ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Malingen & Lockne
"เงียบเลย วันนี้วันคริสต์มาส ฉันควรทำอะไรเพื่อครอบครัวจริงมั้ย" แคโรลตัดจบพี่ชายด้วยการเข้าครัว อันที่จริงเธออยากจะไปให้ไกลจากสามีด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง
"เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" ปีเตอร์กล่าว
ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านพาฟวิลคอฟสกี้ โซฟาและเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ พวกเด็กกำลังนั่งคุยกัน ล็อคน่ายืนมองดูรายการทีวีที่แอกเนสเปิดไว้ ก่อนจะคว้ารีโมทมาเปลี่ยนไปช่องร็อกสตาร์ เธอได้พูดเหน็บแนมแอกเนสเล็กน้อย
"สกูบี้ดูหรอ ถามจริง?"
"โตได้แล้วยัยหน่อมแน้มเอ้ย ฮะฮะๆ"
"นั่นเป็นการ์ตูนที่สนุกมากเลยนะ ล็อคน่าเธอต้องลองดูมัน"
"ขอบายย่ะ ถ้าฉันจะต้องทนดูการ์ตูนพล็อตเรื่องเดิมๆ ที่ไขปริศนาแล้วก็จับตัวคนร้ายได้ทุกๆตอน ฉันดูรายการโชว์ร้องเพลงดีกว่า"
"แต่เธอก็ดูมันนี่" แอกเนสอมยิ้มเล็กน้อย สื่อบนโทรทัศน์ขึ้นรายการจัดอันดับเพลงฮิตติดชาร์ตประจำสัปดาห์ โดยวงดนตรีร็อกอย่าง พิงก์ฟลอยด์ เพลงของพวกเขากำลังเล่นอยู่ในจอแก้ว
"มือกีต้าร์ทางขวา นั่นใคร?" แอกเนสถามออกมาเพราะสะดุดกับลีลาในการเล่นของเขาที่ดูโดดเด่นเอามากๆ
"คนนั้นคือ ซิด บาร์เร็ตต์ หล่อตัวพ่อ ฉันชอบเขาที่สุด ฉันอยากจะไปพบเขาที่ลอนดอนแล้วให้เซ็นชื่อวงลงบนตูดฉัน" ล็อคน่าเธอเป็นแฟนตัวยงของวงนี้หรือแทบเรียกได้ว่าคลั่งไคล้ก็ยังได้
"หรอ งั้นทำความสะอาดตูดไว้ให้ดีล่ะ" แอกเนสลุกออกมาและเดินไปที่ห้องครัวที่แคโรลอยู่ เด็กสาวพยายามที่จะช่วยแม่ทำอาหาร แต่แคโรลทำเมินลูกสาว
"แม่คะ เมื่อเช้าแม่เป็นไรรึเปล่า ที่อ้วกออกมา" สายตาคอยจับจ้องคุณแม่ที่กำลังตีไข่ในถ้วย
"แอกเนส ลูกไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้ กลับไปเล่นกับพี่ๆเขาสิ เดี๋ยวแม่จัดการตรงนี้เอง" แคโรลใช้น้ำเสียงเย็นชาดึงดันไม่สนใจความห่วงใยจากลูกสาว เสมือนว่าเธอมีบางอย่างที่ต้องแคร์มากกว่า
"หนูเห็นว่าเมื่อคืน คุณแฮรี่มาส่งแม่ ทำไมแม่กลับดึกจัง" ไม่มีคำตอบสำหรับคำถาม แม่เลือกที่จะเงียบ เธอยืนหันหลังเข้าเตาอบ เธอทำเสมือนว่าแอกเนสไม่มีตัวตน
ลูกสาวเลือกที่จะเดินกลับออกไป เธอหันกลับมามองแผ่นหลังของแม่อีกครั้ง บางครั้งพ่อแม่ก็ไม่อาจรู้ตัวว่าสิ่งที่พวกเขาทำ ลูกน้อยของพวกเขารับรู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมด นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยกับแอกเนส ทุกครั้งที่พวกเขาทะเลาะกัน ด้วยถ้อยคำที่รุนแรง หรือจะเป็นการที่ต้องมาเห็นแม่ร้องไห้และมีลอยช้ำ ทั้งหมดบ่มเพาะให้ลูกของพวกเขาเติบโตมาเป็นเด็กมีปัญหาแทบทั้งสิ้น
"อะ อยู่นี่เอง มากับฉันหน่อยสิ" มาลินเก็นเดินสวนทางมาพอดี เธอจูงมือแอกเนสออกไปเล่นอยู่สวนหลังบ้าน และล็อคน่าที่ตามมาติดๆ
เด็กสาวทั้งสามออกมานั่งชิงช้าสีแดง บนหญ้าต้นเตี้ย พวกเธอดูสนุกที่แกว่งมันขึ้นไปให้สูง แฝดหัวเราะร่าเริงกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับแอกเนสที่ไม่มีความสุขร่วมด้วยเลยแม้แต่น้อย เด็กสาวกำโซ่ชิงช้าทั้งสองข้าง ดวงตาก้มมองพื้นหญ้าสีเขียว เท้าคอยเตะและเขี่ยดิน มาลินเก็นที่สังเกตเห็น เลยสกิดล็อคน่าให้เธอหยุดเล่นชิงช้า
"วันนี้ควรจะเป็นวันแห่งความสุขไม่ใช่หรอ ไหงวันนี้เธอดูเศร้าจัง" มาลินเก็นส่งยิ้มให้แอกเนส
"หรือว่าเธอกำลังอกหักเรื่องผู้ชาย--โอ๊ย!" แฝดคนพี่เหยียบเท้าน้องตัวเองที่พูดไม่ดูเวลา
แอกเนสเงยหน้าขึ้นมามองพวกเธอ ด้วยสีหน้าที่ไร้ความสุข เธอเริ่มต้นสนทนากับมาลินเก็นเหมือนแสดงออกว่าเธอเริ่มไว้ใจ "ฉันก็เศร้าทุกวันนี่ แปลกตรงไหน" คำพูดจากแอกเนสทำมาลินเก็นเงียบไปซักพักและเริ่มรู้สึกผิด
"เธออยากเล่าให้พวกฉันฟังมั้ย?" เด็กสาวในเสื้อสเวตเตอร์สีแดงเลือกที่เงียบ มาลินเก็นที่คอยรับฟังก็ได้เริ่มต้นเป็นฝ่ายเปิดอกคุย
"ฉันรู้ตัวดีว่าทำไรอะไรลงไป เพียงแต่ในตอนนั้นฉันมันโง่ที่มองว่ามันเป็นเรื่องสนุก ไม่ได้คิดหรอก ว่ามันจะกลายมาเป็นความทรงจำแย่ๆของเธอ ที่จะไม่มีทางลืมมันลงได้"
"ถ้ามันดันเกิดขึ้นกับล็อคน่าหรือว่ากับฉัน พวกเราก็คงมีความรู้สึกเดียวกัน "
"ฉันไม่ขอให้เธออภัยให้ฉันหรอก เพราะฉันไม่ควรได้รับมัน" มาลินเก็นยื่นไปจับมือทั้งคู่
"เธอคิดผิดมาลินเก็น ทุกคนควรได้รับการให้อภัย และฉันให้อภัยเธอ" แฝดคนพี่งงในคำพูดของแอกเเนส เธอแค่ไม่เข้าใจ "ถ้าเธอให้อภัยฉันแล้ว ทำไมถึงยังเศร้าล่ะ?"
แอกเนสที่สับสนและเกิดคำถามในใจ เธอไม่แน่ใจว่าที่เธอเป็นกับสิ่งที่ครอบครัวทำกับเธอ มันคือสิ่งที่เด็กทุกคนต้องเจอหรือเปล่า "มาลินเก็น ล็อคน่า มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่าที่เด็กทุกคนควรเจอ"
คำถามที่แสนเจ็บปวดออกมาจากปากเด็กสาว มันสะท้อนให้เห็นถึงชีวิตที่ไม่เคยได้สัมผัสกับความสุขและไม่รู้ว่าในวัยแบบเธอ ทุกคนเป็นเหมือนกันไหม
มาลินเก็นมองตาล็อคน่า รู้สึกอึดอัดที่จะต้องพูดมันออกมา "ไม่..แอกเนส"
เมื่อได้ฟังดังนั้น เธอก็นิ่งไป ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้าง เธอกำหมัดแน่น และบีบมือของมาลินเก็นโดยไม่รู้ตัว มาลินเก็นเริ่มรู้ตัวว่าดูท่าจะไม่ดี
"แอกเนส!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น