกไปอยู่ที่เมลแมนที่มีความกลัวมากกว่า นับว่าเป็นดวงซวยของเขาแท้ๆ
"ไง เมลแมน กัสคิน นายกลัวตัวตลกงั้นสิ"
"งั้นก็ดีเลย เพราะฉันจะได้เป็นตัวตลกตัวสุดท้ายที่แกจะได้กลัวจนหัวหด"
ความคิดเห็น