คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Disaster
เสื้อสเวตเตอร์สีแดงของเธอชุ่มไปด้วยน้ำ มันหนักและทำให้ขยับตัวได้ลำบาก เมื่อตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ลมหนาวของเดือนธันวาคม ผนวกกับเสื้อผ้าที่เปียกทำเธอตัวเย็นและแข็งทื่อ เธอแทบก้าวขาไม่ออกแล้ว แขนของเธอเริ่มโอบกอดตัวเองเพื่อเพิ่มความอบอุ่น และแล้วหิมะเกล็ดแรกก็ตกลงที่จมูกของเธอ แอกเนสรู้ดีว่าถ้าเธอไม่รีบ เธออาจต้องหนาวตาย
แอกเนสวิ่งตามหากริลล์บี้ เธอจำคำพูดร็อดริกได้ขึ้นใจว่าเขาหมายถึงอะไร นั่นทำให้ยิ่งรู้สึกเหมือนผิดไปด้วย แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้แก้ไขให้มันถูกต้อง ในสิ่งที่เพื่อนของเธอทำลงไป
แต่มันสายไปแล้ว มันเป็นความผิดของเธอ แอกเนสอ้าปากค้าง แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น ใบหน้าดูซีดเซียว ดวงตาที่ไร้ซึ่งแววคู่นั้นกำลังจ้องมาที่เธอ เด็กสาวอาเจียนออกมาให้กองซากศพและเครื่องในของเด็ก 11 คน
หนึ่งในพวกเขาที่ดูเหมือนจะตายไปแล้ว เพราะเธอเห็นว่าอีกครึ่งตัวมันได้ขาดออกไป เด็กชายนิรนามคว้าขาแอกเนส ด้วยมือที่เปื้อนเลือด เธอสัมผัสได้ถึงความทุกข์ทรมานของเขา แอกเนสเธอเริ่มร้องไห้คร่ำครวญด้วยความกลัวและความเจ็บปวด สภาพจิตใจของเด็กสาวได้พังยับเยินไปแล้ว มันมากเกินไปที่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งจะรับได้
"ช่วยด้วย...ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่อยากตาย"
"ผมอยากกลับบ้าน...." ความตายได้พรากเด็กชายอายุ 5 ขวบไป หน้าเศร้าที่เขายังไม่ได้เปิดของขวัญจากซานต้าในปีนี้เลย
แอกเนสเธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ไหวแล้ว เธอดูหมดแรง ขาของเธอมันไม่ยอมก้าวตามที่สั่ง เด็กสาวจึงเดินไปด้วยความกระอักกระอ่วน เธอคลำทางตามหากริลล์บี้ไปตามลำไส้ของเด็ก ดูเหมือนพระเจ้ายังเมตตาเธอเมื่อเด็กหญิงคนที่จับเชือกหัวแถวของกริลล์บี้ เธอยังมีชีวิตอยู่ในสภาพร่างกายที่ยังสมบูรณ์ เธอถูกปล่อยทิ้งไว้ในหลุมเพื่อเตรียมฝัง
"ฉันมาช่วยเธอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" แอกเนสพยายามพยุงเธอขึ้นมาจากหลุม จู่ๆเด็กหญิงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไร้ชีวิต
"แอกเนส...ข้างหลัง"
กริลล์บี้ย่องเข้ามา ใช้พลั่วฟาดเข้าที่หลังแอกเนส เป็นไปตามที่ร็อดริกพูด เขาเป็นคนขี้ขลาดเพราะถ้าเขากล้าจริง เขาคงฟาดเธอไปที่หัว ไม่ใช่หลัง แค่นี้ก็พอรู้ว่าสุดท้ายอย่างน้อยเขาก็ยังมีความกลัวและลังเลที่จะฆ่าเพื่อนตัวเอง แอกเนสล้มลง ทำให้มือที่จับเด็กหญิงไว้หลุดออก กริลล์บี้รีบคว้าข้อมือเด็กมาแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว" กริลล์บี้รู้สึกประหลาดใจ เขาเกลียดที่ต้องเห็นเธอมีชีวิตอยู่
"ตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ ฉันคบเธอเหมือนคบกับตัวปัญหา!"
"ฉันโคตรเกลียดเธอ! ฉันอยากให้เธอตายๆไปซะ ได้ยินมั้ย!" เสมือนว่าเขาได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นมานาน ค่อนข้างเจ็บปวดที่แอกเนสต้องมาได้ยินเพื่อนเพียงคนเดียวทั้งชีวิตของเธอ ทำลายมันลง มิตรภาพ และความเชื่อใจ
"แต่ต่อมาฉันก็เพิ่งฉุดคิดได้ว่า อุ้ววว ถ้าร็อดริกเสียของเล่นของเขาไป ฉันต้องเป็นรายต่อไปของเขาแน่ๆเลย" เด็กหนุ่มตีหน้าเยาะเย้ยเบ๋ปากใส่ เขาสมเพชให้เพื่อนที่หมดสภาพ
"และเธอแอกเนส ต้องขอบคุณเธอที่มีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นเพราะเธอทุ่นแรงฉันได้เยอะเลย ในการพาเด็กมาตายที่นี่" ดูเหมือนแอกเนสทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้นสำหรับเขา เพียงแต่สุดท้ายนั้นยากเกินรับมือสำหรับเธอ
"ทำไมล่ะกริลล์บี้ เป็นเพราะร็อดริกใช่มั้ยที่ทำให้นายเปลี่ยนไป" เธอกล่าวกับเขาทั้งน้ำตา
"ถ้าเธอยังจำได้ ตอนที่ไปหลบในห้องน้ำ ถามว่าพวกนั้นรู้ได้ไงน่ะหรอ ก็เป็นเพราะฉันนี่แหละ"
"และเป็นฉันอีกนี่แหละที่ให้ไอ้พวกสวะเอาเธอไปโยนลงสะพาน"
"ฟังนะกิล นี่เป็นเรื่องของพวกเรา แล้วเด็กพวกนี้เกี่ยวอะไรด้วย นายฆ่าพวกเขาทำไมกิล พวกเขาไม่สมควรตาย!" สงครามบทสนทนาของพวกเขายังคงดำเนินต่อไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรงขึ้น
"ยังไงซะเด็กพวกนี้ก็ต้องตายในเมืองที่เน่าเฟะ! เพื่อรอให้ถึงวันนี้ ทุกๆ 27 ปี อย่างงั้นหรอ!?! ฉันแค่อยากพิสูจน์ว่าสิ่งที่ฉันทำ มันจะกระเตื้องพวกเขาได้ซะแค่ไหนกันเชียว!!"
" ขนาดเด็กหายพวกเขายังเพิกเฉย ทำไมไม่ลองถามคนที่เธอเรียกเขาว่าพ่อดูล่ะ...."
คำพูดของเขาได้เสียดแทงเธอ มันทำให้เธอโกรธจนตัวสั่น ต่อให้เขามีเหตุผลเป็นล้านๆ ยังไงแอกเนสก็ไม่มีทางเห็นด้วยกับการกระทำของกริลล์บี้ และเมื่อวันนี้มาถึง วันที่มิตรภาพของพวกเขามาถึงคราวแตกหัก ณ ตอนนี้ สีแดงบนเสื้อของเธอคงบ่งบอกอารมณ์ถึงความรู้สึกได้ดีที่สุด
"นายพูดจบแล้วใช่มั้ย" เธอคว้าหินก้อนใหญ่ปาใส่หน้าเขาเต็มแรง มันทำให้แว่นกรอบสีดำของเขาแตกละเอียด กริลล์บี้เดินโซซัดโซเซและกรีดร้อง
จังหวะเดียวกันที่แอกเนสดึงตัวเด็กหญิงออกมาจากเขา และพยายามพาเธอหนีไปจากที่นี่ กริลล์บี้จับกระชากแขนเสื้อเด็ก ทั้งคู่ดึงดันเพื่อแย่งตัวเด็กผู้หญิง จนแขนเสื้อเธอขาดและมันทำให้กริลล์บี้หงายตกลงไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่ดูเหมือนว่าเขาจะขุดหลุมฝังตัวเอง
แอกเนสและเด็กหญิงยืนมองกริลล์บี้ที่สลบ เธอแค่หวังว่าเรื่องบ้าๆทั้งหมดจะจบลง และเด็กคนนี้ควรจะได้ใช้ชีวิตและเติบโตต่อไป เพียงแต่เหตุการณ์ในครั้งนี้ได้พรากความไร้เดียงสาจากเธอไปเสียแล้ว เด็กคนนี้จะต้องโตมาพร้อมกับความทรงจำอันเลวร้าย เฉกเช่นกับแอกเนส พวกเขาเป็นเหยื่อของผลลัพธ์การกระทำอันโหดร้ายจากเหตุการณ์ในอดีต
เธอยื่นมือข้างซ้ายให้เด็กหญิง ทั้งคู่จูงมือกันเดินออกไปตามถนน และขอติดรถที่ผ่านมา สภาพของพวกเธอไม่เหลือแล้วซึ่งวัยเด็ก ความสดใสที่เด็กวัยนี้ควรจะมี คุณป้าใจดีที่จอดรถรับพวกเธอ หล่อนตกใจในสภาพของทั้งคู่ ไม่ว่าหล่อนจะถามอะไร เด็กสาวทั้งคู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปริปากพูดแต่อย่างใด แต่เมื่อขับไปซักพัก แอกเนสจึงขอให้เธอไปส่งพวกเขาที่สถานีตำรวจเมืองเดอร์รี่
แอกเนสนำเรื่องทั้งหมดไปแจ้งกับตำรวจและเล่าทุกอย่าง เธอส่งเด็กหญิงกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ตำรวจโทรไปบอกมิสคีตัน ครูฝ่ายแนะแนวของแอกเนสและกริลล์บี้ ทุกอย่างจบลงที่กริลล์บี้โดนไล่ออกจากโรงเรียน และจะถูกส่งไปสถานพินิจ
ความคิดเห็น