คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : The Twins
ในกลางดึก เธอตื่นเพราะรู้สึกหนาวและได้ยินเสียงลมโหยหวนข้างนอก และเมื่อมองดูดีๆก็เห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออก เธอมั่นใจว่าเธอปิดมันแล้ว นั่นจึงทำให้เด็กสาวจำใจต้องลุกไปปิดมันอีกครั้งทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่ เธอเกลียดที่จะต้องมองบ้านร้างที่อยู่ตรงข้ามหน้าต่างห้องของเธอ หิมะกำลังตกอย่างเบาบาง ทำให้บ้านสีดำตรงนั้นดูหน้ามองขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
แสงจากพระจันทร์ที่ส่องลงมา ทำให้เด็กสาวสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเพิ่มเติมตรงรั้วเหล็กของบ้านหลังนั้น จะว่าเป็นความบังเอิญหรือไม่ แต่การที่ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองมาทางหน้าต่างห้องเธอในเวลากลางดึกแบบนี้ ยังไงมันก็ดูหน้ากลัวเหมือนในหนังสยองขวัญอยู่ดี
ในส่วนที่แสงจันทร์สาดส่องไปไม่ทั่วถึง ความมืดของบ้านร้างถนนนีโบลต์ก็เป็นเงามัว ตีกรอบให้มองเห็นหน้าชายคนนั้นได้ไม่ชัดเจนนัก เธอมองเห็นเพียงแค่พอรู้ว่าเขาก็ดูเหมือนชายทั่วๆไป ผมของเขาคือสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าสัดส่วนเหมือนเจ้าชายรูปงาม แต่ดูพิลึกก็ตรงที่เขาสวมใส่ชุดตัวตลกเหมือนจะเป็นชุดเดียวกันกับเพนนี่ไวซ์ เขายังคงมองเธอ
แต่แล้วเสียงของรถคันหนึ่งก็ขับผ่านมาถนนเส้นนี้ และจอดตรงหน้าบ้านของเธอ แอกเนสเห็นแคโรลลงมาจากรถคันนั้น เด็กสาวตั้งคำถามในหัว ทำไมหล่อนถึงกลับบ้านมากลางดึกขนาดนี้ และรถคันนั้นใช่รถของแฮรี่หัวหน้างานของหล่อนหรือเปล่า?
ได้แต่มองแคโรลจนเจ้าหล่อนเปิดประตูหน้าบ้านและปิดมัน แอกเนสสั่งตัวเองให้ไปนอนและเลิกคิดถึงเรื่องนั้นซะ และหวังว่าตื่นมาคงจะเป็นวันที่สดใส
เวลาได้ล่วงเลยไป ช่วงเวลากลางคืนได้หมดลงไปแล้ว ต้อนรับด้วยเช้าของวันคริสต์มาส ความเย็นของอากาศนอกบ้านทำให้ยัยหนูขี้เซายังไม่ยอมลุกออกจากเตียง แต่ก็ถูกปลุกให้ตื่นอยู่ดีด้วยเสียงอาเจียรของใครบางคน ที่ดังออกมาจากห้องน้ำ
แอกเนสยอมตื่นในที่สุด เธอเดินไปเปิดประตู เห็นแคโรลอยู่ในห้องน้ำทางระเบียงบันได แม่กำลังอ้วกเหมือนจะไม่สะบาย แคโรลเห็นลูกสาวกำลังยืนมอง จึงกระแทกประตูปิดใส่แอกเนส เธอครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ เรื่องของแม่กับคุณแฮรี่
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสับ แอกเนสเดินลงมายังห้องครัว เธอหยิบกล่องซีเรียลมาเทลงชาม รู้สึกเซ็งๆที่วันนี้ไม่ได้กินอาหารดีๆอีก
แอกเนสตักคำแรกเข้าปาก ถึงจะเป็นเช้าของวันคริสต์มาสแต่มันก็ยังเป็นเช้าเหมือนกับทุกๆวัน เช้าที่แสนจะหน้าเบื่อ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเอาอีกแล้ว มีปากเสียงกันแต่เช้า แอกเนสคว้ารีโมทมาเปิดช่องรายกการการ์ตูน และเพิ่มระดับเสียง
เรื่องราวของเด็กวัยรุ่น 4 คนและหมาสีน้ำตาลของพวกเขาที่ชื่อ สกูบี้ดู แอกเนสเธอเป็นแฟนตัวยงของซีรี่ย์นี้โดยแท้ เธอติดตามดูมันจนมาถึงฉากที่ทั้ง 4 คน และสกูบี้ เจอชายใส่ชุดเนี๊ยบสีขาว เดินมาหาพวกเขา
รายการกำลังดำเนินไปเรื่อยๆแต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงออดหน้าบ้าน ต้องขอบคุณใครก็ตามที่มากดออดแล้วหยุดสงครามของสองคนนั้น แอกเนสทำหน้าที่ออกไปเปิดประตู จู่ๆร่างของเด็กสาวสองคนก็โผเข้ากอดเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รู้ตัวอีกที เธอก็รู้สึกเหมือนถูกรัดให้แน่น และเริ่มที่จะอึดอัดหายใจได้ลำบาก
ครอบครัวดาวิซ จะมาเยี่ยมบ้านแอกเนสทุกๆวันคริสต์มาส คุณนายเบลล่า ดาวิซ พร้อมสามีและแฝดสาว อายุ 15 ที่น่ารักของพวกเขา พวกเขากล่าวทักทายแอกเนสด้วยความที่ว่านานๆทีปีหนึ่งเจอกันครั้ง
"ไง แอกเนส! เรียนอยู่เดอร์รี่เป็นไงบ้าง" มาลินเก็น แฝดคนพี่ผิวขาวผมแดงแบบจิงเจอร์แฮร์ เธอมีรูปร่างผอมหุ่นดี มันทำให้เธอใส่ชุดเดรสกระโปรงสีขาวออกมาได้ดูดีเลยทีเดียว
"คิดถึงเธอจังเลยนึกว่าเธอจะสูงขึ้นซะอีก" ล็อคน่า แฝดน้องเล็กที่ก๊อปปี้กันมากับมาลินเก็น เหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก สไตล์การแต่งตัวของพวกเธอแทบไม่ต่างกันเลย
"เอาล่ะสาวๆ หยุดดี๊ด๊าทีจะได้มั้ย ให้แม่ได้ทักทายแอกเนสบ้าง" สตรีร่างท้วมกับการแต่งหน้าด้วยลิปสติกสีแดงอันอวบอิ่ม เธอเข้ามาในบ้านและบีบแก้มทั้งสองข้างของแอกเนสด้วยความเอ็นดู
"เป็นไงบ้างเจ้าตัวเล็ก คิดถึงกันมั้ยเอ่ย"
"โอ้ ขอทีเหอะ แม่ทักเหมือนเธอเป็นเจ้าลัคกี้ของแม่งั้นแหละ" มาลินเก็นกล่าว
แคโรลและมอร์ติเมอร์เดินลงบันไดมาแล้วพบกับครอบครัวดาวิซ พวกผู้ใหญ่ทักทายกัน "ปีเตอร์ ดีใจที่ได้เจอพี่นะ" แคโรลทักทายปีเตอร์ ที่เป็นทั้งพี่ชาย พี่เขย และลุงของแอกเนส มอร์ติเมอร์เช็คแฮนด์กับเบลล่าและปีเตอร์
"อุ้ยตาย มอร์ติเมอร์ คุณดูโทรมขึ้นนะ" เสียงแหบของหญิงร่างท้วมกล่าวขึ้นและหัวเราะ เหมือนเป็นเรื่องขบขัน ก่อนเธอจะเดินไปอยู่กับพวกเด็กๆที่ห้องรับแขก นั่นจึงทำให้ปีเตอร์ต้องออกตัวมารับหน้าแทน
"ขอโทษแทนเมียผมด้วย เธอเป็นพวกชอบพูดตรงๆไร้น้ำใจ"
"ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว" มอร์ติเมอร์กล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่ง และมองปีเตอร์ด้วยความเกรงใจนิดๆ
"งั้นเดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้พวกคุณ"
"ไม่ๆ ไม่ต้องเลยแคโรล พวกเรากินมาแล้ว" ปีเตอร์ปฏิเสธน้องสาวเพื่ออยากให้เธอทำตัวตามสะบาย ไม่ต้องเกร็งเวลาที่ครอบครัวของเขาอยู่
ความคิดเห็น