คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
...กาลเวลาเปลี่ยนไป..สิ่งมากมายอาจจะเปลี่ยนแปลง..
......อาจเพราะโชคชะตาหรือไม่ว่าอะไรก็ตาม...ที่ไม่อาจจะฝืนได้...
........แต่...ข้าก็ต้องดึงสิ่งที่เป็นอดีตกาลกลับมา....
รัตติกาลที่ไร้ดวงดาว.. มีเพียงจันทราทอแสงทองงดงามอย่างท่ามกลางความเดียวดาย เบื้องล่างคือหมู่บ้านเล็กๆ ที่รายรอบด้วยผืนป่าใหญ่ ความสงัดยามราตรี รวมทั้งความมืดมิดที่มิอาจมองเห็นสิ่งใดเป็นสิ่งที่น่าหวาดหวั่นเหลือเกิน...
ไม่ว่าจะมนุษย์หรือสัตว์ก็ต่างต้องพำนักในที่อาศัย ผ่อนห้วงแห่งความรู้สึกให้คลายความล้าจากสิ่งต่างๆที่ได้กระทำยามทิวาวัน ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วและสงัดเงียบ น่าแปลกยิ่งนัก.. หากจะเอ่ยเอื้อนว่ามีมนุษย์คนใด ที่ออกมายามวิกาลเช่นนี้
เจ้าของเรือนผมสีดำที่ยาวสยายปกคลุมไปทั่วแผ่นหลัง หญิงสาวร่างบอบบางนางหนึ่ง นั่งถอดถอนหายใจอยู่ใต้ต้นไม่ใหญ่ที่ตนนั่งพิงอยู่....
วิ้วววว...วิ้วววววว
เสียงกรีดร้องแผ่วเบาของสายลมราวกับจะโหยหวนเรียกร้องให้บางสิ่งคืนมา
...กาลเวลาเอ๋ย...
...ได้โปรดเถิด...
ดุจเสียงกระซิบอันเจ็บปวดของสายลม.. ที่ยังคงเอ่ยต่ออย่างไม่หยุดยั้ง..
..อย่าได้เปลี่ยนแปลงหัวใจของใครๆไป..
แว่วเสียงปวดร้าวของสายลมที่แผ่วเบา หากแต่รู้สึกราวกับเสียงนั้นก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาท หลอกหลอนให้ผู้ที่ทนฟัง พลอยรับความระทมทุกข์จากความปวดร้าวที่ไม่อาจจะหาต้นตอนี้ได้..
..เพราะหัวใจข้า..ก็จะต้องเปลี่ยนแปลงและแหลกสลาย..
....ไปพร้อมๆกับกาลเวลา
"ท่านเรนนะคะ.." เสียงนุ่มหวานของร่างเล็กๆร่างหนึ่งส่งเสียงเรียกผู้เป็นนาย ในขณะที่สายลมที่เคยพัดผ่านได้หยุดนิ่ง
ผู้ถูกเรียกขานหันไปทางต้นเสียงช้าๆ คลี่ยิ้มบางๆราวกับจะปลอบประโลมความปวดร้าวรอบข้างที่มองไม่เห็น.. หันสบกับร่างบอบบางที่อยู่ไม่ไกลนัก
เจ้าของเสียงเล็กๆใสๆ จับจ้องไปที่ผู้เป็นนายด้วยสายตาเหงาๆ ...ด้วยขนาดร่างของตัวเธอที่สูงใหญ่ไม่เกินฝ่ามือของผู้เป็นนายแล้ว.. นามที่ถูกเรียกขาน ที่วิญญาณชั้นสูงเท่านั้นที่จะบ่งบอกได้ว่าคือสิ่งมีชีวิตชนิดใด..
'ภูต'
สิ่งมีชีวิตที่สามารถสิงสู่ในสรรพสิ่งต่างๆได้ รวมทั้งสามารถนำมาใช้เป็นพลังสำหรับวิญญาณที่สูงศักดิ์ และแน่นอนว่า..วิญญาณของภูตย่อมเกิดมาจากพลังของผู้เป็นนายนั่นเอง..
"..มีรายงานการร่องรอยการต่อสู้ของฮอลโลว์ค่ะ.." นัยน์ตาสีเดียวกับแผ่นฟ้ายามราตรีเบิกขึ้นอย่างตกตะลึง.. เห็นชัดว่ากำลังเต็มไปด้วยความกังวล..
"งั้นรึ..." เสียงขานรับแผ่วเบาดูเหมือนจะคงราบเรียบ แม้ภายในใจจะครุกรุ่นด้วยหัวใจที่สับสนและเป็นกังวล
"....ถึงเวลาที่ข้าจะต้องจากไปแล้วสินะ...." เสียงหวานยังคงเอ่ยต่อคลายพึมพัมลำพัง
"..เตรียมการไปถึงไหนแล้ว?" ร่างบางเอ่ยถามภูตรับใช้ต่อด้วยท่าทีสงบ ฟังร่างเล็กผู้รับใช้อธิบายไปเรื่อยๆ
...
การสูญสลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่ง..
หากแต่การสูญเสียเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า..
ฮอลโลว์... สิ่งมีชีวิตในโลกวิญญาณที่ถูกชิงชัง.. เพียงเพราะต้องการมีชีวิตรอด... กลับถูกทำลายและได้รับเพียงความเกลียดชัง และสายตาที่มองมาอย่างสมเพช
ชีวิตทุกอย่างล้วนมีค่าความหมายในตัวเอง.. หากไขว่คว้ามาไม่ได้.. ก็จะกลายเป็นผู้โง่เขลาที่ถูกเหยียบย่ำทำลายเสมอ
เมื่อมนุษย์ก็ต้องการจะมีชีวิต การคร่าฮอลโลว์โดยอ้างด้วยเหตุที่ว่าจะต้องปกป้องพวกพ้องจึงเกิดขึ้น จิตใจที่ถูกมองข้ามและหยามเหยียดค่อยถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต้องหลบซ่อนตัวราวกับเป็นอาชญากรร้าย ต้องสูญเสียทั้งกายและจิตใจ ..สุดท้ายก็จะต้องถูกทำลายให้สูญสลาย..ไม่เหลือแม้กระทั่งวิญญาณของตนเอง
น่าเศร้าทั้งที่ใครๆก็รักชีวิต แต่ฮอลโลว์กลับถูกกำหนดให้ไร้ค่ายิ่งกว่าเดรัจฉาน.. และถูกกระทำ ยิ่งกว่าสัตว์ป่าดุร้าย เพราะทุกคน..มองว่าพวกเขาไร้หัวใจ..
นัยน์ตาสีเดียวกับเรือนผมสลวยมีประกายเล็กๆที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง.. ความหวังที่พร้อมจะพังทลายไปได้ทุกเมื่อ.. มือบอบบางหยิบดาบเล็กสั้น ที่มีลักษณะงอคดไปมาออกมาจากเสื้อคลุมขาว
สิ่งประหลาดที่ว่านั้นก็คือ กริชสีเงิน
มือบางกระชับกริชในมือขวาไว้มั่น ก่อนจะบรรจงกรีดลงที่ข้อมือซ้าย จนเห็นของเหลวสีแดงสดไหลออกมาเป็นทางยาวและหยดลงพื้นดิน ดวงหน้างามนั้นเรียบเฉยเย็นชา ราวไม่รู้สึกกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น พลางตวัดข้อมือหันกริชเข้าแทงทะลุตำแหน่งของหัวใจ !!
เลือด.. และวิญญาณ
กว่าจะมาเป็นวิญญาณดวงหนึ่งได้ต้องใช้พลังมหาศาล แต่การสูญสิ้นวิญญาณกลับง่ายดายราวกับเป็นเพียงเศษของฝุ่นผงที่จะถูกลมพัดปลิวไปได้ทุกเมื่อ
แต่....การสละวิญญาณของตนเองเพื่อเป็นพลังนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง ค่าตอบแทนของการตายคือพลังมหาศาลไม่ต่างจากพลังในการกำเนิดวิญญาณแม้เพียงนิด แม้นั่นจะหมายว่าชีวิตที่จะต้องดับสูญไปอาจจะต้องจมอยู่กับความมืดมิดชั่วนิรันดร์ก็ตาม
การเสี่ยง ที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าผลตอบแทนจะคุ้มค่ากับการจากไปหรือไม่..? ฮอลโลว์จำเป็นต้องหลุดพ้นสภาพที่ถูกตามล่าและการถูกเข่นฆ่าที่เลวร้าย ตราบที่ความหวังยังคงอยู่ แม้มิอาจรู้จะดับสูญไปเมื่อใดก็น่าเสี่ยง หากต้องแลกด้วยชีวิตจิตใจ..หน้าที่ของผู้ที่มีอยู่ก็คือสิ่งนี้...
แลกชีวิต เพื่อพลังจากการสูญสลาย...เพื่อ...สิ่งที่สำคัญ...
หากนี่เป็นครั้งสุดท้าย..ที่จะได้เห็นโลกที่สวยงามใบนี้แล้วละก็.. ข้าขออธิษฐาน...
...ขอให้ฮอลโลว์และยมทูต..สามารถเป็นหนึ่งเดียวกันได้...
.......แม้หลังจากนี้... ข้าอาจจะต้องตายทั้งเป็นก็ตาม....
ร่างหญิงสาวทรุดลงกับพื้น.. ของเหลวสีสดยังคงไหลออกมาจากบาดแผลอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ร่างวิญญาณของหญิงสาวเริ่มค่อยๆจะแตกสลายกลายเป็นอณูวิญญาณ.. ราวกับถูกสิ่งรอบกายกัดกร่อนไปทีละเล็กละน้อย การสูญสลายดำเนินไปเรื่อยๆ...และสิ้นสุดลง..
ไม่เหลือแม้เพียงเงาของผู้ใด หยดเลือดบนผืนดินที่ควรจะมีอยู่บัดนี้กลับจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ณ ที่นั่น ราวกับร่างที่เคยมีอยู่นั้นได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับสายลมไปแล้ว.....
ภูตของนาง... ก็จะถูกผนึกไว้... ตราบนิรันดร์...
หากขาวและดำรวมเป็นหนึ่งแล้วจะเป็นสีเทา.. โลกนี้คงไม่จำเป็นที่จะต้องมีสีขาวหรือสีดำ
ความแตกต่างที่สักวันได้แต่หวังว่าจะรวมเป็นหนึ่ง ความปวดร้าวที่หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้รับการเยียวยาและสมานดั่งเดิม
หากความเหมือนนั้นแอบแฝงซ่อนความแตกต่างเอาไว้.. ไมว่าจะขาวหรือดำ สุดท้ายจะเป็นหนึ่งด้วยตัวของมันเอง.....
...เพราะนี่คือ..คำอธิษฐานครั้งสุดท้าย...เพียงหนึ่งเดียว....
ความคิดเห็น