คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : What A Bloodbath
เดอร์รี่,รัฐเมน
"วันนี้เรียนเป็นไงบ้างล่ะ?" เสียงของบทสนทนาทำเธอหลุดจากโลกส่วนตัว เธอพยายามนึกคำตอบอยู่ครู่ใหญ่แล้วหันมองแคโรล "ก็ดีมั้งคะ เพื่อนๆก็น่ารักดี" ว่าจบก็หันมองวิวข้างทางอีกครั้ง พยายามลืมเรื่องที่โรงเรียน เพราะสิ่งที่พูดออกไปนั้นโกหกทั้งเพ
แคโรลสังเกตถึงความผิดปกติของแอกเนสและจับได้ว่าลูกของเธอกำลังพูดโกหกเธออยู่ "โอเค หวังว่าวันนี้ลูกจะดีขึ้นนะจ้ะ" บทสนทนาจบลงบรรยากาศความเงียบเข้ามาอีกครั้ง โชคยังดีที่เพลง Don't Stop Me Now ของวงควีนเล่นดังพอที่จะกลบเกลื่อนบรรยากาศที่ชวนน่าอึดอัดของสองแม่ลูกคู่นี้ได้บ้าง
พวกเขาเดินทางมาถึงบ้านของเจฟฟ์ ที่เป็นทั้งคุณพ่อและคุณตาของทั้งคู่ ชายแก่สูงวัยออกมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าบ้านพอรู้ว่าลูกกับหลานสาวจะมาเยี่ยม เขาก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี แอกเนสช่วยแม่ถือของยกเข้าบ้านพร้อมกับของใช้ส่วนตัว พอมาถึงห้องที่คุณตาเตรียมไว้ให้ มือก็เริ่มหยิบจับของที่อยู่ในเป้ แยกของใช้ส่วนตัวของตัวเองและแม่
เสียงเรียกของคุณตาทำให้เธอต้องลงบันไดไปยังห้องรับแขก โดยเขาบอกเธอว่าน้ำในอ่างนั้นพร้อมสำหรับอาบแล้ว ถ้าต้องการแช่ตอนนี้ก็สามารถลงได้เลย คำพูดของเขาทำแอกเนสเริ่มเป็นกังวล เธอรับทราบแล้วเดินขึ้นห้องไป ความกังวลใจ ความเหนื่อยล้าจากโรงเรียน จากการเดินทางทุกๆอย่างในวันนี้ ทำเธออดใจไม่ไหวที่จะอาบน้ำผ่อนคลายจากเรื่องทั้งหมดตอนนี้เดี๋ยวนี้ เธอถอดเสื้อผ้าออกโยนมันใส่ตะกร้า นำผ้าเช็ดตัวมานุ่งแทน
เธอยืนส่องกระจกสังเกตใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนกลับออกมา เผยให้เห็นขอบตาบวมแดงจากการร้องไห้เป็นประจำ ผมบ๊อบสีดำแห้งและฟู ผิวหมองคล้ำ สภาพไม่ต่างจากคนที่ปล่อยตัวเองให้โทรมไปตามกาลเวลา แต่ที่น่าแปลกก็คือเธอเพิ่งอายุ 11 เองเนี่ยสิ
เด็กสาวละสายตากับตัวเองในกระจก หันมองอ่างน้ำที่ทำให้รู้สึกแย่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว สำหรับคนปกติอาจคิดแค่ว่าการแช่อ่างน้ำนั้นถือว่าเป็นอะไรที่ผ่อนคลายและสบายที่สุด และนั่นก็เป็นความจริง แต่สำหรับแอกเนสมันทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดจากวัยที่เธอยังเด็กมากและถูกกระแสน้ำพัดไหลลงท่อระบายน้ำ เป็นสาเหตุที่ทำให้บ้านของเธอใช้ฝักบัวแทนการแช่น้ำในอ่าง และมันเป็นปมที่ทำให้เพื่อนๆในห้องล้อเธอ
เธอนั่งกอดใจตัวเองบนฝาชักโครกอยู่นาน ทำใจที่จะต้องเอาตัวลงไปแช่ในอ่าง จนในที่สุดเธอก็ทำมัน ร่างบางสั่นเทิ้ม สองขาพยายามก้าวลงอย่างช้าๆ มือซ้ายจับขอบอ่าง เพียงสัมผัสเดียวจากน้ำก็รู้ได้ถึงไออุ่น เธอเอนกายวางหลังที่โก่งโค้งแนบชิดอ่าง ศีรษะพิงผนัง ดวงตาสีครามปิดลงแน่น มือทั้งสองข้างเกร็งเกาะขอบอ่าง และใช่เธอทำมันโดยไม่รู้ตัว
ณ วินาทีนั้นเธอค้นพบว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด จนต้องผ่อนแรงที่มือ แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นานนัก ภาพที่ดำมืดในท่อระบายน้ำ กระแสน้ำ กลิ่นเหม็นของท่อ เสียงกระซิบจากอีกฝั่ง ทำเธอจมดิ่งกับความกลัวอีกครั้งจนเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ เสียงหยดน้ำจากซิงค์ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำเธอต้องลืมตา หัวใจแทบหยุดค้างในอก ลมหายใจถี่ เธอกลอกตาไปมาด้วยความหวาดกลัว และได้ก้มมองน้ำในอ่าง
เป็นภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ น้ำในอ่างทั้งหมดเต็มไปด้วยสีแดง และคาดว่ามันเป็นสีของเลือด หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แอกเนสไม่สามารถควบคุมสติได้อีกต่อไป ความกดดันนั้นเริ่มปะทุก่อตัวขึ้นเป็นความกลัว เสียงกรีดร้องของเธอดังไปถึงหูคนข้างล่าง ซึ่งแคโรลเป็นหนึ่งในคนที่ได้ยิน จึงขึ้นมาดูด้วยความตกใจ
ทันทีที่มือบิดกลอนประตูห้องน้ำ คนเป็นแม่ถึงกับต้องผวากับภาพตรงหน้าที่เหมือนหลุดมาจากหนังสยองขวัญ เพียงแต่นี้เป็นของจริง เธอชะงักที่เห็นสภาพลูกสาวร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวกับอ่างน้ำสีเลือด เช้าวันถัดมา พวกเขารีบเก็บสัมภาระขึ้นรถรีบเดินทางกลับ
แอกเนสได้แต่ยืนมองแม่ของเธอที่กำลังเร่งรีบ เพียงเพราะหล่อนเริ่มคิดได้ว่าตัวเองตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงและอยากขอโทษพ่อตัวเองที่มาพักแค่คืนเดียว แอกเนสซักถามแคโรลถึง เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ "เฮ้! ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย?" เธอพูดเสียงดังทำให้แคโรลนั้นเหมือนถูกกดดันเข้าไปอีก
ขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่เข็มหน้าปัดรถที่กำลังชี้ที่ความเร็ว 180 เกือบชี้ 200 ความคิดบางอย่างจึงก่อขึ้นในหัว เธอกังวลว่าถ้าแม่ขับเร็วกว่านี้ล้อคงจะไม่ติดพื้นแล้วก็ได้ "แม่บอกเองนี้ว่าพวกเรามาเยี่ยมตาเพราะอยากห่างพ่อซักพักไม่ใช่รึไง?" การมาเที่ยวทริปครั้งนี้เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของแม่เธอ
"มันก็ใช่ แต่พ่อของลูกกลับมาจากรัสเซียแล้ว และแม่ก็ไม่ได้บอกเขาว่าเราจะมา" แคโรลขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับลูกสาวทั้งโมโหและหวาดระแวง "นี่อย่าบอกนะว่าแม่ไม่ได้บอกพ่อ? นี่แม่หนีพ่อมาโดยไม่บอกงั้นสิ!" เธอถามกลับด้วยความเป็นห่วง เพราะทันทีที่พ่อรู้ว่าหนีมาต้องไม่จบแค่แก้ตัวแน่
"แม่ขอโทษ ที่ทำให้เราอยู่ที่นั่นได้แค่แป๊บเดียวน่ะ ลูกก็เหมือนกันเราถึงต้องรีบกลับ แม่ห่วงสภาพจิตใจลูกมากกว่านะ และต้องขอโทษด้วยที่แม่ลืมว่าบ้านคุณตาไม่มีฝักบัว และถ้ามันไม่ใช่เพราะลูกแค่ประจำเดือนมาครั้งแรกด้วยละก็นะ" พอได้ฟังคำขอโทษจากแม่ ก็เข้าใจอะไรมากขึ้น
และแล้วความกระดากอายเริ่มแสดงออกทางสายตาถึงประเด็นเมื่อครู่ จนแคโรลต้องทักขึ้น "เฮ้ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก ผู้หญิงทุกคนเป็นกันทั้งนั้น ก็แค่..เวลาของลูกมาถึงแล้วก็เท่านั้นเอง" เธอพูดแล้วส่งรอยยิ้มให้ลูกสาว
ความคิดเห็น