คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Cyclamen
เพนนี่ไวซ์พาเธอก้าวขาขวาก่อน ตามด้วยขาซ้าย แอกเนสจับถุงมือผ้าแพรของมันไว้แน่น ความไม่คุ้นชินกับจังหวะทำเธอไขว้เขว ดวงตายังคงเศร้าสร้อยและไร้ความมีชีวิตชีวา จนกระทั่งเมื่อตัวตลกจับมือเธอยกขึ้นและพาสาวน้อยหมุนตัวอย่างเนิบๆ ณ วินาทีนั้นเธอก็เริ่มสนุกไปกับมัน
เด็กสาวยิ้มออกมาและเริ่มไหลไปตามจังหวะ ความสุขเล็กๆเริ่มก่อตัวในห้องสีเทา มันทำสำเร็จที่สลัดความหม่นหมองออกไปจากเธอ
ในทุกๆคืนมักจะเป็นคุณแม่ที่พาเข้านอนแต่คืนนี้พิเศษหน่อยที่เป็นตัวตลกเต้นรำมาพาเข้านอนและบอกฝันดี แอกเนสมองมันก่อนจะหลับ น่าแปลกที่ความคิดอคติที่มีต่อมันได้หายไป กลับแทนที่ด้วยคำว่ามิตรภาพแทน
และเมื่อเธอหลับตาลง สาวน้อยพบว่าตัวเองกำลังยืนท่ามกลางทุ่งไซคลาเมนสีขาว หันมองไปทางไหนก็ไม่พบจุดสิ้นสุดหรือสิ่งมีชีวิตใด ทำเอาเธอรู้สึกหว่าเว้ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ เด็กสาวไม่ละความพยายามที่จะเดินไปเรื่อยๆ
ลูปแล้วลูปเล่าเมื่อเธอเดินออกไปไกลโพ้นโลกทั้งใบก็เป็นสีขาวและเมื่อก้าวต่อไป ทุกอย่างก็เริ่มเฟดเข้ามาเป็นทุ่งดอกไม้ เหมือนเธอได้ทำการเดินอ้อมโลกทั้งใบในความฝันจนกลับมาจุดเดิมยังไงอย่างงั้นแหละ
จนมาพบกับลานม้าหมุนเก่า มันตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางดอกไซคลาเมนดูไร้เหตุผลและไม่มีที่มาที่ไป ก็นะความฝัน
ณ ที่ตรงนั้นก็มีลูกโปร่งสีแดงที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่ทำให้เธอได้พบตัวตลก เธอเดินเข้าไปหามัน ด้วยสีแดงสดที่ดูน่าดึงดูด ซึ่งตัดกับสภาพแวดล้อมที่เป็นสีขาว เมื่อมือน้อยๆกำลังเอื้อมจะไปคว้ามัน
ปึง! มันถูกทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆและข้างในนั้นบรรจุเต็มไปด้วยเลือด เพราะตกใจกลัวเธอจึงได้หลับตาปี๋ และเมื่อลืมตาเธอก็พบว่ามันไม่อยู่แล้วลานม้าหมุนเก่า เหลือทิ้งไว้เพียงเธอท่ามกลางทุ่งไซคลาเมนที่ถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือด
แอกเนสเธอตื่นมาในเช้าที่ไม่ค่อยสดใสนักสภาพอากาศวันนี้ย่ำแย่ไม่ต่างกับเด็กสาวเท่าไหร่ หม่นหมองพอๆกัน สายตาพร่ามัวมองไปที่รอยแตกบนเพดานห้อง ก่อนจะตัดสินใจตื่นด้วยความงัวเงีย และแล้วเธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ จึงรีบปัดผ้าห่มออกและมองด้วยความลุกลี้ลุกลน เธอค่อยๆมองหามันไปรอบๆห้องและแล้วเขาก็เป็นฝ่ายทักเด็กสาวก่อน เสียงทุ้มของเขาทำเธอสะดุ้งและหันควับ
"เธอกลัวว่าฉันจะหายไป" เขาอ่านใจเธอ ส่วนเด็กสาวเลือกที่จะเงียบ
"ทั้งๆที่ฉันพยายามจะกินเธอแท้ๆ"
"น่าแปลกดีถ้าฉันจะล้มเลิกความพยายามที่จะกินเธอเพราะรสชาติเธอมันแย่ลง"
"นั่นหมายถึง คุณจะไป?"
"ก็ถ้าเธอกลัวฉันอีกซักนิดก็ยังดี" เพนนี่ไวซ์จ้องตาเขม่งมาจากมุมห้อง เขาดูไม่ชอบและไม่พอใจเหยื่อที่ไม่มีความกลัวเหลืออยู่
"และฉันไม่ชอบรสชาติของเหยื่อที่กำลังเศร้า" เสียงกระซิบอันแหบพร่าพยายามสนทนากับเด็กสาว
"รสชาติมันเป็นยังไงหรอ?" เธอซักถามด้วยแววตาที่ไร้ซึ่งความกลัว
"มันทั้งขมและฝาด"
"ฮ่ะๆ งั้นคุณคงต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วล่ะ" เธอดูโล่งอกอย่างน้อยตัวตลกก็ยังอยู่ "แอกเนส อาหารพร้อมแล้วนะ!" เสียงของแคโรลตะโกนมาจากข้างล่าง ว่าอาหารเช้าพร้อมแล้ว "คุณจะทานข้าวเช้าด้วยมั้ย?" เธอถามตัวตลกอมนุษย์
"ฮะฮะๆ ยัยหนูน้อยเธอนี่ตลกจัง อาหารที่ฉันกินคือเด็กอย่างเธอต่างหาก " มันฉีกยิ้มกว่าเผยให้เห็นฟันกระต่าย เธอตกใจในคำพูดของมันนิดหน่อย " ทำไมถึงอยากกินฉันนักล่ะ?" แววตาเริ่มรู้สึกถึงความขยะแขยงในรอยยิ้มของมัน "ไม่รู้สิ รสชาติเธอเป็นไงล่ะฮะฮ่าๆๆ" เพนนี่ไวซ์ทิ้งท้ายคำถามคาใจไว้ให้เธอ เด็กสาวจ้องมองมันด้วยความงุนงงที่อยู่ในมุมมืดของห้อง เธอมองเพนนี่ไวซ์โดยไม่ละสายตาค่อยๆลุกออกจากเตียง ถอยหลังไปยังประตูห้องน้ำ
มันเองก็คอยมองตามเธอตาไม่กระพริบด้วยรอยยิ้มอันน่าพิศวง จู่ๆก็ทำให้เธอสะดุ้งตกใจเล่นด้วยการขยับและส่งแสียงแหลมพร้อมกับหัวเราะชอบใจที่ได้เห็นเธอตอบสนองมันด้วยอาการสะดุ้งเฮือกและเสียขวัญเล่น แอกเนสรีบปิดประตูเข้าห้องน้ำไป จัดการธุระตนเองในนั้นให้เสร็จทันมื้อเช้า พอออกมาเจ้าตัวตลกก็ไม่อยู่แล้ว
ทันทีที่เดินลงบันไดก็ได้กลิ่นซุปข้าวโพดหอมๆลอยมาเตะจมูก "อื้มม หอมจังเลย" เธอนั่งลงที่โต๊ะอาหารบนนั้นเต็มไปด้วย ซุปข้าวโพด สตูไก่ ขนมปังปิ้งกับแยมรสช็อกโกแลตและพายสับปะรด อาหารหลากหลายอย่างถูกทำขึ้นในเช้าวันนี้ เด็กสาวรู้สึกประหลาดใจที่แม่เสริฟมันมากกว่าปกติ ผิดจากเดิมที่ทุกๆวันจะทำแค่เบคอนและไข่ดาวให้แอกเนสและมอร์ติเมอร์ทานเป็นมื้อเช้าก่อนออกจากบ้าน "ทำไมวันนี้อาหารดูเยอะจังคะ"
"ก็วันนี้ที่บ้านเรามีแขกมาน่ะสิ" แคโรลตอบลูกสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและมีความสุขต่างจากเมื่อวานลิบลับ "แล้วพ่อล่ะคะ?" เธอถามอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่ไม่เห็นเขามาทานข้าวเช้า "พ่อออกไปทำงานตั้งนานแล้วจ่ะ วันนี้ช่วยทำตัวน่ารักๆด้วยนะ" เมื่อได้ยินก็รู้สึกสะบายใจขึ้นมาบ้าง ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงแคโรลและท่าทางดี๊ด๊าของเธอก่อนจะออกไปเปิดประตู "อู้ว! เขามาแล้ว"
"เขาหรอ?" แอกเนสพูดขึ้น และได้ยินเสียงผู้ชายยืนคุยกับแม่ของเธอตรงหน้าบ้าน ฟังจากน้ำเสียงและบทสนทนาพวกเขาดูมีความสุข จากนั้นแคโรลก็พาเขามาที่ห้องครัวและแนะนำทั้งสองให้ได้รู้จักกัน "นี่ลูกสาวฉันเอง แอกเนสทักทายเขาสิลูก" เธองงกับชายแปลกหน้าคนนี้ ดูจากการแต่งตัวและการแสดงออกที่สุภาพและดูเป็นผู้ดี รู้ได้ทันทีว่ามีหน้ามีตาในสังคม "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"แอกเนสนี่คือ คุณแฮรี่ หัวหน้างานที่ทำงานแม่เอง เขามาเยี่ยมบ้านเราเพราะแม่ตั้งใจนัดมาคุยงานที่บ้านเลยชวนเขามาทานมื้อเช้ากับเรา" แอกเนสดูเห็นดีเห็นงามด้วยที่อย่างน้อยชายคนนี้ก็ทำให้แม่ไม่ต้องรู้สึกเศร้า "เยี่ยมสุดๆ เชิญค่ะ"
"แม่เธอเคยเล่าให้ฉันฟังว่าเธอเป็นลูกที่ดื้อ แต่ฉันว่าแม่เธอต้องพูดใหม่แล้วล่ะ" เขายิ้มด้วยความเป็นมิตรให้แอกเนส เธอยิ้มตอบและตักซุปข้าวโพดเข้าปาก แคโรลเริ่มตักอาหารให้แฮรี่และทั้งสองก็คุยกันเรื่องงานบนโต๊ะอาหาร เป็นภาพที่เธอไม่ได้เห็นแม่มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว
"จะเป็นยังไงถ้าฉันจะวางแปลนไว้ตรงนี้คะ คุณแฮรี่" แอกเนสลุกไปล้างจานเป็นจังหวะวินาทีที่หันหลังกลับมานั้นเธอก็เห็น "ได้โปรดเรียกผมว่า แฮรี่เถอะ" เขาจับมือแคโรล สายตาของทั้งคู่ดูมีบางอย่างที่เชื่อมถึงกัน แอกเนสชะงักและยืนมองบุคคลทั้งคู่ตรงหน้า เด็กหญิงรีบออกจากห้องครัวแล้วกลับขึ้นห้องนอน ทุกอย่างถูกปล่อยให้เงียบแต่ในหัวกลับมีเสียงมากมาย เธอเข้าไปเปิดลิ้นชักควานหากระดาษและดินสอ พยายามหากิจกรรมทำเพื่อหยุดคิดมาก
ความคิดเห็น