คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Kill That Little Bitch
กริ๊ง กริ๊ง เสียงจากโทรศัพท์ดังมาจากประตูหน้าบ้าน คนที่อยู่ในห้องใต้ดินยังคงไม่ได้ยิน เนื่องด้วยเสียงเพลง Sweet Lady ของวงควีนในยุคนั้น พวกเขาเปิดมันดังกระหึ่มลั่นบ้าน และในที่สุดหนึ่งในพวกเขาก็ได้ยิน ดีแลนที่กำลังเล่นสนุกเกอร์ ในห้องที่เต็มไปด้วยควันบุหรี่และกลิ่นเหล้าเบียร์ เขาเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะสนุก หันมองร็อดริก ชายหนุ่มแจ็คเก็ทหนังสีดำนั่งสูบบุหรี่ที่โซฟาสีครีมเก่าๆ
"นายได้ยินมั้ย เสียงมันมาจากข้างบน" ดีแลนทักอีกฝ่ายที่กำลังผ่อนคลาย ร็อดริกปล่อยควันออกมาเป็นวงแหวน ก่อนจะลุกและเดินขึ้นจากห้องใต้ดินไปรับสายโทรศัพท์
"คิดว่าใครโทรมา"
"ไม่รู้สิ อาจจะเป็นคีธก็ได้ บางทีมันอาจจะโทรมาบอกว่าได้เปิดซิงยัยหนูแอกเนส" เขาเดินไปสูบบุหรี่ไปพูดแขวะเพื่อนตัวเองไปด้วย โดยที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของคนที่กล่าวถึง เสียงโทรศัพท์บ้านเงียบลงเมื่อเจ้าตัวหยิบขึ้นมารับ
"บ้านแมนแฮตตัน มีอะไรให้ช่วยครับ"
"หวัดดีร็อดริก นี่สายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ เราจะโทรมาแจ้งว่า"
"ชีวิตของนายใกล้เส้นตายเข้ามาแล้วเพื่อนเอ๋ย วันคริสต์มาสนี้" เสียงจากปลายสายทำเขางุนงง ชายหนุ่มคิ้วขมวด เขาผละโทรศัพท์ออกมามองมัน ก่อนจะเอามันแนบหูอีกครั้ง
"ฟังนะไอ้พวกเด็กเปรต ไม่ว่าแกจะเป็นใคร แต่แกเลือกโทรมาแกล้งผิดคนแล้วเฟ้ย ถ้าฉันเจอแก ฉันจะฆ่าแกไม่ให้เหลือชิ้นดี!! ได้ยินที่ฉันพูดมั้ยไอ้เวร" เขาบันดาลโทสะออกมาใส่ปลายสายนั้น จนเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าที่โถงกลางของบ้านได้มีลูกโป่งสีแดงกำลังลอยมาหาเขา
และเมื่อหางตาของเขาบรรจบกับลูกโป่ง นั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ ลูกโป่งได้เรียกร้องความสนใจเขา มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ตัวเองก็ยืนอยู่ในท่ารับโทรศัพท์ เขานิ่งราวกับรูปปั้นไปชั่วขณะ จนคนปลายสายทักขึ้นอีกครั้ง ถึงได้เรียกสติของเขากลับมา
"ฮัลโหลว ฮัลโหว คุณแมนแฮตตัน โอเคมั้ยครับ" เสียงจากตำรวจทำให้เขาจดจ่อกับเสียงนี้มากกว่าลูกโป่ง
"เราโทรมาแจ้งและขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนของคุณ"
"วันนี้เวลาประมาณสี่โมงห้าสิบหกนาที เราเจอหัวของ คีธ แซคเชส ในแม่น้ำ"
"แต่ไม่เจอศพของเขา และไม่มีทีท่าว่าจะพบ ทางเราไม่อาจระบุตัวผู้ร้ายได้ คาดว่าอาจเป็นการฆ่าตัวตายไม่ก็อุบัติเหตุ คุณสามารถให้ข้อมูลเพิ่มเติมกับทางตำรวจได้ที่สถานีเดอร์รี่---"
มือซ้ายของเขากำหมัด ร็อดริกกำโทรศัพท์แน่นและวางมันลงด้วยแรงโมโห เขายืนหายใจเข้าออกเสียงดังฟุดฟิดเมื่อรู้ว่าคีธตายไปแล้ว เขาเริ่มที่จะอาละวาดทุบและเตะต่อยกำแพง ลูกโปร่งสีแดงดังกล่าวลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา วัตถุทรงกลมสีแดงค่อยๆหันมาจนมันหันครบองศา และกลายเป็นหัวของคีธ
ใบหน้าของศีรษะที่ลอยมา ซีดเหมือนศพที่จมน้ำมาเป็นเวลานาน ดวงตาขาวโพลนไปหมด ไม่เห็นแม้แต่ตาดำ ผมของคีธเปียกชุ่มและติดพืชน้ำมาด้วย น้ำหยดลงพื้นเป็นทางยาวในขณะที่มันก็พยายามเข้าใกล้ร็อดริกมากขึ้นเรื่อยๆ
ร็อดริกถอยหลังจนเสียหลัก เขาคลานหนีหัวของเพื่อนจนมาติดที่หน้าประตูบ้าน เขากลัวที่จะต้องยอมรับมัน แค่มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป เพื่อนทั้งสองคนต้องมาด่วนจากไปในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน
"ไป ร็อดริก ไปแก้แค้นให้ฉัน ไปฆ่านังตัวแสบนั่น" หัวของคีธฉีกยิ้มกว้างให้เขา ร็อดริกที่กำลังสับสนและเอามือกุมหัวอยู่ในตอนนี้ เขาลดมือลง สายตาจ้องมองหัวของเพื่อนและเมื่อคิดได้ เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆพยายามเดินผ่านหัวของคีธไป
แต่หัวนั่นกลับเล่นตลกกับเขา มันหันมองตามเขาทุกๆการขยับ และระเบิดเสียงหัวเราะสุดบ้าคลั่งออกมา ทำให้ร็อดริกขวัญกระเจิงจนต้องรีบวิ่งไปที่ห้องใต้ดิน
ดีแลนที่รออยู่ข้างล่าง เขาตกใจเล็กน้อยที่เห็นสภาพเพื่อนดูไม่ได้ในตอนนี้ เขาแค่ไม่เคยเห็นร็อดริกที่ดูหวาดกลัวเหมือนพวกขี้แพ้มาก่อนจึงแซวออกไป
"ไงขี้แพ้ ฮะฮ่ะๆ"
"หุบปากน่า!!" ดีแลนเงียบและตกใจในเสียงตะโกนของเขา ถึงจะแซวออกไปแบบนั้นแต่ก็ยังเห็นว่าร็อดริกเป็นผู้นำกลุ่มอยู่ จึงไม่คิดที่จะกล้าหือกับเขามากนัก ร็อดริกจ้องมองตาเป็นมันและกล่าวประโยคสั้นๆ
"เราจะไปเด็ดหัวนังนั่นกัน..."
ความคิดเห็น