Girl In Red | The Clown & The Little Girl (Pennywise x OC)

ลำดับตอนที่ #16 : Obedient Daughter

แอกเนสเธอพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็ก ในสำนักงานสถานีตำรวจ ผนังห้องตกแต่งด้วยสีขาวและสีเทาเป็นส่วนใหญ่ ในหัวเธอคิดว่าเป็นห้องที่ดูน่าเบื่อชะมัด เด็กสาวมองออกไปข้างนอกผ่านบานกระจก กลับเห็นว่ามีพ่อแม่และครอบครัวของผู้เสียหายมาร้องทุกข์และขอความเป็นธรรมให้กับลูกๆของพวกเขา

ทุกคนต่างพากันกล่าวหาและประนามเด็กชายวัย 11 ปี ที่เป็นฆาตกรในคราบเด็ก บางครอบครัวก็ต้องการเพิ่มโทษให้ฆาตกรเด็กชายคนนี้ แต่ก็มีอีกหลายฝ่ายต้องการมอบความยุติธรรมให้เขาในฐานะเยาวชน โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่เคยได้รับการชี้ทางอย่างถูกต้องในฐานะมนุษย์

ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามาในห้องที่มีแอกเนสนั่งรออยู่ เสียงเปิดประตูทำให้เธอได้ยินคำด่าทอหยาบคายที่มีต่อกริลล์บี้ดังมาจากข้างนอก และเมื่อประตูปิดลง เสียงพวกนั้นก็เงียบ เมื่อชายคนดังกล่าวนั่งที่โต๊ะประจำของเขา สายตาที่เขามองมาที่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดี ต่างจากแอกเนสที่ตอนนี้เธอจำอีกฝ่ายไม่ได้

"เธอคงเจอมาหนักสินะ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เราได้เจอกัน" แอกเนสนั่งเหม่อลอย ก่อนจะตอบเขาไป

"ไม่ยักรู้ว่าหนูเคยเจอคุณมาก่อน"

"ตอนเธออายุ 5 ขวบ ในวันคริสต์มาสปีนั้น" คำพูดของเขาทำเธอดึงสติกลับมาอีกครั้ง ในที่สุดแอกเนสก็ยอมมองหน้าเขา

"ฉันทิม แมนแฮตตัน ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะแอกเนส"

"เช่นกันค่ะคุณทิม"

"เอาล่ะถ้างั้นฉันจะโทรให้พ่อแม่เธอมารับนะ" ทิมกำลังคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะ แอกเนสเริ่มรู้สึกไม่ดีเธอเลยห้ามเขาเอาไว้

"อย่า...ได้โปรด" น้ำเสียงของเธอดูหวาดกลัวและสิ้นหวัง เมื่อทิมสังเกตได้เขาจึงวางมันลง และถามเธอด้วยความเป็นห่วง

"งั้นจะให้ฉันไปส่งเธองั้นสิ ฉันคงไม่ยอมให้เธอเดินกลับบ้านเองแน่ๆ ข้างนอกมันอันตราย" แอกเนสรีบพยักหน้าตกลง ทิมอาสาจะไปส่งเธอที่บ้าน

แอกเนสนั่งเบาะหน้าข้างๆทิม ดวงตาเหม่อลอยที่กำลังมองนอกกระจกรถไปเรื่อยๆโดยไม่จดจ่อ ในหัวของเธอว่างเปล่าตลอดทางที่ขับมา ทิมที่คอยสังเกตเด็กสาวอยู่ตลอด เลยหาเรื่องคุยเพื่อให้บรรยากาศในรถดีขึ้น

"ฉันมีลูกชาย อายุ 17 เรียนโรงเรียนเดียวกันกับเธอ"

"เขาเป็นคนเจ้าอารมณ์และขี้หงุดหงิดง่าย เหมือนแม่ของเขา ฮะฮ่ะ"

"แต่ต่อมาเขาก็กลายเป็นเด็กเกเรซะงั้น"

"ถ้ารู้ว่าเขาโตมาเป็นแบบนี้ ฉันคงจะกลับไปในอดีตและบอกตัวเองให้ดูแลและเอาใจใส่เขาให้มากกว่านี้"

"เพราะตอนนั้นฉันดูเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย และเขาไม่ควรมีพ่อเฮงซวยแบบฉัน"

"ถ้าเกิดว่าเขายอมที่จะรับฟังฉันซักครั้งในตอนนี้ ฉันเองก็อยากจะบอกเขา ว่าฉันขอโทษกับทุกเรื่อง และบอกว่าฉันรักเขามากแค่ไหน..." 

เมื่อรถตำรวจของพวกเขาจอดลงที่ถนนนีโบลต์ ทั้งคู่ลงจากรถพร้อมกัน แอกเนสข้ามถนนไปอีกฝั่ง ที่ที่บ้านของเธอตั้งอยู่ ตรงข้ามกลับบ้านของเธอไม่ห่างกันมากนักเป็นบ้านไม้หลังเก่าสีดำคร่ำครึที่ถูกปล่อยทิ้งร้าง

มอร์ติเมอร์พ่อของเธอ ที่บังเอิญก็เพิ่งกลับมาพอดี และกำลังจะเข้าบ้าน  มือของเขากำลังควานหากุญแจบ้านในกระเป๋า แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่าแอกเนสเพิ่งจะเดินลงมาจากรถตำรวจ คุณพ่อมองลูกสาวด้วยความสงสัย แอกเนสที่เห็นว่าเป็นเช่นนั้นก็พยายามเดินต่อไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

ทิมที่คอยยืนสังเกตการณ์อยู่อีกฝั่งของถนน เขาต้องดูให้แน่ใจว่าแอกเนสจะกลับเข้าบ้านอย่างปลอดภัย และคอยมองมอร์ติเมอร์ที่ดูไม่หน้าไว้ใจ มอร์ติเมอร์พยักหน้าทักทิมไปและเปิดประตูให้ลูกสาวเข้าบ้าน ทิมที่เห็นว่าเธอกลับเข้าบ้านไปแล้ว ก็เลยพยักหน้าตอบอีกฝ่ายก่อนจะขึ้นรถกลับออกไป

แอกเนสทำทีว่าจะเนียนเดินไปเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเมื่อมอร์ติเมอร์ปิดประตู เขาก็ทักเธอ นั่นจึงทำให้เธอหยุดและหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"นั่นลูกจะไปไหน?"

"หันมาคุยกับพ่อดีๆสิ แอกเนสซ่า" น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้เขาจะมาไม้ไหน นั่นยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวเขา

"ทำไมตำรวจถึงมาส่งลูกที่บ้าน?" มอร์ติเมอร์เริ่มกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้เธอตอบคำถามของเขา

"เขาแค่มาส่งหนู เพราะทางกลับบ้านมันอันตราย..." แอกเนสก้มหน้า ตามองพื้น ตอบพ่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน

พ่อเดินเข้ามาใกล้เธอ เขาก้มตัวนั่งชันเข่าให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับลูกสาว "มองตาพ่อสิ" เสียงกระซิบของเขา ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมา เธอมองเขาทั้งน้ำตา ตาของเธอแดงก่ำ ใบหน้าบูดบึ้งปากสั่น

มอร์ติเมอร์ยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าลูกสาว และขู่เธอ "มองตาพ่อและสัญญามาสิ ว่าถ้าแกก่อเรื่อง แกรู้ดีว่าจะโดนอะไร" แอกเนสไม่อาจขัดคำพูดของเขาได้ ได้แต่รับปากไป

"หนู-รับ-ปาก"

"ดี.." มอร์ติเมอร์กล่าว เขาลุกขึ้นและเดินสวนเธอไปยังห้องทำงาน

แอกเนสยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูบ้าน น้ำตาของเธอได้หยดไหลผ่านแก้ม เด็กสาวคร่ำครวญออกมาเป็นเสียง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ก็ไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเองไป และในคืนนั้นเธอนอนร้องไห้ตลอดทั้งคืนจนหลับไป

Art by : Hope

T
B