คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5
ปัง!!!!!!!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!”
เสียงกรี๊ดกับคนที่อยู่บนฟลอต่างพากันวิ่งหนีเสียงลูกตะกั่วที่ดังออกมาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง ฉันเปิดกระเป๋าควักปืนออกมาก่อนจะไปหลบอยู่เคาท์เตอร์บาร์ ส่วนยัยอิโนะ ก็ไปหลบอยู่หลังโซฟาฮินาตะก็พอกัน แต่ที่ทำให้ฉันหัวเสียไม่ใช่อะไรแต่เป็นเพราะ…………
“ทำไมนายไม่วิ่งออกไปแบบคนอื่นหะ! ซาสึเกะ!!!!!!”
ใช่! ตาบ้าซาสึเกะ ฉันเชื่อแล้วว่ามีผู้ชายที่หล่ออย่างเดียวแต่ไม่มีสมองอยู่บนโลกนี้ ตัวอย่างเช่นหมอนี่! ระหว่างที่ทุกคนกำลังอลหม่านวิ่งแตกตื่นกันออกไป รวมถึงเพื่อนๆของหมอนี้หรือแม้แต่ยัยซากุระก็วิ่งออกไปเหมือนกัน แล้วทำไม! แล้วทำไมหมอนี่ถึงตามฉันมาละเนี่ยยยยยยยยย
“แล้วทำไมเธอไม่วิ่งออกไปเหมือนกับคนอื่นๆละ”
“แล้วนายจะมาตามฉันทำไมหะ! ไม่กลัวตายรึไง”
“แล้วเธอล่ะนารูโตะ! เธอไม่กลัวตายรึไง”
“มันเรื่องของฉัน! รีบหนีไปทางประตูหลัง หลังเคาท์เตอร์ซะ!”
“ไม่!! ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไป”
ระหว่างที่ฉันกับซาสึเกะทะเลาะกันอยู่เสียงของบุคคลที่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่ยิงปืนเมื่อกี้นี้
“ไอ้นางาโตะมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!!!!!!”
ฉันหันไปตามเสียงที่พูดขึ้น หึ ดูจากรูปถ่าย ก็ว่าดูดีแล้ว แต่พอเห็นตัวจริง ยิ่งดูดีกว่าอีกนะเนี้ย ยาฮิโกะ หัวหน้าแก๊งค์เรดดราก้อน ที่คู่แค้นของ แบล็คดราก้อนตั้งแต่ ฉันจำความได้ ข้อมูลฉันยังได้ไม่ครบ
“ลูกพี่สงสัยวันนี้ ไอ้นางาโตะ หนีไปแล้วล่ะครับ” หางคิ้วขวาฉันกระตุกขึ้นมาทันที มาว่าพี่ฉันหนีงั้นหรอ หนอย! ฉันแอบอยู่ที่เดิม ไม่ใช่กลัวแต่เพราะมันมีตัวถ่วงขนาดตัวเท่าคนอยู่ด้วย ฉันส่งสัญญาณทางสายตาไปให้ทางอิโนะและฮินาตะว่าให้แอบอยู่ก่อน
“เมื่อเดือนที่แล้วฉันแค่แทงไปไม่ลึกเองนะ”
ปึก
“สงสัยคงกลัวลูกพี่ยาฮิโกะแน่นอนเลยครับ”
ปึก ปึก
แก๊ง
“ใครอยู่ตรงนั้น!!”
โถ่วววว วันนี้ก็เป็นวันโลกาวิปโยคใช่มั้ยเนี่ยยย ฉันหันไปค้อนวงใหญ่ใส่ซาสึเกะทันที ไอ้บ้าดูดีแต่หน้าตาจริงๆด้วย แต่มันสมองมันกลวงหมดแล้วแน่ๆ ตายๆๆ ทำไมนะเหรอ ก็ไอ้บ้าซาสึเกะนะสิ ฮือออ สอกดันไปโดนแก้วที่ตกลงมาซะงั้น
“ฉันถามว่าใครมันงั้น โต๊ะที่พวกแกหลบพุนแน่!!” เสียงของลูกน้องหนึ่งในนั้น พูดขึ้นก่อนจะจ่อปลายกระบอกปืนมาทางฉัน
“ชิ นายห้ามไปไหนเด็ดขาดและเงียบๆไว้ด้วย ถ้ามีอะไรคับขันก็ใช้นี้ซะ” ฉันพูดเสร็จก่อนที่จะยื่นปืนใส่มือของตาบ้าซาสึเกะที่ทำสีหน้าตกใจ หึ เกิดมาไม่เคยเห็นปืนรึไงมองซะ
“แล้วเธอละ….”
“เงียบๆไว้ซะ!”
ฉันพูดให้ซาสึเกะหุบปากก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ค่อยยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกมัน หึ แค่10คนแต่กับสามารถผ่ากลุ่มบอดี้การ์ดเข้ามาได้ ฉันหันไปสบตาตรงๆกับ ยาฮิโกะ ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรือเปล่า ที่พวกมันตาค้างเมื่อเห็นว่าคนที่หลบอยู่หลังเคาเตอร์บาร์ คือฉัน
“เธอเป็นใคร” ยาฮิโกะที่เหมือนว่าจะตั้งสติได้ก่อนคนอื่น พูดขึ้นมา
“นางาโตะไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ” ฉันไม่ตอบคำถามของหมอนั้น แสดงว่ายาฮิโกะไม่รู้ว่าฉันเป็นน้องของนางาโตะแน่นอน หึ ยังไงซะฉันก็แค่ผู้หญิงจะไปสู้แรงอะไรพวกนี้ได้ ยิ่งถ้าพวกนี้รู้ว่าฉันเป็นน้องของนางาโตะ พวกนี้ต้องเอาฉันเป็นตัวล่อให้พี่นางะออกมาแน่ๆ
“หึ แล้วเธอเป็นใคร โอ๊ะ! เข้าใจแล้ว…” เข้าใจ เข้าใจอะไรกัน ฉันมองหน้าไอ้คนที่มันฉลาดอย่างที่มันคิดได้
“เข้าใจอะไร”
“เธอก็คือ…..แฟนของนางาโตะสินะ”
O_o!!
เอาละ! ฉันสรุปเลยล่ะกันว่า ผู้ชายที่หล่อๆมันมีแต่หน้าตาจริงๆ!! ไม่มีสมอง
ปังๆๆ
ทุกอย่างกลับตารปัดหมดเมื่อมีเสียงปืนที่ดังออกมาจากข้างหลังพวกมันอีกที และทำให้ฉันรู้อะไรๆๆหลายอย่างเลยว่า
“ใช่! นารูโตะ คือแฟนของฉัน”
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่ของฉันก็เป็นไปกับพวกมัน!!!!!! -.-
พี่ของฉันที่ถือปืนจ่อมาทางยาฮิโกะ พอพวกนั้นเผลอฉันจึงวิ่งไปสมทบกับพวกฮินาตะก่อนที่ อิโนะจะส่งปืนอีกกระบอกมาให้ ตอนนี้บรรยาการที่อยู่ในผับเงียบสงัด
“โพล่หางออกมาแล้วสินะ นางาโตะ!!”
“ถ้าแกยังตาไม่บอด ก็คงสินะว่าฉันไม่มีหาง”
“หนอยยย พวกมึงยืนบื้อทำไม ฆ่าพวกมันซะ!!”
แค่พริบตาเดียว โต๊ะกระจกก็ถูกทำมาเป็นโล่ป้องกันกระสุนทันที ฉันและพวกฮินาตะวิ่งไปหลบหลังโต๊ะก่อนที่ยิงสวนกลับไปบ้าง เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย ระหว่างที่ฝ่ายพี่ของฉันกำลังตะรุมบอลกันอยู่ หางตาฉันเหลือบไปทางซาสึเกะที่มองดูเห็นการทุกอย่าง และฉันได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากตัวหมอนั้นว่านอกจากจะไม่มีสมองแล้วเจ้าบ้าซาสึเกะ…..มันยังยิงปืนไม่เป็น!!!!
“แกเอาไงดียะ กระสุนหมดแม็กแล้วนะ” ฮินาตะที่คลี่กระเป๋าถือตัวเองออกมาก่อน ก่อนจะเทของในกระเป๋าออก เพื่อเอาลูกกระสุนแต่ของที่ได้กลับมาคือ ความว่างเปล่า
“ใช่ ปล่อยให้พวกพี่นางะจัดการเถอะ ฉันโดนยิงแล้วเนี้ย” ยัยอิโนะไม่พูดป่าว ก็โชว์หัวไหลที่โดนลูกตะกั่วถากเล่นเอา เลือดที่แดงสดไหลทะลักออกมาจากวงแขนสวย ฉันกัดริมฝีปากพลางมองไปที่ปืนที่ถืออยู่
“ฉันว่าเรามีทางชนะแล้วล่ะ”
“ยังไง//ยังไง” ฉันเล่าแผนให้พวกอิโนะฟัง เมื่อพวกนั้นรู้แผนก็กระจายตัวแยกกันออกไปทันที ฉันที่อ้อมไปทางด้านหลังเพื่อไปทางเคาท์เตอร์ก่อนจะแยกปืนออกจากมือซาสึเกะ หมอนั้นมองฉันงงๆว่า เอาไปทำไม อยากจะบอกเหลือเกินว่า นายเอาไปก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ฉันรอสักพักก่อนจะไปเปิดประตูออกจากทางเคาท์เตอร์ เพื่อออกทางหลังร้านแล้วอ้อมมาที่หน้าร้านอีกที ถ้าถามว่าฉันวิ่งมาคนเดียวรึเปล่า ถ้าพวกคุณคิดแบบนั้นพวกคุณคิดผิดเพราะฉันมีลูกตามมาด้วย!
ว่าแล้วเชียวว่าแก๊งค์เรดดราก้อนจะเล่นสกปรกแบบนี้ หน้าร้านมี รถดีแม็ก และข้างหลังรถมีแต่อาวุญสงครามทั้งนั้น ฉันเปิดกล่องนั้นก่อนจะจะหยิบระเบิดน้อยหน่า พอดีกับที่พวกอิโนะและฮินาตะวิ่งออกมาพอดี ถ้าถามว่าแผนที่ฉันบอกพวกอิโนะคืออะไร มันก็แค่ มาเอาพวกอาวุธสงครามพวกนี้ไปเล่นกับพวกมันเองยังไงล่ะ ฉันหยิบพวกมีดสั่น ระเบิดและพวกลูกกระสุนใส่ในกระเป๋าถือของตัวเอง พวกอิโนะก็เหมือนกันถ้าถามว่าพวกฉันเอาไม่ทำอะไร คำตอบก็……
“คุณหนูอิโนะครับพร้อมแล้ว”เสียงของบอดี้การ์ดของยัยอิโนะ กับรถกะบะดีแม็กคนโตที่ถอย หลังไม่ห่างจากที่พวกเราอยู่นัก
“อืม เอาไงต่อ นารูโตะ” อิโนะหันไปพยักหน้าใส่ลูกน้องก่อนที่จะหันมาขอความเห็นจากฉัน
“เอาอาวุธพวกนี้ย้าย ไปขึ้นรถไปอย่าให้เหลือ แม้แต่ชิ้นเดียว ส่วนฮินาตะตามฉันเข้าไปข้างใน” หึ อาวุธเถื่อนพวกนี้ เอาไปขายในตลาดมืดก็ได้ขึ้นหลายแสนเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
“โอเค”
“เดี๋ยว! แล้วฉันละนารูโตะ” พระเจ้า! ฉันฆ่าพระเอกของเรื่องนี้ได้รึเปล่า ฉัน อิโนะ ฮินาตะ หันไปทางต้นเสียงที่อยากจะมีบทบาทกับเค้าบ้าง
“ส่วนนาย อยู่ที่นี้หรือจะไปตายที่ไหนมันก็เรื่องของนาย ฮินาตะไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป” ฉันพูดเสร็จก่อนจะหันตัวกลับไปยังประตูทางเข้าของผับแบล็ค
หมับ
“เดี๋ยวสิ!ฉันไม่อยาก…”
“โอ๊ย! นายเป็นอะไรนักหาหะซาสึเกะ! เราเลิกกันแล้วเข้าใจมั้ย!”
“ไม่!! ฉันไม่อยากเลิกกับเธอ! ยังไงฉันก็ไม่เลิก!”
“นายรีบกลับไปก่อนที่ฉันจะฆ่านายทิ้งที่นี้! และฉัน-ไม่-ได้-ขู่!!” ฉันพูดเสียงเย็นก่อนที่จะยกปืนขึ้นมาจ่อที่อกของซาสึเกะ เพื่อให้รู้ว่าฉันเอาจริง
“นารูโตะ…..ฉันรักเธอ”
กึก
“หยุดโกหกฉันได้แล้ว…ซาสึเกะ”
“ไม่! มันคือเรื่องจริง เธออย่าเข้าไปเสี่ยงเลยนะ ฉันขอร้อง” น้ำเสียงที่จริงจังและตัดพ้อนั้น ทำให้ฉันไขว่เขว่ไม่น้อยเลยทีเดียว ฉันเอาปืนที่จ่ออยู่ที่ออกของซาสึเกะลงและสบตาคู่คมนั้นเพื่อหาคำตอบว่า ที่พูดออกมามันใช่เรื่องจริง จริงๆรึเปล่า
“กลับไปซะ….”
“นารูโตะ…”
“นายไม่ควรเอาชีวิตมาเสี่ยงกับฉัน ฉันเป็นมาเฟียเข้าใจมั้ย และฉันมีคู่หมั่นอยู่แล้วคือ นางาโตะ เข้าใจรึยัง!” ได้ผลทันทีเหมือนซาสึเกะจะนิ่งอึ้งไปแล้วฉันจึงผลักอกของซาสึเกะและวิ่งเข้าไปในผับไม่หันกับไปมองข้างหลังอีกเลย
ปังๆๆๆๆๆ
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
ตูมมมมมมมม
พลึบ
เอาล่ะ ฉันจะอธิบายแต่ละเสียงให้ฟัง สองเสียงแรกคงไม่ต้องเดาให้ปวดเฮด มันคือเสียงปืน ส่วนเสียงที่สามเป็นเสียงระเบิดปิงปองถ้าถามว่าระเบิดน้อยหน่าละ ยังไม่กล้าใช้เพราะกลัวหลังคาผับเปิด-.-และอาจจะไม่มีผู้รอดชีวิตซักคน ส่วนเสียงที่สี่คือเสียงไฟดับ
“เฮ้ยอะไรวะ!!”
“ซวยแล้ว นารูโตะนี้น้องลืมจ่ายค่าไฟหรอ!!” เอาเถอะ เสียงแรกเป็นเสียงของฝ่ายเรดส่วนอีกเสียงคือเสียง…พี่ฉันเอง-.-!!
“ใช่ที่ไหนล่ะพี่นางะ ยัยฮินาตะตั้งระเบิดเวลาขนาดเล็กไว้ที่คัทเอาท์ต่างหากล่ะ!!” เอาเถอะเวลาคับขันพี่แกจะเล่นตลอด
“ไอ้นางะโตะแกทำอะไรวะ!” เสียงของยาฮิโกะที่กระโกนมาทางฉัน ของบอกเลยว่าน้องจะระเบิดปิงปองฉันเอาระเบิดควันด้วย
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกก” ไม่รู้ว่าโดนใครบ้างรู้แต่ว่ายิงอย่างเดียว หึ ใครจะบอก แบล็คดราก้อน เป็นหมาหมู่หรือเล่นทีเผลอก็ช่าง!
“พวกมึงออกมาหากันซึ่งๆหน้าสิวะ”
“ปากดีนักนะพวกแกเนี้ย”
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
.
. “อ๊ากกกกก ลูกพี่ยาฮิโกะ ฉันโดนยิงที่ขา//ไหล่ฉัน//ขาฉัน//ท้องฉัน” และเสียงอีกมากมายที่ดังขึ้นมา ฉันรัวปืนก่อนที่จะขึ้นไปชั้นสองไม่ใช่อะไร เดี๋ยวพวกมันกราดกระสุนมา เดี๋ยวมันจะกลับมาผลิกเป็นฝ่ายได้เปรียบแทน พอควันเริ่มหายแต่ ไฟก็เปิดไม่ติดอยู่ดีทำให้มืดจนมองอะไรไม่เห็นอะไร ไม่รู้ว่าพี่ฉันไปหยิบโทรโข่งออกมากที่ไหนก่อนจะพูดในสิ่งที่….
“โหลๆๆ พวกเรดดราก้อนทั้งหลาย ถ้าไม่อยากอุทานว่า อ๊ากกก ลูกพี่ยาฮิโกะ ฉันโดนยิงที่หัว ก็จงรีบออกจากผับฉันก่อนที่จะฉันจะเปลี่ยนใจให้พวกแกกลายเป็นผีเฝ้าที่ผับของฉัน……”
^O^ >> หน้าพี่นางะโตะ
-.- >> หน้าฉัน
- -// >>หน้ายัยฮินาตะ
“หน่อยพวกแก อย่าคิดนะว่าฉัน…”
ปัง!
ฉันไม่ปล่อยให้ยาฮิโกะ พูดจบก็เหนียวไกใส่ใครซักคนในกลุ่มพวกมัน กะว่าจะเล็งให้โดนที่ขาแต่กลับยิงไปโดน……
“อ๊ากกกก ลูกพี่ยาฮิโกะ ฉันโดนยิงที่ไหล่อีกแล้ว!”
“หนอยยยพวกแก ฝากไว้ก่อนเถอะ!! พวกเราถอยก่อน!” เสียงของยาฮิโกะ สั่งลูกน้องถึงจะไม่เห็นภาพ แต่เสียงที่เหมือนคนกำลังวิ่งหนีตายนั้น ก็น่าฟังไปอีกแบบนึงเหมือนกันนะ
รอซักพักไปก็มาแน่นอนว่าเป็นไฟสำรอง เมื่อไฟมาก็แทบอยากจะผิดไม่ให้เห็นสภาพของร้านกันเลยทีเดียว โต๊ะกระจกที่สั่งทำกันกระสุนแบบพิเศษแตกระเนียระนาดกันเป็นแถบๆ ขวดเหล้าราคาแพง แตกไม่เหลือชิ้นดี ของทุกอย่างเสียหายหมด ประมวลราคาแล้ว ไม่ต่ำกว่า 2ล้าน สำหรับสั่งทำโต๊ะกระจกใหม่ และพวกโซฟาที่โดนตะกั่วเจาะ หรือพวก ไวท์ชั้นดีหรือพวกเหล้ามากมายที่ต้องสั่งใหม่ทั้งหมด
“เล่นกันเสียหายหมดเลยแฮะ โอ๊ะ ยังเหลือแกวใบนึงที่ไม่เป็นอะไรเลย ดูสิน้องสาว”
ปึก ปึก ปึก ขาดสะบั่นแล้วอารมณ์ของฉัน
หมับ
“พี่นางะ! หมายความว่ายังไง! ไหนพี่บอกว่ายังไม่กลับไม่ใช่หรอแล้วนี้มันอะไร เรดดราก้อนบ้าอะไรกัน พวกเราเกือบจะตายหมด! เสียหายเกือบ2ล้าน พี่ยังทำตัวชิลๆได้อีกหรอ!”
“จะ..ใจเย็นๆครับ นารุจัง เค้าไม่ได้โกหกนะ เค้าแค่จะมาเซอร์ไพรส์ เตงไง”
“นารุไม่ตลกด้วยนะพี่! เกือบจะเอาคนไม่เกี่ยวข้องมาตายไปด้วยเลยนะ!”
“พี่ขอโทษครับ คราวต่อพี่จะทำอะไรรอบคอบ สัญญาเลย” พี่นางะเอานิ้วก้อยขึ้นมาข้างหน้าฉัน หึ เพราะแบบนี้ล่ะถึงไปไม่เป็นซักที
“ก็ได้ แต่ฉันไม่เอาแล้วและน่ะ” พูดเสร็จก่อนจะใช้นิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วก้อยของพี่นางะโตะ เป็นอันว่าสัญญา
“อ่อ แล้วมีอีกเรื่อง อาวุธน้องตีราคาได้ซักเท่าไหร่” พี่นางะหมายถึงอาวุธที่ฉันไปขโมย เอ้ย ไปขนย้ายออกมา เพราะแผนนี้ฉันฝากให้ยัยอิโนะและฮินาตะมาบอกพวกพี่ แหงะล่ะ ต้องเอาเงินมันมาชดใช้ใครบอกจะให้มาถล่มฟรีๆล่ะ หึหึ
“ก็ล้านขึ้นละนะ เพราะอาวุธพวกมัน ระดับเกรดเอทั้งนั้น ที่น้องดูอะ”
“โอเค ถ้างั้นพรุ่งนี้บอกให้น้าอิรุกะมาขนไปขายทอดตลอดมืดเลยละกัน”
“ค่ะ ถ้างั้นวันนี้ฉันกลับไปนอนพักก่อนนะ เหนื่อย” เสียงของพี่นางะมีแค่ อืม กลับมา ฉันเดินออกจากผับ ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ลึกสุดของโรงจอดรถ แต่เมื่อมองตรงไปยังหน้ารถฉันแทบจะถอยหลังแล้วเดินกลับไปยังผับทันที จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่…..
“อ๊ะ นารูโตะ!!”
“ซาสึเกะ..”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนแรกกะว่าจะแต่งให้ยาวกว่านี้ แต่ว่า แหะๆๆๆ ตอนนี้โน้ตบุ๊คมีเครื่องเดียวอะค่ะเลยต้องผลัดกันใช้ Q__Q ตอนนี้อาจจะสั้น แต่ยอมรับเลยนะ ถึงชื่อเรื่องจะออกไปทางแบบร้ายๆ แต่ตัวไรท์เอง ก็แต่งแนว มาม่าไปค่อยเป็นซะด้วย เลยเป็นแบบ ฮาๆๆ ผสมกันไป ใครไม่ชอบก็ขออภัยนะค่ะ //ก้มหน้า+พวกน้ำตาคลอ เอารูปมาฝากค่ะ
รูปรถของนารูโตะค่ะ ferrari f12
ปืนที่นารูโตะให้ซาสึเกะ
ความคิดเห็น