ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : My Decision
เธอปล่อยมือจากการกุมของมาลินเก็น ทันทีที่รู้ตัว ดันเป็นตัวเองซะได้ที่กลับรู้สึกผิดยิ่งกว่า ก่อนจะขอโทษขอโพย "ขอโทษ คือฉัน..."
"ไม่เป็นไร" มาลินเก็นกล่าวอย่างราบเรียบ เธอค่อนข้างเป็นห่วงสภาพจิตใจของแอกเนส ในระหว่างนี้เธอก็ช่วยได้แค่เท่าที่ทำได้ ในฐานะลูกพี่ลูกน้อง ทั้งสามคนพูดคุยและเล่นกันอยู่สวนหลังบ้าน เสื้อสเวตเตอร์ของแอกเนสสะท้อนกับหิมะที่ตกมา ทำให้จากสีที่ดูหม่นหมองกลับดูสว่างขึ้น
"เอาล่ะๆนี่ค่อนข้างบ้ามากๆเลย ที่ฉันจะถามเรื่องนี้ ฮ่ะๆ" เด็กสาวทั้งสามหัวเราะคิกคักในบทสนทนา
"แอกเนสตาเธอเล่านะ เคยมีเพื่อนผู้ชายในชีวิตมั้ย" มาลินเก็นตั้งคำถาม นั่นทำให้รอยยิ้มบนหน้าของเธอค่อยๆหายไป เธออ้ำอึ้งอยู่นาน ถ้าต้องนึกย้อนกลับไป
"มีสิ.."
"อู้วววเขาหล่อมั้ย แล้วเธอสองคนแอบคบกันปะเนี่ยยย" ล็อคน่าแซวแอกเนส
"แล้วเขาเป็นยังไงหรอ?" มาลินเก็นเขยิบเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีสนใจ แอกเนสหรี่ตาลงเธอกลับรู้สึกคิดถึงกริลล์บี้ขึ้นมา
"เขาเป็นคนสุภาพ อาจจะดูซื่อไปบ้างแต่เขาก็จริงใจ พวกเราเติบโตมาด้วยกัน เขาเป็นเสียงหัวเราะให้ฉันเสมอ แต่ฉันกลับเป็นตัวปัญหาของเขา นั่นคือก่อนที่เขา...จะเปลี่ยนไปเป็นอีกคน" เธอพยายามฝืนพูดมันออกไป ทั้งๆที่ในใจก็ยังคงเจ็บปวดอยู่
"เธอมีไอเดียจะเอาอะไรห่อเป็นของขวัญหรอ?" ล็อคน่าถามแอกเนส หญิงสาวผมแดง ใบหน้ามีกระ ถามเพราะอยากรู้
"บอกไปมันก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์สิ พูดถึงเรื่องนี้แล้วงั้นฉันขอตัวไปเตรียมของขวัญก่อนเลยละกัน" เธอปัดกางเกงและเดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันไปก่อน
แอกเนสเดินผ่านห้องน้ำตรงโถง เธอได้ยินเสียงคนกำลังคุยอยู่ข้างในนั้น เด็กสาวเอะใจและเลือกที่จะหยุดฟัง ตัวแนบติดบานประตูห้องน้ำ หูพยายามเงี่ยฟังเสียงที่อู้อี้ เหมือนจะเป็นเสียงแม่ของเธอ กำลังคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ
"ขอเป็นพรุ่งนี้ได้มั้ย แล้วฉันจะหย่ากับเขา เพราะเมื่อเช้าเขารู้แล้วว่าฉันท้อง"
"แฮรี่คุณต้องใจเย็นๆ เราจะได้อยู่ด้วยกัน เหมือนครอบครัว ลูกของเราควรจะมีพ่อแม่ที่ดี"
"...ไม่ฉันทำไม่ได้ ฉันพาเธอไปอยู่ด้วยไม่ได้ เธอควรได้อยู่กับมอร์ติเมอร์"
"ฉันไม่อยากให้ความล้มเหลวของตัวเองไปอยู่ในบ้านของคุณ"
แคโรลคงจะหมายถึงเธอ เธอรู้ดี แอกเนสถอนตัวออกมาจากที่ตรงนั้น พยายามเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง ไม่มีวันไหนเลยที่จะมีความสุข เธอเปิดลิ้นชักที่โต๊ะเครื่องแป้งตัวเอง หยิบภาพวาดขนาด A4 ออกมา เด็กสาวมองมันทั้งๆที่น้ำตาคลอเบ้า เธอกลั้นมันไม่ให้หยดใส่กระดาษ รูปตัวเธอและครอบครัว สามคนพ่อแม่ลูกกำลังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข พวกเขาจับมือแอกเนสตัวน้อยที่ยืนอยู่ตรงกลาง
น้ำตาของเด็กสาวหยดลงใส่กระดาษ มันซึมและขยายจากหยดเล็กๆสู่วงกว้าง สุดท้ายเธอบีบน้ำตาและอีกหลายๆหยดตามมาจนกระดาษในมือเธอเริ่มเปื่อยยุ่ย
"เธอเป็นเด็กพิเศษจริงๆ แอกเนสที่รัก"
เธอหันหลังตามเสียงของคนดังกล่าวอย่างช้าๆ เธอแทบไม่อยากเชื่อ ว่าจะได้พบมันอีก ในสภาพที่เขายังไม่อยากจะทำร้ายเธอในเวลานี้ เธอหยุดร้องไห้แต่ยังทิ้งคาบน้ำตาเปรอะเต็มแก้มไว้อยู่
"เดี๋ยวมันก็จบแล้ว..."
"คืนนี้ ซานตาคลอสจะมาให้ของขวัญกับเด็กดี" มันหน้าบึ้ง แลดูโกรธตลอดเวลาใส่แอกเนส
"ซานตาคลอสไม่มีจริง...." เธอกล่าวอย่างสิ้นหวัง
"และแกก็ไม่ได้มีตัวตนจริงๆ เป็นเพียงอสูรกายที่อยู่ใต้เมืองนี้"
เพนนี่ไวซ์โกรธ เขาช้อนมือลอดใต้วงแขนของเธอเพื่ออุ้มเธอขึ้นมา "แกต้องกลัวฉัน นังหนูน้อย!" นัยต์ตาสีส้มอมประกายแดง จ้องมายังสายตาที่ไร้ความมีชีวิตชีวา เมื่อเห็นว่าขู่ไปก็ไม่ได้ผล นั่นแทบจะทำให้มันเริ่มไม่มีแรงจูงใจอีกต่อไปที่จะกินเธอ
ตัวตลกเห็นคาบน้ำตาบนแก้มของเธอ มันตัดสินใจที่จะลองเลียและลิ้มรสเธออีกครั้ง แอกเนสหลับตาปี๋เพราะเริ่มรู้สึกขยะแขยงน้ำลายลื่นๆและลิ้นอุ่นๆของมัน น้ำตาเพียงหยดเดียวก็มากพอที่จะทำให้มันกลับมาอยากที่จะกินเธออีก จริงอย่างที่มันว่า แอกเนสเธอนั้นเป็นเหยื่อที่พิเศษสุดๆสำหรับมัน เพนนี่ไวซ์วางเธอลงกับพื้น เขาหัวเราะแล้วถอยหลังด้วยขาที่บิดเบี้ยวกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของแอกเนส
เด็กหญิงยืนมองตัวตลกจนวินาทีสุดท้าย และหันกลับมาควานหากระดาษที่เธอวาดมาลินเก็นกับล็อคน่าเพื่อจะนำมาห่อเป็นของขวัญวันคริสต์มาสให้แฝดสาว
และแล้วค่ำคืนแห่งช่วงเวลาแกะกล่องของขวัญก็มาถึง ทุกคนนั่งรวมตัวกันที่ห้องรับแขก ในเวลาเดียวกันก็มีรถเปิดประทุนสีแดงจอดดูพวกเขาอยู่ข้างนอกบ้าน ตรงถนนของบ้านร้างนีโบลต์
"กำลังสนุกกันอยู่สินะ ไอ้พวกหนูท่อ"ร็อดริกนั่งสูบบุหรี่ในรถกับดีแลน ชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีขาวบรรจุกระสุนใส่ปืนลูกซอง ส่วนเบาะหลังเต็มไปด้วยถังน้ำมันแก๊สโซลีนสีแดง
ดีแลนยื่นปืนลูกซองให้ร็อดริก ชายหนุ่มในเสื้อแจ็คเก็ทหนัง เปิดประตูลงจากรถ เขาสูดบุหรี่ม้วนสุดท้ายจนสุดปอด ทำให้บุหรี่หมดม้วนไวขึ้นก่อนจะทิ้งมันและใช้รองเท้าบูทบดขยี้
เขายืนมองไฟในบ้านที่เปิดอยู่ "บริษัทกำจัดหนูมาแล้ว"
ตอนนี้ครอบครัวพาฟวิลคอฟสกี้และครอบครัวดาวิซกำลังจับของขวัญกัน แต่ดูเหมือนเจ้าบ้านจะไม่มีใครมีความสุขกันเลยในปีนี้ ต่างจากครอบครัวดาวิซที่ดูมีความสุขอย่างขั่วตรงข้าม แสงไฟสีส้มโทนร้อน ทำให้ตัวบ้านมองแล้วดูอบอุ่น ในขณะที่ข้างนอกหิมะตก
มาลินเก็นและล็อคน่าเปิดของขวัญที่แอกเนสให้พร้อมกัน พวกเธออ้าปากข้างและแลดูจะชอบมันเอามากๆด้วย ภาพวาดที่แอกเนสวาดให้มันดูน่ารักเอามากๆ
"เฮ้ดูตัวฉันสิ ตาโตสวยเช้งเลยอ่ะ ให้ตาย" ล็อคน่าดูชอบตัวเองในภาพเป็นอย่างมาก
"ว้าว แอกเนสเธอมีพรสวรรค์นี่ ทำไมไม่เห็นเล่าเรื่องนี้ให้เราฟัง" มาลินเก็นอึ้งกับภาพ
ส่วนแอกเนสเปิดกล่องของขวัญของคุณลุงปีเตอร์ พบว่าเป็นลูกแก้วหิมะ ข้างในเป็นบ้านหลังเล็กๆเขียนว่า เรารักเดอร์รี่ ดูก็รู้ว่าคุณลุงซื้อมาจากร้านในเมืองเดอร์รี่
"หนูไม่รู้จะขอบคุณยังไง มันสวยมากๆเลย" แอกเนสเขย่าลูกแก้วหิมะเล่น และคอยมองหิมะลอยลงมา
"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก " ปีเตอร์ยิ้มให้หลานสาว
ทางฝั่งร็อดริกพวกเขากำลังราดน้ำมันใส่ตัวบ้าน บ้านไม้ถูกชะโลมไปด้วยแก๊สโซลีนพร้อมที่จะจุดไฟเผาได้ทุกเมื่อ ดีแลนจะคอยดูต้นทางข้างนอกและปล่อยให้ร็อดริกไปจัดการชำระแค้นของเขา
ชายหนุ่มหัวรุนแรงพังประตูบ้านด้วยลูกซอง นั่นทำให้คนในบ้านตกใจเสียงปืนจนพากันกลายเป็นกระต่ายตื่นตูม คุณนายเบลล่าที่ดูจะควบคุมสติตัวเองไม่ค่อยอยู่ เธอเลยโดนร็อดริกเปิดประเดิมยิงเป็นคนแรก
ปีเตอร์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกับการมาของชายปริศนา เขาก็โดนยิงตามไปเป็นคนที่สอง มอร์ติเมอร์เห็นว่าคนอื่นเริ่มล้มหายตายจาก เขารีบวิ่งหนีออกไปทางหลังบ้านผลักแอกเนสจนล้ม แต่สุดท้ายก็โดนเป่าหัวจนระเบิด เด็กๆพากันกรีดร้องขอความเมตตาจากพระเจ้า พวกเธอเริ่มสวดภาวนา แคโรลที่พยายามจะวิ่งไปกดโทรศัพท์บ้าน เธอกำลังจะโทรไปแจ้งตำรวจ
"สถานีตำรวจเมืองเดอร์รี่มีอะไรให้ช่วยครับ"
"ช่วยด้วยตอนนี้ฉันกำลังโดนเด็กวัยรุ่นเข้ามาในบ้านและกราดยิง!!"
"ได้โปรดช่วยระบุที่อยู่ด้วยครับ"
"บ้านเลขที่ 28 ถนนนีโบลต์---" กระสุนได้ทะลุเข้าไปที่ท้องของแคโรล เธอล้มลงไปนอนแน่นิ่ง เลือดค่อยๆไหลออกมา แอกเนสที่กำลังหลบอยู่กับแฝดอีกสองคน เธอมองตาของแม่ที่ตายไปแล้ว
ร็อดริกเดินหาตัวเด็กสาวเสื้อสเวตเตอร์สีแดง คนที่เขาโปรดปรานต้องการจะเด็ดหัวเธอ เหตุการณ์เหมือนตอนที่อยู่ในห้องน้ำไม่มีผิด เสียงรองเท้าบูทหนักๆของเขาภายใต้แรงกดดัน
"แกไม่มีที่ให้ซุกแล้วยัยหนูท่อ พวกแกทุกคนจะต้องถูกเผาไปพร้อมกับบ้านหลังนี้ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย!"
แอกเนสปาแจกันใส่เขา นั่นทำให้เขาลั่นไกไปยังเคาน์เตอร์ นี่เป็นสถานการณ์ที่เสี่ยงจะออกไปมากๆ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระสุนในปืนเขาหมดยัง เด็กสาวรู้แค่ว่าเธอต้องลองเสี่ยง เธอทำตามสัญชาตญาณของตัวเองเหมือนที่เคยเจอเพนนี่ไวซ์ที่งานเทศกาล
เธอจูงมือมาลินเก็นและล็อคน่าเดินสวนร็อดริกที่ขวางทางเดิน และมันก็เป็นไปตามที่เธอคิด ร็อดริกเตรียมยิงพวกเธอ แต่กระสุนของเขาหมดแล้ว มันทำให้ต้องเสียเวลาบรรจุใหม่ นั่นพอจะถ่วงเวลาให้พวกเธอหนีได้บ้าง ร็อดริกเห็นท่าไม่ดีเลยตะโกนเรียกดีแลนให้ขวางทางออกไว้
"ดีแลน พวกมันจะออกทางหน้าบ้าน!!" ชายหนุ่มร่างท้วมออกมาขวางประตูและถือไม้เบสบอลเหล็ก ไม่ให้พวกเธอหนี
แอกเนสจูงมือสองคนนั้นขึ้นบันไดและหลบในห้องเธอ แอกเนสล็อกประตูใส่กลอนและเอาเก้าอี้มาค้ำไว้ เหล่าพี่น้องฝาแฝดต่างพากันพูดไม่หยุดและแทบเสียสติ เสียงของพวกเธอกดดันให้แอกเนสต้องทำอะไรต่อซักอย่าง
จู่ๆเสียงลั่นไกของลูกซองก็เจาะบานประตูไม้เข้ามา ทำให้หูของแอกเนสเกิดดับไปชั่วขณะ เสียงวิ้งเกิดขึ้นในหัว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หางตาเหลือบไปมองบ้านร้างตรงข้ามหน้าต่างห้องเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น