[Fiction Bleach] : Sad Memory oF Love

ลำดับตอนที่ #2 : [2] I hate everything about her.

เกลียดที่จะเห็นหน้าของเจ้า

เพราะมันทำให้ข้ารู้สึกโมโหยิ่งนัก

แต่ทำไมพอข้าไม่เจอเจ้า..

มันก็เหงาชอบกล




"ว่าไงนะ!!!" ข้าร้องตะโกนลั่นอย่างประหลาดใจ

ตัวข้ามันคงจะโง่เกินไปจนเกินกว่าจะเข้าใจความหมายของคำสั่งของท่านไอเซ็นได้

สิ่งที่ข้าได้ยินเมื่อครู่ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาด

สิ่งที่อยากจะทำ แท้จริงคือกระโดดกอดเจ้าเนลิเอลด้วยซ้ำ

ให้ตายสิ.. ข้ามันบ้าชัดๆ ปากข้าก็บอกว่าเกลียดเจ้า แต่ทำไมตอนนี้ข้าถึงดีใจกันนะ?




ร่างสูงเดินอาดๆออกไปพร้อมกับหญิงสาว

ท่าทีของทั้งคู่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

หญิงสาวมีท่าทีนิ่งเงียบ แต่อีกคนกลับดูท่าทางไม่สบอารมณ์




ณ โคโลนี่(ที่อยู่ของเหล่าฮอลโลว์)


วาสโทรเด้? เชอะ!  ที่นี่มันก็มีแต่พวกอ่อนๆทั้งนั้น

ข้าจะฆ่ามันซะให้หมดเลย! เกะกะลูกตา

ข้าให้เหตุผลกับตัวเองในใจ ก่อนจะกำจัดสวะตรงหน้าซะ

ก็แค่เคยคิดว่า.. ถ้าข้าฆ่าพวกมันหมด ข้าอาจจะเก่งขึ้นได้..



"เราไม่ได้รับคำสั่งให้มาทำลายโคโลนี่แห่งนี้นะ" เนลิเอลบอกกับข้า

ดูท่าทางนางจะไม่พอใจเอามากๆเลย ทำไมนางต้องสนใจพวกสวะด้วยนะ?

"ทำไมต้องฆ่าหมดทุกตนด้วย?" นางกล่าวถามข้าอีก ทำไมหน้าตานางทำเหมือนจะร้องไห้ชอบกล

"หนวกหูน่า.. ท่านไอเซ็นไม่ได้บอกว่า ห้ามฆ่า ซะหน่อย" ข้าบอกนางไปโดยไม่ใส่ใจ

ให้ตายสิ.. นางช่างเป็นคนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเล้ยยย.. ข้าก็เลยต้องเถียงกับนาง

ข้าขี้เกียจจะเถียงกะนางเลยท้านางสู้ เพราะสำหรับข้า การสู้คืองานประจำที่ชอบ[ไม่ใช่งานอดิเรกนะ]


"ช่างน่าทึ่งจริงๆ ถึงจะเป็นเอสปาด้า แต่นิสัยก็ยังเด็กๆ อยู่ละนะ" OoO น..นางว่าข้า..

แค้น!!!! นางว่าข้าด้วยใบหน้าเรียบๆ เสียงเฉยชา นางทำได้ยังไง!?

ว่าจบนางก็เดินจากไป.. ข้าเลยต้องยืนขบกรามแน่น แค้น!!! ข้าไม่ใช่เด็กนะ!! เจ้า...!! [ถ้าเจ้าอยู่นี่นะ ข้าจะงับหูเจ้าซะ! เนลิเอล..]