คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Grillby
สาวน้อยวิ่งออกมาจากห้องน้ำ เธอตามหากริลล์บี้ไปทั่วด้วยความร้อนใจ และเธอเจอเขาที่ห้องพักครูเด็กชายชะเง้อหน้าผ่านบานประตูกระจกใส แอกเนสจึงเข้าไปนั่งในห้องเดาว่าคงเป็นเรื่องร็อดริกและพวกเขา ทั้งคู่นั่งเงียบๆ แอกเนสที่พยายามหันข้างมองเพื่อนรัก เหมือนพยายามให้เขาพูดอะไรซักอย่างหลังจากเหตุการณ์ระทึกเมื่อกี้ แต่สีหน้าเด็กชายกลับสบายใจและดูไม่ทุกข์ร้อนเลยแม้แต่น้อย
มิสคีตัน หญิงวัย 40 คูรสอนวิชาแนะแนว หันหลังกลับมานั่งโต๊ะหลังจากชงชาของเธอเสร็จ แล้วถามกับเด็กทั้งสองว่ารับชาไหม ทั้งคู่ปฏิเสธอย่างถ่อมตัว มิสคีตันหยิบแจ็คเก็ตเครื่องแบบจราจรมาให้พวกเขา พร้อมกับอธิบายถึงการปฏิบัติในหน้าที่การเป็นหน่วยจิตอาสาคร่าวๆ
ถ้าไม่ได้มิสคีตัน เธอเองก็แทบลืมไปแล้วว่าสมัครอยู่หน่วยจิตอาสา การที่ไม่มีครูคนไหนพูดถึงเรื่องร็อดริกและพวกเขาเลยนั้นดูน่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก พวกเขารับแจ๊คเก็ตสีส้มพาดเหลืองมาใส่และหวังว่ากริลล์บี้จะอธิบายเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่เรื่องจิตอาสาแต่เป็นเรื่องของเขา
กริลล์บี้และแอกเนสทั้งคู่ออกมานอกโรงเรียนหลังเลิกเรียน และมีกลุ่มเด็กเล็กประมาณ 12 คน เป็นเด็กอนุบาลทั้งสิ้น กริลล์บี้ที่รู้หน้าที่นี้ดี เขารีบบอกเหล่าเด็กๆให้จับเชือกเขาไว้เพื่อการเกาะกลุ่มกันอยู่ แอกเนสได้แต่ยืนดูเพื่อนของเธอปฏิบัติหน้าที่
"นี่ช่วยอธิบายหน่อยสิ" เธอยืนขมวดคิ้วท่ามกลางลมหนาว คอยมองใบหน้าที่กำลังยิ้มระรื่นให้กับเด็กๆ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูไม่เหมือนแต่ก่อน แอกเนสเริ่มรู้สึกว่าช่วงพักหลังๆมานี้ กริลล์บี้ทำเธอรู้สึกแย่ตลอด
"ก็พาเด็กๆพวกนี้ข้ามถนนน่ะสิ อ่อลืมไปเธอโดนพักการเรียนนี่" กริลล์บี้ก้มหน้าก้มตาไม่แม้แต่จะมองเพื่อนที่กำลังยืนเครียดอยู่ "อ่ะ รับไป" เขาโยนเชือกอีกเส้นให้แอกเนส
"เฮ้กิล ร็อดริกทำอะไรนายรึเปล่า?"คำถามที่มาพร้อมกับความกังวล เธอคิดว่ากริลล์บี้อาจไม่กล้าบอกใคร แต่ดูจากภายนอกแล้ว ก็ไม่ได้มีอาการบอบช้ำว่าโดนทำร้ายทางร่างกาย
"อ่อไม่อ่ะ หมอนั่นแทบไม่สนใจฉันด้วยซ้ำ เขาและเพื่อนรีบตรงไปหาเธอทันที" กริลล์บี้พูด และเริ่มพาเด็กๆเกาะกลุ่มกันข้ามถนน คำพูดของเขาทำเธอโล่งอกขึ้นมาได้บ้าง
"พรุ่งนี้ก็วันคริสต์มาสแล้ว เธออยากได้อะไรจากซานต้า"
"ไม่รู้สิ...ทำไมซานต้าไม่เอาของขวัญไปให้เด็กที่ยากไร้ นั่นช่วยได้เยอะเลยนะ"
"หรอ แต่ฉันอยากได้สมุดที่เขียนชื่อใครลงไปแล้วตายน่ะ แบบนั้นสิถึงสนุก" เขาพูดแล้วยิ้มๆออกมา เธอพยายามคิดว่ามันเป็นมุกตลกร้ายของเขาถึงแม้มันจะทำให้ฟังแล้วชวนขนลุกตามและพยายามตีตัวออกห่างเขามากขึ้นเรื่อยๆ
"พระเจ้า นั่นไร้ศีลธรรมชะมัด" ก็พอเข้าใจว่าเขาเป็นพวกชอบเรื่องลี้ลับมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถึงจะมีรสนิยมแบบนั้นเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีและสุภาพมาตลอด ตอนนี้กริลล์บี้ผู้ใสซื่อหายไปไหนกัน
มีเด็กผู้หญิงหัวแถวคนหนึ่งที่จับเชือกกริลล์บี้ เธอทักขึ้นเพราะได้กลิ่นแปลกๆมาจากกระเป๋าของเขา กระเป๋าของกริลล์บี้เริ่มส่งกลิ่นเหม็น เด็กคนอื่นที่ได้ยินก็พากันทำท่ารังเกียจ แอกเนสที่เริ่มได้กลิ่น เธอก็ปิดจมูกแล้วซักถามกริลล์บี้ไป "กริลล์บี้ ฉันบอกให้นายซักกระเป๋าไม่ใช่หรอ?"
พอโดนทักแบบนั้น เขารีบกำชับและกำหนดเส้นทางให้แอกเนส ก่อนจะขอตัวไปหาห้องน้ำใกล้ๆเพื่อจัดการกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกและจะขอตามไปทีหลัง เมื่อเพื่อนไม่อยู่เลยต้องทำหน้าที่แทน เธอเดินจูงเชือกสองเส้นที่มีเด็กๆด้วยตัวคนเดียว มุ่งหน้าไปตามทางที่กริลล์บี้ได้บอกไว้ซึ่งปลายทางมันได้มาจบลงที่ๆเธอไม่คุ้นเคยและไม่ทราบในเส้นทาง ความไม่มั่นใจแสดงออกชัดเจน เด็กคนอื่นๆในแถวต่างพากันทักท้วงเธอ
ทันใดนั้นกริลล์บี้โผล่ออกมาจากข้างทางด้วยสภาพที่เหงื่อท่วมตัว ไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ เขาเดินตรงเข้ามาหาแอกเนสแล้วจะขอรับช่วงต่อ"กริลล์บี้ นายแน่ใจนะว่าเป็นที่นี่ ฉันว่ามันไม่เห็นเหมาะจะเป็นสถานที่ที่คนอยู่เลยนะ" แอกเนสถามเด็กชายเพื่อนของเธอด้วยความสงสัย
กริลล์บี้เขยิบเข้ามาใกล้แล้วดึงแผนที่ในมือเด็กสาวมาดู "ฉันว่านะ เธอดูผิดน่ะซิ" พอได้ยินดังนั้นเธอก็รีบตอบเขาไป "ฉันมั่นใจ! ว่ามาตามที่นายบอกจริงๆ และแผนที่ไม่ได้กลับหัวด้วย" เธอยืนกรานในคำพูดตัวเองอย่างหนักแน่น กริลล์บี้เริ่มทำสีหน้าเป็นกังวลเหงื่อตก
"เอาเถอะ ฉันไม่ว่าหรอกถ้าเธอจะดูแผนที่ไม่เก่ง เดี๋ยวฉันจะรับช่วงต่อเอง" แอกเนสดูไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เพื่อนมาดูถูกกันแบบนี้ "อ่อแล้วอีกอย่างมิสคีตันถามหาและขอพบตอนนี้ให้รีบกลับโรงเรียนโดยด่วน" เด็กสาวยืนกอดอก บางอย่างที่ทำให้พวกเขาเริ่มแตกร้าวขึ้นเรื่อยๆ
แอกเนสเอะใจมาตั้งแต่แรกแล้ว เธอยังคงไม่เชื่อในคำพูดเขา แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจยอมที่จะเดินออกไป แต่ก่อนจะไปเธอได้เหลือบมองกระเป๋าของเขา และเห็นว่ามีสีแดงซึมออกมา ซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นหมึกปากกาหรือสี "เฮ้ กริลล์บี้ ขอถามอะไรอย่างสิ นายใช้โทรศัพท์ที่ไหนคุยกับมิสคีตัน" สายตาเด็กหนุ่มแสดงออกอย่างชัดเจน ฟันของเขากระทบกัดกันไปมาดังกร่อด กำหมัดแน่นจนเด็กๆ ต่างพากันสังเกตเห็น
"พี่กริลล์บี้ พี่กริลล์บี้ เป็นอะไรไป" เสียงของเด็กผู้ชายในกลุ่มพูดขึ้น แอกเนสรอฟังคำตอบของเขา เธอเองก็แปลกใจไม่น้อย "นายใช้ตู้โทรศัพท์แถวนั้นโทรหาเธอหรอ?"
"ใช่ๆ "
"แล้วโทรไปเรื่องอะไรล่ะ?"
"พอดีฉันนึกขึ้นได้ว่า เวลาอาจจะล่าช้าตอนที่ฉันไปจัดการกับกระเป๋า เลยจะคุยไปบอกมิสคีตัน เผอิญว่าครูก็ต้องการพบเธอเป็นการส่วนตัวพอดี ถ้าไม่รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้ล่ะก็ ไม่รู้ด้วยนะ" กริลล์บี้ให้เหตุผลกับแอกเนส ตอบคำถามคาใจของเด็กสาวได้หมด ในเมื่อไร้ข้อกังวลใจแล้ว เธอจึงยอมเชื่อเพื่อนแต่โดยดีจึงถอดชุดหน่วยจิตอาสาออกให้กริลล์บี้ และรีบวิ่งกลับไปยังเดอร์รี่ไฮสคลู
ความคิดเห็น